De laatste maanden lijkt het er meer op of mijn man en ik "Kruisvaarders" zijn. Je kan er gewoon niet naast kijken. De Vlaamse wegen overdonderen ons met houten kruisen en bloemen die stilaan aan het verwelken zijn. Ach neen,ik tel ze niet hoeveel kruisen we tegen komen op een trip van Mol naar het Leuvense,naar de Vlaanderen of eender waar naar toe. Je komt ze tegen als teken dat daar iemand het leven heeft gelaten door soms onvoorziene omstandigheden. Ik noem dat "afspraak met de dood" en daar is niemand,maar dan ook niemand tegen bestand.Je leven heb je niet helemaal in de hand,dat is duidelijk. Iemand roept je op en zorgt er voor dat de ziel het lichaam kan verlaten. En op de vraag "waarom" krijg je pas antwoord als uw tijd gekomen is. Meestal is er toch een weerzien als ze tot je soortgenoten behoren. Ik stel me dan altijd de vraag."Waarom moest die persoon uitgerekend op dat moment daar ter plaatsen zijn ?" Een pijnlijke situatie voor familieleden,kennissen en allen die bepaalde persoon of kind ter harte was. Er zijn zoveel factoren die daar een rol in kunnen mee spelen,al staan we daar niet bij stil.Er moet altijd eerst iets gebeuren alvorens we ons tot nadenken aanzetten. Vervloeking? Wie wordt dan afgestraft en alweer ,waarom. De ziel in het lichaam die zich niet naar wens kon uiten en de afspraak regelde met zielgenoten,want de ontevrede ziel kan het lichaam pas verlaten als deze in coma ligt of stervende is.Zoals de volksmond zegt" hij of zij geeft de geest en is stervende." Maar wat velen,de nabestaanden vooral,niet weten is dat de ziel in de gedaante van het lichaam als geest verder leeft. Er is leven na de dood,maar dan wel niet op die plaats waar het dramatisch gebeuren heeft plaats gevonden,tenzij het drama in de vertrouwde omgeving had plaatsgehad.In elk geval gaat de ziel altijd terug naar de omgeving van hun thuis om daar verder rond te dolen met nog andere geestes genoten welke de nieuwkomer opgevangen hebben. Ze snakken er naar om herkenbare stemmen te horen,ze snakken er naar om te weten hoe het ieder verder vergaat. Een ziel wil steen vast geworteld blijven en zich vastklampen aan allen welke zo dierbaar waren tijdens het aardse leven. Ze willen zich met alle geweld manifesteren,roepen en tieren in de hoop om gehoord te worden en zelfs als bewaarengel functioneren,maar spijtig genoeg zorgt de onzichbare muur voor een vage scheiding tussen leven en het verder bestaan der zielen. "Hij of zij rust in vrede " is verre van de waarheid en zelfs boeren bedrog. Maak gewoon onderlinge afspraken en volg gewoonter getrouw een ritueel om op bepaalde momenten je stem wat te verheffen zodat je wat verstaanbaarder wordt of draai diens lievelingsmuziek,zodat de geest zich toch nog betrokken voelt in de familiale kring. Je zal jezelf er beter bij voelen en voldoening mogen ontvangen,te weten dat die innige band nog aanwezig is,zelf al zie je elkaar voorlopig niet meer. Het is altijd beter elkaar aan te moedigen als elkaar nog meer verdriet aan te doen of jezelf een schuldcomplex aan te kweken wat meestal ten onrechte is. Betrek de dierbare ziel gewoon in je leven en laat deze weten door allerlei middelen dat de verbondenheid vereeuwigd is. Gedane zaken kennen geen keer,dus de strijd des levens woekert verder. Ik ben de Heer dankbaar dat ik een bevoorrecht leven mag leiden,juist omdat ik de waarheid ken en dat alleen de reden is dat ik me goed voel in mijn vel. Gegroet mijn zielgenoten,hou er vooral de moed in,want wie zich laat gaan verziekt.
