Zondag 19 oktober

Vrijdag ga ik winkelen, maar oei, ik ben vreemd gegaan. Ik neem eens een andere weg terug van de supermarkt en ik denk de juiste richting wel te weten. Hierbij stel ik vast dat mijn oriëntatie niet de beste is, alle straten lijken op mekaar en de winkels hebben naar mijns inziens allemaal hetzelfde opschrift (wat waarschijnlijk helemaal niet waar is). Maar ik vind nog nergens een herkenningspunt. Wat een verschil te voet of met de auto, met de auto keer je om en je rijdt terug, maar te voet is het een hele weg en het is hier bloedheet. Dus zit er niets anders op dan mijn pasje tevoorschijn te halen en een fietskarretje te nemen, richting appartement. Een lekke band onderweg kan mij niet hinderen, van hier weet ik opnieuw de weg.

’s Avonds nodigt Isabella ons uit in het Spa-Centrum. Een massage van kop tot teen en van meer dan 3 uur lang maakt dat ik me herboren voel. Ondertussen krijgen de voeten van Erik een volledige verzorging en terwijl hij op ons wacht drinkt hij zijn theetje.

Zaterdag is het rustdag en lekker weertje om buiten wat te lezen. En vandaag is het gelukt om met Lia te skypen. Misschien maandag van op de school?

Een buurvrouw uit Hong Kong heeft al meerdere malen heel lief gezwaaid en komt tot bij ons. Ze nodigt ons uit om morgen samen te ontbijten in een nabijgelegen restaurant en we zullen klaarstaan om 09u.

Zoals het op een zaterdagavond hoort gaan we ook uit; met 4 mensen uit Sunway nemen ze ons mee op sleeptouw naar de ‘Barstreet’. We komen voorbij een reusachtig groot plein waar onnoemelijk vele Chinezen op de grond zitten om te kijken naar een megagroot scherm waarop een film wordt vertoond en de klank slaat je om de oren door luidsprekers waar je heel Westrode mee doet beven. Het valt ons op, de mannelijke Chinezen dragen allemaal wit, dat staat feestelijk. Aan de rand van het plein hangen de sportievelingen aan de rekken en fitnessen ze op velerlei toestellen. In de barstreet worden we overspoeld door karaoke-toestanden aan weerszijden van de straat. De Chinese zangers en zangeressen kwelen tegen mekaar op! En wat ik me ook afvraag, is er nog plaats voor meer lichtjes voor de eindejaarsfeesten? Ik kan het me niet voorstellen.

Alle terrassen staan open, de temperatuur is 26 graden. Op de tafel staan meerdere potten met dobbelstenen, dus het spel kan beginnen. Het is dobbelen of pokeren, ik weet het niet. Het wordt plezant en de groep groeit aan, er komen nog twee werknemers van Sunway aangewaaid. Hoe vinden ze ons tussen zoveel volk? Zoals de gsm hier aan de oren plakt kan bellen helemaal niet duur zijn. Ie-de-reen belt of wordt opgebeld. Maar we verstaan er niets van….. en soms lijkt het echt of ze wel ruzie maken, maar dat is eigen aan hun taal. Op de tafel verschijnen de snacks: nootjes, warme oesters, gekookte kiekenpoten, maïskolven, watermeloen, …… En, in tegenstelling van bij ons, zij laten al hun lege flessen op de tafel, dat staat chique als je veel kan drinken! Gelukkig is hun bier maar fluitjesbier van 4°. Wij kunnen beter! Om 23 uur hebben we het voor bekeken en gaan we slapen.

Zondag 09u worden we opgepikt door het gezin uit Hong Kong: vader, moeder, dochtertje en zoontje. Elke zondag ontbijten zij in een restaurant waar ze goeie koffie hebben. We maken kennis met dit gezin en spreken af om dit over te doen. Gezellig en inderdaad goeie koffie!

De mevrouw spreekt ook engels maar is niet zo goed te verstaan. Misschien zijn we aan mekaar gewaagd?! Maar morgen om 08.25 sta ik klaar en ga ik met haar naar een plaatselijke markt met de shuttle-bus. Goed, zo leer ik het traject kennen en hoef ik me geen zorgen te maken hoe ik het moet uitleggen. Misschien moet ik toch maar een woordenboek meenemen… . En hoe zal ik weer bekeken worden? Soms denk ik dat ik hier niet alleen de getuige, maar ook de oorzaak van een ongeluk zal zijn. Fietsers en bromfietsers blijven maar achterom kijken .

Na de middag nemen we een duik in het zwembad hier in de compound. Zalig!

Vandaag zijn de jachthoorns naar De Panne. En waarom denk ik daaraan? Terwijl de dames in een tearoom die appeltaart met ijs en slagroom eten zitten wij hier aan de vissekoppen en rijstsoep. Hiervoor zou ik nu even willen ruilen….!

19-10-2008, 15:52 Geschreven door chinezen
Reageren (0)

16-10-2008, 17:28 Geschreven door chinezen
Reageren (0)

Donderdag 16 oktober

Woensdagavond zijn we onder ons beiden gaan eten in de Macau cantine vlak bij de deur. Een groot probleem: een Chinese menukaart. Lang getwijfel vooraleer iemand aan de tafel komt, wie durft die bleekneuzen bedienen? Erik doet een kip na, maar de meisjes gaan lopen. Aan de muur hangt een kaart met foto’s van gerechten, dus tonen we er twee. Een bereidwillige klant helpt ons in zijn beetje engels dat hij kent en we hebben besteld, alleen bier verstaan ze ook weer niet, dan maar proberen ‘Tsingtao’, hun Chinees bier, maar ook nu gaan ze gewoon lopen. Erik gaat eens kijken in hun koelkast en kan het aanduiden. Het is gelukt. Na ieder een grote kom maaltijdsoep binnen te slurpen en een fles bier te ledigen vragen we de rekening: 280 RMB, omgerekend 2 euro en 80 cent. Nu weet ik niet of ik hier zelf nog zal koken en op restaurant gaan is hier dus vanzelfsprekend!

Gisteren waren we een dagje in Guanghzou, dit heb ik even moeten opzoeken voor de juiste schrijfwijze. In Guanghzou is het consulaat gevestigd en er moesten door Isabella documenten in orde gebracht worden voor mensen uit Sunway die naar Duistland reizen. Zo maar 18 papieren per persoon moeten hiervoor ingevuld worden. China is een land waar men niet zomaar binnenkomt (of buitengaat). Eén identiteitskaart was niet in orde, dus rijdt ze maandag terug. Het is 1u en 30 minuten ver. De banen zijn goed onderhouden en bloemen en in vorm gesnoeide struikjes sieren de bermen.

Guanghzou is een hele grote stad met 7 miljoen inwoners. Als je dat weet kan je je zo voorstellen hoe het daar aan toe gaat. Net zoals het verkeer lopen de mensen daar kriskras door mekaar, en dat de hele dag door. Met de metro in 2 verdiepingen onder de grond is het net haalbaar om je van de ene kant van de stad naar de andere kant te begeven, d.w.z. van het nieuwe gedeelte naar het oude gedeelte. Het nieuwe gedeelte heeft moderne hoogbouwen waartussen ik mij een lilliputter voel en de winkels zijn zoals we ze kennen in het westen. Hier is een duidelijk commercieel centrum. Het oude gedeelte daarentegen kent winkels voor de inlanders, steegjes met ruimtes, de grootte van een garage, volgestouwd met verkoopwaar: broeksriemen in alle kleuren en formaten, nachtkledij, kinderkleding, enz., maar hier is niets dat mij kan bekoren. Je kent het wel, de verkoper/verkoopster gehurkt vooraan, theedrinkend of etend, en dan een zwoele ruimte als winkel. Ben ik een verwend iemand?

Hier worden onophoudelijk gestoomde hapjes, de dim sum, geknabbeld van het ontbijt tot het diner. Om 10 uur zitten we in een hele grote zaal voor the breakfeast. Iedereen is precies hier, zoveel volk! En heb ik al gezegd dat, gelijk waar, altijd een TV wordt aangezet tijdens het eten? Ikzelf vind dat ontzettend storend, maar het hoort bij de Chinezen zoals hun stokjes bij hun eten.

We bezoeken de enorm grote ‘bookstore’ van 4 verdiepingen hoog. Hier worden we aangetrokken naar de kinderhoek en brengen we voor onze kindjes enkele Chinese boekjes mee. We zorgen voor een blijvende herinnering! Erik kan het zich niet laten om ook dvd’s mee te brengen, het zijn wel echte leuke liedjes die erop staan. Als het in Westrode eens slecht weer is als de kindjes er zijn………

En een winkel met 6 verdiepingen … hier kan je je ogen niet geloven. We hebben enkel maar tijd voor de impressie, want tijd voor echt winkelen zit er niet in. Alleen iets tegen de muggen is noodzakelijk, het is wel fijn in het tuintje te kunnen zitten, maar muggenbeten zijn er het gevolg van.

’s Middags worden we uitgenodigd bij de ouders van Isabella. Zij wonen een eindje van de stad weg en dat op de bovenste verdieping, het 26^ste, van een oude blok; het uitzicht is dus prachtig. In het appartement is alles wat nodig is om te wonen, en de inrichting is met veel rood getooid. Rood is de kleur die voor de Chinezen ‘geluk’ betekent en dus wordt het veelvuldig gebruikt. De vader is de kok in huis en maakt voor ons een soep van kip met ginseng. Dit is een smaak die mij niet echt bevalt, ook bij Erik niet. Nadien mogen we getuigen zijn van 4 krabben die levendig het water in gaan en gestoomd worden. Na een twintig minuten worden ze opgediend en zitten we allen samen rond de kleine salontafel: de ouders, Isabella en haar vriendin Tracy die ons ook vergezelt, de driver en wijzelf. We krijgen de gekende stokjes en een noodzakelijk papieren zakdoekje. Het is een gepeuzel en een gekraak en de moeder haalt het vlees er voor mij uit; hier kan ik met die stokjes niets loskrijgen. Erik, zoals nen echte, laat het zich smaken en zuigt de pootjes uit zoals het hoort. Het bijhorende sausje is sojasaus met look en ajuin, ’t is lekker! Nadien nog een mini-druppeltje door de vader zelf gemaakt van allerlei kruiden. Het drankje dient voor de goede vertering en blijkt gezond te zijn. Het is bitter en doet me denken aan Underberg en we krijgen een plastiek flesje mee voor thuis. Dit moet dus uit vooraleer we terugkomen want er mogen geen dranken in de valies! We zullen dus gezond weerkeren.

Nog even over de metro: het is hier veel veiliger dan bij ons; hier sta je te wachten achter een glazen wand en wanneer de metro stil staat schuiven de deuren van de wand open en stap je zo de deuren van de metro in, dus geen kans om er onder te geraken!

Na de Hot Pot in een Vietnamees restaurant keren we met een stille auto terug. De duizenden flikkerende Chinese lichtjes doen je wegdromen en om 21u45 stappen we binnen in ons appartement.

16-10-2008, 16:28 Geschreven door chinezen
Reageren (1)

Zaterdag 11 oktober

De grens tussen China en Macau is streng bewaakt en de paspoorten worden grondig nagekeken. Macau is vroeger een kolonie geweest van Portugal en is nu terug aan China toegewezen, maar heeft een afzonderlijk statuut behouden. Grenscontrole blijft dus bestaan. Macau: het paradijs voor gokkers en casinoliefhebbers! In totaal zijn er 28 casino’s en is momenteel groter en beter gekend dan Las Vegas. Alle investeringen in de gebouwde en nog in opbouw zijnde komen van eigenaars uit Las Vegas. Hier is een betere opbrengst gezien het groot aantal Chinezen die dan ook nog gekend zijn om hun gokcultuur. Gedurende de rondrit doorheen Macau en zijn bijzonderste eiland zie ik mensen hangen aan fitnesstoestellen langsheen de straat en denk ik aan de dure abonnementen hiervoor bij ons. We maken kennis met de oude Portugese cultuur en zijn specifieke gebouwen. Daartegenover staan de moderne en majestueuze gebouwen van de nieuwe casino’s waaronder ‘The Venetian’ de meest luxueuze en pas geopende de grootste is.

Wat je daarbinnen aantreft tart alle verbeelding! ‘Gambeling’ vind je er op allerlei wijzen en dit op een ruimte van vier voetbalvelden groot. Op de tweede verdieping is er de shoppingruimte helemaal in Venetiaanse stijl met alle grote merken aanwezig. Hier kan jej juwelen kopen voor de waarde van een nieuwe middelgrote wagen bij ons. Zou ik eerst eens moeten gokken én uiteraard ook winnen? Nee, daar waag ik mij niet aan, wat je nooit hebt aangeleerd moet je ook niet afleren, dus is de boodschap: afblijven! Als je aan Venetië denkt, denk je ook aan de gondels, en je houdt het niet voor mogelijk, ook wij hebben hier in de gondel gevaren, bestuurd door een ‘echte’ Italiaanse gondelier met een prachtig romantisch muzikaal talent. Het vloeiende Italiaanse ‘O solo mio’ weerklinkt onder de brugjes die de wandelgangen verbindt. Ik heb het hier niet over een klein bootje, maar wel tien gondels van ware grootte liggen gemeerd aan drie verschillende kanalen. We bevinden ons op een zomerse avond op het mooie San Marcoplein, weliswaar zonder duiven, maar met zijn specifieke lantaarns en de gezellige terrasjes. Als ik spreek over een mooie zomeravond is het omdat deze enorm grote ruimte van vier verdiepingen hoog is overspannen met natuurlijk nagebootste lucht met kleine witte wolkjes en een zonsondergang. Je vergeet dat je daarstraks de roltrap hebt genomen en boven de gokzaal zit. Hier hebben we genoten van een echte Italiaanse cappuccino! Bij het vallen van de avond schitteren duizenden lichtjes in de straten van Macau, de kleuren glinsteren door mekaar. Hier is op geen lampje gekeken! De grensovergang is eerder een ramp, met 25 loketten is het nog een uur wachten vooraleer we van Macau in niemandsland komen. Al de Chinezen die hier komen werken omdat ze er beter worden betaald keren eveneens terug. Het is een vermoeiende dag, maar wat ik hier heb gezien kan ik niet in woorden gieten, ze bestaan gewoon niet!

Morgen nemen we een day off . Wat is vanavond nog gelukt? Een skype met Martine én met klank én beeld !

Maandag 13 oktober

Een eerste vrijwilligersdag in Sunway. Erik is vertrokken om 09u en hoe de dag verder zal verlopen weet ik niet, maar we hebben de mobiles!

Ik zit hier met uitzicht op een grasveldje van 10 meter op 10. Vier chinezen zitten hier gehurkt te ‘werken’, d.w.z. dat er twee met een ijzer onkruid uitsteken, dat er één zit te kijken en dat er éné rechtstaat. Af en toe komen ze hier aan het venster gewoon eens kijken. Ben ik nu raar of zijn zij het? En ja, die echte Chinese strooien punthoeden dragen ze hier.

Gisteren zaten we buiten en ons tuintje (lees gras) ligt aan de straat. Je kan het al raden, alle voorbijgangers zwaaien en zelfs een jonge mevrouw kwam vragen (in het engels) van waar we kwamen. Als westerlingen naar de fabrieken komen verblijven zij altijd in hotels en hebben ze geen contact met plaatselijke bevolking en dit is nu wel anders. Wij zijn hier de enige non-Asian in het hele compound, dus wij zijn hier bezienswaardigheden.

Ja, wat is de historie eigenlijk dat wij hier zitten? Dertien jaar geleden was Erik voor een bedrijf in China en toevallig maakte hij contact met een chauffeur van een vreemd bedrijf, Sunway. Op zijn vraag is Erik toen in het weekend dat bedrijf eens gaan bekijken en hij had er direct een goed gevoel bij. Na een verslag hierover in Dendermonde kreeg dit nieuwe bedrijf de mogelijkheid om te leveren aan Philips. De omzet met Philips nu D&M is intussen fel gestegen voor Sunway. Mister Bei (nu juist geschreven), de president en eigenaar, heeft dit ervaren als de poort naar Europa om zaken te doen. In 1995 werkten in zijn bedrijf 260 personen, nu 3000 en is een tweede bedrijf opgericht. Van hieruit is het aanbod gekomen om, eens in pensioen, een drietal maanden in China te mogen verblijven. Op vrijwillige basis verblijft Erik tijdelijk in de fabriek waar hij misschien nog wel eens een handje kan toesteken om het inzicht in westerse normen bij te brengen. Wellicht is dit een goeie overgang van gaan werken naar pensioen, hier moét hij niks en wordt al wat hij toch doet in dank aangenomen.

Na 35 jaar huwelijk heb ik hier een andere Erik leren kennen. De meestal stille man van weinig woorden is hier ontpopt tot een zakenman en hij wordt hier dan ook op handen gedragen, vandaar dat we ook niks mogen tekort komen.

Dit is echt het gevolg van ‘de juiste man op de juiste plaats’ tegenkomen.

We logeren een 10 minuten van de fabriek en een 20 minuten van Zhuhai-City. Het compound bestaat uit allemaal hoogbouwen en bewakers rijden per fiets meerdere malen door de straten die bij de ingang zijn afgesloten met slagbomen. Iedere bewoner heeft een pasje met foto en voor ons onleesbare tekst. Maar geen probleem, die bleekneuzen kennen ze al, we hebben ons pasje maar éénmaal moeten tonen.

Ons adres is:

106 room, G2 block, the 1^ste stage of METRO AGILE

Sanxiang Town, Zhongshan City,

Guangdong Province. P.R. China

Zij zeggen dus 1^ste etage tegen gelijkvloers, goed om weten als je ergens op zoek bent naar een toilet!

Wat het eten betreft zijn wij hier helemaal geen uitzonderingen. Chinezen die buitenshuis werken gaan allemaal uit eten, zelfs ontbijten, of anders is het de afhaalchinees zoals wij dat ook kennen. De dagelijkse restaurants doen me vaak denken aan de eetzaal in de kleuterschool, ze roepen er maar door mekaar en dus, wil je iets verstaanbaar maken roep je ook maar. Voor elke restaurant zie je dagelijks een briefing voor de werknemers; ze staan in hun uniformen buiten mooi in rijen te luisteren naar iemand vooraan, ze buigen, ze klappen in de handen en roepen bepaalde kreten, dat alles vooraleer ze beginnen te werken. Zie je dat al gebeuren bv. bij ‘Den Haas’? Maar als ik dat vergelijk met hier zouden daar wel 15 personeelsleden zijn, zowat 2 per tafel. Is het nu omdat er toch zoveel Chinezen zijn of is het omdat het wel gemakkelijk is om al die potjes op de tafel te krijgen?

13-10-2008, 15:36 Geschreven door chinezen
Reageren (1)

Donderdag 09 oktober

De tafel staat gedekt voor het ontbijt en de koffie is klaar; maar Isabella belt om 08u30 dat ze ons komt halen voor breakfeast. Om 09u30 ontbijten we dan op de Chinese wijze: alles warm. Een theeceremonie aan tafel omvat eerst de afwas van de kopjes (op kleuterformaat) en nadien het maken van thee. Chinezen hechten veel belang aan ontbijten en het is dus zeer uitgebreid. Om 11u vertrekken we naar Hot Spring, dit is een resort met ontelbare kleine warme bronbaden, elk met een specifiek kruidenmengsel zoals orange, munt, milk, ginseng, …. goed voor allerlei lichamelijke kwalen. Het water is 40 graden warm, dus nu weet ik waarvan hot komt. Een rivier komt via een waterval toe in een voetbad met een normale temperatuur en vloeit dan verder door het park. Met af en toe een duik in een normaal zwembad doen we ook wat aan onze conditie. Bij Isabella is gezondheid heel belangrijk en ze wijst ons de weg naar de ‘hot stones’, natuurlijk verwarmd door heetwaterbronnen, daar is het goed liggen en goed voor de healty van de rug. En wat denken we van een massage…..? Willen we een bodymassage of een skinpeeling? We kiezen dan maar voor de bodymassage van een uur. Of dat goed doet….. met twee tegelijk, één voor de voeten en één voor het hoofd, ja dat gaat nog net, maar met twee op je rug kan pijnlijk zijn; ze kloppen er maar op los. Maar toch, nadien lijkt alles veel losser te zitten en stappen we wat gemakkelijker uit de auto. Het diner is cantonees met soep vol met groenten en kip en stukken van de varkensmaag.

Om 18u30 sluiten we samen de dag af en zien we morgen weer verder. Om 09u30 komt ze ons halen en bezoeken we de fabriek en in de namiddag gaan we bij Gick thuis een bezoekje brengen aan zijn 3 maanden oude zoontje. We mogen zijn geschenkje niet vergeten!

Vrijdag 10 oktober.

We zijn al een weekje hier. Als je mij vraagt naar mijn eerste indruk zal ik antwoorden dat ik China toch een speciaal land vind. Het klimaat van de streek waar we verblijven is prachtig voor de tijd van het jaar, het is warm en meestal zonnig. Over de mensen heb ik ook een idee, ze zijn hier super vriendelijk, maar meestal staan ze ons echt aan te gapen met hun neus tot tegen het raam. Wat is er toch zo speciaal aan ons? Tot nu toe heb ik hier nog geen Europeanen gezien, is het dat misschien? Is het misschien omdat wij zoveel groter zijn dan zij, of is het omdat Erik kaal is en ik zo blond (grijs)? Ik weet het niet, maar ze buigen, lachten en zwaaien als we voorbij komen, en dat is echt wel het tegenovergestelde van ons koele land. Wat ik van het verkeer vind, de drukte van een mierennest blijft me steeds verbazen. Maar ik moet erbij zeggen dat we al heel voorzichtige en welwillende chauffeurs hebben gehad. Zij hebben ook wel een beetje geluk, ze mogen altijd mee op restaurant bij ons aan tafel. Werknemers worden hier dan ook familiair behandeld, daar voel ik me goed bij.

Deze voormiddag zijn we op de fabriek geweest, en Erik, als een echte vrijwilliger, heeft daar zijn taak al min of meer ter harte genomen. Vooraleer we de andere oudere fabriek van Sunway bezoeken lunchen met met Gick en de chauffeur en nadien, zoals beloofd, komen we bij Gick thuis. Hij woont er samen met zijn jonge vrouw en zoontje en zijn ouders. Geschenkjes krijgen zijn ze blijkbaar niet gewend, maar op onze vraag maakt hij het toch open en geboortekaartjes kennen ze niet, Het appartement is ruim en mooi naar Chinese normen ingericht. De baby Sunny, genaamd naar het moment van zijn geboorte bij zonsopgang, is het middelpunt van het gezin. Ik schrik wel even als de mama hem op mijn schoot zet voor hun gebruikelijke foto’s, want hij heeft geen pamper aan. Hij draagt een pakje waarvan het broekje voor- en achteraan helemaal open is, dus bij pipi of kaka maakt hij alleen de anderen vuil. Maar voor het uit eten gaan wordt hij wel helemaal gekleed en kunnen we dus met de hele familie op stap naar een restaurant met zeezicht. Ik zeg wel restaurant, maar denk niet aan de eetgelegenheden bij ons aan de kust, Chinese en Belgische normen verschillen. Op de tafel staat ook kip en de gebraden kop ligt mee op de schotel! Vandaag zijn onze eerste brieven gepost en we zijn benieuwd wanneer ze in ons thuisland zullen aankomen.

We zijn thuis om 20 uur, dus heb ik nog tijd om een was te doen. Ik weet nu ook maar pas dat ons wasmachine niet opwarmt, dus moet ik eerst wat water koken en dan erbij gieten, en ja dat gaat ook.

Morgen om 07u30 komt Isabella ons halen voor een dagje Macau.

10-10-2008, 15:32 Geschreven door chinezen
Reageren (0)

Dinsdag 07 oktober

We worden opgehaald om 09 uur en met Mss Bé rijden we naar een eiland. Eerst bezoeken we een viswinkel (lees magazijn) met enkel gedroogde vissoorten en eigenlijk alles wat in de zee leeft zoals zeepaardjes en zeesterren. Dit wordt gebruikt voor soepen.

Na een rit door een verlaten weg komen we bij een bananenkweker en kopen of krijgen we, ik weet het niet, trossen groene bananen. Eéntje is er rijp en helaas krijgt de gast deze banaan. Dus: ik ben het slachtoffer. Uit beleefdheid eet ik dus banaan en waar of niet: ik lust het. Deze bananen zijn niet te vergelijken met deze die we in België kennen. Onze rit gaat verder naar oesterkwekerijen met het gevolg dat we daar oesters eten in een plaatselijk barakske. In China mag je geen oesters rauw eten omwille van het vervuilde water, dus worden ze gekookt. De lunch bestaat dus uit seafood en thee. Wel gezellig en heel speciaal!

Op onze terugtocht naar het vaste land kopen we 2 ligstoelen en een tafeltje voor buiten, dit kunnen we wel gebruiken.

We nemen morgen een day off en zullen de dag alleen doorbrengen. We kunnen deze rust echt wel gebruiken. Misschien kook ik morgen zelf en gaan we op zoek naar gekende voedingswaren. En om niet te vergeten, we hebben toch wel ergens boter gevonden, er waren 2 pakjes van eenzelfde soort. Wat een geluk!

Wat ik vanaf vandaag ook weet: in China dragen ze altijd een paraplu: of voor de regen of voor de zon! Chinezen houden van een blanke huid!

Woensdag 08 oktober

Uitgeslapen … een luxe! Gisteren toch nog even Aiko en Lou gezien en gesproken ‘Moeke en vake zijn in China’ zeggen ze, maar of ze het eigenlijk goed beseffen?

Griet vindt het maar niets als ze ons ziet in onze zomerse kledij, in België is het zeker wel wat kouder.

Deze middag willen we zelf koken en we gaan dus op zoek naar eten. Wat ons heel sterk opvalt is dat hier het verkeer aan de sterkste is: auto’s trotseren de stoplichten en denk niet dat je op een zebrapad veilig bent, integendeel. Ze toeteren er maar op los, en dan heb je nog die fietsen en bromfietsen met karretjes achter, alles rijdt hier maar kriskras door mekaar. Het is dus altijd goed uitkijken in het verkeer!

In de supermarkt vinden we aardappelen, een dikke ajuin en wortelen, we maken ons klaar voor Belgische kost. We zoeken nog vlees en met gebaren naar tekeningen van beesten die daar omhoog hangen komen we te weten dat het varkensvlees is. OK, we nemen het mee. Als laatste op ons boodschappenlijstje staan de kruiden, zout denken we dat we vinden in wit poeder in een kruidenpotje en peper vinden we in het engels vertaald. Met kippenbouillon krijgen we wel alles op smaak en dat nemen we dus mee. We vragen naar suiker, maar de lieve chineesjes lachen eens en maken dat ze wegkomen, dus moeten we zelf maar zoeken. Wat zijn we toch sukkelaars!

Het gewone Belgische eten smaakt ons goed, maar wat zout zou zijn is iets helemaal anders en dat gebruiken we dus niet.

Na de middag een flinke siësta in de nieuwe tuinstoelen, wat skypen, en een korte wandeling doorheen de omliggende straten. Het is vandaag een echte day off, en morgen trekken we er weer voor een dagje op uit.

08-10-2008, 15:56 Geschreven door chinezen
Reageren (0)

Donderdag 02 oktober 2008

07 uur: drie valiezen en één zware handbagage staan gepakt.  Jan en Huguette zijn op tijd daar en we vertrekken.  We hebben geluk, we zijn de eersten om in te checken, wel met 73 kg, dit wil zeggen 13 kg. teveel.  De hostess maakt geen probleem als we de ene handbagage in 2 zakken verdelen zodat hier het toegelaten gewicht OK is. Dus lossen we dat probleem op en gaan de 2 laptops in een aparte zak.  We zijn gerust, de valiezen zijn geleverd.  Hopelijk maken ze de juiste trips: van Brussel over Amsterdam over  Hong Kong en uiteindelijk in Zhuhai.

Bijna 09 uur: Goedele, Steven en Flint hebben de file getrotseerd en komen ons boven in de luchthaven vervoegen.  Flint kan zijn ogen hier goed de kost geven: vliegtuigen die rijden en vliegtuigen die vliegen.  De gesprekken blijven ontspannend.

09u45: het is tijd om naar beneden te gaan want we moeten de douane nog passeren en daar kan het aanschuiven zijn.  Daar is het moment gekomen van afscheid nemen; ik krijg het moeilijk en dus houden we het kort.  Nog éénmaal omkijken en zwaaien en dan krijgen de tranen de vrije loop.  Maar met een liefdevolle arm om de schouder gaat het weer beter. We vertrekken om 11u30 met een cityhopper van KLM, dus hebben we al meer dan een half uur vertraging. We komen in Schiphol toe om 12u45 en na een spaghetti vertrekken we daar om 15u45. We zitten business-class en dat zit ruim. 

Na wat eten en drankjes worden om 19u30 de lichten gedoofd, we gaan de nacht in.  De stoelen zetten we in slaapstand, we trekken onze sokken aan en dekken ons toe.  Hier en daar blijft een individuele tv aan.  Ja dit is niet het uur waarop we normaal naar bed gaan. Maar toch … het wordt stil.

Maar slapen….. is niet direct voor mij weggelegd.  Ik vind de knop niet om mijn hoofd in slaapstand te zetten, dus razen de gedachten door me heen. Waar ben ik aan begonnen?  Automatisch denk ik aan maart 1989. Toen stonden we met al de kinderen en kleinkinderen ook in Zaventem. Opa was juist in pensioen en samen gingen ze de reis van hun leven maken: naar Zaïre.

Helaas heeft het niet mogen zijn en is oma na enkele dagen alleen moeten terugkeren.  Wij weten moeke, dat je tegen onze reis opziet, je praat niet over de voorbije gebeurtenissen, maar weet dat wij er ook aan denken.  We willen er eigenlijk gewoon niet over spreken, je zal zien dat wij veilig terugkeren.

De school …. Mijn opvolger vindt het helemaal niet fijn dat ik vertrek.  Maar ik weet zeker dat zij met dat hele goeie team het zal redden.  Ik moet me daar geen zorgen om maken.

En ons kinderen …. zullen zij deze tijd goed doorkomen?  En al de kleinkinderen….. zij zullen gegroeid zijn en Sep en Jomme zullen ons niet kennen als we thuiskomen.

Ook mooie gedachten passeren.  De vele mails, telefoons en sms’en die we hebben gekregen om ons een goeie reis te wensen, dat doet deugd.  De kunstige schilderijen en de fotocollage van de kleinkinderen die in de valies zitten en ginder ons appartement zullen opfleuren, het doet deugd.  En zo wisselen slaap en gedachten mekaar af tot om 00u30 de lichten in het vliegtuig aangaan.  Om 7 uur krijgen we ontbijt en dat terwijl het op ons thuisfront  1 uur in de nacht is.

Vrijdag 3 oktober

We landen in Hong Kong

Een enorme luchthaven en hier vertrekt onze eerste mail naar het thuisfront.

Een korte treinrit later wachten we op de ferry naar Zhuhai, dit is pas om 12u15, een uur later dan voorzien.

Het is mistig en het regent  heel de tijd, maar om 13u15 staat Isabella ons op te wachten en enthousiast toe te zwaaien.  Isabella is werkzaam in Sunway en heeft de taak ons de hele tijd te begeleiden.  En we zijn gerust: onze valiezen zijn intact toegkomen.

Met Who Spring, de driver van the car en een bekende voor Erik, vertrekken we richting appartement. Isabella heeft 2 mobielen voor ons, maar we kunnen ze enkel gebruiken om mekaar en de mensen vanSunway op te bellen.  Toch een geruststelling voor mij. Wat ik hier voor de eerste maal zie zijn mensen die zwemmen in de zee met een paraplu.  Raar volk is dat hier!  Langsheen de Zhuhai bay is het enorm druk, het ziet hier geel van het volk.  Het is middag, dus eerst een hapje eten  We kunnen kiezen tussen kip, varken of gans en dus wisselen we wat af.  Hier maak ik voor de eerste maal kennis met ‘eten in China’; grote zaal met veel lawaai en enorm veel personeel. Ik wil niet moeilijk doen en eet dus zoals iedereen met stokjes. Maar hoe moet ik hieraan beginnen…. dus goed kijken naar de chauffeur en naar Isabella. Zij spreekt goed engels en vertelt hoe het moet.  Who spreekt geen woord maar doet het voor.  En zoals we verwittigd waren: het is een gesloeber en gesmak en het tafellaken ziet er nadien niet uit.  Proper eten is hier onmogelijk.

Na het eten rijden we richting appartement, het compound waarin we gelogeerd zijn is met strenge toegang beveiligd.  Het lijkt hier rustig en het onderhoudspersoneel legt er de laatste hand.

Maar buiten meubelen is er niets… dus rijden we even verderop naar een megagroot warenhuis 1 + 1. Van borden tot lakens, van tassen tot matjes en waspoeder, een hele hebben en houden voor een huishouden kopen we aan. Maar wat ik niet vind zijn keukenhanddoeken en ik heb een probleem want Isabella kent dat niet, dus ook niet te vinden in de winkel. Voortaan zal ik dan afdrogen met badhanddoeken. En nu, moeten wij zelf niet voor eten zorgen?  We kopen toch maar een brood (alleen rozijnenbrood of van dat zacht melkbrood te vinden) en gaan op zoek naar boter.  1 + 1 is een warenhuis met 4 verdiepingen, maar boter kennen ze niet.  Hier begint het al.  We vragen naar kaas en Isabella is enthousiast want dat hebben ze wel.  We kunnen zelfs kiezen tussen die gesmolten ZIZ-kaas of anders zo iets als die tipjes in die ronde dozen.  Met 5 volle karren rijden we naar huis. Ik ben wel gerust, ik heb een koffiezet, een strijkplank én een strijkijzer.

Vandaag is het de nationale feestdag, de viering van het liberalisme, en het is overal enorm druk.  Tussen de stortvlagen door schijnt de zon en zo snel als de plassen komen, zo snel drogen ze ook weer op.  Het blijft 28 graden.

Na het uitpakken rijden we weer naar het restaurant en eten er Hot Pot.  Wat kan ik me daar van voorstellen?  Het lijkt op fondue, maar in plaats van olie is er soep in de pot;  hierbij krijgen je dan vele kleine potjes met allerlei van vlees, vis en groenten en die moet je dan zelf koken.  Dus … na verloop weer een heel gevlekt tafelkleed.

Om 11u30, na een cognacje thuis, gaan we slapen.

Zaterdag 4 oktober

Wat hebben we slecht geslapen zeg, die matras is bikkelhard.  We bekijken het eens van dichterbij en wat zien we: de matras lag verkeerd en we lagen dus op een plank van de ressort.  We hopen nu wel dat we volgende nacht beter zullen liggen op de omgekeerde matras.

Ons ontbijt: koffie van thuis met een rozijnenboterham en confituur.  Och ja, we hadden ook yoghurt van het magazijn meegebracht.  Het was dus sober.

Na de regenbui wandelen we eens door het compound en we vinden het zwembad, dat is iets voor morgen.  Isabella belt ons en ze komt om de computers te installeren.  Maar geen geluk, whireless werkt niet, maar met de kabels werken ze ook niet.  Er wordt versterking gevraagd, maar helaas.  Maandag zal de ingenier van de factory komen om het probleem op te lossen.  ’s Middags gaan we eten, natuurlijk chinees en in een nog groter restaurant met alleen maar chinezen en met nog meer lawaai.  Maar geen probleem, ik vind het echt wel lekker en moet Erik gelijk geven.  Ik voel me hier al goed thuis ondanks dat we enorm veel beziens hebben.  De inwoners blijven gewoon staan om ons te bekijken.  Dat geeft wel een bijzonder gevoel.

Na het eten krijgen we de kans om in een office een mailtje te versturen en dat nemen we graag aan.  Hier is dus een tweede bericht naar het thuisfront, al is het niet gemakkelijk met een qwertyklavier.

Er komt een aanbod dat we niet afslaan: een voetmassage.  Wat beloofd was als voetmassage werd een hoofd-, nek- en rugmassage met nadien onze voeten die elk gedurende een half uur werden verzorgd.  Het geeft zo’n zalig gevoel dat ik er heb geslapen.

Na twee uur massage trekken we opnieuw naar de store voor wat laatste aankopen en nadien, zoals gewoonlijk, weer naar het restaurant.  Ik vraag me af of dit kan blijven duren.

Om 21 uur zijn we thuis en we hebben nu nog een rustige avond met een chinees programma op tv voor Erik en ik met mijn dagboek.

Zondag 5 oktober

Nu wel goed en lang geslapen.  En het regent!

Vandaag is het de dag van de leerkracht én de verjaardag van Els, na zovele jaren heb ik het onthouden dat dit op dezelfde dag valt.  Oktober was dan ook de maand van de taartjes in school, er waren er wel drie die trakteerden in deze maand.  En ze wisten het goed, die collega’s, voor mij was er altijd ééntje bij met fruit én slagroom maar zonder banaan.  Dat ik daar nu aan denk…..

Half twaalf komt Isabella ons halen, samen met Mister Who en zijn dochtertje van zes. We gaan middagmalen, maar zitten niet in de grote ruimte, wel in een plaats apart.  Mister Who is heel strikt, de ene plaats rook te muf en we verhuizen naar een andere.  Het dochtertje loopt rond met haar eten, het is hier normaal dat kinderen niet aan tafel blijven en ze met eten rondlopen.  Isabella vertelt dat de gezinnen hier 1 kind hebben en het wordt dan helemaal verwend door de ouders en de grootouders, het kan en het mag alles.  Ook zij is enig kind, maar ze herinnert zich haar jonge jaren als een geheel geïsoleerd meisje.  Geen broers of zussen en ouders die altijd werkten.  Ze vindt het niet zo’n leuke tijd want ze heeft zich heel eenzaam gevoeld.

Het giet.  We rijden naar het centrum van Zhuhai op de grens van Macau.  Een nog groter shoppingcenter leren we er kennen, maar winkels zoals we gewoon zijn zien we er niet. Grote merken in nep slaan ons om de oren, maar daar heb ik geen zin in.  Ik koop er toch twee sjaaltjes en ook één voor haar.  Ze wil me vanalles aansmeren, maar ik bedank.  Met de taxi rijden we door overspoelde straten terug naar het appartement en Isabella drinkt er een koffie uit België.  Ik weet niet of het haar echt smaakt, maar onze chocolade lust ze wel. We stappen te voet doorheen de regen naar een pas geopend Koreaans restaurant.  Aan de ingang staan ze met 10 klaar om ons te groeten met de handen gevouwen en het hoofd naar beneden.  We worden begeleid naar onze tafel en Isabella kiest voor ons de menu, als je hier al van een menu kan spreken.  We barbecuen met het vuur in het midden van de tafel, maar stel je niet voor zoals wij het doen.  De kokin doet het voor ons en we eten spek en nog beaf en vis en shusi en nadien gekruide en gezoete soep, je kan het zo gek niet bedenken als wij het naar binnen werken.  Sorry, maar het tafellaken is weeral gedoopt.  Hier is het nog moeilijker want de stokjes zijn in metaal en schuiven dus naar alle kanten, maar ik doe mijn best en slurp het toch maar naar binnen.  Eerlijk gezegd: het was zeer lekker!

We gaan slapen om 21 uur  want morgen begint de eerste werkdag en om 09 uur komen ze ons halen.

Maandag 06 oktober

Half tien worden we opgehaald en rijden na een half uur de fabriek binnen.  Met veel omhaal worden we daar verwelkomd.  Het management zit in de bureau van Mister Bé en wij worden er met vertaling verwelkomd.  Dé grote man spreekt dus geen woord engels en met drie tolken trekken we onze plan.  Erik vraagt naar de verwachtingen en spreekt uit dat hij ook van hen verwacht dat ze, gezien de grote cultuurverschillen, hem tijdig verwittigen om zo een gezamenlijke weg te vinden om de kwaliteit te verbeteren.

Hij krijgt er een bureau met de nodige apparatuur.  Met onze sloefen aan brengen we een eerste bezoek aan de essemblyafdeling waar de Nokia speakers gemaakt worden voor PSS Belgium.

Met de middag worden we uitgenodigd om samen met het hele management te lunchen.  We rijden met 3 auto’s naar ZhuHai aan de zee en komen daar in een prachtig restaurant;  Nee, we zitten niet in het restaurant zelf, we gaan door tot een heel aparte ruimte voor ons alleen, we zijn dan ook met 12. Eén grote ronde tafel, mooi aangekleed, met 2 plaatsen waar een vork ligt.  Maar we laten ons niet kennen en we eten zoals zij met stokjes.  Een gevlekte tafel en bijhorende eetgeluiden maakt dat het eten je smaakt, dus we doen mee.  Eigenlijk kan je bijna niet anders, het is eten vanuit de grote pot op tafel of van in klein kommekes.  Dus, we sloeberen er maar op los.

Na het eten is Mss Bé en Isabella met ons naar ZhuHai beach gereden en we hebben daar wat foto’s genomen aan een standbeeld in zee.  Nadien zijn we met de kabelbaan tot boven op een berg gegaan waar we zicht hadden op ZhuHai, Macau en Hong Kong.  Nadien hebben we samen de kindergarden bezocht waar we haar zoontje hebben afgehaald.  Hier vielen mijn ogen bijna uit mijn hoofd, het is onvoorstelbaar.  Het is een private internationale ‘kleuterschool’ met 800 kleuters;  Van deze inrichting kunnen wij alleen maar dromen, hier is werkelijk niets te kort!  Het is natuurlijk ook alleen maar weggelegd voor ouders met veel geld en buitenlandse zakenmensen die hier worden tewerkgesteld. Hier krijgen de kleuters ook al engels.  Vooraleer we dineren in een plaatselijk restaurantje brengen we een bezoekje aan het huis van Mr. Bé.  We worden er onthaald met een plastiek bekertje met water en een maïskolf, waarschijnlijk is dat hier de gewoonte.  Er wordt niet gevraagd wat je wil, je moet maar.  Seafood is het hoofdmenu in dit plaatselijk restaurantje en we zitten buiten tussen allemaal chinezen tot het donker is.  Maar lekker…..

Isabella installeert de computer op het appartement en we kunnen skypen!  Uit Grimbergen krijgen we het eerste contact met beeld, onze Jan en Huguette kunnen we goed zien en duidelijk spreken.  Het doet deugd!  Martine Maes is de eerste die chat via skype, hier kan ik ook wat nieuws kwijt.

Een eerste skype met Sven vanuit St. Joost.  Hij zit er met een dikke pull aan en heeft het blijkbaar niet zo warm als wij. Blijkbaar gaat in Londerzeel alles goed.  Een tweede skype met Steven en Goedele en Flint, hij is fier om zijn vis te tonen voor de camera, die heeft hij gemaakt bij juf Ans in de kleuterschool. De tweeling hebben we niet gezien, ze zijn in de kribbe.  ’s Avonds om 24 uur één belletje van Sven, waarschijnlijk om te skypen met Griet, Aiko en Lou, maar we slapen al.

Dinsdag 07 oktober

We worden opgehaald om 09 uur en met Mss Bé rijden we naar een eiland.  Eerst bezoeken we een viswinkel (lees magazijn) met enkel gedroogde vissoorten en eigenlijk alles wat in de zee leeft zoals zeepaardjes en zeesterren.  Dit wordt gebruikt voor soepen.

Na een rit door een verlaten weg komen we bij een bananenkweker en kopen of krijgen we, ik weet het niet, trossen groene bananen. Eéntje is er rijp en helaas krijgt de gast deze banaan.  Dus: ik ben het slachtoffer.  Uit beleefdheid eet ik dus banaan en waar of niet: ik lust het.  Deze bananen zijn niet te vergelijken met deze die we in België kennen.  Onze rit gaat verder naar oesterkwekerijen met het gevolg dat we daar oesters eten in een plaatselijk barakske.  In China mag je geen oesters rauw eten omwille van het vervuilde water, dus worden ze gekookt.  De lunch bestaat dus uit seafood en thee. Wel gezellig en heel speciaal!

Op onze terugtocht naar het vaste land kopen we 2 ligstoelen en een tafeltje voor buiten, dit kunnen we wel gebruiken.

We nemen morgen een day off en zullen de dag alleen doorbrengen.  We kunnen deze rust echt wel gebruiken.  Misschien kook ik morgen zelf en gaan we op zoek naar gekende voedingswaren. En om niet te vergeten, we hebben toch wel ergens boter gevonden, er waren 2 pakjes van eenzelfde soort.  Wat een geluk!

Wat ik vanaf vandaag ook weet: in China dragen ze altijd een paraplu: of voor de regen of voor de zon! Chinezen houden van een blanke huid!

Woensdag 08 oktober
Uitgeslapen ... het is ook eens een luxe!  Gisterenavond toch nog even Aiko en Lou gezien en gesproken. 'Moeke en vake zijn in China', zo zeggen ze het wel, maar of ze het beseffen?  Griet vindt het maar niks als ze ons ziet met onze lichte zomerkleren want in  België is het wel wat kouder.

08-10-2008, 05:20 Geschreven door chinezen
Reageren (0)

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

08-10-2008, 05:00 Geschreven door
Reageren (0)