Lennaertje (of ’t vrouwtje) vertelt…

Zoals iedereen heeft kunnen lezen stonden we woensdag 28 augustus ’s morgens vroeg om 7.00 uur bij Jan voor de deur, op weg naar Compostella en misschien ging hij wel mee, of anders even meelopen om foto’s voor zijn blog te maken!

Onze Jan is natuurlijk de man met een scherp oog voor omgeving, veranderingen en kleine details. Die neem je niet zo makkelijk in het ootje, en is hij meestal degenen die anderen bij hun poten heeft. Daar lag voor ons dus een grote uitdaging! Met een klein  groepje gelijkgezinde,  “The Fellowship of de Dutch Partridge dog goes Compostella”  ontwikkelde we één plan om Jan voor een paar uurtjes de regie uit handen te nemen. We wisten dat hij tijdens zijn verjaardag in Frankrijk zou verblijven en moesten we in Vosselaar toeslaan en de honden zouden ook een hoofdrol spelen om het geheel, de grote leugen dus, geloofwaardig over te laten komen!
En het was een grote leugen! We speelde in op zijn emoties, zijn aard en nieuwsgierigheid. Hij had ons namelijk heel duidelijk laten weten dat hij zeker nooit een voettocht naar Compostella zou maken en de argumenten waren dat je zeer goed voorbereid moest zijn en de wandelaars zich niet aan elkaar moesten gaan ergeren. Zo werd Jan uit onze mailing geschrapt over Compostella want hij wilde toch niet mee. Ëén paar weken later donderde zogenaamd per ongeluk ook een mail bij hem in de box waaruit bleek dat er al ver gevorderde plannen waren, de route was bijgevoegd, training adviezen, overnachtinggelegenheden enz. Weer kregen we een dringende doch strenge mail dat hij niet meeging………maar hij bood wel zijn hulp aan en dat was precies wat we wilde, want nu konden we vrijuit in zijn omgeving over Compostella praten en informatie uitwisselen en kon hij gewoon meelezen op onze in het leven geroepen fake Facebook pagina. Vele weken lol volgde (voor ons) en werden er wekelijks fake tips, adviezen, teleurstellingen enz. rondgestuurd. Ook werd er een zogenaamde ruzie tussen 2 Compostella leden uitgevochten omdat Jan tijdens het toe delen van pups en bandjes de kleur paars aan 2 personen had beloofd. Op afstand las Jan mee en dacht het zijne er over en dat al die zaken die hij voorspelde al gebeurde voor we überhaupt vertrokken waren. De ruzie werd grimmiger en tegen verschillende personen had hij al laten vallen dat er “mot was” onder de vrouwen in het gezelschap! Eind Jullie was er even paniek want Simonne liet toch enigszins kwaad weten dat wij vergevorderde plannen hadden en we Jan buitensloten. Simonne is toen toch maar even bijgepraat, maar het was wel de bevestiging dat ons plannetje aan het lukken was.

De email lijnen tussen omgeving Turnhout en Nederland raakte overbelast want er moest flink geïmproviseerd worden, er stond een clubmatch voor de deur, een hoogwerker moest nog naar Frankrijk en de locatie waar het zou plaatsvinden wisselde regelmatig. Niets was zeker, maar dit maakte het spelletje wat we speelde wel extra leuk en spannend en tussendoor werd ook nog eens het lijflied van Jan “Mijn naam is haas (Faes) herschreven en opgenomen. Zelf probeerde ik in een tijdsbestek van 4 dagen waarin we 3 keer naar omgeving Turnhout tufte rustig mijn werk te doen maar knalde mijn mobiel uit elkaar door de vele paniekmailtjes “Jan weet het!”

Maar Jan wist niets! 7.00 uur precies stonden we voor zijn deur. De groep uit Budingen, Numansdorp, Turnhout en Roosteren. Zelf allemaal met dikke ogen van het te vroeg opstaan, maar toen de deur openzwaaide………….het gezicht en de ogen van Jan zullen we nooit vergeten…..en ook niet dat hij dan toch met veel tegenzin met  ons meeliep om foto’s te maken, en als hij links zei, wij rechts gingen, het eerste beste bankje we gingen uitrusten, steeds vroegen of het nog ver was, we moesten plassen, plukte bloemetjes, wisselde polsbandjes uit…..en zoals altijd liep hij voorop en zag ik zijn nek dieprood kleuren……..

Uiteindelijk midden in het bos hebben we het hem verteld, en ook dat we hem “zijn kot uit” moesten lokken want daar was een andere ploeg bezig een feestelijke lunch/brunch te bereiden. Het ongeloof was er en bleef er….en hij werd er niet vrolijker van. De regie had hij nog niet terug, dat kwam pas toen de laatste feestganger naar huis ging. Hopelijk vergeeft hij ons, en mogen we toch nog eens een keertje op bezoek komen………en de honden die gaan altijd mee, want daar is alles mee begonnen!

Lennaert “de Roosteren”