Ik weet het, na een x aantal maanden geen teken van leven meer gegeven te hebben, zullen sommigen misschien gedacht hebben...oei...die is er niet meer.

Neen,de geest zit nog altijd in mijn lichaam vastgeankerd.

De reden van mijn lange afwezigheid was de verhuis van,zowel privé als naar een nieuw zakenpand.

In mijn voorbarige optimisme, eindelijk een ruimtelijk kantoor te mogen bekleden, viel de eerste maanden tegen en nu nog een beetje,omdat er nog een hoop te veranderen valt met breken,borren,hameren enz.

Maar,ik had het kunnen weten uit mijn levenservaring dat,te optimistisch zijn, te blij en te goedgelovig op een vlotte en goede afloop, omdat toch naar mijn mening alles tot in de puntjes goed geregeld was, komt telkens een smerig duiveltje mijn geluk verstoren in een nachtmerrie.

Ik moet me nog even tevreden stellen in een kleine ruimte, waar nauwelijks mijn bureel kan staan en een klein kastje, waarin enkel de nodige documenten van 2010 en 2011 konden geschikt worden.

Eind Augustus, begin September is me beloofd, dat mijn verwachtingen en geduld zou beloond worden, om eindelijk te mogen plaatsnemen tussen al mijn vertrouwde kasten en ontvangkamer.

Gedaan met tijdverspilling om eender wat op te zoeken, gedaan met die rommelige en oververdovende lawaaimakende situatie.

Maar kom,rose-marieke ( denk ik bij mezelf )...mok nog even wat verder tot je er officieel zit, zodat er niets meer kan tussen komen, je weet wel...dat gesar van dat duiveltje, die me telkens dwarsboomt als ik me over gelukkig voel.

En dat was dan ook de reden dat ik totaal geen zin meer had om mijn blog bij te houden, of, erger nog,ik dacht er gewoon niet meer aan of mijn hoofd stond er niet naar.

Nog 1 maand op mijn tanden bijten,een beetje zwartgallig blijven en alles komt in orde.

Levenservaring is de rijkdom wat je ziel weergeeft,dus in mijn geval,pas juichen als de tijd er rijp voor is, dat er kan gejubeld worden en niet meer te voorbarig zijn in mijn overdreven optimisme.

Nu sluit ik af,want men is weer aan het boren en dat gekrijs gaat door merg en been,en ik maar bidden dat er a.u.b. eventjes niemand telefoneert.

Het gaat u goed en bedankt om even mijn gezanik te lezen en u zich kan voorstellen met wat voor een lang gezicht ik hier zit...hopende geeft u niet de brui aan mijn blog.DAAAAG.