Foto
Zoeken in blog

Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Inhoud blog
  • praktisch
  • bloemen
  • vogel
  • de jonge
  • lied
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Altijd in beweging met van alles en nog wat...

    18-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lenteboomgaard
    Een gedicht van Marie Boddaert 1844-1914

    Lenteboomgaard.

    Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle.
    Bomen en bomen zover de ogen reiken
    Doen takske aan takske in gulle blijheid prijken
    Met bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle.

    Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken
    Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen
    In dromerig verpozen; duizendtallen
    Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes blijken?

    Al mondjes 't leven drinkend in de lucht,
    Gretig, intens. En 't goudlicht neergezegen
    Liefkoost en koestert ze. Ritsling van vlucht

    Van kleine vogel even.... Dan bewegen
    Noch ritslen meer.... Àl stilte, àl teerheid: zacht
    Om ons van 't leven mysterieuze macht.

    schrijver

    18-03-2014 om 12:06 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    15-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.aarde
    Een gedicht van Herman de Gorter 1864-1924
    Haar lichaam lijkt de volle rijke aarde

    Haar lichaam lijkt de volle rijke aarde,
    En als de hemel zijn haar blauwe ogen,
    En als de ronde bergen zijn haar hoge
    Borsten en buik, die nu een Mensheid baarde,

    Een Mensheid, van een oneindige waarde
    Van Vrijheid, en een oneindig vermogen
    Van krachten, die zich nu op haar bewogen
    Als in van 't paradijs de zaalge gaarde.

    O zie haar nu de volle benen strekken,
    En de hoge machtige armen rekken,
    Langs de zeeën, als de bergen der aard.

    O zie op haar de duizendtallen beelden
    Van hare kindren, - in haar moederweelde,
    O zie de blik waarmee zij op ze staart.

    schrijver

    15-03-2014 om 21:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    14-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.putje

    Een gedicht van Nicolaas Beets 1814-1903

    Het putje van Heiloo.

    Hoe lieflijk ligt het klein Heiloo
    Van 't hoge bos beschut;
    Een kerk zeer oud staat daar gebouwd,
    Daar achter is een Put.

    Die Put (een schat voor mens en beest)
    Met heldre bron gevuld,
    Die is daar altijd niet geweest,
    Zoals gij horen zult.

    Toen Willebrord de Kruisleer bracht
    Van d' overkant der zee,
    Was 't hier één zand in 't heidens land,
    Één droge, dorre steê.

    De tocht was lang, de hitte bang,
    De reisfles uitgeput;
    Des Heiligs borst versmacht van dorst....
    En nergens huis of hut!

    Daar staat hij, leunende op zijn staf,
    En ziet vergeefs in 't rond,...
    Daar knielt hij neer, en bidt zijn Heer,
    Daar opent zich de grond.

    Daar vloeit een zilverklare bron,
    Die alle nood verdrijft,
    Waar Willebrord zijn dank bij stort,
    En die gezegend blijft.

    Dat is de put van 't klein Heiloo,
    In Kenmerland beroemd;
    Die 't wonder looft ontdekk' zijn hoofd
    En strooi hem met gebloemt.

    schrijver

    14-03-2014 om 21:39 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    13-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zie
    Een gedicht van Aagje Deken 1741-1804

    Wijs: Sous le nom de l'amitié.


    Zie, daar komt de Jeugd van 't Jaar,
    Versierd met frisse bloemen,
    Versierd met frisse bloemen,
    Liefde en Blijdschap volgen haar.
    o Wie zou u niet roemen!
    Zoudt gij niet welkom zijn!
    Brengt gij niet, brengt gij niet
    Zoele lucht en zonneschijn?

    Lente, zinnebeeld der jeugd,
    Hoe kunt gij mij behagen,
    Hoe kunt gij mij behagen,
    Mijn gehele ziel is vreugd!
    Wat geeft gij lieve dagen!
    Waar gij uwe ogen slaat,
    Pronkt de grond, pronkt de grond
    Met bevallig bloemsieraad.

    's Winters strenge heerschappij,
    Die veld en hof deed kwijnen,
    Die veld en hof deed kwijnen,
    Is dan eindelijk voorbij.
    Men ziet u weer verschijnen!
    Bar was het op het veld;
    Maar uw komst, maar uw komst,
    Heeft het alles reeds hersteld.

    Hoor, hoe dat de nachtegaal
    In het groen gezeten,
    In het groen gezeten,
    U verwelkomt in zijn taal!
    Hij laat zijn vreugd u weten:
    Aan u, die ons verblijdt;
    Aan u heb, aan u heb
    Ik dit Liedje ook toegewijd.

    schrijver

    13-03-2014 om 21:31 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    11-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.knapelijn
    Een gedicht van Johan Michiel Dautzenberg 1808-1860

    Knapelijn bij der beke.

    Een knapelijn bij der beke zat
    Met de blik op der golven gewiegel,
    Hij wierp er menig bloemenblad
    In de huppende zilverspiegel.

    Hij stortte in een lief, eenvoudig lied
    Het gevoel zijns jeugdige harten,
    Hij zong niet van bittere zieleverdriet,
    En nog min van der wereld smarten.

    ‘Och ware ik - zo zong hij - als geurende bloem
    In de oevergraze verborgen,
    Dan lachte ik om glans en ijdele roem,
    En het weldoen ware mijn zorgen.

    Of ware ik de dauw, die de bloemen verkwikt,
    Die de halmen en twijgen beperelt,
    'k weerkaatste steeds, voor wie er ook blikt,
    Een verrukkelijk beeld der wereld;

    Weerkaatste 't oneindige sterrenheir
    Met des avonds vredesstralen,
    En waande de hemel zelve neer
    Te zien op aarde dalen!’

    schrijver

    11-03-2014 om 21:25 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    09-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vergeet-mij-niet
    Een gedicht van J.J. ten Kate 1819-1889

    VERGEET-MIJ-NIET

    Vergeet-rnij-niet! Vergeet-mij-niet!
    Lief bloempje aan de blanke vliet,
    Wat maakte u toch zo hemels blauw?
    Een weinig licht, een weinig dauw.
    Ook 't minnend hart heeft ras genoeg:
    Hij liefde 't minst, die 't meeste vroeg.
    Gij vraagt niet veel: een blik, een groet,
    En — deernis van des wandlaars voet.
    Toch zijt gij schoon, gij lenteboô!
    Maar zacht als schoon, en even bloo,
    En met die needrigheid bekleed,
    Die harten steelt, maar 't zelf niet weet.
    Vaak, op de sombre maartse dag,
    Verrukte mij uw lieve lach;
    Maar in de glans der volle Mei
    Ging ik uw lage steel voorbij.
    Vergeefs riep gij: "Vergeet-mij-niet!"
    Het roosje zong een luider lied,
    En duizend bloemen, trots en hoog,
    Verleidden mijn bewondrend oog.

    schrijver

    09-03-2014 om 19:53 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    08-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.aan...
    Een gedicht van Isaac da Costa 1798-1860

    AAN DE POEZY.

    Volzoete geest der poezy!
    keer in mijn doffe boezem weder!
    Beziel opnieuw de ziel in mij,
    en in mijn hand de zwanenveder!
    Met traagheid klopt mijn smachtend hart,
    wanneer gij 't opgeeft aan de smart
    van een ondichterlijke wereld!
    Mijn hoofd hangt moedloos op mijn borst,
    terwijl ik naar de dauwdrop dorst,
    die, waar gij treedt, de dorre grond beperelt!

    Keer weder, en begeef mij niet,
    maar onderhoud dat hemels leven,
    dat zich ontwikkelt uit het lied.

    schrijver

    08-03-2014 om 19:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    07-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.handdruk
    Een gedicht van P.A. De Génestet 1829-1861

    De handdruk.

    0, tintel' uw hart in de druk van uw hand:
    Ik dank voor een vinger twee, drie!
    Ik walg van een kneepje, koket en pedant,
    Een pink van een man van genie...
    En, vrindlief, uw bevende, klevende hand
    Is waarlijk mijn antipathie!
    Verstijve de hand, die de hoveling speelt;
    Beleefde, vernedrende hand!
    Verdorre de hand, die verraderlijk streelt;
    'k Voel liever een klauw of een tand!
    De handdruk, die louter een ‘gunstje’ verbeeldt
    Die wijs ik bepaald van de hand!
    Ik weiger uw handje zo keurig en teer,
    Mij angstig en huivrend geboôn!
    Ik vraag u geen handschoen; ik weiger die eer;
    Al waart gij Jouvin in persoon!
    Uw harige rechte, mijn Bello, zegt meer,
    Dan 't pootje, zo keurig, zo schoon!
    Een hand zonder zenuw of leven of kracht,
    't Is onzin, 't is laster, verraad!
    Een ledige vorm, die de liefde veracht,
    De vriendschap, de geestdrift versmaadt
    De hand, die mij treft, die mijn lijden verzacht,
    Die hand zij een druk, zij een daad!

    schrijver

    07-03-2014 om 17:15 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    06-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.tafellied

    Een gedicht van D.V. Coornhert 1522-1590

    Tafellied

    Wij danken de waard,
    Omdat hij ons voedt:
    En d'edel wijngaard,
    Die dees druifkens zoet,
    Ons mildelijk biedt,
    Dit wijntje wil drinken
    Hij doet het ons schinken
    Uit liefde om niet.

    Drink al vrij dronken
    Van dees zoete most
    Zij wordt geschonken,
    Buiten onze kost.
    En mindert verdriet,
    Dit wijntje wil drinken.
    Hij doet het ons schinken,
    Uit liefde om niet.

    Dees vruchtbare rank
    Verdrijft ons rouwe
    Door lieflijke drank,
    En Hemels douwe.
    Die hij in ons giet
    Dit wijntje wil drinken.
    Hij doet het ons schinken.
    Uit Liefde om niet.

    Smaak prince dees wijn
    In reinder borste
    Zij doet vrolijk zijn
    En blust de dorste
    Met Hemels bediet
    Dit wijntje wil drinken.
    Hij doet het ons schinken,
    Uit liefde om niet.

    Lied-boesk (1575)

    schrijver

    06-03-2014 om 21:32 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    05-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.grens
    Een gedicht van Paul van Ostaijen 1896-1928

    Ik sta nu eenmaal voorbij de grens...

    Ik sta nu eenmaal voorbij de grens,
    Aan dewelke ieder normaal mens
    Moet stilstand houden.
    Een vriend heeft me onlangs verweten,
    Dat ik buiten het normale, - volgens hem het goede - ben getreden.
    Maar het lot, - of wie? - heeft het zo gewild,
    Want het heeft mij het ongewone voorbehouden.
    Niet ik ben ongewoon, maar wel mijn levenslot.
    Bij mijn vrienden heb ik steeds het grootste verlangen gekend
    Om een schone liefde, in de nieuwe Lente.

    Maar mijn liefde ontstond
    Op een Herfstavond,
    Mijn grote liefde, even buiten de stad,
    In het wijde park, toen het door de mensen, - de gewone dan? -
    gans verlaten was.
    Mijn liefde groeide sterk in de koude Winter, -
    Enkel zeer mooie bloemen groeien dan. -
    Daarom is mijn liefde ook oneindig schoon,
    Al is zij, - 't spijt mijn vriend misschien, - ook ongewoon.

    Desember 1915

    schrijver

    05-03-2014 om 10:34 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    02-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wereld
    Een gedicht van Willem Kloos 1859-1938

    Dees ganse weerld moest liggen op haar knieën

    Dees ganse weerld moest liggen op haar knieën
    Voor mij niet, maar voor 't Hoogre, dat in mij
    Niet gans zit, gans wit, maar Dat zich door mij
    Wil uiten, wijl 't zich wil, en dat elk biedend

    Wat elk klein mensje slechts verlangt, doch vrij
    Blijft voor zich-zelf van andren, schoon verrieden 't
    De meesten, daar zij zich niet voelen blij,
    Omdat 't Algoede al slechtheid is bespiedend.

    Der Godheid toorn is een geducht onweder,
    Waarvoor wij allen beven moeten, schoon
    Er velen zijn die nimmer als een veder

    Bewogen op der wereld wind, die teder
    Nooit, neen, vals-fors tiert om de hoogste ceder.                           
    Maar al wie rein blijft, krijgt op 't eind een kroon.

    Verzen

    schrijver

    02-03-2014 om 16:16 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    01-03-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.jeugd
    Een gedicht van Aart van der Leeuw 1876-1931

    JEUGD

    De wakker-waakse haan.
    De dichtervlucht der zwaan,
    De zwerfse jager: reiger.
    De strijdbaar-sterke tijger.
    En het deemoedig schaap,
    Hen samen leidt de knaap
    Eendrachtig aan één band
    Door 't rein en eigen land
    Vol jonge bloesemsneeuw,
    Als in de gouden eeuw.

    Hij mijmert, zingt en speelt.
    Weidend zijn zinnebeeld;
    Zij kennen aan die toon
    Hun meester en hun zoon.
    En gaan naar 't hém geviel,
    De dieren van zijn ziel.

    Herscheppingen (1916)

    schrijver

    01-03-2014 om 21:28 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    28-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lommertuin
    Een gedicht van J.H. Leopold 1802-1868

    Van uit de donkerte in de lommertuin

    Van uit de donkerte in de lommertuin
    zie in het binnenlicht ik haar bewegen,
    de stroken in het neergezegen
    borduurwerk openvouwen

    en plotsling voel ik mij zo diep alleen,
    zo star verlaten, dat met wild verdringen
    duizend verlangens in mij wakker springen
    en mij bevolken stormende dooreen,

    terwijl dat in de zijde tergend nijpt
    een blinde pijn. O, tevergeefs ontvlucht
    verbitteren, wanhopige ijverzucht
    en afgunst die zich zelve niet begrijpt!

    Gemengde gedichten

    schrijver

    28-02-2014 om 21:36 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    27-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.herinnering
    Een gedicht van Elisabeth Maria Post 1755-1812

    Herinnering.

    O! welk een schone lentenacht!
    De maan verlicht zoo zacht het trillend loof der bomen;
    Waar bosjes groenen klinkt het lied der nachtegaal;
    De koelte doet uit kruid en bloemen wierook stromen.

    Hoe veel verschilt dees middernacht
    Van al die nachten die we in Noordwijks duinen zagen!
    Mijn Overdorp! toen wij, met Pelgrims moed bezield,
    De kracht gevoelden zelfs der guurste wintervlagen!

    Hoe dikwijls bracht gij op dit uur
    Mij van uw gastvrij dorp, uit uwer vrienden woning,
    Door 't zware duinzand heen, naar 't eenzaam Zeedorp t'huis,
    Natuur onthaalde ons dan op wisling van vertoning.

    De kou viel soms ons vreeslijk wrang;
    Wij hadden samen, aan de gulle dis gezeten,
    Bij 't gloeien van de haard, de oord, het gure weer,
    En 't nachtlijk pelgrims reisje, al keuvlende vergeten.

    Doch ras verwarmde ons liefde en spoed;
    Ik stapte aan uwe arm, vol moeds, en lustig henen,
    Met u gerust, het weer mocht goed of stormig zijn,
    Al werd ons pad door maan of starrenlicht beschenen.

    Wij zworven door het woeste duin,
    't Lantarentje in de hand, geleid door zijn geflonker;
    Soms blies de wind het lang gezweepte lichtje uit,
    En eensklaps stonden wij in het verwarrend donker.

    Een kleine vrees beklemde ons dan,
    Hoe wij het rechte spoor half tastend zouden vinden;
    Doch liefde gaf ons moed, en licht en vrolijkheid,
    En bracht ons veilig aan de woning mijner vrinden.

    Soms viel de regen klettrend neer,
    Het pad was een moeras: de woeste zeewind blaasde
    Door 't kronklend duinpad guur en woedend op ons aan,
    Terwijl de zee van ver geweldig dondrend raasde.

    Soms deed de kou op 't schoon azuur,
    Het flonkrend starrenheir met dubble luister gloeien;
    Soms scheen de maan zo zacht, op 't grootse duintoneel,
    En deed ook in ons hart een tedre kalmte groeien.

    De weg was meestal doods en stil;
    't Was zeldzaam zelfs dat mens of duin-raaf ons ontmoette;
    De lampen waren meest bij al de vissers uit,
    De klok sloeg dikwijls één, bij onze laatste groete.

    Dan keerdet gij alleen terug;
    Na een herhaald ‘Genacht!’ bleef ik nog op u staren;
    Al konde ik niets meer zien: ik bad dat 's Hemels zorg
    De lievn zwerver mocht behoeden voor gevaren.

    Wij zagen hier Natuur al meest,
    In statige ernst, maar soms een lachje op haar wezen;
    Doch mijnentwege mocht zij blijde of droevig zien,
    Ik was voldaan met u en kende zorg noch vrezen.

    Geen winternacht was me ooit zo naar,
    Of uw gezelschap gaf voor mij hem meerder leven,
    Dan al de lentevreugd aan deze schone nacht,
    Mij verre van u, in mijne eenzaamheid kan geven.

    schrijver

    27-02-2014 om 19:22 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    26-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zee
    Een gedicht van Herman de Gorter 1864-1924

    De zee is één schuim.

    De zee is één schuim. Kokend van woede.
    Zij vliegt voort door zich zelf heen. Dolle koppen
    doelloos krulle' over zich. Zij wordt niet moede
    holten te maken en holten te stoppen.

    Tot bergen zet zij om het hoge floppen
    van water, tot een berg wordt in het licht
    een flop van water, met glooiingen, zicht
    van licht schijnt daarin, maar het vlakt tot soppen.

    De storm, d' orkaan loeit. De lucht, even wild
    als de zee, is grijslicht, stort er van boven
    pakken van wolken op die ijlings vliegen.

    Het licht is parel, het licht is geschild,
    de zee en de lucht zijn broers. Door lichtgloven
    snelt de storm henen. Weg is alle wiegen.

    Nagelaten werken.

    schrijver

    26-02-2014 om 19:40 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    25-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.koor
    Een gedicht van Johannes Klinker 1764-1845

    De nagedachtenis van Joseph Haydn, in de maatschappij Felix Meritis den 25 van sprokkelmaand 1810 gevierd.

    koor.

    Stemming der heiligste smart,
    ô Beziel, ô beziel onze zangen!
    Doe het weeklagende hart
    Kwijnend verlangen! -

    Grijp smachtend naar de toon, die Haydns geest gebiedt!
    Verhef, van de zaligste aandoeningen zwanger,
    Germanjes onvergelijklijke zanger,
    En prijs de Godlijke bard in uw lied.

    Voer ons, ô Heilige toonkunst!
    In uwe trillende wolk van geluiden,
    Van tonen, die beurtlings elkander vervangen,
    Naar 't oord, waar Haydns lied
    In zuiverder' luchtstroom klinkt!

    vier Stemmen.

    Doe ons, van daar, zijn vroegste liedren horen,
    Een eerste poging zijner kracht!
    Vroeg was hem reeds de onsterflijkheid beschoren,
    En de eerste stap naar de eer weldra volbracht.
    Hij voelt zich ras, die voor de kunst geboren,
    Naar grootser doel, naar hoger stemming tracht!
    Wat edel is kan slechts zijn ziel bekoren.

    recitatief.

    Hij sprak de taal, die overal verstaanbaar,
    Voor 't menslijk hart een hoger leven schildert,
    En 't vrij gemoed, door zuiver vuur aan blaken,
    Het oord der Godheid kennen doet.

    (eerste deel van deze Cantate)

    schrijver

    25-02-2014 om 21:50 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    24-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.felice
    Een gedicht van Eduard Brom 1862-1935

    Felice (1)

    IK heb gesmacht zo lange, grauwe dagen,
    Gesmacht zo meen'ge sterren-loze nacht,
    En zucht op zucht, en zieleklacht- op klacht
    Steeg droevig op, met twijfels bange vragen!

    Soms werd verlangen mij zoet welbehagen,
    Een stille weelde, als droomrig maanlicht zacht...
    In ziele-lach heb 'k mijn lief heil verwacht,
    Na lijdzaam wachten nieuwe smart gedragen!

    Dwaas, dat ik niet begreep mijns harten leed,
    Dwaas, dat mijn weelde niet vermoeden deed,
    Wat groot mysterie 't àl in mij verwekte....

    Tot eindlijk 't leeg verlangen werd gevuld,
    Uw teder-lichtend englenbeeld onthuld,
    'k Uw heilge schoonheid sidderend ontdekte!

    schrijver

    24-02-2014 om 21:18 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    23-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.tempel
    Een gedicht van Jan Celliers 1865-1940

    De tempel der reinheid.

    Ik droomde mij in wolken-landen;
    het blindend blank der zonnewanden
    al zwevend in 't rein azuur,
    als lenig marmer reuze-krullend,
    de dalen schaduw-purper vullend,
    - en goud-gekopt de stapel-muur

    En 'k zag 'n zaal vol schone vrouwen,
    het blank en blauw, in lange vouwen
    omhangend los de slanke le'en,
    in nauwe lijne-sluiting kozend
    om malse vormen rose-blozend,
    - en blanke voet op marmersteen.

    'k Hoor stemmen als kristallen klokjes,
    in 't ruim gestrooid als wolken-vlokjes,
    bij scherts en blij-zang ongetoomd;
    waar vol-geteugd de boezems zwellen,
    in 't levend blauw der ether-wellen
    - door wijde ramen ingestroomd.

    Bij 't voorhang, plots op-zij gegleden,
    zie 'k mannen in de zaal getreden,
    in 't licht gewaad van 't wolkenland;
    en vlug in 't gaan zijn fijne voeten
    al spoedend tot een blij ontmoeten,
    - van ver gereikt de vrienden-hand.

    En durvend-klaar in reine weten
    zie 'k oog met oog zich lachend meten,
    bij handen-druk van welle-kom.
    En los als 't kleed van lange vouwen
    valt gul de lach van 't vol vertrouwen
    - herhaald van wand tot wand alom.

    En 'k vond mij biddend neergezegen:
    ‘Verlicht, O God, mijn aardse wegen,
    en aan Uw hand, ach, voere mij,
    dat ik, genaakt tot reinheids-tempel,
    een hand gestrekt vind aan de drempel
    en blije stem: ‘Wees welkom, gij!’

    schrijver

    23-02-2014 om 18:16 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    22-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.madame
    Een gedicht van Johan van 't Lindernhout 1893-1916

    Madame la Marquise

    Een lied ruist ijl en rank; een vrouw speelt aan 't spinet
    En neurt heel zacht de wijs; de blanke toetsen schreien
    Hun zoet en simpel leed door 't schemerend salet.

    Maar wie haar gratie won nijgt aarz'lend haar bezijen
    En zoekt haar need're blik. Een stille geur verbloeit
    Van onvervulde drome' en teed're specerijen...

    Ze heft 't gedoft gelaat; het zoet geneur vervloeit
    Tot lage fluistering; haar smalle vingers roeren
    Het laatst akkoord. Dan schâuwen, bleek en teer gegroeid.

    Op 't matte gobelijn, de bevende contouren
    Van een versmolten beeld.... Een schucht're hand bewoog
    Een toets; de snaar vertrilt.... Reeds welkt de peerlemoeren

    Tot bleker avondlucht. Zij talmen aan de toog
    Van 't open venster, waar de donk're olmen lijnen.
    Zij schertsen, maar een weemoed schemert in hun oog;

    Krank van verteerden lust en delicate pijnen
    Paren de woordjes zich aan heus en lucht gebaar,
    En de mimosa kwijnt, roerloos in 't porseleinen

    Geraad, vóór 't spiegelglas van 't duisterend boudoir.

    schrijver

    22-02-2014 om 19:13 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    21-02-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kerkhof
    Een gedicht van Victor A. dela Montagne 1854-1915

    OP 'T KERKHOF.

    In 't lover van der doden rustplaats,
    bij 't zerkje van het arme wicht,
    heeft zich een eenzaam vogelijn
    het donzig liefdenest gesticht.

    De zoele lentewinden,
    ze koestren, onder feestgeruis,
    de zanger in zijn groene woon,
    het kindje, sluimrend onder 't kruis.

    Zo brengt ze, de milde nature,
    vreugde nevens bittre nood ;
    het schaatrend nest bij 't zwijgend graf,
    opbloeiend leven naast de dood.

    schrijver

    21-02-2014 om 21:40 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Archief per maand
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!