In Portugal bestaan vele tientallen verschillende recepten voor zoutevis oftewel bacalhau, en voortdurend duiken nieuwe op. Men zegt dat iemand een jaar lang elke dag een ander bacalhaugerecht zou kunnen eten, maar of dit nu overdreven is of niet, door de enorme veelzijdigheid van bacalhau is het een geloofwaardige uitspraak. Bacalhau leent zich goed voor allerhande gerechten en u kunt er uw creativiteit op los laten. De ‘fiel amigo’ (trouwe vriend), zoals de Portugezen hem daarom wel noemen, harmonieert met verschillende smaaksensaties, en als u bang bent dat zijn sterke smaak u tegenstaat, probeer dan eerst onderstaand gerecht. Dan begrijpt u waarom iedereen er zo’n drukte over maakt.

600 g klipvis (omschrijving zie bij 'Voorbereiding')
400 ml warme melk
750 g in de schil gekookte aardappelen
100 ml olijfolie
100 g uienringen
60 g wortels, in blokjes gesneden
60 g bleekselderi, in schijfjes gesneden
2 fijngehakte knoflookteentjes
60 g boter
versgemalen witte peper
1 bosje peterselie
12 zwarte olijven
2 hardgekookte eieren

De zeevaarders ten tijde van Columbus wisten al het drogen als conserveringsmethode voor magere vis te waarderen. Daardoor kon ook de bevolking uit het binnenland vis eten. Maar niet alleen Portugal, ook Noorwegen en Spanje produceren tegenwoordig dit soort gedroogde vis. In tegenstelling tot stokvis die alleen in zeelucht droogt, wordt klipvis voor het drogen gezouten. Vooral kabeljauw - maar ook schelvis en koolvis, leng of lom - worden voor het produceren van klipvis (klippen = splijten) van de kop ontdaan, gefileerd, gezouten en pas nadat ze ‘zoutgaar’ zijn, worden ze gedroogd. Het hoge zoutgehalte moet voor de bereiding worden uitgespoeld door de vis in water te leggen.

De klipvis in koud water leggen en afgedekt 24 uur in de koelkast zetten, het water enkele keren verversen. Afspoelen. De vis uit de vorm nemen en het vel helemaal aftrekken. De graten, indien nodig met een tang, verwijderen. De klipvis in kleine stukken verdelen, in een schaal met de warme melk begieten en 1 uur laten trekken. De aardappelen pellen en in dunne schijven snijden. In een pan een beetje olie verhitten, de uiringen met de blokjes wortelen, de schijfjes selderij en de knoflook glazig aanbakken en uit de pan halen. De aardappelschijfjes in de resterende olie aanbakken, daarbij enkele keren omdraaien. De boter smelten, een vuurvaste vorm daarmee bestrijken. In de beboterde vorm eerst een laag aardappelschijfjes leggen, daarop de aangebakken groente en vis (met melk) verdelen. Tot slot de rest van de aardappelschijfjes schubvormig erbovenop leggen zodat de onderste laag onzichtbaar is. Met peper en wat fijngehakte peterselie bestrooien en op 200 ºC in de voorverwarmde oven 30 minuten bakken.

Met olijven, de in partjes gesneden eieren en gehakte peterselie garneren en onmiddellijk opdienen.

Fernando Lameirinhas is een van oorsprong Portugese zanger die zijn eigen unieke muziekstijl heeft gecreëerd, gebaseerd op de Fado, maar rijkelijk beïnvloed door de blues, jazz en Braziliaanse muziekstijlen. In 2006 bracht hij de adembenemende DVD 'Live in Carré' uit, met gastoptredens van o.a. Raymond van het Groenewoud, Paul de Leeuw, Bløf en Frank Boeijen. Opvallend is het duet 'Omhels Me Dan' dat hij uitbracht met zangeres Jacqueline Govaert van Krezip. Ook in 2007/2008 doet Fernando de theaters weer aan. De theatertour 'Anaìna' laat een veelbelovende samenstelling zien van diverse culturen en muzikanten.

Hier een verwijzing naar een vorig bericht, met hetzelfde lied, gezongen door Dulce Pontes en met als titel “A Cancão Do Mar”: KLIK HIER!

Uxia Sennle, kortweg Uxia, is één van de verrassendste Galicische zangeressen. Op basis van traditionele liederen of hedendaagse poëzie uit Galicië, andere streken van Spanje of Portugal crëert ze hedendaagse songs waarin verleden en heden moeiteloos samengaan.
Zie ook vorig bericht hieronder...

Aan alle blogbezoekers
wens ik van harte
een spetterende start voor 2008...
Moge vrede, voorspoed en gezondheid
deel uitmaken van elke dag
van het nieuwe jaar…

En vandaag vieren we… mijn verjaardag…!
(alweer een jaartje ouder)
neem gerust een stukje taart met je mee…
voor de koffie mag je zelf zorgen…

O Ano-Novo é um evento que acontece quando uma cultura celebra o fim de um ano e o começo do próximo. Todas culturas que têm calendários anuais celebram o "Ano-Novo". A celebração do evento é também chamada ‘réveillon’, termo oriundo do verbo ‘réveiller’, que em francês significa "despertar".
A comemoração ocidental tem origem num decreto do governador romano Júlio César, que fixou o 1° de janairo como o Dia do Ano-Novo em 46 a.C. Os romanos dedicavam esse dia a Jano, o deus dos portões. O mês de Janeiro, deriva do nome de Jano, que tinha duas faces - uma voltada para frente e a outra para trás.

Nieuwjaar is een gebeurtenis waarop een cultuur het einde van een jaar en het begin van het volgende viert. Alle culturen welke jaarkalenders volgen vieren “Nieuwjaar” (in de Westerse Wereld is dit op 1 januari, in andere culturen vaak op andere data). Deze viering wordt ook soms ‘réveillon’ genoemd, een uitdrukking afkomstig van het Franse werkwoord ‘reveiller’, dat ‘ontwaken’ betekent.
De westerse herdenking vindt haar oorsprong in een decreet van de Romeinse gouverneur Julius Caesar die 1 januari als de dag van Nieuwjaar vastlegde in het jaar 46 na C. De Romeinen wijdden deze dag aan Janus, de god van poorten (god van het begin en het einde, van het openen en het sluiten). De maand januari werd afgeleid van de naam van Janus, afgebeeld als een man met twee gezichten (die representeerden oorspronkelijk de zon en de maan).

Bron: Wikipedia em Português… CLIQUE AQUI! - en in het Nederlands… KLIK HIER!

Então é Natal
(Ook dit is Kerstmis)
John Lennon / Yoko Ono
versão: Claudio Rabello

Een kerststal is een voorstelling van de geboorte van Jezus met figuren van hout of gips, die vooral in katholieke gezinnen rond Kerstmis in huis te vinden is, vaak onder de kerstboom. In sommige plaatsen is het gebruikelijk om een levende kerststal met echte spelers neer te zetten.

De invoering van de kerststal wordt toegeschreven aan Franciscus van Assisi, die omstreeks het jaar 1200 in Italië leefde.

Naast Jezus, Maria en Jozef zijn vaak ook andere figuren aanwezig die in het kerstverhaal voorkomen, zoals herders - eventueel aangevuld met enkele schapen - en de drie koningen Caspar, Balthazar en Melchior.

Verder behoren de os en de ezel vaak tot de groep, hoewel bij levende kerststallen de os niet erg vaak voorkomt.

Dit alles en nog meer kan je lezen in Wikipedia, maar dan wel in het Portugees…
CLIQUE AQUI!

Een kerstboom is een naaldboom die traditioneel rond kerstmis in huis wordt gehaald om versierd te worden met kaarsjes, ballen, slingers, engelenhaar, uiteenlopende decoratieve figuren (engelen, rendieren, pakjes... ) en eventueel een piek. De traditie van de kerstboom is allengs uitgebreid tot verlichte en versierde bomen op pleinen en in parken, straten en tuinen.

De kerstboom gaat terug op een voor-christelijk, ook wel 'heidens' vruchtbaarheidssymbool. De groenblijvende boom vertegenwoordigt daarin de vernieuwing van het leven.

Om de Portugese versie te leren kennen, stuur ik jullie door naar Wikipedia: KLIK HIER!

Kertsmis en de winterzonnewende

De Germanen vierden rond Midwinter (21 december) reeds midwinter- of joelfeesten (winterzonnewende) waarbij het boze werd verjaagd en het licht werd begroet. In de Scandinavische talen heet Kerstmis tot op vandaag ‘yule’.

In de vierde eeuw zorgde keizer Constatijn de Grote ervoor dat Kerstmis op 25 december zou vallen. Op deze datum werd rond de Middellandse Zee tot dan toe de zonnegod vereerd onder vele verschillende namen zoals Ra in Egypte en Helios in Griekenland. In het late Romeinse Rijk was dit vooral de zonnegod Sol Invictus (=de onoverwinnelijke zon). Omdat Jezus het Licht van de Wereld genoemd werd (zie Joh. 1), 'besloot' Constantijn dat hij rond deze feestdagen geboren moest zijn. Bovendien waren de dagen rond 25 december reeds vrije dagen der saturnaliën. De geboorte van Jezus nam in de kerkelijke kalender daarvoor geen bijzondere plaats in, hoewel ze wel gevierd werd, en tot op de dag van vandaag geldt Pasen in het christendom eigenlijk als veel wezenlijker dan Kerstmis. Jezus werd volgens het evangelie aan het einde van het Joodse (of Romeinse) jaar geboren, maar door de kalenderwijzigingen en de verschillen in tijdrekening, is de overzetting waarschijnlijk niet zeer accuraat, te meer, daar ook melding gemaakt wordt van kudden schapen in lagere (en dus warmere) velden rond Bethlehem. Het weiden van schapen in Palestina is rond 25 december thans echter zeldzaam, hoewel toentertijd niet geheel onmogelijk - de schapen die voor de offerdienst in de Joodse Tempel gefokt werden, graasden het hele jaar door, ook in de omgeving van Bethlehem (Baith Lahaim- huis van het brood). De datum is ook niet met zekerheid als niet-authentiek te bestempelen, want uit de oude christelijke liturgieën - die van vóór de 4e eeuw - stamt reeds de viering van Epifanie (Feest van de Openbaring/Driekoningen) in dezelfde wintertijd.

De aansprekende thematiek en de reeds bestaande tradities hebben Kerstmis echter tot het voornaamste feest in het jaar gemaakt. De huidige tradities rond het kerstfeest zijn van land tot land verschillend, zoals ze ook lang niet allemaal even oud zijn. Duidelijk is dat de Amerikaanse kerstgewoonten, in het kader van de voortschrijdende door de VS gedomineerde globalisering, overal elders doordringen.

Het woord ‘Kerstmis’ betekent eigenlijk ‘Christus-mis’, omdat dit feest gewijd is aan de geboorte van Jezus die christus wordt genoemd. Het woord ‘kerst’ is uit het woord ‘christus’ ontstaan; zo betekent ‘kerstenen’ bijvoorbeeld ‘christelijk maken’. De Mis is de christelijke viering van het offer van de eucharisti, waarin aan het einde van de dienst gezegd of gezongen wordt ‘Ite Missa est’ (vert.: Gaat het offer is voltrokken).