Als herinnering aan het overlijden van Herman De Coninck op 22 mei 1997 in Lissabon. Onderweg naar een Poëziecongres zeeg hij neer op straat
MEISJE
Jezelf, het besef en meteen ook het lef dat je dat gewoon kunt hebben en er af en toe een mening van kunt laten zien of een borst: hoe vroeg begint dat,
en eindigt dat eigenlijk ooit? Vrouwen zijn gemaakt van meisjes, steken op hun veertigste nog altijd hun tong uit van vijftien, worden almaar even jong,
kunnen niet niet-verleiden. Zoals poezie: een poes die voorzichtig over een toets of tien van een piano is gelopen en omkijkt: heb je dat gehoord? Heb je me gezien?
O, de meisjesachtigheid van veertigjarige meisjes, hoe ze soms willen, soms niet, maar eigenlijk altijd, als je het maar ziet. Waar is de tijd? Hier is de tijd.
-Herman de Coninck-
RAPARIGA
Tu própria, que podes ter a noção e ao mesmo tempo o atrevimento de simplesmente expor de vez em quando uma opinião ou um seio: quando começa isso,
e no fundo quando acaba? As mulheres são feitas de raparigas, aos quarenta ainda deitam a língua de fora como aos quinze, ficam cada vez mais jovens,
não sabem não seduzir. Como a poesia: um gato que prudentemente caminha sobre as teclas de um piano e olha para trás: ouviste? viste-me?
Ah, o ar jovem das raparigas de quarenta, como umas vezes querem, e outras não, mas afinal sempre, se repararmos bem. Onde estão os bons velhos tempos? Estão aqui, esses tempos.
Bron: klik HIER! Voor een eerder bericht over Herman de Coninck: klik HIER!
Categorie:Poëzie, literatuur... Tags:Herman De Coninck
Op verzoek... van opnieuw een lieve blogbezoekster... deze vertaling van Fado Mãe (zie bericht hieronder)
Ai minha fonte, meu rio, Oh mijn bron, mijn rivier, ai de água tão pura e bela, met water zo zuiver en mooi, nos seus olhos um sol met in je ogen een zon que é a minha janela. dat is mijn raam. Quem me dera ser o mar Zij schonk mij de zee para a embalar om mij te wiegen e adormecé-la. en in te slapen.
Salir do Porto 2009
E não deixar seu corpo arrefecer, En zij laat haar lichaam niet afkoelen, agasalhar-lhe o peito em minha mão; koestert haar borst in mijn hand; e não deixar o vento, a chuva, a mágoa, en laat niet toe dat de wind, de regen, het verdriet, a solidão na sua água de eenzaamheid in haar water mergulhar meu coração. mijn hart zal binnendringen.
Quem me dera ser o mar Zij schonk mij de zee para a embalar e adormecé-la!... om mij te wiegen en in te slapen!
Ãvante Camarada! 1e de Maia de 1974... Dia do Trabalhador...
Door de crisis misschien niet écht een dag om te vieren, toch wens ik vandaag al mijn blogbezoeksters/-bezoekers een spetterende dag toe !
Àvante, camarada, àvante, Junta a tua à nossa voz, Àvante, camarada, àvante, camarada, O sol brilhard pra todos nós!
Voorwaarts, kameraad, voorwaarts, Voeg jouw stem bij de onze, Voorwaarts, kameraad, voorwaarts, kameraad, De zon zal schijnen voor ons allemaal.(*)
« de eerste mei 1974 wordt een indrukwekkende en ontroerende manifestatie van opluchting; de rode anjers, het nieuwe symbool, zijn overal aanwezig, zelfs in de loop van de mitrailleurs; het is het moment waarop broederschap mogelijk lijkt » (*)
(*) Uittreksel uit het boek Portugal, de bloem en de sikkel p. 143-144 (zie ook bericht van 25 april 2009)
Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
Ik ben een vrouw en woon in Alfeizerão-Sapateira (Portugal) en mijn beroep is mezelf zijn.
Ik ben geboren op 30/12/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Portugal, Lissabon, Fado, poëzie, reizen in 't algemeen, lezen, kookboeken, fietsen....
Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
