Dit hoef je voor ons niet te doen al die trieste gedichten van toen schrijf eens iets vrolijkers zeg eens iets olijkers dood is immers dood je verdriet lijkt ons te groot.
Ik kan nog zoveel kaarsjes branden bij je foto meisje van mij maar het gemis en het intens verdriet gaan nooit voorbij ik heb je even gezien en toen ben je vertrokken naar de mensen van voorbij leegte en verlangen naar jou rest nu alleen nog maar voor mij.
Soms meen ik je nabijheid te voelen de rilling langs mijn rug het briesje langs mijn wang maar dat is maar fantasie ben ik bang toch wil ik het zo graag geloven mijn meisje van daar boven.
Zoals de vissen die hun pijn in stilte dragen dat is ook wat ze van mij na al die jaren vragen maar toch vertel ik een ieder die het wil horen over het lieve kleine meisje dat we hebben verloren.
Ik zag een moeder die verdwaasd in de verte staarde. Haar geliefd kind verdween voorgoed in de donkere koude aarde. Ze stond daar verstomd door de intense pijn. Waarom mocht haar kind niet meer bij haar zijn?
Ze vroegen je vader de leeftijd van zijn kinderen en ik hield me stil. Ze vroegen niet naar het grote leeftijds verschil en ik hield me stil. Hij noemde jou niet..... en ik hield me stil. Nu voelt het alsof ik jou heb verraden want ik, ik hield me stil....
ik hoor van ziekte van geweld en geestelijk verval van oorlog bijna overal. Als ik daaraan denk in het donker van de nacht wil de slaap niet komen. Lief meisje hoog daarboven hou jij een beetje over je broers de wacht? Ze zijn mij het dierbaarst hier op aard en als beschermer ben IK niks waard. Help hen op hun aardse reisje mijn meisje mijn lief klein meisje.
Geef mij een teken, een teken dat je me niet vergeten bent. Dat je me nog wel kent. Dat je in mijn nabijheid bent. Dat je mijn verlangen naar jou kent. Geef mij een teken.
We hebben je verloren en je vertrok naar het land waar de vlindertjes worden geboren. die kleurige vlindertjes groot en klein zijn er om mensen te troosten die verdrietig zijn.
Eenzaam vechtend vol pijn, om een kind geboren te laten worden die niet levend zou zijn. De wereld veranderd voorgoed, wanneer je als moeder van een overleden kind verder moet.
Achter de bergen, de bergen van verdriet ligt een land waar elfjes en engeltjes wonen met vleugeltjes o zo teer. Vleugeltjes geweven van tranen en licht van zilveren manen. Misschien kom ik daar ook op een keer en zie mijn kleine meisje daar weer.
Vraag me niet hoeveel kinderen ik heb,de meesten willen het antwoord niet horen. Twee en ik heb er een verloren. En toe...... zeg nou niet bij de geboorte was het toch maar? En twee en dertig jaar geleden,ben je daar nou nog niet mee klaar?
De zuster zei het te weten ik mocht van jou geen foto, ik moest je vergeten. Vergeten dat mijn hart was gebroken die dag, toen ik je lieve levenloze gezichtje zag.
Ik had je mijn adem in willen blazen, je met mijn lichaam willen verwarmen. Maar ik kreeg je niet eens in mijn armen. Toch blijf ik hopen, dat ik je ooit mag zien en omarmen. Me aan je aanwezigheid warmen. Want ik heb het nu zonder jou. Zo koud en voel me oneindig oud.
In de kamers naast mij, hoorde ik baby s huilen en nergens kon ik schuilen. Telkens hoorde ik pasgeboren baby s huilen, alleen niet die van mij. En nergens kon ik schuilen.
