www.laathi.be

Foto

L A A T H I

Foto
Foto
Foto
Foto

Over een Nijlcruise
in Egypte...

----------------------------


Foto

Over de Thaise eilanden
Koh Ngai en Krabi...

----------------------------

Foto

Van Bangkok
tot Chiang Mai...

-----------------------------

Foto

Cruise langs
Noorwegen
en Spitsbergen...

-------------------------------

Foto

Een autotocht
door de Elzas...

------------------------------

Foto

Een autotrip
langs de kastelen
van de Loire.

-----------------------------

Foto

Snorkelen op
Ellaidhoo in de
Malediven
.

----------------------------

Foto

Een trip door
de Elzas,
het Zwarte Woud,
en een cruise op
de Franse kanalen.


-------------------------------








-------------------------------
Foto
Foto

Laathi

Foto

Hanuman

Foto

Phineas
Klik op de foto voor zijn verhaal.

Foto

Serendipity

Foto

Mathurin

Foto

Nemuri Neko

Foto

Cadfael

Foto
Foto
Foto
Foto
Foto

------------------------

"De Pamperjaren van de vrouw".

Mijn verhaal over 't leven op mijn 50ste...

Een verhaal over "vapeurkes", loshangende velletjes, plots opduikende kwabbetjes en het onstaan van vleermuisvleugels.

img261/4657/lenming18mmdromenindeavgg0.jpg

Om te lezen klik op de foto!

------------------------

"Een surrealistische ziekten-cocktail"

Mijn verhaal over tinnitus
en hyper-acusis.


--------------------

Foto
Foto
Foto
Foto



Voor het slagen
van het kwaad,
is niets anders nodig
dan dat goede mensen
niets doen.

(Edmund Burke)



 

---------------------
Wandel door
een wonderlijk
kattendorp :
Caboodle Ranch
---------------------


Foto
Foto

Mijn petekind :
Black

Foto
"Het verhaal van
Zuster Kat Fael."
Of hoe een gevonden
poezennestje nog goed terecht komt!
(klik op bovenstaande foto)
---------------------

Growing old
is mandatory.
Growing up
is optional.
-----
Ouder worden
is onvermijdelijk.
Volwassen
worden
niet!

Foto
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!

Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!

Zoeken in blog

Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
Foto

We don't stop playing because we get old...
We get old because we stop playing!
--------------
We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden...
We worden pas oud als we stoppen met spelen!

Nuttige sites voor dierenvrienden
  • medische tips
  • info over katten
  • kattenverhalen en namen
  • adoptie baby-poezen bij Den Dierenvriend
  • afscheid nemen
  • plezierige kattensite
  • Dierenbescherming

  • De poezen die in een denkbeeldig "mandje onder mijn hart" verder leven...
    Foto

    Ming Song Huong
    Klik op de foto voor zijn verhaal.

    Foto

    Tabitha
    Klik op de foto voor haar verhaal.

    Foto

    Robin

    Foto

    Tobias

    Ook een bezoekje waard!
  • Alzheimer : leven zonder dat je erbij bent
  • Alida's poezenblog
  • François fotoblog
  • Viva's bichon-blog
  • seniorennet
    Blog als favoriet !
    Beste vrienden,
    als jullie op een bericht willen reageren, druk dan op "reageer" rechts onderaan het tekstvakje en typ je commentaar! Bedankt!
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Startpagina !
    Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!

    In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.

    Archief per week
  • 23/12-29/12 2013
  • 16/12-22/12 2013
  • 11/11-17/11 2013
  • 24/06-30/06 2013
  • 07/01-13/01 2013
  • 31/12-06/01 2013
  • 24/12-30/12 2012
  • 04/06-10/06 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 28/11-04/12 2011
  • 21/11-27/11 2011
  • 14/11-20/11 2011
  • 07/11-13/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 30/05-05/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 16/05-22/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 25/04-01/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 08/11-14/11 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 23/08-29/08 2010
  • 16/08-22/08 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 26/07-01/08 2010
  • 19/07-25/07 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 28/06-04/07 2010
  • 21/06-27/06 2010
  • 14/06-20/06 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 05/04-11/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 18/01-24/01 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2016
  • 21/12-27/12 2009
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 26/10-01/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 17/08-23/08 2009
  • 10/08-16/08 2009
  • 03/08-09/08 2009
  • 27/07-02/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 18/05-24/05 2009
  • 11/05-17/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 27/04-03/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 23/03-29/03 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 02/03-08/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 09/02-15/02 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 22/12-28/12 2008
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 07/07-13/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 18/02-24/02 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008
  • 28/01-03/02 2008
  • 21/01-27/01 2008
  • 14/01-20/01 2008
  • 07/01-13/01 2008
  • 31/12-06/01 2008
  • 24/12-30/12 2007
  • 17/12-23/12 2007
  • 10/12-16/12 2007
  • 03/12-09/12 2007
  • 26/11-02/12 2007
  • 19/11-25/11 2007
  • 12/11-18/11 2007
  • 05/11-11/11 2007
  • 29/10-04/11 2007
  • 22/10-28/10 2007
  • 15/10-21/10 2007
  • 08/10-14/10 2007
  • 01/10-07/10 2007
  • 24/09-30/09 2007
  • 17/09-23/09 2007
  • 10/09-16/09 2007
  • 03/09-09/09 2007
  • 27/08-02/09 2007
  • 20/08-26/08 2007
  • 13/08-19/08 2007
  • 06/08-12/08 2007
  • 30/07-05/08 2007
  • 23/07-29/07 2007
  • 16/07-22/07 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 02/07-08/07 2007
  • 25/06-01/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 07/05-13/05 2007
  • 30/04-06/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 19/02-25/02 2007
  • 12/02-18/02 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 29/01-04/02 2007
  • 22/01-28/01 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 08/01-14/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 25/12-31/12 2006
  • 18/12-24/12 2006
  • 11/12-17/12 2006
  • 04/12-10/12 2006
  • 27/11-03/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 13/11-19/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 30/10-05/11 2006
  • 23/10-29/10 2006
  • 16/10-22/10 2006
  • 09/10-15/10 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 25/09-01/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 24/07-30/07 2006
  • 17/07-23/07 2006
  • 10/07-16/07 2006
  • 03/07-09/07 2006
  • 26/06-02/07 2006
  • 19/06-25/06 2006
  • 12/06-18/06 2006
  • 05/06-11/06 2006
  • 29/05-04/06 2006
  • 22/05-28/05 2006
  • 15/05-21/05 2006
  • 08/05-14/05 2006
  • 01/05-07/05 2006
  • 24/04-30/04 2006
  • 17/04-23/04 2006
  • 10/04-16/04 2006
  • 03/04-09/04 2006
  • 27/03-02/04 2006
  • 20/03-26/03 2006
  • 13/03-19/03 2006
  • 06/03-12/03 2006
  • 27/02-05/03 2006
  • 20/02-26/02 2006
  • 13/02-19/02 2006
  • 06/02-12/02 2006
  • 30/01-05/02 2006
  • 23/01-29/01 2006
  • 16/01-22/01 2006
  • 09/01-15/01 2006
  • 02/01-08/01 2006
  • 25/12-31/12 2006
  • 19/12-25/12 2005
  • 12/12-18/12 2005
  • 05/12-11/12 2005
  • 28/11-04/12 2005
  • 21/11-27/11 2005
  • 14/11-20/11 2005
  • 07/11-13/11 2005
  • 31/10-06/11 2005
  • 24/10-30/10 2005
  • 17/10-23/10 2005
  • 10/10-16/10 2005
  • 03/10-09/10 2005
  • 26/09-02/10 2005
  • 19/09-25/09 2005
  • 12/09-18/09 2005
  • 05/09-11/09 2005
  • 29/08-04/09 2005
  • 22/08-28/08 2005
  • 15/08-21/08 2005
  • 08/08-14/08 2005
  • 01/08-07/08 2005
  • 25/07-31/07 2005
  • 18/07-24/07 2005
  • 11/07-17/07 2005
  • 04/07-10/07 2005
  • 27/06-03/07 2005
  • 20/06-26/06 2005
  • 13/06-19/06 2005
  • 06/06-12/06 2005
  • 30/05-05/06 2005
  • 23/05-29/05 2005
  • 16/05-22/05 2005
  • 09/05-15/05 2005
  • 11/04-17/04 2005
  • 29/03-04/04 2004
  • 29/12-04/01 2004
  • 18/09-24/09 2000
  • 11/09-17/09 2000
  • 04/09-10/09 2000
  • 28/08-03/09 2000
  • 25/12-31/12 2000
  • 23/01-29/01 1995
  • 16/01-22/01 1995
  • 09/01-15/01 1995
  • 02/01-08/01 1995
  • 25/12-31/12 1995
  • 28/12-03/01 1999
  • 06/01-12/01 1992
  • 30/12-05/01 1992
  • 14/05-20/05 1990
  • 01/01-07/01 1990
  • 14/08-20/08 1989
  • 24/07-30/07 1989
  • 17/07-23/07 1989
  • 15/08-21/08 1988
  • 01/02-07/02 1988
  • 28/12-03/01 1993
  • 29/12-04/01 1981
  • 25/05-31/05 1970
  • 26/01-01/02 1970
  • 28/11-04/12 -0001

    Droom alsof je duizend jaar zal worden.

    Leef alsof je vandaag nog zal sterven.

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Spreuken over katten.


    De kleinste kat is al een meesterwerk.

    Leonardo da Vinci (1452-1519) Italiaans kunstenaar

     

    Als ik in de hemel kom, dan wil ik daar graag een kat op schoot hebben.

    Jan Wolkers (°26-10-1925) Nederlands schrijver en columnist.

     

    Katten haten dichte deuren; het maakt niet uit aan welke kant ze staan.  Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en als ze binnen zijn willen ze naar buiten.

    Lilian Jackson Braun (1916) Amerikaans schijfster


    Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn.  Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige uitdrukking op zijn snuit 

    Beverly Nichols (1898-1983) Engels Schrijfster

     

    Eén kat leidt tot de volgende.

    Anoniem


    Katten bereiken moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te maken.
    Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans schrijver

     

    Er zijn twee manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten.
    Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog, filosoof en dokter.

     

    Katten schijnen uit te gaan van het principe dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je wilt.

    Anoniem


    Katten zijn delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid leed.
    Joseph Wood Krutch (1893-1970) Amerikaans schrijver

     

    Als u in een gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens redden.
    Toon Verhoeven

     

    Lang geleden werden de katten als goden gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.

    Anoniem

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Cat Proverbs

    You will always be lucky if you know how to make friends with strange cats.
    Colonial

    In a cat's eye, all things belong to cats.
    English

    No matter how much cats fight, there always seems to be plenty of kittens.
    Abraham Lincoln

    Dogs come when they're called; cats take a message and get back to you later.
    Mary Bly


    There are two means of refuge from the miseries of life: music and cats.
    Albert Schweitzer

    Settling a dispute through the law is like losing a cow for the sake of a cat.
    Chinese

    A cat goes to a monastery, but still she remains a cat.
    Congolese

    The cat is a saint when there are no mice about.
    Japanese

    The cat is a lion to the mouse.
    Albanian

    A house without either a cat or a dog is the house of a scoundrel.
    Portuguese

    The kind man feeds his cat before sitting down to dinner.
    Hebrew

    Handsome cats and fat dung heaps are the sign of a good farmer.
    French

    Beware of people who dislike cats.
    Irish

    Who cares well for cats will marry as happily as he or she could ever wish.
    French

    An old cat will not learn how to dance.
    Moroccan

    A cat will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards.
    Netherlands Antillean

    When the mouse laughs at the cat, there's a hole nearby.
    Nigerian

    As every cat owner knows, nobody owns a cat.
    Ellen Perry Berkeley

    If you play with a cat, you must not mind her scratch.
    Yiddish

    To live long, eat like a cat, drink like a dog.
    German

    A cat has nine lives; for three he plays, for three he strays, and for the last three he stays.
    English-American

    A cat with a straw tail keeps away from fire.
    English

    Those that dislike cats will be carried to the cemetery in the rain!
    Dutch

    After dark all cats are leopards.
    Native American (Zuni)

    If stretching were wealth, the cat would be rich.
    African

    One should not send a cat to deliver cream
    Yiddish

    The cat--moon eats the gray mice of night.
    Western Europe

    When the cat's away, the mice will play.
    Western Europe

    It's for her own good that the cat purrs.
    Irish

    Cats don't catch mice to please Khoda(God).
    Afgani

    Fat cats and thin birds can share a yard, but thin cats and fat birds no way!
    Rosicrucian

    Like the cat in the tree, getting caught up in the chase can leave us in an awkward place.
    Rosicrucian

    The cat laps the moonbeams in the bowl of water, thinking them to be milk.
    Zen Saying

    If men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long before the domestic cat became a wild animal.
    Nigeria

    In even a cat the Buddha-nature exists.
    Japanese Buddhist

    It is useless to show the gold piece to a cat.
    Zen Saying

    Nature breaks through the eyes of the cat.
    Irish

    It's a brave bird that makes its nest in the cat's ear.
    Hindi/Indian

    A rat who gnaws at a cat's tail invites destruction.
    Chinese

    He who does not feed his cat will feed rats.

    Dogs are dogs, but cats are people.

    When the cat and mouse agree, the grocer is ruined.
    Iranian

    Beware of the cat that licks from the front but claws from behind.
    Old English Proverb

    A trapped cat becomes a lion.
    Old English Proverb

    Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away, you're going to step in it.
    Xnterna

    Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who, in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end.
    Charles Baudelaire

    Of all God's creatures, there is only one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the cat.
    Mark Twain

    One cat just leads to another.
    Ernest Hemingway

    The cat is nature's beauty.
    French

    The dream of cats is all mice.
    Egyptian

    I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of cats is infinitely superior.
    Hippolyte Taine

    No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to welcome me.
    Scottish

    Dogs see people as companions; cats see people as staff.

    It is better to feed one cat than many mice.
    Norwegian

    The cat does not negotiate with the mouse.
    Robert K. Massie

    You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat. You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here, they receive them there. The only difference is that there is no cat.
    Albert Einstein

    When the cat is not home, the mice will dance on the table.
    Dutch

    When a Cat adopts you there is nothing to be done about it except put up with it until the wind changes.
    T.S. Eliot

    A cat in her house has the teeth of a lion.
    Somali

    A kitten can catch only a baby mouse.
    Ghana

    The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a cat must have three different names...
    T.S. Eliot

    I love cats because I enjoy my home; and little by little, they become its visible soul.
    Jean Cocteau

    God is really only another artist. He invented the giraffe, the elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other things.
    Pablo Picasso

    The man who carries a cat by the tail learns something that can be learned in no other way.
    Mark Twain

    What greater gift than the love of a cat?
    Charles Dickens


    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Katten laten pootafdrukken achter op je hart.
    Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
     

    Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat.
    (Jules Renard)

    Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden.
    (Compton Mackenzie)

    Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt.
     (Alisha Everett)

    Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens.
    (Cynthia E. Varnado)

    De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.

    Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat.
    (Ropbert A Heinlein)

    Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan.
    (David Harold Rowbothom)

    Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.

    Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.

    Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf.
    (A S J Tessimond)

    Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.

    Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren.
    (Emily Bronte)

    Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven.
    (Alan Holbrook)

    Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn,
    ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen.
    Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert.
    Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van.
    Misschien zijn we stiekem jaloers op ze.
    (Barbara Webster)

    Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
     
    Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.

    Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken.
    (Jeff Valdez)
     
    Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven.
    (Evelyn Underhill)

    Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)

    Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
     
    Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering.
    (Mark Twain)
     
    Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs.

    (Walter Savage Landor)

    Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.

    Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde.

    (Geoffrey Household)

    Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen,
    ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn.
    (A.L. Rowse)

    Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
     
    Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.

    De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt.
     
    Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen.

    (Sir Walter Scott)
     
    Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij.
    (Michel Eyquem De Montaigne)
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Archief per dag
  • 28-12-2013
  • 27-12-2013
  • 21-12-2013
  • 17-11-2013
  • 30-06-2013
  • 09-01-2013
  • 02-01-2013
  • 31-12-2012
  • 30-12-2012
  • 29-12-2012
  • 28-12-2012
  • 26-12-2012
  • 04-06-2012
  • 14-01-2012
  • 12-01-2012
  • 11-01-2012
  • 10-01-2012
  • 06-01-2012
  • 23-12-2011
  • 30-11-2011
  • 27-11-2011
  • 16-11-2011
  • 15-11-2011
  • 14-11-2011
  • 13-11-2011
  • 12-11-2011
  • 11-11-2011
  • 09-11-2011
  • 08-11-2011
  • 07-11-2011
  • 06-11-2011
  • 05-11-2011
  • 01-11-2011
  • 31-10-2011
  • 15-08-2011
  • 01-08-2011
  • 15-07-2011
  • 13-07-2011
  • 11-07-2011
  • 10-07-2011
  • 09-07-2011
  • 08-07-2011
  • 07-07-2011
  • 05-07-2011
  • 03-07-2011
  • 02-07-2011
  • 01-07-2011
  • 30-06-2011
  • 28-06-2011
  • 25-06-2011
  • 24-06-2011
  • 18-06-2011
  • 14-06-2011
  • 09-06-2011
  • 06-06-2011
  • 01-06-2011
  • 31-05-2011
  • 29-05-2011
  • 28-05-2011
  • 27-05-2011
  • 25-05-2011
  • 24-05-2011
  • 23-05-2011
  • 22-05-2011
  • 20-05-2011
  • 18-05-2011
  • 17-05-2011
  • 15-05-2011
  • 14-05-2011
  • 13-05-2011
  • 12-05-2011
  • 11-05-2011
  • 10-05-2011
  • 09-05-2011
  • 08-05-2011
  • 01-05-2011
  • 30-04-2011
  • 29-04-2011
  • 28-04-2011
  • 23-04-2011
  • 17-04-2011
  • 15-04-2011
  • 12-04-2011
  • 08-04-2011
  • 07-04-2011
  • 06-04-2011
  • 05-04-2011
  • 04-04-2011
  • 01-04-2011
  • 30-03-2011
  • 28-03-2011
  • 27-03-2011
  • 24-03-2011
  • 22-03-2011
  • 21-03-2011
  • 12-03-2011
  • 10-03-2011
  • 09-03-2011
  • 08-03-2011
  • 06-03-2011
  • 04-03-2011
  • 03-03-2011
  • 01-03-2011
  • 27-02-2011
  • 26-02-2011
  • 25-02-2011
  • 24-02-2011
  • 23-02-2011
  • 22-02-2011
  • 21-02-2011
  • 20-02-2011
  • 17-02-2011
  • 15-02-2011
  • 14-02-2011
  • 13-02-2011
  • 12-02-2011
  • 11-02-2011
  • 10-02-2011
  • 09-02-2011
  • 08-02-2011
  • 07-02-2011
  • 06-02-2011
  • 04-02-2011
  • 03-02-2011
  • 02-02-2011
  • 01-02-2011
  • 31-01-2011
  • 30-01-2011
  • 29-01-2011
  • 28-01-2011
  • 27-01-2011
  • 26-01-2011
  • 25-01-2011
  • 24-01-2011
  • 23-01-2011
  • 22-01-2011
  • 21-01-2011
  • 20-01-2011
  • 19-01-2011
  • 18-01-2011
  • 15-01-2011
  • 12-01-2011
  • 09-01-2011
  • 06-01-2011
  • 04-01-2011
  • 03-01-2011
  • 02-01-2011
  • 01-01-2011
  • 31-12-2010
  • 30-12-2010
  • 24-12-2010
  • 17-12-2010
  • 14-12-2010
  • 13-12-2010
  • 11-12-2010
  • 03-12-2010
  • 02-12-2010
  • 30-11-2010
  • 28-11-2010
  • 27-11-2010
  • 26-11-2010
  • 24-11-2010
  • 23-11-2010
  • 21-11-2010
  • 17-11-2010
  • 16-11-2010
  • 15-11-2010
  • 13-11-2010
  • 11-11-2010
  • 07-11-2010
  • 06-11-2010
  • 05-11-2010
  • 04-11-2010
  • 03-11-2010
  • 02-11-2010
  • 01-11-2010
  • 31-10-2010
  • 30-10-2010
  • 29-10-2010
  • 28-10-2010
  • 26-10-2010
  • 24-10-2010
  • 23-10-2010
  • 22-10-2010
  • 21-10-2010
  • 19-10-2010
  • 18-10-2010
  • 16-10-2010
  • 14-10-2010
  • 13-10-2010
  • 11-10-2010
  • 10-10-2010
  • 09-10-2010
  • 08-10-2010
  • 07-10-2010
  • 05-10-2010
  • 04-10-2010
  • 03-10-2010
  • 02-10-2010
  • 01-10-2010
  • 28-09-2010
  • 27-09-2010
  • 26-09-2010
  • 25-09-2010
  • 23-09-2010
  • 22-09-2010
  • 21-09-2010
  • 19-09-2010
  • 18-09-2010
  • 17-09-2010
  • 16-09-2010
  • 15-09-2010
  • 14-09-2010
  • 13-09-2010
  • 12-09-2010
  • 11-09-2010
  • 10-09-2010
  • 09-09-2010
  • 08-09-2010
  • 07-09-2010
  • 06-09-2010
  • 05-09-2010
  • 29-08-2010
  • 28-08-2010
  • 27-08-2010
  • 26-08-2010
  • 25-08-2010
  • 24-08-2010
  • 23-08-2010
  • 22-08-2010
  • 21-08-2010
  • 20-08-2010
  • 19-08-2010
  • 18-08-2010
  • 17-08-2010
  • 16-08-2010
  • 15-08-2010
  • 14-08-2010
  • 13-08-2010
  • 12-08-2010
  • 11-08-2010
  • 10-08-2010
  • 09-08-2010
  • 08-08-2010
  • 07-08-2010
  • 06-08-2010
  • 05-08-2010
  • 04-08-2010
  • 03-08-2010
  • 02-08-2010
  • 01-08-2010
  • 31-07-2010
  • 30-07-2010
  • 29-07-2010
  • 28-07-2010
  • 27-07-2010
  • 26-07-2010
  • 25-07-2010
  • 24-07-2010
  • 23-07-2010
  • 22-07-2010
  • 21-07-2010
  • 20-07-2010
  • 19-07-2010
  • 18-07-2010
  • 17-07-2010
  • 16-07-2010
  • 15-07-2010
  • 14-07-2010
  • 13-07-2010
  • 12-07-2010
  • 11-07-2010
  • 10-07-2010
  • 09-07-2010
  • 08-07-2010
  • 07-07-2010
  • 06-07-2010
  • 05-07-2010
  • 04-07-2010
  • 03-07-2010
  • 02-07-2010
  • 01-07-2010
  • 30-06-2010
  • 29-06-2010
  • 28-06-2010
  • 27-06-2010
  • 26-06-2010
  • 25-06-2010
  • 24-06-2010
  • 23-06-2010
  • 22-06-2010
  • 21-06-2010
  • 20-06-2010
  • 19-06-2010
  • 18-06-2010
  • 17-06-2010
  • 16-06-2010
  • 15-06-2010
  • 14-06-2010
  • 13-06-2010
  • 12-06-2010
  • 11-06-2010
  • 10-06-2010
  • 09-06-2010
  • 08-06-2010
  • 07-06-2010
  • 06-06-2010
  • 05-06-2010
  • 04-06-2010
  • 03-06-2010
  • 02-06-2010
  • 01-06-2010
  • 31-05-2010
  • 30-05-2010
  • 29-05-2010
  • 28-05-2010
  • 27-05-2010
  • 26-05-2010
  • 25-05-2010
  • 24-05-2010
  • 23-05-2010
  • 22-05-2010
  • 21-05-2010
  • 20-05-2010
  • 19-05-2010
  • 18-05-2010
  • 17-05-2010
  • 16-05-2010
  • 15-05-2010
  • 14-05-2010
  • 13-05-2010
  • 12-05-2010
  • 11-05-2010
  • 10-05-2010
  • 09-05-2010
  • 08-05-2010
  • 07-05-2010
  • 06-05-2010
  • 05-05-2010
  • 04-05-2010
  • 03-05-2010
  • 02-05-2010
  • 01-05-2010
  • 30-04-2010
  • 29-04-2010
  • 28-04-2010
  • 27-04-2010
  • 26-04-2010
  • 25-04-2010
  • 24-04-2010
  • 23-04-2010
  • 22-04-2010
  • 21-04-2010
  • 20-04-2010
  • 19-04-2010
  • 18-04-2010
  • 17-04-2010
  • 16-04-2010
  • 15-04-2010
  • 14-04-2010
  • 13-04-2010
  • 12-04-2010
  • 11-04-2010
  • 10-04-2010
  • 09-04-2010
  • 08-04-2010
  • 07-04-2010
  • 06-04-2010
  • 05-04-2010
  • 04-04-2010
  • 03-04-2010
  • 02-04-2010
  • 01-04-2010
  • 31-03-2010
  • 30-03-2010
  • 29-03-2010
  • 28-03-2010
  • 27-03-2010
  • 26-03-2010
  • 25-03-2010
  • 24-03-2010
  • 23-03-2010
  • 22-03-2010
  • 21-03-2010
  • 20-03-2010
  • 19-03-2010
  • 18-03-2010
  • 17-03-2010
  • 16-03-2010
  • 15-03-2010
  • 14-03-2010
  • 13-03-2010
  • 12-03-2010
  • 11-03-2010
  • 10-03-2010
  • 09-03-2010
  • 08-03-2010
  • 07-03-2010
  • 06-03-2010
  • 05-03-2010
  • 04-03-2010
  • 03-03-2010
  • 02-03-2010
  • 01-03-2010
  • 28-02-2010
  • 27-02-2010
  • 26-02-2010
  • 25-02-2010
  • 24-02-2010
  • 21-02-2010
  • 20-02-2010
  • 19-02-2010
  • 18-02-2010
  • 17-02-2010
  • 16-02-2010
  • 15-02-2010
  • 14-02-2010
  • 13-02-2010
  • 12-02-2010
  • 11-02-2010
  • 10-02-2010
  • 09-02-2010
  • 08-02-2010
  • 07-02-2010
  • 06-02-2010
  • 05-02-2010
  • 04-02-2010
  • 03-02-2010
  • 02-02-2010
  • 01-02-2010
  • 31-01-2010
  • 30-01-2010
  • 29-01-2010
  • 28-01-2010
  • 27-01-2010
  • 26-01-2010
  • 25-01-2010
  • 24-01-2010
  • 23-01-2010
  • 22-01-2010
  • 21-01-2010
  • 20-01-2010
  • 19-01-2010
  • 18-01-2010
  • 17-01-2010
  • 16-01-2010
  • 15-01-2010
  • 14-01-2010
  • 13-01-2010
  • 12-01-2010
  • 11-01-2010
  • 10-01-2010
  • 09-01-2010
  • 08-01-2010
  • 07-01-2010
  • 06-01-2010
  • 05-01-2010
  • 04-01-2010
  • 03-01-2010
  • 02-01-2010
  • 01-01-2010
  • 31-12-2009
  • 30-12-2009
  • 29-12-2009
  • 28-12-2009
  • 27-12-2009
  • 25-12-2009
  • 24-12-2009
  • 23-12-2009
  • 19-12-2009
  • 18-12-2009
  • 17-12-2009
  • 16-12-2009
  • 15-12-2009
  • 14-12-2009
  • 13-12-2009
  • 12-12-2009
  • 11-12-2009
  • 10-12-2009
  • 09-12-2009
  • 08-12-2009
  • 07-12-2009
  • 06-12-2009
  • 05-12-2009
  • 04-12-2009
  • 03-12-2009
  • 02-12-2009
  • 01-12-2009
  • 30-11-2009
  • 29-11-2009
  • 28-11-2009
  • 27-11-2009
  • 26-11-2009
  • 25-11-2009
  • 24-11-2009
  • 23-11-2009
  • 22-11-2009
  • 21-11-2009
  • 20-11-2009
  • 19-11-2009
  • 18-11-2009
  • 17-11-2009
  • 16-11-2009
  • 15-11-2009
  • 14-11-2009
  • 13-11-2009
  • 12-11-2009
  • 11-11-2009
  • 10-11-2009
  • 09-11-2009
  • 08-11-2009
  • 07-11-2009
  • 06-11-2009
  • 05-11-2009
  • 04-11-2009
  • 03-11-2009
  • 02-11-2009
  • 01-11-2009
  • 31-10-2009
  • 30-10-2009
  • 29-10-2009
  • 28-10-2009
  • 27-10-2009
  • 26-10-2009
  • 25-10-2009
  • 24-10-2009
  • 23-10-2009
  • 22-10-2009
  • 21-10-2009
  • 20-10-2009
  • 19-10-2009
  • 18-10-2009
  • 17-10-2009
  • 16-10-2009
  • 15-10-2009
  • 14-10-2009
  • 13-10-2009
  • 12-10-2009
  • 11-10-2009
  • 10-10-2009
  • 09-10-2009
  • 08-10-2009
  • 07-10-2009
  • 06-10-2009
  • 05-10-2009
  • 04-10-2009
  • 03-10-2009
  • 02-10-2009
  • 01-10-2009
  • 30-09-2009
  • 29-09-2009
  • 28-09-2009
  • 27-09-2009
  • 26-09-2009
  • 25-09-2009
  • 24-09-2009
  • 23-09-2009
  • 22-09-2009
  • 21-09-2009
  • 20-09-2009
  • 19-09-2009
  • 18-09-2009
  • 17-09-2009
  • 16-09-2009
  • 15-09-2009
  • 14-09-2009
  • 13-09-2009
  • 12-09-2009
  • 11-09-2009
  • 10-09-2009
  • 09-09-2009
  • 08-09-2009
  • 07-09-2009
  • 06-09-2009
  • 05-09-2009
  • 04-09-2009
  • 03-09-2009
  • 02-09-2009
  • 01-09-2009
  • 31-08-2009
  • 30-08-2009
  • 29-08-2009
  • 28-08-2009
  • 27-08-2009
  • 26-08-2009
  • 25-08-2009
  • 24-08-2009
  • 23-08-2009
  • 22-08-2009
  • 21-08-2009
  • 20-08-2009
  • 19-08-2009
  • 18-08-2009
  • 17-08-2009
  • 16-08-2009
  • 15-08-2009
  • 14-08-2009
  • 13-08-2009
  • 12-08-2009
  • 11-08-2009
  • 10-08-2009
  • 09-08-2009
  • 08-08-2009
  • 07-08-2009
  • 06-08-2009
  • 05-08-2009
  • 04-08-2009
  • 03-08-2009
  • 02-08-2009
  • 01-08-2009
  • 31-07-2009
  • 30-07-2009
  • 29-07-2009
  • 28-07-2009
  • 27-07-2009
  • 26-07-2009
  • 25-07-2009
  • 24-07-2009
  • 23-07-2009
  • 22-07-2009
  • 21-07-2009
  • 20-07-2009
  • 19-07-2009
  • 18-07-2009
  • 17-07-2009
  • 16-07-2009
  • 15-07-2009
  • 14-07-2009
  • 13-07-2009
  • 12-07-2009
  • 11-07-2009
  • 10-07-2009
  • 09-07-2009
  • 08-07-2009
  • 07-07-2009
  • 06-07-2009
  • 05-07-2009
  • 04-07-2009
  • 03-07-2009
  • 02-07-2009
  • 01-07-2009
  • 30-06-2009
  • 29-06-2009
  • 28-06-2009
  • 27-06-2009
  • 26-06-2009
  • 25-06-2009
  • 24-06-2009
  • 23-06-2009
  • 22-06-2009
  • 21-06-2009
  • 20-06-2009
  • 19-06-2009
  • 18-06-2009
  • 17-06-2009
  • 16-06-2009
  • 15-06-2009
  • 14-06-2009
  • 13-06-2009
  • 12-06-2009
  • 11-06-2009
  • 10-06-2009
  • 09-06-2009
  • 08-06-2009
  • 07-06-2009
  • 06-06-2009
  • 05-06-2009
  • 04-06-2009
  • 03-06-2009
  • 02-06-2009
  • 01-06-2009
  • 31-05-2009
  • 30-05-2009
  • 29-05-2009
  • 28-05-2009
  • 27-05-2009
  • 26-05-2009
  • 25-05-2009
  • 24-05-2009
  • 23-05-2009
  • 22-05-2009
  • 21-05-2009
  • 20-05-2009
  • 19-05-2009
  • 18-05-2009
  • 17-05-2009
  • 16-05-2009
  • 15-05-2009
  • 14-05-2009
  • 13-05-2009
  • 12-05-2009
  • 11-05-2009
  • 10-05-2009
  • 09-05-2009
  • 08-05-2009
  • 07-05-2009
  • 06-05-2009
  • 05-05-2009
  • 04-05-2009
  • 03-05-2009
  • 02-05-2009
  • 01-05-2009
  • 30-04-2009
  • 29-04-2009
  • 28-04-2009
  • 27-04-2009
  • 26-04-2009
  • 25-04-2009
  • 24-04-2009
  • 23-04-2009
  • 22-04-2009
  • 21-04-2009
  • 20-04-2009
  • 19-04-2009
  • 18-04-2009
  • 17-04-2009
  • 16-04-2009
  • 15-04-2009
  • 14-04-2009
  • 13-04-2009
  • 12-04-2009
  • 11-04-2009
  • 10-04-2009
  • 09-04-2009
  • 08-04-2009
  • 07-04-2009
  • 06-04-2009
  • 05-04-2009
  • 04-04-2009
  • 03-04-2009
  • 02-04-2009
  • 01-04-2009
  • 31-03-2009
  • 30-03-2009
  • 29-03-2009
  • 28-03-2009
  • 27-03-2009
  • 26-03-2009
  • 25-03-2009
  • 24-03-2009
  • 23-03-2009
  • 22-03-2009
  • 21-03-2009
  • 20-03-2009
  • 19-03-2009
  • 18-03-2009
  • 17-03-2009
  • 16-03-2009
  • 15-03-2009
  • 14-03-2009
  • 13-03-2009
  • 12-03-2009
  • 11-03-2009
  • 10-03-2009
  • 09-03-2009
  • 08-03-2009
  • 07-03-2009
  • 06-03-2009
  • 05-03-2009
  • 04-03-2009
  • 03-03-2009
  • 02-03-2009
  • 01-03-2009
  • 28-02-2009
  • 27-02-2009
  • 26-02-2009
  • 25-02-2009
  • 24-02-2009
  • 23-02-2009
  • 22-02-2009
  • 21-02-2009
  • 20-02-2009
  • 19-02-2009
  • 18-02-2009
  • 17-02-2009
  • 16-02-2009
  • 15-02-2009
  • 13-02-2009
  • 11-02-2009
  • 10-02-2009
  • 09-02-2009
  • 08-02-2009
  • 07-02-2009
  • 06-02-2009
  • 05-02-2009
  • 04-02-2009
  • 03-02-2009
  • 02-02-2009
  • 01-02-2009
  • 31-01-2009
  • 30-01-2009
  • 29-01-2009
  • 28-01-2009
  • 27-01-2009
  • 26-01-2009
  • 25-01-2009
  • 24-01-2009
  • 23-01-2009
  • 22-01-2009
  • 21-01-2009
  • 20-01-2009
  • 19-01-2009
  • 18-01-2009
  • 17-01-2009
  • 16-01-2009
  • 15-01-2009
  • 14-01-2009
  • 13-01-2009
  • 12-01-2009
  • 11-01-2009
  • 10-01-2009
  • 09-01-2009
  • 08-01-2009
  • 07-01-2009
  • 06-01-2009
  • 05-01-2009
  • 04-01-2009
  • 03-01-2009
  • 02-01-2009
  • 01-01-2009
  • 31-12-2008
  • 30-12-2008
  • 29-12-2008
  • 28-12-2008
  • 27-12-2008
  • 26-12-2008
  • 25-12-2008
  • 24-12-2008
  • 23-12-2008
  • 22-12-2008
  • 21-12-2008
  • 20-12-2008
  • 19-12-2008
  • 18-12-2008
  • 17-12-2008
  • 16-12-2008
  • 15-12-2008
  • 14-12-2008
  • 13-12-2008
  • 12-12-2008
  • 11-12-2008
  • 10-12-2008
  • 09-12-2008
  • 08-12-2008
  • 07-12-2008
  • 06-12-2008
  • 05-12-2008
  • 04-12-2008
  • 03-12-2008
  • 02-12-2008
  • 30-11-2008
  • 29-11-2008
  • 28-11-2008
  • 27-11-2008
  • 26-11-2008
  • 25-11-2008
  • 24-11-2008
  • 23-11-2008
  • 22-11-2008
  • 21-11-2008
  • 20-11-2008
  • 19-11-2008
  • 18-11-2008
  • 17-11-2008
  • 16-11-2008
  • 15-11-2008
  • 14-11-2008
  • 13-11-2008
  • 12-11-2008
  • 11-11-2008
  • 10-11-2008
  • 09-11-2008
  • 08-11-2008
  • 07-11-2008
  • 06-11-2008
  • 05-11-2008
  • 04-11-2008
  • 03-11-2008
  • 02-11-2008
  • 01-11-2008
  • 31-10-2008
  • 30-10-2008
  • 29-10-2008
  • 27-10-2008
  • 26-10-2008
  • 25-10-2008
  • 24-10-2008
  • 23-10-2008
  • 22-10-2008
  • 21-10-2008
  • 20-10-2008
  • 19-10-2008
  • 18-10-2008
  • 17-10-2008
  • 16-10-2008
  • 15-10-2008
  • 14-10-2008
  • 13-10-2008
  • 12-10-2008
  • 11-10-2008
  • 10-10-2008
  • 09-10-2008
  • 08-10-2008
  • 07-10-2008
  • 06-10-2008
  • 05-10-2008
  • 04-10-2008
  • 03-10-2008
  • 02-10-2008
  • 01-10-2008
  • 30-09-2008
  • 29-09-2008
  • 28-09-2008
  • 27-09-2008
  • 26-09-2008
  • 24-09-2008
  • 23-09-2008
  • 22-09-2008
  • 21-09-2008
  • 20-09-2008
  • 19-09-2008
  • 18-09-2008
  • 17-09-2008
  • 16-09-2008
  • 15-09-2008
  • 14-09-2008
  • 13-09-2008
  • 12-09-2008
  • 11-09-2008
  • 10-09-2008
  • 09-09-2008
  • 08-09-2008
  • 07-09-2008
  • 06-09-2008
  • 05-09-2008
  • 04-09-2008
  • 03-09-2008
  • 02-09-2008
  • 01-09-2008
  • 31-08-2008
  • 30-08-2008
  • 29-08-2008
  • 28-08-2008
  • 27-08-2008
  • 26-08-2008
  • 25-08-2008
  • 24-08-2008
  • 23-08-2008
  • 22-08-2008
  • 21-08-2008
  • 20-08-2008
  • 19-08-2008
  • 17-08-2008
  • 16-08-2008
  • 15-08-2008
  • 14-08-2008
  • 12-08-2008
  • 11-08-2008
  • 10-08-2008
  • 09-08-2008
  • 08-08-2008
  • 07-08-2008
  • 06-08-2008
  • 05-08-2008
  • 04-08-2008
  • 03-08-2008
  • 02-08-2008
  • 01-08-2008
  • 31-07-2008
  • 30-07-2008
  • 29-07-2008
  • 28-07-2008
  • 27-07-2008
  • 26-07-2008
  • 25-07-2008
  • 24-07-2008
  • 23-07-2008
  • 22-07-2008
  • 21-07-2008
  • 20-07-2008
  • 19-07-2008
  • 18-07-2008
  • 17-07-2008
  • 16-07-2008
  • 15-07-2008
  • 14-07-2008
  • 13-07-2008
  • 12-07-2008
  • 11-07-2008
  • 10-07-2008
  • 09-07-2008
  • 08-07-2008
  • 07-07-2008
  • 06-07-2008
  • 05-07-2008
  • 04-07-2008
  • 03-07-2008
  • 02-07-2008
  • 01-07-2008
  • 30-06-2008
  • 29-06-2008
  • 28-06-2008
  • 27-06-2008
  • 26-06-2008
  • 25-06-2008
  • 24-06-2008
  • 23-06-2008
  • 22-06-2008
  • 21-06-2008
  • 20-06-2008
  • 19-06-2008
  • 18-06-2008
  • 17-06-2008
  • 16-06-2008
  • 15-06-2008
  • 14-06-2008
  • 13-06-2008
  • 12-06-2008
  • 11-06-2008
  • 10-06-2008
  • 09-06-2008
  • 08-06-2008
  • 07-06-2008
  • 06-06-2008
  • 05-06-2008
  • 04-06-2008
  • 03-06-2008
  • 02-06-2008
  • 01-06-2008
  • 31-05-2008
  • 30-05-2008
  • 29-05-2008
  • 28-05-2008
  • 27-05-2008
  • 26-05-2008
  • 25-05-2008
  • 24-05-2008
  • 23-05-2008
  • 22-05-2008
  • 21-05-2008
  • 20-05-2008
  • 19-05-2008
  • 18-05-2008
  • 17-05-2008
  • 16-05-2008
  • 15-05-2008
  • 14-05-2008
  • 13-05-2008
  • 12-05-2008
  • 11-05-2008
  • 10-05-2008
  • 09-05-2008
  • 08-05-2008
  • 07-05-2008
  • 06-05-2008
  • 05-05-2008
  • 04-05-2008
  • 03-05-2008
  • 02-05-2008
  • 01-05-2008
  • 30-04-2008
  • 29-04-2008
  • 28-04-2008
  • 27-04-2008
  • 26-04-2008
  • 25-04-2008
  • 24-04-2008
  • 23-04-2008
  • 22-04-2008
  • 21-04-2008
  • 20-04-2008
  • 19-04-2008
  • 18-04-2008
  • 17-04-2008
  • 16-04-2008
  • 15-04-2008
  • 14-04-2008
  • 13-04-2008
  • 12-04-2008
  • 11-04-2008
  • 10-04-2008
  • 09-04-2008
  • 08-04-2008
  • 07-04-2008
  • 06-04-2008
  • 05-04-2008
  • 04-04-2008
  • 03-04-2008
  • 02-04-2008
  • 01-04-2008
  • 30-03-2008
  • 29-03-2008
  • 28-03-2008
  • 27-03-2008
  • 26-03-2008
  • 25-03-2008
  • 24-03-2008
  • 23-03-2008
  • 22-03-2008
  • 21-03-2008
  • 20-03-2008
  • 19-03-2008
  • 18-03-2008
  • 17-03-2008
  • 16-03-2008
  • 15-03-2008
  • 14-03-2008
  • 13-03-2008
  • 12-03-2008
  • 11-03-2008
  • 10-03-2008
  • 09-03-2008
  • 08-03-2008
  • 07-03-2008
  • 06-03-2008
  • 05-03-2008
  • 04-03-2008
  • 03-03-2008
  • 02-03-2008
  • 01-03-2008
  • 29-02-2008
  • 28-02-2008
  • 27-02-2008
  • 26-02-2008
  • 25-02-2008
  • 24-02-2008
  • 23-02-2008
  • 22-02-2008
  • 21-02-2008
  • 20-02-2008
  • 19-02-2008
  • 18-02-2008
  • 17-02-2008
  • 16-02-2008
  • 15-02-2008
  • 14-02-2008
  • 13-02-2008
  • 12-02-2008
  • 11-02-2008
  • 10-02-2008
  • 09-02-2008
  • 08-02-2008
  • 07-02-2008
  • 06-02-2008
  • 05-02-2008
  • 04-02-2008
  • 03-02-2008
  • 02-02-2008
  • 01-02-2008
  • 31-01-2008
  • 30-01-2008
  • 29-01-2008
  • 28-01-2008
  • 27-01-2008
  • 26-01-2008
  • 25-01-2008
  • 24-01-2008
  • 23-01-2008
  • 21-01-2008
  • 20-01-2008
  • 19-01-2008
  • 18-01-2008
  • 17-01-2008
  • 16-01-2008
  • 15-01-2008
  • 14-01-2008
  • 13-01-2008
  • 12-01-2008
  • 11-01-2008
  • 10-01-2008
  • 09-01-2008
  • 08-01-2008
  • 07-01-2008
  • 06-01-2008
  • 05-01-2008
  • 04-01-2008
  • 03-01-2008
  • 02-01-2008
  • 01-01-2008
  • 31-12-2007
  • 30-12-2007
  • 29-12-2007
  • 28-12-2007
  • 27-12-2007
  • 26-12-2007
  • 25-12-2007
  • 24-12-2007
  • 23-12-2007
  • 22-12-2007
  • 21-12-2007
  • 20-12-2007
  • 19-12-2007
  • 18-12-2007
  • 16-12-2007
  • 15-12-2007
  • 14-12-2007
  • 13-12-2007
  • 12-12-2007
  • 11-12-2007
  • 10-12-2007
  • 09-12-2007
  • 08-12-2007
  • 07-12-2007
  • 06-12-2007
  • 05-12-2007
  • 04-12-2007
  • 03-12-2007
  • 02-12-2007
  • 01-12-2007
  • 30-11-2007
  • 29-11-2007
  • 28-11-2007
  • 27-11-2007
  • 26-11-2007
  • 25-11-2007
  • 24-11-2007
  • 23-11-2007
  • 22-11-2007
  • 21-11-2007
  • 20-11-2007
  • 19-11-2007
  • 18-11-2007
  • 17-11-2007
  • 16-11-2007
  • 15-11-2007
  • 14-11-2007
  • 13-11-2007
  • 12-11-2007
  • 11-11-2007
  • 10-11-2007
  • 09-11-2007
  • 08-11-2007
  • 07-11-2007
  • 06-11-2007
  • 05-11-2007
  • 04-11-2007
  • 03-11-2007
  • 02-11-2007
  • 01-11-2007
  • 31-10-2007
  • 30-10-2007
  • 29-10-2007
  • 28-10-2007
  • 27-10-2007
  • 26-10-2007
  • 25-10-2007
  • 24-10-2007
  • 23-10-2007
  • 22-10-2007
  • 21-10-2007
  • 20-10-2007
  • 19-10-2007
  • 18-10-2007
  • 17-10-2007
  • 16-10-2007
  • 15-10-2007
  • 14-10-2007
  • 13-10-2007
  • 12-10-2007
  • 11-10-2007
  • 10-10-2007
  • 09-10-2007
  • 08-10-2007
  • 07-10-2007
  • 06-10-2007
  • 05-10-2007
  • 04-10-2007
  • 03-10-2007
  • 02-10-2007
  • 01-10-2007
  • 30-09-2007
  • 29-09-2007
  • 28-09-2007
  • 27-09-2007
  • 26-09-2007
  • 25-09-2007
  • 24-09-2007
  • 23-09-2007
  • 22-09-2007
  • 21-09-2007
  • 20-09-2007
  • 19-09-2007
  • 18-09-2007
  • 17-09-2007
  • 16-09-2007
  • 15-09-2007
  • 14-09-2007
  • 13-09-2007
  • 12-09-2007
  • 11-09-2007
  • 10-09-2007
  • 09-09-2007
  • 08-09-2007
  • 07-09-2007
  • 06-09-2007
  • 05-09-2007
  • 04-09-2007
  • 03-09-2007
  • 02-09-2007
  • 01-09-2007
  • 31-08-2007
  • 30-08-2007
  • 29-08-2007
  • 28-08-2007
  • 27-08-2007
  • 26-08-2007
  • 25-08-2007
  • 24-08-2007
  • 23-08-2007
  • 22-08-2007
  • 21-08-2007
  • 20-08-2007
  • 19-08-2007
  • 18-08-2007
  • 17-08-2007
  • 16-08-2007
  • 15-08-2007
  • 14-08-2007
  • 13-08-2007
  • 12-08-2007
  • 11-08-2007
  • 10-08-2007
  • 09-08-2007
  • 08-08-2007
  • 07-08-2007
  • 06-08-2007
  • 05-08-2007
  • 04-08-2007
  • 03-08-2007
  • 02-08-2007
  • 01-08-2007
  • 31-07-2007
  • 30-07-2007
  • 29-07-2007
  • 28-07-2007
  • 27-07-2007
  • 26-07-2007
  • 25-07-2007
  • 24-07-2007
  • 23-07-2007
  • 22-07-2007
  • 21-07-2007
  • 20-07-2007
  • 19-07-2007
  • 18-07-2007
  • 17-07-2007
  • 16-07-2007
  • 15-07-2007
  • 14-07-2007
  • 13-07-2007
  • 12-07-2007
  • 11-07-2007
  • 10-07-2007
  • 09-07-2007
  • 08-07-2007
  • 07-07-2007
  • 06-07-2007
  • 05-07-2007
  • 04-07-2007
  • 03-07-2007
  • 02-07-2007
  • 01-07-2007
  • 30-06-2007
  • 29-06-2007
  • 28-06-2007
  • 27-06-2007
  • 26-06-2007
  • 25-06-2007
  • 24-06-2007
  • 23-06-2007
  • 22-06-2007
  • 21-06-2007
  • 20-06-2007
  • 19-06-2007
  • 18-06-2007
  • 17-06-2007
  • 16-06-2007
  • 15-06-2007
  • 14-06-2007
  • 13-06-2007
  • 12-06-2007
  • 11-06-2007
  • 10-06-2007
  • 09-06-2007
  • 08-06-2007
  • 07-06-2007
  • 06-06-2007
  • 05-06-2007
  • 04-06-2007
  • 03-06-2007
  • 02-06-2007
  • 01-06-2007
  • 31-05-2007
  • 30-05-2007
  • 29-05-2007
  • 28-05-2007
  • 27-05-2007
  • 26-05-2007
  • 25-05-2007
  • 24-05-2007
  • 23-05-2007
  • 22-05-2007
  • 21-05-2007
  • 20-05-2007
  • 19-05-2007
  • 18-05-2007
  • 17-05-2007
  • 16-05-2007
  • 15-05-2007
  • 14-05-2007
  • 13-05-2007
  • 12-05-2007
  • 11-05-2007
  • 10-05-2007
  • 09-05-2007
  • 08-05-2007
  • 07-05-2007
  • 06-05-2007
  • 05-05-2007
  • 04-05-2007
  • 03-05-2007
  • 02-05-2007
  • 01-05-2007
  • 30-04-2007
  • 29-04-2007
  • 28-04-2007
  • 27-04-2007
  • 26-04-2007
  • 25-04-2007
  • 24-04-2007
  • 23-04-2007
  • 22-04-2007
  • 21-04-2007
  • 20-04-2007
  • 19-04-2007
  • 18-04-2007
  • 17-04-2007
  • 16-04-2007
  • 15-04-2007
  • 14-04-2007
  • 13-04-2007
  • 12-04-2007
  • 11-04-2007
  • 10-04-2007
  • 09-04-2007
  • 08-04-2007
  • 07-04-2007
  • 06-04-2007
  • 05-04-2007
  • 04-04-2007
  • 03-04-2007
  • 02-04-2007
  • 01-04-2007
  • 31-03-2007
  • 30-03-2007
  • 29-03-2007
  • 28-03-2007
  • 27-03-2007
  • 26-03-2007
  • 25-03-2007
  • 24-03-2007
  • 23-03-2007
  • 22-03-2007
  • 21-03-2007
  • 20-03-2007
  • 19-03-2007
  • 18-03-2007
  • 17-03-2007
  • 16-03-2007
  • 15-03-2007
  • 14-03-2007
  • 13-03-2007
  • 12-03-2007
  • 11-03-2007
  • 10-03-2007
  • 09-03-2007
  • 08-03-2007
  • 07-03-2007
  • 06-03-2007
  • 05-03-2007
  • 04-03-2007
  • 03-03-2007
  • 02-03-2007
  • 01-03-2007
  • 28-02-2007
  • 27-02-2007
  • 26-02-2007
  • 25-02-2007
  • 24-02-2007
  • 23-02-2007
  • 22-02-2007
  • 21-02-2007
  • 20-02-2007
  • 19-02-2007
  • 18-02-2007
  • 17-02-2007
  • 16-02-2007
  • 15-02-2007
  • 14-02-2007
  • 13-02-2007
  • 12-02-2007
  • 11-02-2007
  • 10-02-2007
  • 09-02-2007
  • 08-02-2007
  • 06-02-2007
  • 05-02-2007
  • 04-02-2007
  • 03-02-2007
  • 02-02-2007
  • 01-02-2007
  • 31-01-2007
  • 30-01-2007
  • 29-01-2007
  • 28-01-2007
  • 27-01-2007
  • 26-01-2007
  • 25-01-2007
  • 24-01-2007
  • 23-01-2007
  • 22-01-2007
  • 21-01-2007
  • 20-01-2007
  • 19-01-2007
  • 18-01-2007
  • 16-01-2007
  • 15-01-2007
  • 14-01-2007
  • 13-01-2007
  • 12-01-2007
  • 11-01-2007
  • 10-01-2007
  • 08-01-2007
  • 07-01-2007
  • 05-01-2007
  • 04-01-2007
  • 03-01-2007
  • 02-01-2007
  • 31-12-2006
  • 30-12-2006
  • 29-12-2006
  • 28-12-2006
  • 26-12-2006
  • 25-12-2006
  • 24-12-2006
  • 22-12-2006
  • 21-12-2006
  • 18-12-2006
  • 16-12-2006
  • 15-12-2006
  • 14-12-2006
  • 13-12-2006
  • 12-12-2006
  • 11-12-2006
  • 10-12-2006
  • 08-12-2006
  • 07-12-2006
  • 06-12-2006
  • 05-12-2006
  • 04-12-2006
  • 03-12-2006
  • 02-12-2006
  • 01-12-2006
  • 30-11-2006
  • 29-11-2006
  • 28-11-2006
  • 27-11-2006
  • 26-11-2006
  • 25-11-2006
  • 24-11-2006
  • 22-11-2006
  • 21-11-2006
  • 20-11-2006
  • 19-11-2006
  • 18-11-2006
  • 17-11-2006
  • 16-11-2006
  • 15-11-2006
  • 14-11-2006
  • 13-11-2006
  • 12-11-2006
  • 11-11-2006
  • 10-11-2006
  • 08-11-2006
  • 07-11-2006
  • 06-11-2006
  • 05-11-2006
  • 04-11-2006
  • 03-11-2006
  • 01-11-2006
  • 31-10-2006
  • 29-10-2006
  • 28-10-2006
  • 27-10-2006
  • 25-10-2006
  • 24-10-2006
  • 22-10-2006
  • 21-10-2006
  • 20-10-2006
  • 19-10-2006
  • 18-10-2006
  • 17-10-2006
  • 16-10-2006
  • 15-10-2006
  • 14-10-2006
  • 13-10-2006
  • 12-10-2006
  • 11-10-2006
  • 10-10-2006
  • 09-10-2006
  • 08-10-2006
  • 07-10-2006
  • 06-10-2006
  • 05-10-2006
  • 04-10-2006
  • 03-10-2006
  • 02-10-2006
  • 01-10-2006
  • 30-09-2006
  • 29-09-2006
  • 28-09-2006
  • 27-09-2006
  • 26-09-2006
  • 25-09-2006
  • 24-09-2006
  • 23-09-2006
  • 22-09-2006
  • 21-09-2006
  • 20-09-2006
  • 19-09-2006
  • 18-09-2006
  • 17-09-2006
  • 16-09-2006
  • 15-09-2006
  • 14-09-2006
  • 13-09-2006
  • 12-09-2006
  • 11-09-2006
  • 10-09-2006
  • 09-09-2006
  • 08-09-2006
  • 07-09-2006
  • 06-09-2006
  • 05-09-2006
  • 04-09-2006
  • 03-09-2006
  • 02-09-2006
  • 01-09-2006
  • 31-08-2006
  • 30-08-2006
  • 29-08-2006
  • 28-08-2006
  • 27-08-2006
  • 26-08-2006
  • 25-08-2006
  • 24-08-2006
  • 23-08-2006
  • 22-08-2006
  • 21-08-2006
  • 20-08-2006
  • 19-08-2006
  • 18-08-2006
  • 17-08-2006
  • 16-08-2006
  • 15-08-2006
  • 13-08-2006
  • 12-08-2006
  • 11-08-2006
  • 10-08-2006
  • 09-08-2006
  • 07-08-2006
  • 06-08-2006
  • 05-08-2006
  • 04-08-2006
  • 03-08-2006
  • 02-08-2006
  • 01-08-2006
  • 31-07-2006
  • 30-07-2006
  • 29-07-2006
  • 28-07-2006
  • 27-07-2006
  • 26-07-2006
  • 24-07-2006
  • 23-07-2006
  • 22-07-2006
  • 21-07-2006
  • 20-07-2006
  • 19-07-2006
  • 18-07-2006
  • 17-07-2006
  • 16-07-2006
  • 15-07-2006
  • 14-07-2006
  • 13-07-2006
  • 12-07-2006
  • 11-07-2006
  • 10-07-2006
  • 09-07-2006
  • 08-07-2006
  • 07-07-2006
  • 06-07-2006
  • 05-07-2006
  • 04-07-2006
  • 03-07-2006
  • 02-07-2006
  • 01-07-2006
  • 30-06-2006
  • 29-06-2006
  • 28-06-2006
  • 27-06-2006
  • 26-06-2006
  • 25-06-2006
  • 24-06-2006
  • 23-06-2006
  • 22-06-2006
  • 20-06-2006
  • 19-06-2006
  • 18-06-2006
  • 17-06-2006
  • 16-06-2006
  • 15-06-2006
  • 13-06-2006
  • 12-06-2006
  • 11-06-2006
  • 10-06-2006
  • 09-06-2006
  • 08-06-2006
  • 06-06-2006
  • 05-06-2006
  • 04-06-2006
  • 03-06-2006
  • 02-06-2006
  • 01-06-2006
  • 31-05-2006
  • 30-05-2006
  • 28-05-2006
  • 27-05-2006
  • 26-05-2006
  • 25-05-2006
  • 24-05-2006
  • 23-05-2006
  • 21-05-2006
  • 20-05-2006
  • 19-05-2006
  • 18-05-2006
  • 17-05-2006
  • 16-05-2006
  • 15-05-2006
  • 14-05-2006
  • 13-05-2006
  • 12-05-2006
  • 11-05-2006
  • 10-05-2006
  • 09-05-2006
  • 08-05-2006
  • 07-05-2006
  • 06-05-2006
  • 05-05-2006
  • 04-05-2006
  • 03-05-2006
  • 02-05-2006
  • 01-05-2006
  • 30-04-2006
  • 29-04-2006
  • 28-04-2006
  • 27-04-2006
  • 26-04-2006
  • 25-04-2006
  • 24-04-2006
  • 23-04-2006
  • 22-04-2006
  • 21-04-2006
  • 20-04-2006
  • 19-04-2006
  • 18-04-2006
  • 17-04-2006
  • 16-04-2006
  • 15-04-2006
  • 14-04-2006
  • 13-04-2006
  • 12-04-2006
  • 11-04-2006
  • 10-04-2006
  • 09-04-2006
  • 08-04-2006
  • 07-04-2006
  • 06-04-2006
  • 05-04-2006
  • 04-04-2006
  • 03-04-2006
  • 02-04-2006
  • 01-04-2006
  • 31-03-2006
  • 30-03-2006
  • 29-03-2006
  • 28-03-2006
  • 27-03-2006
  • 26-03-2006
  • 25-03-2006
  • 24-03-2006
  • 23-03-2006
  • 22-03-2006
  • 21-03-2006
  • 20-03-2006
  • 19-03-2006
  • 18-03-2006
  • 17-03-2006
  • 16-03-2006
  • 15-03-2006
  • 14-03-2006
  • 12-03-2006
  • 11-03-2006
  • 10-03-2006
  • 08-03-2006
  • 07-03-2006
  • 06-03-2006
  • 05-03-2006
  • 03-03-2006
  • 02-03-2006
  • 28-02-2006
  • 27-02-2006
  • 26-02-2006
  • 25-02-2006
  • 24-02-2006
  • 22-02-2006
  • 20-02-2006
  • 19-02-2006
  • 18-02-2006
  • 17-02-2006
  • 16-02-2006
  • 13-02-2006
  • 12-02-2006
  • 11-02-2006
  • 10-02-2006
  • 09-02-2006
  • 08-02-2006
  • 07-02-2006
  • 06-02-2006
  • 05-02-2006
  • 04-02-2006
  • 03-02-2006
  • 01-02-2006
  • 31-01-2006
  • 29-01-2006
  • 27-01-2006
  • 26-01-2006
  • 25-01-2006
  • 24-01-2006
  • 23-01-2006
  • 22-01-2006
  • 20-01-2006
  • 19-01-2006
  • 18-01-2006
  • 17-01-2006
  • 16-01-2006
  • 15-01-2006
  • 14-01-2006
  • 13-01-2006
  • 11-01-2006
  • 10-01-2006
  • 09-01-2006
  • 08-01-2006
  • 07-01-2006
  • 06-01-2006
  • 04-01-2006
  • 03-01-2006
  • 02-01-2006
  • 01-01-2006
  • 31-12-2005
  • 30-12-2005
  • 28-12-2005
  • 25-12-2005
  • 24-12-2005
  • 21-12-2005
  • 20-12-2005
  • 18-12-2005
  • 17-12-2005
  • 16-12-2005
  • 15-12-2005
  • 14-12-2005
  • 13-12-2005
  • 12-12-2005
  • 11-12-2005
  • 10-12-2005
  • 09-12-2005
  • 08-12-2005
  • 07-12-2005
  • 06-12-2005
  • 05-12-2005
  • 04-12-2005
  • 03-12-2005
  • 02-12-2005
  • 01-12-2005
  • 28-11-2005
  • 27-11-2005
  • 26-11-2005
  • 25-11-2005
  • 24-11-2005
  • 23-11-2005
  • 22-11-2005
  • 21-11-2005
  • 20-11-2005
  • 19-11-2005
  • 18-11-2005
  • 17-11-2005
  • 15-11-2005
  • 13-11-2005
  • 12-11-2005
  • 11-11-2005
  • 10-11-2005
  • 09-11-2005
  • 08-11-2005
  • 07-11-2005
  • 06-11-2005
  • 05-11-2005
  • 04-11-2005
  • 03-11-2005
  • 02-11-2005
  • 01-11-2005
  • 31-10-2005
  • 30-10-2005
  • 29-10-2005
  • 28-10-2005
  • 27-10-2005
  • 26-10-2005
  • 25-10-2005
  • 24-10-2005
  • 23-10-2005
  • 22-10-2005
  • 21-10-2005
  • 20-10-2005
  • 19-10-2005
  • 18-10-2005
  • 17-10-2005
  • 16-10-2005
  • 15-10-2005
  • 14-10-2005
  • 13-10-2005
  • 12-10-2005
  • 11-10-2005
  • 10-10-2005
  • 09-10-2005
  • 08-10-2005
  • 07-10-2005
  • 06-10-2005
  • 05-10-2005
  • 03-10-2005
  • 02-10-2005
  • 01-10-2005
  • 29-09-2005
  • 28-09-2005
  • 26-09-2005
  • 25-09-2005
  • 24-09-2005
  • 23-09-2005
  • 22-09-2005
  • 21-09-2005
  • 20-09-2005
  • 19-09-2005
  • 18-09-2005
  • 17-09-2005
  • 15-09-2005
  • 14-09-2005
  • 13-09-2005
  • 12-09-2005
  • 11-09-2005
  • 10-09-2005
  • 09-09-2005
  • 08-09-2005
  • 06-09-2005
  • 05-09-2005
  • 04-09-2005
  • 02-09-2005
  • 01-09-2005
  • 31-08-2005
  • 30-08-2005
  • 29-08-2005
  • 27-08-2005
  • 26-08-2005
  • 25-08-2005
  • 24-08-2005
  • 20-08-2005
  • 18-08-2005
  • 17-08-2005
  • 15-08-2005
  • 14-08-2005
  • 13-08-2005
  • 12-08-2005
  • 11-08-2005
  • 10-08-2005
  • 09-08-2005
  • 08-08-2005
  • 07-08-2005
  • 06-08-2005
  • 05-08-2005
  • 04-08-2005
  • 03-08-2005
  • 02-08-2005
  • 01-08-2005
  • 30-07-2005
  • 29-07-2005
  • 28-07-2005
  • 27-07-2005
  • 25-07-2005
  • 23-07-2005
  • 21-07-2005
  • 20-07-2005
  • 19-07-2005
  • 18-07-2005
  • 17-07-2005
  • 15-07-2005
  • 14-07-2005
  • 13-07-2005
  • 12-07-2005
  • 11-07-2005
  • 10-07-2005
  • 09-07-2005
  • 08-07-2005
  • 07-07-2005
  • 06-07-2005
  • 05-07-2005
  • 03-07-2005
  • 02-07-2005
  • 01-07-2005
  • 30-06-2005
  • 29-06-2005
  • 28-06-2005
  • 27-06-2005
  • 25-06-2005
  • 23-06-2005
  • 22-06-2005
  • 19-06-2005
  • 13-06-2005
  • 12-06-2005
  • 11-06-2005
  • 06-06-2005
  • 05-06-2005
  • 04-06-2005
  • 03-06-2005
  • 02-06-2005
  • 01-06-2005
  • 27-05-2005
  • 26-05-2005
  • 24-05-2005
  • 23-05-2005
  • 21-05-2005
  • 13-05-2005
  • 14-04-2005
  • 03-04-2004
  • 02-04-2004
  • 01-04-2004
  • 02-01-2004
  • 01-01-2004
  • 21-09-2000
  • 11-09-2000
  • 10-09-2000
  • 09-09-2000
  • 08-09-2000
  • 07-09-2000
  • 06-09-2000
  • 05-09-2000
  • 04-09-2000
  • 03-09-2000
  • 02-09-2000
  • 01-09-2000
  • 31-08-2000
  • 30-08-2000
  • 29-08-2000
  • 02-01-2000
  • 01-01-2000
  • 26-01-1995
  • 25-01-1995
  • 24-01-1995
  • 23-01-1995
  • 22-01-1995
  • 21-01-1995
  • 20-01-1995
  • 19-01-1995
  • 18-01-1995
  • 17-01-1995
  • 16-01-1995
  • 15-01-1995
  • 14-01-1995
  • 13-01-1995
  • 12-01-1995
  • 11-01-1995
  • 10-01-1995
  • 09-01-1995
  • 08-01-1995
  • 07-01-1995
  • 06-01-1995
  • 05-01-1995
  • 04-01-1995
  • 03-01-1995
  • 02-01-1995
  • 01-01-1995
  • 01-01-1993
  • 11-01-1992
  • 10-01-1992
  • 09-01-1992
  • 08-01-1992
  • 07-01-1992
  • 06-01-1992
  • 05-01-1992
  • 04-01-1992
  • 03-01-1992
  • 02-01-1992
  • 01-01-1992
  • 06-01-1991
  • 05-01-1991
  • 04-01-1991
  • 03-01-1991
  • 02-01-1991
  • 01-01-1991
  • 16-05-1990
  • 01-01-1990
  • 16-08-1989
  • 28-07-1989
  • 27-07-1989
  • 26-07-1989
  • 25-07-1989
  • 24-07-1989
  • 23-07-1989
  • 22-07-1989
  • 21-07-1989
  • 16-08-1988
  • 02-02-1988
  • 01-02-1988
  • 01-01-1988
  • 02-01-1981
  • 01-01-1981
  • 01-01-1980
  • 30-05-1970
  • 01-02-1970
  • 30-11--0001
    Miauw!
    Natuurfoto's en verhalen

    Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!

    14-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Fotoalbum bij hoofdstuk 13
    Fotoalbum bij hoofdstuk 13 :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk13September2011ParazaVentenac?authkey=Gv1sRgCJyZhrzV2sT63wE#

    14-01-2012 om 02:20 geschreven door Laathi


    » Reageer (18)
    12-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 13.

    Parazas, dinsdag 13 september 2011.

     

    13. Op bezoek in een onderbroek.

     

    Tijdens deze reis hebben we al dikwijls terwijl we voorbij een huis vaarden, half als grapje, opgemerkt “dit huis zou ik wel willen”, “nee, dit in geen geval”, “dit zou ook wel dik in orde zijn”. Of ze nu te koop stonden of niet we gaven onze mening. Enkele dagen geleden zagen we aan de oever tussen Paraza en Robia een schitterend huis te koop staan waarvan we allebei zegden “en dit zouden we zéker willen”. Toen we er gisterenavond op de terugweg er weer langs vaarden leek het ons nog aanlokkelijker. We fotografeerden het telefoonnummer.

    Vanochtend na het ontbijt belden we de eigenaars en we spraken af om half elf binnen te wippen, of beter aan te leggen.

     

    We wilden ons netjes aankleden maar ik vond het toch beter eerst naar daar te varen en dan ons goede kleren aan te doen anders zouden die al bezweet zijn. We legden aan, ik in mijn vuile shorts en bikini bovenstuk, Paul in zijn t-shirt over zijn onderbroek. En… tijdens onze drukke aanmeerbezigheden stond tot onze grote ontzetting de bejaarde eigenaresse ons al boven aan de berm op te wachten. En wij, door een mix van gène en haast, maar sukkelen met het aanleggen. Ik trok snel binnen mijn fatsoenlijk lang kleed aan, sprong van boord en bleef direkt met mijn rok in de stekelstruiken hangen. Paul dook in zijn zwarte jeans en trok een wit hemd aan terwijl ik in de pinnekes hing… We controleerde onze touwen en beklommen het steile trapje naar de tuin. Kortom, den entrée was alles.

     

    Een française, die er in de zestig uitzag, maar achteraf 80 bleek, verwelkomde ons. Een zeer gedistingueerde maar lieve dame. Ze vertelde dat haar man een hartaanval had gekregen en niet meer kon lopen en dat hij ook geestelijk verward was, dat ze voor die redenen hun eigendom verkochten. We werden door het prachtige domein rond de villa geleid, eerst kregen we de boomgaard te zien, met perzik-, abricozen-, appel-, peren-, amandel-, vijgen- en nog vele andere fruitbomen. Het leek wel het aards paradijs. Een paradijs dat dan nog automatisch besproeid werd door water van het canal.

     

    Achter elke hoek van het huis bleek nog een klein apart tuintje, er bevonden zich ook nog drie houten chalets. Op de heuvel voor het huis lag een overdekbaar zwembad en daarachter een overdekt terras met ingebouwde barbecue. De villa zelf was in een mediteraanse stijl gebouwd, kleine vensters met houten luiken om de warmte buiten te houden. Via een kleine donkere keuken kwamen door een deur met geslepen glas in een living met zitkuil en mezzanine waar haar echtgenoot in een rolstoel zat. De kamer was ingericht met meubelen die in een paleisje thuis hoorden. Op de benedenverdieping zagen we nog een badkamer en slaapkamer en daarachter lag een dubbele garage die omgebouwd was tot studio waar haar 99- jarige vader gewoond had. In een gang was nog een extra toilet met douche en in de ruime kelder stond de zwembadapparatuur te snorren. Centraal in het huis lag de, alweer duistere, traphal die werd gedomineerd door een mooie brede houten trap die naar de mezzanine en twee kleine slaapkamers leidde. Het huis had ontelbare ingangen, die telkens op andere stukjes groen uitgaven. Rechts van het perceel lag een wildernis waar niet mocht gebouwd worden omdat het Canal du Midi een door het UNESCO beschermde site is, achter het huis begon een steile helling. Aan de linkerkant lag nog één villa en voor de rest zagen we niets dan wijngaarden.

     

    Ik vroeg me af waar de bewoonde wereld begon en de dame nam ons mee langs de “oprit” naast de twee huizen die pas na drie kilometer op een echte baan uitkwam. Nog enkele kilometers verderop, net achter het kasteel van Paraza begon pas het dorpscentrum.

     

    Het huis was mooi, zij het wel heel ouderwets van inrichting, maar de zuidwest oriëntering, de ligging, de tuin en het uitzicht op het kanaal, en aan de andere oever de wijnvelden met daarachter een zicht op de Pyreneeën en Andorra, was ronduit uniek.

     

    Vannacht had ik naar mijn foto’s zitten kijken die ik van op het water van de villa had genomen en de prijs op 500.000 euro geschat. Toen ik er binnenkwam, de automatische afdekking van het zwembad, de sproeiinrichting en de breedte van het terrein zag deed ik er in gedachten almaar 50.000 euro bij. Na de rondleiding vroeg ik de prijs en ik had de nagel op de kop geslagen. De vraagprijs was 530.000 euro plus notariskosten.

     

    We kregen nog de plannen te zien van toen ze het huis gebouwd hadden, de mensen hadden werkelijk alle facturen bij gehouden. Hun boekhouding was even keurig in orde als hun huis. Na bijna drie uur namen we afscheid en meerden aan in het dorpje Paraza om dat eens rustig te gaan bekijken. Allemaal nauwe straatjes met twee kastelen en een kerkje. Het leek wel alsof iedereen dood was, pas na 10 minuten wandelen zagen we drie vrolijke Fransen op een bankje zitten. We vroegen of er ergens internetaansluiting was maar daar deden ze in dit dorp nog niet aan mee. Iets verder zagen we de enorme machines die voor de wijnoogst gebruikt worden en raakten we met de wijnboeren in gesprek. Ze kenden allemaal het huis en vonden de ligging uniek omdat er nooit meer in die buurt kon bijgebouwd worden terwijl in de rest van de omgeving elk vierkante metertje verkaveld wordt. De mensen waren vrolijk en vriendelijk. Zij stelden ons voor om eens met andere Belgen te gaan praten die hier woonden. Ze wezen ons de weg, de heuvel op en al snel stonden we bij Dirk en Mireille aan de poort waar we met een eigen gemaakt fruitsapje verwelkomd werden. Ze woonden al zes jaar in een hypermodern huis in Parazas op de top van de heuvel met een uitzicht op de oude dorpskern. Ze leken me rond de 45 en de 55 jaar oud maar bleken 63 en 71… Het leek wel of iedereen er hier 15 jaar jonger uit ziet dan hij is. Zo te zien een gezonde plek. Met vanzelfsprekend ook nadelen.

    Op die zes jaar waren er bij hen 1 keer hun nieuwe fietsen gestolen en was er 1 keer ingebroken. De prijzen van werkmensen waren veel hoger voor vreemdelingen dan voor de inboorlingen, en in het dorp bleken er drie clans te bestaan, waartussen wat diplomatiek schipperen nodig was. Desalniettemin wilden ze er nooit meer weg, ze hadden al hun bezittingen in België verkocht. In het dorp woonden 16 nationaliteiten en ze hadden een socio-culturele vereninging opgericht samen met authentieke bewoners. Het viel me wel op dat elke huis een alarm-installatie had.

     

    Het meest vervelende aspect was dat het enige huis naast dat van de mooie villa net verkocht bleek aan een Duitser. Met de gekke naam Von Schwanevlügel, die Paul de rest van de dag Von Schweinevlügel genoemd heeft. (En dan nog niet voor de grap, ’s avonds bleek dat hij die naam gewoon verkeerd verstaan had…) Het moet een nogal eigenaardig personage zijn, dat al lang in het dorp woont, maar waar niemand echt contact mee heeft. Het is niet duidelijk of hij zelf in zijn pas gekochte huis gaat wonen of dat hij er vakantiewoning om te verhuren van gaat maken.

     

    Als ge zo afgelegen gaat wonen wilt ge natuurlijk wel weten wie uw buren zijn. Ik zou het niet prettig vinden moest het een huurwoning worden waar elke twee weken onbekende mensen komen vakantie vieren en dat het buurhuis daarna heel de winter zou leeg staan en we daar helemaal alleen zouden zitten.

     

    Ondertussen hadden we ook al contact opgenomen met Jacqueline en Gilles, zodat zij het huis eens op internet konden bekijken. Maar daar was net een huiselijke crisis aan de gang zodat zij zelf net besloten hadden hun zalige “bed and breakfast” in Générac te verkopen. Ik hoop dat ze nog van idee veranderen want dat zou toch zonde zijn. Ik ga er zo graag overnachten.

    Ze bekeken het huis op het internet en vondr, de prijs voor die unieke ligging ook zeer redelijk.

     

    Vanavond belde ik mijn jeugdvriend, die al honderden huizen in frankrijk gerestaureerd en verkocht had op, om zijn mening eens te horen. We hadden mekaar alweer in een tiental jaren niet gezien dus er was heel wat te vertellen. Hij bleek net een oud kasteel verbouwd te hebben en aan een groot project van een hondertal nieuwbouwhuizen te willen beginnen. Hij zou graag een groot gezondheidscentrum maken waar mensen kunnen komen kuren, en waar de nieuw gebouwde huizen kunnen verkocht worden aan mensen die graag in een service-villa wonen.

    Toen hij hoorde over mijn hyper-acusis vroeg hij om direct langs te komen, hij zou zijn beste therapeuten optrommelen, want hij wou eerst proberen mij te laten genezen… Ik zei dat ik al zo ongeveer alles geprobeerd had, maar och, eentje meer, baat het niet dan schaadt het niet. Alleszins we zouden er een rustige optrekje krijgen in zijn kasteel en dat kan ook wel best een grappig zijn. Die buurt is trouwens ook erg mooi, we zijn er 15 jaar geleden al eens met hem doorgereden. De natuur is er wild en betoverend.

     

    Hij had het huis aan het canal in Paraza, dat we op het oog hadden, ondertussen ook al op internet bekeken, ik kreeg een volledige beschrijving van hoe het huis in mekaar stak en van alle gebruikte materialen, en hij noemde direct de twee grote nadelen van deze streek : de waanzinnige mistralwind die mensen gek kan maken, en dat de streek bekend is voor zijn banditisme omdat ze zo dicht bij de Spaanse grens ligt. Tja, de mistral hadden we vorig jaar in de buurt van Nîmes en Avignon uitgebreid meegemaakt (een verschrikking voor mijn oren) en dat Narbonne een misdadigersnest is dat wist ik al 30 jaar, van toen ik hier voor ’t eerst kwam.

     

    We hebben onze plannen dan maar veranderd en in plaats van morgen aan de Katharenroute te beginnen gaan we een paar honderd kilometer naar boven rijden om mijn oude kameraad te bezoeken.

    Misschien moeten we ook wel vroeger terug naar huis want ik hoorde net van mijn trouwe poespasser dat Phineas zijn zweer aan zijn staart terug is opengebarsten…

     

    Terwijl ik typte maakt Paul de boot aan kant zodat we morgen alle bagage onmiddellijk in de auto kunnen proppen en letterlijk “schoon schip” maken. Wat dat is iets dat ge zelf moet doen als ge bij Nichols huurt : uw boot kuisen…

     

    Al bij al hebben we vandaag weinig afstand afgelegd maar was het toch een heel bewogen dag.

    Het idee om het leven niet op te geven vanwege mijn hyper-acusis, maar een heel nieuw leven in de natuur te beginnen, is iets wat pas vanmorgen in ons opkwam en wat toch nog even zal moeten bezinken denk ik. Ik ziet het me nog niet zo direct doen. Maar het is wel een plezante gedachten-oefening.



    En morgen het fotoalbum van deze dag!

    12-01-2012 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (2)
    11-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Fotoalbum hoofdstuk 12.
    het fotoalbum bij hoofdstuk 12 :
    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/Hoofdstuk1211_09_12LaRedorteParaza?authkey=Gv1sRgCLeC_MWGxe-AQw#

    11-01-2012 om 20:32 geschreven door Laathi


    » Reageer (4)
    10-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 12.

    Maandag 12 september 2011, net achter de bocht van Paraza.

     

    12. “Debiel zonder flash”.

     

    De nacht was vol muggen geweest, de dag zou vol zon worden. En we begonnen er aan met een sappige goudgele meloen. De laatste reeks sluizen van onze reis lag voor de boeg. Paul besloot nog wat foto’s van mij te maken voor het vertrek.

    Hij snapt de ballen van de menu’s van de Nikon, dus hebben we voor de ikoontjes synoniemen bedacht. De portretstand (ikoon : dame met hoed) noemen we ‘nen hond met een hoed op’. De automatische stand (een groen camera-ikoon) heet bij ons ‘debiel’. Bij het fotograferen in die automatische stand ging de flitser telkens ongewenst af. Ik zei “draai hem één standje terug”, en Paul keek naar het ikoon (een doorstreept flits-ikoon), en repliceerde : “Aaaah, ge bedoelt ‘debiel zonder flash’!” Ik lag plat van’t lachen…

     

    Als eerste kwam de sluis van Jouarres waar we bij de lieve sluizenier nog wat beschilderde stenen kochten en er één van zijn eigen rollen wc-papier bovenop kregen omdat we totaal zonder zaten.

    Hij verkocht ook enkele oude postkaartjes, onder andere eentje van Narbonne, waar honderden vrouwen in het begin van vorige eeuw hun was zaten te doen aan de oever van de rivier. De ene naast de andere. Destijds kunnen de rivieren ook niet erg proper geweest zijn… Al de rioleringen kwamen er in uit, de mensen wasten daar dan nog hun kleren in… En dat allemaal in deze hitte…

     

    Ik ben al dagen op zoek naar de Aude, die hier vlak naast zou lopen, en eindelijk dacht ik hem gevonden te hebben. Ik stapte van boord en trok het binnenland in waar ik meende een sluis te zien. Even vergetend dat de Aude, gesteld dat ze dan toch zou bestaan, wel aan de andere kant van het Canal zou moeten liggen. Ik kwam uit op het meer van Jouarres. Weer geen Aude dus. Er zal deze reis beslist geen ode aan de Aude geschreven worden.

     

    Op de middag legden we aan in Homps waar een vriendelijke fransman, toen we hem de weg vroegen, ons meteen een lift gaf naar een supermarkt. Paul had plots zin gekregen in een baguette. Vandaar. Maar… tot ons groot plezier verkochten ze er gebraden kippen. We kochten de kleinste, die in vergelijking met wat wij in België gewoon zijn toch nog meer op een kleine kalkoen leek dan op een kip. Naast de winkel stond een container waar een Dienst voor Toerisme gevestigd was. Ocharme die madame, die moet zich in de zomer ook beslist een gegrilde kip voelen. We vonden er heel interessante documentatie over de route langs de Katharen-kastelen.

    Terug richting kanaal wandelend kwamen we langs enkele mannen die platanen en andere bomen aan het verzagen waren. Het was dus al zover… Ze gaan er echt aan, die prachtige machtige bomen…

     

    Op het kerkhofje groeiden amandel- en olijfbomen. Paul plukte een olijf en kwam tot de constatatie dat die smaak niks maar dan ook niks met die uit ons potteke te maken heeft. Wat zou er met olijven gebeuren tussen het plukken en het in het potteke steken?...

    In het enige winkeltje dat we tegenkwamen kocht ik een kado voor mijn privé kok van “Oud Sluys” : een ovenwant en een handdoek in de vorm van een reuzekrekel. Voor mezelf koos ik een kleine stenen krekel met als opschrift : “Écoute le chant du Soleil”. Net wat ik me altijd voorstel als ik de duizenden krekels in mijn eigen kop hoor zingen.

    Het bezoek aan Homps had wat teveel van mijn oren gevraagd. Het leek een heel slaperig dorpje, maar de druivenoogst is bezig en er rijden enorm lawaaierige machines rond.

     

    Voor de sluis van Homps besloten we rustig onze baguette te eten terwijl de sluiswachter zijn potje kookte. Na de maaltijd heb ik een uurtje coma-zonnen op ons dak gedaan. Ik zou de Franse gewoonte van de siësta snel gewoon kunnen worden. En ik heb weeral iets bijgeleerd. Als ik vroeger veel in de zon zat werd mijn haar steeds lichter en lichter, terug naar mijn kleuterblond. Maar grijs haar wordt dus niet terug goud. Weeral een droom die niet meer moet gedroomd worden. Voor Paul werd het veel te heet, dus besloten we de sluis door te varen zo rap ze weer open ging. Het is echt opvallend dat de meeste sluizeniers die hier wonen hier zo gelukkig zijn, en echt dol op de streek. De meesten komen van andere delen van Frankrijk en vinden het hier, met zijn 300 dagen zon per jaar, de hemel op aarde. De wind nemen ze er graag bij.

     

    In de sluis van Homps lag een Engelse boot voor ons, een vrouw van mijn leeftijd werkte met de touwen van haar achtersteven, en ik deed het touwwerk op mijn boeg. We stonden dus tijdens het versassen gezellig te kletsen. De drie man op haar voorplecht zouden alles wel goed in het oog houden. Niet dus. Plots gilde de dikke sluiswachteres. Aan haar kreet te horen was er een probleempje. En inderdaad, de boot van de Engelsen was met zijn rubberen stootrand op de bovenkant van de sluismuur blijven liggen, de voorzijde van het schip zweefde dus boven het water. De Engelsmannen gaven een duw tegen de muur en hun boot kwam met een klap op het water terecht. Mijn compagnon de route trok er zich niks van aan. Ze reageerde heel cool met een “Shit happens”. Ze vertelde dat ze deze reis nog een boot had zien hangen en dat haar man vroeger met zijn kinderen ging varen en dat die hun boot eens op de wal aan een klamp hadden vastgeknoopt. Het water zakte, het kind kreeg de knoop niet los, pa stond machteloos naar boven te kijken en plots knapte de klamp met de koord van de rand. Het “ophangen” van boten gebeurt hier blijkbaar meer dan regelmatig. Logisch ook, als iedereen zo maar een boot kan huren zonder een zinnige uitleg te krijgen of les te moeten volgen. In mei, in de Elzas, hebben wij ook maar een minimale uitleg gekregen en we moesten onze plan maar trekken. Ben ik blij dat wij daar onze eerste vaarervaring opgedaan hebben en niet direct in dit gekkenhuis van “vier boten in ovale sluizen” terecht gekomen zijn.

     

    In Pechlaurier zijn we dan eindelijk de berg gaan beklimmen om het panorama te bekijken. Hier is het heel duidelijk hoe het canal langs de natuurlijke hindernissen zoals bergen en rivieren geleid is. Het kronkelt als een dronken slang door het landschap. Op het einde van een kort recht stuk boog het zich rond het kasteel van Argens-Minervois en verdween in het landschap. Van boven konden we ook het gesukkel in de sluis zien. Een koppel dat net begonnen was en de tweede sluis van hun leven voorgeschoteld kreeg… Op zo’n moment twijfelt men tussen schateren en huilen van medelijden.

     

    Met pijn in het hart namen we onze allerlaatste sluis, Argens. We lagen er heel relax in. Heel vreemd. De sluiswachter boog zich gezellig over de sluismuur om het babbeltje voort te zetten. Alweer een man die verliefd is op zijn streek.

     

    In Roubia sloegen we onze touwen rond enkele platanen en gingen wandelen in het dorpje, cirkelvormig aangelegd rond een eeuwenoude kerk. Ook hier waren boeren druiven aan het verwerken. Maar het was er wel stil. Iedereen lijkt hier altijd te slapen achter zijn gesloten luiken. Op een caféterras zaten twee mensen, op een bank zagen we nog iemand zitten, en buiten enkele spelende kinderen zagen we geen kip.

     

    De kerk was fascinerend. Tenminste wanneer we eindelijk iets begonnen te zien want het was er stikdonker (toch alleszins tot ik de lichtknop vond bij het buitengaan…)

    In het plafond zaten kleurige glasramen ingewerkt. Iets wat ik nog nooit gezien had. Het zou een schitterend effect geven als ze niet zo vuil waren geweest. Door de kleinere, smalle brandglasramen in de wanden schilderde de zon in duizend kleurtjes een tekening op de grauwe muren. We konden zelfs tot op het hoogzaal. Geweldig om de geschilderde ramen van op zo’n korte afstand te kunnen fotograferen. Ge kunt er heel speciale effecten mee bereiken. Normaal kunt ge zo’n glas nooit van dichtbij zien, dus hier waren toch al weer mensen aan aan ’t peuteren en krabbelen geweest. Zonde. Letterlijk en figuurlijk.

    Ik ben duidelijk lang niet meer naar de kerk geweest want de tarieven van het “stoeltjesgeld” hingen hier aan de muur en dat bleek ondertussen 2 euro te zijn. In mijn jeugd was dat 1 frank…

    Paul was vandaag duidelijk in zijn “fotograaf”-modus want hij pakte de Nikon en ging nog eens te keer met zijn ‘debiel-zonder-flash’-stand. En het leverde een paar heel mooie foto’s van mij en Irma op. Allebei bruin. Ik van de zon, Irma van ’t stof.

    De oude olijfmolenpers lag ver buiten het dorp, dus dat vergaten we maar, die zou toch al gesloten zijn. We waren moe en wandelden terug naar onze Olonzac om een mooie slaapplek te gaan zoeken.

     

    We vaarden langs gouden bomen, zilveren wuivende rietpluimen over een smaragdgroen kanaal. De natuur is hier een juweelkistje.

     

    Net achter Paraza zochten we een makkelijk stukje oever om aan te meren voor de nacht. We kozen voor 1 boom en 1 piket, en dat werd dan onze woonplaats voor deze nacht. Onze touwen waren nog niet vastgeknoopt of er kwamen al drie koppels eenden aangezwommen. Bedelend voor wat van de tafel zou vallen…

    Aan de ene kant hadden we uitzicht op wijnvelden en een dorpje waarvan het kerkje om het uur zachtjes klingelde, achter de andere oever lag een soort wildernis. Vanuit de volgende bocht in de rivier hoorden we heel de avond gitaren en gezang, waarschijnlijk van de boot van de Chinezen die we ’s namiddags hadden zien liggen. Aangezien het akoestische muziek was en geen boenke-boenke gedreun was het niet storend. Onder de volle maan verorberden we onze kip met gebakken patatjes en sla. En zagen dat het goed was.

     

    Het fotoalbum van deze dag volgt later!

    10-01-2012 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (0)
    06-01-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 11.

    O-oh...Ik heb mijn blog in geen weken bekeken en ik wist helemaal niet dat dit fotoalbum ging verschijnen. Ik had het in een vorig leven voorgeprogrammeerd, ik was het totaal vergeten...
    Ik begrijp nog altijd niet dat er hier nog lezers komen... Maar... zoveel trouw moet beloond worden!

    Bedankt voor jullie lieve reacties en mooie wensen ik wens jullie ook een héél fijn, gezond en gelukkig jaar. Ik heb ook enkele berichten op mijn gsm aangekregen maar ik kan zelf nog niets terug sms-en omdat mijn telefoon hier nog niet werkt... Sorry hiervoor.

    Ik ben ontzettend ontroerd dat jullie mijn blog zijn blijven opzoeken. Het spijt me dat ik jullie verwaarloosd heb, maar ik was eigenlijk niet meer van plan om nog te bloggen. Maar aangezien sommige mensen toch wel een beetje verknocht blijken aan mijn schrijfseltjes heb ik besloten door te gaan.

    Ik heb inderdaad, zoals ge al vermoedde, in mijn nieuwe leven al aardig wat geschreven. Ik denk zo een 180 bladzijden...
    Een nieuw leven beginnen in een vreemd land is een heel avontuur, het maakt veel emoties los en dompelt u in waanzinnige toestanden. Mijn dagboekverhalen zijn dus heel persoonlijk. En vanzelfsprekend hilarisch. Ik wil ze niet graag "zomaar op het internet gooien", maar ik zou ze wel willen delen met mijn héél trouwe lezerskring. Mijn huis is nogal een "speciaal beestje" en een beetje gekend in de streek, dus ik wil ook niet dat zomaar elke internetter te weten komt waar ik woon. Ik heb niet voor niets een plek op het einde van de wereld gewenst, en gevonden, om er in alle stilte een nieuw leven te kunnen beginnen. Ik zoek voor dit probleempje nog een oplossing, want ik ben er zeker van dat jullie mee gaan genieten van mijn knotsgekke avonturen en mijn kompleet waanzinnig huis.
    Ik weet nog niet hoe ik het ga oplossen, maar ik vind er wel iets op.

    Eerst maak ik het reisverhaal van het Canal du Midi af omdat daar de kiem ligt van mijn totaal, maar dan ook totáál, onverwachte verhuis naar Frankrijk. Tegen dat alle hoofdstukken van dit reisverhaal gepubliceerd zijn zal ik wel een manier gevonden hebben om mijn dagboek met mijn vaste, trouwe lezers te delen.
    Momenteel is alles een beetje vrolijke chaos, dat kan ook niet anders als ge rond half september uw huis voor de allereerste keer ziet en er half november al hals over kop in trekt omdat ge er stapelverliefd op bent. Een verhuis zonder meubelen, met alleen het hoognodige en vanzelfsprekend de 7 poezen.

    Dus hier gaan we weer!

    Hieronder het verhaal dat bij het onverwacht gepubliceerde album hoorde.

    Overmorgen plaats ik hoofdstuk 12, en de dag daarna het bijhorende album. Vannacht nog heb ik de foto's samen geraapt maar ik moet er nog ondertitels bij schrijven.
    Veel lees- en kijkplezier en bedankt voor jullie - voor mij nog steeds niet te bevatten - trouw, waar ik oprecht blij en dankbaar voor ben.



    Zondag 11 september 2011.

    Tussen La Redorte en de sluis van Jouarrès.

     

    11. Pinball Wizards.

     

    Zoals afgesproken vertrokken we zonder ontbijt naar Carcassonne. In peis en vree vaarden we na het ontwaken naar het grote bassin in het midden van de stad. De stad was stil. Een heerlijke, slaperige zondagochtend. Geen verkeer, geen treinen, dus geen oordoppen. We knabbelden rustig aan onze verse vijgjes, gisteravond geplukt.

    De sluis was dicht en we moesten even wachten in het midden van het bassin van de jachthaven. Een grote cirkel waarrond de echt sjieke boten aan de kade liggen. Paul zat aan het roer. Plots kreeg de wind vat op ons, en aangezien wij geen zijmotoren hebben om bij te sturen liet Paul de boot kalm zijn eigenwijze rondje draaien. Ge kunt niet midden in een jachthaven uw motor gaan aanzetten. Aanleggen mag ook niet. Dus we hadden geen keuze. Ik zag ons heel traag naar een sjiek zwart jacht afdrijven, dus ik sprong snel naar de boord om ons met mijn handen af te duwen. We raakten mekaars botsballonnen (waar die ook voor ontworpen zijn), en ik duwde met mijn hand tegen zijn boord onze badkuip terug af.

    Toen we al terug in het midden van de kom lagen komt die vent vanonder uit zijn kajuit en begint ons in bekakt Engels uit te schelden! Of we dat met onze auto soms ook doen? Hé?! Waarop ik vriendelijk terug riep : “Sorry Sir, but we drifted by accident to your side because of the wind.” Ik kreeg nog wat gescheld naar mijn hoofd, onder andere : “You touched MY property!  This boat is my PROPERTY!” en toen was voor mij de maat vol, vanuit het midden van de sjieke jachthaven, pal in Carcassonne centrum, zette ik mijn keel open, de volgende historische woorden galmden door de soezende stad : “Fuck you!!! Buy yourself a penis instead of a boat!” Geen woord steeg nog op uit het bassin, geen bemanningslid van welke boot ook ademde nog. Na nog een welgemeende “Fuck you!” (ja, ik kan het niet laten, ik hou van afwerking) verdween de man snel terug naar beneden. Ik had graag mijn tekst nog eens in het Frans ook laten schallen, maar daarvoor is mijn taalbeheersing niet goed genoeg. Gelukkig lagen er genoeg Engelsen die hadden kunnen meegenieten want in de sluis sprak een man ons direct met kurkdroge engelse humor aan : “Well, ... that chap wasn’t really happy.”

    Het fijne aan zo’n opmerking over “boten”, “lengtes”, en “penissen” is dat ze die met zich mee moeten dragen. Alleen. Want mannen kunnen die niet aan hun vriendjes vertellen zonder zichzelf belachelijk te maken.

    Als dat ventje nu nog meer van zijn tak had gemaakt dan had ik beslist mijn enterhaak ter hand genomen en was daar mee op hem afgezeild. Ik denk dat minstens één van mijn voorvaderen toch een kaper moet geweest zijn. Zo eentje die vloekt en kettert, maar dol is op de papegaai op zijn schouder. En de voorliefde voor sjaals heb ik ook al, dus die kan ik in ’t vervolg misschien ineens beter rond mijn kop binden, met zo’n knoopje aan de zijkant. Ik mankeer alleen nog het ooglapje. Maar misschien maken mijn oordoppen dat wel goed.

     

    De sluis in het centrum was, eens we er in lagen, een makkie. Ik doorstond zelfs heel Carcassonne zonder oordoppen. Natuurlijk, vorige keer dat we hier waren was het vrijdagavond en spitsuur. Dat zal er ook wel wat mee te maken hebben. Of de adrenaline van mijn boze bui…

     

    Met veel gefoefel geraakten we met vier boten in de volgende sluis, de sluizenier trachtte zes Engelsen in hun enorme brede huurboot aan het verstand te brengen dat ze in de volgende driedubbele sluis van Fresquel onze boot vooraan in de sluis moesten laten aanleggen, zodat naast ons nog een medium formaat kon en naast zijn dik geval nog een kleinere boot. Maar ze snapten het niet. Na de sluis stak hij ons gewoon vrolijk zwaaiend voorbij en begreep niet dat we op die manier het volgende uur niets dan gewring en tijdverlies zouden meemaken. Aan deze sluizen naast de baan kan ik niet zonder mijn doppen beginnen, dus kon ik het ook niet gaan uitleggen. Die man was een perfecte stuurman (weliswaar niet moeilijk als ge twee extra zijmotoren hebt), maar waarom had die nu weer totaal geen ruimtelijk inzicht? Met een beetje doorzicht is vier boten van verschillende vormen en maten in een sluis planten zo eenvoudig als een tangrampuzzel van vier stukken in mekaar leggen.

     

    En inderdaad, in Fresquel ging hij er als eerste in, maar och, ik zou me er wel achter leggen. Tot er een nog grotere, en langere, boot in zicht kwam die ook in de sluis moest. Nu begonnen de problemen pas goed. Op dat schip zat zes man, en die konden goed overweg met hun bakbeest. Ik had ze ervoor al eens geholpen met aanleggen, dus één van die mannen kwam ons een handje toesteken met de touwen. Maar daarvoor moest ik mijn kasteeltje wel eerst op zijn plaats krijgen zonder de Engelsen te rammen. Eigenlijk zijn wij gewoon veel te braaf want gisteravond vertelde een sluiswachter ons nog dat er in het hoogseizoen veel huurboten zijn met dronken bestuurders die hun boot als een pingpongballetje van sluismuur tegen poort tegen sluismuur en nog eens tegen de poort laten botsen, en dat allemaal al gierend van het lachen.

    De behulpzame Fransman zei dat het haast onmogelijk was dit traject af te leggen met twee personen, hij beweerde al last te hebben als er maar drie mannen hielpen. Tja, aan hun vrouwen hadden ze niet veel hulp, want die stapten achteloos de meerpalen voorbij (in plaats van even een touw aan te pakken) en gingen met een piepklein fotoapparaatje fotokes maken alsof er totaal geen werk aan de winkel was.

     

    Na de toch wel zware karwei en de stress van het versluizen was ik doodmoe. Paul was ondertussen ook al lichtjes gewond geraakt aan een been - op net dezelfde plek als ik, we blijken dus toch zusterzielen - dus die verdween naar ons hospitaaltje beneden. Ik zat alleen aan het stuur net op een prachtig traject. Als ge als eerste vaart is het water rimpelloos en zijn er prachtige foto’s van weerspiegelingen te nemen. Maar de Fransen hun boot was sneller dus ik besloot mijn plan maar op te geven en dicht tegen de oever te gaan varen om hen te laten passeren. Toen kwam er vanachter één van de duizend bochten van het Canal een tegenligger en moest ik mijn koers weer wijzigen. Wat ik iets te bruusk deed, zodat ik Paul al vloekend van de WC hoorde vallen…

    Kortom, ik vaarde nog altijd als eerste, zij het enigszins zigzaggend, maar mijn echtgenoot was terug op post en ik kon alsnog mijn fotoreeks maken. Ik doopte ze de “Feeëndreef”. Zo mooi is de weerspiegeling van de gelijkmatige stammen op nog maagdelijk vlak water. Op de achtergrond dan nog een bruggetje en een torentje. Mijn beloning was navenant het voorafgaande gesukkel.

     

    Achter Trèbes, in Millegrand, legden we doodmoe op de eerste zonnige plek aan om wat te bekomen. Dat is natuurlijk het voordeel van stroken waar de platanen al weg zijn. Daar hebt ge zon… Ik plofte me boven op ons dak en viel in een soort coma. Na nog geen minuut gilde Paul dat zijn piket losgekomen was, en we lagen ineens dwars over het kanaal. Hij had het gemerkt toen hij vriendelijk naar een voorbijkomende boot zwaaide en hij kon blijven zwaaien. Het leek alsof het schip niet verder vaarde. Natuurlijk niet, wij draaiden gewoon mee… Dus maar terug in gang geschoten om de zaken, letterlijk, weer recht te zetten. Uiteindelijk kwam mijn “zonneklopke” er toch nog van, zij het onder een flauw waterzonnetje. Het was windstil, laf eigenlijk, maar daar was ik me al niet meer van bewust zo snel mijn kop mijn kussen raakte..

     

    Na mijn weldoend katzwijmtje riep Paul me aan tafel. Hij had op het achterterras een uitgebreide brunch klaargezet. Boterhammen met echt vanalles. Iets eten zou me goed doen, want we waren nog altijd maar op die paar ontbijt-vijgen aan ’t leven. Vanaf Carcassonne was alles er dan ook zo hectisch aan toe gegaan.

     

    Rond drie uur waren we terug ongeveer op onze positieven, en zetten we ons terug aan ’t stuur. Lang zouden we niet op onze positieven blijven.

    In Marseillette zat ik aan het stuur en deed Paul het trossenwerk. Hij stond op de kade, reikte naar een touw dat over bakboord hing, boog teveel naar voor, gleed weg maar viel niet in de sluis omdat zijn voet bleef haken achter het ijzeren sluisladdertje. Hij kwam in limbo in een horizontale positie tussen wal en schip te hangen met zijn onderbeen tussen twee sporten van de ladder geklemd. Ik kwam als een razende aangespurt van mijn bovendek om de boot dichter bij de muur te trekken, en mijn echtgenoot uit zijn toch wel penibele situatie te verlossen. Buiten wat bloed en binnenkort veel blauwe plekken was er wonderwel niets aan de hand. Ik ben er zeker van dat als dat een van mijn tengere knoken zou overkomen zijn, ze gebroken had geweest.

     

    In de drie sluizen van Fonfile ging het er tof aan toe. We hadden nu drie boten met toffe mensen als compagnons en we kenden mekaar al stilaan. Allemaal senioren, wij waren de jongsten. Het was een internationaal gezelschap : Britten, Nieuw-Zeelanders en Canadezen. De boten hadden allemaal 4 of 6 man aan boord. De sfeer werd snel heel plezant en iedereen hielp iedereen. De iets oudere mensen waren blij dat ik hun touwen aanpakte, dat ze niet telkens zelf razendsnel van hun boot moesten springen. Met een van de Nieuw-Zeelanders was ik ondertussen zo verbroederd dat we maar bleven tetteren op de wal terwijl we vergaten dat de boten onder ons in de sluis wegzakten. Net op tijd realiseerden we ons dat we snel naar beneden moesten springen om ons eigen schip niet te missen. Uw touw vasthouden kunt ge evengoed van op uw boot.

     

    In de dubbele sluis van Saint-Martin speelde zich hetzelfde scenario af, maar dan nog iets erger. Weer vergaten we door ons gebabbel aan boord te springen. Gelukkig waren we allebei nogal lenig en was een sprongetje van een meter geen ramp. Maar… Toen wij als eersten in de sluis arriveerden had ik snel mijn touw rond een meerpaaltje geslagen, een lus rond de klamp aan boord gelegd en daar “eventjes” een knoop in gelegd… Ik wou de oudere mensen snel gaan helpen dus kon ik mijn touw niet vasthouden, vandaar “even” die knoop. Natuurlijk raakten de Nieuw-Zeelander en ik weer vinnig aan de praat op de kademuur, en moesten we weer op het laatste moment aan boord springen, en toen viel mijn oog op mijn knoop!! Godzijdank had ik die op een verstandige manier gelegd zodanig dat ik die met 1 ruk los kon trekken! Paul had niets gemerkt want die stond vooraan het touw te leiden en ondertussen met de Canadezen te praten. Ik trok mijn knoop los en “klap” zei de boot en landde terug op het water. Paul dacht dat het een lichte aardschok was.  Ik had verdorie de grootste beginnersfout aller tijden gemaakt en mijn boot opgehangen!!! De Brit lachte zich een breuk. Ik heb toen in ’t Engels onze oude Vlaamse spreuk “Klappen en breien gaan niet samen” uitgelegd. We besloten dan maar niet meer te breien en alleen nog te babbelen. Op onze vergeetachtige leeftijd is dat het veiligste. Het ging er echt heel geestig aan toe. Behalve dat ondertussen de Nieuw-Zeelanders de twee schokbrekers van de Brit zijn boot op dusdanige manier geramd hadden dat de ene afgebroken was en de andere vertikaal hing…

     

    Het is ook echt een ramp om met vier boten in ovale sluizen te moeten gaan liggen als er wind staat. In de Elzas waren de sluizen eenvoudige rechte bakken. Ge vaarde er recht in en vaarde er recht uit. Hier zit ge enorm veel fijn bochtenwerk te maken om aan die halfronde kademuren aan te leggen. Alle boten klemmen zich tegen mekaar vast, en dan gebeurt het wel eens dat eentje een onderdeel van een andere te grazen neemt. Als ge rondkijkt hoe sommige boten er hier uit zien… ’t Is triestig. De meesten hun rubberen stootranden vertonen alle kleuren, overal zijn er hoeken af (dat komt natuurlijk omdat die grote bakken niet meer de vorm van een boot hebben maar van een reuze badkuip), en de rompen staan vol krassen. De onze is gelukkig alleen nog maar slijkerig door de boot met mijn blote handen van glibberige kaaimuren weg te duwen. En, eerlijk is eerlijk, hij is nog maar drie maand oud…

    De Nieuw-Zeelanders waren de gelukkige bezitters van zijmotoren maar die hadden ondertussen de geest gegeven, maar dat maakte hen niet echt treurig want “dat maakte het varen alleen maar avontuurlijker”… Dat is inderdaad zo, daar weten wij nu eens echt alles van.

     

    De Brit vertelde me over hoe fijn het was om de kanalen in Engeland te bevaren. Hoe véél avontuurlijker dat was! De bootjes zijn in ijzer in plaats van in polyesther, er zijn geen roeren of stuurwielen maar helmstokken zoals in zeilboten, de kanalen zijn veel smaller, alle sassen moeten hoogspersoonlijk manueel opengedraaid worden, en de sluispoorten zelf opengeduwd. Ge moet goed oppassen dat ge op niets meer kracht zet dan uw eigen gewicht of ge krijgt een hefboomeffect en ge gaat finaal de mist in. Gekneld geraken tussen een ijzeren boot en een stenen sluismuur, het klinkt misschien wel avontuurlijk maar echt plezant lijkt het me toch niet. De Engelse kanalen verloren voor mij helemaal hun charme toen hij vertelde dat ze daar vaarden met dikke vesten en zelfs balaclava’s (bivakmutsen) voor hun gezicht tegen de koude wind. Geef mij dan maar de Midi.

     

    Aan de (alweer dubbele) sluis van Aiguille kwamen we met zijn vieren aan en… er was geen sassenier. De sluis was dicht en bleef dicht. We lagen daar met zijn vieren achter mekaar te dobberen in de hoop dat de poorten zich zouden openen want de sluis was leeg maar er gebeurde juist niets. Op de duur moest iedereen de gekste manoevers gaan uitvoeren om midden in dat kanaal te blijven liggen, er was geen plek om aan te meren, of we hadden de omheining van de sassenier zijn tuin moeten slopen. Het leek wel het ballet van de radeloze bootjes. We riepen naar enkele toeristen of zij misschien een sluiswachter zagen. En ja, die kregen madam de sluiswachtster wakker.

    Eens we allemaal terug met onze boegen weer richting sluis lagen ging alles vlot. Ik besloot om nu eens niet iedereen te gaan helpen maar eindelijk de sassenier zijn ijzeren kunstwerken te gaan bekijken waar ik op de heenweg geen tijd voor had gemaakt. Beeldjes van mensen en dieren vervaardigd uit oud ijzer, zoals fietskettingen, potten, tangen,… De grote figuren zaten zo in mekaar dat ze konden bewegen. Een marionet danste, een kip wiebelde op en neer, een ander ventje plaste in een echte toiletpot,… Het kraakte en piepte wel allemaal erg maar het was wel geestig om zien. Op zijn sluis had hij zelfs een levensgrote “zagevent” gemaakt. Een beeldje dat vroeger wel eens in bruine kroegen te vinden was en dat op de toog werd gezet als iemand begon te zagen. Als de sluisdeur opendraaide bleef het beeld zich voorover buigen en weer oprichten alsof het de sluis eigenhandig opendraaide. Heel goed gevonden.

    Ook een heel grappig werkje was een “touwtrek”-wedstrijd tussen aan de ene kant vier aftandse snijtangen en aan de andere kant van de koord vier oude knijptangen. Het beeld was hooguit een halve meter lang maar kostte wel 150 euro. Het was duidelijk dat deze sassenier zich niet als kleine neringdoener beschouwde maar wel als heus kunstenaar.

     

    Het varen is hier een soort afvallingskoers, de ene na de andere geeft er de brui aan en zoekt een lekkere plek om te gaan koken en slapen, of blijft achter in een jachthaven. Dus toen we in de sluizen van Puichéric aankwamen hadden we al van twee boten van ons “konvooike” afscheid genomen. Maar we kregen er een schone nieuwe bij. Een Fransman. Met een aak van wel 18 meter. Een sluis is 32 meter lang. Om door de nauwe ingang van de ovale sluizen binnen te varen had hij ook maar één meter over. Voor een schip van dat formaat hebt ge dus wél een vaarbewijs nodig. Het werd al heel snel duidelijk dat een vaarbewijs nog niet bewijst dat ge ook effectief kunt varen. Hij lag daar met zijn boot in dat sas heen en weer van stuurboord naar bakboord te kletsen, hij maar draaien aan zijn groot roer, en zijn madam maar altijd over de gesloten sluisdeuren heen en weer rennen omdat ze niet wist langs welke kant ze nu eindelijk de touwen zou toegeworpen krijgen. En dan te bedenken dat die zware platte bak niet eens last kon hebben van de wind die onze plastic dozen zo’n parten speelt. En toch raakte die werkelijk alle kanten van de sluis als een echte “pinball wizard”. Hij had het geluk dat hij te lang was om helemaal dwars te komen liggen. Dat mankeerde er eigenlijk nog aan.

    De Britten en wij lagen in ons vuistje te lachen. Ik verdacht hem ervan dat hij hoopte dat ik nog eens een opmerking in de trant van die in het bassin van Carcassonne zou maken, want die had hij hilarisch gevonden. Maar de Fransman deed mij geen kwaad, hij was alleen een beetje blasé, en dat moet ge ze gunnen zonder er commentaar op te geven, vind ik. Uiteindelijk had hij mij écht niet nodig om van zichzelf een spektakel te maken.

     

     

    Eens de sluis voorbij werd het bloed van Paul zijn been afgewassen door de regen. Vanuit de kajuit gaan sturen vond hij niet sportief, dus zaten wij daar allebei aan het roer onder een grote paraplu als twee loze vissertjes. Gelukkig duurde de bui maar even en was aan de volgende sluis de zon alweer van de partij, zodat zijn wonden wat konden drogen. Ik wou dat hij aan ’t stuur bleef zitten met een ijszakje op zijn been, maar hij deelde liever de gezellige babbels op de kademuren.

     

    Later renden en strompelden de Nieuw-Zeelandse vrouw en ik met onze touwen over de kademuren en kwamen we tot de constatatie dat we toch eigenlijk te oud zijn voor dit gekkenwerk. Dat ge dit beter kunt overlaten aan jongere mensen, en dat de voornaamste bagage een maxi-doos met EHBO-gerief zou moeten zijn. Maar plezier hadden we wel.

    We hadden lol voor 10, maar waren moe voor 20.

     

    Iets voor zeven verlieten we de laatste sluis van de dag, voeren La Redorte voorbij en zochten een mooie, rustige avondplek. Dat moest en zou gebeuren op de linkeroever want daar liep geen jaagpad, en zouden dus de volgende ochtend geen fietsers of joggers voorbij razen. Wat er wel was, was een steile berm vol pinnige struiken, inderdaad onbereikbaar voor iedereen die geen krokodillenvel bezit. Tijdens het oeverloze (letterlijk) gemanoevreer plukte ik toch een paar heel speciale blaadjes van een overhangende struik. Ze waren aangetast door insecten of een ziekte en de talloze gaatjes en halfgaatjes zagen er uit alsof het brandglazen van een kerk waren. Ik zou er morgen wel wat macrofoto’s van nemen. Binnen de minuut realiseerde ik me dat het misschien niet zo’n best idee was, want mijn vinger begon branderig aan te voelen. Ik zat dus duidelijk met een giftige plant te knoeien. Het leek me wijzer om mijn handen maar braaf thuis houden tot we eindelijk aan land konden. Een mens moet eigenlijk niet altijd met iets bezig zijn.

    Na verscheidene mislukte pogingen om aan te leggen op een plekje waar een meter zonder stekelig groen was, slaagden we er op de duur toch in om ons zonder machete van boord te begeven. Ik legde de touwen rond twee dode platanen en door de kale takken scheen de zon weer op ons neer. Paul wou eerst de boot van het slijk en de bloedplekken ontdoen, maar er is geen beginnen aan. Ik beklom ondertussen de berm om te kijken wat er achter lag. Ik had het kunnen denken : wijnvelden. Het had dus geen zin om nog verder door al die stekeldingen te gaan klimmen. Ik besloot dan maar om op de voorplecht te gaan zitten schrijven om te rusten en wat te bekomen van de avonturen van deze welgevulde dag.

    Paul besloot dat het tijd was om ook voor een welgevulde maag te zorgen. Hij had ondertussen “Oud Sluys” ingericht op het dak en serveerde er een overheerlijke couscous met zeven groenten. De zon ging onder achter de eindeloze wijnvelden en om halfnegen moesten we met onze stramme spieren en talloze wondjes en wonden in de pikkendonkere (vergeten kaarsen mee te nemen…) onze tafel en stoelen een verdieping lager verslepen om van de Franse dessertkaasjes te kunnen genieten.

    Zoals de Engelsman daarstraks stikkapot, zwetend en hijgend, neergeploft op zijn boeg al zei : “And did we actually buy this as a holiday??...”

     

    Een dag van 41 kilometer en ongeveer 20 à 25 sluizen... Een mens zou voor minder een goede nachtrust verdienen. Ik ben wel blij dat we vastliggen aan twee dikke platanen want met deze stormwind zou ik mijn piketten niet vertrouwen. En op deze plek midden in de nacht een doornvrije oever moeten gaan zoeken… Nee, dat zou nu toch wel teveel van het goede zijn.

     

    Het fotoalbum van deze dag :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk11?authkey=Gv1sRgCMHD5eD9mdGtxgE#

    06-01-2012 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (7)
    23-12-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Vrolijk kerstmis!

    Een fijne kerst voor al mijn lezers!





    23-12-2011 om 01:32 geschreven door Laathi


    » Reageer (8)
    30-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 10.

    Zaterdag 10 september 2011.

    Tussen La Douce en Carcassonne.

     

    10. Van trouwe herdershond en eenzame wolf tot vergeetachtige pitbull.

     

    Tot mijn opperste verbazing werden we alleen wakker, “Jef Mast” was nergens te zien. En ik had mijn boze woorden al zo goed gerepeteerd! Dat hij de naam van zijn boot best kon veranderen in “L’Arrogance” en nog iets over de lengte van zijn mast in tegenstelling tot zijn piemel en zo…

    We wilden proberen om voor de middagpauze zoveel mogelijk sluizen voorbij te raken zodat we in de namiddag rustig het rechte kanaal naar Bram zouden kunnen afvaren.

    Met nuchtere maag vaarden we de kilometer tot La Douce en de sluis was geopend, we versasten, helemaal alleen, op nog geen 10 minuten! Er was geen kat op het kanaal. Aan de sluis van Herminis hetzelfde verhaal, zodanig dat ik Paul maar zijn ontbijtboterhammetjes aan ’t roer bracht, want ook de dubbele sluis van Lalande vlogen we door.

     

    Gisteren had ik veel plezier beleefd aan goed voor mijn groepje te zorgen. Als eerste de sluis checken, zien met hoeveel we er in konden, de info doorgeven aan de collega’s, netjes wachten op de laatsten en dan iedereen zo compact en veilig mogelijk in de sluis laten aanleggen zodat kleintje er zich kon tussen proppen. Ik voelde me helemaal niet “De Godin van de Sluizen” zoals de Amerikaansen me noemden, eerder “De Herdershond van het Kanaal”. Ik was gelukkig mijn groepje bij mekaar te houden. Het waren ook allemaal zo’n toffe mensen. Tot Jef Mast erbij kwam natuurlijk, dan was de lol er af. Dan kreeg de herdershond eerder pitbull-neigingen.

     

    Vandaag was mijn totem eerder “Eenzame Wolf” dan “Trouwe Herdershond”, maar dat vond ik al even plezant. Helemaal alleen op mijn hoge toren het kanaal afvaren, met mijn kop tussen de bladeren. De ochtend was grijzig begonnen en ik zat daar met een dik vestje, maar al tijdens het versluizen werd het daar te warm voor en verruilde ik het voor een topje. De zon brak door, het zweet brak uit. Met ons tweetjes alleen in diepe sluizen was niet makkelijk, we gooiden onze touwen omhoog in de hoop een meerpaal te strikken maar ik ben daar echt hopeloos in. De natte koorden zijn voor mij te zwaar om een paar meter hoog te gooien, en mijn gevoel voor richting is ook niet wat het zou moeten zijn. Ik begrijp waarom ik nooit goed ben geweest in balsporten. Paul daarentegen kan binnenkort als cowboy een job vinden. Na een derde poging had hij meestal zijn meerpaal gevangen. Het is hier heel kalm, dus de sluiswachters zijn de “eenzame wolven” zeer behulpzaam, een babbeltje is in deze rustige zone blijkbaar welkom. De meeste mensen schijnen niet verder te varen dan Carcassonne.

     

    Het enige dat een beetje tegenviel was dat ik mijn beste oordoppen mislegd had. Normaal doe ik ze na het aanmeren uit, maar gisterenavond, met al die treinen, had ik ze rond mijn nek laten hangen… en nu vond ik ze niet meer. Dus moest ik versassen met de “oorverkrachters”, mijn op maat gemaakte harde monsters. Het voordeel is dat het zware geluid van het water verzacht wordt maar ik nog wel woorden kan verstaan. Och, alles heeft zijn voor- en nadelen.

     

    Eén van de sluiswachters vertelde dat het kanaal amper anderhalve meter tot twee meter diep is. Maar het is wel tussen de 20 en 30 meter breed. Er was dus wel wat graafwerk nodig om met primitieve middelen op 15 jaar aan 280 kilometer te geraken. Daarbovenop dan nog de bruggen bouwen, de gecompliceerde sluizen construeren, en niet te vergeten het pad waarlangs de paarden de boten moesten voorttrekken aanleggen. En natuurlijk… die 45.000 platanen planten met een afstand van ongeveer 7 meter… (alhoewel we later van een kennis hoorden dat het Napoleon Bonaparte was die langs de Franse wegen platanen liet planten, om zijn legers in de schaduw te laten marcheren). Het kanaal is dan ook met recht en reden door de UNESCO geklasseerd en beschermd als een van de grootse werken der mensheid. Vandaar dat de zieke platanen zeker en vast zullen vervangen worden, zij het dan over een periode van 15 jaar. Ik vraag me af hoe het er hier in de herfst moet uitzien… Als de plataan in ons tuintje zijn bladeren laat vallen dan ziet ge onze gazon niet meer. Laat staan wat er gebeurt als dit regiment afscheid neemt van zijn bladerdak. Zou het dan het gevoel geven of ge met uw boot over een brede bewegende bruine dreef van bladeren glijdt? En al die platanenbollen die naar beneden vallen!!! Dat moet ook zijn charme hebben. Alleszins, elk jaar wordt eind oktober het kanaal gesloten en laat men sectie per sectie leeglopen om de nodige onderhoudswerken uit te voeren. Hier zullen nogal wat bladerenblazers aan te pas komen. Misschien wel bulldozers?

    Paul blijft bij hoog en laag beweren dat deze bladeren kleiner zijn dan die van onze plataan. Ik geloof er niks van. Hier lijken ze kleiner omdat alles zo weids is. Alleszins, ik pak een blad mee zodat we thuis kunnen vergelijken.

     

    Alles ging deze ochtend zo ongelofelijk vlot dat we al pal op de middag in Bram arriveerden, waar we bij het Nicols-station water konden tanken en, zij het zeer moeizaam, mail konden versturen. De plaatselijke Nicols-gerant baatte hier een brasserietje uit met terras. Echt een zalig bruin café uit de jaren stillekes. Met een speelse jonge kater. Een streelzachte pels, gouden oogjes en een kort staartje. Hij deed me helemaal aan mijn geliefde Ming denken, die nu al bijna een jaar overleden is. Ik hielp enkele mensen om een foto te maken en raakte in gesprek met de bejaarde dame van het gezelschap. Ze woont aan het kanaal, in een beschermde site, net op de plek waar het kanaal zijn water krijgt uit een reservoir met bergwater, en waar destijds de schippers hun goederen overlaadden. Ze zei dat het er prachtig was, maar voor ons is het niet haalbaar want het is nog 27 kilometer, voorbij Castelnaudary en talloze sluizen verderop. Ze leerde me ook dat de felle wind hier de normaalste zaak is. Hete zomers, zachte winters, weinig regen, (maar als het regent dan giet het), en heel veel wind. Zo verloopt het leven hier. Haar kinderen, Parijzenaars, gaven ons verschillende tips over de fijnste abdijen en kastelen van de Katharen die we hier kunnen bezoeken. Ze vertelden over de abdij van Fontfroide, het kasteel van Peyrepertuse en de Gorges de Galamus. Het klonk allemaal even aantrekkelijk. We nodigden hun even uit aan boord, want ze hadden zo’n ding nog nooit van binnen gezien. Ook zij keken hun ogen uit naar de ruimte in ons Duo-ke.

     

    De boot nog langer dan woensdag huren gaat niet, dus moesten we hier wel de terugtocht aanvangen. Uiteindelijk moeten we toch een dertigtal sluizen door om ten laatste woensdagochtend terug in Le Somail te geraken. Jammer wel, ik had er best nog een weekje aan willen breien.

    En dus keerden we, met spijt in ons hart, onze Olonzac met zijn boeg weer noordwaarts.

     

    Na enkele kilometers zagen we onze piepkleine lieveling aangemeerd liggen. Op het dekje van de boot met een naam die langer is dan het vaartuig zelf – “Charinne II Marennes” hielden de twee Fransen hun siësta. Meneer lag te slapen en madame was aan ’t breien. We keerden even terug om een afscheidsbabbeltje te maken. Ze vertelden dat ze al zoveel eekhoorns gezien hadden. Ik heb er nog maar ééntje gezien. Maar wij zagen dan weer veel bever-achtigen (beverratten ofte Myocastor Coypus). Een dier dat hier in de 20er jaren van vorige eeuw uit Zuid-Amerika geïmporteerd is voor zijn pels, maar sommige dieren ontsnapten of werden later in de natuur losgelaten omdat pelsenmantels “out” waren. Nu vormen ze een probleem omdat ze gaten in de oevers graven… We namen voor ’t laatst afscheid van Charinne II, over twee weken zullen zij weer thuis zijn. Ze doen het rustig aan, ze leggen maximum 30 kilometer per dag af. Twee gelukkige dobberende gepensioneerden met alle tijd van de wereld. Zalig.

     

    De eerste sluis op onze terugweg was een makkie. Naar beneden versassen is zo veel eenvoudiger. Geen geworstel tegen het binnenstormende water, want de sluis loopt leeg, geen getrek aan touwen, gewoon bootje met de losse pols aan een touw rond een meerpaal laten zakken, en vooral geen lawaai, want het water spuit achter de nog gesloten sluispoort het kanaal in. Ge kunt het bij manier van spreken met uw handen in uw zakken.

     

    Toen ik de sluiswachter ging roepen sprak ik met zijn buurvrouw, die had een boom vol vijgen. De meesten lagen te rotten op de grond. Zo zonde. Ik vroeg of ik er wat van haar mocht kopen maar ze liet me er gewoon een paar handenvol plukken. Lekker voor bij onze pannenkoekenpauze die we na het versluizen gepland hadden.

    Aan de sluis stond een blauwe bidon en daar kunt ge uw piketten in ontsmetten om de platanenziekte niet verder te verspreiden. Het was de eerste die ik zag, jammer dat ze er niet meer de aandacht op vestigen.

     

    De pannenkoeken met stroop smaakten heerlijk. Zoiets is veel lekkerder op een koelere dag. Na een zoete hap begint de stuurman meestal te soezelen en dan grijp ik mijn kans om te varen. Mijn nieuwe spelletje is om net naast de overhangende takken te scheren, en zo goed te mikken dat ik ze op 30 cm van mijn hoofd passeer. Het is een prima vaaroefening. Mijn passagier wordt dan wel wat van links naar rechts gerold, maar in ’t slaap gewiegd worden is gezellig.

     

    Aangezien ik nu toch aan het stuur zat besloot ik daar maar ineens te blijven en alle sluizen zelf te nemen. De wind was heel hevig en het was een kwestie van goed te mikken, maar na mijn zelf uitgevonden vaaroefening lukte het heel goed. Wel fijn om zo hoog op uw boot te zitten en uw matroos het gesleur en gesukkel met de natte touwen te zien doen.

     

    En toen kwamen we aan de eerste etappe van de dubbele sluis van Lalande, en het weerzien met de vriendelijkste sluiswachter van de Midi. Ook daar ging alles perfect, de wind blies me wel weg, maar met een paar keer terug gas geven en wat achteruit waaien kwam ik wel aan de kant. Ik was toch alleen in de sluis, dus het maakte niet uit bij welke paaltjes ik aanmeerde. Ik zag wel dat er in de onderste etage boten lagen, maar daar maakte ik me geen zorgen over, die zouden wel weg zijn tegen dat ik een verdieping lager moest.

    Het water kwam op het laagste punt en traag zwaaiden de sasdeuren open. Wat ik toen zag deed me haast van mijn stuurzetel vallen… Ik zag… een horizontale mast…

    Jef Mast himself. Een déjà-vu van ’t zuiverste water. De sassenier gaf opdracht om die rotzeilboot eerst mijn sluis binnen te laten varen en vervolgens zijn plaats in te gaan nemen. Dat impliceerde dat ik met die hevige wind op amper 10 meter afstand van stuurboord naar bakboord moest maneuvreren en dat zonder snelheid, wat het beest kompleet onbestuurbaar maakt. Op zich nog niet het allerergste, maar ik moest mezelf dan ook nog naast een heel groot schip vol Amerikanen mikken. Een boot die ook lekker door wind tegen de stuurboordmuur geklemd zat. Met de dood op mijn neusgaten begon ik aan mijn maneuver. Ik was panisch dat ik die kerel zijn mast zou beschadigen die meer dan een meter achter zijn schip uitstak. Enfin, ik geraakte zonder ongelukken gepasseerd, doordat Paul met zijn volle gewicht aan de touwen bleef hangen tot ik er voorbij was. Maar dan… moest ik op die paar meter afstand me zien te lanceren naar de overkant. Ik geraakte er net toen een windvlaag mijn boot richting Amerikanen duwde. Ik gaf wat gas, trachtte terug een meter achteruit te geraken om opnieuw te beginnen, meer dan een meter dierf ik niet want daar lag het sexsymbool van Jef Mast. Uiteindelijk kwam ik weer naast de Amerikanen te liggen maar Paul kreeg de meertouwen niet bijtijds rond de meerpalen gezwierd, dus daar ging ik weer richting Amerika. Ik zag alle sterren van de Amerikaanse vlag. Op dat moment begonnen de 8 Amerikanen te juichen als bij een rugbymatch : “Let her go girl! Don’t worry! You’re doing fine! You’re going real great!!!” Zachtjes vleide de wind me tegen hun schip, kon Paul zijn touwen gooien en me naar de bakboordmuur trekken. Na hun vriendelijke woorden smolten mijn zenuwen weg als sneeuw voor de zon. Ik begon direkt een praatje te maken en ze snapten onmiddellijk dat ik zo bang was geweest voor die zeiler. Eén van hen merkte al op : “He’s not a nice guy, isn’t he?...” “Neeje! Neeje! Nog veel erger!!! He’s a real pain in the ass!!!” Toen moesten zij mijn plaats in nemen in het bovenste sas en sloten de deuren zich tussen ons. Door mijn getetter met mijn Amerikanen was ik toch wel vergeten om Jef Mast uit te schelden zeker!! En ik had zo geoefend op mijn tekst verdomme! Pfffft, op 48 uur van trouwe herdershond tot eenzame wolf tot vergeetachtige pitbull. Wat een hondenleven. Maar niet zo erg als dat van die Amerikanen want die hadden nog vele, vele versassingen met Jef Mast voor de boeg…

     

    Ik kon zonder aanleggen direct het wachtbekken doorvaren en kwam zonder problemen in Herminis te liggen. Alleen. Oef.

    Mijn doel was om terug La Douce - de laatste sluis voor Carcassonne - te halen, om op dezelfde plek als vannacht te slapen, zodat we morgenvroeg direct aan de hel van Carcassonne konden beginnen, om in die lawaaitoestand zéker niet te moeten stranden voor de lunchpauze van de sasseniers. En dat doel haalde ik 10 minuten voor de sluis van La Douce sloot. Perfect.

     

    We vaarden verder langs de 200 à 300 jaar oude platanen waarvan er sommige de vorm hebben van een kandelaar met 6 kaarsen. Toch zo erg dat ze weg moeten. We vonden moeiteloos onze mooie plek van vanmorgen terug, maar deze keer was er geen zonsondergang - bij gebrek aan zon - en besloten we het aperitief op onze voorplecht te houden. Een dag met alle soorten weer eindigde weer in een dofgrijze tint. Ons voorterras had een natuurlijk dak van platanentakken. We zaten er met zijn tweeën als in een knus nestje.

     

    Het avondmaal werd geserveerd op het achterterras. Cassoulet met gebakken patatjes en als dessert enkele van de versgeplukte vijgen.

     

    Ik ben blij dat we het stuk van Carcassonne tot Bram nu toch ook gezien hebben. De vegetatie was hier al een beetje anders dan in het stuk net boven Béziers, omdat we hier een stuk hoger zaten. Hier zagen we niet alleen wijngaarden maar ook af en toe weiden, maïsvelden en vee. Tussen de platanen groeiden ook al eens enkele eiken en naaldbomen. Zelfs het water had hier een andere groentint. Nergens maar dan ook nergens heb ik mensen in het Canal zien zwemmen. Dat werd ook afgeraden. In zekere zin is het een open riool… Het afvalwater van de dorpjes komt er in terecht, en dat van de duizenden boten die hier per jaar rondvaren ook. En uiteindelijk is hier niet echt stroming, want het is geen rivier maar een kanaal. De enige waterbeweging die hier voorkomt is die van de wind en van de talloze versluizingen. Ik zou wel eens graag in de winter een leeggelopen segment zien, wat daar allemaal op de bodem moet liggen… En toch is hier veel leven in en op het water, want regelmatig zien we vissers, en de eenden zijn ook niet bepaald mager.

    En wij zijn ook zeker niet meer mager dankzij de goede keuken van “Oud Sluys”.

    Het fotoalbum van deze dag :

    30-11-2011 om 02:18 geschreven door Laathi


    » Reageer (1)
    27-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. pauze met een goede reden
    Even pauze in het verhaal... jullie zullen wel merken waarom ik nu even geen tijd heb om te computeren...

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/EenPreVerhuis?authkey=Gv1sRgCKuAnOqN7emwuAE#

    27-11-2011 om 01:58 geschreven door Laathi


    » Reageer (4)
    16-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 9.

    Vrijdag 9 september 2011.

    Eén bochtje achter Carcassonne.

    9. The Goddess of the Lock.

    We besloten op tijd te vertrekken, eerst één kilometer te varen en te ontbijten, voor we de driedubbele sluis van Fonfile zouden nemen. Daar konden we netjes aanschuiven, want we konden toch maar met de tweede shift mee naar boven. Tijd genoeg voor een licht gekookt eitje en daarna eens langs “de sluis in aktie” te wandelen. Dit soort van sassen, met sluizeniers, zijn ideale plekken om te verbroederen met de collega’s. Eén van de boten is bemand door Amerikanen van onze leeftijd, en er ligt altijd een gitaar aan boord. Bleek dat het muzikanten uit San Francisco waren. Héél fijne mensen, jammer genoeg zijn ze vandaag gehaast want ze moeten voor 7 uur in Carcassonne geraken om hun boot in te leveren… Dat zal niet simpel worden. Gelukkig konden ze met de eerste shift mee. De vrouw kwam nog snel teruggelopen om ons mailadres te vragen en ons het hunne te geven. Ietwat gegeneerd gaf ze hun knotsgekke adres “hellobugguts at Yahoo”. Ze bleken als punkgroep begonnen te zijn… Tja, dat draagt ge natuurlijk de rest van uw leven mee, als ge uw mailadres niet verandert.

    Na een dik half uurtje was het onze beurt. We mochten eigenlijk maar met drie boten het sas in, maar we zorgden ervoor dat het kleintje van het Franse koppel er toch nog bij kon. De sassenier was zelfs zo vriendelijk om mijn toegeworpen touw aan te nemen. Met wat gewring vonden we met zijn vieren een plekje in het sas. Dicht bijeen is warm. Zeker hier, en nu, in de gloeiende zon. Een zon waarvan mijn leraar Frans zou gezegd hebben, in zijn smakelijke zuid-franse dialect : “Le soleij qui sjangte danj le cjiel!”

    In Marseillette was het ondertussen 33° en dat was toch wat te warm voor mijn dikke jogbroek. Ik trok ze uit, wou aan land springen, tot Paul gilde : “Ge hebt uw bikinibroek niet aan, ge staat daar in uw onderbroek!” Dat had helemaal mooi geweest, in onderbroek, met doppen en leren handschoenen… De sluiswachter van La Marseillette was ook alweer zo een lieverd die begreep dat ik dat kleine Franse bootje er echt bij wou, en hij hielp mee de indeling van de sluis te organiseren zodat we niemand van ons groepje moesten achterlaten. Hij nam zelfs de touwen aan!

    Na de sluis haalden we stilaan een supersjieke, 30 meter lange zeer traag varende aak in. De “Allouette”. Paul zag het niet zitten dat enorme ding voorbij te steken, maar om daar nu 6 km achter te gaan hangen vond ik ook maar niks. Uiteindelijk was de schipper zelf zo charmant om ons aan te bieden voorbij te varen. Duidelijk een zeer ervaren man. Aan 8 per uur een inhaalmanoever doen,… we voelden ons net vrachtwagenchauffeurs. Het duurde en duurde maar het lukte. Alhoewel het een Pyrrhus-overwinning bleek. De volgende sluis, in Trèbes, ging net dicht, dus wij moesten wachten tot na de middagpauze. Niet erg want het was bloedheet, we zochten een wachtplek in volle zon en ik ging me een uurtje laten braden. “L’Allouette” kwam er aan en voor zijn 30 meter werd de middagpauze even onderbroken. Een schip van 30 meter in een sluis van 32 meter, het leek geen makkie. Maar nee hoor! Met amper twee man kregen ze het ding op zijn plaats, met 1 poging slingerde de koord zich om de meerpaal en de zaak was gepiept. Het blijkt een schip van de Orient Express te zijn. Het is af te huren voor vier of 12 personen voor een week, aan de ronde prijs van 17.000 euro. All-in. Gids en excursies. Mja. Wel stom om zo’n boot te huren en dan met een taxi rondgereden te worden naar de bezienswaardigheden… Geef mij dan maar onze plastiek wastobbe.

    De toffe sluiswachter legde eindelijk het zieke platanenraadsel uit. De bomen gaan over een periode van 15 jaar systematisch gerooid worden. Het nieuwe, dure, resistent exemplaar wordt net tussen de twee gerooide geplant en eens die groeit dienen de verrottende wortels van de oude exemplaren als voeding. De wortels uitdoen is onmogelijk want dan is de oever van het kanaal weg. Actuele begroting van de operatie: 50 miljoen Euro…

    Omdat we toch moesten wachten begonnen we zelf ook aan onze lunchpauze. Op het bovendek en het terras scheen de zon bloedheet, maar onze tafel op de voorplecht lag in de schaduw. Dankbaar maakte Paul daar gebruik van om er slaatje van tomaten en komkommers met tonijn en ananas te serveren. Een restaurant met zicht op de sluis! Toch wel geweldig, een boot waar ge over maar liefst vier “eetzalen” beschikt.

    Op minder dan een half uur waren we de drie verdiepingen door, we konden aan een zalig recht stukje beginnen. Spiegelglad water met heerlijke reflecties van de reuzenbomen. Paul moest zich even beneden met zonneolie gaan bezig houden dus kon ik varen. Zalig! Ik begin ondertussen terug “een echte” te worden. Ik stuur door bochten met de sigaret in mijn mond en mijn Nikon voor mijn neus. Gemakkelijk is het niet, en een zicht is het zeker niet, maar mijn jongenszieltje jubelt. Plots sprong er een piepkleine kikker aan boord. Daar zat ik dan : 1 hand nodig om te sturen en twee handen om mijn lens af te stellen… Maar met knieën kunt ge ook sturen. Ik zwalpte van links naar rechts, en aangezien we altijd vooraan varen, vraag ik mij af welke bedenkingen achterop komend verkeer weer moet gehad hebben betreffende “vrouwen aan het stuur”. Maar ja, die konden mijn klein prachtig kikkertje ook niet zien natuurlijk! Gelukkig kwam Paul snel terug boven en kon ik me met mijn nieuwste huisdier bezighouden. Het heeft toch enkele fascinerende foto’s opgeleverd.

    Eindelijk zagen we overdag een bever! Het blijkt een muskusrat te zijn. Hij zwom het kanaal over met een tak in zijn bek in het midden van het dorpje Trèbes, en er zwommen ook nog witte zwanen langs de zomerse terrassen.

    Een tegenligger had een tuintje op zijn boot, met vooraan twee standbeelden van zwanen en daartussenin een koppel zeer levendige hondjes. Prachtige boegbeelden. Ge ziet soms echt kabouterhuisjes voorbijvaren.

    Op dit traject zagen we ook de eerste gerooide platanen. De oever wordt tegelijk met het rooien versterkt maar gelukkig op een diervriendelijke manier. Er wordt een soort kippengaas langs gelegd waar de planten na een tijdje doorgroeien en het metaal verbergen. Ik zag enkele nieuwe plataantjes staan maar ik hoop maar dat het wilde scheuten waren en geen nieuw geplante. Anders zou het wel zielig zijn want het waren sprieteltjes van nog geen meter hoog… Op die manier gaat het lang duren eer ze in hun volwassen glorie het kanaal gaan omzomen…

    Ondertussen passeerden we nog de sluizen van Villedubert en l’Eveque, heel gezellig met onze vier boten, de vrolijke Fransen, de lieve Amerikanen en het avontuurlijke franse gepensioneerde koppel uit de Charente in hun klein bootje.

    In Fresquel begon de eerste fase van de versassing van de hel. We meerden aan om te wachten op het openen van de sluis en voor ons lag een zeilboot. Met gestreken mast vanzelfsprekend. De man kwam onmiddellijk op ons af en begon een warrige uitleg dat hij als eerste moest versassen en steeds de stuurboortkant moest krijgen. Omdat zijn gestreken mast, die horizontaal over heel de lengte van zijn boot lag (en vooraan en achteraan er nog een flink stuk uitstak) anders zeker de wanden zou raken. Bovenop vond hij ook nog dat we een meerpaal verder moesten gaan wachten. OK, ik maak mijn touwen terug los maar glijd daarbij met één been van de oever, eindelijk hing ik dan toch weer eens tussen wal en schip. Ik had geen houvast meer op het riet en daar ging ik. Allemaal voor een totaal nutteloos maneuver, want binnen de paar minuten ging de sluis open. Zonder die vent zijn gedoe had het een fijne plek geweest want de Amerikanen waren op hun didgeridoo’s en mondharpjes aan ’t spelen. Echt lieve mensen. Maar het arrogante kereltje ging bij elk schip zijn uitleg doen over hoe hij het allemaal wou georganiseerd hebben.

    De man met de grote zeilboot kreeg zonder probleem zijn stuurboordzijde in de sluis  En toch werd het nog een ellende van jewelste. Hij maakte zijn boot in het midden van de sluismuur vast zodanig dat wij aan bakboord lagen met de grote Amerikanenboot achter ons. Die zeilboot wou niet één meerpaaltje naar voor schuiven om het kleine bootje erbij te laten! Dégoutant. Enfin, op de duur heeft hij het toch gedaan, ik vreesde dat hij aan al onze snuiten zag dat we niet akkoord waren om “onze kleine” achter te laten. De eigenaar van het jacht is een verdraaid arrogante kerel en hij moet met zijn sjiek zeilschip nog helemaal tot La Rochelle in Bretagne…

    Vervolgens wisten we niet of we in het wachtbekken moesten wachten of ineens naar de volgende dubbele sluis doorvaren, in tegenlicht konden we de gebaren van de  sluiswachter in zijn hoge toren niet zien. Dus beklom ik maar zijn toren en kreeg ik van die kerel ook nog eens mijn bak vol. Ik sleepte de boord aan touwen het volgende sas in, om toch maar zeker goed te liggen voor die snob met zijn zeilboot. Het laatste wat ik wou was een schadeclaim omdat we zijn piemel beschadigd hadden. Ik kon dan ook de boot nog niet houden hij legde zich dwars in de sluis op amper 20 centimeter voor de boeg van superman. Vreselijke momenten.

    In het laatste sluisje van Fresquel waren we er als eerste in maar daar kwam het luxe jacht al aan… Wéér hetzelfde scenario! Opnieuw geen plaats laten voor het kleine bootje. Dus de twee grote logge boten moesten zich weer herschikken en op mekaar stompen zodat “kleintje” toch nog mee kon.

    Als ik hem in de volgende sluis nog aan mijn been heb dan zaag ik zijn mast doormidden en rijg die vent aan ’t spit en maak ik “Cochon à l’Arrogantaise”. Weer was de sluiswachter een toffe mens, maar hier begon een drukke baan vlak naast de oever en werden mijn oren al zwaar geteisterd.

    De sluis van St.Jean bevond zich op amper 10 meter van twee autobanen met voorbijbrullend verkeer, het voorgeborchte van Carcassonne. Het geraas van water, moto’s en auto’s kwam van overal en zonder doppen was er geen beginnen aan. Het versluizen duurde nu ook veel langer omdat we die ellendeling met zijn mast altijd moesten dwingen zich een paar meter verder te leggen om onze kleine er bij te laten. Onze lieve Amerikaanse buurvrouwen wilden graag een babbeltje maken terwijl we daar allemaal op de kant onze boten met volle kracht stonden tegen de houden, maar ik verstond geen woord. Ik voelde me hopeloos verloren. Een uur geleden hadden ze nog gezegd dat ze zo enorm veel respect voor me hadden dat ik zo’n avontuurlijke reizen nog ondernam met mijn hyper-acusis en dat ze zoveel plezier aan me beleefden omdat ik altijd lachte. Ze vonden dat ik geweldig met mijn idiote handicap omging en noemden me “Our Goddess of the Lock”. Ikke, de godin van de sluis??? Bleek dat ze me onderling zo waren gaan noemen omdat ik er altijd voor probeerde te zorgen de schikking in de sluis zo te organiseren dat heel onze bende mee kon, ook het kleintje. Wij proberen altijd vooraan in de sluis te gaan liggen, zo dicht als toegelaten tegen de poorten, op die manier is er nog veel plaats voor anderen die zo dicht bij het binnen stuwende water niet durven te gaan liggen. We vangen op die manier wel de volle pot van de stroming op, maar dat is best verfrissend. Het lijkt wel een reuzendouche.

    Maar aan deze lawaaierige hellesluis konden ze dan eens zien hoe goed ik met mijn verrotte ziekte omging… Als een komplete, hulpeloze stuntel! Ik had kunnen bleiten van ellende, vooral omdat ik toch zo graag die zeilbootkwiet eens had uitgekafferd, maar dat gaat moeilijk met oordoppen in, want ge hoort niet wat ze antwoorden en ge kunt uw scheldkanonnade dan niet aanpassen.

    Gelukkig was ook deze sluizenier een man met een hart voor zijn beroep, hij zag mijn problemen, nam een touw over, en ik kon even in de kajuit gaan zitten om mijn kop wat relatieve rust te gunnen. Nu niet dat het onderin een voldonderende sluis stil is, maar kom, het hielp toch iets.

    En ik die dacht dat we de hel gehad hadden. Maar nee, alles kan erger, Fresquel en St.Jean bleken slechts een lauw vagevuur. Ineens zaten we midden in Carcassonne! In onze zwembroek. De laatste sluis ligt net in het midden van de stad aan het treinstation. Mijn kop was ondertussen veranderd in een stoomketel onder druk. En daar kwam arrogante La Rochelle ook weer aangetuft…

    Het gepensioneerde Franse koppel uit de Charente nam afscheid, ze bleven midden in de stad liggen. Wij sasten verder, weg uit de waanzinnige drukte. Paul had op de kaart een bocht gezien waar we enkel konden gestoord worden door de trein. De volgende sluis konden we toch niet meer halen want het was ondertussen bijna 7 uur, dus vaarden we maar verder tot de bocht met het kasteel. Het was er prachtig! In een zeer wild stukje natuur legden we aan en begonnen we op het dak aan een maaltje van dolmades, olijven en kip-taboulé. In de laatste stralen van de zon begonnen we onze verhuis naar beneden. Het was inderdaad een heel fijne plek, zeker omdat we amper twee kilometer van de stad lagen. De treinen zijn weliswaar oorverdovend. Maar aangezien al mijn onderdelen, van knieën, tot ellebogen, tot schouders en rug pijn doen en moe zijn, zal ik zeker goed slapen.


    Het fotoalbum van de dag :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk902?authkey=Gv1sRgCI3a3segu7e79wE#

    16-11-2011 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (1)
    15-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 8.

    Donderdag 8 september 2011.

    Canal Du Midi, ergens tussen sluis 49 van St. Martin en sluis 48 van Fonfile.

    8. Een kleuter op wandel met een Sint Bernard, genaamd Don Quichote.

    Wakker worden op een idyllische plek, het is niet iedereen gegeven. Misschien is “gegeven” ook niet het juiste woord want we hadden er gisteren flink voor gewerkt. De wind leek vandaag iets minder, maar wat we vergeten waren was dat we speciaal een luwe plek voor de nacht gekozen hadden. Na het ontbijt gooiden we de trosjes los, zaten alweer midden in de wind en kregen we ons bakske weer amper onder controle. Ik moest denken aan het jonge koppel dat ik gisterennamiddag een boot zag huren bij Nicols in Le Somail, die op de vraag van de verhuurder doodleuk antwoordden dat ze buiten met een klein motorbootje nog nooit gevaren hadden. De man wou hen een instructie-dvd geven (waarom hebben wij die in mei trouwens niet gekregen???) maar ze hadden geen computer. Ze zouden hun plan wel trekken. Jaja, dat zal wel. Ik wil die arme mensen vandaag niet tegenkomen want ik vrees dat die jankend aan de oever gaan liggen, al dan niet met averij. Voor de eerste keer varen met een boot die groter is dan de onze, én maar met zijn tweetjes zijn, én in deze wind. O-oh.

    Maar wij, wij kenden het klappen van de zweep ondertussen, we hadden zelfs al geleerd om aan te waaien in plaats van aan te leggen, ons kon niks meer gebeuren. Griet Piraat en Kapitein Haddock hadden hun zaakjes mooi voor mekaar. We passeerden de engte van het Pont Canal de Répudre (een overloop van het Canal voor het geval het flink regent), al zwierend en zwaaiend en draaiend, als een soort windmolen die vaarde. We kunnen de naam van de boot al beter van “Olonzac” in “Don Quichote” omtoveren. Maar kom, we geraakten de hindernis toch weer zonder schade voorbij. Mja, die wind maakt het toch wel moeilijk. Blij dat we er weer heelhuids doorgekomen waren zaten we terug als twee Roi Soleils op ons dak aan het stuur en bekeken we de vaarkaart nog eens grondig. Hm, vanaf hier begon het sluizen-traject…

    De eerste sluis was die van Argens-Minervois. Na vier dagen zonder sluizen rondgetoerd te hebben was ik het bestaan van zoiets als sluizen eigenlijk al vergeten. En och, in mei waren we zoveel sluizen gepasseerd en we waren daar op de duur heel handig in geworden. Het zou wel loslopen. Niets was echter minder waar.

    De sluizen op het Canal du Midi zijn niet rechthoekig maar ovaal, maar bovenal, niet automatisch. We voeren de sluis binnen, ik probeerde de wegwaaiende boot met vrouw en macht met een touw langs een meerpaal te leiden, maar ik kon zo hoog niet gooien. De wind blies mijn “lasso” naar alle kanten behalve over die paal. Ondertussen was er zoveel geraas van water dat ik mijn doppen moest insteken. Ik hoorde Paul roepen dat ik op “een knop moest drukken”, maar ik had geen flauw benul van waar die knop dan wel zou te vinden zijn. Ondertussen klom ik langs de sluisladder naar boven, met mijn boot aan zijn leiband - een kleuter die een Sint Bernard of een Deense dog in goede banen tracht te leiden - zwierde mijn koord rond een meerpaal en zocht een knop. De bewuste knop bleek zich aan de overkant van de sluis te bevinden… Pijnlijk. Ondertussen was er een levensechte sluiswachter uit het huisje gekomen en die stond met zijn handen in zijn zakken op de “Comedy Capers” toe te kijken. Inderdaad, dat had ik ergens gelezen, sluiswachters dienen niet om uw touwen op te vangen, hun job bestaat uit het openen en sluiten van de sluis, meer niet. We overleefden die sluis. We vroegen de sluiswachter of de sluizen op het Canal du Midi niet geautomatiseerd zijn, maar nee, hier zijn overal sluiswachters die zelf op de knop duwen. Dat wisten we dan ook alweer. Van pure alteratie door heel de operatie vergaten we gewoon aan te leggen om het kasteel te bezoeken…

    Nog geen twee kilometer verder zagen we de volgende sluis al opdagen, die van Pechlaurier. Hier hadden we pech, we konden er niet direct invaren.

    Aangezien de sluis in werking was moesten we “even aanleggen” en wachten tot de boten die van de bovenloop kwamen de sluis zouden verlaten.

    We geraakten niet aangelegd, we waaiden alle kanten op, behalve naar de verplichte wachtoever. Ik was ondertussen al aan land kunnen springen, had al het voortouw en achtertouw van de boot vast, maar ik kon hem niet tegenhouden. Zonder wind kan een kind die boot voorttrekken, maar met wind begint ons gevaarte een heel eigen leven te leiden. Voor ons lag een soortgelijke boot met twee Duitsers te wachten. De man schoot ons ter hulp. Hij kende het gevoel, hij vond ook dat hij niet met een boot maar met een wastobbe op weg was.

    Toen we de sluis mochten invaren begon het letterlijk “oeverloze” gesukkel opnieuw. Probeer met die wind maar recht in het gat van de sluis te varen… Aan de andere kant van de sluis, 50 meter stroomopwaarts, zag een Amerikaanse schipper ons gestuntel en besloot een pootje toe te steken. Hij leerde me hoe bij veel wind een touw te gooien (niet meer dan drie lussen, dat geeft gewicht genoeg om niet weg te vliegen en is niet te zwaar om te kunnen mikken), hij sleepte de boot mee tot vooraan in de sluis. Ik was de man eeuwig dankbaar. Hij legde ook uit niet te proberen de sluis op de motor uit te varen eens we er door konden, maar de boot er handmatig uit te slepen, op die manier hebt ge meer controle. (En krijgt ge heel ruwe handen. Maar kom, ’t is vakantie, ge moet er iets voor over hebben.) Overbodig te zeggen dat er van al onze heldendaden weer foto’s noch film bestaan, want we hebben onze vier handen broodnodig om ons avontuur tot een goed einde te brengen.

    Aan de oever zagen we verscheidene boten wiens bemanning ook maar uit twee personen bestond en waarvan de vrouw met de touwen op de oever stond te worstelen en de man boven aan het stuurwiel stond te draaien als komplete nitwit. In deze omstandigheden zijn boten met een bemanning van vier of zes man wel in het voordeel. Boten met een bemanning van twee zijn gedoemd tot ofwel een slappe lachbui ofwel een echtscheiding. Het Duitse koppel was ondertussen al duidelijk aan de voorbereidingen van dat laatste bezig…

    De volgende was de dubbele sluis van Oignon. Verschillende boten lagen aangemeerd in de verbreding voor de gesloten sluis. Maar de sluis blééf maar gesloten en op de boot voor ons werd de tafel gedekt, kwam de obligate fles wijn op tafel, en voor de schipper een Tourtel. We vroegen wat ze van plan waren, hier blijven liggen of versluizen, en toen kregen we de uitleg…

    De sluiswachter nam zijn lunchpauze dus zou er niet al te snel versast worden. Fransen lunchen niet met een broodtrommeltje. Die maken warm eten. Als ge hier werkmannen laat komen dan brengen die hun gasvuurtje mee en nemen een middagpauze om gedurende anderhalf of twee uur hun kostje te koken en te verorberen, om dan pas terug de slijpschijf en de boormachine ter hand te nemen.

    Dat hebben we dan noodgedwongen ook maar gedaan. Niet de slijpschijf ter hand genomen, maar Paul avocado’s met ananas en garnaaltjes laten bereiden en ik onze avonturen van de ochtend noteren. Ik moet wel, want tegen vanavond ben ik alles toch al weer vergeten. Een fijne bezigheid, wat huiselijke arbeid, in bikini in de zon, op ons onderste terrasje uit de wind.

    Er konden maar drie bootjes tegelijk in de dubbele sluis, dus wij moesten wachten op de tweede shift. Helemaal niet echt erg om nog eens een half uurtje extra in de zon te moeten liggen.

    De versluizing in twee verdiepingen was weer de gewone georganiseerde chaos, maar iedereen sukkelt even erg, dus er is niets om zich voor te generen. De meeste mensen zijn heel relax en kunnen er ook goed mee lachen. De Duitsers hun boot is wel aan alle hoeken al zwaar beschadigd. Die heeft er echt al danig “de kantjes afgevaren” zoals ze in Antwerpen zeggen.

    Vanaf nu zouden om de paar kilometer sluizen met 1, 2 of 3 verdiepingen moeten passeren. Maar ook deze speciale manier werd al rap een gewoonte, hoewel het nog altijd rondspringen was als vlooien in een vlooiencircus.

    Homps bleek een lieflijk stadje en jachthaventje, maar wij komen om te varen, dingen gaan bezichtigen kunnen we even goed met de auto doen. Wij willen varen, varen, varen…

    De sasseniers wonen in de schitterende sashuizen en sommigen hebben er ook een klein handeltje rond gebouwd. Ze verkopen zelfgemaakte confituren, wijn, souveniertjes, kruiden, water… Een echt gezellige boel. Ondertussen ging de nieuwe manier van versluizen me al zo goed af dat ik tijdens de aktie met het boottouw in mijn handen alvast eens naar het kraampje ging om een beschilderde kei en een kadertje uit te kiezen. Gaan shoppen met uw boot aan de hand. Het was een heel nieuwe ervaring. Tegen dat de sluis vol was en we moesten uitvaren had de weegschaal in mij vanzelfsprekend haar keuze nog niet kunnen maken, dus waaiden we achter de sluis even aan voor de uiteindelijke aankoop.

    Twee plezante beschilderde keien, eentje met een lavendelplant en eentje met een olijfboom, die als presse-papier konden dienst doen. Een oprecht noodzakelijke aankoop want ons vaarplan vloog altijd weg, en dat zou met deze zware stenen erop alvast niet meer gebeuren. Mijn oog was ook nog op enkele naïeve schilderijtjes gevallen. Prints op stukjes multiplex, geen grote kunst, maar wel geestig en voor ocharme 3 euro ‘t stuk. Echt een heel plezante manier van neringdoenerij hebben die sasseniers gevonden. Hoe primitief hun kraampjes dan ook mogen zijn, hun draagbare computer om de sluizen te bedienen is dat zeker niet. Er komt geen mankracht meer aan te pas, gewoon kijken of alle boten veilig in het sas liggen en op de juiste knopjes drukken.

    In Jouarres verkochten ze tekeningen op houten plankjes, de volgende sluizenier zijn bijverdienste bestond uit metaal gemaakte dieren aan de man te brengen. Gelukkig stond ik aan de verkeerde kant van de sluis, dus daar kon ik me alvast niet door laten verleiden. Onze boot lag ook vooraan in de sluis en ik kreeg als eerste de volle lading water voor de boeg dus ik moest echt wel al mijn kracht gebruiken om de boot in toom te houden. Shoppen was er deze keer echt niet bij.

    Onderweg zagen we verscheidene “aqueducs”, plaatsen waar het canal over een brug over een rivier loopt en veel “overlopen”. Als het kanaal vol is kunnen ze moeilijk de stop er uit trekken dus zijn er af en toe voorzieningen getroffen om het desgewenst te laten overlopen in een onderliggende waterloop. Sommigen overlopen zijn voorzien van een geplaveide brug waarover de paarden met droge hoefjes konden lopen terwijl ze de boten voorttrokken. Het graven van het kanaal heeft amper 15 jaar geduurd, van 1665 tot 1681 - tijdens de regering van Louis XIV - het was op dat ogenblik de grootste bouwwerf ter wereld.

    In de meeste sluizen was plaats voor vier boten, als ge het een beetje handig aanpakte. Eén heel klein, heel laag bootje raakte er altijd nog bij. Het behoorde toe aan een man die al van juni onderweg was. Het was een pezige, gepensioneerde Fransman uit de Charentes, die in de zomer de mast en het zeil van zijn bootje haalde en een paar maanden de kanalen ging bevaren. Hij bleek ook nog in het mini-dingetje te slapen én te koken. Ongelofelijk! Terwijl we praatten, (versassen is altijd verbroederen met iedereen omdat ge allemaal samen gehokt ligt en haast op mekaars schoot terecht komt, gewild of ongewild) volgde mijn oog zijn meertouw. Tot mijn opperste verbazing bleek dat vastgehouden te worden door een dame van makkelijk 100 kilo! Dus die moest ook nog in dat kleine bootje slapen!!! Een sluis later kregen we te horen dat ook de dochter al eens op bezoek kwam om een traject mee te varen, maar dat daarvoor de boot eigenlijk iets te klein was… In het overdekte gedeelte kunt ge niet rechtop staan, ge kunt er enkel als mummies uzelf in schuiven. Hoe ge daar nog kunt koken, ik snap er niks van. Ik veronderstel dat ze zoals vele mensen op de oever hun eten klaarmaken op barbeques.

    Het is grappig om de verschillen te bestuderen tussen de vaarders. De meesten hebben gehuurde boten, in polyesther, log, breed, met grote ramen en terrassen op verschillende niveaus. Anderen hebben een eigen luxe jacht. Sommigen hebben heuse tot loodzware woonboten omgebouwde ellenlange aken, met planten op het dek, zelfs tuintjes met prieeltjes waarin vredig een poes of hond op het kunstgras ligt. En weer anderen hebben eigenhandig een gedrocht uit oud metaal en hout ineengeflanst waar ge zelfs nog geen kippenhok van zou durven maken. En toch blijft dat drijven. 

    Sommigen, zoals wij, vertrekken met voldoende proviand voor enkele dagen en meren aan met piketten aan de oevers van het kanaal, (waar enkele moedigen na de zware werkdag zelfs nog proberen hun eigen vis te vangen!!) anderen kiezen resoluut om geparkeerd te liggen in de dure jachthavens (25 euro per nacht) waar ze hun vaartuig op electriciteit en water kunnen aansluiten, en op restaurant kunnen gaan dineren.

    Maar één ding hebben ze allemaal gemeen : het zijn echte levensgenieters. Iedereen wuift naar mekaar, of roept een “bonjour”, of iets grappigs, en op alle franse boten staat de fles wijn op tafel.

    Op deze hete dag hadden ook veel boten “boegbeelden”. Zonnende mensen die lekker loom op de voorplecht liggen te soezen terwijl de schipper stuurt. Leven aan 8 kilometer per uur, het is zalig. Alhoewel het ook zijn stressy momenten kent, nog afgezien van het gejakker aan de sluizen. Door een winderig, ietwat ongelukkig uitgevallen maneuver, sloeg plots onze glazen terrasdeur dicht. Op slot. We waren buitengesloten uit onze kajuit… gelukkig had ik een keukenraampje openstaan langs waar ik naar binnen kon klimmen. En nog gelukkiger was ik toen bleek dat het aanrecht deze keer niet vol afwas stond. Zonder kleerscheuren raakte ik terug binnen en begon direct een systeem te ontwerpen om in de deurrail te steken, zodat dit voorval ons alvast niet meer kon gebeuren.

    Vandaag konden we heel de dag in zwemkledij varen, enkel voor het versassen draag ik een dikke winterse jogbroek. Een ietwat idioot zicht zo’n dikke broek onder een bikinitopje, maar op die manier verzamel ik veel minder schrammen en blauwe plekken op mijn benen. Mijn handen werden op de duur heel pijnlijk van al het getrek aan touwen, dus was mijn outfit op de duur gecompleteerd door een paar werkmanshandschoenen. Ik ben niet direct het toppunt van elegantie, maar het is hier wel de ideale versas-kledij.

    Net toen we de dubbele sluis van Saint Martin uitvoeren bleek het 7 uur. Dan zit de sluiswachters hun dag er op en moet ge wel blijven slapen op het stuk kanaal voor de volgende sluis die pas om 9 ’s ochtends terug begint te werken. We zijn dus gestrand voor de driedubbele sluis van Fonfile. Een mooi stuk kanaal met aan de rechteroever alleen maar uitgestrekte wijnvelden, achter de andere oever loopt echter een baan. Gelukkig geen drukke.

    De zes boten die in dit traject ingesloten raakten zochten allemaal een slaapplek. Sommigen kozen vlak voor de sluis te gaan liggen, zodat ze morgenvroeg als eerste weg kunnen. Anderen gingen langs de oever met de baan liggen om van de laatste zonnestralen te genieten. Wij kozen de wijngaardenoever zodat ik enkele druifjes kon gaan plukken voor bij de kaastafel.

    In een wip stonden onze tafel en stoelen op het bovenste terras en konden we onze tomates crevettes zitten oppeuzelen tussen de takken van een eikenboom, waar doorheen het laatste zonlicht viel. Als dessert verorberden we een assortiment Franse kazen met sla en olijven. De kok van “Oud Sluys” was weer in grootse vorm vandaag.

    Ik vraag me af waar de beginners vandaag naartoe gewaaid en eventueel gestrand zijn, en of het Duitse koppel ondertussen al gescheiden is. Niks beter voor een ongelukkig huwelijk dan samen te gaan varen. Bij thuiskomst is er geen twijfel meer en zet ge direct de scheiding in gang.

    Nu is het 10 uur, op de baan passeert om het kwartier een auto, ik hoor wat bladeren ritselen en af en toe een waterwezentje plonzen. De schipper/kok is een welverdiende douche aan het nemen en ik, de matroos en boottrekker, zit op mijn terras met enkele motten op mijn vestje, een alcoholvrij biertje binnen handbereik, te typen met handen die zo ruw zijn als schuurpapier. Oh, wat kan het leven zalig zijn.

    Het fotoalbum van deze dag :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk8?authkey=Gv1sRgCJCs6p6J1_achgE#

     

    15-11-2011 om 00:18 geschreven door Laathi


    » Reageer (4)
    14-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 7.

    Woensdag 7 september 2011.

    Op de Olonzac. Canal du Midi. Ergens achter Le Somail.

    7. Mosselen in de bomen.

    Na een geaccidenteerde nacht, met talloze toiletbezoeken, toch zalig wakker geworden op onze verlaten plek van het kanaal. (Ben ik blij met het nieuwe electrische toilet op dit type boot, de tijd van het met de hand vol- en leegpompen van de toiletpot is voorgoed voorbij.) Nog voor de ontbijttafel gedekt was kregen we al bezoek. Vijf eenden die duidelijk iets van ons verwachtten. Het leken wel onze poezen op zondag, als ze weten dat er hesp wordt uitgedeeld. Ik vond het veel te ongezond om die dieren ons zwaar zelfgebakken brood te voeren, hier is geschikt voedsel genoeg te vinden. Na een half uur bedelen besloten ze zich maar aan de ochtendwas te begeven. Dan ziet ge letterlijk het gezegde : “De zorgen van u laten afglijden als water van een eendenrug”, uitgebeeld worden. Het water glijdt in afgeronde plasjes van hun verenkleed zonder ook maar een pluimpje nat te maken. Op de duur waren ze ons gierige gezelschap zo beu dat ze besloten op de oever in het gras hun ontbijt te gaan opdissen.

    Het was een ochtend vol zon maar we werden weggeblazen door een fikse wind. Die maakt het varen er niet makkelijker op. Zolang er geen tegenliggers zijn en er niet moet aangemeerd worden is het sportief varen. Maar… ons aanlegmaneuver in de haven van Capestang zal wel in de vaargeschiedenis vermeld worden, vrees ik.

    Er lagen veel boten en de vrije plekjes waren smal. We lagen in het midden te beslissen waar we ons tussen zouden wringen en onze boot besloot naar de wind te luisteren in plaats van naar zijn kapitein.  Tot onze opperste verbazing, en afschuw, werden we naar het allerkleinste plekje geblazen. We hadden amper twee meter over en die moesten we proberen te verdelen om de oude schuit achter ons, en het moderne jacht voor ons, geen halve meter korter te maken. Ik sprong als een jonge geit met mijn enterhaak van boeg naar steven om de schade zoveel mogelijk te beperken. Als bij wonder lagen we plots aangemeerd. Ik stond daar met de boot aan zijn leiband en toen zag ik dat het een betalende haven was en dat we eerst de capitainerie moesten bezoeken. Dat was puur tijdverlies want we stopten hier gewoon even om water te kopen en onze mail te verzenden. Dit haventje had WiFi. Dus besloten we ons maneuver nog eens te herhalen om aan de overkant aan te leggen waar geen bordjes stonden. Ook daar lanceerden we ons, dreven in een smal plaatsje, en slaagden er in om zonder averij aan te leggen. En inderdaad op deze oever stonden die bordjes niet, hier plakten ze… van de overkant onzichtbaar – op de grond… Ik zag dat er achter de brug geen kade was maar gewone, natuurlijke oever en we besloten daar dan maar even de piketten in de grond te gaan slaan.
     

    Ik installeerde me op de achterplecht en begon vrolijk te typen terwijl Paul de oude stenen brug overwandelde om in de dienst van toerisme te gaan vragen waar we water en muggenmelk konden kopen en hoe het zat met de internet dienst. Bleek dat die pas om twee uur beschikbaar was. De Lidl was 2 kilometer fietsen, dus besloten we Nicols in Le Somail te bellen, misschien waren daar ook wel winkels. En inderdaad daar bleek op enkele kilometer een grote supermarkt, maar daar hebben we onze auto tot onze beschikking, en moest Paul niet met 12 flessen water balancerend op zijn fiets terug naar de boot rijden. Een veel comfortabelere oplossing. Internet dachten we te vinden in het kleine haventje vlak voor Le Somail, in Port la Robine. Fijn, op die manier hadden wij in het grote Capestang niets te zoeken. Voor de derde keer besloten we terug af te meren, de wind hielp ons een handje. Zij het in de verkeerde richting. Enfin, in Capestang zullen ze ons en onze “Olonzac” niet snel vergeten want ze hebben hem uitgebreid langs alle kanten kunnen bekijken.

    We voeren verder langs de eindeloze, gedoemde, platanen - 42.000 van de 45.000 zullen alvast gerooid vanwege hun schimmelziekte - met daarachter uitgestrekte wijngaarden. We passeerden Port La Robine maar dat haventje bleek afgesloten met een bareel, dus vaarden we maar verder. In een ondertussen razende wind.

    We vaarden onder één van de zeldzame “ezelsrug-bruggetjes” (uitgedacht door Leonardo da Vinci), recht Le Somail binnen. Het kleine mooie dorpje waar het bootverhuurbedrijf zich bevindt. We hadden geluk, de mensen die ná ons gehuurd hadden, hadden blijkbaar afgezegd en we mochten de boot, zoals oorspronkelijk gewenst, nu toch de volle 10 dagen huren! Tot onze grote vreugde moesten we ons bootje dus niet nu zaterdag al terug binnenbrengen en hebben we nog een week tijd om het kanaal richting Carcassonne te gaan verkennen.

    We sloegen water in, sloten de batterij aan op het electriciteitsnet, en reden naar een supermarkt om onze etensvoorraad nog wat uit te breiden. Verse avocado’s, mosselen, een “Chinois”-taart, een meloen en enkele pakken drinkwater. Bij de apotheek haalden we een muggenspray, want heel soms komt er een mug aan te pas.

    Paul mocht in het kantoortje van Nicols onze reisverhalen versturen en ondertussen redde ik hun hond van zijn ellendige, veel te lange, en in de war geraakte touw.

    In Le Somail waaide het zo mogelijk nog harder dan elders omdat het dorp in een vlakte ligt. We besloten nog een uurtje verder te varen in de hoop een plek in de luwte te vinden. Onderweg zagen we andere boten zich voor de nacht nestelen. Aanmeren werd niet meer gedaan, iedereen liet zich gewoon aan-“waaien”. Tegen deze wind was geen boot, hoe groot ook, opgewassen. Paul zocht op de vaarkaart een bocht uit de wind en met zicht op de zonsondergang. Ondertussen passeerden we een koppel prachtige zwarte zwanen die blijkbaar wél konden navigeren bij sterke wind. Een kilometer verder vonden we een droomplekje, we lieten ons naar de oever waaien, ik maakte de boot voorlopig vast aan enkele platanen, en we konden gaan genieten van onze nieuwe thuis. Omdat er langs de oever een rudimentair bospaadje liep konden we de boot niet aan de bomen laten liggen. Te gevaarlijk moest er iemand het paadje gebruiken en over de touwen struikelen. Snel sloeg Paul de pikketten in de grond, ik legde de knopen, en klaar was kees. Ondertussen hadden de twee zwarte zwanen ons ingehaald, ze kwamen nieuwsgierig rond onze boot dobberen.

    We sleepten onze terrastafel en twee stoelen naar ons dak en binnen het kwartier zaten we daar prinsheerlijk te aperitieven met zicht op de bergen in de verte en de zwanen die rond onze boot allerlei groen opvisten, en met de bewegingsloze platanentakken op nog geen 30 centimeter boven ons hoofd, als een natuurlijke luster. Paul maakte de uien en de look schoon en ik schreef ondertussen mijn reisverhaal.

    Het gerecht dat op tafel verscheen was lekkerder dan we in eender welk gastronomisch restaurant  onderweg hadden kunnen eten. Ja, ons “Oud Sluys” heeft er weer een ster bij! De piepkleine “moules de bouchot” (sommige amper een centimeter groot) in hun soepje van ui en look, geserveerd met zacht vers brood en gezouten boter, waren méér dan verrukkellijk. Ik viel er op aan zoals op de vlierbesjes gisteren. Het decor was natuurlijk ook met geen woorden te beschrijven. Van tussen onze bladstille bladeren zagen we de zon ondergaan en de maan opkomen. In ons vrij duistere decor zwommen nog twee bevers of otters voorbij. Deze keer maakten ze zelfs geluidjes.

    De eenzame fietser die over de andere oever naar huis fietste zag ons niet eens zitten in ons hoge nest. Dat is ook één van de voordelen van dit model boot, het is enorm hoog, we torenen boven alle boten uit. We mogen dan klein zijn, we hebben alleszins overal het beste uitzicht. Natuurlijk… hoge boten vangen veel wind… Maar met deze boot zou ik wel het hele Canal du Midi willen afvaren, de volle 240 kilometer lang, van Toulouse tot Marseillan aan de Middellandse zee. Het kanaal, dat nu 300 jaar oud is en er destijds voor zorgde dat er via de Garonne in Toulouse een verbinding kwam tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan, is waarschijnlijk nog even belangrijk voor de economie als het toen was. Zij het nu niet meer door de commerciële vaart maar dankzij de duizenden boottoeristen die van de schoonheid komen genieten en voor een bloeiende toeristische sector zorgen. Dat zou wel eens kunnen veranderen eens de platanen gerooid zijn...

    Het flinke fotoalbum van deze dag :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk7?authuser=0&authkey=Gv1sRgCI7b3ojziKPuzQE&feat=directlink

    14-11-2011 om 02:19 geschreven door Laathi


    » Reageer (1)
    13-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 6.

    Dinsdag 6 september 2011.

    Op de Olonzac.

    6. Bladstille en lawaaierige bomen.
     

    Zo mogelijk werd ik vandaag nog ongelukkiger wakker dan gisteren. Aan al de stress heb ik een flinke buikloop overgehouden en een kop als een ketel. Het Canal du Midi bleek heel mooi, maar in mijn ogen, of beter gezegd, in mijn oren, heel lawaaierig. De wind, het klotsen van het water, het grotere aantal boten als tijdens onze vorige tocht in de Elzas,… Ik besloot me maar terug onder mijn dons te stoppen in de kajuit met mijn doppen diep in mijn geteisterde oren gepropt. Niet direct de manier om van een kanaaltocht te genieten… Alles samen leidde dit tot een reuze onweer. Deze keer niet buiten, maar binnen in de boot.

    Alles was gelopen zoals ik al twee weken verwacht en voorzien had, als we per se de Belgische vrienden zouden moeten gaan bezoeken alvorens we aan de boottocht begonnen. Ik was het eigenlijk allemaal kots, kotsbeu.

    De orkaan raasde uiteindelijk over, mijn oren waren er nu nog een pak slechter aan toe, maar we vaarden dan toch maar verder. De natuur was mooi, de zon straalde, maar ik voelde me rotter dan ooit. Om uiteindelijk aan het lawaai van de boot te ontsnappen besloot ik, na de tunnel du Malpas, even aan land te gaan en het oppidum van Ensérune te gaan bezoeken. De oude Keltische en Gallische resten van een 12de eeuws dorpje lagen boven op een heuvel. Te sudderen in de zon. De lucht rook heerlijk naar kruiden en warmte. De droge kruiden leken in bloei te staan. Allemaal witte ronde bloemetjes. Tot ik ze nader ging bekijken. Het bleken helemaal geen bloemen te zijn! Het waren huisjesslakken. Wit met roze schelpen van amper een centimeter groot. De dode sprietels zaten er vol van. Waar de diertjes van in leven bleven was me een raadsel.

    De door cypressen omringde archeologische opgraving was interessant, maar nog veel boeiender was het museum. Er lag werkelijk een schat aan gebruiksvoorwerpen en juwelen tentoongesteld die er werden - en nog steeds worden - opgegraven. Het mooie was ook dat in elke kast een foto lag van het ogenblik dat de voorwerpen ontdekt werden - nog half bedolven met aarde - en telkens een inventarisje van wat er op die plek allemaal opgegraven was (tot en met de insekten), en daarachter stonden of lagen dan de betreffende, mooi gerestaureerde en opgepoetste, vondsten te pronken. Aardewerk, maar ook Romeins glas, parels, zwaarden, gespen, tegels, spingerief, weegschaaltjes,… Indrukwekkend. Zo fijn, zo intact.

    In het winkeltje kocht ik een grappige verkleur-ring met een Keltisch symbooltje. In het doosje was hij donkerblauw, vanaf het moment dat ik hem aan mijn vinger schoof veranderde hij in roze en daarna in goud. Iets later zag hij al terug blauw. Echt een speelgoedje voor “het-negertje-in-mij”. Er lag ook een houten doosje met een bomentarot. Stuk voor stuk kaarten met fijn getekende bomen met daarrond runen en keltische motieven. Kortom : onweerstaanbaar.

    In de tuin voor het museum kon ik me neerploffen op een stoeltje en een cola drinken. Mijn ogen en oren deden pijn, ik was doodmoe, en na de flinke klim was het een verademing even te kunnen zitten in de rust van een enkele krekel, en de schitterende bomenkaarten één voor één in het zonlicht te kunnen bekijken. Bomen waarvan de blaadjes niet konden ritselen. 

    Wat deze heuvel extra speciaal maakte was het uitzicht op het uitgedroogde meer van Montadis. Een droge vijver waaruit stervormige kanalen vertrokken. Een zeer bizarre constructie uit de 13de eeuw. Al maar goed dat Von Däniken deze hoogst mysterieuze plek nooit gezien heeft, want ik mag er niet aan denken aan welke ruimtewezens hij dit kunstwerk zou toegeschreven hebben.

    De weg naar beneden ging veel sneller, een warme bries streelde het landschap en verdampte ons zweet. Ik zou na dit fijne uitje wel weer tegen het lawaai van de boot en het water kunnen.

    Niets was minder waar. We voeren tot aan de 9 sluisjes van Fonserannes, vlak voor Béziers, en maakten daar rechtsomkeer. Het had geen zin verder te varen want de dame van de dienst voor Toerisme had verteld dat hier het mooie, met platanen omzoomde deel, van het canal eindigde. Na Béziers zouden we toch maar door fabrieksterreinen varen. En trouwens, we hadden de sluizenreeks twee dagen geleden al van op het land bezichtigd. 

    En inderdaad, het deel voor Béziers is wondermooi, dat zag ik nu ik hetzelfde traject met mijn ogen open vaarde. De oevers van het kanaal zijn hier niet met beton of hout afgewerkt, de oevers zijn natuurlijk en de enorme wortels van de platanen reiken tot in het water. De bermen zijn meestal vrij hoog maar op het bovendek van onze Duo kunnen we er overheen kijken. Mensen in lage bootjes zien alleen maar gras en dat lijkt me vrij saai. Alhoewel, als ze naar boven kijken kunnen ze wel genieten van de enorme kruinen van de platanen, die zo groot zijn dat ze op smalle stukken van het kanaal mekaar bijna raken. Soms lijken we door een tunnel van groen te varen.

    Ik wou per se dit najaar het kanaal nog zien, ten eerste omdat ik niet weet of ik volgende lente het lawaai van een boot nog zal kunnen verdragen, en ten tweede omdat de platanen ziek zijn. Ze zullen moeten gerooid worden. En dan is de charme van het Canal du Midi hopeloos verloren. Er is al een boel protest tegen het rooien van de prachtige, oude bomen gerezen, en president Sarkozy zelf zou zich er nu achter scharen om de bomen alsnog te redden. Toch zijn er al veel waar 1 of 2 groene strepen rond hun stam geschilderd zijn. Die zijn alvast ten dode opgeschreven. Zo triest. Platanen zijn weliswaar snelle groeiers, maar om deze bomenpracht te evenaren zal het toch makkelijk 20 of 30 jaar vergen. En dan nog...

    Alleszins, hoe slecht ik me ook voel, ik heb deze schoonheid toch nog kunnen zien alvorens ze zal verdwijnen. Hopelijk wordt er een manier gevonden om de meeste bomen te redden…

    Omdat mijn kop vol zat met lawaai zijn we vroeg aangemeerd. Een mooie verlaten bocht in het kanaal, de meertouwen rond twee enorme plataanstammen, en we hadden onze thuis gevonden. Ik liep de steile oever op en stond aan de voet van de heuvel waarop het oppidum lag dat we eerder op de dag bezochten. De vegetatie was kruidig en haalde mijn benen open, maar de roerloze stilte was als kalmerende zalf op mijn oren. Ik dwaalde verder en verder tot aan de voet van de heuvel, en kwam terecht in een aards paradijs vol wilde perenbomen, amandelbomen en vlierstruiken. De vlierbessen waren overrijp. Ofwel waren ze verdroogd, ofwel was het bessenmoes. Ik kon ze niet plukken, ik moest gewoon in de trossen bijten. Wel uitkijken dat ik geen spinnetjes of andere insecten verzwolg. Ik stopte mijn kop in de bessen en vrat als een wild dier besjes. Nog nooit had ik zo’n zoete vlier gegeten! Ik vergat mijn pijnlijke ogen, mijn geteisterde oren en werd alleen nog mond. Ik ben er zeker van dat ik wat spinnen mee verorberd heb, maar ik heb ze alleszins niet geproefd. Toen ik de terugweg aanvatte was mijn rechterhand plakkerig paars en foto’s nemen was er niet meer bij. Toen ik uiteindelijk terug aan boord sprong schrok Paul zich een hoedje. Hij dacht dat Dracula aan boord stapte. Mijn tanden waren oranje, heel de omgeving van mijn mond was paarsrood gekleurd, elk rimpeltje was een rood riviertje geworden. Ik zag er uit alsof ik net een dier verscheurd had. Hoe mijn handen er uit zagen wist ik wel, maar aan hoe mijn snuit er na dit zalige avontuur zou uit zien had ik natuurlijk niet gedacht.

    De stilte van onze ligplaats was een zegen. De wind was gaan liggen, geen geruis, geen geklots. We aten vis uit blik met groenten en gebakken aardappeltjes op ons terrasje. Uit plastic borden met plastic bestek. Heerlijk. In de oeverrand hoorden we diertjes ritselen, op het water zagen we kringen, leven zit er hier genoeg. Plots zwom er zelfs een bever of een otter voorbij. Geluidloos. Alleen zijn neus, ogen en rug staken boven water, en zacht gleed hij verder, een lange V in het spiegelgladde wateroppervlak achter zich latend.

    Op ons bovendek genoten we van een zonsondergang achter de platanen. Hun bladeren werden scherp zwart afgetekend tegen de oranje lucht. Een verkleurende Japanse pentekening. In een oorverdovende stilte. Geen huis of boot in de verste verte te zien. Alleen natuur en dan plots alles pikzwart met enkel een zwijgende halve maan die doorheen het gebladerte glimlachte.


    Het fotoalbum van deze dag :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk6?authkey=Gv1sRgCKODiqXT8a7b1gE#

    13-11-2011 om 20:56 geschreven door Laathi


    » Reageer (1)
    12-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 5.

    Maandag 5 september 2011.

    Op ons bootje, op het Canal du Midi.

    5. Over coma-zuipen en coma-slapen.

    Na enkele uren temidden van het gesnurk stapte ik verdrietig en uitgeput uit mijn bed. Zo triest dat ik me net op deze langverwachte dag zo slecht en moe moest voelen. Na een ontbijt buiten op de koele berg vertrokken we terug richting kust. Ik was zo moe dat ik heel de weg sliep. Ik werd even half-wakker om in Le Somail mee de boot in te laden en ook dat viel dik tegen want er stond een felle wind, die de miljoenen bladeren van de platanen aan de rand van het water liet ratelen als mitraillettes. Zonder oordoppen was er geen beginnen aan. De uitleg van de botenman kon ik niet volgen. Gelukkig wist ik alles nog van de vorige keer.

    Dit Nicols-filiaal werkte duidelijk efficiënter als het vorige, hier zag ik dat ze mensen knopen leerden leggen, en alleen al hoe de touwen opgerold waren maakte duidelijk dat het er hier veel strikter aan toe ging. We kregen een gloednieuwe boot toevertrouwd. Er waren enkele verbeteringen aan het nieuwe model aangebracht. Een grote extra bergplaats onder de vloer, een ijskast op electriciteit (i.p.v. op butaangas)…Kortom, hij was nog comfortabeler geworden.

    Ik probeerde op het achterdek te zitten maar het klotsen van het water in combinatie met het geratel van het gebladerte en mijn vermoeide kop van het gedoe van de vorige avond maakten het me onmogelijk. Er vlogen een hoop kleine insecten die me overal beten, dus duffelde ik me in een trainingspak in, ik ging even in de kajuit op mijn bed liggen en viel alweer pardoes in slaap.

    Om half negen ’s avonds (ik had heel de namiddag gemist…) werd ik gewekt om spaghetti te eten, ik vreesde dat ik nu wel klaar wakker zou zijn (na ongeveer 20 uur slaap in totaal), maar geen uur later lag ik al terug in een soort coma. De laatste twee maanden thuis had ik al vermoed dat mijn hyper-acusis was verergerd en dat blijkt nu ook wel degelijk het geval. Hetzelfde type bootje waar ik in mei totaal geen last van had geeft me nu flinke problemen. Oordoppen dragen haalt niets uit want dan hoor ik de bladeren en de wind niet meer, maar voel en hoor ik het gedaver van de motor nog erger. Dit keer zag de boottocht er niet veelbelovend uit.

    Enkele foto's:

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk5?authkey=Gv1sRgCMeNyp2b35baYA#

    12-11-2011 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (0)
    11-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 4.

    Zondag, 4 september 2011.

    Ergens hoog boven Saint Pons.

    4. Sluizen én hemelsluizen in volle actie.

    Heel de nacht heeft het gegoten. De mensen hier zijn er best gelukkig mee want ze hadden de laatste maand geen druppel zien vallen. We ontbeten binnen in de heel ruime lichte living. De perzen waren niet gelukkig omdat ze niet buiten mochten en ze lagen als plukken wol opgerold in de zetel.

    Ik vond het triest om al na twee nachten mijn oase te moeten verlaten maar ons bootje is gereserveerd voor maandag dus moeten we nu wel stilaan in de richting van Narbonne gaan evolueren. We pakten ons boeltje in, ik schreef nog rap iets naar mijn Amerikaanse Facebook speelkameraden (die het natuurlijk héél exotisch vinden dat ik in Frankrijk zit), en we laadden de auto vol.

    Jacqueline gaf me bij het afscheid een zelfgemaakt tasje naar het model waar men vroeger in deze streek het brood in warm hield. Lief! Ze maakt alle gordijnen en tafellakens zelf. De vijf gastenkamers zijn elk in een eigen stijl en een aparte kleur ingericht en alle textiel is door haar ontworpen. Ik ben toch zo verliefd op dat reuze, smaakvolle L-vormige huis met de enorme geheime, discrete tuin. Ik verliet de plek met veel spijt in mijn hart.

    Paul wou per se oude vrienden bezoeken in de Montagne Noires dus reden we richting Narbonne. Onderweg, net voor Béziers kruisten we de canal du Midi net op de plaats waar de 9 sluizen van Fonserannes en de afgedankte scheeplift liggen. (Die laatste zou een Belgische uitvinding kunnen zijn want hij is nutteloos. Tegen dat hij klaar was was hier geen commerciëel verkeer meer, gebeurde alle vervoer met grote zeeschepen, en moest hij dus ook nooit gebruikt worden.) We besloten even van onze route af te wijken om de kunstwerken van nabij te gaan bekijken want de lucht was indrukwekkend mooi om te fotograferen. We kwamen er aan op het tijdstip waarop versluisd werd. Het was een drukte van belang, wel 30 bootjes moesten versast worden. Elke sluis is ovaal en er kunnen een zestal pleziervaartuigen tegelijk in. Het was dikwijls een heel gewurm maar het lukte. Dat neemt echter niet weg dat heel het proces toch wel makkelijk een uur zal duren. Maar plots gingen de andere sluizen open, die van hierboven. De prachtige wolk besloot dat ze er genoeg van had om haar regen op te houden en enkel maar een decoratieve rol te spelen. We kregen een vlaag van jewelste op onze kop. Stom genoeg was Paul op de terugweg naar de auto het kaartje van een “bed and breakfast” aan de haven van le Somail verloren… Hij kon dus door de stortregen terug, bergop langs alle sluisjes, naar het winkeltje waar ik het kaartje meegenomen had. Nat tot op zijn ziel, en onderbroek, kwam hij terug. Om de autozetel te sparen ging hij op het eerste halfdroge plekje zijn kliedernatte kleren uittrekken om in zijn onderbroek verder rijden. De razende regen op het autodak had mijn kop ondertussen in een oorlogszone veranderd.

    Onderweg belden we die toffe B en B op die aan het kanaal in Somail lag, maar die bleek tot mijn grote spijt net zijn laatste kamer verhuurd te hebben. We konden echter wel bij een collega boeken. Maar eerst moesten we nog de bergen in om de Belgische vrienden te bezoeken.

    Op 700 meter boven de zeespiegel, nog 200 meter hoger dan Saint Pons, lag hun arendsnest, omringd door steile weiden voor hun paarden en schapen. Het uitzicht vanuit hun tuin was machtig, heel in de diepte zagen we de kathedraal (in mijn ogen “het kerkske”) van Saint Pons liggen. Zoals te verwachten en te voorzien stonden ze er op dat we bij hen bleven logeren wat de onvermijdelijke slemppartij tot een gat in de nacht ten gevolge had. En dat nét de avond voor ik wou dat we ’s morgens fit zouden zijn om onze zo verlangde boottocht van vijf dagen aan te vatten…

    Als enige nuchtere mens zat ik daar gevangen op die donkere berg. Mijn kop nog vol geratel van de helse regenbui moest ik proberen het door mekaar gebral van een paar zatte mannen te volgen. Niet prettig. Helemáál niet prettig. Uiteindelijk ben ik alleen in de stilte van de auto gaan zitten die ik dan nog pas terug vond door met mijn gsm-lichtje het bos af te zoeken. Mijn beste maatje was telefonisch niet te bereiken en daar werd mijn eenzame nacht niet prettiger door. ’s Nachts kwam gelukkig mijn vriendin nog voorbij om haar hond in haar bos uit te laten, zij had ook een excuus gevonden om de ladderzatte mannen achter te laten. We hebben dan om één uur ’s nachts met een zaklamp een boswandeling gemaakt. Allebei lekker zielig onze wanhoop uitstortend over ons miserabele gezelschap. Iets na twee kwam er dan een zatte beer de logeerkamer ingezwalpt die zich vrolijk snurkend naast mij in bed liet rollen. Tot zover de stilte, van wat er nog overschoot, van deze nacht. De nacht waarvan ik mijn rust zo nodig had.

    Enkele foto's :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk4?authkey=Gv1sRgCPKIu8u2wKr3jQE#

    11-11-2011 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (1)
    09-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 3.

    Zaterdag, 3 september 2011.

    Le Canepière. Générac.

    3. Royale dutjes.

    Het franse ontbijt was heel verzorgd, maar wij zijn nu eenmaal geen zoetebekken op dat uur van de dag. Gelukkig hebben we onze eigen ijskast bij, gevuld met salami’s en kaas, waar onze Franse vrienden met afgrijzen naar kijken als we zoiets op onze nuchtere maag naar binnen zitten te werken.

    Na het ontbijt was het nog een beetje grijzig dus besloot ik een tukje te gaan doen in mijn vorstelijke bed. Net na de middag brak de zon in volle glorie door en verhuisde ik van bed. Nu was eentje naast het zwembad beter geschikt. Lekker met de poezen liggen zonnen. Hopen eindelijk eens een tintje te geven aan dat spierwitte vel van me.

    Heerlijk om een hele dag in de grote ommuurde tuin door te brengen en u afgesloten te voelen van al wat er zich in de wereld afspeelt. Als ik daar zou wonen zou ik net als Jacqueline niet meer op reis willen. 

    Het diner was iets te rijkelijk. Het was zo lekker dat ik me schandelijk overeten heb. Ik ben dat natuurlijk niet meer gewoon om “op restaurant” te eten. Eerst een slaatje met gevulde champignons, vervolgens een flinke “loze vink” gemaakt van kippewit gevuld met tapenade en omwikkeld met lapjes spek, met aardappeltjes, vervolgens vier stukjes delicieuze kaas en daarna toen nog een mega-vullend mascarpone-dessert. Toen Jacqueline en ik ons naar onze privé rooktafel begaven wou mijn buik niet meer mee. Ik liep gewoon krom. God in Frankrijk, maar dan zwanger. Jacqueline en ik zijn vier handen op 1 buik en nu hadden we dus zeker plaats om onze handen te leggen. 

    Op de glazen tafel had ze vanavond een tafelkleed gelegd om mijn oortjes te sparen, jammer genoeg hield het dorpsbestuur minder rekening met de rust. Onze oase van stilte werd geteisterd, ook hier in deze uithoek, door een boenke-boenke feest. Rond 23 uur vielen de eerste dikke druppels, het Belgische weer had ons met enige vertraging ingehaald. Natuurlijk is er geen bui te erg die ons twee er van zou kunnen weerhouden om al lachend onze sigaret te blijven zitten roken onder de parasol…

    Het fotoalbum van de dag : 

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk3?authkey=Gv1sRgCP7izK7pheisaw#

     

     

    09-11-2011 om 01:11 geschreven door Laathi


    » Reageer (3)
    08-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 2.

    Vrijdag 2 september 2011.

    Le Canepiere. Générac.

    2. Le valléant pays, qui n’est pas le mien.

    Na een kort nachtje een rijkelijk ontbijt opgepeuzeld in de haast lege eetzaal van de Campanile. De akoestiek was weer gruwelijk voor me en het terras jammer genoeg gesloten. Maar de pannenkoekskes smaakten.

    De eerste taak bestond uit een Aldi te zoeken waar we “une Therèse” konden kopen, anders gaan er nog veel fotokes van onze auto getrokken worden vrees ik. Een Medion GPS was nergens te vinden, dus zullen we onze weg maar traag voortzetten. Zoals gisteren, geflitst worden aan 112 als ge 110 moogt, is echt te onnozel. Ondertussen ging ik in een Gifi op zoek naar een beeldje van een kip omdat Jacqueline die verzamelt, maar ook ik kwam van een kale reis terug.

    Flink dutje gedaan. Sinds we onze eigen kopkussens meenemen kan ik me een gezellig nestje bouwen op de achterbank. Rug- en voetsteuntjes en nachtkastjes genoeg. Met al de rommel die tussen de zetels staat raak ik bijna aan een tweepersoonsbed. Voor korte mensen dan wel.

    Wakker geworden op de Autoroute du Soleil, en ze maakte haar naam waar. Hier was het al 32°! Hm, misschien had ik toch niet al die lange onderbroeken en damart t-shirts van de Spitsbergenreis moeten inpakken?...

    Onderweg stopten we aan het monument van “la Porte du Soleil”. Een optisch heel interessant kunstwerk dat ideaal ligt aan deze autostrade van de zon. Een ronde opening in een dikke cirkelvormige stenen schijf, waar een trapje doorheen loopt, dat u naar een stenen pad leidt van waaruit ge een kolossale ronde glanzende steen ziet. Van wel 10 meter doorsnede! Naarmate ge afstand van het monument neemt ziet ge de enorme stenen zon door het gat van de eerste schijf opkomen of ondergaan. Heel knap gevonden. Over een paar eeuwen zullen ze hier wel een nieuwe Stonehenge van maken, of minstens iets dat de Maya’s hier geplant hebben om het einde van de wereld aan te kondigen.

    Toch wel fijn, nu de grote vakantie en het lawaaiseizoen voorbij is, dat het mijn beurt is om mijn kop terug uit te laten. Na een doorregende zomer binnen gezeten te hebben is het zalig om tussen de rotsen te rijden, bossen en dalen te zien, en af en toe uit te stappen en een hete zon te voelen. Mijn vakantieseizoen is nu wel beperkt tot het kalme voorjaar en najaar, en het is fijn te weten dat het dan ook nog echt mooi weer kan zijn. De weersvoorspelling voor vandaag in Frankrijk was : stormen over het hele land. Nochtans rijden we al heel de dag in volle zon. Ik had dus helemaal niet zo bang moeten zijn dat mijn kop kierewiet ging worden van de knallende regen op de ruiten, het geklets van de ruitenwissers en het geraas van auto’s op kletsnatte wegen. Een mens mag al eens chance hebben.

    De verwelkoming in Le Canepière door Jacqueline en Gilles was meer dan hartelijk. Hun oude poes was dit jaar gestorven en nu lagen er twee dikke bollen wol, die bij nader inzien, twee perzische poezen bleken. Coco en Chanel. Op de schaal van raskat een 10, in vergelijking waarmee onze Cadfael die we vorig jaar uit Nîmes meenamen een 1 is. Oh, wat waren dat toch zalige dagen die we hier vorig jaar met onze jonge vondeling doorbrachten…

    Het voelde als thuis komen. Er logeerden twee Belgische dames uit Doornik in de kamer die we vorig jaar hadden betrokken, dus werden we nu naar de “Chambre Rouge” geleid. Prachtig! Ik voelde me Koningin Marie Antoinette! Sjieke, stijlvolle decoratie, alles in rood en beige. De bedsponde bestond uit een Thais houtsnijwerk. De aanpalende grote hypermoderne badkamer voelde zich perfect thuis in het oude zuiderse landhuis.

    Hoewel het avond werd was het nog 28°, en de temperatuur van het zwembad voelde heerlijk. Na onze maanden van regen was de aankomst hier een verademing voor onze verkleumde botten. Alleen, en in een openluchtzwembad, kan ik nog goed zwemmen zonder oordoppen. Wat me in het Zwarte Woud in het binnenzwembad niet lukte vanwege de griezel-akoestiek.

    Bij het aperitief zaten we allemaal samen te praten in de enorme ommuurde tuin waar de twee jonge perzen speelden en in de bomen klommen. Ook hier hebben ze kragen rond de stammen moeten aanbrengen om de poezen te verhinderen de tuin te verlaten. Echte kattenliefhebbers zijn allemaal hetzelfde, welke nationaliteit ze ook hebben.

    Het diner aan de lange tafel buiten was weer heel lekker. Vijf heerlijke gangen verorberen terwijl we met zijn zessen zachtjes konden babbelen was voor mij weer feest. Alleen van het glazen tafelblad hadden mijn oren last. Maar dat zou Jacqueline morgen wel oplossen. Ze waakt over mijn oortjes als over een nest jonge katten.

    Enkele foto's :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk2?authkey=Gv1sRgCJXXwZr46Y2QswE#

    08-11-2011 om 00:49 geschreven door Laathi


    » Reageer (2)
    07-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Reisverhaal Canal du Midi. Deel 1.

    Och, waarom alles beginnen te vertellen. Ik laat u gewoon stukjes reisverhaal lezen... Ik had ze meer als dagboek geschreven omdat ik me zo slecht voelde, maar sommige stukken kunnen evengoed als reisverhaal dienst doen.

    Dus hier gaan we weer!


    Donderdag 1 september 2011.

    Campanile, Vandoeuvre-lès-Nancy.

    1. Paintball met aardbeismaak.

    Na een maand volgepropt met ellende - een poetsvrouw die 5 jaar bij u werkt en plots blijkt te stelen als de raven (als een hele vlucht raven zelfs) en die ge dan wel moet ontslagen ; de bangelijkste overstroming die we ooit al meemaakten, waarbij het water zelfs over het voetpad onder de winkeldeur binnenstroomde en die de kelder blank zette (alhoewel blank niet het juiste woord was, maar grijsbruin beter geschikt zou zijn) ; een huurder die overhaast wou intrekken nog voor de loodgieters en dakwerkers klaar waren met de renovaties ; mijn oudste vriendin die me “mijne congé” gaf omdat ik in haar ogen enkel nog een bron van ergernis en een vat vol zelfmedelijden ben ; en daarbovenop nog wat kleinere ellende - brak dan toch de lang verwachte zaterdag aan. De eerste dag zonder werkvolk, mét droge kelders én gerepareerde daken, een dag om heerlijk te rusten om zondag in te pakken en maandag, zoals al lang gepland, naar Frankrijk te vertrekken. Maar nee, er ging nog een staartje aan de miserie gebreid worden. Een poezestaartje.

    Zaterdagavond in bed voelde ik tranen op mijn hand vallen, deze keer eens niet van mezelf, wel van Laathi. Dikke druppels rolden uit haar rechteroog. De volgende dag bleek het al een etterende oogontsteking geworden. De dierenarts raadde telefonisch Teramysine zalf aan, Paul rende naar de “apotheek van wacht”, en we begonnen de verzorging. Ze zou haar geneesmiddel moeten krijgen tot 3 dagen na de genezing... Wat nu?

    Geen poetsvrouw meer die voor de poezen kwam zorgen, en de in nood opgetrommelde poespasser - woont achter de hoek, ziet dolgraag katten, is 100% betrouwbaar - maar… is hyper-allergisch voor katten! Hij krijgt ademnood als hij ze aanraakt. Een ware heldendaad dat die vriend ons uit de nood wou helpen. Voedstervader spelen lukt nog net, maar Laathi verzorgen zou hij echt niet kunnen zonder zelf te stikken.

    Maandag namen we Laathi mee naar de dierenarts en kreeg ze gerichtere oogdruppels. Om de twee uur moest ik ze toedienen en dan zou ze op enkele dagen genezen zijn. Mijn lieve Laathi ging overal met me mee en elke twee uur liep mijn gsm af : “druppeltijd!”. Al snel was mijn schuchtere beestje aan de behandeling gewend, ze werd door al de aandacht zelfs minder en minder schuw. Maar de vraag bleef wel : wie ging haar druppels geven als ik weg was?...

    We besloten de reis alvast tot dinsdag uit te stellen en haar dan bij de dierenarts in het hospitaal (een kooi in een kelder) achter te laten, om ocharme 4 oogdruppels per dag toegediend te krijgen! Geen prettig vooruitzicht om mijn meest timide diertje in een kooi te laten opsluiten in een onbekende omgeving bij onbekende mensen, dus stelden we de reis maar weer een dag uit. Ik zocht ondertussen een alternatief in mijn - sinds die hyper-acusis toesloeg - flink ingekrompen vriendenkring, maar vond niemand die de mogelijkheid zag haar voor die twee dagen op te vangen en die dagelijkse vier druppels  te geven. We besloten dan maar de hospitalisatie uit ons hoofd te zetten en pas te vertrekken als haar oog helemaal in orde was en ze nog  haar laatste 8 extra druppels had gekregen. Dinsdagnacht bood een vriendin, die erg ver weg woont, spontaan aan om ze bij haar te komen brengen, maar daar was het ondertussen te laat voor. Desalniettemin ontdooide haar vriendelijke en gemeende aanbod mijn enigszins verbitterde hart.

    Om donderdag 6 uur ’s avonds konden we eindelijk vertrekken. Laathi’s oog was sinds 48 uur weer in perfecte staat, de laatste druppels waren gegeven, en mijn lieverd was aanhankelijker dan ooit. Al het picknickgerief werd ingeladen, tot en met een onderlaken voor op de matras in de boot. We waren ons stadje nog niet uit of de aardbeien vlogen ons al om de oren. Paul had twee open doosjes op de hoedenplank gezet en bij de eerste “coup de frein” veranderden die in losgeslagen projectielen (paintball met aardbeismaak), die natuurlijk eerst terug bijeen moesten gezocht worden, want aardbeien die gemalen worden door vestjes en fototassen en nog wat andere bagage op de achterbank… Nee, echt interessant zou dat niet worden. Zeker niet voor de pels van Irma.

    Al vóór Hasselt noteerden we het eerste ding dat we vergeten waren : onze mobiele Trees. Om ons voor flitspalen te waarschuwen. Vervolgens hadden we harde eitjes om te knabbelen maar bleek het potje geen zoutvat maar een zoutmolentje. Probeer maar eens in één hand een ei te houden en met de andere hand aan zo’n ding te draaien. Overal verkruimeld ei en zout. Maar het gesukkel loste zichzelf snel op want na twee eitjes bleek de zoutpot al leeg.

    Een beter voorteken was dat we al in Limburg een hele vlucht ooievaars over de autostrade zagen vliegen. Waarom nog verder rijden? We zouden al evengoed hier onze tenten kunnen opslaan. Maar ja, dat is waar, we hebben een bootje gehuurd en gaan op het Canal du Midi varen.

    Door ons veel te late vertrek zouden we nu in twee dagen naar Narbonne moeten racen, in plaats van rustig 5 dagen langs mooie streken te rijden. Jammer, zo’n lang traject zal voor mijn kop geen pretje worden, maar de gezondheid van mijn poes gaat voor.                                                                             

    We stopten in Luxemburg, Paul ging mijn sigaretten kopen en ik probeerde een waanzinnig mooie zonsondergang te fotograferen met als voorgrond… een gigantische electriciteitsmast en enkele tientallen geparkeerde vrachtwagens. Echt wel een indrukwekkende foto om de reis mee te beginnen. We zullen dit maar best niet als een voorteken zien want dan vaart onze boot volgende week tegen een zuidfranse ijsberg.

    Na een uur misten we onze Trees wel degelijk want we kregen de eerste lichtflits in onze ogen… Ik vrees dat er morgen onderweg een nieuwe gaat gekocht worden.

    De pas gewassen auto is vuil, kleurig vuil, van aardbeirood tot eigeel, de achterbank is al tot een chaos herschapen door het zoeken naar rondgeslingerd fruit, de eerste slechte foto is genomen. Dus… de vakantie is begonnen! En dat op de dag dat we vroeger terug naar school hadden gemoeten. Wat een luxe!

    Tot onze verbazing geraakten we zelfs nog om 22h tot een Campanile hotel in Nancy. En nog beter : vlak ernaast was een Quick die nog een half uurtje open bleef en waar we helemaal alleen op het terras konden eten! Ik kon mijn geluk niet op! Eindelijk nog eens “op restaurant”, al is het dan maar een hamburgertent, voor mij is dat al feest!

    Met een stoeltje voor mijn kamerdeur, in volle rust onder een flinke eikenboom, kon ik mijn eerste reisverhaaltje schrijven. Het enige dat ik hoorde was het “plop plop plop” van de vallende eikels op het gras. Een heerlijk geluid dat waarschijnlijk niemand anders dan ik kan horen. Zalig!

    De zielige foto-oogst van deze dag is te zien op :

    https://picasaweb.google.com/laathi.webalbums/CanalDuMidiHoofdstuk1?authkey=Gv1sRgCJewn9LruKKscw#

    Morgen het vervolg!

    07-11-2011 om 00:00 geschreven door Laathi


    » Reageer (2)
    06-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Duiventoren
    Klik op de afbeelding om de link te volgen De zon gaat onder achter onze duiventoren.
    Voor de jongeren... pure Harry Potter...
    Voor mij... een schilderijtje van Magritte...

    06-11-2011 om 02:01 geschreven door Laathi


    » Reageer (2)
    05-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. De cirkel is rond.
    Het leven zit toch wel gek in mekaar. Vanochtend gingen we bankpapieren in orde maken en waar gebeurde dat?... Op de plek waar wij vroeger onze eerste winkel hadden! Er is sinds 20 jaar een nieuw gebouw gezet en daarin bevindt zich onder andere een bank. Het was er groot en we werden in een kamer links achter ontvangen. Toch wel nét op de plek waar vroeger onze winkeltoog stond zeker!!! Wij zaten daar papieren te ondertekenen op exact dezelfde plaats waar we vroeger onze eerste centjes zo moeizaam verdiend hadden. Het was echt een surrealistisch gevoel. Mijn eerste reactie was naar het plafond kijken of het hier ook overal zou binnen regenen, maar dat was natuurlijk te gek want dit was een nieuw gebouw.

    Door de behandelingen die ik in Frankrijk ondergaan heb is mijn "ongeneeslijke" ziekte een beetje verbeterd... Ze beweren dat ze me helemaal goed gaan krijgen. Dat zou pas een wonder zijn, maar kom, wonderen bestaan.
    Ik heb nooit van mijn leven nog maar in de verste verte overwogen om in Frankrijk te gaan wonen, en toch, op vier dagen tijd was de beslissing om het huis te kopen genomen en hadden we het compromis ondertekend. Zonder naar iets anders te gaan kijken. 

    Het was allemaal stomweg begonnen op ons boottochtje op het Canal du Midi. Ik was heel triest. De platanen aan de oevers zijn ziek en moeten grotendeels gerooid worden. Het is het laatste seizoen dat ze er nog allemaal staan en ik wou ze per se zien. Maar het is enorm droevig om die prachtige oude bomen met geverfde cirkels rond hun stam te zien staan. Hun terdoodveroordeling af te lezen aan een lik rode verf. Ik voelde me net een plataan. Ik was van plan te sterven met hen.

    De weken voorafgaand aan dit tripje waren heel ellendig geweest.
    Mijn poetsvrouw, die meer als een zus voor me was, en mijn totale toeverlaat, was hier onder andere de oorzaak van. 
    Ze had de sleutels van ons huis, ze deed alles, ook voor de poezen zorgen als we weg waren, kortom ik vertrouwde haar voor 1000%. We hadden haar zelfs geld geleend om een tweedehandswagen te kopen, maar... ze kocht een nieuwe. Och, ik gunde haar dat van harte. Dan zou ze er alvast geen problemen mee krijgen. Plots ging ze op reis om haar oude moeder te bezoeken. Ik vond dat heel fijn voor haar, en heel lief dat ze zo om haar ma bekommerd was. Maar nog geen maand later boekte ze alweer een reis! Een all-in reis naar Spanje met haar kleinkind. 
    In de vijf jaar dat ze bij ons werkte had ze nooit vakantie genomen dus ik vond het prima. Ze moest maar wat van haar leven genieten.
    Naïeve trut die ik ben. 

    Paul en ik kregen de laatste maanden regelmatig ruzie omdat we geld "verloren". We beschuldigden mekaar van onachtzaamheid, oud worden, vergeetachtigheid.... 
    We vertrokken op weekend naar Duitsland, wisten dat er 500 euro in de portefeuille zat, en bij het eerste tankstation bleek er nog maar 200 in te zitten... Weer vielen er woorden over slordigheid. We vertrokken naar Spitsbergen, weer met 500 euro cash op zak, en in Zaventem wilden we iets te drinken kopen en alweer... nog maar 200 euro op zak. Om de reis niet te vergallen spraken we er verder maar niet meer over. 

    Naderhand thuis raakte er wéér geld zoek. Ik kon echt niet meer bedenken hoe zoiets mogelijk was! We waren zo oplettend geworden! En er kwam hier niemand anders dan onze huishoudster in huis en dat was als een zus voor me! Die kwam zelfs niet eens in aanmerking om te verdenken. In míjn ogen althans.
    Paul had al langer zijn bedenkingen maar die had me dat, toen in Zaventem, niet willen vertellen omdat hij wist dat ik dan stante pede terug naar huis zou rijden omdat ik dat mens geen 10 dagen in meer in mijn huis zou willen.

    Op haar poetsdag zette hij, zonder dat ik het wist, hij een val op. Hij ging naar de bank, haalde 5 briefjes van 100 euro. Fotografeerde ze. Stak de biljetten in zijn portefeuille, stak die in zijn jaszak en hing de vest over de burostoel waar hij altijd hangt. Hij ging boven eten, en zij ging ondertussen beneden het bureau stofzuigen. Toen ze beneden klaar was kwam ze naar boven om een sigaretje te roken op het terras en vertelde honderduit over haar geweldige vakantie! Nog nooit zo'n luxe meegemaakt, en zo'n lekker eten!... Inderdaad ze was bijgekomen want bij het binnenkomen had ik haar ook geknuffeld en gezegd dat ze er zo stevig en gezond uit zag. Paul aanhoorde heel het verhaal en ging toen naar beneden. En inderdaad 3 van de 5 briefjes waren uit zijn portefeuille verdwenen.
    Hij riep haar erbij maar ze viel uit de lucht, tot ze uiteindelijk toch de opgefrommelde briefjes uit haar zak te voorschijn toverde, en inderdaad de nummers van de biljetten klopten met die op de foto...

    's Avonds kwam ik terug thuis en moest hij me het droevige nieuws wel vertellen. Ik was er kapot van. De wereld viel in stukken uit mekaar. 
    Vanzelfsprekend vond ik het erg van het geld, maar wat ik veel en veel erger vond was dat de vrouw die ik altijd verwend had als een zus, kadootjes voor haar verjaardag, centen met Nieuwjaar, alle mogelijke kleding gegeven had, haar het geld voor een auto geleend had, dat uitgerekend zíj me zo bedrogen had. En god weet hoe lang al...
    Maar wat ik nóg erger vond was dat ik nu geen hulp meer had... Niemand meer om op het huis en de poezen te letten als we er eens met de auto op uit trokken, niemand meer die zelfstandig het huis aan kant kon houden. Ik was er kapot van. Mijn leven was al een zielig zooitje en dit maakte het er niet beter op.

    Maar alles kan altijd erger.
    Nog geen twee weken later liet mijn oudste schoolvriendin me vallen. In een zatte bui kreeg ik aan de telefoon midden in de nacht te horen dat ik toch maar een waardeloze vriendin was, die alleen maar medelijden had met zichzelf en geen recht had zich te beklagen omdat ze toch maar lekker de centen had om op reis te gaan...
    Op reis?... Naar bed and breakfasts in de buurlanden zodat ik kon picknikken omdat ik niet meer in restaurants kan eten, of naar hotelletjes waar ik buiten kon eten. Op reis met mijn eigen auto-diepvriesje en handdoeken om aan de rand van een beek te picknikken. Op reis zonder in steden te kunnen komen. Welja, echt iets om jaloers op te zijn als ge heel uw leven gewerkt hebt, geen kinderen gemaakt hebt en zuinig geleefd hebtmet als doel later alle uithoeken van de wereld te kunnen gaan bekijken...
    Ik heb uiteindelijk gezegd dat als ze mijn kop wou overnemen ze al mijn centen kreeg. En dat was het dan.

    Het allerlaatste waar ik zin in had was om in deze stemming die boottocht op het Canal du Midi te gaan maken. Een vertrouwensbreuk met mijn huishoudster, mijn oudste vriendin kwijt, de hele zomer geen mens gezien op twee vrienden na... Nee, ik was niet echt "in the mood". Maar de boot was al maanden geleden geboekt en betaald dus vertrokken we toch maar...

    De ten dode opgeschreven platanen maakten me alleen nog droeviger. Ik had echt geen zin meer om nog verder te leven.
    En toen nam alles ineens een andere wending... Het vergde 1 telefoontje...

    Maar dat verhaal is voor een van de volgende dagen!




    05-11-2011 om 14:41 geschreven door Laathi


    » Reageer (4)
    01-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. over katten gesproken...
    Schitterende film over" Cat House on the Kings". Een opvangplaats in de buurt van Los Angeles voor poezen en honden. Ze gaan er gewoon op pensioen en worden niet gedood. Het is echt een geweldig project!

    01-11-2011 om 01:47 geschreven door Laathi


    » Reageer (3)
    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!