Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
01-05-2016
Ons bloemenduifje…
Vosselaar 01 05 2016
Ons bloemenduifje…
Sinds half april zit ze te nestelen in de Japanse kerselaar bij ons in de voortuin. Toen al hadden we een foto van haar op haar nest. Vermits die boom al meer dan 35 jaar in onze tuin staat konden we voorzien dat ze een nestje kleintjes zou krijgen in een prachtige omgeving.
En nu is het inderdaad zo ver. De boom bloeit op dit moment in volle pracht en het duifje en haar nest is haast niet meer te vinden in de bloemenpracht. Het is dat wij weten waar we moeten zoeken, want anders was het echt heel goed zoeken om haar terug te vinden.
We weten niet of het dezelfde duif is die enkele jaren het nestje achter de TV Vlaanderen satelliet antenne bevolkte. Maar we hebben wel elk jaar een duif die bij on in de voortuin of achteraan haar plaatsje vind.
Het nest achteraan het huis is dit jaar niet bevolkt . Waarschijnlijk zijn wij, de vier Drenten daar met ons lawaai de oorzaak van. De andere jaren waren wij in Frankrijk wanneer de duiven hun nestelplaats uitzochten. Dit jaar waren wij echter wel thuis en is de voor de duif en haar kroost de veiligste plaats de voortuin.
De baasjes zijn wel benieuwd hoeveel kleine duifjes het levenslicht gaan zien te midden van de bloemenpracht. Wanneer ze uitvliegen zullen ze deze keer alvast geen last hebben van luidruchtige Drenten !
Gisterenavond laat kregen we nog een bericht uit de USA in onze mailbox. De mail was afkomstig van Jenna Myers verantwoordelijke voor de public relations en het tijdschrift van de DPCNA, wat staat voor de Drentsche Patrijshond Club of North America.
Wat Jenna in haar mail postte klonk bij ons baasje als muziek in de oren. In de USA heeft de rasvereniging een lijst gepubliceerd van Drenten kennels die een chapter hebben ondertekend dat de fokkers hun ouderdieren aan een aantal tests gaan onderwerpen om zo een aantal vererfbare ziektes uit het as te fokken, of om de ziektes zoveel mogelijk uit het ras te weren.
Kijk en dat is nu net wat wij van de werkgroep “Fokken zonder Gokken” al meer dan een jaar voor ogen hebben . Daarom werken we samen met de universiteit van Gent (Ugent) om een test te laten ontwikkelen om de meest gevreesde ziekte, epilepsie, die de Drentsche Patrijshond bedreigt te elimineren.
Wij hebben gepoogd om het bestuur van de rasverenigingen warm te maken om met ons mee samen te werken, we zijn ons uitgebreid gaan voor stellen op een bestuursvergadering van de vereniging in Woudenberg en we hebben gevraagd of ze ons logistiek zouden ondersteunen. Dat we een bericht in “Onze Drent” mochten plaatsen om ons aan de leden voor te stellen. Het zou hen geen euro kosten en de anonimiteit van hond, eigenaar en fokker garandeerden we ook nog. Maar in niets van dat alles kregen we enige medewerking van de vereniging. Meer nog, een bericht dat we binnen stuurden aan de redactie van “onze Drent” werd op last van het bestuur uit het ledenblad geweerd…!
En dan krijg je vanuit de USA, van een kleine rasvereniging het bericht dat zij ginds, aan de overzijde van de grote plas wel het belang inzien om een duidelijk gezondheidsbeleid te voeren !
Geen wonder dat ons baasje deze ochtend een mail terug stuurde aan Jenna Myers en aan Brian O’ Connor dat hij zich meldt als lid van de Amerikaanse rasvereniging en dat hij alle medewerking zal verlenen die in zijn macht ligt om ginds zo gezond mogelijke Drenten te kunnen fokken.
Ons baasje heeft al wel tegen het vrouwtje gezegd dat hij niet van plan is van elk jaar naar de jaarlijkse algemene vergadering van de DPCNA te trekken….
Maar we gaan jullie hier op de hoogte houden van de vorderingen op “transcontinentaal “ gezondheidsbeleid.
Het begon al vroeg vandaag, toch zeker wanneer je de roedel bent van twee gepensioneerden. Het baasje had al een afspraak om 09u00 met de “goed-hoor-madam”. Tja, als je het woord niet goed snapt van de eerste keer, het is die mevrouw die “goed hoor apparaten” verkoopt.
Het baasje had zo een apparaat een maand op proef omdat hij vond dat hij soms niet alles hoorde wat hij eigenlijk WEL zou moeten horen. (nu horen we veel stemmen opgaan in zijn kennissen kring in de trend van “eindelijk, eindelijk weet ‘m het”).
Maar niet te vroeg victorie gekraaid, hij heeft de spullen terug gebracht met de vriendelijke boodschap dat hij blij was van het spul te mogen testen maar dat het niet “zijn ding is”. Hij is best tevreden met wat hij hoort, en al wat hij meer hoor valt in het klassement onder “lawaai of gezaag”.
Een ander probleem (?) is Belle de drie laatste keren dat we van Frankrijk terug kwamen was ze dwars, wil ze niet uit de bench komen, verstop ze zich onder tafel en zo van die andere teefjes kuren. Maar dat stopt heel plots als er zoals daarstraks gekend bezoek aan de bel hangt.
Daarstraks was dat Jos en Dymphna, de baasjes van “onze” Harry, zoon van Belle en nestbroer van Hera en Heros. Die kwamen van hun dochter op weg naar huis en hadden onze auto voor de deur zien staan. En dat weet de roedel zo goed, als ze Dymphna zien, horen, ruiken, voelen, dan zijn ze geen van vieren in geen enkele mate ziek of tegendraads, want Dymphna betekent snoep of koek of de combinatie van de twee. Waar we enkele minuten voor de deurbel klonk nog aan het overwegen waren van naar onze dierenarts Aline te telefoneren voor een afspraak voor Belle, was het probleem na één ding/dong opgelost. Of zouden ze na het geluid van de Mitsubishi nu ook al het geluid kennen van Jos zijn Land Rover Discovery ? Wij zouden er in elk geval niet van schrikken moest het zo zijn !
Na het bezoek van Jos en Dymphna was het baasje verder gegaan met de spulletjes van de aanhanger te lossen en te sorteren want even later stond alweer een bezoek aan de tandarts voor het vrouwtje op de afspraak kalender. Het baasje ging mee om met onze tandarts Hans zijn collega Peter een babbeltje te doen. Peter zijn Drent is goed een jaar geleden overleden en sinds enige tijd is hij verhuisd naar “den buiten” en ’t baasje weet dat de “goesting” voor een nieuwe Drent groot is. Toch logisch hé, een goed baasje, een Drentenliefhebber die midden tussen de velden en bossen woont, en het eens is van “ééns een Drent, altijd een Drent”. Met zulke mensen is het toch steeds fijn babbelen hé. (En voor Hilde en Nico van Lando, ja Peter heeft de groeten gedaan, het was hij die jullie tegenkwamen laatst en vroeg van waar Lando komt).
En toen was het stil in huis… daar had tandarts Hans voor gezorgd. Het vrouwtje was heel stil nadat ze de tand die ze vorige week in Frankrijk doormidden beet bij Hans heeft achtergelaten. Om haar te plagen heeft het baasje Hans een dikke knuffel gegeven en hem gezegd dat hij een fijne kameraad is, die hem enkele rustige uren bezorgde… en echt, het was stil vanavond in de Faesroedel…
Vertrokken te 10u30 in La Magdeleine , fijne rit gehad, Parijs was een makkie vandaag, nog eventjes van de snelweg afgereden in Deerlijk. Binnen gesprongen bij Peter ,Hilde, Florian, Bellefleur en Hercule.
Ons Belle mee binnen genomen om nog even te spelen met haar allereerst geborene. G-E-E-N file voor de tunnel in Antwerpen en netjes op tijd thuis om nog een frietje met wat bij te halen in het plaatselijke frietkot. Morgen meer nieuws uit Vosselaar…
We waren deze voormiddag met vrienden present op de markt in Rouillac. De markt die een begrip is in de Charente.
We troffen het met het weer, want een wolkenloze hemel is altijd een garantie dat het in Rouillac wel eens erg druk zou kunnen zijn. Een voordeel vandaag was wel dat het nog geen toeristisch seizoen is en het echte “over de koppen kunnen lopen” nog niet aan de orde is.
He was wel heel druk bij de afdeling pluimvee en konijnen. Het leek wel alsof iedereen in de Charente zijn erven wilde uitrusten met een jonge eenden, ganzen, kippen, parelhoenen en wat zagen we nog meer.
Maar dan kwam het spijtige. Bij de eerste foto die het baasje wilde nemen liet het scherm zien dat het niet veel zou worden met foto’s nemen wegens “batterij leeg”…
Gelukkig hebben we de markt al zo dikwijls bezocht dat we om een marktfoto niet verlegen zitten. De foto’s die je dus vandaag hier op het blog ziet dateren al van enkele maanden tot enkele jaren oud, maar het is niet anders.
Als je dus toevallig mensen ziet lopen die hun jas tot onder hun neus hebben dicht getrokken, an weet je zeker dat het niet vandaag was met het heerlijke lente weer.
Morgen zetten we de Mitsubishi Outlander met zijn snuit in de richting noorden en hopen jullie morgenavond weer een fijn blog reisverslag te kunnen presenteren.
Er is vandaag van de ochtend tot etenstijd vanavond buiten gewerkt. Hoewel het weerbericht niet zoveel zaaks voorspelde zijn we niet moeten gaan lopen voor de regen.
Uit mail’s uit Nederland bleek het ginds in het noorden wel iets anders te zijn. Uit Drenthe kwamen zelfs foto’s die we van gans de winter niet hebben gezien, een centimeters dikke sneeuwlaag. Tja… dan zijn we hier in de Charente meer dan blij met een weerbericht dat niet klopt.
Vanavond zijn wij Drentjes uitgeteld, we zijn vandaag amper binnen in huis geweest. We moesten immers de baasjes helpen met hun tuinbezigheden. Het baasje helpen met het aardbeien planten en verplanten. Het vrouwtje helpen met de druivelaars die tegen de afsluiting groeien bij te snoeien.
Zo ging het een hele dag door, wij moesten ons wel een tiental keren verplaatsen omdat we in de weg lagen van de zitmaaier waarmee het baasje het gazon extra kort heeft gemaaid zodat het er minstens twee weken “tegen kan”.
Morgen gaan we nog eens naar de markt in Rouillac, het is morgen immers de 27° van de maand en dan heeft gans het departement rendez vous op de grootste markt van uren in de omtrek. We gaan ditmaal niet alleen. John en Anneke, een Vlaams koppel die sinds enige maanden definitief naar de Poitou-Charente zijn verhuisd gaan met ons mee. We zijn er al van overtuigd dat ze beide grote ogen gaan trekken wanneer ze de eerste maal deze markt bezoeken. Dat is immers het lot van iedereen die Rouillac de eerste keer bezoekt op een 27° van de maand.
En donderdag gaat het dan weer richting België. Het is dan immers nog maar goed twee weken voor de grote Drentenfamiliedag op pinksterzondag de 15° mei. Daar moeten de laatste voorbereidingen nog getroffen worden om een feilloze organisatie te garanderen.
Hera heeft het de baasjes gelapt van ze te laten paniekeren. Vanavond heeft ze in haar eentje en heel stilletjes een dubbele tablet pikzwarte chocolade van Cote d’Or gepikt en opgegeten .
Het gebeurt nog dat ze iets in chocolade stelen maar nooit 150 gram extra donkere chocolade waarvan geweten is dat het serieus giftig is voor honden. Een telefoontje naar onze dierenartsen in België bevestigde dat het toedienen van zout de beste oplossing op korte termijn zou zijn. De dierenarts hier in Ruffec was immers al gesloten en daar konden we dus niet terecht voor een braakmiddel
Terwijl het vrouwtje Hera vasthield kieperde ’t baasje een soeplepel zout achteraan in de bek van Hera. Geen gram zout is er verloren gegaan en geen vijf minuten later lagen er drie bruine hopen chocolade, gemengd met het een half uur voordien genomen avondeten op de koer.
Het gevaar was geweken en Hera was een goed kwartier later al terug achter de vogels aan het jagen in de tuin. Het was even paniek en al bij al een geluk dat Hera een tweede tablet chocolade in haar bek had zodat we wisten van waar die wikkels zilverpapier vandaan kwamen.
Dank vooral aan Nelly Mols onze dierenarts die ons onmiddellijk ter hulp snelde met de geschikte handelswijze . Ook Aline Verschueren onze dierenarts uit Hoogstraten liet al in een Privé bericht weten dat we goed gehandeld hadden . Zijn wij effe blij dat we ons op zulke bekwame en betrokken dierenartsen kunnen beroepen in geval van nood. Bedankt Nelly, bedankt Aline jullie zijn top voor onze dieren en de baasjes !
Wij vier zijn best goede eters en net al onze baasjes lusten we heel veel, zoniet alles, als het maar geen sla en tomaten zijn. Dat is in onze Drentenogen konijneneten.
Maar soms maken de baasjes eten voor hen en ons dat het , om in culinaire onderdelen te spreken “de pan uit swingt”. Zo hadden we dit verlof al speciaal vlees voor honden uit de Super U het warenhuis in Sauzais-Vaussais waar de baasjes veel inkopen doen. Dat zijn schoteltjes met afsnij stukken van vlees voor mensen een het baasje bakt die speciaal voor ons met kruiden alsof het voor hem zelf zou zijn.
Je kan er van op aan dat het dan lekker is. Gisteren hadden we bezoekers die bleven eten en de baasjes hadden aardappelkroketten (een zeldzaamheid in de Charente) gekocht en er bleven er enkele over . ie kregen wij dan bij onze brokken en vers vlees. Was dat ook weer even smullen…
Maar vandaag spande wat we in onze eetkom vonden weer de kroon. Gisteren hadden de baasjes bij die aardappelkroketten verse asperges uit de Landes gegeten. Daar bleef niets van over voor ons, wat we ook wel logisch vonden. Maar vandaag had het vrouwtje super lekkere asperge soep getrokken van de schillen van de asperges.
Nu is het zo, dat wanneer je hier in huis het bekende vier letter woord S-O-E-P gebruikt er acht Drentenflaporen in de zelfde richting hangen. De gemaakte hoeveelheid soep was te veel voor één dag en te weinig voor twee dagen voor de baasjes. En zo komt het dan dat er in elk van onze eetkommen zo een halve pollepel soep terecht kwam. De baasjes hebben zo het vermoeden, dat wanneer het hier ooit tot ambras komt tussen ons Drenten, het zal draaien om soep . Waarschijnlijk kennen ze ons genoeg om gelijk te krijgen …
Oh ja, nadien kregen we ook nog onze normale portie eten en ook daar was er weer een specialleke dat erg lekker is en we niet alle dagen krijgen. We kregen brokken , daarbij gepofte rijst die door het overschot aan saus van de varkenslapjes was geroerd, en ons vrouwtje had ook nog twee eitjes gebakken die dan ook verdeeld werden over de vier eetkommen… Ook hiermee hadden we weer een spiegel onderaan onze roestvrije eetkommen op het einde van onze maaltijd.
En nog dit… Sproet, waarover het gisteren hier op deze plaats handelde, heeft het meer dan 100 % naar haar zin op haar nieuwe thuis bij Esther en Niels in Den Haag. Zo vernamen wij deze ochtend in onze mail.
Je kan het lezen als een sprookje, er zijn dan wel geen boze stiefmoeders in het spel en geen heksen of toverkollen, maar het parcours dat Sproet doorlopen heeft de afgelopen twee maanden, is toch wel zo opmerkelijk dat Sproet een symbool geworden is in het Drentenwereldje.
Van een driejarig Drentje dat zijn eigenaars tot wanhoop dreef door onderkend gedrag, via een ongelukkige beslissing van haar in een asiel te plaatsen, van een bericht dat er een Drentje in een asiel in Gent terecht gekomen was (wat de ganse Drentenrescue in beweging bracht) tot herplaatsing om de gedragsproblemen bij te sturen. Dat er duidelijk geen gedragsproblemen merkbaar waren vanaf het moment dat Sproet in kontakt kwam met onze eigenste Belle en even later met Annemarie’s Fenne.
Dat ‘dankzij’ het snurken van de man van Annemarie al na enkele dagen de ware oorzaak van Sproet’s gedrag aan het licht kwam. Annemarie sliep beneden op de bank toen Sproet de eerste bekende aanval van epilepsie kreeg. Dat verdikt was vreselijk … Sproet lijdt aan epilepsie ! Dat was de ware reden van het in de bench plassen, dit was geen plassen maar het ontspannen van de sluitspieren door de aanval ! Arme Sproet kon er totaal niet aan doen…
Maar bij Annemarie liet ze ook haar andere kwaliteiten zien. Een super lief Drententeefje die snel leerde en een grote “will to please” vertoonde. En door de verhalen op Facebook veroverde Sproet alle harten van de Drentenliefhebbers.
Maar aan het einde van de proefperiode kwam er een niet zo fraaie periode aan, Sproet ging terug naar de eigenaars maar daar liep het weer even mis. Sproet kwetste haar snoet aan haar bench bij de afwezigheid van de baasjes . Dit zette Annemarie aan om in overleg met de baasjes Sproet terug op te halen. Er kwam spontaan hulp opdagen in de vorm van een sponsor die geheel vrijblijvend de opvang en verdere begeleiding van Sproetje bekostigde en dit tot er een andere warme mand voor Sproet zou gevonden worden.
De medicatie die Sproet kreeg bleek niet voldoende om de aanvallen te stoppen en de dierenarts adviseerde een (duur) bloedonderzoek om de medicatie preciezer te kunnen bepalen. Maar die honderd euro was er niet. Een eenvoudige melding met het probleem bracht in Drentenkringen een nooit geziene solidariteitsactie op gang waarbij op goed drie dagen een fantastische som van 695 euro bijeen gebracht werd voor Sproet.
Tussen de bedrijven van het verhaal had zich een kandidaat gemeld die wel eens kennis wilde komen maken met “Sproetje”. En tot grote vreugde van ieder die meeleefde in de Sproet story, klikte het vanaf het eerste kontakt. Sproet zou een week later haar intrek nemen bij een echtpaar waar ook al een Drentje deel uitmaakte van de familie.
En vandaag zijn we zo ver. Sproet is deze voormiddag door Annemarie naar Den Haag gebracht waar alles al in gereedheid was gebracht om haar met open armen en hopen Drentenliefde te ontvangen. De giften die Sproet op haar rekening kreeg gaan gebruikt worden om het bloedonderzoek en de sterilisatie van Sproet te bekostigen en verder zal er ook de medicatie van Sproet van bekostigd worden. Dit gaat gezamenlijk door Annemarie en de nieuwe baasjes beheerd worden, zo is door hen overeengekomen.
Dankzij enkele betrokken Drentenliefhebbers en de hulp, moreel en financieel, van vele Drentenliefhebbers mogen we stellen dat het sprookje van Sproet toch een fijn happy end gekregen heeft.
Dank aan iedereen die dit mee verwezenlijkt heeft. Hieronder nog twee commentaren van het Facebook geplukt, die de Sproetsfeer maar al te goed weergeven.
Sproet het ga je goed, en we houden zeer zeker kontakt over hoe het verder gaat in je nieuw warme mandje .
Annemarie Westerhof-van Asselt Lief die reacties!!! We hebben absoluut een band opgebouwd. De zorgen, het geluk van Sproet zien en dan nog maar niet te spreken over het hele 'circus' er omheen. Als je zo intensief bezig bent met een hond, dan komt die band heel snel. Is mijn ervaring nu. Sproet heeft mij veel geleerd en heel wat ogen geopend!
Boele Van De Neerbosche Wateren
Sproet, lieve Sproet.
Vandaag is het zover, het gouden mandje staat klaar.
De roerige tijden zijn voorbij, je gaat een geweldig tijd tegemoet.
Wij wensen je veel liefde en gezondheid toe bij je nieuwe baasjes.
Annemarie Westerhof-van Asselt bedankt voor de opvang en alle moeite die je hebt gedaan en nog gaat doen.
Ook bedanken wij alle Drenten liefhebbers voor de steun en moeite die ze gegeven hebben voor Sproet.
Het was deze ochtend echt rotweer in het noorden van de Charente. Motregen afgewisseld met buien kregen we over ons. Het was geen weer om buiten te komen en de baasjes hadden spijt dat ze zich niet nog eens hadden omgedraaid voor ze opstonden.
Maar met vier goed uitgeslapen Drenten is dat een utopie. Eruit baasjes en naar de bakker en de krantenboer voor de lokale krant de “Charente Libre”. Die mag Hera dan van de auto naar ’t vrouwtje dragen.
We hadden enkele dagen geleden ook nog een mooie foto in onze mailbox van Annemarie en Sproet. Morgen (zaterdag) verhuisd Sproet van bij Annemarie in Brielle naar Esther in Den Haag waar haar gouden herplaats mandje staat. We wensen Sproet daar een heerlijk Drentenleven. Ze krijgt er in elk geval een ander Drentje Anna als huisgenootje.
Een andere Anna is de dochter van Anton en Gonda en de speelkameraad van Kyra-Belle. Zoals je al kan vermoeden is Kyra-Belle een dochter van onze Belle en Ferron van Drentenpassie. Wat zijn dat toch fijne karakters al die pups uit dat nest.
Als bijschrift bij de foto(s) geeft Gonda aan dat Anna een nieuwe Drententrainster in spe is. En laten w dat nu zonder enig voorbehoud als volstrekte waarheid aannemen. Foto’s van Drenten en baby’s, kleuters, kinderen en aankomende jeugd vinden we telkens met veel plezier in onze mailbox. Bedankt Gonda voor de voor zichzelf sprekende foto’s
Al drie dagen hebben we prachtig weer, bij aanvang was er nog wel een flink koude oostenwind maar sinds maandag hebben we van zonsopgang tot zonsondergang geen wolk gezien.
De temperaturen gaan van 9°C ‘s morgens tot 22°C rond 15u00 en wij hondjes appreciëren het maar al te graag dat het baasje het gazon in de tuin zo gekortwiekt heeft, dat het al heel vroeg n de voormiddag vrij is van dauw. Wij liggen dan ook gans de tijd dat de baasjes bezig zijn in de tuin gerekt en gestrekt in hun buurt.
Lucy die de gewoonte heeft van steeds tegen de baasjes hun been te gaan leunen hebben de baasjes al enkele keren op haar poten getrapt. Dan gaat ze zich bij de drie andere Drenten leggen voor enkele minuten en dan is ze er weer terug. ’t Baasje heeft maar schrik dat hij haar wel eens met de schop of riek in haar pootjes zou steken.
Gisteren had het baasje op de terugweg van de bakker / krantenman enkele foto’s gemaakt va de bloeiende raapzaad velden. Gelukkig dat hij de vlekkeloze velden gisteren gefotografeerd heeft want gisteren in de namiddag heeft boer Serge zijn velden doorkruist met zijn tractor en sproei installatie. Het ziet er vandaag helemaal niet zo fraai meer uit nu er kriskras lijnen door de velden getrokken zijn door de tractorwielen.
Morgen voorspellen de météomensen wisselvallig weer met enkele graden minder temperatuur, we zien wel wat het gaat worden en houden jullie op de hoogte .
Tja…geel groen, waar denk je dan aan ? De Braziliaanse kleuren in de vlag ? Is wel actueel met een Presidente die tegen haar C4 aankijkt. Maar het is niet zo.
We hebben het op de hoofdtoon van kleuren in het landschap in de omgeving van ons Frans dorp La Magdeleine. Uderzo en Goscinny zouden het beschrijven als “een stil dorpje in de Charente, inmiddels goed bekend” Dat laatste is enkel maar waar bij de lezers van dit blog denken wij…
Het is lente in de Charente en dat wil zeggen dat de kleuren bepaald worden door de bloeiende velden Colza, wat in het Nederlands beter bekend is als raapzaad. Wanneer we ’s ochtends naar Villefagnan rijden om ons dagelijks brood en gazettennieuws rijden we door een lappendeken van geel en groene velden.
Wanneer we verder denken dan de knalgeel gekleurde velden dan denken we als goede Belg dadelijk aan frituurolie, en als die Belg dan ook nog eens met de auto rijdt aan bio-diesel. Want dat hebben de bewindslieden al wel uitgemaakt, als den Arabier de kraan nog eens dichtdraait kieperen we frietolie of een bos Colza bloempjes in onze tank. Aan de Esso tijger “stop een tijger in je tank” slogan van de jaren zestig denken we al lang niet meer, frietolie is momenteel veel populairder…
Het is prachtig op dit moment hier in de streek, het contrast tussen het jonge opkomende graan en de Colza is heel mooi en zeker wanneer de zon er even doorkomt. Als er dan dagen zijn dat er geen wolk te zien is doet het felle geel zelfs pijn aan je ogen.
Ondertussen gaan we nog twee dagen pijnlijke ogen hebben van het raapzaad want météo France geeft plein soleil voor dinsdag en woensdag. Maar dat hebben we er wel voor over !
De inspanningen van een ganse ploeg, die gedurende meer dan een maand, de belangen van Drentje Sproet behartigden hebben geloond.
Aanvankelijk kwam Sproet naar Annemarie Westerhof – Van Asselt omdat Sproet een gedragsprobleem zou hebben bij de eigenaars. Na enige dagen in Brielle bij Annemarie bleek op een nacht dat het bench plassen het gevolg was van een epileptische aanval.
Dan volgde een heuse soap waarbij Sproet een speelbal dreigde te worden en waar de acteurs de fokker, eigenaars en de ploeg rond Sproet de overige acteurs waren.
Vorige week zondag besloten de eigenaars dat zij Sproet ter adoptie aanboden . Dat dit geen eenvoudige opdracht zou worden sprak voor zich. En dan daagde een gul sponsor echtpaar op, die het verblijf en zorg van Sproet op zich namen. Het “geval Sproet” kreeg meer en meer aandacht op de sociale netwerken en vooral op de Facebook site “Drentsche patrijs liefhebbers” werd Sproet een Hot item.
Toen Annemarie donderdag een oproep deed om een gift te storten om een duur onderzoek van het bloed van Sproet te bekostigen kwam een tot nu toe in Drenten kringen ongeziene solidariteit tot stand. In goed twee dagen brachten de Drentenliefhebbers meer dan 500 euro in de Sproet kassa.
Met dit geld kan er ruimschoots een bloedonderzoek plaatshebben om de gepaste medicatie te kunnen vaststellen, en ook nog eens de haast onvermijdelijke sterilisatie van Sproet kan hiervan betaald worden.
En dan kwam als klap op de vuurpijl dat er zaterdag een koppel zich had aangeboden om eens te komen kennismaken met Annemarie en vooral met Sproet in verband met een mogelijke adoptie van Sproet. De kandidaat nieuwe eigenaars werd aangeboden van een week bedenktijd in acht te nemen voor een definitief besluit zou genomen worden, maar deze namiddag verscheen dan plots op de FB pagina van Drentsche Patrijs liefhebbers het bericht Esther Schuurman van Teunenbroek dat Sproet na alle voor en tegens te hebben afgewogen definitief naar hen mag verhuizen .
En ja… is het dan te verwonderen dat er een hoera stemming door Drentenland vliegt ?
Hieronder twee hartverwarmende meldingen zoals wij van de Drentsche Patrijs liefhebbers hebben gekopieerd. Eerst die melding van Annemarie die het ongeziene succes van de geldonatie aankondigt. De tweede melding is van Esther die het goede nieuws aankondigt dat Sproet definitief naar hen komt.
Toch gewoon hartverwarmend te weten dat met toevallig samen gevallen ploeg goed menende Drenten liefhebbers nog kleine wonderen mogelijk zijn !
Sproet en ik willen alle lieve mensen hier heel, heel, heel erg bedanken voor het fantastische bedrag dat is ingezameld! In plaats van de 100 euro waar ik op hoopte, staat er nu ruim 500 euro op de teller. Ik weet dat er nog betalingen onderweg zijn en het overtreft dus werkelijk alle verwachtingen. Zodra er een eindbedrag bekend is, laat ik dat uiteraard weten. Ook zal ik jullie op de hoogte houden (of misschien de nieuwe eigenaren) waar het geld aan uitgegeven wordt. Het bloed is in ieder geval voor onderzoek afgenomen, hiervan hopen we in de loop van de week uitslag te hebben. Nogmaals heel veel dank. Ook namens Sproetje
Na alles 100x afgewogen te hebben, betreft de consequenties van de opvang en de bijkomende epilepsie, staat ons besluit vast, wij gaan haar een gezellig en liefdevol nieuw huis geven.
Zaterdag zal ze bij ons komen, penning en halsband liggen voor haar klaar!
Gisteren avond zijn we terug toegekomen in La Magdeleine voor een 14-tal dagen. En hoewel we maar twee weken weg waren ziet het er hier weer gans anders uit dan einde maart.
En wat doe je dan als de eerste dag dat je hier bent een regendag is ? Ja eerst een bezigheid zoeken die je kan doen zonder nat te worden.
Vandaag was dat het monteren van de verticuteerder/ontmosser voor achter de zitmaaier. Het was dan geen grote doos maar toch waren het een vrij groot aantal onderdelen . En het pakket kwam dan wel niet van de Ikea, maar het leek er toch wel sterk op.
Het baasje is er toch wel twee uren “zoet” mee geweest, maar we moeten wel zeggen dat hij het rustig aan gedaan heeft want ook de volgende dagen moet er nog iets om handen blijven. De weersvoorspellingen in de krant Charente Libre voorspellen niet veel goeds in die zin.
Ook zijn er op de karige zonnige momenten wat foto’s genomen. Voornamelijk van de tuin en de omgeving. Nu de bomen in de tuin haast alle, op de appelbomen na, in bloei staan is de tuin een pracht. Het is enkel wachten op enkele droge dagen om het gras te kortwieken. Wij Drentjes malen er niet om van door te hoog nat gras te lopen, maar we komen telkens te nat terug binnen.
Morgen zondag is de voorspelling van het weer net als vandaag, wisselvallig met veel kans op regen, maar maandag en dinsdag zou het dan weer mooi zonnig en droog zijn. Maar we zien wel wat het geeft, als het geen weken na elkaar blijft regenen zijn we al best tevreden. Enkel hopen we op wat warme dagen, vooral om de bijen hun werk in de boomgaard te laten doen !
Om kort te zijn we hadden een probleemloze, rustige rit met droog weer tot Parijs, een hoosbui op de Périférique, en terug mooi droog zonnig weer na Parijs.
Voor de rest maakten we wat foto’s die een beeld geven van de rit. Het commentaar en tekst staat in de foto’s.
Normaal was voorzien dat de baasje en de roedel morgen naar de Charente zouden vertrekken voor een veertien tal dagen. Maar de “natuur” heeft daar een stokje voor gestoken.
Dat zit namelijk zo… het baasje was begonnen met de herinrichting van een deel van de tuin. Dat was noodzakelijk omdat de boom die enkele weken geleden gerooid is te veel schaduw maakte en er zo geen behoorlijk gazonnetje die naam waardig aanwezig meer was.
Nu de boom weg is en we toch nog een nestje willen fokken hebben die pupjes recht op een behoorlijk speelveldje. Zo gaat dat tenminste hier ten huize…
Maar daar moet je tijdig mee beginnen, zeker als je zoals ons baasje weer een “specialleke” zoals een anti-Drenten-graaf-gazonnetje in zijn bol had.
Dat anti-Drenten-graaf-gazonnetje heeft een onderlaag van “kiezelmatten”. Dat zijn van die tegels die je op parkings en opritten kan zien en die worden opgevuld met kiezelsteentjes. Ons baasje vult die echter niet op met kiezels maar met compost en aarde en daar zaait hij dan een stevig sportgazon op.
Dat klinkt eenvoudig maar toch kruipt daar aardig wat werk in. Zeker wanneer je dat “netwerk” ook nog eens netjes vlak en horizontaal wil leggen en alle “kotjes” wil vullen met compost en aarde.
Gans dat werk, samen met de takken van de boom opruimen en verhakselen, de grond frezen, gelijk leggen, de kiezelmatten leggen, de compost uitspreiden over de matten, aangieten, terug opvullen, aanwellen met de welrol, zaaien, nogmaals aanwellen. Dun laagje teelaarde aanbrengen om het graszaad te verankeren, nogmaals aanwellen en begieten… Dat alles heeft zoveel van zijn rug gevraagd dat er daarstraks een heel welgemeende “foert” klonk toen het vrouwtje vroeg of we morgen gingen vertrekken en hoe laat ….
Neen, we nemen een extra rustdag voor de rit en bekijken het vrijdag wel. “Alles kan, niks moet” is hier tegenwoordig het motto.
Nog een voordeel van een dag langer in Vosselaar… dan zien we ook de bloesem van onze immens grote Japanse kerselaar in de voortuin openbloeien. Het duifje op haar nest in de boom heeft dan toch wel de meest prachtige plaats om broeden van de streek.
Op Facebook vonden we een artikel uit het tijdschrift “hondenwereld” met de veel zeggende titel “Maffia en fokkers”. Het is zo’n actueel gegeven dat we het jullie niet willen onthouden. Vermits het een lang artikel is delen we het op in twee delen. Vandaag deel twee van het artikel .
Maffia en fokkers
Angst
Helaas zorgt een weigering een erfelijke kwaal te aanvaarden of te testen, er niet voor dat deze weggaat. Wat we niet kunnen zien heeft nog steeds een enorme uitwerking op het ras en doorgaan met fokken met deze dragers van gebrekkige genen geeft het gebrek de kans om een steviger grip op het ras te krijgen. De fokkers die heel hard proberen om gezonde honden te fokken en elke wetenschappelijke voorzorgsmaatregel nemen om zich te verzekeren van erfelijke gezondheid, worden vermeden vanwege de hartstocht die zou moeten worden toegejuicht; de inspanningen die zij zich getroosten worden op zijn minst gebagatelliseerd en nog vaker belachelijk gemaakt als ‘onnodig’ of ‘paniek zaaiend’. Met als gevolg dat deze fokkers alleen werken en hun inspanning, buiten hun eigen kennel om, weinig uitwerking heeft op het ras in zijn geheel.
Omerta kan alleen worden verbroken door mensen die de moed, overtuiging en hartstocht hebben om zich er van te verzekeren dat het ras in zijn geheel sterker en gezonder wordt. In plaats van heksenjachten op degenen die het verdriet hebben van het behandelen van de problemen, zou het doel van elke rasclub in elk land moeten zijn diegenen toe te juichen die de moed en het doorzettingsvermogen hebben om zich openlijk uit te spreken. Prijzen zouden moeten worden gegeven aan deze fokkers die er onvermoeibaar naar streven om het ras te verbeteren, in aanvulling op de prijzen die gegeven worden aan fokkers die de meeste winnende honden hebben. Mooiigheid en schoonheid verbeteren een ras niet; genetische gezondheid en de mogelijkheid om een pijnvrij, gezond leven te leiden gaan boven schoonheid, maar zijn moeilijker te verkrijgen.
De kosten
De kosten van het genetisch testen zijn niet hoog als men kijkt naar het effect dat weigeren om te testen kan hebben voor het ras. Vraag een fokker met verstand van zaken, van wie het ras een op hol geslagen hart, bloedafwijking, oog- of heupproblemen heeft, of zij de bijna onoverkoombare problemen nu wijten aan het gebrek van een vooruitziende blik en de weigering van vroegere fokkers om een verdere financiële investering in het ras te doen en het antwoord is voorspelbaar. In Groot- Brittannië is het mogelijk om testen te laten verrichten voor heup-, elleboog-, oog-, hart-, bloed- en immuniteitskwalen door gediplomeerde specialisten voor een totaal bedrag van £295 (veel minder dan in de Verenigde Staten), minder dan de kosten van een puppy of dekgeld. Het is mogelijk om veel minder tests uit te voeren, maar tegen welke prijs? Zal het ras in de toekomst lijden aan hartproblemen omdat een eenvoudige stethoscooptest van £7,50 (verricht door één van de door het ras gesponsorde hartklinieken, in dit geval de boxer) op dat moment niet belangrijk genoeg was? Wordt het ras in de toekomst ermee geconfronteerd om te proberen blindheid uit te roeien omdat een oogonderzoek van £16 (verricht door een van de vele oogklinieken die elke maand gehouden worden of gratis als deze wordt gedaan in de kliniek die elk jaar wordt gehouden op de Crufts’ hondenshow) niet verdedigbaar werd geacht? Zullen de nakomelingen zeer veel pijn hebben door slechte heupen of ellebogen omdat het ras goed bewoog op de show en er zo op het oog niet dysplastisch uitzag? (Röntgenfoto’s die noodzakelijk zijn voor heup- en elleboogbepaling zijn de duurste met een prijskaartje van ongeveer £110 voor heupen en aanvullend £80 voor ellebogen als deze tegelijkertijd met de heupen worden gemaakt; helaas zijn er 6 foto’s nodig om de ellebogen te bepalen en de kosten zijn een afspiegeling van de foto’s die noodzakelijk zijn). Het testen op zaken als von Willebrand’s ziekte (vWD) en schildkliertesten (immuunsysteem) kunnen goedkoop worden uitgevoerd, elk voor misschien £30 of £50. Toegegeven, testen op deze erfelijke kwalen is geen garantie dat een probleem zich niet in toekomstige fok voordoet, maar testen zal de kans op problemen grotendeels verkleinen en dat is een goede manier om te beginnen.
Als een fokker geen bewijs kan tonen in de vorm van een attest of rapport dat door een dierenarts is afgegeven, dat er getest is op erfelijke afwijkingen, moet de koper zich bewust zijn dat zij voor eigen risico kopen! Caveat emptor! Fokkers kunnen beweren dat hun honden nooit mank hebben gelopen of dat er geen noodzaak is om te testen omdat het ras gezond is. Sommigen zullen zelfs beweren dat hun dierenartsen hebben gezegd dat het testen op erfelijkheid niet noodzakelijk was. Die houdingen zijn onverantwoordelijk. Eens te meer, genen zijn niet zichtbaar en dragers van gebrekkige genen kunnen zo op het blote oog gezond lijken. Het is alleen door middel van testen dat we weten of onze honden aangetast zijn of niet en alleen dan met een eerlijke bepaling van stambomen, of aangetaste honden die getest zijn, dat de mogelijkheid van dragers wordt gerealiseerd.
De stilte doorbreken
Wat kunnen we doen om de dodelijke Zwijgplicht te doorbreken? De meerderheid, zo niet alle rasclubs, heeft een gedragscode die van leden verlangt dat zij gezonde honden fokken. Een van de plekken om mee te beginnen is met de clubs. In plaats van sociale instellingen of ‘ouwe-jongens-krentenbrood’ clubs te zijn, kunnen deze rasorganisaties beginnen met het hooghouden van het werkelijke doel om de toekomst van het ras te beschermen door te eisen en te verlangen dat erfelijkheidstests voorafgaand aan het fokken worden uitgevoerd. Veel serieuzer dan het fokken met een 16-maanden oude teef is de praktijk van het fokken zonder elke mogelijke veiligheidsmaatregel te hebben genomen om voorrang te geven aan erfelijke gezondheid. Vooralsnog worden in veel clubs de ‘slechte fokkers’ eerder gelijkgesteld met de leeftijd waarop zij fokken of de snelheid waarmee ze fokken dan de werkelijke criteria dat bewijs van gezondheid verplicht moet zijn. Neem de nadruk weg van winnen – hoeveel clubs stellen de ‘fokker van het jaar’ vast op basis van de hoeveelheid nageslacht dat wint? Zijn er clubs die werkelijk verlangen dat de fokker aantoont dat zij alles doen om zich te verzekeren van de toekomst van het ras?
We kunnen de stilte doorbreken door diegenen met de moed en het doorzettingsvermogen om over problemen te praten, te prijzen, successen en kennis te delen, in plaats van hen te verbannen. Omerta faalt als elke koper van een puppy of dekreu eist dat er een bewijs van erfelijkheidstest wordt getoond. De Zwijgplicht faalt wanneer we ons realiseren dat het niet genoeg om winnende honden te fokken of de hoogste prijzen te vragen voor puppies of een fokhond te hebben die vijftig, zestig, honderd keer wordt gebruikt; we moeten de hartstocht terughalen waarmee we in eerste instantie allemaal onze rassen omarmden en hartstochtelijk met vastberadenheid werken aan een toekomst waar de hoeveelheid erfelijke kwalen elk jaar minder wordt.
Als diegenen die u kent fokken zonder te testen, vraag uzelf dan waarom – is het gebrek aan moed om misschien een drager te ontdekken in hun fokstapel? Is het omdat ze financieel verlies vrezen als ze testen? Is het omdat ze werkelijk denken dat hun honden niet minder dan perfect kunnen zijn? Is het omdat ze bang zijn om hun plaats als ‘topfokker’ te verliezen als ze toegeven dat er problemen zijn die moeten worden aangepakt? Is het omdat ze bang zijn dat het moeilijker wordt om mooie, gezonde honden te fokken? Of hebben ze de hartstocht verloren waarmee ze van het ras hielden, toen ze bezig waren om de ladder van het winnend succes te beklimmen? Of, nog triester, is het omdat ze gewoonweg niet geven om iets dat ze niet kunnen zien?
Betere toekomst
Het is hard werken en vraagt veel moed om een fokprogramma te ontwikkelen op basis van wetenschappelijke methoden en testen, maar de hoop op een betere toekomst zou ons allen moeten aansporen om deze verbintenis aan te gaan. De sleutel is de mogelijkheid om samen te werken zonder angst voor roddel en achterklap of stilzwijgen. Omerta, de zwijgplicht, kan worden doorbroken als meerderen van ons besluiten dat we de stilte niet langer tolereren. Sierra Milton, Stormsong.
Op Facebook vonden we een artikel uit het tijdschrift “hondenwereld” met de veel zeggende titel “Maffia en fokkers”. Het is zo’n actueel gegeven dat we het jullie niet willen onthouden. Vermits het een lang artikel is delen we het op in twee delen. Vandaag deel één, morgen geven we het tweede deel .
Maffia en fokkers
Wat hebben de meeste hedendaagse fokkers en de Maffia gemeen? Wat een vreemde vraag zult u zeggen. Het is, triest genoeg, meer regel dan uitzondering. Het antwoord is eenvoudig wat Padgett, een bekend geneticus, toeschrijft aan ‘De Geheimhoudingsplicht’ voor fokkers en misschien gewoonlijk bekend staat als ‘omerta’ voor de Cosa Nostra. Beide zijn dodelijke stilten. Het is eenvoudig de redenen te begrijpen voor de samenzwering tot zwijgen als het gaat om misdadigers, maar welke redenen kan een fokker mogelijk hebben om ‘omerta’ te handhaven?
De reden die gewoonlijk wordt gegeven om geen genetische informatie te delen is de angst om het onderwerp te worden van een ‘heksenjacht’. Maar, het gaat veel dieper. Het begint met eigendom en het menselijke verlangen om iets, wat men bezit, te beschouwen als het beste dat er is. Herinnert u zich de ‘zijn stand ophouden tegenover de buren’-mentaliteit? Iedereen wil het beste hebben en de eer van het beste te bezitten. Toegeven dat wat men bezit of gefokt heeft misschien gebreken heeft is moeilijk voor de meeste mensen. Ook de enorme financiële en emotionele investering die fokkers in hun honden hebben gedaan, ligt hieraan ten grondslag. Te ontdekken dat er misschien gebreken aanwezig zijn in de vaders en moeders waarin fokkers zoveel van zichzelf hebben geïnvesteerd, is beangstigend en leidt ertoe dat velen weigeren zelfs maar te overwegen dat hun honden gebrekkige genen bezitten. Ego’s en de angst om als ‘slechte fokkers’ te worden bestempeld zijn uiteindelijk de redenen voor fokkers om deze schadelijke zwijgplicht te handhaven.
Gebrekkige genen
Nog gevaarlijker echter dan De Zwijgplicht is de weigering om onder ogen te zien dat er gebrekkige genen aanwezig kunnen zijn in een fokprogramma en dat die generaties lang, stilletjes hun invloed hebben op vele bloedlijnen voordat ze zich openbaren. Zou het mogelijk kunnen zijn dat honden, die schijnbaar gezond zijn, werkelijk gevaarlijke, soms dodelijke genen in de fokgemeenschap kunnen verspreiden totdat uiteindelijk twee gezonde dragers, maar met gebrekkige genen, gezamenlijk dat eerste, maar veelzeggende nageslacht, produceren? Natuurlijk is dat mogelijk en steeds weer vertellen genetici hoe dit mogelijk is.
Fokkers kunnen eenvoudigweg geen gebrekkige genen zien en wat zij niet kunnen zien kan dan ook niet bestaan. Daarom, als men die logica volgt, zijn alle ongeteste honden net zo mooi van binnen als zij structureel van buiten zijn. Was die logica maar waar! Helaas wordt er veel meer nadruk gelegd op structurele en oppervlakkige schoonheid omdat dat gewoon gemakkelijk is te zien, te erkennen en te verkrijgen. Het is ook iets zonder enige ‘onnodige’ financiële investering. Men hoeft niet te betalen voor röntgenfoto’s of bloedtesten of specialistische kennis om te kunnen beoordelen of een hond aan een lichamelijke maatstaf voldoet.
Maar het werkelijke gevaar komt niet van honden die getest worden, maar van die fokkers die hun hoofd in het zand steken en weigeren te geloven dat hun honden minder dan ‘perfect’ zijn. We kunnen hetgeen we verhelpen onthullen, maar dat wat verborgen blijft is een dreiging voor de toekomst. Maar hier is omerta, die ‘Zwijgplicht’ overduidelijk. Niet alleen houden deze fokkers vast aan het geloof dat hun honden niet erfelijk zijn belast met gebrekkige genen, structurele gebreken of problemen met hun temperament, maar zij geloven ook niet dat de honden die zij in hun fokprogramma toelaten om te paren met een van hun eigen honden, mogelijke dragers kunnen zijn. Welbeschouwd fokken zij alleen ‘het beste’ en het beste is natuurlijk ook perfect.
Succes op hondenshows
Nu gebeurt de werkelijke misdaad. Deze fokkers zijn vaak erg succesvol op shows; van hun honden wordt gedacht dat zij de beste zijn – per slot van rekening hebben zij lintjes en plaatsen en titels om te bewijzen hoe prijzenswaardig hun honden zijn! Vanwege hun showsuccessen worden ze gezien als kenners op het gebied van fokken, mensen waarop nieuwkomers van het ras vertrouwen voor hun kennis en informatie. En, de informatie die deze nieuwkomers krijgen is dat ze zich geen zorgen hoeven te maken om genetische problemen, dat er geen noodzaak is om ‘dure testen te laten uitvoeren als alle honden toch gezond zijn’. Nog rampzaliger voor de toekomst van het ras is dat de houding van deze fokkers de overhand begint te krijgen. De nieuwkomers zien de successen van de honden van deze fokkers en kopen ze (ook zijn weinigen, of zo goed als geen, getest op structurele gebreken, slechte gezondheid of gebrekkige genen). De nieuwkomers moeten een financiële en emotionele investering beschermen, waardoor deze houding zich verspreidt, met voorspelbare resultaten. Al snel, omdat deze fokkers ‘de macht hebben’ binnen het ras (vaak zijn het juryleden, mensen waaraan wordt gevraagd om lezingen over het ras te geven, fokkers die respectabele prijzen kunnen vragen voor puppies en dekgeld, fokkers waarvan gezien wordt dat ze winnen), gebruiken ze deze ‘macht’ om ervoor te zorgen dat het onethisch wordt om over welk gebrek dan ook te spreken, of dit om gezondheid of temperament gaat, dat aanwezig is in welke stamboom dan ook van de vaders of moeders of nageslacht van hun vaders of moeders. Maar al te vaak hoort men ‘Ik durf niets te zeggen als ik wil winnen’ of ‘er zijn drie lijnen waarin epilepsie (of hart- of oog- of kies maar een probleem uit) voorkomt, maar daar hoef je niets over te weten’. Natuurlijk moeten we over die problemen weten, hoe moeten we anders een verstandig besluit nemen over welke honden nuttig zijn voor de toekomst die we voor onze honden uitstippelen, tenzij we rekening houden met niet alleen structurele schoonheid, maar ook de verborgen erfelijkheid, die we proberen te verbeteren?
Wat moeten we doen met fokkers die open zijn over gebreken die in hun eigen honden worden aangetroffen? Helaas worden zij maar al te vaak bestempeld als ‘slechte fokkers’ en van hun honden wordt gezegd dat zij ‘gebrekkig’ zijn. Ze worden gemeden en er wordt achter hun rug om over hen gefluisterd en met hen gespot. Het feit dat deze fokkers proberen om openlijk kennis te delen en hun honden op een wetenschappelijke manier laten testen, leidt ertoe dat deze fokkers het onderwerp worden van heksenjachten door dezelfde mensen die te gierig, te onbezorgd, te egoïstisch, te onbekommerd over de toekomst zijn om hun honden te laten testen, en nog minder de moed hebben om openlijk over hun honden te praten. In plaats van deze fokkers die informatie delen, toe te juichen, worden zij gemeden en vervolgd. Met als gevolg, en omdat de menselijke natuur bepaalt dat wij deel willen uitmaken van een groep in plaats van er buiten te staan, beginnen fokkers te doen wat zij het beste kunnen – zij houden de stilte in stand, liegen of weigeren toe te geven wat zij weten.
‘Slechte fokkers’
Als steeds meer nieuwkomers zich bij een ras aansluiten en onervaren fokkers en exposanten beginnen met showen, bezitten en de kunst van het fokken beoefenen, richten ze zich tot de fokkers die winnen omdat ze winnen gelijkstellen met superieure kwaliteit honden. De fokkers zijn daarom nog vastberadener om niets slechts over hun honden te laten uitlekken, daarmee bevestigen zij de gedachte dat de honden die zij fokken perfect zijn en waarmee zij ook de financiële en emotionele investering die zij hebben, versterken om deze theorie te laten voortduren. Winnen op een show heeft niets te maken met erfelijke gezondheid. Inderdaad zijn een aantal winnende honden op zijn minst dragers van erfelijke kwalen en, in sommige gevallen, is het bekend dat zij erfelijke gezondheidsproblemen hebben. Hoewel een erfelijke kwaal op zich, afhankelijk van het type en de ernst, nooit een hond mag uitsluiten van de genetische poel, is het zeker verplicht dat mensen zich bewust zijn van elk aandachtsgebied om verstandig te kunnen fokken. Op zijn minst moeten de honden waarmee gefokt wordt getest worden en hun achtergronden nauwkeurig worden bekeken om zo de mogelijkheid om meer honden dragers te maken te verkleinen. Vooralsnog, omdat de winnaars niet willen worden bestempeld als ‘slechte fokkers’ en de eer van de beste zijn te verliezen (en eventueel financieel verlies omdat men niet in staat is puppies en dekgelden tegen net zulke hoge prijzen te verkopen), wordt de ‘Zwijgplicht’ nog steviger omarmd.
Omdat de nieuwkomers geaccepteerd willen worden, vermijden zij het over vaders en moeders te praten die slecht produceren, of het nu om uiterlijke, gezondheids- of problemen met het temperament gaat. Ook hebben zij nu een financiële en emotionele investering in aanvulling op geaccepteerd willen worden in de ‘club van winnaars’. Het is zelfs mogelijk dat zij ontwikkelingen in een of meer lijnen in hun stambomen herkennen, maar deze weigeren toe te geven en geheim houden uit angst een etiket opgeplakt te krijgen.
Vaak proberen fokkers, hoewel zij niet openlijk toegeven dat er problemen zijn, de mogelijkheid dat de kwaal de kop opsteekt te verzwakken door te kruisen met een geheel andere lijn. Dr. Jerold Bell, een bekende geneticus, zegt over deze methode: Herhaald kruisen om te proberen schadelijke recessieve genen te verzwakken is geen gewenste methode van het beheersen van erfelijke ziekten. Recessieve genen kunnen niet verzwakt worden; ze zijn al dan niet aanwezig. Het kruisen met dragers vermenigvuldigt en verspreidt het / de gebrekkige gen(en) verder in de genenpoel. Als een hond een bekende drager is of een hoog risico op dragerschap heeft door stamboomanalyse, kan deze hond uit het fokprogramma worden gehaald en worden vervangen door een of twee nazaten met goede eigenschappen. Met deze nazaten kan dan worden gefokt, waarna ook die weer kunnen worden vervangen door eigen nazaten met goede eigenschappen, in de hoop dat het gebrekkige gen verloren gaat.
Het is druk voor het baasje aan de laptop. Al enkele dagen sakkert hij op allerlei lijsten en lijstjes die moeten samengevoegd worden om iedereen uit de kennissenkring een uitnodiging te bezorgen voor de Drentenfamiliedag van Pinksterzondag 15 mei 2016
Hij is al geen krak in al die Exceltoestanden en hij heeft al veel moeten opnieuw maken en terug opzoeken. Soms zou hij, zoals ‘m dan zegt “de bullen door het venster keilen” maar daar is de laptop toch iets te prijzig voor. Met een blocnote zoals twintig jaar geleden was het wél zover gekomen denken wij Drentjes…
Het gevolg van heel die Exceltoestanden is wel dat het Bas & Belle blog er af en toe al eens de dupe van is, omdat de baas “de bullen de bullen laat zijn” en iets anders gaat doen waar geen toetsenborden of beeldschermen aan te pas komen.
Zo was er gisteren en eergisteren al geen bericht verschenen en dat doet sommige mensen dan al in de pen (of klavier) kruipen om naar de gezondheidstoestand van de verslaggever te informeren. Maar jullie mogen gerust zijn, buiten de niesbuien van een verkoudheid is alles onder controle.
Voor hen die niet kunnen wachten op de persoonlijke uitnodiging heeft het baasje dan al maar snel de link naar de Facebookpagina en het site adres van “Fokken zonder Gokken” hieronder geplaatst.
Er zijn zo van die dagen dat er een overvloed van mail’s in je mailbox vallen die gelijk bruikbaar zijn om een aardig blogberichtje in elkaar te frutselen.
Vandaag was zo’n dag. Het eerste bericht kwam uit de USA van Brian O’Connor, de voorzitter (president zeggen ze daar) van de DPCNA oftewel de Drentsche Patrijshonden Club van Noord America . http://www.dpcna.org/
Brian stuurde een foto van zijn Drent samen met zijn kleinzoon op de sofa. Nu hebben wij een voorliefde voor foto’s en filmpjes waar kinderen, kleuters samen met Drenten op staan. Dus hier de bewuste foto.
Ook René Holthof, al jaren bevriend met onze baasjes stuurde een mooie foto van hun Elbe tussen de buxus bollen in hun mooie tuin. Die foto moest er dus ook bij vandaag
Foto’s van Kiki hebben we met massa’s maar deze die vrouwtje Marian vandaag plaatste was er toch ook weer eentje die meer dan een plaatje verdienede hier.
Dan kregen we een filmpje in de mailbox van Anne die ons er aan deed denken dat dan wel geen gelijkaardig filmpje hebben maar wel foto’s van Harry, de broer van Hera en Heros en zijn huisgenoot van het eerste moment. Toen Harry op acht weken naar Jos en Dymphna in Lichtaart verhuisde was de grote angst van Dymphna dat Harry “den Bol” naar de eeuwige eendenhemel zou laten verhuizen.
Den Bol was bij hen de oude huiseend die jaren daarvoor door Jos en Dymphna in huis was genomen omdat ze een ietwat gehandicapt pootje had. De angst was uiteraard totaal overbodig want de eend en Harry waren na enkele tellen al vrienden voor het leven. Harry en Bol hebben nog een goed jaar gezelschap aan elkaar gehad tot Bol op 12 jarige leeftijd overleed.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
