Hoop doet leven zegt men toch altijd en verlangen is hopen op...
Hoe men het ook draait of keert,hopen en verlangen is in het principe hetzelfde. Het is alsof we ons daaraan vastklampen omdat de angst,geen vooruitzichten niet meer te hebben op eender welk leeftijd,men het gevoel krijgt niet meer te leven. Een VOLDAAN genoegen is de mens niet gegeven,men durft het zelfs niet luidop te zeggen dat men alles al bereikt heeft en de gekste dromen zijn uitgekomen. Maar ja,voor ieder mens is verlangen anders omdat ze ook een andere stroom moeten doorzwemmen om het doel,hun nastrevende droom te verwezelijnken.
Maar kom, ik hunker nu naar de lente,en misschien...ons eerste kleinkind...wie weet. En van de andere kant ben ik bang...bang dat ik nu als toch een optimistisch type door het leven ga,wel een omwenteling zal ondergaan met angst naar de toekomst toe.
Neen,niet onze toekomst,maar de toekomst van zo'n klein hummeltje,wetende dat het leven maar harder en onverschilliger wordt. De sprookjes zijn al lang uit en vervangen door verhalen als Potter voor de kleintjes. Neen,de mens gaat met de tijd mee,dus het heeft geen zin om te klagen en te zagen over onze goeie tijd,want die is voorbij en komt niet meer terug. Dat was toen en nu is heden,dat moet ik mezelf eerst eens goed inprenten.
Ik maak me nu al druk om iets dat er nog niet is of erger nog,het is nog niet in de maak. Tegenwoordig laten de jongeren zich eerst testen en wordt de familie nagegaan of er geen ziektes waren,mankementen aan het lichaam,hoe de voorouders gestorven zijn enz.
Zo was het zeker niet in onze tijd. Onze schatten willen eerst de stamboom van bijde kanten napluizen,onderling plannen maken wie wat zal doen...alsof ze met een bouwproject bezig zijn. Eerst een goede fundering na een grondonderzoek gedaan te hebben en ga zo maar verder.
Tja,dat is nu de moderne tijd. Bij ons ging dat spontaan en de natuur deed de rest. Misschien moet ik op mijn sloffen toegeven dat de jongeren wel wijzer zijn dan in mijne tijd. Ze hebben precies geen pubertijd meer en zijn ook moeilijk in de schatten wat hun leeftijd betreft. Van kind..hup..en ze zijn al volwassen.
Ach, we zien wel en hebben ze besloten om toch maar,na maanden wikken en wegen,geen kindje ter wereld te brengen,wel dat is dan hun keuze waar ik me niet mee bemoei en ga ik mijn gedachten kronkelen naar nog zoveel verlangens zoals het prachtige van de lente,dat is dan ook een wedergeboorte van een nieuw leven. Ach,we zijn al met weinig content .
Luisteren naar het concert van de vogels,kijken naar de maan en daarin een gezicht ontwaren,de gouden zon die mijn huid opfleurt terwijl ik van de fruitschaal niet kan afblijven. Ik HOOP dat deze verlangens waar zullen worden en een heerlijke tijd tegemoet gaan. Een lente zoals een lente hoort te zijn en een zomer waarvan we verwachten dat deze de beste moge zijn van alle tijden. Heer Jezus,a.u.b.,een klein duwke in de goede richting... zo slecht zijn wij toch niet...Dank U Heer.
