De Vlaamse trommels hebben even dienst gedaan om de
verkiezingen te winnen, maar het Belgische staatsmanschap heeft
alweer geroepen. De Vlaamse vleugel van de CD&V is vleugellam.
Lancien CVP est arrivé. Zo veegde Erik Stoffelen de CD&V-top de
mantel uit op het jongste Vlaams-Nationaal Zangfeest. De bolwassing
volgde kort na een al even striemende aanklacht van enkele dissidente
CD&V-burgemeesters.
Nul procent
Huub Broers, Hendrik Verbrugge en Dirk Brancaer maakten in een open
brief de tragische balans op van de regeringsdeelname: Geen kartel
meer, geen staatshervorming noch enig vooruitzicht, geen splitsing
van BHV, een weinig inspirerende noodregering, een dieptepunt qua
geloofwaardigheid. De opstandige burgemeesters werden niet
teruggefloten door hun partijtop, want iedereen weet dat ze gelijk
hebben, dat het palmares bedroevend is. Leterme schreef in een brief
aan alle CD&V-mandatarissen wel dat zijn partij de verkiezingen
gaat winnen, maar aan de basis zien ze de bui al hangen. Intussen
ontspoort het budget, is goed bestuur ver te zoeken, wordt de
staatshervorming op de lange baan geschoven, gaat men over BHV dan toch
onderhandelen en staan zowel CD&V als VLD te kijken naar de
verlammende oorlog tussen de MR en de PS, aldus de opstandige
burgemeesters.
Iedereen weet dat je de verkiezingsbeloftes van de traditionele
partijen best met een korreltje zout neemt, maar de kloof tussen de
beloftes en de resultaten was zelden zo schrijnend. Of, om het met de
woorden van de CD&V-burgemeesters te zeggen: Op dit moment hebben
we nul procent bereikt. Nul procent! Alstublieft.
Fortis
Leterme struikelde over het Fortis-dossier, na mogelijke druk vanuit de
regering op rechters die zich over de verkoop van de bank moesten
uitspreken. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, denk
je dan, maar Reynders lapte het weer. Hij schudde op de valreep nog wat
oneerbare trucjes uit de mouw om de stemming van de aandeelhouders van
Fortis in zijn voordeel te laten beslechten. Maar toen dat uitlekte was
de verontwaardiging zo groot dat de verkoop aan het Franse Paribas werd
weggestemd. Niemand weet hoe het nu verder moet.
In een normaal land zouden er meteen na de val van de regering-Leterme
verkiezingen worden uitgeschreven. Maar neen, in België worden
democratische verkiezingen door politici en opiniemakers opgevoerd als
de ultieme nachtmerrie. Dit land heeft stabiliteit nodig, zo wordt
georakeld. We kunnen ons niet veroorloven dat de regering valt want
de economische crisis moet aangepakt worden, de bankcrisis opgelost.
En daarvoor heb je bekwame leiders nodig
We kennen het resultaat.
Wat een zootje, wat een puinhoop. In een beschaafd land zou de regering
al lang de eer aan zichzelf gehouden hebben en ontslag genomen. Maar
neen. Luid applaus voor de change-praatjes van Barack Obama, maar in
eigen land luidt het leidmotief van Herman Van Rompuy en zijn regering:
No change. Je moet het maar doen. Het land zakt weg in het moeras en
het immobilisme, en wat zegt de regering: laten we er maar van
genieten
KBC
Alles in dit land is communautair, zei Karel De Gucht ooit. Dat werd
met de bankcrisis nog eens ten overvloede bewezen. Didier Reynders
aarzelde geen seconde om de Vlaamse bank KBC mee de dieperik in te
sleuren. Vorig jaar al zorgde Guy Quaden (PS) voor onrust door te
suggereren dat KBC kampte met liquiditeitsproblemen. Een
kapitaalinjectie bij KBC werd verzilverd met compensaties voor de
noodlijdende Waalse vliegtuigonderdelenbouwer Sabca. En daarmee werd de
oude Belgische wafelijzerpolitiek terug uit de mottenballen opgevist.
Maar daarmee was de Waalse afgunst en de nijd over de Vlaamse welvaart,
de Vlaamse begrotingsoverschotten en het economische succesverhaal van
Vlaanderen nog niet gesust. Reynders strooide opnieuw valse geruchten
rond over banken in moeilijkheden lees KBC. Beursspecialisten wezen
er dan ook op dat de koersval bij KBC vooral te wijten is aan
geruchten uit overheidskringen en meer bepaald Didier Reynders. Toen
een dijkbreuk onafwendbaar was geworden, haastte Laurette Onkelinx zich
met de kurkdroge mededeling dat er van Belgische overheidssteun aan de
(Vlaamse) bank om ideologische redenen geen sprake kon zijn. Als grof
staaltje van Waalse solidariteit en Belgische loyaliteit kan dat
tellen.
Het bedenkelijke optreden van Reynders en co. is geen toeval, maar
kadert in een doelbewuste strategie van de Franstaligen om het Vlaamse
autonomiestreven met alle mogelijke middelen te dwarsbomen. Maar,
helaas voor Reynders en co., wie een put graaft voor een ander, loopt
het risico er zelf in te tuimelen. Ze kregen de KBC-boemerang terug,
recht in het gezicht. Wat kan Vlaanderen nog met dit Wallonië aan?,
vroeg Guido Meulenaer zich af in Trends. Aan Vlaamse kant groeit de
consensus dat een staatshervorming noodzakelijk is. De zaak-KBC zal dat
bewustzijn nog doen toenemen, en komt die staatshervorming er niet,
dan zijn een big bang en een onafhankelijk Vlaanderen de enige
uitweg.
Yes, we can!
De CD&V-top heeft er zich bij neergelegd dat er van een
staatshervorming niks in huis komt. De partij heeft zich weer tot
België bekeerd. Herman Van Rompuy zweert bij de Belgische status quo.
En de VLD? Die voert Guy Verhofstadt straks op als de redder des
vaderlands. De man die van België een modelstaat zou maken, maar die
alle netelige dossiers in de koelkast stopte en liet wegrotten
No change, inderdaad. En dat terwijl het land snakt naar verandering.
De begroting rammelt langs alle kanten. De communautaire
onderhandelingen zitten muurvast. Justitie is nog altijd een puinhoop.
En intussen gaat de miljardendiefstal van Vlaams geld en Vlaamse
welvaart dag in dag uit gewoon verder.
Verandering? Ach, Jean-Marie Dedecker belooft het wel, maar droomt al
luidop van een regering met CD&V en VLD, de partijen die het no
change tot hoogste vorm van staatsmanschap hebben verheven. Maak u dus
geen illusies, ook LDD zal straks niet voor de noodzakelijke
verandering zorgen.
Die levensnoodzakelijke verandering is binnen België niet mogelijk en
kan alleen in een eigen Vlaamse staat. Luc Van der Kelen (Het Laatste
Nieuws), is geen flamingant (integendeel, een notoir lid van B-Plus en de loge. -noot Duplo), maar hij trekt uit de KBC-crisis wel de
enig mogelijke conclusie: Als er ooit een bewijs is geweest voor de
levensvatbaarheid van een zelfstandig Vlaanderen, is dat in de zaak-KBC
geleverd. Vlaanderen heeft België niet nodig. Vlaanderen heeft gedaan
wat het moest doen. Weg met die verlammende koudwatervrees en de
Belgische ziekte. Vlaanderen moet eindelijk zijn lot in eigen handen
nemen. Vlaamse onafhankelijkheid? Yes, we can!
Bruno Valkeniers
Opmerking.
Deze "opstandige" burgemeesters vind ik leugenaars, hypocrieten en postjespakkers.
Herinnert u zich nog de stoere taal van de voorzitter van de CD&V-jongeren toen de geitenboer aan zijn postje bleef plakken? Ook meneer De Brabandere blijft uit puur geldgewin braaf bij de tsjeven hangen.
Indien deze mannen ook maar enig ideaal zouden hebben dan breken ze met die bilzieke huichelachtige linkse graaiersbende wat de CD&V uiteindelijk is. Maar, dat doen ze niet! Hun enige ideaal is hun inkomen, hun postje op kosten van de dwaze kiezer/belastingbetaler.
Zelfs - met alle respect - "moedige" David Geens had niet de moed zelf de stekker uit het stopcontact te trekken. Hij werd buiten gebonjourd en pas dan koos hij voor de N-VA. Hopelijk laat hij nu ook zijn ziekenfonds (CM, neem ik aan) vallen voor een Vlaams Ziekenfonds. (in afwachting dat deze gepolitiseerde instellingen, net zoals met de werkloosheidsuitkering, worden afgeschaft en vervangen door één officiële zorginstelling. Hoeveel miljarden vallen hier te besparen?)
Ik heb resoluut gekozen voor het Vlaams Belang omdat het programma van deze partij het meest aansluit met mijn denkwijze, morele (gezinswaarden)*, economische en politieke visie.
Ik kan me niet voorstellen dat ik als militant, laat staan mandataris, mijn ideaal opoffer om ondanks alles "mijn" partij trouw te blijven. Want DAT is wat deze heren doen. Of net niet. NIET is duidelijker. Deze heren hebben géén ideaal noch visie en hebben bij deze dit openlijk toegegeven. Met "Vlaamse" beloftes - veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven - halen ze nog stemmen en dat is het enige wat voor hen telt.
Indien deze "heren" over enige consequentie of rechtlijnigheid beschikken dan nemen zij de enige mogelijke beslissing en dienen hun ontslag in bij hun partij. Omwille van de smeer ... is dat natuurlijk een brug te ver.
* CD&V heeft sinds de abortuswet reeds meermaals bewezen geen gezinspartij meer te zijn. Multilullig des te meer.
|
