Als kind verbleef ik meer bij mijn grootmoeder dan thuis. Bomma had een textielwinkel in het hartje van Aalst-centrum. Beneden de winkel en boven de leefruimte. Zoals wel meer in die oude panden was het wel zo dat,indien de winkel gesloten was en er bezoek verwacht werd,we de winkeldeur moesten openen om ze binnen te laten . Familie en kennissen waren op de hoogte dat ze met een code moesten bellen,zodat we wisten dat het " eigen volk was ". Ik hoor het mijn bomma nog zeggen..." kindje...ga maar open doen...'t is eigen volk ". Ja,dat was een tijd dat we dat nog mochten zeggen...eigen volk.
Maar, als er iemand aanbelde zonder de code in te duwen wist ik al wat ik te horen kreeg en dat was :"kindje...'t is ne vremde " en met die vremde ( vreemde ) bedoelde ze niet een allochtoon of eender welke kleurling,want in die tijd bestond dat niet. Neen,ze wou gewoon zeggen " het is geen bekende,dus niet open doen ".
Maar " ne vremde " kon evengoed de nieuwe pastoor zijn of eender welk nieuw gezicht wat ik soms wel wat vervelend vond,want bomma kon wel wat luidop haar gedachten zeggen. Ja,als ik met haar naar de zondagmis ging heb ik daar meer dan eens met rode wangen gezeten dat ik zelfs niet te communie dierf gaan van schaamte of dat mijn lachspieren het zouden begeven.
Ach kom,natuurlijk was ze een schat van een mens en heel sociaal aangelegd. Haar leven bestond niet alleen voor haar winkel, maar spendeerde ook al haar energie en financiëel aan goede werken zoals het ouderentehuis,St. Jozef kerk,de bloedgevers enz. Ze had meer goede kanten om trots op te zijn als dat ik me moest schamen.
En nu,ook al wat ouder geworden betrap ik mij er op dat ik dezelfde kant op ga,maar dan met de letterlijke betekenis van het woord : " 't is ne vremde onze buur " en ja,het is ook een Indiër en wat verderop zijn het ook vremden ( vreemden ) want het zijn Turken enz.
Als ze nu nog zou leven stel ik me de vraag of ze het verschil tussen een onbekend gezicht dat tot eigen volk hoort, ( geen familie of kennissen ) of een " vremde " die tot een geheel ander cultuur hoort en in de zin van het woord een echte vreemde is.
In elk geval,er gaat er geen dag voorbij of ik haal ze voor mijn geest en hoor haar stem alsof ze nog aanwezig is..." kindje...pas op voor die vremde." Het was een zeldzaamheid als ze me toch eens bij naam noemde...maar dat was dan om me op het matje te roepen als ik iets ondeugends had gedaan. Bedankt bomma,het was een plezante en leerzame tijd om met u samen te leven.
