Het minste dat je je tegenwoordig kan afvragen is waar we aan toe zijn. Banken blijken verdoken casinos voor de toplui te zijn geworden. Als je maar hoog genoeg geraakt in de hiërarchie ben je zeker van de grote pot.
Al maak je er een ongelooflijke knoeiboel van, de vertrekpremie zorgt ervoor dat je voor de rest van je leven binnen bent.
En hoe geraak je aan de top ? Door de bank zoveel mogelijk winst te laten maken. Daarvoor is blijkbaar alles veroorlooft, weg met de rede en de verantwoordelijkheidszin.
Blijkbaar waren, en zijn, de CEOs en aanverwanten van vele banken volledig het contact met de realiteit verloren.
Hier bij ons is dat niet moeilijk te begrijpen aangezien de raden van bestuur nogal bijkomend bevolkt worden door (ex)politiekers, die dan ook nog eens totaal niet onderlegd zijn in bankzaken.
Ze worden wel riant vergoed, al snappen ze er de ballen van. Realiteitszin is iets dat ver te zoeken is.
Wat de leden van de traditionele partijen ook allang doorhebben is, dat zoals bij de banken, hoe hoger je geraakt hoe meer er kan gescharreld worden.
En dat er dan zoveel mogelijk meegegraaid word is ondertussen genoegzaam bekend.
De kunst is eigenlijk van aan de macht te komen en te blijven.
De capriolen die daarvoor uitgehaald worden zijn soms te gek voor woorden.
Ten eerste : om weer aan de macht te geraken moet er gekeken worden naar wat de mensen belangrijk vinden, studie hier en een peiling daar, tot er uiteindelijk beslist word.
Niet moeilijk natuurlijk Vlaanderen is het Waalse profitariaat beu.
De verkiezingspropaganda schiet in gang met alle bijhorende beloften.
De verkiezingen vallen mee, eindelijk in de regering.
Ten tweede : het probleem, de Vlaamse kiezers willen meer Vlaanderen, België is een blok aan het been.
Oeps in het kwadraat.
Want de oude Belgische garde is hier niet mee gediend, België is hun broodwinning en reden van bestaan in het machtscentrum.
Aan de andere kant van de taalgrens is het al niet beter, ze zien de euros al aan hun neus voorbijvliegen.
Groot alarm. De oude partijbonzen nemen een drastisch besluit, dat Vlaams gedoe was maar goed voor de verkiezingen, maar Quid de lastigaards zoals vermeld op het papierke (alhoewel die lastigaards eigenlijk maar onderhandelden als een bende boskabouters).
Maar dat mag niet te bruusk gebeuren natuurlijk, want anders zou ook de niet zo politiek geïnteresseerde Vlaamse kiezer wel eens argwaan kunnen krijgen.
Dus dan heb je een maandenlange schijnvertoning volgens een vast stramien. Beginnen met stoere verklaringen en die zachtjes aan blijven minderen, dat het vooral niet te veel opvalt.
De ene na de andere verkiezingsbelofte word onopvallend naar het rijk der fabelen verwezen en tenslotte eindig je met een wiette blad.
Waarmee je ineens ook de lastigaards buiten zet, zoals gepland.
Niets nieuws onder de zon.
Dada Vlaanderen, het is dus alweer niks, nada, nougatbollen.
Juul Breydel
|
