De puppenkrant 10-09-2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ons baasje heeft mij, Lucy, daarstraks eens goed op mijn plaats gezet. Hij vond dat nodig omdat ik volledig uit de bol ga wanneer we gaan wandelen. Dan spring ik rond, bijt in poten en broekspijpen, trek de leiband van mijn moeder uit het baasje zijn handen !

In ’t kort, er moest ingegrepen worden door de baas van de roedel, het baasje himself.

Het baasje heeft dat gedaan zoals moeder en grootmoeder dat zouden doen. Hij heeft gewoon met zijn hand mijn snoet omvat en mijn bek dicht gehouden. Dat vond ik echt niet plezant en ben gelijk een toontje lager gaan zingen,  figuurlijk dan toch !

Het baasje heeft me verwittigd, de volgende maal bij de minste poging tot weer uit de bol gaan krijg ik “van ’t zelfde laken een broek” maar dat zal ook wel figuurlijk zijn hoop ik. Zo dadelijk heb ik nog geen behoefte aan eender welke broek ook !

Lucy

Lennaerts vrouwtje beloofde ons een verhaaltje, en ’t is een mooi…

Hallo Drentelaars, Faeselaars, puppelaars en bloggelaars,

Ik had in mijn vorige verhaaltje al melding gemaakt over “de steen der wijzen”.

Vrouwtje twijfelde of het wel geschikt is voor een blog met allemaal vrolijke Drenten, want het is een beetje een sentimento.. sentiman….stitive………….”een zielig verhaal” met een hoog natte puppyogen gehalte. Maar aangezien ik toch de hoofdrol speel hier dan toch het verhaal.

Vrouwtje heeft nog altijd vakantie en neemt zich nu de tijd om de laatste spulletjes van haar, in juni overleden moeder, op te ruimen of een plekje te geven.

Iedereen die zijn ouders heeft verloren weet dat dit een pijnlijk proces is. Het is ook moeilijk alles op waarde te schatten, het zijn soms kleine onbenullige dingen, maar je kunt ook niet alles bewaren.

In een doosje vond vrouwtje een steen. Ze herkende het als een typische Maassteen. Ze wist het verhaal niet achter deze steen, en hij was niet mooi van vorm, had een saaie grijze kleur, was niet groot, was niet klein, ze wist het niet. Ze stond een tijdje in gedachte met de steen in haar hand te wikken en wegen wat nu de betekenis was van deze steen.

Aangezien we hier aan de Maas wonen en overal in de tuin maasstenen liggen kon het vrouwtje niet direct een reden bedenken deze steen te bewaren. Ze gooide de steen op een grindpad achter in de tuin. Al zou ze willen, hij was niet meer te herkennen of te vinden.

En toen kwam ik! Tijdens dit hele gebeuren zat ik binnen in de bench en had hier niets van meegekregen. Ik werd voor een plasje buiten gelaten…..en toen mijn vrouwtje later naar buitenkwam lag daar op het matje de steen. Eerst twijfelde ze, maar het was hem echt; saaie grijze kleur, niet groot, niet klein…

Ja, nu heeft ze een reden om hem te bewaren, de steen die haar moeder jaren lang in een doosje had weggeborgen, heb ik tussen duizenden andere stenen met mijn neus teruggevonden en weer naar haar teruggebracht!

Vrouwtje heeft een rekje waarop ze alle mooie stenen bewaard die ze vindt tijdens het wandelen, de veer van de uil en de specht, een stukje hout in hartvorm, de schedel van een merel, scherven uit een verleden, een mooi stuk glas, een tand van een paard, en daartussen heeft nu “mijn” steen ook een ere plekje gekregen.

Lennaert

En ook Lando is het terug gewoon in Oud Turnhout

Dag mamie & co,

ik drup nog een beetje na terwijl mijn baasje dit berichtje schrijft. Ik ben nog niet lang terug van mijn inhaalles.We hebben wat extra aandacht aan gehoorzaamheidsoefeningen besteed. Zonder andere afleidingshondjes in de buurt ging het al een pak beter. Oefenen is de boodschap en de baasjes leren om wat kordater te zijn. Daarna liepen we door de hoge maïs en deden we verstoppertje, kei leuk, dat doe ik heel goed, hoe moeilijk de weg om er te geraken ook is. Ik heb ook best veel gezwommen en was hééééééééél moe. Voor we naar de training gingen ben ik nog even bij de dierenarts langs geweest. Heel de week is mijn ontlasting al niet meer zoals het hoort dus even laten controleren. Ziek ben ik totaal niet want ik heb geen koorts, speel goed, drink en eet goed. Het zou kunnen dat mijn darmen, die toch wel wat gevoelig aanvoelde, wat overhoop liggen door wat andere korrels te hebben gegeten of dat ik iets vies het opgedronken of opgegeten. Ik heb pilletjes en een soort van pasta gekregen. Over 4 dagen moet het beter zijn en dan is ook het laboresultaat van het staaltje er. Ik vond het heel leuk hoor bij de dierenarts, mijn staartje ging nogal tekeer. Ik woog ... 18,3 kilogram! Ik schijn ook reuze poten en voeten te hebben en heb ook grote nieuwe tanden. Ik word letterlijk en figuurlijk een kanjer van ne vent, euh, ik bedoel Drent.

Ik heb zo'n voorgevoel dat mijn oogje's nu heel snel gaan dichtvallen.

Lieve lekjes,

Lando