Ik ben besmet met een virus het virus van verdriet de mensen moeten dat niet doe vrolijk speel de clown doe gewoon anders val je veel te veel uit de toon.
Een vogel fluit een prachtig wijsje maar ik mis mijn meisje fleurige bloemen en vlinders een zomers ijsje maar ik mis mijn meisje hemelse muziek zo n kippevel wijsje maar ik mis mijn meisje.
Je vader en broers ze willen het niet horen dat ik steeds weer vertel over het kindje dat we hebben verloren en zeggen je hebt lang genoeg getreurd lang genoeg je leven grijs gekleurd.
Ik zou draken willen verslaan vechten met de wind om jou gelukkig te maken mijn kind reuzen willen doden om te lenigen jou noden maar ik sta hier machteloos zo wanhopig en zo vreselijk boos.
Mijn niets aan de hand gezicht is zoek ik kan hem nergens vinden ik heb gezocht in elke la in elke hoek nu zullen ze mijn pijn zien mijn teerbeminden naakt en kwetsbaar sta ik nu hier.
Het orgel in mijn hoofd speelt weer dat treurig liedje over een lief klein meisje ze heette Grietje* hij speelt en speelt telkens hetzelfde liedje mijn meisje mijn lief klein Grietje*.
Zeg nou niet ga door en vergeet dat kan ik niet zoals je weet maak niet dat ik me schuldig voelen ga voor mijn verdriet om haar alleen MIJN verdriet is nog over van haar.
Vandaag had het feest moeten zijn niet deze knagende pijn we hadden jou geboortedag moeten herdenken maar je bent niet hier en niemand die meer een traan om jou vergiet het is toch al zo lang geleden zelfs je naam word vermeden maar voor mij is het nog maar pas ik wou zo ontzettend graag dat je hier was.
sMorgens tijdens het ontwaken leefde je nog tijdens de rit naar het ziekenhuis leefde je nog tijdens de tocht door de gang leefde je nog tijdens het gesprek leefde je nog tijdens de prik van het infuus leefde je nog maar na de eerste weeën leefde je niet meer.....
Na die dag toen ik voor het eerst en voor het laatst je lief gezichtje zag werd het winter in mijn hart voortaan de zon was voorgoed onder gegaan in mijn bestaan.
het stormt de woeste zee brult en kolkt net als het verdriet dat mijn versufte brein bevolkt ik schreeuw het uit tegen de wind het verdriet om mijn verloren kind.
Hoe zou ik jou kunnen vergeten je korte bestaan opeens niet meer weten elke dag denk ik aan jou soms lang en dan heel even je bent en blijft een deel van mijn leven.
Elfjes trippelen langs mijn bed nemen al mijn tranen mee ver weg naar die grote koude zee vol met moedertranen geweend om haar kind en de gebeden voor haar kind ruisen in de wind
