Uit het boek "GROTE MYSTERIES " ,ga ik van elk bijzonderheid een korte samenvatting geven,dus uit verschillende verhalen gebundeld. " Grote mysteries" is oorspronkelijk uitgegeven in 1975 - 76 door Aldus Books uit Londen en later in 1978 in de Nederlandse taal door Lekturama Rotterdam.
Korte inleiding . Britse deskundigen,zoals Frank Smyth en Roy Stemman,brachten het boek tot stand,waarin na grondig onderzoek is nagegaan of geesten wel bestaan en het mysterie daar rond.
De Britten geven de voorkeur aan de term " spiritualisme ",dat een meer wetenschappelijke benadering van het verschijnsel wil beklemtonen.
In totaal zijn het 17 verschillende gebeurtenissen welke telkens worden bijgewerkt naargelang ik er aan toe ben me in het zielen rijk te voegen. Hopend dat u als lezer dit blog blijft volgen begin ik met een van de onderwerpen als volgt.
GERED DOOR ZIJN UITGETREDEN GEEST.
Onder de gevallen die bij het Genootschap voor Parapsychologisch onderzoek te boek staan, bevindt zich het verhaal van een Italiaans ingenieur van naam.
Hij schreef dat hij op een dag in juni,toen hij hard voor zijn examen studeerde, in een diepe slaap was gevallen en toen kennelijk zijn olielamp had omgestoten.
De lamp ging niet uit maar veroorzaakte een dikke rook, die de kamer vulde. Hij bemerkte langzaam bewust dat zijn geest volledig was losgekomen van zijn slapende lichaam.
Zijn op zichzelf staande geest zag in dat hij,om de jonge man zijn leven te redden,de omgevallen lamp overeind moest zetten en het raam moest opendoen.
Maar de geest kon het menselijk lichaam niet wakker krijgen of hoe dan ook laten reageren.
Toen dacht de geest aan zijn moeder, die in de aangrenzende kamer sliep. Hij zag haar duidelijk door de muur heen. Hij zag hoe ze haastig opstond,naar het raam liep en het opengooide,alsof ze gehoor gaf aan de gedachten in zijn geest;de geest van haar zoon. Hij zag ook hoe zij haar kamer uitging en de zijne binnen kwam.
Ze raakte het lichaam van haar zoon aan en toen ze dat deed kon de geest weer in zijn lichaam terugkeren., wetende dat de student wel snel zou wakker worden zonder letsel.
De zoon werd wakker met een droge keel, kloppende slapen en het gevoel dat hij zou stikken.
Later bevestigde de moeder dat ze in haar kamer het raam had open gezet voor ze naar haar zoon kwam, precies zoals de geest,in de gedaante van het verlaten lichaam, het had gewild.
Dat de geest terug kroop in het lichaam toont aan dat er een éénheid was tussen lichaam en geest en deze overtuigd was met dat lichaam nog heel wat te beleven.
Dat geesten eveneens kunnen panikeren ,bewijst het voorval dat de geest er niet bij stil stond,dat een lichaam zonder geest niet meer kan leven,dus de jonge student ingenieur was even dood geweest. En dat beweer ik al jaren,dat geesten kunnen indringen door gefluister of besturing in het menselijk brein.
Er zit er niet alleen één geest in ons,maar ook rond ons en dit naargelang men een boeiend persoon is om te volgen. Dat is dan hun manier van leven.
DE GEEST VAN EMILY BRONTË.
Het restaurant Toby Jug in het plaatsje Haworth in Engeland zegt zich te kunnen beroemen op het bezoek van een beroemdheid, de dichteres en romanschrijfster Emily Brontë,die in het dorpje had gewoond.
Volgens Keith Ackroyd, de eigenaar van het restaurant,verschijnt de geest van Emily elk jaar op 16 december,de dag waarop ze overleed. Eens heeft hij de eerste glimp die hij van de schim optving beschreven aan een verslaggever. Die ontmoette hij in 1966,kort nadat hij de Toby Jug had overgenomen. " Ik draaide me om en zag haar staan glimlachen en giechelen " zei hij en ging verder: " Ze liep dwars door het vertrek naar de plaats waar vroeger een trap geweest was en begon naar boven te lopen,naar de slaapkamer."
De geest van zo'n beroemd schrijfster zou men als aanwinst kunnen beschouwen,maar Ackroyd dacht er anders over. Hij wilde de geest toch liever laten uitbannen, omdat hij van plan was het restaurant te verkopen; Een spook in huis, betekende dat hij het restaurant dan niet zou kunnen verkopen.
Een predikant uit Leeds was bereid de ceremonie te voltrekken,maar de dominee van Haworth verhinderde dat echter omdat hij niet zeker was of dat nodig zou zijn want het ging niet om een kwade geest.
Maar misschien was hij, zoals de meeste geestelijken tegenwoordig,een beetje bang dat uitdrijvingen te veel publiciteit krijgen en het toch ging om een beroemdheid die ooit tot dat pand hoorde. En zo doolt de geest van Emily nog altijd rond in haar vertrouwde omgeving ,want zou het niet kunnen zijn dat het restaurant vroeger niet haar ouderlijk huis was ? Hoe kon ze anders weten dat daar vroeger een trap was om naar de slaapkamer te gaan ? Dit is het bewijs dat herinneringen bewaart blijven in de geest van het verlaten lichaam.
DE SPOKENJAGER ALS SPOOK.
Op een nacht in het vroege voorjaar van 1948 ,werd een Zweedse jonge man wakker en zag naast zijn bed een man met wit haar staan. Om de een of ander reden was de jonge man - die we Erson zullen noemen - niet bang. De vreemdeling begon te praten in een taal die Erson niet kon verstaan,maar waarvan hij meende dat het Engels was. Het lukte de geest de mededeling over te brengen, dat hij Price heette.
De geheimzinnige Price begon toen vrij relematig te verschijnen, vooral in de morgen. Hij werd niet alleen door Erson gezien, maar ook door zijn vrouw en zijn dochtertje. De gedaante zag er stevig en levensecht uit.
Maar toen Erson hem probeerde te fotograferen, kreeg hij alleen maar enkele schaduwen op de film. Price scheen plezier te hebben in die vergeefse pogingen.
Ten slotte had Erson zoveel Engels geleerd dat hij kon begrijpen wat zijn bezoeker hem vertelde.
Bij zijn leven had de man geesten en daarmede verwante verschijnselen bestudeerd. Price haalde Erson er toe over om naar een ziekehuis in Lund te gaan om zich voor een of andere kwaal te behandelen.
Terwijl hij werd onderzocht,vertelde Erson aan een psychiater over zijn spookvriend. De dokter die wel eens van de beroemde Engelse parapsychologisch onderzoeker Harry Price had gehoord, besloot bij het Genootschap voor Parapsychologisch Onderzoek na te vragen wanneer Price overleden was. Dat was in maart 1948, ongeveer de tijd dat die schimmige vriend zijn eerste bezoek aan Erson had gebracht.
HET SPOOK IN HET WARENHUIS.
De baas en zijn medewerkers van een magazijn van een warenhuis in het Engelse plaatsje Long Wittenham in Berkshire,vonden het helemaal niet leuk toen aan het einde van het jaar 1962 plotseling jampotten, dozen met havermout en andere voorwerpen van de planken begonnen te vliegen en boven hun hoofden rondcirkelden. Een verkoper viel zelfs flauw.
Om de verwarring nog groter te maken, knipte de onzichtbare grappenmaker de lichten aan en uit.
Om de een of andere geheimzinnige reden concentreerde de poltergeist zich op het bicarbonaat ( koolzuurzout ) en verplaatste de dozen met dat artikel van de plank naar de vensterbank.
Na een week van chaos bood de plaatselijke predikant zijn diensten aan en bevrijdde de winkel van de plaaggeest.
Het ritueel bleek succes te hebben, want de kruidenierswaren bleven daarna op hun plaats.
De uitgeputte baas en zijn mensen hingen aan de slag om de winkel weer op orde te brengen.
Ondanks het kennelijke succes van de bezweringsceremonie,besloten zij toch maar voorzorgsmaatregelen te treffen voor het bicarbonaat en zij stopten het achter slot en grendel.
Dit is een van de vele gevallen warin mogelijke natuurlike oorzaken, zoals aardbevingen geen voldoende verklaring voor rondvliegende voorwerpen kunnen geven.
Wanneer natuurlijke trillingen verantwoordelijk waren geweest, zou zo'n verhaal nooit zoveel aandacht hebben gekregen,concluderen de deskundigen.
DE POLTERGEIST ALS PYROMAAN.
Pater Karl Pazelt, een jezuïet, kwam in 1974 een Californisch echtpaar ter hulp,toen ze door een poldergeist werden lastig gevallen.
Het echtpaar dat het verhaal anoniem aan de krant, de San Francisco Examiner inzond ,meende dat het de duivel was.
De klopgeist haalde de geijkte streek uit van het smijten met schoenen, maar kwelde hun ook door brand te stichten.
Bij zo'n gelegenheid vloog een plastic prullenmand in brand en smolt.
Voor de veiligheid van hun tweejarig zoontje en ook voor zichzelf,verzochten ze pater Pazelt de kwaadaardige geest uit te bannen.
Naar zijn mening was het een geval van " demonische obsessie " ,dat wil zeggen , de duivel is niet in die mensen maar om de mensen heen.
Volgens het echtpaar maakte de duivelse geest zijn aanwezigheid het sterks merkbaar gedurende de uitbanningsrite. " Toen werden we beiden tegen de grond geslagen " zeiden ze.
DE GEEST VAN DE TROMMEL.
De burgemeester van Tedworth in Wiltshire in Engeland, heeft de gevolgen niet kunnen voorzien toen hij de trom van William Drury in beslag liet nemen.
Drury,een reizende goochelaar,was opgepakt wegens bedriegerij en de burgemeester had hem gesommeerd het district te verlaten. Dat was in maart 1662.
Nauwelijks was de boosdoener uit tedworth vertrokken of de trommel begon helemaal uit zichzelf te roffelen.
Hij vloog door het huis van politierechter Mompesson, wat verscheidene mensen bevestigden en ook door het huis van de burgemeester zelf.
Na veel slapeloze nachten liet hij de trom vernietigen,maar het roffelen ging door. En dat was niet eens het ergste.... Er begonnen schoenen door de lucht te vliegen en po's werden in bedden geleegd. Kinderen werden opgetild.
De mogelijkheid dat de verbannen tamboer was teruggekeerd ,bleek uitgesloten te zijn toen men vernam dat hij wegens diefstal in de stad Cloucester was gearresteerd en naar de koloniën was gedeporteerd.
De eerwaarde Joseph Glanville, huiskapelaan van koning Karel ll , kwam naar Tedworth om de verschijnselen te onderzoeken. Hij hoorde zelf het tromgeroffel en begon ooggetuigeverslagen van de plaatselijke bewoners te verzamelen. Er werden geen natuurlijke oorzaak voor de activiteiten gevonden. Die hielden op precies een jaar nadat ze begonnen waren.
DE VROUW DIE NIET WILDE STERVEN.
Ligeia,de heldin in een verhaal van Edgar Allan Poe ( 1808-1849 ),de meester van het griezelverhaal,was een vrouw met een sterke wil om te leven. Desondanks kwijnde ze langzaam weg aan een slepende ziekte. Haar laatste woorden waren dat mensen alleen maar door zwakheid van wil aan de dood toegeven.
Haar door verdriet gebroken echtgenoot vertrok naar Engeland en probeerde daar een nieuw leven te beginnen. Hij kocht en verbouwde een oude abdij en trouwde opnieuw. In zijn liefdeloze huwelijk bleef hij denken aan de donkerharige hartstochtelijke Ligeia . Na enkele maanden werd zijn tweede vrouw ziek en stierf.
Toen hij bij haar doodkist waakte ,zag de man plotseling dat de kleur op haar wangen terug kwam. Hij probeerde haar weer tot leven te wekken,maar spoedig zonk ze weer in de dood. Een uur later ontsnapte een zucht aan de vermeende dode. Opnieuw probeerde hij tevergeefs haar levensgeesten op te wekken. De gehele nacht zweefde ze tussen leven en dood. Bij elke worsteling scheen het leven weer toe te nemen.
Ten slotte, tegen de morgen,kwam de omhulde gedaante overeind en liep naar haar echtgenoot toe. Toen ze het doodskleed van haar hoofd haalde,kwam er een enorme bos lang, golvend haar te voorschijn.....zwarter dan de ravezwarte vlerken van het middernachtelijk uur. Het was Ligeia.
DOOD OF LEVEND ?
In 1878 overleed de dochter van de kruidenier Demarest uit Paterson in New Jersey ,klaarblijkelijk aan een hartkwaal.
Het kind stierf op een dinsdag. Het lichaampje werd voor de begrafenis gekleed en in een kleine doodkist gelegd. Op vrijdag ging de vader, die een poosje bij de doodkist had gestaan,naar een andere kamer; Daar zonk hij neer in een armstoel en bedekte zijn gezicht met beide handen.
Plotseling hoorde hij voetstappen aan de andere kant van de deur. Hij keek op en zag de deur langzaam opengaan. Tot zijn verbazing zag hij zijn dochter ,gekleed in haar lijkwade,de kamer binnen komen. Ze wankelde naar de stoel waar haar vader zat, liet zich op zijn schoot vallen en sloeg haar armen om zijn hals. Ze huilde zachtjes in de armen van haar verbijsterde vader,maar een ogenblik later viel ze langzaam achterover. Hij tilde haar op,maar ze zakte slap en levenloos tegen hem aan.
Dit afschuwelijke maar waar gebeurde verhaal vond zijn weg over de oceaan naar Londen, waar het werd gepubliceerd in het " Illustrated Police News."
Dit toont dan aan dat haar ziel nog even plaatsgenomen heeft in haar lichaam om afscheid te nemen,want als geest kan men de deur niet openen maar gaat men er dwars door heen. Geesten kunnen geen tranen laten en men kan ze niet optillen,want dan vallen ze als een hoopje stof uiteen.( geschreven op 26/06/2007 en wordt vervolgd )
