Vroeger, heel lang geleden, toen ik als ukje aan moeders rok mee naar de winkel ging, die toen nog vanzelfsprekend in onze 'buurt' lag, en ons ma na een half pond kaas 'tussenin' ook 'nog wat charcuterie' bestelde, kreeg ik van Liza, want zo heette de winkelmadam, soms wel eens een piepklein 'vleesje'. Er lag immers genoeg.
Omdat wij 'goede klanten' waren, want ons ma betaalde elke bestelling onmiddellijk contant vanuit haar grote portemonnee. Wij 'poeften' niet. En waarschijnlijk ook wel een beetje omdat ik met grote blinkende ogen door het glas van de charcuterietoog zo hevig aan het likkebaarden was geweest dat Liza van haar kant wel meende dat zij dat ukje 'iets' mocht geven. Want zij was eigenlijk best wel een lieve winkelmadam. Toen ik mijn handje uitstak om de lekkernij in ontvangst te nemen, moest ik ook mijn goede opvoeding laten zien en altijd "Dankuwel, Liza!" zeggen, als ons ma mij aanspoorde met: "Wat zeggen we dan?"

Maar toen ik groter werd was het bijlange zo plezant niet meer om met ons ma mee naar de winkel te gaan. Hoe ik nog mijn best deed om links of rechts vanachter moeders brede lichaam Liza te verleiden met mijn meest wanhopige vertederende blikken, ik heb nooit nog een 'vleesje' gekregen: ik was gewoon 'te groot' geworden, en "Dankuwel, Liza!" had ze al vaak genoeg gehoord.

Daar moest ik vandaag aan denken, toen ik hoorde dat Didier Reynders, hoofdman van de HervormersBeweging, een 'geste' vroeg aan de Vlamingen, daarbij begerig kijkend naar de etalage, zonder te beseffen dat die helemaal leeggeroofd is, en dat integendeel al de 'poef' van vroeger eindelijk nog betaald moet worden. Cash.

Pijnlijke manier om 'groot' te worden, hé, Didier!?

En wie gaat er u nu nog goede manieren leren om "Merci, Flamands!" te leren zeggen?

***
Reactie van Bertie op De 3de en de 4de toren... van Luc van Balberghe