|
Geachte
Volksvertegenwoordiger
Meer dan
drie maanden zijn de verkozenen des volks
aan het onderhandelen .
Meer en
meer wordt het ons duidelijk dat het Franssprekend gedeelte van dit land alles
bij het oude wil laten. Als ik de berichten lees over de overdreven sociale
consumptie in Wallonië, een beleid dat zich focust op wat het ontvangt van
Vlaanderen, partijen en personen met macht die niet terugschrikken om zichzelf
te verrijken door praktijken die zelfs moord niet uitsluiten, is het voor mij
duidelijk dat Wallonië een ander land is.
Dat dit
landsgedeelte, dat we enkel kennen van onze vakantieherinneringen dit wil
bestendigen mag voor mij, maar dan als een zelfstandig land, ik zal er even
graag op verlof blijven gaan.Ik begrijp maar niet wat er nog kan hervormd
worden. Er is niets dat ons bindt.
De reden
van dit schrijven echter, geachte volksvertegenwoordiger, is niet mijn visie te
geven over de politiek maar wel als gewone burger mijn bekommernis te uiten
over Geld, niet de miljarden waar het om gaat in de onderhandelingen, maar over
het Geld waar alle burgers het over hebben namelijk de euros die overschieten
in mijn loonzakje, het geld dat nog rest na het betalen van de vele belastingen
allerhande, de onvoorziene uitgaven voor verhoogde energieprijzen, de
ongefundeerde flitsverkeersboetes, kortom Geld dat ons nog rest om nu een
acceptabel sociaal leven te leiden, maar vooral wat er nog zal kunnen besteed
worden na onze loopbaan om niet totaal geïsoleerd te moeten leven. Dat laatste
doembeeld komt er voor mij en mijn echtgenote met rasse schreden aan.
Door
opeenvolgende tegenslagen hebben mijn echtgenote en ik onze loopbaan van
zelfstandige moeten opgeven, onze laatste spaarcenten hebben we besteed aan
investeringen in onze zaak, onze enige bron van inkomsten, te vergeefs
echter.
Op onze
naderde pensioenleeftijd is het niet eenvoudig om een baan te vinden, maar waar
een wil is, is er een weg. Sparen is er
zeker niet meer bij met twee nog studerende kinderen .
Dit laatste
is een korte loopbaanbeschrijving van een koppel dat ondanks de minimale
sociale bescherming die het zelfstandig ondernemen met zich meebrengt toch het
risico genomen heeft zijn nek uit te steken, en mede daardoor vele mensen van
een inkomen voorzien heeft.
Gisteren
viel een brief in de bus van de pensioendiensten met de berekeningen voor het
pensioen van mijn vrouw voor de vijf jaar als loontrekkende voorgaand op de
periode als zelfstandige, waar ze RECHT op heeft, allee, waar ze het in dit
geval maar mee moet doen.
Honderdendrie
euro bruto in de maand zullen we mogen bijtellen bij ons pensioen van
zelfstandige dat ongeveer zevenhonderd euro zal bedragen PER KOPPEL, want als
zelfstandige meehelpende echtgenoot heeft ze RECHT op niets.
Nochtans
heeft ze hard gewerkt, vele lange dagen besteed aan het opbouwen en runnen van
onze eenmanszaak ten koste van een eigen privé-leven. En veel
belastingen betaald.
Wat ik met
mijn betoog wil duidelijk maken, geachte volksvertegenwoordiger, is het volgende; Kan een recht op een
menswaardig rustloon zoals het zou moeten genoemd worden niet eerder
bekeken worden als een dank van de maatschappij voor het meehelpen aan de bouw
van onze rijke samenleving, eerder dan het zuiver rekenkundig bedrag uit te
betalen naargelang het gekozen statuut. Er bestaat toch ook iets als
vervangingsloon, leefloon.
Waarschijnlijk
is de betekenis van LOON met de jaren vervaagd, het komt van beloning,
een beloning omdat je er een tegenprestatie voor geleverd hebt of gewoon als
dank.
Er zijn
meer dan driehonderd pensioenbaremas in dit land waardoor de geprivilegieerden
tijdens hun carrière, extra verwend worden na hun loopbaan. Er zijn er echter
zeer veel met een hongerpensioen!
Ouderen
weren uit ons maatschappelijk sociaal leven door hen een hongerpensioen toe te
kennen is even erg als ze te deporteren naar een onbewoond eiland.
Hadden we
een fractie van het enorme bedrag dat we verplicht hebben afgestaan aan
zogenaamde sociale kassen, bij een privaat pensioenfonds belegd, dan waren onze
ouderen de rijkste van de Wereld.
Dat het
voor verstandig redenerende ouderen een verschrikking moet zijn om in een
doemscenario terecht te komen van totaal isolement, daar zal U het toch met mij
eens moeten zijn.
Dat we niet
cijfermatig omgaan met uitkeringen aan mensen van over heel de wereld die onze
hulp vragen en krijgen strekt ons tot eer, maar dat zij die er voor gezorgd
hebben dat de kassen goed gespekt zijn om dat toe te laten in de armoede
terecht komen, is een aanfluiting van het huidig beleid.
Dat mijn
bede aan U een roep om hulp is, dat mijns inziens niet zal kunnen beantwoord en
gerealiseerd worden in de sfeer van de huidige politieke machtsspelletjes, is wel duidelijk.
Dat ik mijn
hoop zou kunnen richten op een nieuw land dat Vlaanderen zal heten, noopt mij
tot geduld .Geduld dat vele van onze leeftijdsgenoten niet meer hebben.
Indien onze
beleidsverantwoordelijken zich zorgen dienden te maken over hun oude dag zou de
verborgen armoedevlug opgelost zijn. Zoals in het verkeer, eerst doden
dan maatregelen.
Zou U mijn
pessimisme kunnen temperen door ten minste Uw beloftes te houden waarvoor ik U
gesteund heb bij de verkiezing van 10 juni, en om eindelijk eens als fiere
Vlaming onze gekende eisen te stellen.We zijn het moe om ons door de Vlaamse
onderhandelaars belachelijk te laten maken.
Dat ik mijn
fierheid opzij schuif door bij U te bedelen zou U moeten sterken in de
hoedanigheid van (mijn)volksvertegenwoordiger.
Voorlopig
nog met respect
Naïeve
idealist
14-10-2007, 12:32
Geschreven door Naïeve idealist
|
