"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
24-02-2010
Hoe een dubbeltje rollen kan...
Ik heb een paar dagen mijn pc niet geopend. Het gedoe in mijn hoofd groeit wat boven mijn kopke. Ik kreeg hier net een pps aan waarin de zin : "Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet." Wel, ik denk dat mijn water momenteel een beetje té troebel is. Ik kan momenteel geen grappige kantjes aan mijn verhaal vinden.
Elke dag wordt de wereld nog een beetje luider en onuitstaanbaarder. Hoeveel troost ik ook vind door met iemand te praten, na 20 minuten gaat het niet meer omdat de sis-klanken niet meer te harden zijn. Niet de mijne en niet die van mijn gesprekspartner.
Vorige week heb ik een mooi huis dat ik van mama geërfd had verkocht - toch al een deeltje stress dat wegvalt, drie huurders minder - en dat was helemaal een helledag. De verkoop ging door in een groot bureel met kale muren, een glazen wand en een marmeren tafel. Alles weergalmde, elk geluidje weerkaatste en ik kon geen oordopjes dragen want ik moest de gesprekken kunnen volgen. De koper was dan ook nog een onbehouwen beer die niet veel anders kon dan brullen. Twee uur heeft het gekraak van papieren, getik van biccen en het geroep van die ellendeling geduurd. Ik heb op de duur nog iets van de prijs afgedaan om er toch maar een einde aan te maken. Ik hield het niet meer uit. De dagen erna ben ik er ziek van geweest.
Momenteel ben ik bezig met ostheopaten, zuiveringskuren, lymfedrainages, alles waarvan ik maar enigszins hoop dat het die hyper-acusis kan laten verminderen. Tot hiertoe zonder resultaat. In een winkel moet ik met oordopjes rondlopen en dan nog hoor ik elk karretje ratelen en tinkelen. Ik hou het niet langer dan 5 minuten vol. Het verkeer raast even hard door mijn kop als over de weg, zeker als het regent. Het lijkt wel of de autostrade dan nog veel harder ruist. Maar de grootste teleurstelling liep ik gisteren op tijdens een korte wandeling in het natuurgebied aan Fort 7 in Wilrijk. Een mooi plekje waar ik drie weken geleden nog even in de sneeuw gewandeld had. Toen had ik ook wel last van 't lawaai op de straat en stopte mijn vingers in mijn oren als er een auto voorbij reed, maar toen droeg ik nog geen oordopjes. Gisteren droeg ik er wel en nog was het lawaai niet te harden. Met pijnlijke oren en een kop vol geluid kwam ik na een half uur doodmoe terug binnen en besefte ik dat mijn plan om in de lente dan maar de stad te vermijden en in natuurgebieden te gaan fotograferen waarschijnlijk ook niet meer zal gaan.
Alles lijkt stilaan in duigen te vallen. Mijn wekelijkse shoppingdag in Antwerpen kan ik wel vergeten. Winkelen gaat niet meer, gewoon over straat lopen als er auto's voorbij komen lukt ook niet zonder pijn, en nu blijkt een wandeling in een park ook al niet meer te kunnen. Als ik vijf uur "leef" ben ik doodmoe van de geluidsbrij in mijn kop en plof ik op bed en val in slaap. Ik plof natuurlijk wel voorzichtig in bed want het gekraak van een kopkussen (zelfs een zacht flanellen) is ook niet van de poes.
En ondertussen leer ik maar bij... Een auto maakt minder lawaai als ge steeds zorgvuldig in de juiste versnelling schakelt. Het rolluik van de garage kunt ge openen als ge al in uw auto zit, dan wordt het ijzer-op-ijzer-geluid flink gedempt. Tussen elke sleutel van mijn sleutelbos heb ik een viltje gehangen, zo rinkelen die al een pak minder, de kattenvoerkorrels leg ik heel zachtjes met een lepeltje in hun bakjes, tanden poetsen kunt ge ook met uw mond dicht (OK, het vergt wat oefening en ge trekt zeer rare snuiten, maar 't lukt), en een electrische tandenborstel blijft een tandenborstel ook als ge hem niet aan zet,...
Aan elk wolk zijn er ook zilveren randjes. Een afwas raak ik niet meer aan en de kattenbakken leegscheppen is nu ook een kelk die aan me voorbijgaat. Echtgenoot doet het gelukkig met liefde en plezier.
Ik word ook hoe langer hoe leniger. Als ik geen oorbeschermer in de buurt heb trek ik mijn plan met een soort alternatieve yoga-oefening. Eén oor druk ik tegen mijn schouder, in het andere oor steek ik een vinger en met de resterende hand trek ik het toilet door, of de overgordijn dicht, of wat dan ook dat moet gebeuren. Ik word ook hoe langer hoe slanker. Ik dacht dat mijn jeansbroeken flink waren uitgerokken omdat ik de laatste twee maanden altijd dikke kousenbroeken of thermo-ondergoed had gedragen. Ik hou nu eenmaal van veel laagjes boven mekaar. Maar gisteren, na mijn zuiveringskuur besloot ik me toch eens te wegen en kwam tot de onstellende constatatie dat er op twee maanden tijd plots zes kilo verdwenen waren. Niet dat ik die mis, zeer zeker niet, maar het voelde toch maar vreemd aan.
Het is ook een leven vol verrassingen! Gisterenavond dacht ik dat ik door de vloer zakte! Letterlijk. Ik hoorde een knal en was er van overtuigd dat een houten plank onder het vinyl doorgebroken was, ik draaide me terug om en bekeek de grond, liep nog eens over dezelfde plek maar nu kraakte er tot mijn verbazing niets. Twee meter verder zag ik een bic op de vloer liggen die ik net op een tafeltje gelegd had... Die was daar dus blijkbaar achter mijn rug terug afgerold... En dat had "de knal" veroorzaakt. Geef toe... 't Wordt wel heel absurd.
Een grote psychologische drempel was afscheid nemen van de belletjes aan de halsbanden van Mathurin en Nemuri Neko. Weken heb ik daar over gedaan. Hun belletjes had ik destijds speciaal uitgekozen omdat ze lekker luid klonken zodat ik mijn jongens overal in huis kon lokaliseren. Hoe pijn die dingen de laatste weken ook aan mijn oren deden, ik kon er me niet toe overhalen om ze af te doen. Maar ik heb een alternatief gevonden. Ik ben bij een dierenwinkel gestopt en ben op zoek gegaan naar belletjes met een andere klank, minder luid en minder hoog van toon. De vrouw van de winkel moet gedacht hebben dat ze met twee gekken te maken had. Echtgenoot en ik zaten daar op de grond voor een rek vol halsbandjes en losse belletjes om die allemaal één voor één uit te testen en zo te ontdekken welke klank ik nog kon verdragen... Wij zaten daar precies beiaard te spelen met die belletjes... Ik schaamde me dood. Maar kom, we hebben er twee gevonden die amper rinkelen, ze brengen meer het geluid van een rollend keitje voort, en dat blijk ik te kunnen verdragen.
Het lijkt wel of ik elke dag afscheid moet nemen van iets dat prettig was en soms ontneemt me dat echt de moed. Hoe graag ik ook mijn blog in stand wil houden, het valt me op die dagen te moeilijk om mijn pc te openen. Stom natuurlijk, maar 't is nu eenmaal zo.
't Is ook niet fijn om over deze dingen te schrijven. Het laatste wat ik wou was een treur- of ziekteblog. Het bloggen was destijds begonnen om mensen te laten lachen, of tenminste te laten glimlachen, en om oudere mensen die niet buiten konden eens virtueel mee op reis te nemen met mijn reisverhaaltjes en foto's... En nu zit ik hier zelf binnen en heb eigenlijk niks meer te vertellen of te bloggen... Hoe een dubbeltje rollen kan... Oei nee, laat het maar niet rollen, want op de duur valt het om, en dat zal me weer een gerinkel geven...
Voorlopig een Irma-stripje "uit de oude doos" bij gebrek aan energie om iets nieuws te maken...
Niet simpel als zelfs uw handtas al medezeggingschap eist bij de aankoop van een nieuwe auto... En zeker niet als uw handtas een schaap met een eigen willetje is...
Wat doet een mens in zo'n geval?... Och, 't zal wel veel simpeler zijn een kleinere muziekinstallatie te vinden dan een nieuwe handtas. Enkele dagen later... Het testen van zijn laadvermogen. De keuze van de auto wordt er ondertussen niet makkelijker op...
Dus testen we een Vito...
En nu is de kleur nog niet aan bod gekomen... Dat is voor de aflevering van morgen!
Toen ik onlangs bij mijn maatje op bezoek was fotografeerde ik het stapeltje cd-doosjes dat vorige week mijn fotoraadsel werd, vlak in de buurt vond ik dit. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat een soortgelijk voorwerp zich bij u ook in de living bevindt. Het mijne staat in de kelder, en bij een andere kameraad zag ik het ooit in de garage staan... Dus ik zou zeggen : veel wandelgenot deze week.
Ik dacht dat iedereen dat wel in de buurt van zijn computer zou hebben liggen? Maar iedereen wou per se op wandel, naar de keuken, naar de garage, tot in de kelder toe. 't Is natuurlijk niet slecht dat ge in de wintermaanden ook wat aan beweging komt, maar echt nodig was het niet denk ik. Enfin de koelkast- en diepvriesschuiven zullen alweer gepoetst geraakt zijn en ook de glaasjes van de kachels, tot de lichten van de auto toe. Ge hebt er dus een heel nuttige week van gemaakt. Proficiat. Maar euh... ligt er echt links of rechts van uw neus nu zo geen stapeltje cd-dozekes?... Zijt eens eerlijk?
Opgelost (soms met héél veel heel dappere pogingen) door Paul, Chrisje, Geert, Ann, Piet, Kathleen, Nand, Kaatje, Ron, Lilith, Redpoppy, Andromeda, Jan, Tineke, Lange Lou, Veveke, Dolfijn, Derktje, Fernanda, Vif, Renee, Mieke, Lisette, Viva en Steven!
Het kost me hoe langer hoe meer moeite om nog iets over hyper-acusis op 't internet te lezen. Alle berichten zijn zo ontmoedigend. Nergens wordt over genezing of een mogelijke oplossing gesproken. Na een kwartier lezen doe ik het scherm dicht want het maakt me alleen maar somber. Mijn vriendin heeft echter onderstaande site opgesnord, en de tekst die daar op staat vind ik wel heel goed geschreven om het aan mensen die de aandoening niet kennen duidelijk te maken.
Elke dag neem ik me voor om er zelf nog eens iets over te schrijven, ik hoopte er een soort alternatief reisverhaal van te maken. Dan maar niet op reis door Thailand, maar op reis door mijn kop. Ik wou er ook liefst iets grappigs van maken, maar er is eigenlijk niet veel plezants aan... Het is een aandoening waarbij je 't idee krijgt dat je stilaan gek wordt. Daar gaat dus mijn theorie van : "Hoe erg 't op de moment ook is wat ge meemaakt, niet vergeten, later komt er altijd een grappig verhaal van voort." Jawadde. Hoe ik hier nog plezante verhalen over ga moeten schrijven weet ik niet. Maar dat neemt niet weg dat ik morgen, of overmorgen, bij 't eerste vlaagje moed, er toch weer mijn best voor ga doen.
We zullen het nog eens een andere kant bekijken... En geloof me het heeft niets maar dan ook niets met koelkasten, vuren of auto's te maken. Ge zoekt het véél te ver...
Reeds opgelost door Paul, Chrisje, Geert, Ann, Piet, Kathleen, Nand, Kaatje, Ron, Lilith, Redpoppy, Andromeda en Jan!
Nemuri Neko : "Oh! Maar de pa gaat dat niet blijven vasthouden?! Hij hangt dat aan een deur..." Mathurin : "Tja, dat is niet sportief natuurlijk..."
Nemuri Neko : "Hey Mathu?! Waar zit ge nu?!" Mathurin : "Op de derde verdieping!"
Nemuri Neko : "Hoe geraakt ge daar?" Mathurin : "Er zijn tunnelkes langs binnen tussen al de verdiepingen!"
Nemuri Neko : "Das een ferm ding. Maar euh... er zijn maar zijn maar zes verdiepingen... en we zijn met zijn zeven..." Mathurin : "Ming en Serendipity zullen wel gaan samenhokken."
Nemuri Neko : "Hey Pa! 't Is echt tof! Kom er bij!"
Pa : "Hm. Ik kan niet door dat gaatje."
Mathurin : "Maar jawèl Pa! Ik ben er toch óók doorgeraakt en ons ma noemt mij toch altijd 'nen Dikken Das'!"
Serendipity : "Jaja Mathurin maar onze pa is geen "Dikke Das". Ik heb ons ma hem al eens horen benoemen met -" Ma : "Zwijgen Serendipity!! Onmíddellijk zwijgen! Of vanavond naar bed zonder Ming!!!"
Dag 4... en enkel Paul, Chrisje, Geert, Ann, Piet, Kathleen, Nand, Kaatje, Ron, Lilith, Redpoppy, Andromeda en Jan hebben het nog maar geraden, en 't is toch zo simpel... Hou dus maar al een assortiment vloeken klaar voor zaterdag.
Er komt schot in de zaak. Stilaan maar zeker. Maar voor sommigen gaat het toch weer niet snel genoeg...
Pa : "Miljaardemiljaardemiljaardemiljaarde..."
Mathurin : "Amai, dat duurt weer lang hé seg?... Hij is aan 't tellen om kalm te blijven en hij is alweer aan een miljard..." Nemuri Neko : "Ja, hij krijgt het spul precies niet goed in mekaar. Ma zal 't wel weer in solden gekocht hebben. Kom laat ons eerst nog maar wat met die doos spelen..."
Mathurin : "Zo'n doos is minstens even plezant nietwaar?" Nemuri Neko : "Jawel, maar ik ben toch curieus naar dat nieuw ding, ik ga toch eens kijken hoe ver hij al staat met zijn geknutsel..."
Mathurin : "Allez loop nu niet weg Muri! 't was nu geestig! Ik had juist mijn nagel in uw neusgat gehaakt!" Nemuri Neko : "Mathu!!! Snel! Kom kijken! 't Ding is af!!!"
Nemuri Neko : "Maar... wat is het?" Pa : "Een speelhuis voor poezen dat uw moeder inderdaad in solden gekocht heeft en waarvan geen enkele vijs in geen enkel gat paste en waardoor uw vader weer tot bloedens toe heeft moeten knoeien met 47 gereedschapkes om de gaten groter te maken en 't spul toch in mekaar gefoefeld te krijgen..."
Nemuri Neko : "Wow! Ons ma is toch een schat hé?! Gij ook natuurlijk. Gij vooral eigenlijk want gij gaat hier nu tot het einde der dagen rechtstaan met dat ding in uw handen gewoon voor ons plezier? Ge zijt geweldig!"
Voor de anderen is er nog werk aan de winkel want die zijn het weer véél te moeilijk aan 't maken. Met chauffages, koelkast- of diepvriesonderdelen, rolluiken, scheermesjes en betaalterminals heeft het echt niks te maken. Alsof we allemaal een betaalterminal in huis hebben... We zouden dat misschien wel willen en heel plezant vinden, maar ik denk toch niet dat iedereen zo'n "geld-doneer-bakske" in zijn living heeft staan. Neemt niet weg dat ik héél veel respect heb voor uw aller uitbundige fantasie. Ga zo verder.
Nee, 't is geen fotoraadsel. Ik doe het wel zelf uit de doeken in de loop van de week... Wat is de goede huisvader nu toch weer ineen aan 't bricoleren?... En gaat hij het ineen krijgen?... Gaat het blijven hangen?... Gaat het nuttig zijn?... Zal het zijn doel dienen?... Vééééle vragen...
Ming : "Hoe? Een soort valies? En ze gingen toch niet op reis?..."
Nemuri Neko : "Iets voor ons, pa? Zijt ge zeker?..."
Ming : "Volgens mij gewoon een hoopje oude plastic..." Mathurin : "Komt morgen de vuilkar?..." Nemuri Neko : "Die nemen zo'n hoop rommel niet mee jong!..."
Het was een vreemde week. Kan ook niet anders als je met zon vreemde ziekte opgezadeld zit. Oorspronkelijk was ik niet van plan er nog woorden aan vuil te maken maar er blijkt veel interesse voor het onderwerp te bestaan. En om heel eerlijk te zijn het fascineert me zelf ook. Ik had er geen idee van wat er allemaal in een hoofd kon en kan gebeuren. Emotioneel put het me nog altijd even hard uit (vandaar dat ik deze week mijn blog grondig verwaarloosd heb) maar aan de andere kant maakt het me heel nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar het waarom, maar daar raak ik niet achter, maar vooral nieuwsgierig naar hoe er mee om te gaan. Ik ontdek allerlei hulpmiddelen. Als een gezond mens me bezig zou zien denkt hij waarschijnlijk met een gek te maken te hebben. Ik mankeer alleen nog een gele trechter op mijn kop. Een werkmansoorbeschermer van de Hubo staat al gek genoeg.
Deze week heb ik getracht zoveel mogelijk stilte en rust te vinden wat niet makkelijk is als je nog een druk gevuld bestaan leidt. Je kan je zakelijke activiteiten en alle stresstoestanden niet op een paar weken kompleet afbouwen. Maar ik ben er mee bezig.
Het feit dat ik niet op reis kan weegt zwaar. Elke keer ik in de krant reclame voor reizen zie staan geeft dat een prik. Ik heb die droefheid enigszins proberen te counteren door samen met Echtgenoot knus in de zetel naar enkele van onze vakantiefilms te zitten kijken. Heerlijk bepoesd. Ik vroeg me altijd af waarom we filmden. Wanneer zouden we toch ooit de tijd nemen om die onzin te bekijken? Die uren, dagen film Nu dus. En heel blij dat we ze hebben.
De klank staat stil en gedempt, wat wel jammer is, want je kan meestal mijn onnozele commentaren niet verstaan, maar de beelden spreken dikwijls wel voor zich.
We keken naar de film van de Cambodja-reis uit 2002. Op een bepaald moment kwamen we aan een scène waarin zo'n typisch Aziatisch rammel-orkestje speelde. Echtgenoot wou dat deel maar snel doorspoelen maar het bleek niet nodig. (Bij vreemde geluiden kan ik nog altijd niet goed op voorhand inschatten of ze gaan pijn doen of niet, dat moet getest worden.) Ik overleefde het gejengel best, op 1 klein detail na : een muzikante met een belletje dat om de paar seconden Ting deed. Toen Echtgenoot liefdevol vroeg of het ging antwoordde ik : Jaja, ik kan t goed verdragen. Behalve die trees met dat ellendig belleke verdorie!!!. Nog geen minuut later klonk op de film mijn eigen stem : Miljaarde seg!!! Die trees met dat belleke! Daar word ik onnozel van! Dus, inderdaad, ook 8 jaar geleden had ik die madam haar rinkelbelleke al willen afpakken en in zee keilen. Alleen was het minuscule geluidje toen gewoon ergerlijk en deed het alleszins geen pijn. Ik mag er niet aan denken dat ik nu in Thailand zou zitten en er zon orkestje opdaagde! Dan gooide ik niet alleen t belleke in zee maar hing de madam er zelf nog aan vast waarschijnlijk.
De dagen hier thuis heb ik haast Zen-achtig doorgebracht. Ik lijk wel een monnik. Al wat ik vastneem of doe gebeurt met de grootste aandacht om toch zeker niets te doen krak-krak-KRAK-ken of het te laten KLET-teren of ting-ting-TING-elen. (Een mes dat op een bord valt resulteert in instant-braakneigingen ) Voor een snelle mens die gewoon was minstens vijf dingen tegelijk te doen is dit een heel vreemde gewaarwording. De eerste dagen ging dat heel goed. Het was een nieuwe levenshouding en ze bracht me rust. Alles ging wel heel traag maar er liep ook minder mis.
Die avond was er net een item op tv over een nieuw stiltegebied. Een bos in Gerhagen bij Tessenderlo. Het gaf me weer wat hoop dat er blijkbaar toch hoe langer hoe meer mensen de wereld te druk en te lawaaierig vinden en de stilte beginnen op prijs te stellen. Misschien komen er zo nog wel meer plekken?... Alleszins het is een goede evolutie.
Als je in stilte en traag leeft dan heb je ook meer tijd om na te denken. Natuurlijk vooral over de rare situatie waar je in terecht gekomen bent. Ik dacht plots aan mensen die ik vroeger kende die een hond hadden die van t minste geluidje schrok. Het is best mogelijk dat dat dier dus ook hyper-acusis had. Ik mag er niet aan denken! Als dier kan je niet uitleggen wat je gebeurt, je kan er geen aandacht voor vragen Je kan je lieve en bezorgde baas niet eens vragen die geluiden te vermijden. Hoe triest. Het enige voordeel dat zon dier heeft is dat het zich waarschijnlijk niet zal afvragen wat er nu met de rest van zijn leven moet gebeuren. Dat doe je als mens namelijk wel. Constant. Tot in de treure raast het op elk leeg momentje door je hoofd Hoe moet ik verder?, Stel dat dit nog erger wordt Het werd ook elke dag erger. Tot voor een dag of drie. Nu lijkt de hyper-acusis zich enigszins te stabiliseren. Mijn gecastreerde krekels zingen ondertussen onverdroten voort.
Elke scharnier van het hele huis in ondertussen gesmeerd geraakt. Ik ben de uitvinder van de Teflon-Spray oneindig dankbaar. Die mens verdient een standbeeld. Samen met mijn man want die heeft zich van deze enorme taak gekweten. Niks zo handig als deze ziekte om van alle piepende, tsjirpende huisgeluiden vanaf te geraken. Mijn deuren en sloten moeten me dankbaar zijn. Maar zelfs met die zalige spray krijg je verre van alles opgelost.
Voor de onvermijdelijke dingen, zoals een zakje diepvriesgroenten uit de diepvries vissen, komt de werkmansoorbeschermer goed van pas. Lang is hij niet op te houden want hij klemt nogal erg, maar voor korte klussen als t inladen van een afwasmachine is hij mijn beste maatje. Het dure ding van Stanley was een martelwerktuig, hij leek mijn kop te pletten, maar de goedkope van de Hubo staat hier knus op te rekken, opengesperd op een klein schuifje, en die gedraagt zich met de dag handelbaarder. Het temmen van een oorbeschermer begot... Ik had nooit kunnen denken dat ik me daar mee zou bezig gehouden hebben.
Op een morgen stond ik op en lag er een zalig kadootje op tafel! Superzachte, gelaagde oordopjes. Met hun ringvormige vliesjes leken het wel kerstboompjes. Kerstmis valt vroeg dit jaar. Dolgelukkig was ik er mee! Er zat een koordje bij om ze rond de nek te hangen en dat leek me helemaal t einde. Kon ik die dingen enkel insteken als t echt nodig was. Jammer genoeg bleek het hechtingsysteem verkeerd geconcipiëerd en was het onmogelijk ze aan hun leiband te bevestigen. Dus zitten ze nu maar in mijn zak in een oud filmdoosje. Niet zo handig om ze snel in te doen, maar kom, ik ben al heel blij dat ik ze heb.
Vooral op straat en in de auto doen ze echt deugd. De week voordien liep ik snel door een supermarkt en achter me streek onverwacht een kindje heel vrolijk met zijn handje over een verzameling chips-zakjes. Ik dacht dat ik in een vuurgevecht in Beiroet terechtgekomen was! Zon akelige dingen overkomen me alvast niet met mijn kerstboompjes in mijn oren.
Aanpassen aan de bewoonde wereld is een hele opgave en een grote uitdaging. Aan de ene kant heel ontmoedigend, maar toch ook fascinerend voor een nieuwsgierige geest. Over die avonturen vertel ik in mijn volgende schrijfsel op een dag dat ik weer eens vol moed ben dat dit ooit gaat over gaan, zoals vandaag.
Ik heb mijn best gedaan... Of het moeilijk gaat zijn of niet weet ik nooit op voorhand. 't Is alleszins een voorwerp dat we allemaal goed kennen... Dus : Go for it! Als je denkt dat je 't weet laat je twijfel je niet weerhouden om toch een antwoord in te sturen. Klinkt het niet dan botst het. En god weet hoe goed kunnen we er om lachen?
Veel succes maar nog veel meer tandengeknars, euh sorry, plezier.
Etienne staat in de supermarkt aan te schuiven met achter hem een knappe blondine. Wanneer hij zich omdraait, glimlacht deze naar hem en steekt haar hand als begroeting op. Hij is verbaasd en vraagt aan haar of zij hem misschien ergens van kent. Zij zegt hierop stilletjes tegen hem: 'Etienne, jij bent waarschijnlijk de vader van een van mijn kinderen'. Etienne schrikt hiervan en begint diep na te denken. Plots denkt hij terug aan lang geleden, aan de eerste en enige keer dat hij vreemd gegaan is. Hij vraagt aan de blondine: 'Ben jij die blondine die ik op mijn vrijgezellenavond geneukt heb op de biljarttafel, terwijl al mijn maten stonden te supporteren en jouw vriendin mij geselde met een natte selder, en een komkommer in mijn achterwerk duwde?' Waarop de vrouw, verschrikt, antwoordt: 'Etiennne! Ik ben gewoon de lerares Nederlands van jouw zoon'.
We zouden dat misschien wel willen en heel plezant vinden, maar ik denk toch niet dat iedereen zo'n "geld-doneer-bakske" in zijn living heeft staan. 
