Foto
Zoeken in blog

Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Inhoud blog
  • praktisch
  • bloemen
  • vogel
  • de jonge
  • lied
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Altijd in beweging met van alles en nog wat...

    14-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.voltaire
    Een gedicht van Dop Bles 1883-1940
    Neem even de tijd want het is heel veel waars wat hier voorbij glijdt!

    Als geen drift of blind begeren...

    Qui n'a pas l'esprit de son âge
    De son âge a tout le malheur.

    Voltaire.


    Uit vaal bevachte hemel
    dalen, dralen
    lokken, vlokken in gewemel,
    uit de grijs vervaalde hemel
    glijen, vlijen
    zachte vachten pluizen neer,
    op de aarde, op de huizen,
    op de bomen stil en meer...
    zilvren bellen, die vertellen, zonder klank,
    hermelijnen blank, rein en teer
    wit geveer.

    'k Ben gezeten voor mijn raam,
    veilig in mijn stille woning
    en mijn woning staat alleen;
    'k ging van alle mensen heen
    en mijn heengaan vond beloning;
    met mijn dromen bleef ik saam.

    'k Ben gezeten voor mijn raam
    bij het sneeuwe-stille dalen,
    'k zie, hoe kinderhanden halen
    schuim van witte vacht bijeen,
    om te bouwen met vertrouwen
    hun kastelen
    met kantelen en portalen,
    'k zie in 't zilverbleke licht,
    hoe het bouwen wordt verricht.

    'k Wil verlaten nu de schouw en
    zijn gouden lippenbrand,
    fluisterend van het verleden,
    zacht vergleden,
    als een zeil aan kimmewand,
    om hun vreugd van meer nabij,
    om hun blijde klare lach,
    'k wil hun licht geluid om mij
    in de zilverwitte dag.

    Uit egale vale hemel
    dralen
    vlokken, in gewemel,
    om van sproken te verhalen.

    Kindren, bouwers van paleizen,
    hebt gij wel geteld,
    dat wat smetloos nu verrijze
    spoedig smelt?

    Het verblindend blank der aarde
    gaat in zonnebrand teloor,
    kus, die kuislijk gij aanvaardde,
    schroeit eenmaal der zinnen gloor.
    Dan zult bevend gij aanschouwen
    's werelds staat,
    en de handen zult gij vouwen
    voor 't beschroomd gelaat.
    Kindren, broer en zusje hoor!
    Eens krijgt 't woord zijn zin:
    dat de mens te veel verloor
    op het uur der eerste min! -
    Zie, uit toegeschoven hemel,
    't zachte donzen vacht gewemel
    rond u stuiven,
    als der veren val van onbesmette duiven.

    Zie elkaar, Uzelve aan,
    zie U staan,
    rein van 't leven onverricht
    in de zachte glans van 't ongekleurde licht.
    Als het uur gekomen
    is, dat de dag vernacht,
    vindt d' herinn'ring Uwer dromen
    dan op wacht:
    hoe gij hier tezamen stond,
    naast Uw sneeuwewit paleis,
    met een glimlach op de mond, -
    en aanvaardt de prijs,
    als gij 't wereldhe wilt vloeken,
    om de wereld, die gij vond,
    om de mensen en hun boeken,

    die, voor wie een uitkomst zoeken,
    dan slechts zwijgen in verbond.

    Stijgt met mij tot mijne woning,
    ben ik beedlaar of een koning?
    'k weet het niet;
    't schoonste lied
    vloeiend, als der bijen honing,
    sla ik aan
    sinds mijn stem is heengegaan,
    en de mensheid leerd' ik minnen
    toen mijn zinnen
    donk're drangen
    zich ontdeden van 't verlangen
    en zich legden tot de rust.

    Veel moet gij bij mij niet zoeken
    'k heb wat trouwe oude boeken
    en een tafel met wat brood,
    'k heb de klare waterdrank
    en een brede eiken bank;
    mijn bezit is haast te groot
    want nog warmer dan dees pij
    is het machtig medelij
    dat verglanst tot schone dingen
    levens droefst' herinneringen.

    'k Ben getreden tot de poort,
    die mijn leven sluit
    en ik spreek het laatste woord
    met gerust geluid.

    Grijsheid brengt de vrucht van 't leven,
    als de tocht door donkre dreven
    is volbracht;
    als geen drift of blind begeren
    waarheids heilig licht kan keren,

    overstralend werelds nacht.

    Mocht als leidstar op Uw wegen
    't woord om U mijn mond ontstegen
    vroom U blijven als gebed:
    dat bezit wordt 't gulle geven
    zo voor elke klop van 't leven
    heel Uw hart zich openzet.

    Ook voor U zal eens dan komen
    schemer die U zacht omhangt
    uur, waarin gij niets verlangt
    dan het leven na te dromen.

    De Gids (1919)


     

    14-08-2011 om 11:32 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    13-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.pubermeisje
    Een hartenkreet van Ton Rijkers

    PUBERMEISJE

    Betoverend schoon leek haar lach
    als ze opgeruimd de wereld inkeek
    In haar hart hing halfstok een vlag
    uiterlijk een blos en innerlijk bleek

    Vrolijk lachend, zowat heel de dag
    in die zo heerlijk warme zomerzon
    Ze weende waar niemand haar zag
    ’s nachts in bed, in haar nachtpon

    ’s Morgens, weer als bij toverslag
    ging ze giechelend op naar school
    Eens alleen stierf dadelijk die lach
    en stroomde schreiend in het riool

    Ze was ‘t mooiste meisje overdag
    zij danste als een prachtige godin
    Iemand die goed in haar ogen zag
    zag haar eenzaam verdriet daarin

    Verborgen achter een schaterlach
    kermde haar hart van onzekerheid
    Ook zonder regen viel er neerslag
    bij ‘t mooie meisje in de puberteit

    schrijver

    13-08-2011 om 10:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (2)
    12-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.eigendom
    Een gedicht van Roselie Loveling 1836-1923

    Het eigendom

    De koning spreekt: „Dat zijn mijn landen
    Ik ben de Heer, ik draag de kroon
    Dat zijn mijn bergen en mijn stromen
    Dat is het erfdeel van mijn zoon"

    De landheer zegt: „Deze velden waren
    Ons eigendom van overoud
    Mijn vader erfde van zijn moeder
    Die weiden en dat donker woud"

    Het knaapje toont de vogelkopjes
    Half weggedoken onder 't mos
    En zegt: „Dat nestje is het mijne
    Ik heb 't gevonden in het bos"

    Als moest de mens alleen bezitten,
    Om eigenaar en Heer te zijn;
    Als moest steeds de een aan de andren zeggen:
    „Dit is het uwe en dat het mijn!

    Aan wie behoort de sterrenhemel,
    Aan wie behoort het ruim der zee?
    Het morgenrood, de regenbogen
    Een beeld van hoop, en heil, en vreé?

    Aan wie de warme zonnestralen,
    De wind, de wolken ginds omhoog?
    Al wat de hand niet kan bereiken,
    Wat wij bewondren met het oog?

    Aan wie behoort 't geronk van 't vliegje,
    Aan wie behoort des leeuwriks lied?
    Het stil geritsel van de blaadren,
    Of 't zachte murmlen van de vliet?

    Aan hen, die in hun harte koestren
    Een sprankje van het heilig vuur,
    En die de stemmen horen kunnen,
    De duizend stemmen der natuur.

    Zij is 't die soms met vurige tinten,
    Bij windrig weer het westen verft,
    En die de pareldauw doet beven,
    Aan 't spinnewebje in de herfst.

    Aan hen behoort ze, die haar minnen
    In 't dauwdropje en in 't avondrood,
    Dit eigendom is zonder palen,
    In 't eindloos klein en 't eindloos groot.

    Gedichten van Rosalie en Virginie Loveling (1877)

    schrijver

    12-08-2011 om 10:12 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    11-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vlinder en mier
    Een gedicht van Prudens van Duyse 1804-1859

    De vlinder en de mier.

    Bij het lachend morgenkrieken
    Zeide een vlinder, hups en fier
    Aangesneld op bonte wieken,
    Aan een arbeidzame mier:
    ‘Zie mijn vlerken!
    Blijf maar werken;
    Nergens zijt ge wellekom.
    Waar ik vliege,
    En mij wiege,
    Volgen de ogen mij alom.’

    't Miertje zweeg; maar, toegesprongen,
    Greep, met rapgesloten hand,
    Naar de vlinder reeds een jongen,
    Roepend: ‘Ha, ik ving u, kwant.
    O, hoe vonkelen
    En hoe kronkelen
    Al die kleuren onder een!
    Welk een buitje!
    Aardig guitje,
    Gij ontvlucht me niet, o neen!’

    't Miertje, onder 't kruid verdoken,
    Sprak, wanneer 't de vlinder zag
    Met een spelde 't lijf doorstoken:
    ‘Kan een kind zo wreed zijn, ach!
    Wie zijn schoonheid
    Zo ten toon spreidt,
    Vaart ellendig menig keer.
    Ik leef rustig,
    Ik werk lustig;
    Wat verlange een miertje meer?’

    Gedichtjes voor kinderen (1849)

    schrijver

    11-08-2011 om 11:14 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    10-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de zee
    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    De zee

    De zee, het enige leven dat strekt
    Van begin tot einde
    - Terwijl alle andre, voor kort gewekt,
    Gedwee en weerloos verdwijnen -
    Geeft in eeuwige breking
    De grote, zachte verzekering
    Dat, wanneer allen versterven, verstijven,
    Zij bevallig zal blijven.

    En als ik ga gehaast,
    Genaderd en genaast
    Door de jagende dood,
    Hoor ik de troost
    Van 't eendre golfgeruis,
    Dat is als het vermengd gejuich
    Van al haar schipbreuklingen, al haar meeuwen,
    Aanbreken over de eeuwen,
    Die mij verzwijgen en verteren.

    Zij heeft geen andre vormen
    Dan de borsten van haar golven,
    En geen andre woorden dan de volle
    Koren van haar branding en haar stormen.
    Maar sidderend belijdt
    Elk leven, hoe verfijnd
    En schoon 't in 't licht verschijnt,
    De wankele kortstondigheid
    Van zijn bekoorlijkheid
    Voor de geweldige eentonigheid van 't grootse
    En de onsterflijke lieflijkheid van 't doodse.

    Eerste verzen IV

    schrijver

    10-08-2011 om 09:34 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    09-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.terzinen
    Een gedicht van Jan Campert 1902-1943

    Terzinen

    Er zijn veel dingen, die wij niet begrijpen,
    het avond-rood en 't zingen van de wind,
    het vreemd geluk, dat stil in mij gaat rijpen

    als ik de spiegels van lief's ogen vind,
    en uit de lage tuin de geur der rozen
    door de verrukte nacht, waarin 'k haar heb bemind,

    waarvan niets blijft dan dit éne, broze,
    het weten dat we voor elkaar verloren gaan
    en tot een korte poos geluk maar zijn verkozen,

    zolang als wast de jonge zomer-maan,
    tot als de ochtend schuchtert over landen
    we als bleke vreemden naast elkander staan,

    en tevergeefs het machteloos gebaar der handen
    nog wat te redden van wat is geweest,
    dat het door laat're dagen zacht mag branden,

    een lichte lamp voor wie het duister vreest,
    moed, die de kracht ons geeft te weren,
    een troost en deernis allermeest -

    maar alle uren brengen niet haar keren,
    wij moeten verder met de roekeloze wind,
    en schuilen nimmer veilig voor zijn deren,

    voordat gij, God, Uw leen weer int!


    Mei '24.

    De Gids (1924)

    schrijver

    09-08-2011 om 10:22 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    08-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.verten
    Een gedicht van Felix Timmermans 1886-1947

    Met U zijn er geen verten meer

    Met U zijn er geen verten meer
    en alles is nabij.
    Des levens aanvang glinstert weer,
    geen gisteren en geen morgen meer,
    geen tijd meer en geen uren,
    geen grenzen en geen muren;
    en alle angst voorbij,
    verlost van schaduw en van schijn,
    wordt pijn en smart tot vreugd verheven!
    Hoe kan het zo eenvoudig zijn!
    Hoe kan het leven Hemel zijn,
    met U, o kern van alle leven!

    Adagio

    schrijver

    08-08-2011 om 17:06 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    07-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de dokter
    Een gedicht van Jan Luyken 1649-1712

    De Dokter

    God is de medicijn
    Voor doodlijk hels venijn.

    Is 't leven machteloos en krank
    Men neemt een vieze of bit're drank,
    Of 't lichaam weder mocht genezen:
    Waarom dan voor een korte tijd,
    Niet aangevaard wat bitterheid,
    Om eeuwiglijk gezond te wezen.

    Het menselyk bedryf (1694)

    schrijver

    07-08-2011 om 11:09 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    06-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sotto voce
    Een gedicht van M. Vasalis

    Sotto voce

    Zoveel soorten van verdriet
    ik noem ze niet.
    Maar één, het afstand doen en scheiden.
    En niet het snijden doet zo'n pijn,
    maar het afgesneden zijn.

    Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
    vlinderlicht rustend op de aarde,
    alleen nog maar zijn wezen waard.
    Maar tussen de aderen van het lijden
    niets meer om u mee te verblijden:
    mazen van uw afwezigheid
    bijeengehouden door wat pijn
    en groter wordend met de tijd.
    Arm en beschaamd zo arm te zijn.

    schrijver

    06-08-2011 om 15:29 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    05-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gebed
    Een gedicht van Willem de Merode 1887-1939

    Gebed

    O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen,
    Nu heel de wereld schreeuwt van nood,
    Naar uwen hemel waaien vlagen
    Kreten om bloed, klachten om brood.

    Gij geeft, en men verdelgt uw spijze,
    Verwekt kunstmatig hongersnood,
    En stilt op uitgezochte wijze
    Wanhopigen met lust en dood.

    De vlakten liggen braak en bloedig,
    't Zaad en de zaaier sloeg terneér.
    Boven de hitte van dit woedig
    Geweld troont Gij in stilte, Heer.

    Aan uwen voetschabel vergalmen
    't Lawaai der stad, de eenzame kreet
    Van hen, die met hun hulproep talmen,
    Tot hen de dood opschreeuwen deed.

    Slechts dit wekt uw genegen oren,
    (Woordloos of stil, 't is eenerlei,)
    't Uit ootmoed moeielijk geboren
    Gebed : o Heer, gedenk aan mij!

    Gij zult aan al uw volk gedenken,
    Want één is wat uw Naam erkent.
    O Wereldheer ! wie zal ons krenken
    Als Gij de dood ten dode zendt?

    Gij laat aards heerlijkheid tot scherven
    Door aards opstandelingen slaan,
    En moeten wij ook met hen sterven,
    Wij zullen niet met hen vergaan.

    Heer, hoor ! sta op ! en kom ter neder !
    En uit 't verstuivend wereldpuin
    Vorm ons als nieuwe mensen weder,
    En laat ons leven in uw tuin.


    -----------------------------
    voetschabel: voetbankje

    De stille tuin (1933)

    schrijver


    05-08-2011 om 14:14 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    04-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gelatenheid
    Een gedicht van Johannes Immerzeel 1776-1841

    Gelatenheid

    Gelatenheid in 't lot
    Toont eerbied voor een God,
    Die alles, wat Hij geeft,
    Zo wijs berekend heeft.

    Ziet zich de onnoozle mens
    Gedwarsboomd in zijn wens,
    Zijn wrevel stort zich luid
    In zucht en weeklacht uit.

    Grimt hem de rampspoed aan,
    Hij krimpt reeds vóór het slaan,
    En kermt zelfs de echo moe
    Bij d' eerste slag der roe,
    Alsof hem 't lot te wreed,
    Te ondraaglijk lijden deed.

    Slaat hem het ongeluk
    De stugge nek in 't juk,
    Zijn knieën knakken neer;
    Geen adem rest hem meer.
    Gesmaald door maag* en vrind,
    Schreit hij zich de ogen blind,
    En bidt het dove graf
    Een haastige uitkomst af.

    Kortzichtig schepsel! zwijg,
    En voer geen dwaze krijg*
    Met de onnaspeurbre Macht,
    Die kruis bedeelt naar kracht,
    Die kommer en ellend'
    Uit hoge ontferming zendt,
    Opdat de kroes der smart
    Tot loutring strekk' van 't hart.

    De straal vervaar' u niet,
    Die de onweerswolk ontschiet;
    En beef niet voor 't gerucht,
    Dat klatert door de lucht;
    Maar zie, hoe 't hemelnat
    Weer bloesem, kelk en blad
    Verfrist, verkwikt en drenkt,
    En kracht en leven schenkt.
    Zie, hoe de lucht reeds dunt,
    En weer de doortocht gunt
    Aan 't licht, dat goudstof strooit
    En om de wolkrand plooit,
    En, na de donder zwijgt,
    Opnieuw ten wagen stijgt.

    Houd tegen alle leed
    Het hart ten kamp gereed!
    Al, wat ooit de aarde gaf,
    Verslenste en viel weer af.
    De bloem, die 't meest verrukt,
    Wordt dikwijls 't eerst geplukt;
    De plant, die 't weligst groeit,
    Is meest het eerst verbloeid;
    De boom, die 't vruchtbaarst tiert,
    Wordt door het ongediert'
    De vruchten 't eerst ontroofd,
    Die 't bloesemblad belooft.

    Ook zo is 't met uw lot,
    Ook zo met elk genot,
    Dat ge u geschonken ziet:
    Gij smaakt het, en het vliedt:
    Gij zijt geen dag, geen uur
    Gewaarborgd voor zijn duur;
    Daar meest het eerst verdwijnt,
    Wat u 't bekoorlijkst schijnt.

    Houd tegen alle leed
    Dan 't hart ten kamp gereed!
    En treft u 't ongeval,
    Sta als de steenrots pal,
    Die tot in 't hart der aard'
    Met d' ijzren wortel vaart,
    En 't hoofd biedt aan d' orkaan,
    Hoe fors zijn vlerk moog slaan.

    Beur ongeschokt het oog
    Vanuit de ramp omhoog,
    En verg in 't smartlijk lot
    Nooit rekenschap van God.
    Let minder op 't gemis,
    Dan 't geen u over is.
    Wees dankbaar! want hoe veel
    Blijft nog op aarde uw deel!
    Hoe veel voor u ten baat,
    Dat anderen ontstaat!
    Hoe veel nog lacht u aan,
    Voor andren lang vergaan!

    En is uw droef gekwel
    Niet vatbaar voor herstel?
    Almachtig is de hand,
    Die 't wentlend lot omspant,
    En zoet en zuur bedeelt,
    En, wat zij wondt, weer heelt!

    Vertwijfel in 't verdriet,
    Kortzichtig schepsel, niet!
    Gelatenheid in 't lot
    Toont eerbied voor een God,
    Die alles, wat Hij geeft,
    Zo wijs berekend heeft.

    Rotterdam, mei 1819.

    ----------------------
    maag - familie
    krijg - oorlog, strijd

    schrijver

    04-08-2011 om 11:33 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    03-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.aarde
    Een gedicht van René de Clercq 1877-1932

    Aarde is zo schoon

    Aarde is zo schoon.
    Eeuwige frisheid waait uit gras en dauw en lover.
    Elke vogel slaat een eigen toon
    door 't zwellend ruim.
    De leeuwerik spant de kroon.

    Aarde is zo schoon, zo schoon.
    De hemel ziet haar aan
    en buigt met wolken er over.
    Van vreugde alle harten slaan
    een juichgeluid.
    De dichter spant de kroon.

    Aarde is zo schoon, zo schoon, zo schoon!

    Nagelaten gedichten (1937)

    schrijver

    03-08-2011 om 11:31 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    02-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dorpskerkje
    Een gedicht van Salomon Bonn 1881-1930

    DORPSKERKJE

    Het kerkje is zo oud, zo oud
    de zwarte dennen ruisen zacht,
    de blanke gouden hagenvacht
    murmelt stil en vertrouwd,
    naar 't wit-verweerde slanke schip.

    En hoog, oud en geslagen, zeer,
    buigt het vermolmde hoofde neer
    de toren, berstend rib en rib.

    De zonne guldt de gulden haan
    en 't al met groen en grauw bestoven
    verbogen transen hoog naar boven
    en 't deurtje aan de benen aan.

    Het oude kerkje staat zo stil,
    zo stil in 't gouden zonnelicht,
    een man met wee-doorkerfd gezicht
    die ach zo gaarne, sterven wil.

    Een bonte vlucht (1911)

    schrijver

    02-08-2011 om 19:31 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    01-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zon
    Een gedicht van Herman de Gorter 1864-1924

    O als de zon schijnt

    O als de zon schijnt
    en de aard wegkwijnt
    in die luister
    weg in 't duister,
    en maar scheem'rend het hoofd
    opheft in schaduw omloofd -
    treedt nader, treedt nader
    blankvoeten te gader
    te gader de voeten, de handen -
    de lachtande
    de blauwoge
    de blondhoge
    de zilverwoorden wenende,
    het lijnig hoofd lenende
    achterover omhoog in de lucht -
    zoet, zoet, langzaam vlucht
    door het zonnedagen
    in de hoge hagen
    zon - zoet zoet langzaam vlucht,
    ga niet te gauw voorbij, voorbij, voorbij, de lucht
    blijft hangende bevende achter u -
    verlangende eeuwig naar u
    eeuwig, eeuwig - vlucht niet te vlug -
    achter uw rug
    rek ik de armen
    van verlangen, van verlangen
    rek ik de armen,
    vlucht niet te vlug.
    O hoe blank zijt ge van rug,
    zongebrand, uitgeglansd vlees -
    waar het tot schouder oprees,
    waar de lichte haren
    in trillende snaren
    in de zonnescharen
    hangen saam in de lucht,
    in de lucht in de lucht
    terwijl ge vlucht.


    O als de zon schijnt
    en de aard wegkwijnt
    wèg in het duister -
    en dan wèg de luister,
    uwe luister,
    alle luister.

    Verzen

    schrijver

    01-08-2011 om 10:41 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    31-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het lijden
    Een gedicht van Rhijnvis Feith 1753-1824

    HET LIJDEN

    0, zwarte, lange en droeve jammernacht!
    Die, bij gesteen en eindeloze klacht,
    De morgen wenst, en sidderend verwacht,
    Gij zijt mij heilig!

    Waar ik mijn oog, vermoeid van traan op traan,
    Bij 't flauwe licht der doodse lamp moog' slaan,
    Ik zie Gods zegel op des lijders voorhoofd staan
    Zijn lot is veilig!

    Een wrede slang knaagt aan het menslijk hart,
    Zij tiert bij vreugd, maar kwijnt en sterft bij smart.
    Daar werd het leed, dat hier wel weerstand tart,
    Maar steeds haar griefde.

    Dan zinkt het weg bij 't stoflijk overschot,
    En stoorloos heil bekroont het menslijk lot.
    Juich, droeven! juich! waar lijden is, is God,
    De hoogste Liefde!

    0, moeder, die bij uw gefolterd wicht
    Zo hooploos waakt, zo angstig 't wiegkleed ligt,
    Maar telkens meer op 't ingegroefd gezicht
    De dood ziet zweven!

    Wat scheurt u 't hart? God staat aan uwe zij,
    Hij mint uw kind veel tederder dan gij,
    En plant de roos uit 's werelds woestenij
    In Edens dreven.

    schrijver

    31-07-2011 om 11:34 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    30-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zwart

    Ik las een gedichtje over de zwarte zaterdag van Marcel Harmsen 
    Het gedicht spreekt voor zichzelf
    Maar het meest leuke vond ik het ondertsaande...het vooruitzicht van een hurktoilet! Wat een luxe zeg!
    Ja, zo zoekt de mens nu zijn of haar vakantiepret!
    De ruzies en de ergernissen zijn niet van de lucht
    Maar elk jaar opnieuw beginnen we weer aan een nieuwe vakantieklucht!
    Zucht.............wat heeft het gebracht?
    Zoals in het gedicht beschreven...en dat betekent uiteindelijk niets!


    Grijze zwarte zaterdag

    Natuurlijk is zo'n dag voor wie vertrekt
    geen pretje, want de zaterdag heet zwart
    De sfeer bekoelt, de woorden worden hard
    De kinderen zijn moe, de airco lekt

    Toch valt dit alles in het niet bij het
    vooruitzicht van het Franse hurktoilet


    ... Het is vandaag weer zwarte zaterdag. Gelukkig is mijn vakantie al voorbij. ...

    schrijver

    30-07-2011 om 11:53 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    29-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.regen

    Een gedicht van Jacobus van Looy 1855-1930

    Zacht valt de regen

    Zacht valt de regen uit een hemel zonder pracht...
    Die zich stil heeft betrokken met 'n water-zware vracht
    Bij het komen van de nacht .
    Geen ziet hoe het daalt uit dat duistre wolk-gespan,
    Als de tranen stil geschreid van een hoge sterke man,
    Die men voelen wel maar zien niet kan.

    Langzaam zakt de stad in het duistren van de nacht.
    Langzaam valt de regen uit de duistre hemel, zacht
    Als een woordenloze klacht.


    1889

    Gedichten (1932)

    schrijver

    29-07-2011 om 16:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    28-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.blijvend
    Een gedicht over herinnering

    Blijvend

     

    Een mens is niet blijvend

    De herinnering is goed of slecht

    Toch vergaan ook de herinneringen

    Men spreekt nog enige tijd

    Over iemand die overlijd

    Daarna is het weet je nog toen

    En is de ander dan ook niet meer

    Dan daalt de herinnering in de aarde neer

    We zijn er voor een ogenblik

    Wij allen moeten afscheid nemen

    En daarna is het aan velen niet gegeven

    Dat iedereen ze nog in hun herinnering zal beleven

    De nabestaande denken het langst aan een persoon

    Maar ook daarna gaat leven gewoon

    Gewoon door tot die ander er ook niet meer is

    Ja, zo gaat het met een menselijk gemis

    Niemand op aarde wordt echt gemist

    We namen een plaats in groot of klein

    Maar na ons zullen er weer geslachten zijn!


    28-07-2011 om 10:50 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    27-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gedichten
    Een gedicht uit mijn gedachtenwereld

    Gedichten...

    Je leest gedichten
    Je denkt voor welke zal ik zwichten
    Soms spreekt er geen één je aan
    Soms kun je ineens de woorden verstaan
    Dan vind je dit aangenaam
    Ja, woorden maken woorden
    De woorden die je hart raken
    Want toen en nu
    Daar is niet zoveel verschil in
    Want elk menselijk gewin
    Begint bij het allereerste begin
    Het begin van Adam en Eva
    Elk mens moet vernachten
    En moet wachten
    Totdat de Verlosser komt verlossen
    Ja, veel mensen moeten zwaar torsen
    Om zichzelf door het leven te trekken
    Omdat het leven zit met vlekken
    Of het in ene grote moddervlek
    Of je bezwijkt bijna onder je eigen drek
    Ja, dan blaast de ondeugd in je nek
    Want een mens moet vrij kunnen zijn
    Van al die ellendige zondepijn
    Ja, wanneer zal dit er voor mij zijn?
    Leefde je openlijk van schijn
    Dan zit daar het venijn
    En ga je verder met vrome schijn!




    27-07-2011 om 13:46 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    26-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.herdenking
    Een gedicht van Johan Danser 1893-1920

    WEELDES HERDENKING

    Ter stad gekeerd herdenk ik blij de weelden
    Der donkre heide, breed en eindeloos,
    Van 't hoge bos waar reeds de blaren geelden
    En van de dreven die mijn dolen koos.

    Iedere dag, of zon en geur mij streelden
    Of dat de regen viel, stil-troosteloos,
    Was vol van vrede en dromen die me omspeelden
    Als vlinders soms een teer-ontbloeide roos.

    En in de nacht, wanneer het vreemde duister
    Mij met zijn broze sluiers had omhangen,
    Onvatbaar-vaag en fijn als ijle dauw,

    Dan was mijn ziel vervuld met zoet gefluister
    Van liefde en teerheid en een zacht verlangen
    Ontbrandde in mij naar 't lichaam ener vrouw.

    schrijver

    26-07-2011 om 11:06 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Archief per maand
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!