|
Ik heb al eerder geschreven dat ik met mijn ervaring over het zielen rijk een beetje mijn levenswerk aan het maken ben in de hoop ooit deze in boekvorm uit te geven.
" Muziek voor mijn vrijheid " is daar een passage van.
Een gebeurtenis in de zomer 1982,toen nog wonende in een landelijke omgeving welke volgens mij een dramatische geschiedenis gekend heeft en de zielen van de overledenen daar nog vast geankerd zijn.
Op een dag, kinderen naar school en manlief uit werken,was mijn plan om eens heerlijk te genieten van het mooie zomerweertje.
Terwijl ik de landbouwers achter onze tuin toewuifde hoorde ik in de verte een gekend zoemend geluid met het daarbij horende een verstikkend gevoel.
Ik wist al van kinds af wat dat te betekenen had en het was al de zoveelste keer dat ze het waagden zich aan te kondigen in volle dag inplaats van tijdens de nachtelijke uren,waartoe de rust hun opdringerigheid als geesten meer kans geeft om te manifesteren.
Ik trachtte al mijn zinnen te verzetten met te kijken naar de werkzaamheden van de landbouwers,liep naar binnen en buiten en wist dat ik actief moest blijven zodat ze me niet in de ban kregen en dat mijn manier van doen was om ze te negeren.
Ik hoorde hun gezucht,eerst van op afstand en dan dichter en dichter bij.
Dat kon onmogelijk maar één zielspersoon zijn maar een hele bende.
Ik voelde een belemmering in mijn doen en laten,alsof ik in een harnas rond liep door de sfeer waarin ze me trachtte in te sleuren maar niet lukte.
Ik besefte dan des te meer dat ik me niet mocht laten meeslepen wat ik als kind en nog onervaren wel toe liet.
Ik zette de radio op,goed luid natuurlijk want de buren waren toch werken en dan maar hopen dat de muziek hun zou afleiden.
Een tactiek welke ik door een stomme handeling ( gedreven ? )ooit in het verleden me kon herinneren dat dit de enige oplossing was om de geesten af te leiden zodat ik niet in hun rijk meegezogen werd.
Ik wist dat ze vanuit hun sfeer gespannen zouden luisteren en misschien meezingen als ze de liedjes zouden kennen of zelfs zich wagen aan een paar danspasjes.
In elk geval kon ik rustig mijn gang gaan want de druk viel van mijn schouders en ik kreeg zelf de slappe lach van die komische absurte situatie.
Goed dat de landbouwers ver genoeg bezig waren en verder niemand in de nabijheid van ons huis te bespeuren was,men zou al voor minder gek verklaard worden.
Eerlijk gezegd,ik vond mij een GENIE en tevens was dat een goede daad.
Ik vermaakte me opperbest en ik wist dat ze vanzelf weer zouden weg gaan als hun tijd,van komen en gaan weer opgeroepen werd.
Het idee alleen al,dat ik die geesten vreugde schonk om van hun af te raken en om mijn eigen welzijn te behartigen klinkt wel een beetje vreemd,ik weet het.
Het is in elk geval niet prettig dag in dag uit omringt te zijn door een stelletje onzichtbare bodygards wiens asem en gezucht me rond de oren galmen.
Zo ken ik een mooie zegswijze dat op mijn vrijheid slaat van filosoof B. Spinoza :
" Mensen die denken dat ze vrij zijn, misleiden zichzelf."en scherper nog volgens filosoof John Locke: " Wat bij de mens niet gekend is,wordt altijd gewantrouwd en bestreden " en het zij dan maar zo,vooral dat laatste dient echt bestreden te worden.
En kom,ik voel ook als ze weer vertrekken door de wijziging in de atmosfeer en de dag gaat verder op zijn beloop alsof er niets is gebeurd, alleen...via mijn geheugen kan ik alles weer bovenhalen .
Het heeft me deugd gedaan om dat vast te leggen in mijn blog.
|
