Vandaag, 02/07/08 las ik in de krant dat enkel Duitsland en België angst hebben voor de toekomst.

Vele reacties op dat artikel was van ongeloof en belachelijk, waarvan ik de indruk heb dat deze optimistische lezersbrieven,ofwel geen kinderen hebben,laat staan kleinkinderen en een dikke spaarvarken hebben.
Logisch dat zo'n mensen zich geen zorgen hoeven te maken.

Natuurlijk moeten we niet zwartgallig zijn, dat bederft onze gemoedsrust.
Toegegeven,ik was er ook van overtuigd dat de eeuwen van slaafse onderdanigheid voorbij was, maar, is het heden dan zo overweldigend ?

Het is gemakkelijk praten voor zij die niets tekort komen, zich niets moeten aantrekken van de stijgende prijzen met betrekking op de noden waar iedere mens behoefte aan heeft.

Ik denk vooral aan gezinnen waarvan vader of moeder hardwerkende mensen zijn, maar hun maandloon niet in evenredigheid is om in waarde te overleven.

Of mag de gewone mens geen huisje en tuintje hebben ?

En ja,ik besef maar al ter goed dat er volkeren zijn die dolgraag met ons zouden willen ruilen, maar wij niet met hun.

Maar wie kan ons kwalijk nemen dat we in zo'n levensstijl opgegroeid zijn ?

En toch voelen wij de onvrede en kommer, de spanningen onderling en het ongenoegen in de Lamme Goedzakken van onze Vlaamse regering.

Daarom maak ik me wijs dat deze eeuw de eeuw is om de strijd weer op te pakken en onze welverdiende rechten weer op te eisen.

Het moet gedaan zijn met die vriendjespolitiek, gedaan met ons uit te zuigen ten gunste van een gemeenschap die niet de onze is.

Gedaan met de onkundige OPPERHOOFDEN die zich geen fluit aantrekken hoe het met ons volk gesteld is, maar enkel eigen belangen nastreven.

We willen eenvoudig BEKWAME leiders met een hart voor het welzijn van ons land en volk.

Ik heb maar één wens, en dat is dat onze kinderen en kleinkinderen trots zullen zijn dat wij samen met zielsgenoten de poort naar een betere toekomst geopend hebben,met of zonder geweld.

Met elkaar in gemeenschap leven kan enkel als we met elkaar kunnen praten, ons goed voelen in elkaars aanwezigheid en vooral het vertrouwen in onze medemens weer laten blijken.

Soms denk ik echt dat ik een klein beetje van lotje getikt ben en moet ik mezelf wijsmaken dat elke generatie beangstigend was naar de toekomst gericht.

En toch is er reden om bezorgd te zijn,dat hoor ik elke dag terug met vertrouwelingen.

In mijn geest komt er een opzwelling van woede en maak dan automatisch een vuist welke uitschiet naar de ene of andere minister.

Gewoon een blauw oog slaan of een paar gebroken tanden als bewijs dat ze dat verdient hebben .

Voldaan sta ik dan terug met mijn twee benen op de grond beseffend dat het maar een op hol geslagen fantasie was.

Maar wie weet zal het ooit werkelijkheid worden want...tot nu toe hoor ik nog tot het sterke strijdvaardig geslacht zoals nog vele senioren.
Ja,lach maar...het is u gegund. 

Voldaan sta ik dan terug met mijn twee benen op de grond beseffend dat het maar een op hol geslagen fantasie was.

In elk geval zijn er een massa senioren,welke ik geregeld een bezoekje breng, nog van het sterke geslacht en dat moet behouden blijven later bij de vogende generatie. 
We werken er aan zolang we nog bij volle verstand mogen leven.