Een stralende zon schijnt op een fonkelend met diamanten bestrooid wit sprookjes landschap maar onder die glinsterende witte pracht ligt een gruwelijk geheim Een kleine sneeuwprinses slaapt daar haar eeuwige slaap en geen prins die haar ooit wakker kussen kan.
Zachtjes dwarreld de sneeuw op een klein kindergrafje neer De wind fluisterd zachtjes wat doet dit zeer Engeltjes dekken teder het kindje met een zachte wollige sneeuwvlokjes deken toe Want het kan nooit meer naar huis naar haar moedertje toe
Dikke wollig witte wolken glijden gestaag voorbij Daarachter die wolken daar woon jij O als dat wolkendek nou eens brak en jij je hoofdje er zomaar doorheen stak
Ik moet er nog steeds aan denken Hoe kan ik er nou niet aan denken Die zomer je had al geboren moeten worden Maar ze wisten het weer eens beter Je vocht en leed tot de 10de van de volgende maand Toen beslisten ze in hun almachtige wijsheid dat je geboren mocht worden Maar jij jij kon niet meer.
Verdrietige ogen spiegels van een gepijnigde ziel moeten lachen ook als er niks te lachen viel blij zijn om bloemen die weer bloeien terwijl het verdriet bleef groeien Ik wil niet meer doen alsof ik onderweg ben met goede moed naar iets beters Ik wil mijn best niet meer doen.
Geruisloos verdwijnt het lichtje in de donkere nacht erop geschreven staat een verdrietige klacht meisje geef toch een teken al is het nog zo klein dan zal ik niet meer verdrietig zijn.
Ik tel de uren,dagen en maanden allang niet meer je naam klinkt nog steeds onwennig uit mijn mond de naam die ik je niet mocht geven de naam die ik niet mocht noemen de naam die ik moest vergeten.
Lopen hollen en weer doorgaan vooral niet lang bij stilstaan. Lemming uit de maat maar mijn kind is dood niet omkijken voorwaards volgende keer beter Lemming uit de maat
Hij keek me aan de jongen met zijn helm op één seconde maar starte zijn brommer en reed zich aan het einde van de straat te pletter tegen een auto één seconde gegrift in mijn hart.
Ik zou weer moeder worden het was eindelijk begonnen toen ineens het hartje niet meer klopte ik had tegen beter weten in nog hoop één seconde maar de dood had haar allang meegenomen één seconde gegrift in mijn hart.
Ze zeggen Ze zeggen dat mijn kind dood is Ze zeggen dat ze onder dat hoopje aarde ligt begraven Ze zeggen volgend jaar beter Ze zeggen je moet het vergeten Ze zeggen alleen niet hoe.
Je kleine beentjes trappelen niet meer alles wat bleef was een zee van zeer een leegte koud en kil een buik zo vreemd stil stille melktranen druppelen uit mijn teleurgestelde borsten naar benee.
Ach dokter toe bedaar het is alleen het gewicht van mijn verdriet maar dat groeit en groeit elk jaar het gemis en de pijn in mijn hart weegt o zo zwaar.
