Dit is een vervolg van mijn blog ANALFABETEN geschreven op 25 / 02 / 2009.
Doe verdomd één ding goed voor die vreemden die onze nieuwe overburen zijn en ze nemen heel uw leven in beslag.
Even na februari dacht ik,oef,ze hebben hun les gehad...maar neen...alweer kwamen ze met documenten van een deurwaarder en schoolformulieren om hun voor te lezen.
Dan,een tijdje later kwam de man vragen of we geen FIETS hadden,want die van hem was gepikt. Als ik hem zei dat ik wel een fiets heb maar deze zelf niet kan missen en voor de rest hier geen fietsen zijn. " Maar,u hebt toch drie zonen,hebben die dan geen fiets en uw man heeft die ook geen fiets ?". " Neen," antwoorde ik hem, " maar waarom gaat u niet naar het OCMW,die helpen u toch met alles ?" Verwonderd en ongelovig keek hij me aan zo van " dat geloof ik niet,zakenmensen die geen fiets hebben ". Ik kon zijn veronwaardiging van zijn gezicht af lezen en ja, hij zou naar het OCMW gaan want hij had een fiets nodig om enkele dagen in de week te gaan werken. Ik maakte al aanstalte om hem buiten te laten, toen hij begon te klagen dat hij ziek was,dure doktersrekeningen en pillen moest betalen en dan een hele litanie wat hij allemaal voor ongemakken had en dat de reden was dat hij geen fiets kon kopen. Ik werd er gewoon misselijk van en liet hem verstaan dat ik moest voort werken.
Dan in april op een avond omstreeks 21 uur dat mijn man nog aan het eten was,schrokken we op van geklop op het raam en ja,u kan het al raden...De zoon met zijn vrouw deden paniekerig teken om de winkeldeur te openen. Mijn man zuchtte " wat nu weer " en deed teken dat het gesloten was en hij eten moest. Zelfs GEEN TAKT hebben die mensen die gewoon zijn dat iedereen direct klaar staat voor hun.
Het was om een viertal foto copies te maken die ze dringend moesten hebben en mijn man,die SUL doet dat nog. Denkt u dat ze vragen of ze iets moeten betalen ? NEEN ! Denkt u ze een " dank u wel " zeiden ? NEEN !
Dan,nog geen 10 dagen later weer van hetzelfde hoorde ik geboenk op de winkeldeur en het was weer in de late avond en ik was alleen. Ik ging een kijkje nemen en ja,alweer de zoon met zijn vrouw die teken deden om de deur te openen en alweer was het voor foto copies te maken.
Ik maakte hun duidelijk dat het bureel gesloten was en wij zo maar niet met het materiaal van de firma konden helpen. " Maar uw man heeft ons wel geholpen " kreeg ik FRANK als antwoord. Bitsig liet ik hun verstaan dat wij al van 6 uur 's morgens aan de slag zijn en we 's avonds wel degelijk onze rust nodig hebben. " Ik begrijp niet dat jullie niet bij onze buur gaan,die doen in foto copies,het staat in het grrot op hun gevel of dat jullie niet naar de winkel naast jullie gaan aankloppen,dat is toch jullie huisbazin .Neen,we hebben jullie al meer dan één keer geholpen maar ga nu op een ander,ik kan jullie niet helpen." en ik sloot de deur en de poort van ons privé terrein, zodat ze weer niet op ons raam zouden kloppen.
Op dinsdag 14 juli omstreeks 21 uur is bij mij de emmer overgelopen want alweer klopten ze op het raam van de living terwijl ze toch zagen dat ik aan het eten was . Ik deed teken op de klok en dat ik aan het eten was. Maar neen,ze bleven maar kloppen en met hun neus op het raam dat ik van puur ellende het hun nu voor eens en altijd zou duidelijk maken. Ik deed wel de deur open maar liet ze uiteraard niet binnen. Ze vroegen naar mijn man om hun " NIEUWE COMPUTER " op te starten. " Maar mijn man is nog werken en dat niet alleen,maar hij moet dan eerst nog eten als hij thuis komt."
Dan ging er plots een lichtje bij me branden en mijn stem veranderde van toon en vroeg hun gewoon: " normaal doet de winkel waar ge de computer gekocht hebt dat toch voor u " en ja,ik had beet, dat dacht ik toch,maar het tegenovergestelde was waar. " Wij zijn gewoon in ONZE GEMEENSCHAP dat we elkaar helpen ."snauwde één van de twee vrouwen me toe en nogmaals vroegen ze naar mijn man.
Nu was de maat vol en was het mijn beurt om hun toe te snauwen, genoeg is genoeg. " Jullie moeten eens goed luisteren, wij horen NIET tot JULLIE GEMEENSCHAP en hebben ook recht op ons leven en mijn man is nog WERKEN als zelfstandige en misschien moeten wij voor JULLIE ook WERKEN.
Geen begrip van hun kant,geen excuus voor het late storen maar wel kreeg ik van hun te horen " dat ik ONWILLIG was en RACISTISCH . U wilt ons dus NIET HELPEN met de p.c. op te starten. Wij zijn gewoon elkaar te helpen maar u bent TEGEN ONS ."
En nu doe ik de deur dicht of moet ik aan jullie vragen dat ik verder mag eten ? Dus,ik liet ze staan,deed de deur op slot en de rolluiken van de living naar beneden,maar de poort liet ik nog open voor mijn man.
Geloof me vrij,ik stond te trillen op mijn benen ,want ik was in staat om ze bij de kraag te pakken. Nog geen 10 min. later kwam mijn man aan en ik huilde gewoon van woedde.
Als het bij hun afkomst toch allemaal zoveel beter is, wat komen ze hier dan doen ? Ra..ra..ra...het OCMW lokt hun naar hier en buiten het OCMW handelen ze ook nog met tweede- hands auto's om aan hun land door te verkopen; Hoe wij dat weten ? Wel,de vader heeft al verschillende keren gevraagd of wij onze werkwagen niet willen verkopen omdat in zijn land daar vraag naar is.
Geen geld voor een fiets te kopen,maar wel voor auto's,een computer,een groot beeldscherm en ga zo maar door. Wij als zelfstandigen worden door de controleurs van financiën geviseerd maar zij mogen hun gang gaan, geen controle op het ZWART werk.
Neen,het is gedaan en ik ben blij dat ik hun eens goed mijn mening heb gezegd en ben er van overtuigd dat de Heer alle begrip heeft voor mijn reactie.
