Ik hoor het mijn grootouders,tantens en nonkels nog zeggen met een diepe zucht"waar is toch de goeie oude tijd naar toe....het was toen toch beter .....wij waren toen zo blij met het minste amusementje ...enz. "Ja, als kind dacht ik dat die ouderen maar weemoedig de herinneringen ophaalden,om ons,de jeugd toen,HEEL duidelijk te maken dat wij er nu toch wel een beetje de schuld aan hebben dat de mentaliteit niet meer is zoals vroeger,maar ja,zij vergaten meer dan eens dat hun levenstijl pastte in hun tijd en wij nu ons hadden aangepast aan de nieuwe tijd zoals in alles van zowel dans als muziekstijl met bijhorende teksten ,al dan niet wat uitdagender werden.Tenminste,dat dacht ik toch want de charleston heb ik niet gekend. Maar wat ik vooral nooit heb begrepen,als hun tijd dan wel zo wonderbaar was bedoelen ze daar dan ook de oorlog mee welke ze meegemaakt hadden of was het juist dat die de dagelijkse spanningen het leven in alles zo veel boeiender maakte? Ik had me altijd voorgenomen dat ik dergelijke onzin van " in mijne tijd...."nooit zou uitkramen.
En lap,onlangs,tijdens een klein ongedwongen familiale discutie over al dan niet de muziektrand van heden met zijn boenk...boenk..waarin geen gevoel zit,maar de kinderen naar de winkel doen lopen om dat semple gedoe te gaan kopen,betrapte ik me dat ik nu op mijn beurt,spontaan zonder er over na te denken met een diepe zucht na eerst een nipje van mijn wijn genomen te hebben identiek met het zelfde verhaal als mijn voorouders predikte,zoals;" kinderen toch,in mijne tijd was het nogal wat beter zulle,dan maakten we tenminste plezier als we uitgingen en dat was toen nogal een andere muziek.Daar konden we tenminste nog op dansen en er was veel meer vatiatie,trouwens,kunnen jullie wel een TRAGE DANSEN ?" En lap,door de hevige lachbui van onze zonen welke zoiets toch niet van me verwacht hadden dat ik nog met de goeie oude tijd bezig was,besefte ik dat mijn leeftijd overeenstemde van toen ik nog een tiener was en mijn grootouders en zelfs mijn ouders dergelijke opmerkingen bijna wekenlijks ons daarin trachtte te doen geloven en nu was het dan ongewild mijn beurt.
Maar geef toch toe mijn beste senior,dat er vroeger toch schoner muziek was. We hadden toch zo wat van alles he? In mijne tijd waren het nog drie dansen,tenzij je een terechte reden had om te stoppen.De "juke box" met ons reflekterend witte bloes wegens het fosforlicht of hoe heette dat blauwig licht ook al weer ? Wat zagen we er toch verleidelijk uit. Het doet er nu niet toe,er was in elk geval sfeer en geloof me,als er toch nog eens zo'n nummertje komt op de radio dan wil ik me alles terug doen herleven en dans ik op mijn eentje zoals er toen op dat soort muziek gedanst werd.Swing;twist,goeliegoelie,en een trage natuurlijk op één steen enz.enz. Ik zou wel eens een vlieg willen zijn om onze jeugdigen nu bezig te zien en waarover ze praten in zo'n dancing.Bluffen zeker over alles wat ze zich nog willen aanschaffen ? En is de vriendschap nog zoals ik ze gekend heb,vraag ik me meer en meer af. De hondstrouwwe vriendschap,elkaars geheimen vertellen,elkaar helpen met schoolwerken of af en toe eens een klasgenoot een fars lappen hoorden bij onze leeftijd.En dat kleine onschuldig duiveltje in ons lieten we soms zijn gang gaan,ver weg van de ingetogen blik van de ouders,want hoe dat kwam weet ik niet,maar ze wisten nu eens alles wat we uitgespookt hadden en dat verstikte me meer dan eens.We waren wel met die reden wat langer kind onder hun arends ogen. En nu,is het nu niet een beetje van"ikke en de rest kan stikken ?" Ach,ik moet mezelf gewoon wat de tijd geven te aanvaarden dat ieder generatie de kans moet krijgen zichzelf naar eigen behoeften te ontplooien.Soms vergeet ik dat. En dat niet alleen,ooit komt er een dag dat onze bengels aan hun kroost hetzelfde gaan herhalen en dan misschien hopelijk aan mijn repliek terug denken waar ze zo hartelijk om moesten lachen; " Ons ma zei altijd,in onze tijd...maar nu moet ik zeggen dat ONZE tijd nog veeeel beter was dan die van haar,want...ze mochten toen niet veel en moesten alles stiekem doen en wij....." Ja,ik kan het me al voorstellen,maar ondanks de vrijheid welke de jeugd door ons toedoen nu genieten zou ik niet willen ruilen...mijne tijd was de BESTE en daarmee amen en uit. Geen discutie meer.Het zal wel altijd al zo geweest zijn,van de oertijd tot nu,dat het vroeger toch zo veel beter was.Ik heb mijn herinnergingen welke ik intens koester.
Het overkomt ons allemaal wel eens.Zelfs de grootste optimist kan in een bui geraken dat hij of zij het niet meer ziet zitten.Door allerlei omstandigheden,zowel bij jong als oud,kan de fut tot leven uit ons lichaam rukken. De ene wegens een vergane liefde,de andere wegens oplopende tegenslagen en dan nog een ander stelt zich de vraag;"waarom leef ik eigenlijk,wat is mijn doel?" Een hoop vragen en frustraties waarop geen antwoord kan gegeven worden van buiten af en ons doet belanden in een hoopje ellende zonder inzicht in wat er nog allemaal komen kan. De energie om uit dat zwart gat te klauteren is vermorzeld,met als gevolg dat we onszelf niet meer in de hand hebben om ook maar iets positiefs te ondernemen. Erger nog.We kunnen het niet meer verdragen dat anderen het beter hebben en dit dan ook uitstralen.Het spookt in ons hoofd waarom het lot van pijn en verdriet ons leven is ingegaan,terwijl we toch niets fout hebben gedaan en liever van al die ellende bespaart waren gebleven. Jonge mensen met liefdesverdriet en ouderen die de verwelking van hun lichaam niet willen aanvaarden. Alles wat niet verloopt zoals we verwacht hadden wordt gehekeld en vervloekt. En dan kronkelt dat smerig giftig duivels addertje in ons hoofd sissend dat het allemaal onze schuld is dat we ons zo ellendig voelen. Moe getergd door die impulsen van misnoegdheid,verliezen we onze kracht om daarin in opstand te komen. Dat onzichtbaar scharminkel dat onze hersenpan in de war brengt en ons opzadelt met schuldgevoelens,is niet meer dan de ziel die in ons lichaam rebelleert. Het is deze dat ons doen en laten wil leiden maar zich afgestoten voelt,omdat onze eigen wil niet meer aan zijn of haar grillen voldoet. Het is de ziel die het leven als een sleur ervaart en niet wil toegeven dat ons lichaam ook wel eens een andere kant wil opgaan,dat totaal verschillend is met diens wilsbeschikking. Het is wel meer dat door de omgeving,de opvoeding,dat de inborst (de ziel) verdwaald in een roes,omdat deze zich niet meer als leider van het lichaam kan manifesteren. De ziel kent dan maar één uitweg om daar aan te ontsnappen en dat is het lichaam zo ver te brengen dat deze "zelfdoding"overweegt,want dan pas kan de geest het lichaam verlaten. Maar meestal gaat een mens alsnog zijn troost zoeken in alcoholische dranken,medicijnen of drugs,waarbij ze vergeten dat het volmaakt droombeeld over zichzelf een valse schijn is van onwaarheden.Dus zelfbedrog. En zo raakt de zwakkeling verslaafd en de ontnuchtering ontsluiert zich als een rampzalige nachtmerrie.Verloren tijd door te leven als een zombie wordt kostbare tijd die je niet meer kan inhalen.Het leven gaar krampachtig verder. Alles heeft een doel,dat blijf ik maar herhalen.vallen en opstaan zijn tekens waar we over moeten nadenken en de reden zoeken.Dan komt de oplossing als vanzelf. Kruip niet in je schulp maar bloei open door te praten,breng je twijfels naar buiten toe en dan zal je zien dat ieder huisje wel zijn kruisje heeft. Maar velen zijn zo handig in het dragen van maskers naar buiten toe. Ach,vroeg of laat vallen ze wel een in een kloof der waarheden. Niets van aantrekken en maak je vooral niet ziek. Het leven heeft ook zijn schone kanten mits je er een beetje aan sleutelt. En denk er aan,SPIJT KOMT ALTIJD TE LAAT.
