|
Dag moe, nonkel Heros,
tante Hera, Jan en Simonne (deel 2)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De bestemming van onze
reis 'Westendorf' (Oostenrijk) - 980 km van Minderhout. Onderweg was het niet
druk en rond 10.30 uur zagen mijn baasjes de eerste punten, die ze herkenden.
Een tankstation waar ze vroeger al eens getankt hadden, de wegwijzer van de
Alpenrosebahn en natuurlijk de kerktoren van Westendorf. Omdat we nog wat vroeg
waren om naar het appartement te gaan, parkeerden ze de auto maar aan de
oefenpiste en was het eindelijk tijd om de benen en pootjes te strekken.
Jongens toch wat ik daar zag, deed mijn Drentehartje onmiddellijk sneller slaan
... 1 grote witte vlakte lag aan mijn poten, klaar om in te rennen en springen.
Ik maakte er ook onmiddellijk een vriendinnetje, dat ik de volgende dagen nog
regelmatig zou terugzien. Ook met de vrienden van de baasjes, die er waren kon
ik het supergoed vinden ... ach ja, ik ben dan ook schattig en lief he (en
neen, dat is geen eigen lof, dat zeggen ze altijd als ze me aaien dus ...).
Het appartement was klein maar gezellig. Groot genoeg voor ons 3-en en had een
mooie Luminatorbank. Het was wel wat grappig dat mijn baasjes mijn mand hadden
meegenomen. In die mand hebben alleen mijn knuffels gelegen want de bank lag
veel beter dan mijn mand.
Het weer was dan weer niet zo best. Dagen heeft het gesneeuwd waardoor mijn
baasjes niet al te vaak konden gaan skieen. Maar het stond al van in het begin
vast dat ze pas in de namiddag pas zouden gaan schifahren en dat ze in de
voormiddag met mij zouden gaan wandelen.
En joenges wat hebben we gewandeld, bergop bergaf door de snee, op ijzige
vlakten. Het kon niet gekker, hoger of glibberiger geweest zijn. Maar mooi en
overal dat witte tapijt waar ik zo graag in speel.
Die schoenen zijn wel een hebbedingetje onder ons pubers hoor. Geen vettige
poten of ijsbolletjes maar warme poten met die schoenen. Mijn baasjes deden ze
niet aan op de weg maar wel als ik ging rausen in de schnee.
Aan de skipiste ben ik wel geweest. Op latten hebben ze mij nog niet gezet ...
alhoewel ze wel zouden durven hoor. Door al dat gewandel was ik in de namiddag
stikkapot en konden de baasjes met een gerust hart hun latten aanbinden om naar
beneden te zoeven ... en vallen.
Achter ons appartement lag een wei waar ik dan 's avonds nog wat mocht
ravotten.
Ik ben zo braaf geweest dat de baasjes onmiddellijk hetzelfde appartement
vastgelegd hebben voor volgend jaar. Een paar kilometer van het centrum in
opperste rust. Meer moet dat niet zijn.
Ik kijk al uit naar volgend jaar.
O ja, de apres-skibar heb ik ook nog niet langs de binnenkant gezien. Baasjes
zeggen dat ik daarvoor nog te jong ben ... mss volgend jaar want dan ben ik nog
een jaartje ouder.
Zo belofte maakt schuld en wat in het vat zit verzuurd niet.
Viel Spass in La Magdeleine. En hopelijk zit daar bij jullie alles snor.
Moe, zorg je wel een beetje goed voor tante Hera want ik kijk al uit naar dat
nieuwe Drentenestje...
Ne ferme poot
Luna
|
Ik ben Jan
