We leven dus bijna een jaar regeringsloos en het ziet er niet naar uit dat daar verandering in komt. Onze regeringsvorm lijkt volledig klemgereden. Kon op termijn ook niet anders, want al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Leugen? Jawel! Onze samenleving stikt er in, en zoals meestal het geval is, begint de vis te stinken aan de kop. Liegen is zo normaal geworden dat, àls al eens waarheden worden verteld, overal de wenkbrouwen worden gefronsd.
Als we weer eens het gezicht van een minister of ministeres op het scherm zien, dan weet elk normaal denkend mens al bij voorbaat dat ofwel leugens zullen verkondigd worden, of wegens gebrek aan doorzicht prietpraat zal worden verteld. Zo van We zullen dit en we zullen dat zonder er bij stil te staan hoeveel energie en geld dit en dat weer zal kosten, áls het uiteraard al mogelijk is in de praktijk. Het resultaat van dergelijke uitspraken is dan ook dat NIETS zal worden gedaan.
Na dit scenario lang genoeg te hebben ondergaan, begin ik me af te vragen of we niet rijp zijn voor een totaal nieuwe regeringsvorm. Een regeringsvorm die de leugen bij de horens pakt en voorgoed verbant uit de samenleving. Ja, die zelfs zware straffen stelt op leugens in het nieuws. Zo van die onmogelijk hoge boetes die je krijgt als je één km/u te snel rijdt.
Een regeringsvorm die het woordje officieel weer enstig neemt. Iets dat verschijnt in het nieuws zou officieel moeten zijn. Dàt is wat de mensen ervan verwachten tenminste. En velen nog altijd geloven ook! Maar helaas we worden dagelijks om de oren geslagen met halve waarheden en hele leugens. Blijven we dat slikken? Zijn we dan echt zo erg gedegenereerd dat we blijven geloven in sinterklaas? In regelrechte roddelpraat? Zélfs, en vooral, van onze leiders?
Gaat het slecht met de schatkist? Wel, vertél dat dan ook aan de bevolking. En doe het met kennis van zaken. Zeg waar het op aankomt en vertel er bij wat er tegen kan gedaan worden.
Het zal niet sympathiek klinken misschien, maar zal (misschien pas op termijn) wél motiveren. Open kaart spelen. Niéts verbloemen om sympathie te winnen. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst. Zélfs in onze bepamperde samenleving.
Een samenleving die zichzelf kapot maakt door knuffelbeleid uit angst niet herkozen te worden. En wees er maar zeker van dat kost ons pakken geld en ongemak! En daar staat niemand bij stil
Als demonstratie van dit laatste duik ik even heel diep in mijn herinnering, toen, zowat veertig jaar geleden, in de gemeente waar ik voor werkte de eerste parkeermeters werden geplaatst. Op een haar na een primeur in België.
DOEL: in belangrijke commerciele straten de klanten de gelegenheid geven even te parkeren om boodschappen te kunnen doen. Dat kon namelijk niet meer omdat die straten volgeparkeerd waren met autos van bewoners en winkelbediendes.
EERSTE KRITIEK: kwam van de winkeluitbaters zélf: konden hun eigen autos niet meer parkeren! Eisten jawel inspraak. Met heel veel moeite konden we hen (mét de waarheid) uitleggen dat het juist in hun voordeel zou werken, want wiens wagen wilden ze voor hun deur: die van hén of die van een klant? Desondanks moesten we manu military doordrijven, en pas veel later bleek dat de verkoopscijfers enorm waren gestegen en was er sprake van enige dankbaarheid.
TWEEDE KRITIEK: kwam van mindervaliden die in dergelijke straten woonden. Konden hun wagen ook niet meer voor de deur parkeren. We besloten, vermits mindervaliden toch maar een kleine minderheid vormden, die gratis te laten parkeren met kaart van mindervalide.
Maar dat was zonder de waard gerekend!!! Na enkele jaren bleken (met tellingen gecontroleerd!) 35% van de autobezitters en bezoekers in de gemeente mindervalide te zijn!!! Of tenminste toch zon mindervalidenkaart te hebben bekomen.
Het spaaklopend sociaal systeem was weeral eens op gang geschoten: de jankerds lieten zich mindervalide verklaren door hun huisdokter, die twee mogelijkheden had: toestemmen en de formulieren tekenen, of de helft van zijn klanten verliezen. De formulieren moesten weliswaar in Brussel worden goedgekeurd, en er waren zogezegd strenge controles Maar zoals normaal in België: ze glipten allemaal door de mazen van dit strenge net!
En toen begon de ellende weer: de commerciële straten slibden weer dicht! Nu met zogenaamde mindervaliden. Potentiële klanten vonden weer geen plaats meer.
En nu zou je kunnen zeggen: ach ja we zijn Belgen en kunstenaars in het omzeilen van de wet. Ja maar en de échte mindervaliden dan? De mensen die écht hun auto dicht in de buurt moesten hebben?
Die mensen een speciale parkeerplaats voor mindervaliden geven voor hun deur was geen optie, want ook dié werd schaamteloos in gebruik genomen door de kaartbezitters en daar kon je niks tegen doen.
We konden geen kant op en waren verplicht de vrijstelling voor mindervaliden terug af te schaffen IN HET BELANG van de echte mindervaliden, die nu tenminste, zij het tegen betaling, weer boodschappen konden doen.
Natuurlijk botste die onsympathieke maatregel weer op enorme kritiek, en moest ik in dat bepaalde jaar vele honderden boze brieven beantwoorden met de correcte uitleg en reden voor die maatregel. Maar ik deed het graag en ik deed het met mijn hart. Ontzag me geen moeite en beantwoordde elke brief persoonlijk. De echte mindervaliden waren nog maar eens het slachtoffer geworden van de profiteurs onder ons. Profiteurs van een sociaal systeem dat profiteren promoot wegens gebrek aan efficiente controle.
Tja als je de waarheid verkiest boven het wijsmaken van sprookjes, geef je jezelf wél een pak werk, maar kom je wel degelijk tot een systeem dat aan het algemeen belang beantwoordt.
Geen controle? Toch wel hoor! Nu wees het vingertje van hogerhand weer naar de politie. Weliswaar NA het gehele systeem zodanig te hebben opgezet dat ook de politie, zoals gewoonlijk, machteloos stond. Misbruiken waren onmogelijk vast te stellen bij gebrek aan ondubbelzinnige kaarten met nummerplaat, naam en adres van de mindervalide, en nog veel andere uitgevonden zotheden.
En weer waren het de jankerds onder de kaartbezitters die het systeem hadden helpen kapotmaken: hun naam op de kaart zetten zou hun privacy schenden! De nummerplaat mocht er ook niet op, want de mindervalide betovergrootvader moest ook met de auto van zijn achterkleinkind of wie dan ook kunnen vervoerd worden Die betovergrootvader ergens uit Brussel had waarschijnlijk in geen jaren de zee nog gezien, maar toch stond de wagen van zijn achterkleinkind of buurman elk weekend weer aan de kust geparkeerd met naamloze kaart van mindervalide.
Ja de Belg is héél inventief in dergelijke zaken. En ik zou de eerste zijn daar de humor van in te zien ware het niet dat de echte mindervaliden er het slachtoffer van waren!
Bovenstaande herinnering toont nog maar eens duidelijk aan hoe jankerds en profiteurs onze samenleving telkens weer grondig weten te verpesten en elke oplossing die het algemeen belang op de eerste plaats stelt in de weg staan. En dit zal voortduren zo lang we naar die jankende profiteurs gaan luisteren!
En wat mij betreft: ik heb het mezelf echt wel jarenlang heel moeilijk gemaakt door telkens weer voor het algemeen belang te kiezen. Dat vond ik gewoon mijn plicht en daarvoor werd ik betaald. Moest ik tegen heilige huisjes schoppen? Wel, dan schopte ik ertegen. Ook moest ik hierdoor tot vervelens toe vele duizenden brieven schrijven. Maar achteraf bleek het allemaal wel de moeite waard geweest te zijn voor mijn eigen zielerust: nooit heb ik me laten verleiden leugens te schrijven. Enkel maar de (soms harde) waarheid. Een koe een koe noemen en er geen doekjes om winden! En dat werkte!!! Niét altijd direct, maar wél op langere termijn.
Waarom niet hetzelfde principe gebruiken op nationaal gebied? Waarom steeds weer met niet waar te maken sprookjes afkomen? Daarop is slechts één antwoord te bedenken: Gemakzucht! Geven wat gevraagd wordt. Ook al snijdt de vragende (lees: jankende) partij er zichzelf mee in de duim.
Net wat moderne ouders doen: kindje jankt om ijsje? Gééf het een ijsje. Dan ben je (voor enkele minuten) van het gejank af. Op langere termijn? Hm!!!
Op lange termijn sta je dan als ouder nergens meer, want de eisen zullen steeds hoger worden, tot het onmogelijke toe. Net zoals een regering op lange termijn nergens meer staat met het huidige knuffelbeleid. Niet eens meer in staat is een regering te vormen!
De nieuwe tramlijn Deurne Wijnegem is voor 2/3 af, en nu wordt de bouwvergunning ingetrokken door de raad van state!!!
De buurtbewoner die vier jaar geleden naar de raad van state stapte en er tot twee keer toe bot ving, is nu zelf verrast dat achter zijn rug om het dossier toch tot op de bodem werd uitgespit op zoek naar dat éne kleine foutje!!!.
O ja? Waarom is hij pas verrast ná het zien van het onheil dat hij heeft aangericht?
Hoewel het al lang niet meer mijn probleem is, word ik nog altijd kotsmisselijk bij het zien en horen van die inspraakgeile genieën.
Die hele onverkwikkelijke geschiedenis is nog maar eens een bewijs dat je in dit land niets kunt doen zonder dat jankerds om inspraak schreeuwen. Schoenmakers die beter bij hun leest zouden blijven in plaats van zich te moeien in zaken waar ze geen verstand van hebben. Stuurlui aan wal die het altijd beter kunnen, maar in werkelijkheid enkel aan het belang van hun eigen kleine persoontje denken.
Het motief voor de klacht blijkt, as usual, de angst dat zijn straat meer sluipverkeer zou krijgen. Altijd weer hetzelfde liedje in het verkeer:
Door MIJN straat mag niemand rijden. Maar IK mag wél door andermans straten rijden! Egoïsme ten spits gedreven. Dat honderden autos door de straten van Jan en Piet rijden, daar hebben ze geen enkel probleem mee. Vinden ze helemaal normaal. Maar toch niet door HUN straat hé?
Dergelijke mensen zou men gewoon het rijbewijs moeten ontnemen. Zo kunnen ze zelf ook niet meer door andermans straten rijden.
Maar in België worden dergelijke parasieten, die de samenleving zware schade toebrengen, ernstig genomen. Vallen prachtige projecten in duigen, of zoals nu het geval is, worden bijna afgewerkte projecten lamgelegd.
Ik drukte er vroeger al op: inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Inspraak dulden van volslagen leken, is vragen om problemen. Want die leek kent niets van de stof op zich; het interesseert hem ook niet. ZIJN kleine omgevinkje moet smetteloos clean blijven. De nadelen van onze auto-samenleving moeten ze maar voor andermans deur dumpen.
Bij de systematisch terugkerende perikelen rond luchthavens is het idem dito: iedereen gaat graag op reis en neemt daarvoor graag het vliegtuig. Maar o wee als dat vliegtuig opstijgt boven het dak van een jankerd! En nu zou ik wel eens willen weten waar in België een vliegtuig nog zou kunnen opstijgen zonder over iemands dak te vliegen of zonder dat iemand zijn huisje komt bouwen nét onder de vluchtroute.
De Macht aan het Volk mag dan al een mooi ideaal zijn het werkt niet! Het zorgt enkel voor extra kosten door voor iedereen goed te willen doen, met als enig resultaat dat je voor niemand goed doet. En wie dat nu nog niet doorheeft zal het nooit doorhebben.
Geef in elke branche de macht aan diegene die hard heeft moeten studeren, ervaren of knokken om inzicht in zijn stof te krijgen. Die weet waarmee hij bezig is. Laat hem in het algemeen belang werken. Niét in het sterk versnipperde belang van honderden inspraakgeile enkelingen die allemaal wat anders willen voor hun persoonlijk belang.
Dàn pas zal de samenleving weer een stukje gezonder geworden zijn.
Ik zou vandaag niets hebben geschreven. Veel te mooi weer, veel te druk met genieten: een abdijbiertje een schoteltje Italiaanse ham meer moet dat niet zijn hé?
Maar toen kwam mijn vrouw op het idee die levensgenieter even op de gevoelige plaat te zetten, met dit resultaat:
En oei gepakt op het nest dus. Nou ja lheure de lapéritif hé?
t Was trouwens al na den elven
En ik peinsde bij mezelven
t Moet maar niet zo lekker zijn,
Dat ham- en bierfestijn.
Ik wens dan ook al mijn vrienden een even prettig weekend als dat van ons. Wij zullen er in elk geval wel wat van maken met dit mooie weer!
Tiens. Nu mag zout plots wél en vermindert de kans op een hartaanval zelfs heel sterk volgens onderzoek door de universiteit van Leuven. Die onderzoeken zouden uitgewezen hebben dat we zelfs twee keer zoveel zout mogen gebruiken als voordien was gedacht. Enkel wie last heeft van hoge bloeddruk moet aan een zoutarm dieet.
Hm. Mijn eetgewoontes verander ik in elk geval niet, want ik heb nooit mijn zoutgebruik noch wat dan ook afgestemd op wat de medische wereld orakelt. Wél op wat ik lekker vind en waar ik me goed mee voel, en ik ben er van overtuigd dat mijn lichaam veel beter weet wat het wel en niet nodig heeft dan al die geleerde professoren samen.
Dat bericht heeft op mij dan ook geen enkel effect, tenzij dat het nog maar eens bewijst dat we al die nonsens van de medische wereld letterlijk met een korreltje ZOUT moeten ne
men. Nog maar eens een ommezwaai van 180° dus. Niet de eerste, en zal ook wel niet de laatste zijn. Medische indoctrine begint sterk op een bergpas vol haarspeldbochten te lijken!
En nu dwalen mijn gedachten eventjes af naar al die arme mensen, gelovers in de onfeilbaarheid van medicijnmannen of meelopers met de trends, die al die jaren bijna zoutloos, en dus ook smakeloos, hebben gegeten terwijl daar geen enkele reden toe was. Erger nog! Ze liepen meer risico op een hartinfarct. O ironie!
Net zo is het met sigaretten. Ooit gepromoot door de medische wereld, en nu, na ook zon voorbarige plotse ommezwaai, slachtoffer van een draconische heksenjacht.
Ik ben er van overtuigd dat het net is als met dat zout: slecht voor sommige mensen. Goed voor de anderen.
Ontegensprekelijk slecht voor mensen met longproblemen.
Maar toch ook met vele voordelen voor sommige anderen. Naar mijn mening ook een veel gezonder middel tegen stress dan al die antidepressieve rommel van de apotheek.
Mag ik nog een beetje baas zijn in eigen lichaam alstublieft meneer doktoor? Mag ik ook nog een klein beetje luisteren naar wat dat lichaam vraagt? Is het mijn schuld dat er mensen met hoge bloeddruk rondlopen? Is het mijn schuld dat er mensen met longaandoeningen bestaan?
Die mensen zullen heus wel voor zichzelf voelen wat hen schade berokkent en wat niet. En als een rokerige kroeg hen schade berokkent, dan blijven ze daar maar liever weg. Veel verstandiger dan al de andere klanten te laten buitenwippen.
Maar al met al vind ik het toch braaf van die professoren dat ze de vroegere fouten bekennen Wanneer bekennen ze dat sigaretten niet voor iederéén slecht zijn? Of toch minstens minder slecht dan antidepressiva?
En alstublieft meneer doktoor wilt u de volgende keer dat u iets als evangelie verkondigt, een heel klein beetje nadenken en u de vraag stellen of uw evangelie wel degelijk evangelie is of pure kwakzalverij en na-apen van de gangbare mening die zo variabel is als de windhaan op een parochiekerk? In dit laatste geval lijkt het me namelijk niet gepast dat u de bevolking nog maar eens op stang jaagt.
Ze hebben hem dus te pakken. Tenminste, dat zeggen ze dan wel, maar de manier waarop ze hem met supersonische snelheid op zee hebben begraven roept toch vraagtekens op bij mij. Waarom al die haast? Waarom het kostbare bewijs zo snel mogelijk verdonkeremanen?
Zeg me nou niet dat we dezelfde toer opgaan als destijds met Hitler hé? Op de duur wist niemand nog of hij nu dood, ontsnapt of gevangen was. Is de geschiedenis zich aan het herhalen?
Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar iets in me zegt: eerst zien en dan geloven. Het zaakje lijkt me helemaal niet koosjer. Komt bovendien op een moment dat Obama wel een steuntje in de rug kan gebruiken.
De Amerikanen daarentegen twijfelen niet en zijn volop in feeststemming. Ach ja de gelovigen zijn dat ook met Kerstmis. Oók om wat ze werd verteld.
Niet dat ik iets tegen Obama heb hoor! Verre van. Hij lijkt me wel de juiste man op de juiste plaats. Maar ja enerzijds neemt mijn speurneus een eigenaardig luchtje waar, anderzijds hoop ik dat mijn neus me bedriegt.
Maar stel dat ze de verkeerde pakten. Iemand die niets met Osama Bin Laden te maken heeft Hoe verdoezel je zon megablunder? Juist! Supersnel en superdiep in zee dumpen. En komt de ware Osama nog ooit met een videoboodschap op TV? Dan vertel je doodleuk dat het een dubbelganger is. Niet moeilijk trouwens met die baardmannen die allemaal op mekaar lijken.
Alhoewel mét of zonder Osama aan het terrorisme zal er wel niets veranderen hoor. Zo lang er extremisten zijn, zal die oorlogsvoering onder de gordel wel blijven doorgaan. En aan extremisten lijkt er in deze wereld geen tekort.
Als het allemaal waar is, heeft Amerika mooi wraak kunnen nemen, maar daarmee niets gewijzigd aan het verder verloop van de geschiedenis in het algemeen en het terrorisme in het bijzonder.
Schrijven heeft vandaag geen zin. Mijn gedachten dwalen af naar t Zwin! Waar twee vrienden, veertig jaar geleden, Uit plichtsbesef hun leven moesten geven.
Toen, vóór ze wisten wat er gebeurde, Een salvo de stilte van de nacht verscheurde. Daar lagen ze, in één seconde neergeveld Droevig resultaat van zinloos geweld.
Veertig jaren zijn verstreken Maar hun dood werd niet vergeten. We herdenken ze zoals het hoort. Ze vergeten doen we nooit.
Letterlijk en figuurlijk in de nasleep van het Britse koningspaar volgde de zus van Kate Pippa.
En als ik even heel erg onbescheiden mag zijn hoe stralend Kate ook overkwam op TV mij leek het toe of iemand anders ongewild de show stal! Ongekunsteld en met ontwapenende charme.
Zodra haar figuur op TV verscheen, en zonder zelf op welke manier ook om aandacht te vragen, leek het allemaal om hààr te doen: Kates zus, Pippa.
De cameras gingen onmiddellijk met haar flirten, ondanks het waarschijnlijk strakke protocollaire schema. De cameramannen moeten ijzersterk geweest zijn om de cameras nog van haar weg te draaien. Echt paardenwerk moet daar geleverd zijn door die arme drommels. Je zag het zó: het liefste leken ze de verdere dag aan háár te besteden.
Zoals ze hier trouwens binnenkomt is het wel echt een natuurtalent. Bescheiden en bijna verontschuldigend, maar toch ook zo zelfzeker als wat. Ze lijkt bijna te zeggen: Sorry hoor dat ik hier ook ben ik wil heus de show niet stelen!
En zoals ze die twee bruidsmeisjes meeloodst lijkt ze wel een supernanny. Iemand die nooit in haar leven iets anders heeft gedaan dan bruidsmeisjes Westminster Abbey binnen te loodsen voor Koninklijke huwelijken.
Maar even later ontpopte ze zich dan weer ongekunsteld in een professionele sleepdraagster.
Fenomenaal zoals zij met diezelfde onovertroffen gratie de sleep hier draagt.
En weeral lijkt het alsof ze haar hele leven niets anders heeft gedaan. En weeral lijkt de bescheidenheid er zo opvallend af te druipen dat niemand er naast kan kijken.
Nam William de verkeerde zus? Neen hoor! Kate mag er ook wel zijn, en als toekomstig koningspaar kan Engeland zich geen beter wensen. Kate lijkt eerder de sterke hand die een land, en William ook wel, nodig heeft. Pippa straalt alleen maar gratie en charme uit.
Spijtig voor Harry, die zijn blikken niet van Pippa kon afhouden: ze heeft al een partner. Een heel rijke bankier dan nog wel.
Poor Harry! Of wie weet? Never say never zeggen ze toch in Engeland?
En als ik als meisje de keuze had met een rijke bankier naar het altaar te stappen, of, zoals Pippa nu hier, naast een bloedechte prins mijn keuze zou gauw gemaakt zijn.
Bovendien zou je op bovenstaand plaatje enkel de koppels van plaats moeten verwisselen.
Lijkt verdacht veel op een Assepoestersprookje, en dat is het eigenlijk ook wel.
Het huwelijk bewees in elk geval dat de Britten hun koningshuis nog weten te waarderen en dat dit koningshuis het ook nog weet waar te maken.
Kijk nou die eerste kus als prinsenpaar! Dat doet geen filmpaar hen na.
Een toekomstig koningspaar om jaloers op te worden in een wereld waarin de monarchieën langzaam afbrokkelen en verwateren.
Tenminste, als je de Britse monarchie vergelijkt met sommige andere die er, wàt ze ook maar proberen, de grootste moeite hebben zichzelf geloofwaardig op te stellen.
En hier hebben we dan weer de William en Kate zoals ze echt zijn en ook wel willen zijn: op weg naar een relatieve vrijheid en privacy niemand weet waarheen en hopelijk blijft dat voorlopig zo. Al lijkt het me onwaarschijnlijk dat er op de wereld nog een plaatsje te vinden zou zijn waar ze niét herkend zouden worden. Arme William en Kate!
Naar mijn bescheiden mening kan, met een dergelijke troonsopvolging in zicht, de Britse monarchie niet meer stuk en mag als voorbeeld voor de hele wereld doorgaan:
Een intelligente man met ballen aan het lijf, en een vrouw die pal achter hem staat.
Had Diana dat nog maar mogen beleven!
Daar kunnen wij Belgen alleen maar van dromen.
Met enige verwondering zag ik op TV dat VTM onder andere Pol Vandendriessche had afgevaardigd! De man die monarchieën haat. (Zou je ook niet in België?). Maar zelfs hij was onder de indruk en kon geen negatief woord uitbrengen.
Bewijs te meer dat monarchieën nog steeds kunnen werken mits er ooit een generatie uit voortkomt die zich duidelijk weet te profileren. Dat is duidelijk het geval met William. Bij ons? Misschien nog een generatie geduld oefenen?
Met Mathilde lijkt er tenminste ook wat nieuw bloed in ons sterk decadent wordend koningshuis gekomen? Afwachten maar.
Ik heb altijd al grote bewondering gehad voor wetenschappers die hun wetenschap ook positief in de praktijk weten te brengen. Slimme wetenschappers dus, want je hebt er ook domme. De ervaring leerde me ze in categorieën onder te brengen:
- Zij die een massa weten maar daar verder niets mee doen, laat staan dat ze er iets aan toevoegen, kritisch denken, of er een eigen mening over hebben.
- Zij die, in plaats van zich op school te laten instrueren, zich eerder lieten indoctrineren en alles wat gezegd werd als zoete koek slikten.
- Zij die school liepen omdat ze moesten van de ouders of omdat ze in studeren een goede mogelijkheid zagen om hun toekomst veilig te stellen.
- En tenslotte zij die leerden, nadachten, een eigen mening hadden over het geleerde, en er kostbare informatie en verbeteringen aan wisten toe te voegen.
Helaas, deze laatste categorie wordt nogal dikwijls gedoodverfd als controversieel rebels gevaarlijk voor de samenleving. Terwijl zij het juist zijn die de evolutie stimuleren.
Zo lang het over exacte wetenschappen gaat zoals wiskunde en zo, is er geen probleem. Twee en twee is vier en daar valt niet aan te tornen.
Gaat het over minder exacte dingen, zoals theologie of gezondheidsleer, dan is het eerder opletten geblazen want de docent kan je wijsmaken wat hij wil, en vooral zijn eigen mening indoctrineren. Een mening die hij dan weer klakkeloos heeft overgenomen van zijn eigen docent
Een comfortabele mening dus, want er hoeft niet te worden nagedacht: zo was het, zo is het en zo blijft het.
Er hoeft, in de theologie bevoorbeeld, ook niets te worden bewezen want er is geen enkel bewijs. En waar geen bewijs is, kan ook het tegendeel niet worden bewezen.
En zo komen we dan maar weer terecht bij religies. De aller-comfortabelste wetenschap die je je ook maar kunt indenken.
De bron is gewoon de fantasie van de bedenker. En al leefde die nog in het stenen tijdperk, zijn fantasie blijft meegaan. Je zou denken dat de toenemende kennis van de bevolking voor een vervaldatum zou moeten zorgen. Maar neen hoor! Tegen alle nieuwe ontdekkingen en bewijzen in blijft die fantasie doorwoekeren in de geest van het volk.
Telkens weer vinden de aanhangers een middel om nieuwe tegenbewijzen te ontkrachten. Niet moeilijk, want dat doen ze vanuit hun comfortabele positie: het verkondigen van een onbewijsbare wetenschap.
Kennis en eigen inbreng worden vervangen door dat geniale woordje: geloven. Héél erg comfortabel dus en niet te ontkrachten. Als een muur wit is, maar de docent zegt dat hij zwart is, dan IS hij zwart.
Wat ik altijd al ongeloofwaardig heb gevonden is dat de mens van tegenwoordig, gewapend met de wetenschap van tegenwoordig, er tóch altijd weer inloopt. Hoe oud, ontkracht en voorbijgestreefd die religie ook maar mag zijn.
Ik kan dan ook maar één conclusie trekken uit de tegenwoordige doorsnee gelovige mens:
Ondanks alle wetenschap en kennis, is die mens op zich totaal niet geëvolueerd. Zijn lichaam leeft in de eenentwintigste eeuw. Gebruikt gretig computers en andere technologische snufjes. Maar zijn geest is toch blijven hangen in het steentijdperk.
Hoe dat mogelijk is? Heel simpel: elke religie heeft zijn fictieve stok achter de deur, en daarop, en nergens anders op, berust het succes: Let op! Want als je ons niet gelooft kom je in de hel terecht! En daar zul je eeuwig branden en huilen van de pijn. Eeuwig weet je wel? Zonder enig uitzicht op een einde! Het sadisme op de spits gedreven!
De aanhangers werden van kindsbeen af om de oren geslagen met dergelijke fantasierijke waandenkbeelden. Pure bangmakerij.
Gevolg: zélfs als hij heel sterk twijfelt denkt elke gelovige: Het zou eens waar moeten zijn ik neem maar liever mijn voorzorgen!.
Het recept voor een duurzame religie is dan ook heel eenvoudig:
1. Fantaseer een God en plaats hem in een ideologische en utopische wereld.
2. Zorg ervoor dat die God je massas fictieve voordelen heeft te bieden door er een aantal mooie en zaligmakende verhaaltjes aan toe te voegen.
3. Wapen je tegen de denkende mens door vreselijke straffen te bedenken voor wie niét gelooft maar liever nadenkt.
En voilà. Je religie is klaar voor gebruik. En zodra je voldoende aanhangers hebt hoef je zelfs niet te wachten op die hel. Je kunt het zaakje dan een beetje forceren door die hel al op aarde te maken voor de ongelovigen. Je kunt ze vervolgen, folteren, doden, alles wat je maar wilt.
Je kunt een bloedbad scheppen, alleen maar in naam van je uitgevonden God. Je kunt oorlogen doen ontstaan. Hele volkeren tegen mekaar opzetten met onbewijsbare en dus ook onontkrachtbare roddels. Je kunt het begrip terrorisme introduceren in de wereld. Alles wat je maar wilt
Zolang zo lang als de mens liever wil geloven dan weten.
Of je het nu leuk vindt of niet, maar winstbejag is de eerste en voornaamste drijfveer die onze maatschappij in stand houdt!
En hoewel het woord op zich dan al negatief mag klinken, we kunnen niet zonder. Want zonder
- Zou er maar weinig medicatie zijn;
- Zou de technologie hooguit nog uit paard en kar bestaan.
- Zouden we geen TV kunnen kijken, niet kunnen mailen, internetten of wat dan ook!
Waarom? Gewoon omdat, op enkele eenvoudige uitzonderingen na, de technologie zo ver is gevorderd dat nieuwe uitvindingen, vernieuwing en de daarvoor nodige research zo kostbaar is geworden dat een enkeling er enkel nog kan over denken, over dromen, ideeën kan hebben, maar zonder kostbare apparatuur niet verder komt.
En dus spendeert hij er ofwel een fortuin aan met bedenkelijk resultaat, of hij zoekt een sponsor. Maar mecenassen in de ware zin van het woord, dus vermogende mensen die kunstenaars en zo steunden bestaan er niet meer. Als ze tenminste ooit bestaan hebben zonder dat winstbejag ook dààr de drijfveer was.
Een sponsor zal pas sponsoren als hij er op een of andere manier munt kan uit slaan. Farmaceutische bedrijven zullen de ontwikkeling van een geneesmiddel pas steunen als er grote zekerheid bestaat dat het middel als zoete broodjes over de toonbanken zal gaan en zij het alleenrecht krijgen en dus dubbel en dik het geïnvesteerde bedrag zullen terugwinnen.
Een uniek middel tegen een bepaalde ziekte ontwikkelen puur uit menslievendheid? Soms misschien wel de uitvinder zelf ervan, voor zover ook dié niet vooral op winst is belust. Maar zodra voor de ontwikkeling kostbare apparatuur nodig is, moet hij toch in de gunst weten te komen van bedrijven die over die middelen beschikken, of er tenminste het kapitaal voor hebben.
Tja, zo gaat het nu eenmaal. Je kunt het woord winstbejag dan wel als negatief beschouwen, maar de positieve kant eraan is dat we, zonder winstbejag, nérgens zouden staan. Noch in de geneeskunde, noch in de technologie.
Ontwikkeling kan nu eenmaal niet zonder kapitaal. En ergens mogen we nog blij zijn ook dat we kapitalisten hebben die het, ondanks alle winstbejag, toch allemaal mogelijk hebben gemaakt.
De tijd van de uitvinders zoals de gebroeders Wright, die in een schuurtje grootse dingen bedachten en nog wisten te verwezenlijken ook is voorbij. Hier en daar vind je nog wel een halve gare die eenvoudige gebruiksvoorwerpjes in elkaar zou durven knutselen, gewoon omdat het nog niet bestaat en dat is nog niet zo héél erg ongezond.
Maar zodra zo iemand begint te dromen over het aan de man brengen en industrialiseren dàn pas kun je hem beter dringend naar de dichtstbijgelegen psychiatrie sturen. Zoniet gaat hij een uitzichtloos avontuur tegemoet.
Negatief? Bijlange niet! Zo is de wereld nu eenmaal geëvolueerd en we kunnen er alleen maar dankbaar de vruchten van plukken.
Karl Marx mag het in zijn boek Het Kapitaal dan wel anders hebben bekeken zonder kapitaalkrachtigen zouden we nergens staan.
De ontwikkelingen in het destijds zo communistische Oostblok hebben dat trouwens duidelijk bewezen En dat communisme wàs gestoeld op de theorieën van Karl Marx: alles voor vadertje staat, tot welzijn (?) van het volk.
Mooie theorie trouwens althans theoretisch. In de praktijk echter was één factor vergeten: de factor mens. De mens die pas gaat marcheren als hij een groot deel van de koek krijgt.
Geef je die koek aan de staat, dan demotiveer je elke privé ondernemingslust, en komt de winst in handen van ja de mensen die zich de staat noemen. En of je het nu wilt of niet die mensen gaan doen wat mensen altijd al deden: eigenbelang zoeken.
Conclusie: laat dat eigenbelang dan maar liever rustig in handen van zij die er voor moesten knokken. Die zijn, als ze hun fortuin willen behouden, wel verplicht dat eigenbelang zo te gebruiken dat we er met zijn allen wel mee varen.
Want als dat niét het geval zou zijn zouden we hun producten ook niet kopen en mogen ze het vergeten.
Gisteravond tijdens het nieuws werd me eindelijk het antwoord op een prangende vraag in de schoot geworpen:
Twintig jaar. Dat blijkt de tijd te zijn die een politieke frank nodig heeft om te vallen.
Nu namelijk pas wordt gedacht aan het weer afsluiten
van de grenzen. Hoe lang zijn die ondertussen wagenwijd open? Het zal wel zowat 20 jaar zijn geloof ik. Ik zie nog de brief van hogerhand voor ogen die kort na het wegnemen van de douanebeambten ook op mijn bureau belandde.
Daarin stond onder andere te lezen dat alles wat aan een grenspost herinnerde zo spoedig mogelijk diende te worden verwijderd, zodat een heel open infrastructuur kon worden gecreëerd.
Toén, en niet 20 jaar later, viel mijn frank en herlas ik de brief tien tot twintig maal. Kon ik mijn ogen geloven? Klopte het adres van de afzender wel? Wist die afzender wel waar hij mee bezig was?
En ik droomde weg. Droomde weg naar mijn eigen huis en haard. Stelde me voor dat ik bij dag en bij nacht de voordeur wagenwijd liet openstaan. Meer nog dat ik die voordeur uitbrak en het voetpad heraanlegde zodat het recht mijn woning binnen liep. Uitnodigend. Komaan jongens, hier moet je wezen! Hier hebben we alles in overvloed. Maar we vertrouwen er wél op dat jullie de handjes thuis houden hoor! En dan rustig gaan slapen
Drie keer raden wat dààr het gevolg zou van zijn.
En toch hoe gek en naïef het ook mag klinken, politici wisten dat waar te maken! Grenzen hoefden plots niet meer. In een tijd dat de onveiligheid jaarlijks verhoogde door steeds meer legale en illegale allochtonen. In een tijd dat, als de politie illegalen aantrof op straat, ze die een boterbriefje moesten geven waarop stond dat ze het land binnen 24 uur moesten verlaten.
Kinderlijk naïef natuurlijk! 24 uur later werd zon kerel natuurlijk weer aangetroffen en kreeg hij wéér zon boterbriefje. Tot vervelens toe! Deed me denken aan de kleuterklasjes. Het vingertje van de juf ging omhoog met de woordjes: ventje dat mag je nooit meer doen hoor!.
Toén werkte dat nog. Tenminste toch op ons, naïeve naoorlogse kleutertjes. Wat juf zou doen als we het nog eens deden wisten we wel niet, hoéfden we ook niet te weten, maar we veronderstelden toch dat het wel iets vreselijks zou zijn en waagden het niet om het nog eens te proberen.
Nu steken de juffertjes in het parlement datzelfde vingertje omhoog héél ernstig-streng kijkend, denkend met kleutertjes te doen te hebben. Maar het zijn verdorie zware criminelen!!! Dat vingertje werkt niet meer! Maar dat hebben ze nog niet door in de Wetstraat, want ik zie het vingertje bijna dagelijks in het nieuws:
Wie dit of dat doet riskeert bla bla bla er zal strenge controle zijn
Je ziét het vingertje niet, maar het is er wel. En uiteindelijk zijn de enigen die zwaar beboet worden de brave autochtone burgers. De godvrezende burgers. De burgers die braaf genoeg zijn om het rookverbod in hun café te laten naleven in afwachting van hun totaal faillissement.
Want ZIJ, en niét de illegale criminelen, zullen zwaar beboet worden als ze hun boterham proberen te redden! Want bij HEN, de legale, autochtone, brave Belgen, werkt het vingertje van juf nog altijd. En heeft juf zelfs een verdomd zware stok achter de deur.
Torenhoge boetes worden met milde hand uitgedeeld onder de brave landgenoten, uit frustratie omdat ze niet eens een tandenstokertje achter de deur hebben staan om het steeds groter wordend leger migranten te beboeten als dié iets misdoen.
Nu. Er is weer een beetje hoop. Er wordt al gedacht de grenzen opnieuw te bewaken. Door wie? Dat legertje douaniers, dat door de jaren heen een voortreffelijke dosis knowhow en ervaring had verzameld dat is er niet meer! Wie gaat al die verloren ervaring terug uit de grond stampen? Of willen ze de grenzen misschien laten controleren DOOR illegalen? Nog niet eens zon slecht idee, want die kennen maar al te best de kneepjes van het vak.
In ieder geval, er is al een stukje van mijn prangende vraag opgelost: hoe lang doet de politieke frank er over om te vallen? Minimum 20 jaar dus. En nu maar afwachten wat het maximum zal zijn. Want tussen een politiek idee en de uitvoering kan tot een eeuw verschil steken stelde ik al vast.
Eerst moet een consensus bereikt worden. Dan moeten modaliteiten worden vastgesteld. Teksten (ai) worden opgesteld Puntjes en kommaatjes minutieus geteld een legertje douaniers moet uit de mouw worden geschud. En tegen dan hoéft het al niet meer, want dan zijn ze al lang allemaal doodleuk en grenzeloos binnengesjeesd.
Kan een grens er enkel nog toe dienen ze niet meer te laten ontsnappen. Maar daar zal weinig neiging toe zijn vrees ik.
Minimum 20 jaar dus dat weten we dan alweer. Toch met dank aan de openhartigheid van de nieuwsdienst.
Het rookverbod gaat dus tegen beter weten in door op 1 juni in ALLE horecazaken. Dus ook de allerlaatste nog gezellige kroegjes gaan eraan.
Tiens deden ze dat verleden jaar niet in Nederland en moesten ze er na enkele maanden niet snel op terugkomen wegens de vele faillissementen?
Iemand zei me toen dat het hier dus niet zon vaart zou lopen. Ze hebben immers het Nederlandse voorbeeld en resultaat gezien.
Ik voorspelde toen dat ze zelfs te stom zijn om van voorbeelden te leren. Ze zouden gewoon Nederland na-apen: eerst verbieden, en dan nog maar eens bekennen dat ze dom geweest waren en terug afschaffen nadat veel kwaad is geschied.
Wel mijn voorspelling begint al uit te komen. Hoofdstuk 1 komt er op 1 juni aan. Hoofdstuk 2? Ach daar hebben ze jàren bedenktijd voor nodig. Teksten opstellen, weetjewel? En of dàt kan duren kommaatje hier, puntje daar Vraagtekentje of uitroepingstekentje? Ze hebben alle tijd van de wereld want ze worden toch doorbetaald, hoe stom ze ook zijn. In de Wetstraat gaat het niet om hoeveel bladzijden per dag. Het gaat om zinnetje per zinnetje. Ja net zoals in het eerste leerjaar van de lagere school.
Maar ondertussen MIJN favoriet café met heerlijk terrasje houdt het nu al voor bekeken. Houdt er mee op na de zomer.
Wat zal er uiteindelijk overblijven? Juist! Zuurpruimcafés! De bonte verzameling merkbierglazen achter de toog zal plaats moeten maken voor theekopjes en azijnflessen in afwachting van een totaal faillissement.
Wat bezielt dat kleuterschooltje in de Wetstraat eigenlijk? Willen ze nu echt Vlaanderen en al zijn gezellige tradities kapot? Moeten er echt moskeeën voor in de plaats komen? Ik hoop van harte dat het dit keer toch de laatste stuiptrekkingen zijn van een regeersysteem in stinkende staat van rottende ontbinding.
Wanneer zal de rook om hún hoofd eens verdwijnen?
Hoe kan een rechtgeaarde Vlaming dààr nog een goed functionerende regering van maken? Via de volgende verkiezingslijsten? Vergeet het! De partijen hebben de muren van hun burchten zo sterk gemaakt dat we weeral met lijsten vol clowns en minnestrelen zullen geconfronteerd worden. Hoe kun je dààr nog je stem op uitbrengen?
Kort columpje? Jazéker. Ben veel te kwaad op het kleuternest in de Wetstraat, en buiten schijnt de zon. Gaan uitwaaien dus maar en van terrasjes profiteren terwijl het nog kan. Straks kan roken ook niet meer op een terras, en in Brugge is het zelfs al zo ver dat je een torenhoge boete krijgt voor een sigarettenpeuk op straat!!!
Een sigarettenpeuk die bij de eerstvolgende regenbui in het riool wordt gespoeld. En de kleverige kauwgom die werd uitgespuwd op het voetpad, aan je schoenen kleeft, en enkel met een hogedrukreiniger moeizaam te verwijderen valt? Dàt mag dus blijkbaar wél nog!
Lof der zotheid? Misschien bij gebrek aan beter passende bewoordingen. Maar klinkt nog veel te braaf. Erasmus zal nog eens moeten terugkeren om iets beters te vinden.
Zo. Het is er uit: lof der zotheid. Hoe dikwijls in de loop van mijn leven flitsten die woorden me door de geest? Wekelijks? Of eerder dagelijks?
De primeur ervan komt van Erasmus die dat humanistisch werkje al in 1509 schreef, wat dan ook weer een bewijs is dat, wàt we ook denken, er eigenlijk niets is veranderd. Non rien na changé!
Erasmus haalt in zijn werk venijnig uit naar de kerk, de staat en de geleerden. Dat las ik pas later. Maar de eerste keer dat ik de titel van zijn werk hoorde, en dat zal in de middelbare school geweest zijn, voelde ik meteen al een grote verwantschap met de vent die deze titel had bedacht.
Lof der zotheid. Want hoe jong ik ook was, ik dacht al duidelijk hetzelfde over de maatschappij en de zottigheden die ik dagelijks moest aanschouwen. Alleen ik vond er de juiste woorden niet voor.
Maar nu hàd ik die woorden, en ze bleven me mijn hele verdere leven door het hoofd spoken. Kon ook niet anders, want telkens weer moest ik aanschouwen hoeveel lof de zotten werd toegezwaaid.
Veel later las ik het boek. Of tenminste toch in meer beknopte termen waar het allemaal op neerkwam. Maar eigenlijk had ik dat niet moeten lezen. De titel alleen al sprak, voor mij althans, boekdelen. De inhoud kon me alleen maar bevestigen dat het nét was wat de eerste keer door mijn hoofd flitste bij het horen van die drie woordjes.
Maar in 1512, toen het werk gepubliceerd werd, vond het slechts hier en daar wat weerklank. Tenminste, het bleek niet in staat iets te veranderen aan de maatschappij.
We zijn vijfhonderd jaar verder en nog is er niets veranderd. Niets veranderd? Alles is veranderd! Of toch niet?
De mens wist wél alles in zijn omgeving te veranderen en te verbeteren. Alles uitgenomen zichzelf!
En dààr had ik het altijd al moeilijk mee! Hoera beschaving. Hoera verbeterende levensomstandigheden. Hoera moderne technologie. Hoera voor een mooiere wereld. Maar een betere mens? (hm).
Dikwijls had ik toch gewild dat ik eens kon zeggen: Hoera voor de grote schoonmaak in de menselijke geest! Maar dat gebeurde nooit. Nu weet ik ook waarom: het kàn niet gebeuren, want het zou veronderstellen dat het positieve het negatieve volledig heeft onderdrukt.
En dat is, natuurkundig gezien, niet mogelijk! Het negatieve is er nodig om alles te laten blijven bestaan in de juiste verhoudingen. Maar juist omdat het negatieve zijn negativiteit zo luid uitschreeuwt en weet waar te maken, lijkt het soms alsof er geen positief meer over is. Maar dat is slechts schijn!
Er is heus voldoende positiviteit in de wereld. Maar positieven hebben niet die storende neiging tot janken en over de daken uitschreeuwen. En dus lijkt hun rol alleen maar een achtergrondrol.
Daarom ook is er veel meer moeite nodig om een positieve geest te vinden. Die heeft er namelijk totaal geen behoefte aan om op de voorgrond te treden. Die loopt niet gefrustreerd rond en zoekt geen compensatie in luid gejank voor zijn eigen gebreken.
En ja daardoor lijkt het positieve heel erg verborgen. Uitdaging temeer voor de positieven om naar gelijkgestemde zielen op zoek te gaan.
En nu acht ik me heel gelukkig dat ik een beetje elektriciteit en elektronica heb gestudeerd. Want daar waar Erasmus het moest doen met de kennis en de wetenschap van zijn tijd, heb ik het voordeel van de verworven kennis in de elektriciteitsleer. Plus dat ik die leer wist door te trekken naar alles in de natuur. Want ook dààrin bestaat alles uit positief en negatief.
Om dan tot de eindconclusie te komen dat negatief en positief mekaar weliswaar zowel afstoten als aantrekken, maar niet zonder mekaar kunnen.
En dank zij deze wetenschap kan ik vrede nemen met de wereld om me heen.
Had Erasmus ook maar énige notie gehad over elektronica, dan was zijn Lof der zotheid waarschijnlijk nog stukken beter geweest. Hij moet trouwens wel iets in die aard hebben aangevoeld, maar helaas, de wetenschap ervoor ontbrak en dus tastte hij een beetje in den blinde.
Voelde iets aan net zoals ik iets aanvoel betreffende leven na de dood. Maar zoals er voor mij geen enkele wetenschap is waarop ik me op dat gebied kan baseren, was er voor Erasmus ook geen enkele wetenschap die hem het klinkklare bewijs over de noodzaak van positief en negatief kon leveren en hem terzelvertijd nuanceren en gelijk geven.
In welke omstandigheden, om te besluiten, de woorden Lof der zotheid me telkens weer door het hoofd flitsen? Wel
- Toen het gratis openbaar vervoer werd uitgevonden. (Wie zal dat betalen?)
- Toen het kijk en luistergeld werd afgeschaft.
- Toen absurde snelheidsbeperkingen hun intrede vonden en onze economie voor een goed stuk lam legden.
- Toen boetes buiten alle proporties werden ingevoerd voor futilitaire snelheidsovertredinkjes.
Dit alles toegejuicht door de bevolking, die dacht er rijker en veiliger mee te worden maar er juist armer en gefrustreerder mee werd.
En last but not least flitsten ze me door het hoofd toen ik er zelf het slachtoffer van werd. Zoals bevoorbeeld toen ik ooit de opdracht kreeg 30 verkeersdrempels aan te laten leggen naar de precieze normen en op de plaatsen waar het volgens het verkeersreglement kon.
Voor één keer werden mijn tegenargumenten van tafel geveegd. De trend was gezet en ze moésten er komen. Ik wist drommels goed waarom: door de jankers die klaagden over de snelheid in hún straat, maar zélf snel reden in andermans straten Ik wist dat diezelfde jankers, na een verkeersdrempel pardoes voor hun deur, achteraf zouden janken over de geluidshinder van remmende en terug optrekkende wagens.
En ja ik liét ze aanleggen. Moést wel. Vol leedvermaak. En ja hoor! De jankers maakten al gauw een ommezwaai van 180° en gingen nu janken over het lawaai! Tot groot jolijt van ondergetekende.
O ja ik maak zo graag de vergelijking tussen het staatsbeleid en het beleid van privé ondernemingen!
Als je in een privé onderneming omhoog wilt en een leidende functie wilt vervullen, moet je baas ervan overtuigd zijn dat je intelligentie en/of werklust hem winst zal opleveren. En hoe hard je ook probeert in zijn gunst te komen, zo lang hij niet met eigen ogen ziet dat je de verkoopscijfers omhoog kunt brengen maak je geen kans! Hij zou wel gek moeten zijn.
Voor een leidende functie bij de overheid werkt het wel eventjes anders. Wie maalt er daarbij om of je een winstpost of een verliespost betekent? Geen kat!
Natuurlijk niet, want er is geen kat! Er is geen baas in de werkelijke zin van het woord. Daar heeft de democratie toe geleid: de macht is aan het volk. Het (domme) volk kiest zijn leiders uit een lijst die op zijn minst bedenkelijk is. Een lijst, samengesteld door de verschillende partijen. Een lijst waarop vooral op eigen winst beluste entertainers voorkomen. Een domme lijst dus. En daar moeten we het dan maar mee doen. De ene domme beslissing na de andere slikken.
Moest echter, boven al dat domme gelul, een echte baas staan iemand die er alle belang bij heeft dat België winst boekt in plaats van schulden maakt dan zou er heel veel veranderen!
Iemand die, net als de eigenaar van een onderneming, veel of weinig verdient naar gelang zijn onderdanen de firma in een goede of slechte richting sturen. En die, naar gelang de verdiensten of schulden die zijn firma maakt, met een luxe jacht naar de Caraïben kan reizen of van een leefloon moet leven na een zwaar faillissement.
Zo iemand dat zou de koning moeten zijn. Maar helaas, ook déze job werd door de democratie al gedegradeerd tot een alleen maar figurerende taak. Koning omdat er nu eenmaal een koning moet zijn!!!
Het schijnt me toe dat Boudewijn de laatste koning was die de belangen van zijn land ook ter harte nam. Die zich niet liet doen noch door de domme partijen, noch door de domme bevolking. Die een uitgestippelde koers volgde en daar onder geen voorwaarde van afweek.
Na hém (hm)
Wie anderzijds intelligent is, en die intelligentie voor s lands leiding wil gebruiken, raakt niet door de versterkte muren! Eerst moet hij namelijk door een muur van gladde jongens en entertainers raken. En makkelijk is dat niet.
Vervolgens moet hij nog erg fotogeniek zijn, zodat de TV cameras graag met hem flirten.
En als dat alles gelukt is staat hij voor de hoogste muur: de muur van onbegrip van zijn collega - leiders! Want die begrijpen hem ten eerste niet omdat ze niet zijn verstand hebben. Ten tweede willen ze hem niet eens begrijpen, want dan zouden ze moeten toegeven dat hij slimmer is dan zijzelf.
En dus, in plaats van, zoals in een privé firma, in de eerste plaats aan de zaak te moeten denken, denken ze in de eerste plaats aan hun eigen persoontje dat slimmer moet lijken dan al de rest.
Arme intellectueel! Arme slimmerik. Jou wacht in het parlement enkel tegenstand en hoon. Zodra je ook maar begint te kraaien gaan honderden hennen zo luid kakelen dat geen mens je nog hoort.
En zo komt het dan dat in het tegenwoordig grotesk verwrongen democratisch stelsel enkel nog leiders en lijders zijn.
De leiders kunnen niet meer leiden. Alleen maar beloven en entertainen.
De lijders kunnen niet meer stemmen voor competente mensen, want er staan er geen op de lijst. Zijn letterlijk en figuurlijk het lijdend voorwerp van de verkiezingen.
Natuurlijk kan er geen regering meer gevormd worden! Het hele democratisch principe werd in de loop der jaren zo verkleuterd en verwrongen dat enkel nog een supergeest in staat zou zijn het zaakje weer op de rails te krijgen. Maar die supergeest zal zich wel wachten om dat hele explosieve zooitje te gaan rechttrekken against all odds.
Ooit las ik ergens dat er een tijd was dat de verkiezingen ondemocratisch waren: het gewone volk had recht op één stem; de intelligente elite kreeg meerdere stemmen. Jeugd onder de 21 jaar kon het helemààl vergeten. Vrouwen hadden ook geen stemrecht.
Ondemocratisch? Misschien maar waar heeft de gemoderniseerde democratie ons gebracht? Slim of dom ervaren of onervaren, iedereen gelijk voor de wet. Maar gezien er meer simpelen van geest onder de bevolking blijken te zijn
Worden entertainers leiders, En worden kiezers lijders.
Tiens in Finland behaalde de partij De ware Finnen een grote verkiezingsoverwinning!
Deze partij is tegen Europa (vooral dan tegen de financiële hulp die de goede landen voor de moeilijke landen moeten ophoesten) en tegen het immigratiebeleid.
Met andere woorden: ze zijn tegen alles wat het vaderland schade toebrengt. Goed hé? Eindelijk weer een land dat het woord vaderlandsliefde nog lijkt te kennen.
En nu maar afwachten hoe dié partij weer zal worden geboycot door de traditioneel-domme partijen! Zouden die Finnen ook over loodgieters beschikken die van die onwaarschijnlijke dingen zoals cordon sanitaire uit de mouw weten te schudden?
Of sturen ze een delegatie naar België om uit te vissen hoe dat sanitaire misbaksel bij ons werkt en zelfs kan blijven werken tegen alle democratische ideeën in?
Cordon sanitaire verdorie! Is dat iets waartegen een hond zijn achterpootje moet opheffen? Werd dat uitgevonden door volwassen mensen? En blijven andere volwassen mensen stemmen voor partijen die zoiets op de markt wisten te brengen en in stand te houden?
Afwachten maar. Er is in elk geval weer een sprankeltje hoop dat, als het hier helemààl de spuigaten gaat uitlopen, de weinige overgebleven Vlamingen nog naar Finland kunnen immigreren en ons landje aan de veroveraars en de verraders overlaten. Die moeten België dan maar Belokko noemen.
Minister Freya Van den Bossche bekent nu dat het subsidiëren van zonnepanelen, waarvoor we met zijn allen mee gaan betalen via onze elektriciteitsfactuur, een dom initiatief was van de regering.
Correctie: slechts één van de domme initiatieven Zwijgen we dan maar over al de andere?
Steve Stevaert, de geniale bedenker van die subsidiëring, geeft haar gelijk
Wel wel, de kleutertjes geven mekaar nog gelijk ook in al hun domme verzinsels!
Ja, maar dom of niet, gelijk of niet wie gaat dat betalen?
Wij natuurlijk!
Bekennen dat je dom bent mag dan al het begin zijn van de wijsheid ondertussen zitten we ermee. Waarom bekenden ze niet dat ze dom waren vóór ze zich wellustig op de kiezerslijsten lieten plaatsen?
Ondertussen zijn zij rijk, worden wij steeds armer, en krijgen we tegen de volgende verkiezing weer zon lijst met halve garen voorgeschoteld.
Probeer dan maar een bolletje aan te stippen! Je kunt er net zo goed met darts naar gooien, want intelligente en vooruitdenkende mensen zul je er toch niet op vinden!
Is, uit partijoogpunt, ook niet belangrijk. Volksvermaak hebben die nodig. En wie het volk het beste kan vermaken komt gegarandeerd op de lijst. Arm België!
En tussen haakjes wie was weer die geniale bedenker van gratis openbaar vervoer voor 65-plussers? Diezelfde cafébaas pardon minister! En wie betaalt dat gratis openbaar vervoer denk je? Drie keer raden En nee!!! Niet hij hoor! Wees daar maar van overtuigd.
Nou ja we leven nu eenmaal in het zelfbetaalde cadeautjes-tijdperk! Zalig toch hé, als je arm bent van geest? Dan kijk je enkel naar wie langs boven een eurootje in je geldbeugel stopt. Voor dié moet je stemmen!
Dat datzelfde genie er langs onder weer tien euro uithaalt dat negeer je best!
Zoals uit mijn versie van de schepping van de vrouw in mijn vorig column bleek, is een gezond partnerschap toch in grote mate afhankelijk van intelligentie. Vooral ook van de wil je eigen gedachtenwereld eventjes opzij te zetten en de moeite te doen de gedachtenwereld van een ander te begrijpen.
Kunnen minder intelligente mensen dan geen duurzame verbintenissen aan? Oh jawel hoor. Maar dikwijls zijn dergelijke verbintenissen dan enkel maar op fysiek genot en/of onderdrukking gebaseerd. Onderdrukking op allerlei gebied.
In onze westerse wereld is het vooral het trouwboekje dat een huwelijk duurzaam moet maken. Al verliest dat snel zijn waarde nu iedereen er zich met alle gemak kan van ontdoen.
Maar zelfs dat trouwboekje houdt een zekere mate van onderdrukking in. De meest dominante partner voelt zich, gesterkt door dat trouwboekje, nu plotseling gerechtigd de ander te onderdrukken.
Dat daarmee ook de affectie van de ander verloren gaat schijnt niet door te dringen tot dat soort mensen, of daar hechten ze toch geen belang aan!
Zalig de armen van geest? Vergeet het! Niet de hemel, maar de hel zullen ze zien.
Maar al met al valt het in de westerse wereld nog mee. Alle mogelijkheden staan open. Hoge sociale druk is er niet echt, en iedereen heeft de mogelijkheid te zoeken, te vinden, en er op een al dan niet intelligente manier van te maken wat hij of zij ervan maken wil.
Anders gaat het in sommige andere religies! Daar wordt het verschilprobleem op een andere, voor de man veel makkelijkere manier opgelost! De vrouw wordt gewoon onderdrukt en dat wordt dan ook nog maar eens wettelijk vastgelegd. De sociale druk van familie en vrienden, al even dom gehouden, doet de rest.
En bovendien, terwijl we toch objecten aan het maken zijn van vrouwen, waarom dan ook niet meteen koopwaar? Heb je dochters? Verkoop ze aan een man! Het mesje snijdt aan twee kanten: jijzelf wordt er rijker door, en de koper heeft een argument om haar te domineren: hij kocht ze! En doet er dus mee wat hij wil.
Voilà. Probleem opgelost. Opgeruimd staat netjes! Geen intelligentie meer nodig. Negeer de eigen gedachtenwereld van het vrouwelijk geslacht! Zie ze als onmondige domme wezentjes met al even domme gedachten. Degradeer ze tot lustobjecten. Pak ze in gordijnstof in, zodat geen enkele andere man haar gelaat of vormen ziet.
En huwelijkse trouw is verzekerd! Of nog niet helemaal? Dan maak je maar gruwelijke wetten tegen ontrouw en dat soort zaken. Stenigen bevoorbeeld. Waarom ook niet?
Maar dan wél voor de vrouw hé? De ontrouwe man is immers onschuldig. De arme drommel werd gewoon verleid door dat domme schepsel.
En ja, nu pas zit de man op rozen. Dénkt tenminste op rozen te zitten, want nooit zal hij weten wat hij mist.
Nu zou ik toch graag eens uitgelegd zien waar het woordje liefde steekt in een dergelijke aankoop.
Maar ach, dat zal ze worst wezen! Ze hebben hun privé hoertje, hoeven hun hersenen niet te gebruiken, en als er wat sleet op raakt dan gaan ze maar eventjes vreemd. Lopen toch niet het risiko gestenigd te worden. Dat wordt enkel met het vriendinnetje gedaan! Want Allah is groot!!!
Is hiermee het verschil tussen dom en intelligent bewezen? Ik denk het wel! In onze westerse wereld ligt dat verschil aan het individu zelf. De keuze is hem vrij.
In die andere wereld is dom zijn de wettelijk vastgelegde regel. Is er geen open deur naar intelligentie en humaniteit. Zélfs geen deurtje dat op een kier staat. Vrije keuze wordt van jongsaf de kop ingedrukt. Mannen kunnen voor de volle honderd procent man zijn. Hersenen? Eigen mening? Naar elkaar toegroeien? Niet nodig! Er is immers de Koran!
En de vrouwen? Tja, sorry hoor, die moesten maar de fout niet gemaakt hebben als vrouw op de wereld te komen! Daar moeten ze nu maar voor boeten. Eigen schuld, dikke bult!
Als àls tenminste, God de vrouw schiep, dan probeer ik me soms in te denken wat hem wel bezield mag hebben en schrijf mijn eigen versie van het scheppingsverhaal.
In een artistieke bui moet hij zéker wel zijn geweest. Ook veel oog gehad hebben voor esthetiek. Misschien was hij ook een heel klein beetje gedrogeerd op een speelse manier. Of had gewoon zin de man te plagen.
In elk geval moet hij naar fysieke perfectie hebben gestreefd. Hij kneedde en boetseerde. Creëerde hemelse ronde vormen. Haalde het onderste uit zijn artistieke kan schiep een volmaakt lichaam. Mooi om naar te kijken. Mooi om te bewonderen. Mooi om mee te pronken. Mooi om de man mee te verleiden.
Maar daarna moest hij dat charmante kopje vullen en toen wist hij het niet echt meer. Wat moest hij doen? Er een logische en onafhankelijke geest in planten, zoals hij met de man had gedaan? Een rechttoe rechtaan geest? Een geest die zowat in alles zijn plan kon trekken en waar je alle kanten mee uitkunt als je dat tenminste wilt? Een geest die op overleven, vechten en veroveren was gericht?
Leek verleidelijk, en hij twijfelde. Dacht lang en diep na. Liet er zelfs een ontspannend weekend over gaan, en besloot pas op de maandag aan die klus te beginnen.
Dat weekend werd het langste aller tijden. Het ene dilemma stelde zich na het andere. Onafhankelijkheid leek hem wel een mooi woord, maar dat was niet de bedoeling! Een te onafhankelijk wezen zou geen man nodig hebben! Hoe moest dan de voortplanting tot stand komen?
Anderzijds zou een te afhankelijk wezen niet in staat zijn een man te verleiden. Die man zou al gauw doorhebben dat hij alleen maar gebruikt werd. Zou niet te gauw toehappen. Twijfelen alvorens haar op sleeptouw nemen en zich in een uitzichtloos avontuur te storten.
Hoogstens zou zon wezen een man kunnen proberen te verschalken door hem zand in de ogen te gooien!
En dan stelde zich al onmiddellijk de vraag: hoe lang zou die man dat dan wel volhouden? Alles investeren en niets terugkrijgen? Niets? Toch wel! God had immers een mooi lichaam geboetseerd.
Ja maar hoe lang zou dat boeien? Tot die schoonheid begint te tanen? Neen. Hij moest meer en blijvende aantrekkelijkheden zien te vinden. Aantrekkelijkheden die boven het fysieke uitstijgen.
En dat vond hij tenslotte: een geest die helemaal anders denkt. Een geest vol hersenkronkels en onlogisch afdwalende gedachten. Een weliswaar in sommige zaken afhankelijke geest, maar een geest die de man blijvend kon boeien, juist vanwege dat heel subtiele, maar tevens hemelsgrote verschil. Een geest die de man kon beïnvloeden en hem laten wegdromen, ongeacht de veroudering van het lichaam. Ook een ietwat wispelturige geest die niet echt wist wat ze wilde en een beetje mannelijke sturing nodig had.
Al met al zou dat een heel precisiewerkje worden, maar het leek hem de moeite waard er zijn ski-weekend op de wolkentoppen voor te annuleren.
En ja zo had hij het uiteindelijk bedacht, en zo zou het wezen. Zo schiep hij de vrouw en voelde zich heel tevreden toen de klus geklaard was.
En de eeuwen gingen voorbij en God keek terug naar het mensdom dat nu uit mannelijk en vrouwelijk bestond. En hij zag dat het niet goed was!
Neen! Misverstanden, ruzie, jaloezie en achterklap vierden hoogtij. Bandeloosheid en slippertjes waren de norm geworden!
En hij besefte dat hij bij beide geslachten een element was vergeten! Hij had ze elk een apart woordenboek gegeven. Twee totaal verschillende talen. Maar was vergeten er een vertalend woordenboek bij te voegen! Het element dat er moest voor zorgen dat ze mekaar begrepen. Een soort vertaalmachine in de hersenen.
Maar bij nader toezien moest hij ook vaststellen dat de mens evolueerde en dat hierbij grote verschillen aan het licht kwamen: bij de een had die vertaalmachine zich vanzelf ontwikkeld bij anderen helemaal niét.
En ondanks dat foutje van hem, kon hij toch tevreden terugblikken op wat hij had geschapen. Meer tevreden nog dan indien hij meteen die vertaalmachine had ingebouwd. Want juist het gebrek eraan, had tot een natuurlijke selectie geleid: de verbintenissen tussen de verstandigen, die elkaar voor het innerlijk hadden gekozen en ook nog een beetje geluk hadden in die keuze, hielden stand. Die bleven mekaar door dik en dun steunen. Die waren intelligent genoeg geweest om zélf naar vertalingen op zoek te gaan en waren mekaar stilaan steeds beter gaan begrijpen en waarderen.
De anderen ach ja, die bleven maar als vlinders van de een naar de ander vliegen zoekend naar iets dat er niet was en ze dus ook nooit zouden vinden.
Nu, die figureerden dan maar mee en droegen er toe bij dat zich een decor van allerlei kleuren vormde, waartussen de verstandigen hun weg moesten zoeken. Om uiteindelijk gelukkig te worden door dat éne unieke wezen te hebben gevonden dat bij hen paste. En ja, er smoorverliefd op werden.
Zonder deze diversiteit zou dat gevoel nooit kunnen hebben ontstaan. Dan zou het er weinig toe doen wie we verkozen. Zou er van liefde en trouw voor die éne unieke partner geen sprake kunnen zijn. Hadden we, net als de dieren, gewoon een partner gezocht om ons te vermenigvuldigen, maar niét om geestelijk evenwicht en welbehagen te zoeken.
Dit alles bleek nu wél het geval, en al met al kon God zich tevreden achten met wat hij had bereikt. Hij besloot dan ook maar er niets meer aan te veranderen.
Tot hier, dierbare gelovigen, dat stukje vrij vertaalde evangelie. Amen.
Arm Vlaandren, wat is er toch van jou geworden? Dat Vlaandren, ooit zo stil en zonder zorgen! Het Vlaandren dat wij zo aanbaden, Nu door je leiders onbeschaamd verraden.
Je moest met ongeloof aanschouwen, Hoe de Islam hier zijn nest kwam bouwen. Ongestoord door de Vlaamse Leeuw. Die uitte nog niet eens een schreeuw.
Vlaamse meisjes worden geestelijk verkracht!
De Islam krijgt ze in de macht. Een bruine huid lijkt ze nu plots goud waard, En ze verlaten huis en haard.
Gruwelijk, afschuwelijk! Hoe snel een volk wel kan ontaarden. Binnen één enkele generatie Vervaagden onze Vlaamse waarden!
Arm Vlaandren, Heb deernis met je Vlaamse vrouwen Die op de Islam gingen bouwen. Wee hen als ooit hun ogen opengaan! Dan pas gaan ze dit gedicht verstaan!
Wat Europa de laatste decennia overkomt slaat me soms met verstomming.
Zijn die mensen, die verondersteld worden de verschillende staten te besturen, nog wel nuchter? Zitten ze aan de drugs? Zijn ze stekeblind en doof voor de belangen van onze landen?
Met uitzondering van minister-dronkelap Michel Daerden lijken die mensen toch allemaal redelijk nuchter? Of doen ze maar alsof? Wie weet is die Daerden misschien wel de enige die zich tenminste toont zoals hij is: beschonken, braaf, incompetent, dom, goedlachs en prettig gestoord.
Tja, als je mensen zo ver kunt brengen dat ze voor zon type leider kiezen, waarom zouden ze het dan ook niet doen voor al diegenen die zich normaal voordoen maar dat bijlange na niet zijn?
Waar is de fout dan eigenlijk te zoeken? Bij die showbeesten zélf? Of bij de kiezer?
Ik hou het veeleer bij het laatste! Waarschijnlijk wel de helft van het kiezerskorps is verstandelijk totaal niet in staat om voor de juiste persoon op de juiste plaats te kiezen. De partijen spelen daar gretig op in door de juiste showmensen en entertainers naar voor te schuiven. Steeds weer steeds meer. En op de duur staan de kiezerslijsten vol met circusartiesten in plaats van leiders.
Het resultaat is heel duidelijk zichtbaar voor wie het aandurft zijn geïndoctrineerde blinddoek af te gooien en de realiteit wil zien: op straat op TV op school in de krant!
Een en al verloedering van het ergste soort. Weliswaar opgesmukte verloedering. Vroeger héél vroeger lagen de straten er soms verwaarloosd maar proper bij. Er werd weinig geld besteed aan het opsmukken van de omgeving, maar des te meer aan het opsmukken van onze cultuur. Iedereen veegde zon beetje voor eigen deur en de hele straat was proper en bleef dat.
Nu worden enorme bedragen besteed aan het optrekken van het imago door mooiere straten en pleinen, het aanbieden van allerlei activiteiten, sporten en animatie voor mensen die zichzelf niet kunnen animeren.
Maar daar waar onze leefwereld er vroeger misschien wat goor aandoend, maar opgekuist bij lag, liggen nu de hersenen van de nieuwe generaties er goor en vuil bij. Zién ze niet eens hoe die mooie straten na korte tijd en ondanks alle onderhoud, er toch als vuilnisbelten bijliggen. Helpen ze daar zelfs ijverig aan mee door zomaar hun afval te laten rondslingeren. Zo hersendood heeft de hedendaagse cultuur ze gemaakt.
Eigen initiatieven worden in de kiem gesmoord door de in veelvoud aangeboden activiteiten.
Zelfontplooiing wordt vervangen door kunstmatige animatie voor kunstmatige mensen.
Eigen animatie (of reanimatie?) heeft geen waarde meer. JIJ moet die bal niet in het doel schoppen hoor! Dat zal wel dié atleet doen die WIJ uitkozen, en waar JIJ alleen maar fan moet van zijn. Passieve fan! Enkel een tribuneticketje kopen zien wat jouw idool doet, en luid hoera roepen als niet jij maar dat idool het doelpunt maakt.
En dan zelfvoldaan naar huis trekken onder het motto WIJ hebben gewonnen! Stoeten vormen met toeterende autos en waaiende vlaggen om jullie prestatie over de daken te schreeuwen.
Hé JULLIE prestatie? Wat deden jullie daar dan voor? Een ticketje kopen jullie poepzat drinken en lui in een toeterende auto gaan zitten? Of met een zak chips voor TV?
Flinke prestatie hoor! Proficiat! Mogen jullie écht fier op zijn. En weet je wat? Tegen de volgende verkiezingen zouden jullie er misschien bij de partijen kunnen op aandringen dat die atleten of het nu autochtonen, allochtonen of aliëns zijn op de kiezerslijsten voorkomen!
Kunnen jullie meteen ook voor die mensen gaan stemmen!
Oei! Nu heb ik me versproken hopelijk leest nooit een partijbons mijn blog en haalt hij er die voor hem gouden informatie uit! Want dààr had hij nog niet aan gedacht: échte helden, sporthelden dan, naar het parlement sturen.
En nu is het écht niet mijn bedoeling om sporthelden naar omlaag te halen. Chapeau voor hun prestaties. Chapeau voor hun fysieke vermogens. Maar dat betekent nog niet dat ze ook een land zouden kunnen besturen en dààrin de juiste goals maken of het eerst over de meet rijden!
Maar doe de proef: zet er een paar op de kiezerslijsten en je zult eens wat zien gebeuren! Het zou het zoveelste bewijs zijn van de domheid des volks.
Want dat volk, dat maakt telkens weer dezelfde fout: denken dat wie goed is in het één, ook automatisch zal goed zijn in het ander! Alsof een goede auto ook een goed vaartuig zou zijn Proberen?
Partijleden en -voorzitters... vergeet maar wat ik schreef hoor! Wis het uit! Maak een wijde boog om dit blog en volg mijn raad zéker niet op.
We hebben al genoeg dronkenlappen, broodzangers, circusclowns, begijntjes en entertainers de revue zien passeren in het parlement. Méér hoeven we echt niet! We smachten ondertussen wél naar een heel klein beetje intelligentie in de Wetstraat! En als dat echt niet kan, dan toch minstens minder domheid en minder ondoordachte beslissingen!
Zegden de oudjes toen ik jong was. We lachten er een beetje medelijdend mee en vonden de onze eigen tijd natuurlijk veel beter. Maar toch dronken we de levenswijsheden van de ouderen onbewust op en bepaalde het ons verdere leven.
De Leeuw van Vlaanderen slikten we als honing. De versie die mij het meeste aansprak was die van Abraham Hans. Zijn boeken en boekjes waren destijds razend populair onder de jeugd, en ook onder de ouderen. Men zegt dat Conscience zijn volk leerde lezen, maar in ons geval heeft A. Hans daar toch nog een flinke schep bovenop gedaan.
Zijn taal doorspekt met soms ietwat gore uitdrukkingen, mocht dan misschien niet echt literair verantwoord zijn, wij lazen zijn boeken en boekjes uit in een ademtocht. Ja, tot onder de lakens met een zaklamp als ik naar bed moest van mijn ouders! Aan strikte en opgekuiste regels van de literatuur had hij geen boodschap. Hij schreef zoals het volk sprak. En dat sprak het volk juist aan!
Een pure volksverteller die echt aansloeg bij het Vlaamse volk.
Romans van soms wel 1000 bladzijden werden als wekelijkse afleveringen verkocht. De grote mensen verslonden en verzamelden ze om ze ooit in te binden. Wat er meestal nooit van kwam.
Kortere jeugdverhaaltjes dan, schreef hij bij de vleet. De A.Hans kinderbibliotheek, Kontich verspreidde er elke week eentje en wat keken we uit naar het volgende! Dat waren telkens boekjes van een dertigtal bladzijden.
Brave verhaaltjes, afgestemd op de jonge jeugd van Vlaanderen. De sfeer, de vaderlandsliefde, het avontuur en de gezelligheid dropen er zó van af.
Hij hield van de zee en heeft een tijdlang te Knokke gewoond, waar hij ook overleed. Naar het schijnt schreef hij, zélfs als er bezoek was, de verhaaltjes op zijn knie in een kladschriftje tussen de conversatie door.
Enfin, als hij leerde zijn volk lezen hém niet toekomt, dan bracht hij zijn volk toch liefde voor volk en vaderland bij.
De bibliotheek van mijn (gemeente-) schooltje bulkte van zijn boeken. De leraren stimuleerden het lezen ervan, en ik ben er van overtuigd dat menig minder begaafde leerling juist dààrin een stimulans vond om toch maar te leren lezen. Ja, misschien zou een aantal van hen wel analfabeet zijn gebleven zonder A. Hans.
In feite was hij een naar België uitgeweken protestantse Nederlander. Onderwijzer van beroep, maar betekende veel meer in de journalistiek (Het Laatste Nieuws), en later in de publicatie van zijn verhaaltjes en romans.
Zijn schrijfsels ademden de pure Vlaamse sfeer uit. Drongen door vel en vlees tot op het bot. Hij stierf in 1939, geveld door verdriet om de dood van zijn dochter die in het kraambed stierf. Maar zijn verhalen bleven maar door verschijnen tot in de jaren zestig.
De gruwelen van werreldoorlog 2 heeft hij dus niet meer meegemaakt. De Islamitische invasie van Europa evenmin. Vandaar dat hij nog zo Vlaams kon vertellen.
Ook zijn andere dochter, Annie Hans, schreef verder. In dezelfde stijl, maar dan eerder romantisch en op het vrouwelijk publiek gericht.
Helaas onder beroemde schrijvers zul je hem nooit vinden. Te volks? Te realistisch? Te Vlaams? Te dicht bij ons bed? Niet voldoende afgestemd op wat zelfbenoemde kenners literatuur noemen?
Kan allemaal zijn, maar ik weet dat dié man, met zijn vele duizenden geschreven paginas, mijn liefde voor de taal pas helemààl heeft opgewekt. Me leerde dat de geschreven taal veel meer kan zijn dan een saai samenveegsel van woorden.
Maar waar de illustere grootvader Abraham Hans helemaal in de vergeethoek is geraakt, is zijn kleindochter dat niét. Want die is niemand minder dan Mimi Smith, ooit onder andere de assistente van Piet Huysentruyt op TV! En ook Mimi woont te Knokke.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
