Vriend Tijl ligt al sinds zijn eerste huwelijksdag onder de sloef van zijn Marianne. Wij, de vrienden, hadden hem een eeuwigheid geleden nochtans verwittigd. Marianne is ronduit een tang, dragonder en spilziek pretentieus vrouwmens. Het is voor de vrienden van Tijl quasi onmogelijk om hem nog te kunnen ontmoeten, laat staan er nog eens rustig, zoals in de goeie ouwe tijd, een pint mee te gaan pakken. Marianne is er in geslaagd om Tijl zowat van de buitenwereld af te zonderen. Tijl heeft zowat geen vrienden meer en zelfs geen familie, waar hij enkel in hoogste nood –alleen- op bezoek mag, tenzij zijn schoonfamilie waar hij het zowat dagelijks mee moet doen. Tijl is een lamme goedzak die op zijn kop laat zitten. Als we onder de vrienden, maandelijks, samenkomen komt Tijl, gezien onze leeftijd, meer en meer ter sprake. We vermoeden dat Marianne zelfs aanpapt met een van de ex-vrienden – we noemden hem altijd de groene gifkikker - die we eigenlijk nooit meer zien tenzij op gratis feestjes van de stad, die er wel wat weg van heeft om zijn PR te verzorgen op kosten van…

Toen ik gisteren, de eerste woensdag van de maand, naar onze maandelijkse bijeenkomst reed kwam ik als bij wonder Tijl tegen die naar gewoonte er zeer mistroostig bijliep. Ik heb hem kunnen overhalen toch een halfuurtje onder de vrienden door te brengen. Pijnlijk, maar wel heel leerrijk. Tijl heeft er eens goed zijn hart gelucht en kon eigenlijk alleen maar bevestigen wat wij al lang wisten: Tijl moet scheiden. Het frappantste was dat Tijl zowat sinds zijn eerste huwelijksnacht beseft dat er met Marianne niet samen te leven valt maar er toch alles aan doet om haar te “behagen”. We hebben hem proberen te overtuigen om de stap te zetten en zijn daar enigszins in geslaagd want hij heeft beloofd eens te gaan informeren bij de notaris. Of er iets van komt is een andere zaak want hij durft niet omdat hij niet weet wat er hem te wachten staat.

In dergelijke delicate situaties ga je dat natuurlijk niet op straat rondbazuinen al zou je het willen uitschreeuwen voor heel de wereld hoe vriend Tijl een onderdrukte slaaf is. Wat iedereen die het hart op de juiste plaats heeft WEL zou moeten doen als het om een politiek-maatschappelijk samenlevingsprobleem gaat.

Dit verzonnen verhaaltje achtte ik nodig om de “rechtzetting”, n.a.v. het artikel in De Morgen, van de VVB te duiden.

Lees wat Eric Defoort weet te vertellen:
‘De kreet België Barst mobiliseert mij niet, de oude Belgische staat is niet meer - kijk naar wat in de Commissie BHV vandaag is gebeurd - ik ben voorstander van “Vlaamse onafhankelijkheid en samenwerking”. Dat is een positievere benadering, meteen ook gericht op wat moet volgen. Het is met dat “barsten” zoals met het woord “echtscheiding”. Waar een relatie niet meer pakt, roepen maar weinig mensen wild enthousiast “leve de echtscheiding”. Ze vinden dat hooguit een praktische uitweg voor hun knellende relatie. Hun einddoel is niet de echtscheiding op zich, want dat is voor de meesten een vervelende kwestie, maar wel de nieuwe situatie die daarop volgt en hopelijk voor beide partners beter is.’

Ik ken Defoort noch zijn privé-leven niet maar als hij de vergelijking maakt met een echtscheiding weet ik wel dat hij er weinig kaas van heeft gegeten. Zijn vergelijking klopt enkel als een van de partners reeds een zeer goed uitgebouwde buitenechtelijke relatie heeft. Koppels waar dit niet het geval is streven uiteindelijk alleen naar de scheiding om daarna alles op een rijtje te kunnen zetten en een nieuw leven te beginnen. Let wel, zonder zich noch te bekommeren over de ex partner, er zijn op dergelijke momenten andere katten te geselen. Vlaanderen ligt niet op de loer voor de vrouw van Kees maar wil enkel zijn eigen weg gaan zonder het juk van de francofonen, laat staan de koninklijke poppenkast.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de “rechtzetting” mij niet geloofwaardig klinkt ondanks lovenswaardige pogingen.

Lees hier Waarschuwt VVB voor radicalisering?