Na die dag toen ik voor het eerst en voor het laatst je lief gezichtje zag werd het winter in mijn hart voortaan de zon was voorgoed onder gegaan in mijn bestaan.
het stormt de woeste zee brult en kolkt net als het verdriet dat mijn versufte brein bevolkt ik schreeuw het uit tegen de wind het verdriet om mijn verloren kind.
Hoe zou ik jou kunnen vergeten je korte bestaan opeens niet meer weten elke dag denk ik aan jou soms lang en dan heel even je bent en blijft een deel van mijn leven.
Elfjes trippelen langs mijn bed nemen al mijn tranen mee ver weg naar die grote koude zee vol met moedertranen geweend om haar kind en de gebeden voor haar kind ruisen in de wind
Op het moment dat je werd geboren hebben we je verloren nooit mochten we een geluidje van je horen in stilte werd je weggebracht in stilte word je nog elke dag herdacht.
Als mijn tijd op aarde is volbracht hoop ik dat je op mij wacht dat we samen gaan verpozen tussen vlindertjes en rozen vergeten alle pijn eindelijk samen zijn.
s Nachts als de slaap niet komen wil sluip jij binnen o zo stil beleef ik weer de film van die dag toen ik voor het eerst en voor het laatst je lief gezichtje zag.
Een oma zei nors dat haar kleindochter s morgens zes uur al was opgestaan oma mijn dochter zal nooit en te nimmer opstaan wat had ik graag mijn nachtrust willen geven als ze maar had mogen leven.
Ik heb jou dood gedragen als een man maar weet niet of ik dat nu nog wel kan het werd zwaarder met de jaren waarom kan ik niet verklaren jou missen duurt een leven lang en gaat nooit meer over ben ik bang.
Dit hoef je voor ons niet te doen al die trieste gedichten van toen schrijf eens iets vrolijkers zeg eens iets olijkers dood is immers dood je verdriet lijkt ons te groot.
Ik kan nog zoveel kaarsjes branden bij je foto meisje van mij maar het gemis en het intens verdriet gaan nooit voorbij ik heb je even gezien en toen ben je vertrokken naar de mensen van voorbij leegte en verlangen naar jou rest nu alleen nog maar voor mij.
Soms meen ik je nabijheid te voelen de rilling langs mijn rug het briesje langs mijn wang maar dat is maar fantasie ben ik bang toch wil ik het zo graag geloven mijn meisje van daar boven.
Zoals de vissen die hun pijn in stilte dragen dat is ook wat ze van mij na al die jaren vragen maar toch vertel ik een ieder die het wil horen over het lieve kleine meisje dat we hebben verloren.
Ik zag een moeder die verdwaasd in de verte staarde. Haar geliefd kind verdween voorgoed in de donkere koude aarde. Ze stond daar verstomd door de intense pijn. Waarom mocht haar kind niet meer bij haar zijn?
