"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
17-12-2009
Fotoraadsel 217 - foto 5
Ge maakt het allemaal veel te moeilijk... 't Is echt iets overbekend...
...en toch hebben enkel Kathleen, Shajongen, Nand, Renée, Chrisje, Dolfijn en Rita het nog maar opgelost.... Ge ziet het toch ook weer allemaal zo groot.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 13. Deel 3.
Hoofdstuk13. Deel 3 : Ter afwisseling : een onderbemand bootje.
Eens we het gletsjermeer bereikt hadden wilde ik toch heel snel de berenopstelling maken die ik voor mijn verhaal nodig heb. Ik zette heel mijn bende op een rijtje tegen een rots - het was er windstil dus t was een makkelijke klus - tot ze er allemaal piekfijn bij stonden, ik op mijn buik lag om de fotos te nemen, en ze plots allemaal weggeplukt werden door een enorme windstoot. Een zeer onprettige verrassing als ge al heel gehaast bezig zijt.
De hoofdpersonages van mijn verhalenbundels - héél even - strak in 't gelid.
Nadat ik sakkerend alle beren én hun hond én de weggewaaide mutsjes én de sjaaltjes eenmaal terug van tussen de rotsen en struikjes verzameld had spurtte ik naar de oever waar de zodiacs lagen te wachten. We kregen zwemvesten, helmen, laarzen en roeispanen en de kleine rubberboten werden naar t water gedragen. Toen we hierboven aangewandeld kwamen was het windstil geweest en de voet van de gletsjer lag amper 200 meter verder dus we zagen onmiddellijk dat het een makkelijk roeitochtje, en geen brute rafting, zou worden. Echt iets voor oudere, bezadigde toeristen. Fijn, konden we even relax op t meertje dobberen, ondertussen rustig genieten en om ons heen kijken naar al die ongeëvenaarde natuurpracht. Dat ging op een comfortabele manier mooie fotos opleveren. Maar dat was buiten de waard gerekend.
Het spiegelgladde water begon plots flink te kabbelen...
Enkele minuten voor we in onze rubberboot krabbelden was dus plots die felle wind opgestoken die mijn beren weggeblazen had. Die begint blijkbaar steeds te waaien op warme dagen op t moment dat de zon boven de gletsjertop uitpiept en daar de koude lucht opwarmt. De vrieslucht boven het ijs komt dan in conflict met de opstijgende warme lucht van de fjord beneden en dan breekt een enorm natuurgeweld los. Dat hadden we natuurlijk niet verwacht. Bleek ook nog dat in elk ander vlot maar liefst 13 volwassenen zaten en in ons bootje amper 9 mensen waaronder 2 kinderen. In tegenstelling met op ons cruiseschip waren we dus deze keer grondig onderbemand. t Is zo eens iets anders.
Ons onderbemand bootje...
Als je nog nooit geroeid heb is dat in t begin een chaos, zeker als de bestuurder achterin de boot het ritme niet aangeeft. Het leek wel of we allemaal in een grote pot soep zaten te roeren. De roeispanen kletterden tegen mekaar en we raakten geen meter vooruit, integendeel, door de sterke stroming die vanonder de gletsjer uitkwam en door de felle windstoten dreven we hoe langer hoe meer af naar achter, naar waar het meer zich in de kolkende rivier stortte. Het zag er niet echt veelbelovend uit
Gelukkig nam een stevige Russische dame die vooraan in de boot zat doortastend het voortouw en begon de maat aan te geven. We roeiden als gekken om toch maar wat vooruit te komen. Al de andere bootjes lagen al lang vlakbij de gletsjertong terwijl wij met ons ordeloos geplons maar bleven vastlopen tegen de bergwand. Al goed eigenlijk want op dat moment dreven we dan tenminste toch al niet achteruit. In zekere zin boekten we dus winst. Uit volle borst begonnen Paul en de Russische We are the champions! No time for losers!... te brullen en dat gaf onverwachte moed. We peddelden als een vlot vol gekken. Het zal er ook zo wel uitgezien hebben, een paar lunatics met oranje reddingsvestjes en veel te kleine pothelmpjes op hun kop, die probeerden te ontstnappen op een plastic vlot.
De collega's zijn al aan de voet van de gletsjer geraakt...
Voor onze half lege boot was er nog veel werk aan de winkel...
Na veel afzien en kletsnat worden - doordat de kinderen meer ijskoud water opspatten met hun spanen dan de boot vooruit te helpen - raakten we stilaan aan de voet van de gletsjertong. Dichterbij komen mocht niet want het was de laatste dagen zo warm geweest dat er grote stukken ijs afkalfden. Jammergenoeg smolten ze haast onmiddellijk dus van de beloofde ijsschotsen waar we tussen gingen roeien was niet veel te merken. Het leek meer of we tussen de ijsblokjes in een glas blue curacao rondpeddelden. Maar kom, veel tijd om te kijken of fotograferen hadden we niet want als we ook maar even ophielden met roeien dreven we aan een rotvaart terug naar die gevaarlijk kolkende rivier af.
Eén van de weinige, snel genomen, fotokes van de gletsjertong...
Pompaf onder de pothelm.
En eentje die heel content was dat hij 't eindelijk eens warm gekregen had...
Na drie kwartier zware fitness stonden we uitgeput terug aan land. Ik rukte de hinderlijke zwemvest van mijn lijf en haalde dat idiote en veel te kleine pothelmpje van mijn kop. Blij dan toch eindelijk wat zinnige fotos vanop vaste grond te kunnen nemen viel ik in mijn haast, en door die veel te ruim bemeten rubberlaarzen, ook nog over een rotsblok. Gelukkig zonder al te veel schade. Dat nieuwe fotoapparaat is echt wel een geschikt ding voor een mens als ik. Ik zag er veel slechter uit dan hij. Gelukkig maar.
In de volgende aflevering 't vervolg van de wonderlijke Kalvarietocht... want hij is nog verre van ten einde.
Noorwegen is prachtig, maar kijk eens hoe mooi 't hier bij ons nu nog is! Dit zijn enkele foto's die ik zondag, net voor zonsondergang, op de "Kesselse Heide" nam. Een piepklein maar prachtig natuurgebied in de buurt van Nijlen. Een klein uurtje wandelen leverde deze zichtjes op... Zie hoe de kleuren langzaam veranderen, de warme geelgouden gloed maakt plaats voor een kille paarsblauwe waas... Het oude riet wordt lijkbleek en de zilverberken steken plots spookachtig af tegen 't donkere bos...
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 13. Deel 2.
Hoofdstuk13. Deel 2 : Wandeling zonder woorden.
Voor sommige zaken bestaan geen woorden. De pracht van de natuur spreekt hier voor zich. Dit stukje reisverhaal bestaat dan ook alleen uit foto's. En om heel eerlijk te zijn : we hijgden ook te fel om nog tijd en energie over te hebben om te praten.
Misschien wel een wandeling zonder woorden, maar zeker niet zonder zweet.
We naderen... maar we zijn er nog niet...
Als je even achterom kijkt zie je dit... Je hebt hier zes paar ogen nodig om al dat moois te bekijken. En een reservepaar om niet telkens te vallen terwijl je al rennend loopt te fotograferen...
Wolken tussen de ijsmassa's boven op de bergen.
Toch al eens een foto met de telelens nemen... Hoe ver stappen is dat nu eigenlijk nog?...
Nog ver.
Ongelofelijk! We zijn er! De voet van de gletsjer en het bladstille water van het meer...
Nu kan het verhaal - en wat voor eentje - beginnen. Maar dat is voor de volgende aflevering.
Vorige week liep er op straat een poes achter mijn vriendin aan. Ze aaide haar, zette haar veilig op de stoep en ging verder. Later zat de poes in mekaar gedoken verstopt achter haar fiets. Duidelijk een verloren gelopen dier. De kinderen wilden niet liever dan de poes "even thuis laten logeren", maar wij waren hen te slim af. Het diertje droeg een halsband dus we zouden wel eens eerst kijken of er geen adres op stond...
"Toe... Mag ze echt niet een tijdje blijven logeren?..." "Nee, want haar baasjes zijn nu misschien op zoek naar haar en hebben verdriet."
Gelukkig konden we aan de binnenzijde van de halsband een ietwat uitgelopen woord en een getal ontcijferen. Het woord deed me aan de naam van een sportclub of een café denken dus hebben we dat even op Google ingetikt. Ondertussen vertroetelden de kleine meisjes de poes, hielden haar apart in de badkamer en gaven haar eten en drinken. De "grote meisjes" zorgden voor het nodige speurwerk. Al snel vonden we via 't internet een café met die naam maar de eigenaars wisten niets over een poes, gelukkig maakten ze er ons wel attent op dat, een flinke kilometer verderop, een woonwijk ook die naam droeg. Om kort te gaan : met zijn vijven hadden we het binnen 't uur klaargespeeld om het lieve dier weer bij een heel dankbare bompa, bomma en twee dolgelukkige gehandicapte kindjes af te leveren. Vreugde voor iedereen.
Het was dan wel een korte vakantie, maar ze had zeker niet te klagen over de verzorging.
Zowel van 't oud als 't jong, van 't vrouwelijk als 't mannelijk personeel.
De poes is nog geen twee dagen zoek geweest maar heeft wel een heel drukke autostrade overgestoken dus heeft ze veel geluk gehad dat ze haar uitstapje overleefd heeft. Zonder het cryptische adres en enig zoekwerk was ze nooit meer terug thuis geraakt en misschien één van de vele zwervers geworden. Haar baasjes waren net vanuit een andere provincie in 't Antwerpse komen wonen en hadden het dier reeds van de eerste dagen in haar nieuwe huis in de tuin laten lopen. Vanzelfsprekend gaat zo'n nieuwsgierig dier als een poes dan op avontuur om alles te verkennen... en raakt soms verloren.
Dit verhaal is gelukkig goed afgelopen, maar beter is toch dat als je verhuist je poes 4 à 6 weken binnen houdt, zodat ze de geur van haar huis grondig leert kennen, en haar daarna pas af en toe, en onder toezicht, buiten te laten. Het dier kan dan rustig wennen aan de nieuwe omgeving, en als ze dan toch plots schrikt van een onverwacht, onbekend geluid ben je er snel bij om te zien waar ze naartoe gerend is.
Makkelijker dan een vaag adres aan de binnenkant van een bandje te schrijven is een plaatje met je telefoonnummer te laten graveren en dat stevig aan de halsband te bevestigen. Of een klein plastic hangertje (vergelijkbaar met de grotere die je aan sleutelbossen hangt) waar je een tekstkaartje in kan steken. Die van het merk Pedigree zijn heel handig. Hoewel mijn poezen in principe niet uit mijn afgesloten tuin kunnen dragen mijn twee onstuimige jongsten toch een fluobandje met een kleine - aan twee zijden doorzichtige - hanger. Aan de ene kant staat : "Ik ben verloren gelopen. Help aub en bel..." En aan de andere kant mijn gsm-nummer.
Mathurin met zijn bandje.
Je kiest best een bandje met een plastic clipsluiting, want de nieuwe bandjes zonder clips of zonder ceintuursluiting (dus zonder een pinnetje) trekt een poes zo weer uit. Er moet ook een kort stukje elastische stof in de halsband verwerkt zitten om verstikking te vermijden Een fluokleur (zilver) is mooi meegenomen als je poes 's nachts op straat mag komen. Het bandje mag niet te strak zitten, je moet er moeiteloos twee vingers tussen kunnen steken. Als de poes nog groeit moet je uiteraard af en toe testen of 't niet te strak zit. Best is ook af en toe te controleren of er geen insecten (zoals teken) of vuil onder zit, vooral voor poezen die in bossen ravotten is dit wel aangewezen.
Dit kleine dametje is gelukkig terug thuis terechtgekomen dankzij haar halsbandje "and a little help from her friends". Nu alleen nog hopen dat haar baasjes haar een tijdje binnenhouden om haar te laten acclimatiseren en de kans te geven te wennen aan haar nieuwe omgeving...
En misschien, heel misschien, heeft dit verhaaltje - dit druppeltje op de hete plaat - toch weer 't verschil gemaakt voor een of andere poes. Een dier dat nu bij een verhuizing een bandje om wordt gedaan en eerst een aanpassingstijd binnen krijgt en dus niet verloren zal raken... Zeker nu de vuurwerkperiode weer voor de deur staat en vele dieren in paniek op de loop schieten en de weg naar huis niet meer terugvinden. Voorkomen is beter dan genezen. Een oud spreekwoord dat zijn wijsheid als vaak bewezen heeft.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 13. Deel 1.
Woensdag, 22 juli 2009. Costa Luminosa, Olden.
13. Bergen als neergestreken vlinders...
Snel ontbijten en dan op weg met een excursiebus. Aangezien we een vrij hoge berg gingen beklimmen en daarna zouden gaan raften op een meertje aan de voet van een gletsjer had ik me weer met vele laagjes aangepelsd.
Even de temperatuur checken... Oooooch... zie al die bussen weeral klaarstaan... ...we gaan ons weer niet eenzaam voelen vandaag. Hoe weids de natuur ook mag zijn...
De bus reed vanuit Olden langs de oever van de prachtig smalle langwerpige fjord tot aan het begin van de wandeling naar de Briksdalgletsjer - een zijarm van de Jostedalgletsjer, de grootste van Europa - de achterzijde van diegene die we in Geiranger hadden kunnen bewonderen enkele dagen geleden.
Tijdens de rit waren de zichten al spectaculair. De bergen weerspiegelden zich haast perfect in het gladde groene fjordwater. Het leken wel opengevouwen vlinders of Rorschach-testen. Het ene waanzinnig mooie zicht volgde het andere op maar we kregen ocharme amper 1 fotohalte De rest van de fotos moesten dus weer door de getinte en weerspiegelende busruiten genomen worden. t Zal weer heel wat photoshopwerk geven achteraf
En dit zal ik van dichtbij gaan bekijken?!!! Ongelofelijk... Ja, daar wil ik straks wel even voor gaan wandelen en wat klimmen en roeien en wat er nog allemaal voor nodig is... Dat wil ik beslist gezien en gevoeld hebben...
Af en toe doken we tunneltjes in die speciaal bleken aangelegd om de lawines te snel af te zijn die in de winter op vaste plaatsen voorkomen. Ze geven hier hun lawines zelfs namen! t Zijn echt oude getrouwen, ge kunt er op rekenen. Op het einde van de fjord stapten we uit in een stralende warme zon en besloot ik al diverse laagjes kleding in de bus achter te laten.
Welgemoed begon de tocht...
Het werd een prachtige, zonovergoten wandeling langs bospaden, langs nevelige watervallen overkoepeld door regenboogjes, langs kolkende beken tussen reuze bergtoppen. En plots werd dan achter de laatste bocht die blauwe gletsjer zichtbaar! Een onvergetelijk beeld hoe zon ijsmassa onmerkbaar naar beneden schuift in een meer dat zich aan de voet gevormd heeft. Keer op keer bleven we staan om te fotograferen en te filmen en repten ons dan om de groep weer in te halen, het was een vermoeiende bezigheid.
Een bos vol regenbogen.
De eerste blik op de gletsjer van dichtbij is voor volgende aflevering...
Voor wie eens uitgebreid wil grasduinen in het belachelijk grote cruise-"fabriek" Oasis of the Seas waarover gisteren dat knappe artikel door Steven De Foer in de Standaard verscheen... (Zie vorig blogartikel voor al de afmetingen en de andere indrukwekkende cijfers.)
In 't eerste filmpje zie je het monster voor de eerste keer uitvaren uit Finland. Bemerk dat beide kanten van de boot bestaan uit luxekajuiten met balkon. Mensen die een binnenkajuit hebben geboekt kunnen de zee dus enkel gaan bekijken vanop een van de twee bovenste dekken... Of vanuit het openluchttheater dat zich helemaal achteraan bevindt. Gezellig wel, rustig naar de zee staan staren vanop plekken waar ge constant in 't animatielawaai staat... Er zijn aan de binnenkant ook kajuiten met een balkon verkrijgbaar, maar dan kijkt ge uit op een heus piepklein .... binnenparkje! Tja, om een paar bomen te zien staan moet ge echt op cruise gaan... Maar het kan nóg erger : uw duurbetaald binnenbalkonnetje kan ook uitkijken op het dak van de kinderdraaimolen die de hele dag zijn tingeltangelmuziekske staat af te draaien...
De volgende drie zijn vanzelfsprekend promo-filmpjes, maar dat neemt niet weg dat de beelden van hoe het schip gebouwd werd wel indrukwekkend zijn. http://www.youtube.com/watch?v=XAXIorLZzDs
Een filmpje over de binnenkant... En alles blijkt nog altijd even kitscherig als in de oude modellen. Ze leren écht niet bij... http://www.youtube.com/watch?v=T8-s6uA2VRU
Ook interessant,een zeer kort filmpje over het testen van de stabiliteit en stevigheid van het schip voor 't geval er toch een ramp moest gebeuren. Met een modelbootje weliswaar. http://www.viddler.com/explore/oasistheseas/videos/18/
En morgen varen we verder met "onze kleine" naar de schitterende gletsjer van Olden! Waar ik u foto's van de natuur kan laten zien die bijna net zo betoverend zijn als diegene die ik op Spitsbergen nam...
Een bladwijzertje in een boek! Zou niet iedereen thuis nog een boek met zo'n linten bladwijzers hebben liggen? Op zolder desnoods?... Ja toch? Op de foto was het een kluwen van bladwijzers in een gezangenboek van een kerk. Ik had er geen idee van dat het zo moeilijk zou zijn omdat ik al eens de rug van een ingebonden boek als raadsel heb genomen. Alleszins proficiat Luk, Lilith, Paul, Nil, Chrisje, Dolfijn, Kaatje en Mieke! En ook aan diegenen van wie ik mogelijk een mail met het juiste antwoord over 't hoofd heb gezien.
Dit héérlijke artikel staat vandaag in de Standaard. De moeite om te lezen. En vooral voor mij een troost dat ik niet de enige ben die het niet zo begrepen heb op van die cruisefabrieken. Zoals ge ziet : alles kan altijd nog erger... Het bakbeest dat hieronder beschreven wordt is nog groter dan datgene waar ik 14 dagen mee op pad, sorry "op zee" (alhoewel ), ben geweest. Enjoy. Bedankt aan mijn maatje Nand om me dit door te mailen!
De oceaan ligt op dek 15. zaterdag 05 december 200 Auteur: : Steven De Foer
AAN BOORD VAN DE OASIS OF THE SEAS, HET GROOTSTE CRUISESCHIP TER WERELD Terwijl u dit leest, varen zo'n 6.300 passagiers ergens tussen de Bahama's en Haïti op de Oasis of the Seas, het grootste cruiseschip ooit gebouwd. Te benijden? Ja, als ze van records en van voorgekauwd entertainment houden, vindt Steven De Foer. Nee, als ze voor het oceaangevoel kwamen.
De allereersten zijn ze niet, de uitverkorenen die dinsdag inscheepten aan boord van deze drijvende stad. Het schip heeft er in november al een stormachtige overvaart opzitten, van het Finse Turku, waar het gebouwd is, naar zijn thuishaven Fort Lauderdale, in Florida. Bovendien mochten vorige week al zo'n vierduizend touroperators en journalisten drie dagen proeven van de geneugten aan boord van de Oasis. Zodat we konden doorvertellen hoe enormous en hoe amazing alles was.
Het is met cruiseschepen zoals met wolkenkrabbers. Om de zoveel jaar wordt er eentje gebouwd die zo enorm is dat je denkt dat de limiet bereikt is, tot er toch weer eentje van de werven rolt die zijn voorgangers tot groot uitgevallen sloepen degradeert. Toch zal het, gezien het economische klimaat, nu wel een jaar of tien duren voor de Oasis of the Seas weer overtroffen wordt. 361 meter lang, 65 meter breed, 225.000 ton, 2.700 hutten, tot 6.300 passagiers en 2.165 bemanningsleden: het is de Titanic maal vier.
Technisch is het plafond nog niet bereikt. De vraag is echter hoeveel verder zo'n drijvende natie' die haar onderdanen overstelpt met pret en verzet, nog verder kan vervreemden van haar wezen en identiteit: het is tenslotte een schip. Veel mensen hebben daar kennelijk geen probleem mee. Ze hollen van de sprookjes van Andersen'-ijsshow naar het concert van de ABBA-imitatoren in het 1.450 plaatsen tellende theater, ondertussen een afspraak met de schoonheidsspecialist regelend, terwijl hun tienerkinderen zich amuseren met rotsklimmen of abseilen langs een kabel boven het dek. Maar weinigen staan er bij stil dat ze vandaag nog niet de lift naar het vijftiende of zestiende dek hebben genomen. En dus de oceaan nog niet hebben gezien.
Nochtans hebben de meeste hutten op dit schip een eigen balkon. Helaas geeft dat balkon niet noodzakelijk uit op een oneindige horizon van water. Wat de Oasis zoveel groter maakt dan de vorige generatie, is immers niet zijn lengte, maar wel zijn breedte. Die is haast het dubbele van de schepen van de vorige generatie. In de onderste van de zeventien dekken zijn onder meer enorme theaterzalen, een casino, een blitse discotheek, een ijspiste en een hele reeks boetieks, restaurants en bars gevestigd.
Ter hoogte van het achtste dek is echter over de lengte van het schip een Central Park' aangelegd: het eerste park met levende planten en bomen op zee, isn't that amazing? Het voordeel is dat alle hutten die geen uitzicht hebben op de oceaan, voortaan geen donkere strafhokken meer zijn, maar wel uitzicht op het park bieden. Maar wie gaat er op cruise om een zicht te hebben op een binnentuin? Bovendien is het enorme schip zo stabiel en stil dat je haast nooit voelt of hoort dat je op zee bent. Dit is geen cruise meer, het is een resort, een luxueus Center Parks op zee. Groot-groter-grootst, maar zonder klasse. Een drijvend appartementsgebouw, waarvan het interieur is volgestouwd met luxueuze eyecatchers zoals een stijgende en dalende bar, drijvend' op een fontein die de overwegende indruk van banaal massatoerisme niet kunnen wegnemen.
Wat wel respect afdwingt, is de organisatie en logistiek. Duizenden passagiers en hun bagage in no time veilig inchecken, al die mensen lekker eten en drinken serveren in één van de 37 bars en 25 restaurants (dagelijks dineren tweeduizend mensen à la carte in de luxueuze main dining room: logistiek is dit een verbazend staaltje). Passagiers hoeven trouwens niet met hun portemonnee rond te lopen aan boord. Het weinige dat niet inbegrepen is in de prijs, kun je betalen met een gepersonaliseerd pasje, met fotoherkenning, dat de beveiligingsdiensten meteen aangeeft waar iedereen uithangt.
Maar de pico bello organisatie en beveiliging gaan hand in hand met tenenkrommende betutteling. Voor wie vakantie ziet als doen wat je graag doet en verder met rust gelaten worden, is een cruise op de Oasis of the Seas geen goed idee. What to do next' is het bovenste item op de touchscreen-informatieborden die overal hangen, waarop je de aanvangstijden van shows en parades kunt consulteren. Of de snelste weg naar je eigen hut, als je dreigt verloren te lopen.
Volstond dan niet het dagelijkse scheepskrantje, dat zich ook al zo uitslooft in lijstjes van tien dingen die je absoluut vandaag moet doen? Of de stem van kapitein Bill Wright, die geregeld uit de luidsprekers schalt niet om veiligheidsinstructies te geven, maar om bijvoorbeeld te zeggen dat je ook vanaf de Boardwalk een goed zicht hebt op de Aqua Show? Ondanks die overvloed aan informatie word je toch nog geregeld verrast. Wat staan al die mensen daar op de Promenade rond de kapitein te doen? O, hij geeft een als kalkoen verklede figurant amnestie voor het Thanksgiving-diner. Cruises alleen voor oudere mensen? Het vertier aan boord lijkt vaak veeleer op achtjarigen gericht.
Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel. De Oasis-versie van de aanstekelijke sixties-musical Hairspray doet niet onder voor een échte Broadwayshow. En al zijn in glitterende sprookjespakken gehesen ijsschaatsers die springen en dansen op muziek van Celine Dion en Andrea Bocelli, niet eenieders meug, binnen dit genre is het een indrukwekkende show.
Maar die enkele meevallers wegen niet op tegen het gevoel van verstikking. Naar buiten wil je, naar die oceaan. Bij een mooi zwembad liggen zonnen met een goed boek en een mojito, zonder gehinderd te worden door calypsobandjes die vier keer op een namiddag feeling hot-hot-hot spelen op hun steel drums of animatoren die iedereen oproepen hun kans te wagen op de surf simulator.
Helaas, zo'n groot en rustig zwembad bestaat niet. De bovenste verdiepingen van het schip torenen zo hoog boven de zeespiegel uit, dat een zwembad met enige diepgang vanwege het gewicht van het water de navigatie van het schip zou bemoeilijken. Niks baantjes trekken dus. Alleen maar pootjebaden in minizwembaden en jacuzzi's, naast harige extra large veertigers.
Toegegeven, op onze driedagencruise een sterk ingekorte versie van de normale zevendagen-versie waren geen stops op eilanden inbegrepen, die natuurlijk de sleur breken. Al hoef je het daarvoor zeker niet te doen. Ervaren Caribengangers verzekerden ons dat eilanden als de Bahama's, Sint-Thomas en Sint-Maarten weinig meer te bieden hebben dan op de massatoerist gerichte souvenirshops.
Hoofdattractie op een cruise met de Ocean of the Seas wordt trouwens Labadee, op Haïti. Dat is een privéschiereiland van de rederij Royal Caribbean, waar fijne attracties zoals scubadiven, jetskiën en glijden aan een lange zip-line worden georganiseerd. Nog meer begeleide spelletjes dus.
Hoe belangrijk de bestemming nog is op dit drijvende pretpark, bleek toen we opeens, tegen het vaarplan in, op donderdag Miami zagen liggen. De Belgische tweede stuurman legde uit hoe dat kwam: er waren zoveel passagiers die de Thanksgiving Parade in New York wilden volgen op tv, dat de vaarroute verlegd was om weer in de Amerikaanse twaalfmijlszone te komen.
In het vliegtuig naar huis las ik in een cruisemagazine een fotoreportage over een cruise langs de Noorse fjorden, aan boord van een kleinschalige omgebouwde postboot waar je kon eten op het achterdek, met zicht op al die natuurpracht. Op die manier moet cruisen geweldig zijn. Of zou daar ook iemand zijn die via een luidspreker omroept dat now it's time to take your camera's'?
Opgelost door Luk, Lilith, Paul, Nil en Chrisje (met duizendmaal sorry want zij had het ook al van de tweede foto gezien, dus ze hadden al lang volk genoeg om te kunnen zitten kaarten...)
Ook excuses aan al de andere mensen waarvan ik waarschijnlijk ook mails over 't hoofd gezien heb of vergeten ben hun naam bij de winnaars te vermelden. Het is me deze week echt niet mogelijk geweest alle mails nauwkeurig te lezen. Ik tracht elke dag voor een stukje leesvoer te zorgen (van mezelf, of als ik geen tijd heb iets leuks dat me aangereikt wordt te plaatsen, zoals 't plezante artikel uit de krant De Standaard van vandaag) en voor een stukje fotoraadsel te zorgen, maar door een hoop niet-prettige toestanden groeit het me allemaal een beetje over 't hoofd de laatste maanden. Misschien is het tijd voor een pauze want ik maak inderdaad een "chaos" van de "oplossers-boekhouding" en hoewel 't maar een stom spelletje is is het niet prettig uw naam niet te zien verschijnen als ge 't gevonden hebt. Alleszins mijn oprechte excuses hiervoor. Maar morgen krijgen jullie zeker nog de oplossing. Hopelijk met álle namen van de oplossers.
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 12. Deel 1.
Dinsdag, 21 juli 2009. Costa Luminosa, op zee
12. Een dag boordevol uitdagende sporten en entertainment!
Met de gordijnen strak dichtgetrokken lekker uitgeslapen tot half tien. De doortocht van de Lofoten-eilanden gelaten voor wat hij was. We hadden die toch al gezien op de heenweg. Na t opstaan dachten we in alle rust een stukje fruit te gaan eten aan t buffet maar blijkbaar was iedereen op t zelfde idee gekomen. We zijn overduidelijk niet de enigen die moe zijn en eens graag uitslapen.
Gezellig wat zitten schrijven en dan nog wat fotos aan boord gaan nemen. Leuk voor op mijn blog en om aan de kelners te geven. De passagiers zelf worden constant gefotografeerd of ze nu willen of niet. Bij t van boord gaan staan er twee animatoren verkleed in gekke pakken - ijsberen of elanden of aanverwanten - en je mag niet aan land voor je daartussen geposeerd hebt, maar o wee als je zelf begint te fotograferen Gisteren werd het me - op een weliswaar heel lieve manier - verboden in t casino. Dat kon ik nog enigszins begrijpen. Privacy van de gokker. Vanmorgen mocht ik de winkeltjesgalerij niet fotograferen en werd ik weggejaagd bij de fotorekken van de scheepsfotograaf. Hij had een foto van een walvis gemaakt en (stel je voor!)) ik zou zo eens zijn foto (die achter heel reflecterend glas hing met een massa weerspiegelingen) moeten durven fotorgraferen en thuis doen alsof ik die zelf had genomen. Ik denk dat ik die bewuste foto dan zelfs met een halve dag photoshop nog niet opgekuist had gekregen. Ik wil verdorie ook geen foto die ik niet zelf genomen heb, ik heb mijn eigen walvis ondertussen al gefilmd. Zij het zeer zielig want mijn camera stond toen net handmatig ingesteld en ik was met macrofotografie bezig. En een zwemmende walvis in een klotsende zee op 100 meter afstand van een boot kan je moeilijk macro noemen
Maar ik begin hun gedrag stilaan wel wat beu te worden. Al die kuddes animatoren die konstant verkleed rondlopen om mensen naar hun stomme shows te lokken, het Samsara-team dat aan t zwembad demonstraties geeft van massages en tandenbleek-sessies om betalende klanten te werven, verplicht poseren voor hun huisfotograaf om later veel te dure portretten aan de man proberen te brengen, kortom de passagier is hier het gewillige lam dat naar de offertafel geleid wordt, maar o wee, als ge dan zelf ook wat foto's wil nemen beginnen ze moeilijk te doen. Ik heb hier al dikwijls 't liedje "Italianen" van Raymond van 't Groenewoud lopen neurieën.
Er kan nooit entertainment genoeg zijn, en liefst alles tegelijk,...
Al turnend naar een film over tango kijken, een uitdagende sport... vooral voor de nekspieren.
En ge kunt toch niet zwemmen zonder tegelijk een film over zwemmers te zien?... Ah nee, dan zoudt ge verdrinken.
Na de lunch ben ik dan met mijn berentas rondgetrokken aan boord en heb ik hen maar gezelllig gefotografeerd. Op die manier staan er geen mensen op maar onschuldige beren en daar kunnen ze nu moeilijk bezwaar tegen maken. Vervelend genoeg komen er dan altijd mensen rond mijn setting staan die roepen How nice! en zelf mee te beginnen fotograferen. Meestal dan nog ongevraagd. Eigenlijk even goed een schending van mijn beren hun privacy... Heb me daarna maar op mijn terrasje teruggetrokken om al de frustraties eens van me af te schrijven. Hoe onwezenlijk mooi Spitsbergen ook was op zon groot cruisefabriek krijgen ze mij nooit meer op.
Gelukkig beleef ik enorm veel plezier aan op mijn terras te zitten schrijven. Helemaal alleen met het gezelschap van de enorme zee. Maar ik kom zoveel tijd te kort.... Het reisverhaal bijhouden lukt nog redelijk, ook daar heb ik al wel een achterstand, maar om andere dingen te schrijven schiet gewoon geen tijd over. Er is altijd wel iets waar men naartoe moet en meestal is dat dan nog 8 verdiepingen lager en 300 meter verder te doen.
Vanavond bood de kapitein ter gelegenheid van onze nationale feestdag een drink aan in de discotheek, dus moest ik me daar weer voor opkleden. Ik was wel eens benieuwd hoeveel landgenoten er nu eigenlijk aan boord zijn. Ik ken er maar vijf. Het blijken er toch een flinke 80 te zijn.
Bij t binnenkomen kregen we allemaal een rozet opgespeld met de Belgische driekleur. Zo eentje dat bij de verkiezing van De Vette Os het dikste dier rond zijn nek gehangen krijgt. De kapitein gaf een mini-speech, al de hogere officieren draafden even op om te groeten en heel de bende verdween alweer na enkele minuten. Die mensen hebben waarschijnlijk elke avond hun bezigheid met van de ene plichtpleging naar de andere te rennen. Moet ook niet plezant zijn. Als ik zeeman was zou ik willen varen en niet aan sociale verplichtingen moeten staan voldoen. Ze hadden een flinke taart gemaakt in de kleuren van de Belgische vlag maar daar hebben we maar niet van geproefd omdat we nog moesten gaan eten. Trouwens zoetigheid hebben we ondertussen genoeg binnen gekregen. Beter even dansen om toch een half calorieke te verbranden.
Een deel van de officieren.
Het verbranden van de halve calorie.
De kapitein. In 't midden van de foto.
Het Belgische taartje.
In ons Samsara-restaurant wordt het hoe langer hoe plezanter omdat het weinige personeel dat daar werkt ondertussen goede kennissen zijn geworden en de meesten een flinke portie humor bezitten. Ze zijn ook altijd heel benieuwd naar mijn fotos, zeker als ze zelf die dag de tijd niet hebben gehad om aan land te gaan. Na de vakantie zullen er veel fotos moeten doorgemaild worden.
Tuurlijk ben ik altijd bereid om te poseren...
... maar liefst niet te lang...
... en zeker niet te serieus.
Oef! De zon gaat terug normaal onder!
In de kajuit alles klaargelegd voor de uitstap in Olden morgen, wat weer een ramp was, want ik weet nu echt niet meer wat aantrekken. Het wordt een lange wandeling bergop naar die grootste gletsjer en dan een rafting op een bergmeer Wat trek je daar nu voor aan? En gaat het regenen of gaat de zon volop schijnen? Het weer kan hier om t uur kompleet veranderen. Dus allerlei verschillende soorten kleren klaargelegd en weer veel te laat in bed geploft. Het wordt geen gewoonte. Maar kom de uitputtingsslag is bijna voorbij.
En toch blijven er ook nog 's nachts enkelen de dansles volgen... Zij het dat ge 't geen groot succes kunt noemen. De schimmige figuur onder 't scherm is de dansleraar. Toen ik deze foto nam dacht ik heel even dat ik in de videoclip van 'Thriller' van Michael Jackson terechtgekomen was... Iets met zombies die tot leven komen weet ge nog?...
Bekijk het nog een laatste maal van héél dichtbij. Morgen zullen we eens wat afstand nemen en dan wordt het ineens veel eenvoudiger. Maar 't ís eigenlijk helemaal niets moeilijk. Zeker niet omdat ik ooit al iets soortgelijk als raadsel gebruikt hebt...
Luk, Lilith en Paul wachten nog altijd op een vierde man om te kaarten. Mag een vrouw zijn ook.
Een digibeet in aktie. Deel 2 : Heintje zonder eindje.
Twee maanden geleden was ik jarig, en écht niet in de stemming voor een feest, maar tot mijn groot plezier waren er toch enkele goede zielen die een attentie of een kadootje gaven. Het fijnste geschenk kwam van een kameraad die een massa van mijn lievelingsliedjes op zijn pc had verzameld, en die naar mijn iPod overtapte. Ik was de koning te rijk! Op de duur slaagde ik er ook nog in mijn eigen cds op het dingetje te krijgen en plots bezat ik een juke-boxke met meer dan 3000 liedjes en klassieke stukken! OK, 3000 omdat de meeste stukken er ook drie keer op staan natuurlijk
Het eerste wat in me opkwam was die nieuwe rijkdom met mijn andere kameraden te delen. Op een dag trok ik met mijn schat naar een vriendin en ging ik aan de slag om mijn muziek op haar laptop over te zetten. Wat we ook probeerden, niks lukte. Op de duur deed ik een wanhoopspoging om, als test, háár liedjesbibliotheek naar mijn machientje over te zetten om te zien of t ding niet gewoon kapot was. En ja, dat werkte wél! Al haar 9 liedjes vloeiden over van haar laptop naar mijn iPodje. Tot mijn vriendin (van origine een Duitse) de kreet slaagde : Oh néé Heintje! Stop! Stóóóp!!! Daar komt Heintje!!! En daar komt geen einde aan! Ik had er geen idee van hoe het proces te stoppen, tenandere, ik begreep de reden van de paniek ook niet. Heintje kan nu toch zó erg niet zijn? Later zou blijken dat ik een onscheidbare eindeloze reeks Heintjes-liedjes die aan mekaar gebreid zijn had overgenomen. Heintje zonder eindje dus.
Om kort te gaan : het is onmogelijk om van een iPod muziek naar iemands pc over te zetten, dus moest er een omweg gebruikt worden. Mijn muziekjes moesten eerst thuis via mijn pc naar een losse harde schijf overgezet worden en via die weg op haar pc terechtkomen. De truk met de harde schijf liet ik aan Echtgenoot over en het volgende weekend trok ik apetrots met mijn schat naar mijn vriendin. Na het nodige gesukkel stond alles op haar pc. Dolgelukkig brandde ze een cd, want de liedjes waren bedoeld om in haar auto te beluisteren, en wat bleek haar auto spuwde het cd-tje gewoon uit. Het ondankbaar nest. De liedjes stonden blijkbaar in MP4 in plaats van MP3. Voor mij een onverklaarbare uitleg want heel de MP3-spelertjes-periode was kompleet aan mij voorbij gegaan. De stilte-liefhebber weet ge nog?...
Enfin, ze kon nu toch alvast de liedjes op haar nieuwe laptop beluisteren. Waar we jammer genoeg maar niet achter kwamen was hoe we hem luider dan op fluistervolume konden laten spelen. We hadden dus de keuze ofwel met ons oor tegen haar laptop te hangen ofwel naar het stille blikkerige geluidje op mijn iPod te luisteren. Ik verzeker u, een geweldige manier om de genoegens van t muziekbeluisteren te beleven. Onze lach klonk een stuk luider dan de muziek, om nog te zwijgen van t lawaai in mijn kop.
Een oplossing is niet direct in zicht, of MP4 moet omgezet worden naar MP3 en aangezien ik die letterkes amper in de juiste volgorde getypt krijg is dit een probleem dat mijn petje ver overstijgt. Maar ondertussen deel ik wel vrolijk verder mijn liedjes met mijn maten en ooit zal er wel eens iemand met een oplossing komen die dan hopelijk weer met de anderen gedeeld zal worden. Als ge oud wordt moet ge niet meer op uw eentje proberen na te denken, ge moet u inloggen in t superbrein van uw even oude vriendenkring en op de duur komt er nog wel iets zinnigs uit. Het leven wordt moeilijk voor een digibeet als ik maar met een paar collegas samen komt er nog wel één zinnig breintje uit voort.
Daarnet nog vertrok ik met de auto van Echtgenoot en t was voetbal op de radio. Alweer. Aangezien ik gisteren aan dat voetbalgeklets ontvlucht was door het knopje van zijn cd-speler te vinden en ik heel de weg naar 1 en t zelfde liedje, door hemzelf gezongen, had geluisterd (ik hoor hem graag, maar aan alles zijn grenzen) ging ik deze keer slim zijn
Ik stapte terug uit, liep naar mijn eigen oude knar en peuterde daar met veel moeite mijn lievelingsliekes-cd van vóór mijn iPod-tijd uit mijn cd-speler. En trots dat ik was dat ik zon simpele oplossing gevonden had! Ik stopte het cd-ke in de nieuwe auto en dat kreng spuwde hem uit! Rap geef ik niet op dus ik duwde hem er tot vijf maal toe terug in, zo van : En gij zúlt die draaien, want dit is een rond blinkend schijfke - een cd-ke - en gíj zijt een cd-speler, dus gíj moet u van uw taak kwijten! Maar nee, hij wou mijn ding niet. Toen viel mijn euroke alweer, dit is een schijfje met MP-godweethoeveels op en dat gaat in een gewone autoradio nooit spelen Ik heb tijdens dat ritje dan maar zelf gezongen.
Maar dat neemt allemaal niet weg dat ik t echt niet meer geestig vind. Ik vraag mij af hoe ik op mijn écht oude dag nog ga kunnen overleven in deze wereld. Hopelijk maken ze de electrische tandenborstels of waterkokers niet ingewikkelder dan ze nu zijn of ik zal voortijdig moeten afhaken. t Ergste van al is nog dat ik al die electrische en electronische prullen geen warm hart toedraag. In zoverre ze nuttig zijn tolereer ik ze, maar leuk vind ik ze nooit. Al de tijd die ik verlies door fotos te verkleinen en ze op te laden om ze op mijn blog te zetten (waarschijnlijk op de meest onhandige manier), door Word-documenten op een zinnige manier op t scherm te laten verschijnen Al die tijd zou ik gewoon kunnen gaan fotograferen of zitten schrijven en de 100.000 ideetjes en verhalen die in mijn kop zitten de vrijheid geven Hoeveel nuttiger en plezanter zou dat niet zijn?
Maar ja, hoe gaat ge de fotos tonen en de schrijfseltjes laten lezen als ge ze niet op een blog zet? Ge hebt geen ouders, geen broers of zussen, geen kinderen, en uw katten kunnen niet lezen. Wat is t nut als alles hier in de schuif ligt te liggen en niemand er eens om kan glimlachen? Dus de cirkel is rond. Ge schrijft graag, ge fotografeert graag, ge wilt met liefde en plezier mensen laten meegenieten van uw reizen of onnozele avonturen en wat is t resultaat? Dat ge een onnozele tekst zit te typen over al uw stommiteiten en dat ge die nu op uw blog gaat proberen te plaatsen, alweer met het nodige geworstel met de electronica. Iets wat dezelfde frustratie gaat opleveren als die waaruit deze tekst geboren is...
Serendipity : "Geen ouders, geen broers of zussen, geen kleinkinderen... Amai, daar schiet mijn gemoed nu toch echt wel van vol..." Nemuri Neko : "Waarom? Dat is toch heel praktisch? Dan moet ze ook haar kasten niet delen met iemand. Allez, zie ons hier weer zitten. Ik kan mij hier amper uitstrekken omdat gij ook per se boven op haar bureau wilt komen liggen."
Serendipity : "Gij begrijpt haar niet. Gij zijt een kater. Gij hebt geen hart, gij!" Nemuri Neko : "Maar jawel! En een lever, en nieren, en een blaas, en over die ballekes gaan we zwijgen want die hebt gij zelfs nooit gehad."
Serendipity : "Maar snapt ge 't dan niet?!!! Ze fotografeert ons graag en wat moet ze met die foto's doen als ze die aan niemand kan laten zien?" Nemuri Neko : "Waarom moet ze ons fotograferen? Ik weet echt wel hoe gij er uitziet hoor! En mijn eigen ken ik ook! Wij vrágen toch niet om gefotografeerd te worden?"
Nemuri Neko : "En al zeker niet in zo'n onelegante pose..."
Nemuri Neko : "Allez toe, ik heb medelijden, 't is al goed, neemt nog maar een fotoke... Ik zal poseren. Of zullen we 't in 't vervolg 'poezeren' noemen?"
Nu even geen tijd om jullie mails met veronderstelde oplossingen te beantwoorden en de tips te geven waarop jullie recht hebben om zo je best te doen... Komt later op de avond wel. Als leesvoer plaats ik al snel 't tweede deel over mijn "digibeet"-verhaal.
Maar ik kan alvast melden dat het raadsel ondertussen opgelost is door Luk en Lilith.
Een digibeet in aktie. Deel 1 van 2 : Zing, vecht, huil, bid, knoei, vloek, streel, wrijf, aai, smijt... en krijg alleen gedonder!
Oud worden in deze complexe wereld... t is voor een mens als ik verdorie niet makkelijk. Dat mocht ik dit weekend weer danig ondervinden.
Vannacht gaf mijn draadloze muis de geest. Maar pc-muizen genoeg in huis, dus sloot Echtgenoot die van een laptop aan. In vergelijking met mijn oude muis - die meer 't formaat van een kleine rat heeft - was dit echt een onderdeurtje met een kort staartje. Wegens die te korte draad moest het muizeke jammer genoeg aan de linkerzijde van mijn klavier gelegd worden. Het zou niet echt makkelijk werken worden maar moeilijk gaat ook. Wat ik wel vervelend vond aan dat muizeke was dat het omgekeerd werkte, als ge de cursor naar links wou drijven moest ge naar rechts bewegen. Lastige muis wel. Een spiegelbeeldmuis begot. Wie vindt zoiets toch uit?... Ge moet dan al met uw rechterarm helemaal over uw keyboard gebogen met die muis zitten bewegen en die doet dan pedoemme alles ook nog in omgekeerde richting. Pffft. Ge krijgt goesting om met iets te gaan gooien. Gelukkig viel na minder dan een minuut mijn euroke dat ik die muis ondersteboven vast hield Tja, weer zo'n designmodelleke waar ge kop noch staart aan krijgt. Met dat kleine ding was Photoshoppen nogal lastig dus ging ik me aan een andere klus begeven : het ordenen van mijn muziekskes
Sinds ik aan die miserabele rotziekte tinnitus lijd moet ik van de dokter proberen om met muziek te werken. Ik, de grootste liefhebber van pure stilte. Een marteling vind ik het. Maar aangezien die oorsuizingen nooit meer gaan verdwijnen ben ik wel verplicht er mee te leren leven. Op onze leeftijd is dat wel met meer dingen zo... Sinds maanden tracht ik dus te leren om te schrijven en te werken met muziek op de achtergrond in de hoop het geluid in mijn eigen kop wat te verdringen. Vandaar dat ik me onlangs een iPod heb aangeschaft. Mijn vrienden hun ogen vielen bijna uit hun kassen : "Zij?!! Met een machientje met zoveel knopkes?!! En dan nog iets electrisch?! Néé?! Dat kan toch niet waar zijn?!..."
Edoch, ik kocht me dus zo'n klein privé-juke-boxke waar ge uw lievelingsmuziek kunt opzetten. Het enige dat ik van zon ding kende was de juiste schrijfwijze - mijn vriendin schreef het nog altijd als nen eye-pot - maar meer dan dat het als "iPod" geschreven werd wist ik er dus ook niet van. Tot mijn groot ongenoegen zitten er tegenwoordig nergens nog boekjes met handleidingen bij, ge moet het nu maar op t internet opsnorren en uw plan trekken. En ik ben echt wel een lezer, dus ook een handleidingenlezer, maar als ik iets op een pc moet gaan zoeken en dan ook nog verplicht word het dààr te lezen dan haak ik af. Lezen doet ge volgens mij nog altijd in een boek of van een blad papier. Er moet gebladerd kunnen worden, ge moet geknisper van papier horen, en dat moet in een zetel of een bed gebeuren, kortom voor mij is 't "boekgevoel" nog altijd heel belangrijk. Gevolg : ik probeer mijn kleinood dus meester te worden zonder die broodnodige handleiding. Ik streel, aai en wrijf maar wat over knopjes tot er iets gebeurt dat min of meer aan mijn verwachting voldoet. Uiteindelijk heb ik van al die knopjes maar ééntje nodig, dat is dat met die muzieknoot op. Maar zelfs als ge slechts dat ene knopje aanraakt (touch screen weet ge wel!) ontvouwt zich toch een hele wrééd complexe wereld .
Ik zat dus vannacht te proberen om op mijn pc play-lists te maken. Daar ging mijn piepklein designmuizeke alvast niet moe van worden. Uiteindelijk is 't niet meer dan titels selecteren en die naar t mapje auto-meezing-muziekskes slepen. De bedoeling was om wat plezante liedjes samen in 1 map te zetten speciaal om die leuke reeks in mijn auto te kunnen draaien. Want ondertussen had ik al wel geleerd dat een iPod in een auto anders niet te gebruiken is. Ge zet die op, ge luistert naar een liedje, maar t volgende nummer vindt ge echt niet geschikt voor in de auto dus wilt ge een ander kiezen. Na een vurig Lust for life van Iggy Pop meegebruld te hebben zijt ge écht niet "in the mood" om een of ander Gregoriaans gezang te gaan meeneurieën of de Dodenmars - hoe schoon ze ook is - te moeten aanhoren. En dat "een ander plezant meezingerke zoeken" blijkt dus al rijdend een onmogelijke opgave Althans zonder door minstens twee vangrails te vliegen en drie lantaarnpalen te raken. Wilt ge op dat machientje een ander liedje horen dan moet ge eerst dat ding terug aanzetten (door het liefdevol te strelen. Touch pad weet ge nog...) dan pas gaat zijn lichtje branden, vervolgens moet ge de lijst met liedjes zoeken. Waarop ge de keuze krijgt uit de lijst gesorteerd volgens titel, of volgens artiest, of volgens genre (ondertussen lantaarnpaal drie geraakt dus) en dan wordt ge geacht zachtjes aaiend te scrollen tot ge een leuke meezinger gevonden hebt. Een levensgevaarlijke opdracht.
Om al die mogelijke close-encounters met lantaarnpalen te vermijden begon ik dus braaf thuis een playlist samen te stellen. Zonder handleiding. Oeverloos. Vooral toen achteraf bleek dat ik mijn iPod op mijn pc was vergeten aan te sluiten en als basis de verkeerde lijst genomen had, namelijk de beperkte lijst die op mijn pc staat in plaats van de volledige verzameling die door mijn maatje op mijn iPodje gezet was...
Alweer meer dan een uur werk dat ik later opnieuw zou moeten doen... Het deed me denken aan het mopje van de goede fee die vraagt : Ge moogt een wens doen maar slechts één, dus zie dat 't er een goeie is. Ge moet dan antwoorden : Goede Fee, geef me al de tijd terug die ik verloren heb met vruchteloos aan een computer te zitten prutsen. Als uw wens verhoord wordt krijgt ge ineens minstens10 jaar van uw leven terug.
Muis kapot, playlist mislukt. Ben maar met een boek in bed gekropen. Boeken zullen toch altijd wel mijn beste vrienden blijven. Maar dat neemt niet weg dat ik wel moet voortgaan met dat muziekgedoe om mijn tinnitus te lijf te gaan. Het einde van de miserie is nog niet in zicht.
Maar daar vertel ik morgen verder over!
Hanuman : "Triestig waar de 'oudheid van tegenwoordig' zich mee bezighoudt..."
Hanuman : "En onder ons gezegd en gezwegen : heel blij dat ik geen kattin ben want in die rommel zou ik zelfs mijn eigen jong nog niet terugvinden..."
Nemuri Neko : "Amai Hanuman, nu klinkt ge echt wel als de oude zak die ge in feite zijt. Ge zou trots moeten zijn dat ons ma met haar laatste krachten de moderne wereld probeert de baas te worden! Gíj, gíj de grote jager, heb ik nog nooit met zoveel overgave en intensiteit en zonder op te geven met een echte muis zien spelen als ons ma met die van haar hoor!" Hanuman : "Onnozel bazeke... zwijg en slaap verder voor ge nog meer van die pijnlijke lapsussen te berde brengt." Nemuri Neko : "Hoe? Heb ik iets verkeerd gezegd misschie-" Hanuman : "ZWIJGEN!"
naar de schitterende gletsjer van Olden!
