Tegen de leugen, de multicul, de islamisering, de politiek-correcte dogma's en de volksverraders van Vlaanderen
06-01-2009
Mijn volgende zoon noem ik Herman
Toen Herman Van Rompuy geboren werd vermoedde nog niemand in hem de staatsman die hij zou worden.
Staatsman, niet in de loutere betekenis als man voor het volk, noch in de betekenis die nationalisten er aan geven maar een middeleeuwse variant waarvan elk volk dat zichzelf niet respecteert zich maar al te graag er door laat knechten.
Een man die strijdt voor zijn postje, met gesloten vizier. Dat kàn, dat ook doet en durft, én met zwijgzaamheid, achterbaksheid en leugen.
Neen, geen rechtlijnige VB-er, halfslachtige N-VA-er of, godbetert, een Leugenachtige Demagogische Draaikont maar een Staatsman in hart en nieren.
Een Rode Ridder die wéét hoe kaviaar smaakt, hoe het is om in een paleis te flaneren of om vanuit een ivoren toren het plebs te schofferen en hen er op te wijzen dat ze beter zwijgen omdat ze er toch niks van kennen of kunnen leren.
De keuze die Herman maakte was die van comfort, eigenbelang en lucratieve postjes, al had hij al honderd maal een andere weg kunnen inslaan. Herman is de Machiavelli die het profitariaat kanaliseert, het geruisloos opneemt voor de koninklijke paria's, tegen wie al decennia verzuurde onverdraagzamen - niet toevallig een politiek-correcte uitdrukking - ageren. Zonder mensen als Herman hadden we in het meest geprivilegieerde land van Europa, en daarbuiten zelfs, nooit de chaos, het financieel debacle of zelfs het feitelijke bankroet van ons land gekend. Dank zij staatsmannen als Herman spelen we nu tenminste ook internationaal mee, nietwaar Lippens & Co?
Mijn grootste waardering, waardoor ik mijn toekomstige zoon Herman zal noemen, is het feit dat HvR zo moedig is om iets ferm tegen zijn goesting te doen. Hoe moedig is het niet om nog geen week nadat hij onverbloemd beweert dat hij na 15 jaar niet veranderd is en NOOIT ofte NOOIT eerste dinges wil worden om toch als Redders des Vaderlands op te treden? Wie doet hem dit na?
Ik heb het spijtig genoeg niet ver geschopt in het leven maar ik ben er van overtuigd dat mijn zoon Herman, als hij in de voetsporen van Herman De Grote Eerste treedt, het wel heel ver zal brengen. t Is alleen een kwestie van prioriteiten, profitiariteiten en relaties.
Geef toe, kunt u het mij kwalijk nemen dat ik de ambitie heb dat mijn zoon ooit tot Ridder, Baron, Burggraaf of zelfs tot Koninklijk Onnozelaar geslagen wordt? Iedereen wenst toch het beste voor zijn kinderen?
Ik heb deze week ook live "Het leven zoals het is ... villa politica" een beetje gevolgd. Wat eigenlijk direct opviel is dat de nieuwe, al wat oudere man, het niet zo heeft met de tegenwoordige politieke cultuur. Hij droomt van tijden waar de mannen met de hoge hoeden het voor het zeggen hadden. Waar alles geregeld werd vanuit rokerige Brusselse privé-salons. GSM's , BlackBerry's en laptops met internet zijn waarschijnlijk ook aan hem niet besteed. Terwijl hij allerhande al dan niet belangrijke zaken staat te verkondigen worden er druk smsjes en mails verstuurd en gesurft op het internet. Hij komt er een beetje moedeloos van, ook van de tussenkomsten met het nogal onverbloemde taalgebruik. Het heeft iets tragisch, het is wat veel op korte tijd. De man moet nog verder tot 2011. Aangezien nu alle veranderingen op elk gebied zich in een veel sneller tempo voltrekken kan dat nog best moeilijk worden. Maar er zijn nog zekerheden, de bel vond ik heel charmant. Toen het tijd werd om de kamer binnen te treden was er zo heel lang een luid rinkelende bel. Het riep herinneringen op aan mijn jeugd, lang geleden op de lagere school. De man zonder hoge hoed kan er eens over nadenken om iedereen, zodra de bel gaat, misschien per twee in de rij te laten staan. Dan in stilte binnenkomen en er word pas iets gezegd als de meester toelating geeft. Op die manier moet het toch lukken 2011. Juul Breydel
Toemaatje: repliek Gerolf Annemans in de Kamer van 02-01-09
Maar eerst en vooral een goede gezondheid, geluk en vreugde.
Aan de vele lezers en reageerders, ook via e-post, op dit blogje waarbij ik hen uitdrukkelijk wens te danken voor hun trouw en steun. In het bijzonder aan Juul Breydel en Stradi die me zo af en toe uit mijn diepe gaten halen.
Aan hen die trouw hebben gezworen aan Vlaanderen Aan hen die ondanks alles blijven strijden voor een rechtvaardiger Vlaanderen Aan hen die het doodzieke België van zijn doodstrijd willen verlossen Aan hen die geloven in een onafhankelijk Vlaanderen
Aan hen die blind zijn wens ik dat hun ogen opengaan zodat ze zien hoe de democratie in dit onland wordt gemolesteerd, verkracht en verknecht. Aan hen die doof zijn wens ik dat hun oren opengaan zodat ze de leugens kunnen horen die iedere dag luider en arroganter klinken vanuit de democratische ivoren toren, of moet ik minaret zeggen?
DAAR IS MAAR EEN VLAANDREN
Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar rukt niet de Rhône, daar stroomt niet de Rijn, daar vloeit maar de Leie en de Scheld' die brandt, daar is maar één Vlaandren, 't is mijn land!
Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar is maar één vreugd, daar is maar één pijn, daar is maar één liefde, daar is maar één haat, daar is maar één Vlaandren en 't vergaat.
Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, het groeit naar de daad, en die daad is mijn; het wordt in de wereld veel of niets, daar is maar één Vlaandren, en 't is Diets! René De Clercq
Hier vindt u alles over deze bijzondere Vlaamse dichter.
Deze blog is van en voor Vlaamsnationalisten.
Links crapuul, belgicisten, lapzwansen en andere onnozelaars krijgen hier een stamp onder hun derrière en worden simpelweg de deur gewezen.
Hebt u inspiratie, enigszins talent of gewoon goesting? Stuur uw tekst door ik plaats hem dan met uw naam of schuilnaam op de blog. Graag uw naam, adresgegevens en telefoon vermelden. Deze gegevens, tenzij u het anders wenst, blijven strikt vertrouwelijk en worden aan niemand doorgegeven. Laat u maar eens goed gaan.