"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
07-05-2007
Fotoraadsel 95 - foto 2
Belofte maakt schuld... Hier is ze dan, de iets grotere foto. Want enkel Paul, Luk, Albert, Francois, Andromeda en Chrisje hebben het nog maar juist geraden...
Morgen dus nog maar weer een groter deel laten zien zeker?...
Het enige aspect van schoolgaan dat me echt boeide was het leren lezen. Ik wou boeken kunnen lezen! Dringend. Dat project vlotte dan ook vrij goed. Het eerste jaar moesten we een abonnement nemen op Do-re-mi, vervolgens werd dat Zonnekind, Zonnestraal en Zonneland.Ik begreep wel dat Nonkel Fons van Averbode ook iets moest verdienen maar échte boeken vond ik die tijdschriftjes toch niet. Dus abonneerde ons ma mij op een ander schoolboekje : Historische Verhalen. Maar dat bleek helemaal een ramp! De meest mistroostige verhalen, droog als gort, zonder ook maar één prentje. Over allemaal al lang dode mensen. Nee, zo had ik me een boek ook niet voorgesteld.
De redding zou pas komen toen ik wekelijks een aflevering van Vlaamse Filmkes kreeg. Spannende verhaaltjes en heel afwisselend van genre. Echte avonturen. Mijn jongenszieltje leefde weer op! Toch kreeg ik toen al in de smiezen dat ik later best mijn eigen verhalen zou gaan schrijven, want echt mijn volle goesting waren die boekjes toch ook nog niet. Reeds op jonge leeftijd zou ik dan ook al in de weer gaan met dagboeken. Ik heb er dan nu ook een kast vol
Maar eer we zover waren moest er eerst nog een andere taal geleerd worden.
Reeds vanaf het tweede studiejaar was het zover. De eerste les Frans!
Ik vergeet de eerste pagina uit dat boek nooit meer. Pierre va ramer en een zin waar het woord usine in voor kwam. Alweer geen prentjes dus, en we wisten van toeten of blazen wat die vreemde woorden wilden zeggen. De juffrouw weigerde ze te vertalen omdat dat zogezegd ons taalgevoel zou aanscherpen Bij kinderen van 6 jaar
s Avonds thuis liet ik ons ma het boek zien en ze viel bijna achterover. Het woord usine had voor haar geen geheimen omdat onze pa een fabriek had. Maar wat ramer wou zeggen wist ze ook niet. Een Frans woordenboek hadden we niet in huis dus werd aan de buren gevraagd wat het raadselachtige ramer kon betekenen. Niemand wist het. Allemaal volwassenen uit een stad waar tot voor enkele decenia nog veel Frans gesproken werd stonden met hun mond vol tanden! Zon dagelijks woord bleek het dus niet te zijn. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ramer roeien betekende. De volgende dag op school deelde ik mijn nieuwe kennis direct met mijn arme, al even geboulverseerde collegas als ik, wat alweer niet in goede aarde viel bij de leerkracht. Weeral straf dus. Alle hoeken van de kamer heb ik destijds gezien. J
Vanzelfsprekend moesten we op een nonnenschool ook leren bidden in t Frans. De Weesgegroet en de Onze Vader ratelden we op den duur vlot af. Alweer als automatische bidmachientjes. We verstonden er geen woord van, maar van dat gebed in t Nederlands begrepen we ook geen snars, dus daar maakten we ons niet druk over. Het resultaat was wel dat ik jarenlang aan iedereen gevraagd heb wat een siswattil in godsnaam nu wel was. Niemand heeft mij daar ooit op kunnen antwoorden. Tot er op de duur toch eens iemand vroeg : Kind, waar hebt ge dat woord toch vandaan gehaald? Waarop ik spontaan het Onze Vader in t Frans begon af te ratelen en dat gebed eindigt dus met dat vreemde woord een siswattil. De vrouw schoot in een lach en sprak de eindzin langzaam en articulerend uit : Ainsi soit-il. Ze vertaalde het als : Het zij zo. Amen.
Tot mijn grote ontzetting bleek een siswattil dus niet eens te bestaan! Weer een illusie armer.
Het moeilijke Franse leerboek was een domper op de toch al karige schoolvreugde, maar wat nog veel dramatischer was was dat het tot een zeer ongelukkig Eerste Communie-kado zou leiden. Voor t eerst zou me oorzaak en gevolg duidelijk gemaakt worden Maar dat verhaal is voor later.
Ik moet er hier zeker niet bijvertellen dat Frans nooit mijn lievelingstaal is geworden?
Mijn zesde verjaardag, 9 oktober 1963.
Francois mailde me over deze foto op dat hij vond dat mijn ogen toch zo droef stonden hoewel een verjaardag toch een fijne dag zou moeten zijn. Maar deze foto is genomen net na de eerste maand van mijn eerste studiejaar, in de tijd dat het pesten over mijn mager zijn op volle toeren draaide. Je weet nog wel, de toestanden die ik beschreef in de vorige aflevering van mijn jeugdverhaal. Het was een trieste tijd. Vandaar dat ik denk dat ma en ik op deze foto zo pips kijken. Trouwens hier zien jullie ineens eens mijn schooluniformpje. ------------------------------------------------------------------------------------- Morgen zeker een grotere foto van 't fotoraadsel want iedereen zit vreselijk op 't verkeerde pad!
Niet iedereen heeft het in huis, maar iedereen kent het zeker!
Als je geraden hebt welk voorwerp dit is stuur me maar een mailtje. Zet je antwoord aub niet onder reacties of in 't gastenboek, om de pret van de andere zoekers niet te bederven! In de loop van volgende dagen toon ik, als steeds, grotere delen van de foto voor wie het nu nog te moeilijk zou vinden... ------------------------ Als eerste opgelost door Paul en Luk! ----------------------- En morgen... een nieuwe aflevering van mijn jeugdherinneringen!
Een portretje van Laathi, mijn meest timide poes. Kijk vooral naar de mooi doorschijnende lens van haar oogje.
En morgen... morgen krijgen jullie een nieuw fotoraadsel! Mijn hersentjes hebben deze week, samen met mijn pols, mogen rusten. Maar nu zijn alle onderdelen opnieuw in form, dus... is de vakantie voor jullie brein ook voorbij!
Ik heb een bloempje gefotografeerd op het Begijnhof in Turnhout voor Bieke. Deze vrouw verdient het wel eens om in de bloemen gezet te worden voor al het werk dat ze voor zwerfpoezen en verlaten babypoezen doet in haar opvangtehuis "Den Dierenvriend"!
De voorgeschiedenis van deze foto's, en mijn originele "gezaag" tegen ons ma en onze pa, kunnen jullie lezen in aflevering 23 van mijn jeugdherinneringen. De cijfers op de tegeltjes geven aan welke afstand ge in de tunnel reeds afgelegd hebt.
Met dank aan mijn kameraad Nand voor de plezante fotokes!
De voetgangerstunnel onder de Schelde. De hoogstpersoonlijke Kalvarieweg uit mijn jeugd... zoals jullie reeds konden lezen in aflevering 23 van mijn jeugherinneringen. Hieronder enkele foto's van mijn 572 meter lange kwelgeest. Een tunnel waar destijds voor mijn korte beentjes maar geen eind aan leek te komen.
Het hoekige linkse gebouw is hem!
Met de rode pijltjes heb ik aangeduid waar de tunnel begint en eindigt.
Met de grote lift naar beneden...
... en uitstappen op een diepte van 31m.
Ge ziet, ik zuig het niet uit mijn duim hé! Hij was lang! Héél lang...
... en eindeloos saai...
Maar de roltrappen hebben me wel altijd gefascineerd...
Dit was de teller die het aantal personen telde die gebruik maakten van de tunnel. Mijn kameraad Nand vertelde me, toen hij deze foto van me nam, dat hij als kind met zijn hand voor de teller wuifde om hem extra de hoogte in te jagen. Maar ik deed dat ook altijd!!! Stel u voor, nu plannen ze in Antwerpen een grote brug over de Schelde omdat ze denken dat die tunnel door zoveel volk gebruikt wordt!!! Maar dat waren wij!!! Wij zijn dus de oorzaak dat de stad miljarden gaat uitgeven voor de Lange Wapperbrug... Vertel het aub niet aan de burgemeester --------------- Morgen een stripverhaal over mijn lijdensweg!
Een andere factor die naar school gaan echt niet leuk maakte waren de pesters
Ik was mager, écht mager. Mijn moeder was mager. Mijn vader was mager. Tja, wat wilt ge dan dat er uit twee zon mensen te voorschijn komt?... Een luchtballonneke?
Mij ma had al spuiten gekregen om te verdikken. Ze moest van de dokter overal schoteltjes havermout zetten zodat ze daar heel de dag door hapjes van kon nemen. Hij moest en zou haar terug aan de 50 kilo krijgen. Niks hielp natuurlijk. Ze probeerde ondertussen mij ook maar met de lekkerste dingen vol te proppen in de hoop dat haar droeve lot mij niet zou beschoren zijn. Dat project had in mijn kleuterschooljaren ook niet al te veel succes. Ik at gewoon niet graag. Maar dat zou wel veranderen vanaf t eerste studiejaar toen het gepest begon.
In t begin snapte ik er niks van. Als er verstopperke gespeeld werd riepen ze : Gaat gij maar achter de lantaarnpaal staan, dan gaan we u zeker niet vinden!. Ik deed dat dan nog ook. J
En inderdaad ze vonden me niet, ze wilden me niet vinden, een hele speeltijd lang
Uw ma heeft u uit een luciferdooske gehaald zeker? Wist ik veel waar de kindjes vandaag kwamen. Dus ja, als sommigen uit bloemkolen kwamen en anderen door ooievaars aangevoerd werden, waarom zou een stekkendozeke dan geen kinderen kunnen opleveren? Moest kunnen.
Maar al rap werd het lastiger : Nee! Stekkepoten mag niet mee in onze handbalploeg zenne! Want als die een bal tegen haar lijf krijgt dan breekt ze in twee!
Vanaf toen werd het bleiten natuurlijk. Ons ma had alle begrip voor mijn probleem want ze had zelf de miserie aan den mageren lijve ondervonden maar hiertegen stond ze natuurlijk machteloos. Ze wou naar school komen om te praten met de juffrouw maar dat wist ik haar goddank af te raden anders zouden de pesterijen volgens mij nog maar erger worden want dan ging ik een moederskindje genoemd worden. Dat had ik bij een ander meisje al zien gebeuren.
Voor de turnles kregen we een turnpakje. Een bloes met korte mouwen en een shortje. Nu stond ik daar in mijn ogen helemaal in mijn blootje! De turnlessen mondden dan ook telkens uit in een marteling van plagerijen. Het resultaat was dat ik op woensdagochtend - de turnlesdag - altijd buikpijn had. Ik weet nu zelfs niet meer of ik echt buikpijn voelde, het enige dat ik nog weet is dat ik razende schrik had om naar school te gaan om daar hulpeloos in dat pakje te moeten staan. Ons ma heeft heel diplomatisch mijn buikpijn dan ook regelmatig aanvaard en een briefje geschreven dat ik ziek was. Waar ik haar nog altijd héél dankbaar voor ben.
Een van de ergste momenten kwam toen het longonderzoek onze school aandeed. We waren niet op voorhand verwittigd en toen ik op school kwam zag ik door de grote ramen van de turnzaal de voorhistorische machine plots staan. Dat vond ik niet erg, maar wat er vóór die machine stond, dàt deed me pas de doodschrik om t hart slaan . Hele rijen kinderen met alleen een onderbroekje aan
Ik wou terug de straat op rennen maar Non Portier hield me tegen en stuurde me naar mijn klas. Ik moest braaf de beurt van onze klas afwachten om voor de machine te gaan staan. Met de minuut werd ik zieker. Deze keer écht ziek. Ik werd afgevoerd naar het pensionaatgedeelte waar een ziekenkamertje was. Een klein smal kamertje, met een bedje waarboven een groot dramatisch kruisbeeld hing. Zon levensechte uitgemergelde bloedende Christus. Doodsbang lag ik daar helemaal alleen. Af en toe kwam een non kijken hoe het met me ging en op de duur deed ik maar alsof ik me beter voelde omdat ik dat kamertje zo doodeng vond.
Ik moest terug naar de klas. Erg genoeg was het longonderzoek nog altijd niet voorbij.
Een tijdje later was het zover. Onze klas moest naar de turnzaal vertrekken. Iedereen moest zich uitkleden tot op het onderbroekje na en in een ellenlange rij gaan staan die langs de muren en de grote ramen van de zaal kronkelde. En toen gebeurde het drama
Mijn ma was een heel zuinige. Ze maakte mijn kleren zelf want ze was van beroep naaister geweest. Uitgerekend op deze dag droeg ik geen wit onderbroekje maar wel een ding dat ze zelf gemaakt had uit een oude collant in donkerblauwe stof Tot op het moment van t uitkleden was ik vergeten dat ik dat blauwe onderbroekje droeg.
Ik pelde razendsnel al mijn lagen kleren van mijn lijf en ineens viel mijn oog op dat broekje Mijn hart stond stil.
Ik gooide rap al mijn kleren op de zweedse bank aan de zijkant van de zaal en trok vliegensvlug terug mijn ruitjesschort over die vermaledijde onderbroek aan. Maar dat pakte niet.
Hoewel het zeker nog wel een half uur ging duren voor ik aan de beurt was om achter t apparaat plaats te nemen dwong de non mij die schort terug uit te doen. Ik huilde dat ik het koud had en vroeg of ik alstublieft toch mijn schortje mocht aanhouden tot ik bij de machine was. Resoluut trok ze de schort van mijn lijfke en ik stond daar. Graatmager, met een zeer onmodisch blauw broekske met korte pijpkes uit een wollen stof. Al de anderen droegen een wit broekske, stijlvol rond de billetjes uitgesneden, dat in een winkel gekocht was.
De anderen keken, zeker na de scène over het schortje, en ik zag hun ogen glinsteren van genoegen. Ze dierven echter niets zeggen want ze hadden allemaal bang van de non.
Het werd een van de langste halve uren van mijn leven.
De speeltijd daarna is een van de langste twintig minuten van mijn leven geworden.
Stel je voor, Stekkepoot droeg broeken die haar ma zelf maakte! Hun pret kon niet op. Ik verstopte me in een toilet maar in die tijd dierf ik de deur nog niet op slot doen omdat ik altijd bang was dat zik ze niet terug open zou krijgen. Dus mijn vluchtoord was niet echt efficiënt te noemen. De pesters renden voorbij en trokken tijdens t lopen al roepend en tierend de deur telkens wagenwijd open. Heel de speeltijd lang heeft dat spelletje geduurd.
Als ik had gekund ik had me in de pot gewurmd en me doorgespoeld.
De volgende weken bleef ik stekkepoot met de zelfgemaakte onderbroek.
Vanaf toen begon ik te eten als een wolfke. Elke ochtend vier boterhammekes met een reep chocolade. Ik leerde zelfs s middags mijn vlees opeten als ons ma t in kleine brokjes sneed en t nog eens extra in de pan met veel saus opbakte. Ons ma maakte in de pureepatatjes op mijn bord een putje en goot dat vol dikke vleessaus, in de hoop dat dat me zou doen verdikken. Boter aan de galg. Oh, wat een treffend beeld is dat! J
Op de duur werd ik zelfs gepest met mijn achternaam. Janssens.
Aan u is niks origineel, zelfs uwe achternaam niet!, Uw ma zal wel veel kindjes hebben zeker? Want gij zijt een serieproduct!
Ja, die achternaam was een hinderpaal geworden omdat dat de reden was dat ik uit het klasje van Juffrouw Rubens gevlogen was omdat daar teveel Peeters-en en Janssens-en bijeen zaten.
Ik werd bevriend met Martineke Peeters. Een bolrond meisje dat om de tegenovergestelde reden met haar uiterlijk gepest werd. We werden onafscheidelijk. Natuurlijk viel ons gebrek nu nog meer op, want nu werden we den Dikke en den Dunne genoemd. Maar kom, dat was draaglijker want we waren nu met zijn tweetjes.
Martineke was een heel goedlachs kind. Op den duur leerden we zelfs voorzichtig om met die andere perfecten te lachen. Natuurlijk niet als ze t konden horen! Zo voorzichtig waren we wel. We lachten de droeve lach van clowns, maar we lachten al wel. We hadden het echt goed samen.
Ik denk dat dat het moment in mijn leven was waarop ik leerde dat humor soms uw enigste wapen is. Maar wat voor een zalig, gelukbrengend wapen! Een ontwapenend wapen! Sterker dan bommen en granaten. Veel sterker.
In 1966 voor de Porta Nigra in Trier. 9 jaar oud en nog altijd een beschaamd stokske... Doodgegeneerd om op de foto te moeten.
Met ma in onze strandjurkjes aan de Costa del Sol in 1970 . 12 jaar en 56 jaar oud. Nog altijd met stekkepoten...
... maar de schaamte allang voorbij! Het "menselijk opzicht" kon ons gestolen worden. Comfort en plezier waren veel belangrijker. ------------------------------------------------------------ Sorry als sommigen dit een beetje een triestig stukje vinden dat niet op een grappig blog thuishoort. Maar ja, als ik mijn jeugdherinneringen een beetje chronologisch wil vertellen dan kan ik niet anders, dan er ook de minder leuke momenten opzetten. En de periode waarover ik momenteel schrijf was nu eenmaal niet zo aangenaam. Iets wat u destijds echt droef stemde kunt ge moeilijk als een lachtertje beschrijven want dan is 't niet waarheidsgetrouw meer....Maar wees gerust, er volgen nog veel afleveringen die wel grappig gaan zijn hoor! Zeker die over mijn eerste communie... ------------------------------------------------------------- Morgen verschijnen er een reeks foto's over de voetgangerstunnel in Antwerpen. Mijn zondagse lijdensweg waarover in aflevering 23 vertelde!
Maar het schrijfprobleem zou nog het ergste niet blijken. Veel erger was de totaal onverwachte verhuis naar een andere klas. Hoe vrolijk de blijde intrede ook verlopen was - met de nieuwe pennenzak, het schattige liniaaltje van 10 cm, en twee gommetjes in de vorm van Chineeskes - des te triester zou alles daarna verlopen.
De gommetjes.
De juffrouw van mijn klas, juffrouw Rubens, was een jonge vriendelijke vrouw. Ze deelde mijn opvattingen over schrijven wel niet, maar voor de rest was het een innemend lief mens. De klas was zonnig en groot, ze keek uit op het heerlijke groen van de tuin. Alhoewel we er met meer dan 30 leerlingen zaten was er ruimte genoeg. Op de derde dag werden twee andere meisjes en ik plots naar voor geroepen, we moesten onze boekentasjes meenemen en werden overgeplaatst naar een andere klas. Er zaten teveel leerlingen met dezelfde achternaam bij mekaar in onze klas en dat bleek administratief niet praktsich.
We kwamen terecht in een ander gebouw in een sombere, kleinere klas. Juffrouw Lauwers was een oude tang die vooral verlangde naar haar pensioen. Ze vond het maar niks dat er drie leerlingen aan haar groep werden toegevoegd en liet dat overduidelijk merken. Doordat we onze vriendjes kwijt waren, de nieuwe klas zo tegenviel, en de juffrouw nog veel meer, begonnen we te huilen. We wilden terug naar die goede lieve juffrouw Rubens! Dat maakte het chagrijnige mens nog veel nijdiger op ons.
Tegen het meisje waar ik mijn houten bank mee deelde wou ik mijn trieste relaas vertellen en ik werd onmiddellijk gestraft. Ik werd verbannen. Drie dagen heb ik achter het bord, dat los op poten voor de tree stond, in de hoek moeten staan! Het werd mijn privé Goelag Archipel. Het was vreselijk. Ik kon niets zien vanachter mijn bord. Noch de andere kinderen, noch het raam dat uitkeek op de speelplaats. Op de duur begon ik maar te praten tegen de aanwijsstok die blijkbaar ook zijn hele leven gestraft was want die stond daar in dezelfde hoek stof te vergaren. Soms ging ik stiekum op mijn knieën zitten maar als het knorrige kreng dat ontdekte werd mijn straf alleen maar verlengd.
Mijn vriendinneke, Nicolleke, had een blonde krullenbol, en het griezelwijf had niet beter gevonden dan haar bij haar haren op te tillen en haar door de klas naar een andere hoek te slepen. Ik denk dat dat serpent het jammer vond dat onze klas niet octogonaal van vorm was! Het mens kwam altijd hoeken tekort. Op de duur zette ze ons gewoon op de gang. Daar begon ik al snel tegen de jassen te praten. Het waren droevige tijden, maar wel vruchtbaar voor mijn fantasie. Levensloze voorwerpen werden omgetoverd tot vriendjes.
Mijn ma is nog komen pleiten om terug een overplaatsing naar de lieve juffrouw te krijgen maar dat maakte alles alleen maar erger. Er zat niet anders op, ik zou mijn jaar bij dat monster moeten uitzitten. Het was de hel. Ik voelde me zo bedrogen door al de mensen die me wijsgemaakt hadden dat de school fijn ging zijn voor mij omdat ik dan ging kunnen leren boekjes lezen, ging kunnen schrijven en nieuwe vriendjes maken. Ik haatte de school. Ik griezelgruwelde bij het idee dat ik minstens het dubbele aantal tijd dat ik nu reeds geleefd had daar zou moeten doorbrengen.
Elke ochtend wurmde ik me met veel tegenzin in mijn kleren. Wat een hele klus was want ons ma was er blijkbaar van overtuigd dat ik telkens op trektocht door Siberië vertrok. Ik droeg een hemdje (met piepkleine medailles van de heilige Maria en de heilige Antonius, aan een veiligheidsspeldje erop gespeld). Boven het hemdje met de madollekes kreeg ik een wollen onderlijfje over mijn kop getrokken. Daarop kwam dan de onderjurk, combinaison genaamd, in t Antwerps uitgesproken als kommeuneuzon. Vervolgens mijn blauwe uniformpje met de gesteven witte boord en manchetten. Op school trok ik dan mijn blauwe ruitjesschort aan en toen was de transformatie kompleet. Vanaf dat ogenblik voelde ik me voor de rest van de dag in een dwangbuis gevangen.
Er hing een heel slechte sfeer in onze klas. Als we op de speelplaats de vrolijke bende van juffrouw Rubens zagen stoeien dan was het verschil helemaal schrijnend.
Het enige dat het nog een beetje prettig maakte was dat er in de eerste twee studiejaren jongens toegelaten waren op school.
Eentje van de knapsten, Walterke, vroeg me al de eerste maand ten huwelijk, sleepte me aan mijn arm heel de speelplaats door, stelde me aan iedereen voor, waarbij hij me telkens een handkus gaf. En dat maakte wel veel goed moet ik toegeven.
De verloving sprong na drie dagen al af. Walterke ontdekte Joëlleke en ik had er gelegen. Gelukkig zou ik niet lang daarna een onverwachte kus krijgen van Paulleke. Hij mikte een beetje ongelukkig, ik schrok, en de kus kwam op mijn oor terecht. Het werd dus mijn eerste oorkus. Er was dus nog hoop om niet als oude vrijster door t leven te moeten gaan. Erg genoeg zouden mijn aanbidders vanaf het derde studiejaar naar een echte jongensschool moeten en voorgoed uit mijn leven verdwijnen.
Ja, de school dat bleek een instituut met vele beloften waarvan er weinigen waargemaakt werden. Veel geblaat. En geen wol. Behalve dat wollen onderlijfke dan Het zag er naar uit dat de school een verstikkende belevenis zou worden. Pffffffffffff.
Mijn allereerste portemonneeke. Tenminste nog iemand die in de klas af en toe naar me knipoogde...
Vooruit, dan nog maar iets groter... Nu moet het voor de kenners van mijn blog toch wel glashelder zijn, dus nu wil ook een gedetailleerd antwoord :)
Ritje, Cooltje, Vifke, Opapat, Ron, Fernanda, Paul, Jan, Lut, Francois, Vera, Corry en Jenny, Luk en Rikavensis hebben het al lang opgelost! Morgen krijgen jullie de volledige foto te zien!
Heb een piepklein ongelukje gehad. Ik ben uitgegleden op de oeverrand van de vijver. Ik wou nog twee oeverplanten extra plaatsen en ineens zat ik, plons, tot aan mijn nek in 't water. Best verfrissend maar... ik heb wel mijn pols omgeslagen... Natuurlijk juist diegene die er al zo slecht aan toe was... Dus deze week even geen fotoraadsel omdat ik zo min mogelijk die pols moet belasten. Op mijn raadsel komen meestal nogal veel antwoordmailtjes en ik wil die altijd allemaal persoonlijk beantwoorden en dat kan ik dus deze week niet. Maar niet getreurd, volgende zondag zal er wel een nieuw verschijnen.
Voor de rest van de week zullen jullie de normale portie strips, jeugdherinneringen en verhaaltjes lezen die ik al op voorhand klaar had staan. Veel verandert er dus niet, verwacht alleen geen persoonlijke antwoorden. Deze week vind ge me dus geen uren achter mijn pc. Maar ga ik hoogstpersoonlijk naast mijn vijver in 't zonneke zitten kijken hoe de plantjes groeien en Darwin zijn escapades beteugelen Geen echt slecht vooruitzicht vind ik persoonijk. Want godweet welke gesprekken krijg ik weer "per ongeluk" te horen?... Zoals deze van eergisteren...
--------------------------------------------------------------------------- En voor de liefhebbers : om middernacht verschijnt eindelijk de volgende aflevering van mijn jeugherinneringen!
In de hoop Darwin te beletten nog meer uitstapjes aan land te ondernemen ben ik rap wat waterplanten gaan bijkopen. Nog voor ze in de oeverrand geplant waren zaten de katten er al aan te knabbelen. Mijn investeringen zullen dus weer "kosten op 't sterfhuis" geweest zijn zoals ze op zijn Antwerps zeggen... Ik hoop nu maar dat ze ondanks het geknabbel van vissen en katten toch gaan groeien en zo de oeverrand minder toegankelijk zullen maken voor onze avontuurlijke Darwin...
We zullen morgen wel zien wat mijn veestapel er weer over te vertellen heeft...
Ik heb mijn mening herzien, ik plaats het bewuste bericht dat ik eergisteren nacht geschreven had hieronder. Ik heb het voor de zekerheid nog eens aan twee mensen laten lezen die te kampen hebben met overgewicht en die vonden aan mijn tekst niets stuitends of beledigends en ze konden goed lachen met de bewerkte foto. Samen met enkele mails en reacties (waarvoor dank!) die ik heb gekregen, waarin ik werd aangespoord om me niet te laten censureren, heeft dit de doorslag gegeven om mijn epistel er dus alsnog op te zetten. Reacties zijn desgewenst welkom maar hoeven niet. Reageren en voor uw eigen mening uitkomen kan immers ook op een beleefde en vriendelijke manier zonder daarom een blogoorlog te creëren. Daar zullen we wel oud en wijs genoeg voor zijn zeker? Hieronder dus "de boosdoener" :
Die 75 jaar was een opdofferke, maar die veertig kilo dikker is toch ook wel even wennen. Natuurlijk van François kunt ge geen half werk verwachten Die foto is weliswaar maar raprap gedaan en zeker niet serieus bedoeld. Mollige mensen zien er gelukkig wel heel wat beter geproportionneerd uit dat op dit grapje. Maar toch... 't kwam aan...
Maar geef toe, ik blijf wel lief lachen hé?! En ik schrijf waarschijnlijk ook nog altijd mijn onnozele verhaaltjes en mijn kattenstrips... Ik zal waarschijnlijk al wel van burostoel verandert zijn...
Gelukkig heeft François mijn mond niet breder gemaakt zodat er nu toch niet nog meer van die brede roomsoezen in kunnen. ) (Echt waar, onze bakker in 't dorpje maakt de grootste roomsoezen van heel België, dat zijn in plaats van maaltijd-soepen, maaltijd-soezen.) ---------------------------
Maar nu even ernstig. Want deze foto is weliswaar als grapje op de vraag van Sjoeke bewerkt , omdat ze wou weten wat ik persoonlijk zou doen als ik te dik zou zijn, maar ik wil er graag even dieper op in gaan.
Wat zou ik persoonlijk doen als ik ernstig overgewicht had? Wel das een moeilijke. Want wij hebben in onze familie altijd het omgekeerde probleem gehad. Ons ma was een spieringske, en zij heeft zelfs spuiten van de dokter moeten krijgen om wat bij te komen. Overal in huis stonden schoteltjes havermout waar ze regelmatig een hap van nam om toch maar wat te verdikken. Onze pa was ook een magere graat.
Als kind was ik een vrij gezellig bolleke, maar na mijn eerste kinderziekte ben ik fel vermagerd. Zo erg dat ik er op de lagere school mee gepest werd. Ik ben dikwijls thuisgebleven "met buikpijn" omdat ik te bang was om naar school te gaan. Vooral de woensdag had ik die mysterieuze "buikpijn" omdat het dan turnles was. En ik in dat kort broekske mijn benen en armen helemaal moest tonen. Dat waren natuurlijk de godgegeven momenten voor de pesters om hun slag te slaan... Ik was toen een alleenstaand en verwend kindje, en dan nog een overgevoelig zieltje ook. Ik moet er u geen tekeningske bij maken wat mij in die jaren allemaal overkomen is zeker?... Maar kom, die tijd ligt gelukkig lang achter me. Hoewel ik me toch nog altijd zoveel mogelijk in een enkellange rok vertoon of in lange broek... Gelukkig ben ik er grotendeels overheen gekomen. Nu ben ik een volbloed naturist. Ofwel heb ik totaal niks aan. Ofwel ben ik ingepelsd als een eskimootje. Maar toch, echt vergeten doet ge dat gepest nooit... Dus ik begrijp een gewichtsprobleem maar al te goed. Of het nu in de ene richting is of in de andere.
Heel mijn jeugd heeft ons ma porties eten in mij zitten proppen waar ze een kazerne mee had kunnen voeden . Ze wou niet dat haar lot mij ook beschoren zou worden. Maar niks hielp. Ik bleef een stokske. Ik ben gepest tot ongeveer mijn 12de. Toen kwam mager zijn ineens in de mode omdat Twiggy fotomodel werd en mijn problemen bleken plotsklaps opgelost te zijn. Ge ziet wat een invloed de rolmodellen op iedereen hebben! Zelfs de kinderen van toen baseerden er al hun oordeel op. Ineens waren mijn spillebenen "knap". En op de uitstekende ribbekes waar daarvoor zo mee gelachen werd werden ze jaloers... Misschien is 't nog een overblijfsel uit die tijd dat ik haast nooit opmerk welke kleding iemand draagt of hoe dik of dun ze zijn. Ik kijk daar gewoon over blijkbaar.
Mijn benen zijn nog altijd te dun, en mijn polsen ook. De knookskes steken er uit. Het enige punt waar mijn vet zich ophoopt is op mijn buik. Net zoals bij ons ma. Toen die oud was woog ze nog maar 40 kg maar had ze ook een relatief dikke en vooruitstekende buik. Zoiets is dus blijkbaar genetische bepaald. De ideale schoonheidsoperatie voor mij zou zijn : een paar van mijn buikskes wegnemen en ze in mijn boezemkes steken. Dan was alles misschien wat meer in verhouding. Want ik denk niet dat het probleem van schoonheid te mager of te dik is, maar wel, van alles in de juiste proporties te hebben. En zeker om een pittige oogopslag te hebben en persoonlijkheid uit te stralen.
Ik heb 10 jaar aan een stuk elke lente een darmreinigingskuur gedaan. (Mijn man doet die Mayr-kuur trouwens nog jaarlijks). Die bestaat uit 3 weken tweemaal daags een oud korstje wit brood te eten, het heel langzaam te kauwen, enkele lepeltjes melk te "eten", en liters water te drinken. Het is een hele zware kuur, het reinigt uw ingewanden grondig, ge geraakt helemaal leeg, maar vanzelfsprekend vermagert ge ook. Ik deed het nooit langer dan 10 of 12 dagen want dan vond ik het te ongezond worden omdat mijn gewicht dan onder de 50 kilo zakte en dat wou ik niet. Trouwens ik vond het ook niet prettig want het eerste wat verdween waren mijn boezemkes en 't allerlaatste die buik. En 't eerste dat terug kwam na de kuur was de buik natuurlijk... Pffft.
De laatste jaren, met ouder te worden en (ik geef eerlijk toe) flink te snoepen, ben ik 10 kg bijbekomen. Ik weeg nu 60 kg. En eigenlijk is dat voor mijn lengte nog iets te weinig volgens de BMI-index. Jammergenoeg komt er nooit vet bij op mijn polsen of mijn benen, die blijven knokig. Alles gaat vooraan op mijn buik zitten. Dat stoort me, want op die manier wordt mijn buik dikker dan mijn boezemkes en dat vind ik niet mooi. Jaja, niet kontent of verdrietig zijn over uw eigen is niet het privilege van mollige mensen. ;-)
Ik weet dus niet goed wat ik op Sjoeke's vraag zou antwoorden omdat ik altijd met het tegengestelde probleem geconfronteerd ben geworden. Ik denk dat als ik mollig zou zijn over heel de lijn dat ik er minder problemen mee zou hebben. Want ik vind dat iets molligere mensen er altijd vrolijker en goedlachser uit zien dan magere sprieten. Maar moest ik niet in verhouding zijn dat ik er wel iets aan zou willen laten doen. (Nu is voor mijn buik een liposuctie ook mogelijk, maar dat zie ik echt niet zitten. Ik zal hem wel intrekken op de foto. )
Ik denk wel dat ik in geval van serieus overgewicht eerst zou proberen te diëten (onder toezicht van een diëtiste) omdat ik van mezelf weet dat ik destijds die zware Mayr-kuur ook goed kon volhouden. Moest dat niet helpen, en er zou enkel een bepaald deel van mijn lichaam veel te dik zijn, dan zou ik misschien ook een liposuctie overwegen. Alhoewel ik bang zou zijn dat eventuele littekens lelijker gaan zijn dan het dik zijn. En gaat dat effect blijvend zijn?... Nog zoiets. En dan zou ik waarschijnlijk ook niet meer mogen snoepen... En ik verober elke avond in mijn bed een pak koekskes... Dus ik weet niet of ik dat er allemaal voor zou over hebben. Ik denk ook dat ik naar de mening van mijn partner zou vragen. Als ik hem op die moment graag zou zien tenminste
Moest ik pijn hebben (zoals mijn vriendin met de zeer zware borsten die er rugpijn van kreeg) dan zou ik niet aarzelen om een ingreep te ondergaan. Ik heb al pijn genoeg in mijn leven, dus dan zou ik zeker laten ingrijpen en er de eventuele littekens voor over hebben. Comfort gaat bij mij nog altijd voor mooi zijn.
En als besluit denk ik dat ik zou hopen dat de nieuwe opkomende fotomodellen allemaal een Marylin Monroe-figuur zouden hebben. Dan was mijn probleem ineens opgelost Net zoals mijn probleem destijds ineens opgelost was door Twiggy.
Of dat tenminste de reclames de toer opgaan van het merk Dove. Die goddank echte vrouwen met maat 40 of 42 op hun affiches zetten mét buikskes én kinnen én vetrollekes. (Trouwens van die maten van kleren snap ik niks. Op sommige van mijn spullen staat 38 en op een van mijn bikinibroekskes las ik 44!!! Wat een onzin is dit eigenlijk! Nu bestaan er naar 't schijnt zelfs al maatje 0 en 00. In godsnaam zeg, waar zijn we mee bezig?! Maar kom daar ga ik hier nu niet over uitwijden want daar ging het niet over en mijn epistel is weeral lang genoeg )
Tja, dit is zo ongeveer het eerlijkste dat ik op die, momenteel voor mij hypothetische vraag van Sjoeke, kan antwoorden...
En nog een laatste wens aan alle mensen met gewichtsproblemen, zowel de te dikke als de te dunne : Ik hoop dat ge hoeveel ge ook verdikt of vermagert altijd uzelf kunt blijven en dat ge er zeker uw zin voor humor niet bij verliest. Want dat is op sommige momenten in ons leven het enige wapen dat we nog hebben. En laten we met zijn allen proberen om door de kleren en de rimpels heen te kijken en de mens achter de façade te zien.
En nu is 't ondertussen al donderdagochtend na tweeën, ik heb koppijn, mijn polsen vallen bijna van mijn lijf, en ik ben moe. Dus ik ga de schrijffouten morgen uit mijn epistel halen. Ik ga nu een dikke kater tussen buik 2 en 3 draperen en met mijn pak koekskes in bed kruipen Beter een dikke kater op uwen buik als een dikke kater in uwe kop zeg ik altijd maar.
Erg genoeg is Darwin vandaag weer op pad geweest... Deze keer was hij zomaar even volle twee meter van de vijver weggesparteld! Gelukkig kwam mijn man even naar boven en vond hem helemaal droog op de terrastegels. Hij sloeg niet meer met zijn staartje en ik dacht dat hij dood was want er lag een beetje bloed op de grond. Ik heb hem dan (voor de vierde keer dus) weer zachtjes onder water rechtop in mijn handen gehouden met zijn kopke in de luchtbellenstroom, maar hij ademde niet meer en zijn rugvin lag plat...
En opeens, na enkele minuten deed hij een reuze hap! En daarna nog eentje! En zijn kieuwen begonnen weer te bewegen. Ik heb hem dan een kwartiertje stabiel gehouden en daarna kon hij weer zelf zijn evenwicht behouden en dreef hij niet meer zo triest op zijn rug. Vanavond zwom hij weeral als vanouds vrolijk in 't rond, zijn rugvin fier rechtop. Zijn staart ziet er nu wel helemaal gerafeld en triestig uit.
Ik vind het toch zo droevig, want op een dag gaan we hem eens te laat vinden vrees ik... En ik ben echt gehecht aan dat ventje. Al is 't maar een zogezegd "stomme" vis...
De reanimatie van Darwin
stillekesaan herstellend... -------------------------------- Ik heb de laatste dagen wat te veel werk gehad om aan mijn jeugdherinneringen te prutsen. Ah ja, wat wilt ge?! Werken en ondertussen nog vissen reanimeren Morgen komt mijn foto van +40kg en mijn antwoord aan Sjoeke als ik er echt zo uit zo zien. Maar overmogen komt er terug een jeugdherinnering aan!
Ik zit met een probleem. Sjoeke had me eergisteren uitgedaagd om de portretfoto van mij eens te laten bewerken tot ik er als een stevige dame uit zou zien. Ik was daar vanzelfsprekend op ingegaan. Francois had de foto bewerkt en ik had er vannacht een lange tekst bij geschreven. Het eerste deel was humoristisch, maar het tweede deel van mijn bericht was mijn eerlijke mening over gewichtsproblemen. Ik legde er o.a in uit dat mijn familie altijd met het omgekeerde gewichtsprobleem te kampen heeft gehad namelijk te mager zijn. Het ging ook over de pesterijen die ik in mijn jeugd moest ondergaan omdat ik te dun was.
Ik wou het bericht deze namiddag op mijn blog zetten maar ik heb van verschillende kanten de goedbedoelde waarschuwing gekregen om het niet te doen. Het onderwerp zou te gevoelig liggen en ik zou mensen tegen me in 't harnas kunnen jagen. Sommige steviger gebouwde mensen zouden blijkbaar vinden dat een mager mens van 60kg geen mening mag hebben over dit onderwerp...
Ze vrezen ook dat sommige lezers aanstoot aan mijn artikel zouden kunnen nemen en het misschien verkeerd begrijpen. Dat sommigen misschien zouden denken dat ik lach met de problemen rond zwaarlijvigheid. (Niets is natuurlijk minder waar.) De personen die me waarschuwden zeiden ook dat als ik het bericht op mijn blog zette, ze zich genoodzaakt zouden voelen om te reageren en dat ze het niet eens met me gingen zijn, en het op die manier zou lijken of ze ruzie met me maakten. Volgens hen is dat nu juist wat sommige bloggers leuk zouden vinden : ruzie op 't blog en allemaal stiekum meegenieten. Tja, dàt is natuurlijk het allerlaatste wat ik wil.
Ik vind het heel jammer om mijn schrijfsel niet te plaatsen, want ik stond echt achter de tekst die ik geschreven had. Hij kwam recht uit mijn hart en het was een eerlijk antwoord op de uitdaging die ik gekregen had. Ik heb vannacht twee uur op de tekst gezwoegd om toch maar zo eerlijk mogelijk te antwoorden en tegelijkertijd zeker niemand te kwetsen. (Waarom zou ik in godsnaam zwaarlijvige mensen willen kwetsen, één van mijn liefste kameraden zit zelf met dat gigantische probleem. Vreemd genoeg had ik niet eens aan hem gedacht tijdens 't schrijven van mijn epistel! Dat maakt weer maar eens duidelijk dat ik mensen niet beoordeel naar hun uiterlijk. Dat ik er zelfs niet eens bij stil sta hoe ze er uit zien. Ik denk aan mijn kameraad Jan, nooit als aan "dikke Jan", maar altijd als aan "lieve Jan".) Het doet me pijn om mijn tekst niet te kunnen plaatsen. Al is 't alleen maar omdat ik ook eens de droefheid van kinderen had willen tonen die gepest worden, niet omdat ze te dik zijn, maar omdat ze te mager zijn. Maar mensen kwetsen is 't laatste van mijn bedoeling en een eventuele blogruzie heb ik er in geen geval voor over.
Het is nu een moeilijke keuze voor mij. (Ik ben dan ook nog een weegschaal en die hebben het al zo moeilijk met te kiezen...) Mijn eerlijke mening (die in mijn ogen zeker niet kwetsend was) in de vuilbak gooien, of er moedig mee buiten komen en riskeren verkeerd begrepen te worden en de helft van 't seniorennet tegen me in 't harnas te jagen.
Als het onderwerp al zo gevoelig ligt bij complexloze mensen, wat moet het dan niet zijn bij mensen die écht lijden onder hun overgewicht?... Dan kan ik het maar beter zo laten denk ik, en niet op de uitdaging in gaan. Het gevolg is ook dat ik dan heel het onderwerp "Beperkt houdbaar" maar links ga laten liggen (als ik als magere mens dan toch geen recht van spreken heb) en mijn blogje verder ga gebruiken voor wat het oorspronkelijk bedoeld was. Mensen gewoon eens laten lachen en over neutrale dingen schrijven en alleen mezelf op de korrel nemen. Trouwens, moest er inderdaad een hele toestand rond mijn schrijfseltje ontstaan zou ik noch de tijd noch de energie noch de goesting hebben om op de reacties te gaan antwoorden.
't Is jammer, maar 't zij zo, tijdens 't schrijven van dit bericht ben ik tot een besluit gekomen : ik denk dat ik er dan toch maar voor kies om mijn schrijfsel er niet op te zetten. Bedenk wel dat het niet uit lafheid is dat ik niet op de uitdaging in ga maar wel omdat ik al op voorhand gewaarschuwd ben dat als ik het toch doe er ambras van gaat komen. En daar ben ik niet de juiste mens voor. Maar daag me dan in 't vervolg ook liever niet meer uit... want op deze manier vind ik het echt wel lullig.
Ik hoop dat ik door jullie te laten kennismaken met de site "Beperkt houdbaar" ik voor sommige vrouwen toch iets goeds gedaan heb en dat die nu weten dat ze niet alleen staan met hun idee dat ze zich liever niet laten verbouwen om op de bijgewerkte onrealistische fotomodellen uit de boekskes te lijken. Meer tekst ga ik er dan ook niet meer aan wijden. Het zaadje is rondgestrooid het moet zijn werk nu maar doen bij diegenen die er ontvankelijk voor zijn.
Vanaf nu dus terug het onschuldige Laathi-blog met fotoraadsels, zotte verhaaltjes over mezelf, kattenstrips, reisverhaaltjes en natuurfotokes. Daar heb ik uiteindelijk al werk genoeg mee en daar beleef ik zelf ook 't meeste plezier aan. Morgen dus de nieuwe aflevering over "Mijn jeugdherinneringen".
Ze waren weer veel van zeggen deze week... Ze hebben duidelijk weer commentaar omdat ik een héél klein beetje rommel maak door in mijn oude speelgoeddozen te grasduinen op zoek naar materiaal om mijn jeugdverhalen mee te stofferen.¨Pffft. Moelijke beesten...
Hun gesprekken waren jammergenoeg niet écht politically correct. Maar dat is mijn verantwoordelijkheid natuurlijk niet. Ik ben niet aansprakelijk voor wat mijn katten onder mekaar zitten te vertellen. Ik denk dat ik zelfs niet eens geacht wordt ze te horen... Maar soms is 't sterker dan mezelf en vang ik "per ongeluk" toch eens iets op...
Voor de vogelliefhebbers : Phineas is de enige die "jaagt" en hij komt niet eens met 1 vogel per jaar naar huis. Meestal gaat het dan nog over een vogel die een beetje ongelukkig geland is na zijn eerste vliegles. Als hij er al eens eentje meebrengt komt hij 't me brengen en dan kan ik het diertje meestal redden en vrijlaten in een deel van de tuin waar de poezen niet mogen komen en waar 't beestje rustig kan herstellen van zijn onverkwikkelijk avontuur. Dus zo'n vaart als in de strip loopt het echt niet. Maar ja, Phineas is wel een jongenske naturlijk...en een echt macho-ke hé. Veel geblaat en weinig wol
)
)
