Gisteren geskypt met Wim uit Congo Kinshasa. De wereld wordt klein!
Vandaag zijn we op bezoek bij een plaatselijke imker. Na wat rondrijden zien we langsheen de weg een aantal bijenkasten staan en een groot plakkaat dat we na vertaling verstaan:honing te koop. Ik zeg wel, bijenkasten, maar naar onze normen goed voor stoofhout. De stand omvat een veertigtal volkeren, het standje met vloeibare honing, waarbij ook nog enkelen met raten in, vertoont een 10-tal verschillende smaken van telkens 1 kg. De honing is voornamelijk afkomstig van bloemen uit de naburige bergen. En wie zou er meer kunnen geïnteresseerd zijn dan een bieboer uit Westrode? Na vertalingen komt Erik te weten dat honing maken overal zowat gelijk loopt. Het imkersmateriaal is ietwat eenvoudiger dan bij ons; slingeren zal iets langer duren want het is telkens per 2 ramen wat bij ons gebeurt met 12 stuks per keer. De kasten op zich kunnen ondanks de grote reten wel blijven gebruikt worden gezien de steeds hoge temperaturen. En wat kan een imker nog meer dromen dan eens proeven van deze honing? De smaak is inderdaad anders door de plaatselijke bloemendracht. En het ene plezier is het andere waard: de driver en Isabella krijgen elk een pot voor 50 RMB of 5 euro. (Bij ons kost de honing 8 euro/kg).
En nu doen we nog vlug iets aan ons probleem: ons boter is op. Ja, afstand speelt in China geen rol, want na 20 km rijden vinden we uiteindelijk de oplossing.
Gelukt: we hebben oma in Grimbergen gehoord én gezien dankzij Sven met zijn laptop.
Wat een belevenis, zij is 84 jaar oud en kan nog meegenieten van deze technische vooruitgang. We zijn er dankbaar voor! Het is voor mij al een wonderlijk iets alsof je de stem naast je hoort, alhoewel de klank uitzonderlijk wel eens durft uit te vallen. Maar hoe kan het ook anders als je merkt dat er op sommige momenten meer dan 11 miljoen mensen op skype online zijn.
Met Michel is skypen vandaag ook gelukt. We brengen de groeten over aan de jachthoornblazers die vanavond repetitie hebben.
Een berichtje vandaag om niet ongerust te zijn als je enkele dagen niets van me hoort. Blijkbaar wordt dit blog veelvuldig bekeken en wordt er gehoopt op dagelijks nieuws, maar soms zou ik enkel maar in herhaling vallen.
Nu ik toch aan de praat ben wil ik nog iets vertellen. Onlangs zaten we aan tafel met het kozijntje (6 jaar) van Isabella, hij zei niets maar keek heel bedenkelijk. Fluisterend stelde hij haar de vraag: Is this the Father Christmas and gives he the presents? Het doet me denken aan onze kinderen als zij een neger zien: Is dat zwarte Piet? Al is dat nu al bijna normaal dat ook deze mensen in onze dorpen rondlopen. Een reden te meer om te denken dat het witte ras hier nog zeer vreemd is.
Weet je ook dat, in een restaurant bij theedrinken, je eerst zelf je afwas moet doen? In de eerste thee die nog niet veel heeft getrokken en die je krijgt in je kop, doe je de afwas van je sticks, je kopje en je lepel en dan gooi je die thee in een voorziene kom. Het is dus altijd uitkijken wat je tafelgenoten doen vooraleer je iets eet of drinkt!
En België, Belgica of Belgium kennen ze hier niet, maar als je van Be-li-cheu spreekt dan knikken ze heel begrijpend en met beide duimen omhoog gebaren ze dat je welkom bent! Maar niemand hier die Eddy Wally of Eddy Merckx kent, wie toch in sommige vreemde landen echte Belgische monumenten zijn.
Maria heb ik enkele malen via skype gehoord en vanaf vandaag zet ze voor de eerste maal haar camera in werking, maar .helaas, ik zie ze niet en ik hoor ze niet meer. We blijven oefenen tot het lukt!
Vanavond tijdens het dinner met Mr. Bei in een local-seafoodrestaurant krijgt een gesprek een persoonlijke en emotionele toets. Hij vraagt aan Erik om in het management te zetelen van het bedrijf, dit om Europa te vertegenwoordigen zoals er ook al een Japanner is. We krijgen de uitnodiging om ,of langer te blijven of om terug te komen voor een onbepaalde tijd. Erik heeft hier direct op geantwoord dat we de kinderen en kleinkinderen niet te lang willen missen, maar dat we na deze periode zullen evalueren en dan verder zien. Ondanks wat we beslissen wil Mr. Bei benadrukken dat de vriendschap blijft bestaan. Hij haalt zoiets op dat er kan heen- en weer gereisd worden. Maar we zien wel.
Aiko en Lou kunnen we even spreken en Flint en de tweeling zien we via skype. En misschien lukt het straks met oma!
Een tweede lokale markt: nog iets vuiler! Hier hebben ze ook huisraad en kledij. Toch ben ik blij dat ik zoveel kleren heb meegebracht en niet heb betrouwd op de lokale mode, ik zou me er absoluut niet goed in voelen, ook al kennen ze me hier niet.
Hier heb ik dingen gezien die ik nog nooit zag: blauwe en zwarte eieren en wat nog veel interessanter is, hier verkopen ze ook bijen. Wel een reuzenras als je het mij vraagt. Ze zitten in een zak met wat raten erbij. En misschien interessant voor het thuisfront: in een fles witte wijn doe je een groot aantal bijen en na 2 jaar kan je dat dan drinken! Maar ik weet niet waar het goed voor is of naar wat het smaakt, maar het ziet me er maar een raar drankje uit!
Nu weet ik dat mijn Hong Kongse buurvrouw Iris heet.. Zij spreekt het uit als Eilis en dit zet me aan het denken: waarom een naam met een r in als je ze niet kan uitspreken?
China is een land met grootse getallen en daarom wil ik deze informatie graag meedelen:
11.000 karakters bevat hun schrift en één woord bestaat meestal uit 1 tot 4 karakters. De pennenstreken van kalligrafie is ons allemaal bekend, je treft ze overal op aan.
1 kind elke twee seconden komt ter wereld door het grote aantal Chinese inwoners.
431 km per uur is de topsnelheid van Shanghais Maglev-trein.
24 miljoen kippen worden per dag verorberd.
1000 nieuwe autos worden per dag verkocht in Beijing, waar nauwelijks nog een auto bij kan.
Een interessante tip voor wie ooit China bezoekt: privacy bestaat niet echt. De meeste toiletten zijn hurktoiletten en wc-papier is zeldzaam. Zorg dus dat je altijd tissues bij hebt, en die gooi je na gebruik in een voorzien vuilnisbakje. Proper????? Hier kan je niet echt zeggen dat je op je gemak zit. Gelukkig is het op het appartement voor ons normaal!
Maandag 20 oktober De lokale markt: je kan je geen grotere mierennest voorstellen. Binnen en buiten worden de plaatselijke waren tentoongesteld, liefst zoveel mogelijk op de grond. Binnen kan je je tegoed doen aan seafood en vlees, levend of dood. Maar mijn maag draait om als ik het zie, graadmagere honden zijn op zoek naar een gevallen stuk en brommers rijden door de gangen heen. Het is er nat en glad en het ruikt alles behalve fris. Om mijn lieve Hong Kongse gids te plezieren koop ik een zak mandarijnen, daar kan niets mis mee zijn. Om euro's om te wisselen in RMB heb je bijna een halve dag nodig: eerst naar een kopiecenter voor kopies van je paspoort, dan aanschuiven in de rij om uiteindelijk te kunnen bediend worden. Hier is time no money, de heel trage (of luie) bankbediende doet er bijna een half uur over om mijn paspoort te draaien en te bekijken, precies of het gaat hier over een buitenaards wezen(maar misschien zie ik er hier inderdaad zo uit), vooraleer ik de RMB in handen krijg. Mijn gids leidt mij naar de bloemenwinkel van een vriendin, maar het is niet wat ik denk; hier zijn het zijden bloemen en allerlei figuurtjes gemaakt uit parels. Of ik er zin in heb.....? Ik bedenk vlug een excuus, het is te moeilijk om mee te nemen, maar ik vind de shop very lovely! Ik nodig haar uit op een goeie tas koffie, zij houdt er ook van. Op onze rondrit belanden we in een ander compound waar haar dochter in het weekend engels komt leren. Eric, een Thaiwanees, baat dit uit en spreekt uiteraard engels. Ik heb mijn mening moeten herzien want ik dacht, als ik iemand hoor nederlands praten laat ik die niet meer los, maar nu weet ik, als er iemand engels praat hoor je 'You are my friend'. Dus: ik heb al een schaars aantal vrienden!
Vrijdag ga ik winkelen, maar oei, ik ben vreemd gegaan. Ik neem eens een andere weg terug van de supermarkt en ik denk de juiste richting wel te weten. Hierbij stel ik vast dat mijn oriëntatie niet de beste is, alle straten lijken op mekaar en de winkels hebben naar mijns inziens allemaal hetzelfde opschrift (wat waarschijnlijk helemaal niet waar is). Maar ik vind nog nergens een herkenningspunt. Wat een verschil te voet of met de auto, met de auto keer je om en je rijdt terug, maar te voet is het een hele weg en het is hier bloedheet. Dus zit er niets anders op dan mijn pasje tevoorschijn te halen en een fietskarretje te nemen, richting appartement. Een lekke band onderweg kan mij niet hinderen, van hier weet ik opnieuw de weg.
s Avonds nodigt Isabella ons uit in het Spa-Centrum. Een massage van kop tot teen en van meer dan 3 uur lang maakt dat ik me herboren voel. Ondertussen krijgen de voeten van Erik een volledige verzorging en terwijl hij op ons wacht drinkt hij zijn theetje.
Zaterdag is het rustdag en lekker weertje om buiten wat te lezen. En vandaag is het gelukt om met Lia te skypen. Misschien maandag van op de school?
Een buurvrouw uit Hong Kong heeft al meerdere malen heel lief gezwaaid en komt tot bij ons. Ze nodigt ons uit om morgen samen te ontbijten in een nabijgelegen restaurant en we zullen klaarstaan om 09u.
Zoals het op een zaterdagavond hoort gaan we ook uit; met 4 mensen uit Sunway nemen ze ons mee op sleeptouw naar de Barstreet. We komen voorbij een reusachtig groot plein waar onnoemelijk vele Chinezen op de grond zitten om te kijken naar een megagroot scherm waarop een film wordt vertoond en de klank slaat je om de oren door luidsprekers waar je heel Westrode mee doet beven. Het valt ons op, de mannelijke Chinezen dragen allemaal wit, dat staat feestelijk. Aan de rand van het plein hangen de sportievelingen aan de rekken en fitnessen ze op velerlei toestellen. In de barstreet worden we overspoeld door karaoke-toestanden aan weerszijden van de straat. De Chinese zangers en zangeressen kwelen tegen mekaar op! En wat ik me ook afvraag, is er nog plaats voor meer lichtjes voor de eindejaarsfeesten? Ik kan het me niet voorstellen.
Alle terrassen staan open, de temperatuur is 26 graden. Op de tafel staan meerdere potten met dobbelstenen, dus het spel kan beginnen. Het is dobbelen of pokeren, ik weet het niet. Het wordt plezant en de groep groeit aan, er komen nog twee werknemers van Sunway aangewaaid. Hoe vinden ze ons tussen zoveel volk? Zoals de gsm hier aan de oren plakt kan bellen helemaal niet duur zijn. Ie-de-reen belt of wordt opgebeld. Maar we verstaan er niets van .. en soms lijkt het echt of ze wel ruzie maken, maar dat is eigen aan hun taal. Op de tafel verschijnen de snacks: nootjes, warme oesters, gekookte kiekenpoten, maïskolven, watermeloen, En, in tegenstelling van bij ons, zij laten al hun lege flessen op de tafel, dat staat chique als je veel kan drinken! Gelukkig is hun bier maar fluitjesbier van 4°. Wij kunnen beter! Om 23 uur hebben we het voor bekeken en gaan we slapen.
Zondag 09u worden we opgepikt door het gezin uit Hong Kong: vader, moeder, dochtertje en zoontje. Elke zondag ontbijten zij in een restaurant waar ze goeie koffie hebben. We maken kennis met dit gezin en spreken af om dit over te doen. Gezellig en inderdaad goeie koffie!
De mevrouw spreekt ook engels maar is niet zo goed te verstaan. Misschien zijn we aan mekaar gewaagd?! Maar morgen om 08.25 sta ik klaar en ga ik met haar naar een plaatselijke markt met de shuttle-bus. Goed, zo leer ik het traject kennen en hoef ik me geen zorgen te maken hoe ik het moet uitleggen. Misschien moet ik toch maar een woordenboek meenemen . En hoe zal ik weer bekeken worden? Soms denk ik dat ik hier niet alleen de getuige, maar ook de oorzaak van een ongeluk zal zijn. Fietsers en bromfietsers blijven maar achterom kijken .
Na de middag nemen we een duik in het zwembad hier in de compound. Zalig!
Vandaag zijn de jachthoorns naar De Panne. En waarom denk ik daaraan? Terwijl de dames in een tearoom die appeltaart met ijs en slagroom eten zitten wij hier aan de vissekoppen en rijstsoep. Hiervoor zou ik nu even willen ruilen .!
Vanavond voor de eerste keer skypen met Linda! Tof!
Woensdagavond zijn we onder ons beiden gaan eten in de Macau cantine vlak bij de deur. Een groot probleem: een Chinese menukaart. Lang getwijfel vooraleer iemand aan de tafel komt, wie durft die bleekneuzen bedienen? Erik doet een kip na, maar de meisjes gaan lopen. Aan de muur hangt een kaart met fotos van gerechten, dus tonen we er twee. Een bereidwillige klant helpt ons in zijn beetje engels dat hij kent en we hebben besteld, alleen bier verstaan ze ook weer niet, dan maar proberen Tsingtao, hun Chinees bier, maar ook nu gaan ze gewoon lopen. Erik gaat eens kijken in hun koelkast en kan het aanduiden. Het is gelukt. Na ieder een grote kom maaltijdsoep binnen te slurpen en een fles bier te ledigen vragen we de rekening: 280 RMB, omgerekend 2 euro en 80 cent. Nu weet ik niet of ik hier zelf nog zal koken en op restaurant gaan is hier dus vanzelfsprekend!
Gisteren waren we een dagje in Guanghzou, dit heb ik even moeten opzoeken voor de juiste schrijfwijze. In Guanghzou is het consulaat gevestigd en er moesten door Isabella documenten in orde gebracht worden voor mensen uit Sunway die naar Duistland reizen. Zo maar 18 papieren per persoon moeten hiervoor ingevuld worden. China is een land waar men niet zomaar binnenkomt (of buitengaat). Eén identiteitskaart was niet in orde, dus rijdt ze maandag terug. Het is 1u en 30 minuten ver. De banen zijn goed onderhouden en bloemen en in vorm gesnoeide struikjes sieren de bermen.
Guanghzou is een hele grote stad met 7 miljoen inwoners. Als je dat weet kan je je zo voorstellen hoe het daar aan toe gaat. Net zoals het verkeer lopen de mensen daar kriskras door mekaar, en dat de hele dag door. Met de metro in 2 verdiepingen onder de grond is het net haalbaar om je van de ene kant van de stad naar de andere kant te begeven, d.w.z. van het nieuwe gedeelte naar het oude gedeelte. Het nieuwe gedeelte heeft moderne hoogbouwen waartussen ik mij een lilliputter voel en de winkels zijn zoals we ze kennen in het westen. Hier is een duidelijk commercieel centrum. Het oude gedeelte daarentegen kent winkels voor de inlanders, steegjes met ruimtes, de grootte van een garage, volgestouwd met verkoopwaar: broeksriemen in alle kleuren en formaten, nachtkledij, kinderkleding, enz., maar hier is niets dat mij kan bekoren. Je kent het wel, de verkoper/verkoopster gehurkt vooraan, theedrinkend of etend, en dan een zwoele ruimte als winkel. Ben ik een verwend iemand?
Hier worden onophoudelijk gestoomde hapjes, de dim sum, geknabbeld van het ontbijt tot het diner. Om 10 uur zitten we in een hele grote zaal voor the breakfeast. Iedereen is precies hier, zoveel volk! En heb ik al gezegd dat, gelijk waar, altijd een TV wordt aangezet tijdens het eten? Ikzelf vind dat ontzettend storend, maar het hoort bij de Chinezen zoals hun stokjes bij hun eten.
We bezoeken de enorm grote bookstore van 4 verdiepingen hoog. Hier worden we aangetrokken naar de kinderhoek en brengen we voor onze kindjes enkele Chinese boekjes mee. We zorgen voor een blijvende herinnering! Erik kan het zich niet laten om ook dvds mee te brengen, het zijn wel echte leuke liedjes die erop staan. Als het in Westrode eens slecht weer is als de kindjes er zijn
En een winkel met 6 verdiepingen hier kan je je ogen niet geloven. We hebben enkel maar tijd voor de impressie, want tijd voor echt winkelen zit er niet in. Alleen iets tegen de muggen is noodzakelijk, het is wel fijn in het tuintje te kunnen zitten, maar muggenbeten zijn er het gevolg van.
s Middags worden we uitgenodigd bij de ouders van Isabella. Zij wonen een eindje van de stad weg en dat op de bovenste verdieping, het 26ste, van een oude blok; het uitzicht is dus prachtig. In het appartement is alles wat nodig is om te wonen, en de inrichting is met veel rood getooid. Rood is de kleur die voor de Chinezen geluk betekent en dus wordt het veelvuldig gebruikt. De vader is de kok in huis en maakt voor ons een soep van kip met ginseng. Dit is een smaak die mij niet echt bevalt, ook bij Erik niet. Nadien mogen we getuigen zijn van 4 krabben die levendig het water in gaan en gestoomd worden. Na een twintig minuten worden ze opgediend en zitten we allen samen rond de kleine salontafel: de ouders, Isabella en haar vriendin Tracy die ons ook vergezelt, de driver en wijzelf. We krijgen de gekende stokjes en een noodzakelijk papieren zakdoekje. Het is een gepeuzel en een gekraak en de moeder haalt het vlees er voor mij uit; hier kan ik met die stokjes niets loskrijgen. Erik, zoals nen echte, laat het zich smaken en zuigt de pootjes uit zoals het hoort. Het bijhorende sausje is sojasaus met look en ajuin, t is lekker! Nadien nog een mini-druppeltje door de vader zelf gemaakt van allerlei kruiden. Het drankje dient voor de goede vertering en blijkt gezond te zijn. Het is bitter en doet me denken aan Underberg en we krijgen een plastiek flesje mee voor thuis. Dit moet dus uit vooraleer we terugkomen want er mogen geen dranken in de valies! We zullen dus gezond weerkeren.
Nog even over de metro: het is hier veel veiliger dan bij ons; hier sta je te wachten achter een glazen wand en wanneer de metro stil staat schuiven de deuren van de wand open en stap je zo de deuren van de metro in, dus geen kans om er onder te geraken!
Na de Hot Pot in een Vietnamees restaurant keren we met een stille auto terug. De duizenden flikkerende Chinese lichtjes doen je wegdromen en om 21u45 stappen we binnen in ons appartement.
De grens tussen China en Macau is streng bewaakt en de paspoorten worden grondig nagekeken. Macau is vroeger een kolonie geweest van Portugal en is nu terug aan China toegewezen, maar heeft een afzonderlijk statuut behouden. Grenscontrole blijft dus bestaan. Macau: het paradijs voor gokkers en casinoliefhebbers! In totaal zijn er 28 casinos en is momenteel groter en beter gekend dan Las Vegas. Alle investeringen in de gebouwde en nog in opbouw zijnde komen van eigenaars uit Las Vegas. Hier is een betere opbrengst gezien het groot aantal Chinezen die dan ook nog gekend zijn om hun gokcultuur. Gedurende de rondrit doorheen Macau en zijn bijzonderste eiland zie ik mensen hangen aan fitnesstoestellen langsheen de straat en denk ik aan de dure abonnementen hiervoor bij ons. We maken kennis met de oude Portugese cultuur en zijn specifieke gebouwen. Daartegenover staan de moderne en majestueuze gebouwen van de nieuwe casinos waaronder The Venetian de meest luxueuze en pas geopende de grootste is.
Wat je daarbinnen aantreft tart alle verbeelding! Gambeling vind je er op allerlei wijzen en dit op een ruimte van vier voetbalvelden groot. Op de tweede verdieping is er de shoppingruimte helemaal in Venetiaanse stijl met alle grote merken aanwezig. Hier kan jej juwelen kopen voor de waarde van een nieuwe middelgrote wagen bij ons. Zou ik eerst eens moeten gokken én uiteraard ook winnen? Nee, daar waag ik mij niet aan, wat je nooit hebt aangeleerd moet je ook niet afleren, dus is de boodschap: afblijven! Als je aan Venetië denkt, denk je ook aan de gondels, en je houdt het niet voor mogelijk, ook wij hebben hier in de gondel gevaren, bestuurd door een echte Italiaanse gondelier met een prachtig romantisch muzikaal talent. Het vloeiende Italiaanse O solo mio weerklinkt onder de brugjes die de wandelgangen verbindt. Ik heb het hier niet over een klein bootje, maar wel tien gondels van ware grootte liggen gemeerd aan drie verschillende kanalen. We bevinden ons op een zomerse avond op het mooie San Marcoplein, weliswaar zonder duiven, maar met zijn specifieke lantaarns en de gezellige terrasjes. Als ik spreek over een mooie zomeravond is het omdat deze enorm grote ruimte van vier verdiepingen hoog is overspannen met natuurlijk nagebootste lucht met kleine witte wolkjes en een zonsondergang. Je vergeet dat je daarstraks de roltrap hebt genomen en boven de gokzaal zit. Hier hebben we genoten van een echte Italiaanse cappuccino! Bij het vallen van de avond schitteren duizenden lichtjes in de straten van Macau, de kleuren glinsteren door mekaar. Hier is op geen lampje gekeken! De grensovergang is eerder een ramp, met 25 loketten is het nog een uur wachten vooraleer we van Macau in niemandsland komen. Al de Chinezen die hier komen werken omdat ze er beter worden betaald keren eveneens terug. Het is een vermoeiende dag, maar wat ik hier heb gezien kan ik niet in woorden gieten, ze bestaan gewoon niet!
Morgen nemen we een day off . Wat is vanavond nog gelukt? Een skype met Martine én met klank én beeld !
Maandag 13 oktober
Een eerste vrijwilligersdag in Sunway. Erik is vertrokken om 09u en hoe de dag verder zal verlopen weet ik niet, maar we hebben de mobiles!
Ik zit hier met uitzicht op een grasveldje van 10 meter op 10. Vier chinezen zitten hier gehurkt te werken, d.w.z. dat er twee met een ijzer onkruid uitsteken, dat er één zit te kijken en dat er éné rechtstaat. Af en toe komen ze hier aan het venster gewoon eens kijken. Ben ik nu raar of zijn zij het? En ja, die echte Chinese strooien punthoeden dragen ze hier.
Gisteren zaten we buiten en ons tuintje (lees gras) ligt aan de straat. Je kan het al raden, alle voorbijgangers zwaaien en zelfs een jonge mevrouw kwam vragen (in het engels) van waar we kwamen. Als westerlingen naar de fabrieken komen verblijven zij altijd in hotels en hebben ze geen contact met plaatselijke bevolking en dit is nu wel anders. Wij zijn hier de enige non-Asian in het hele compound, dus wij zijn hier bezienswaardigheden.
Ja, wat is de historie eigenlijk dat wij hier zitten? Dertien jaar geleden was Erik voor een bedrijf in China en toevallig maakte hij contact met een chauffeur van een vreemd bedrijf, Sunway. Op zijn vraag is Erik toen in het weekend dat bedrijf eens gaan bekijken en hij had er direct een goed gevoel bij. Na een verslag hierover in Dendermonde kreeg dit nieuwe bedrijf de mogelijkheid om te leveren aan Philips. De omzet met Philips nu D&M is intussen fel gestegen voor Sunway. Mister Bei (nu juist geschreven), de president en eigenaar, heeft dit ervaren als de poort naar Europa om zaken te doen. In 1995 werkten in zijn bedrijf 260 personen, nu 3000 en is een tweede bedrijf opgericht. Van hieruit is het aanbod gekomen om, eens in pensioen, een drietal maanden in China te mogen verblijven. Op vrijwillige basis verblijft Erik tijdelijk in de fabriek waar hij misschien nog wel eens een handje kan toesteken om het inzicht in westerse normen bij te brengen. Wellicht is dit een goeie overgang van gaan werken naar pensioen, hier moét hij niks en wordt al wat hij toch doet in dank aangenomen.
Na 35 jaar huwelijk heb ik hier een andere Erik leren kennen. De meestal stille man van weinig woorden is hier ontpopt tot een zakenman en hij wordt hier dan ook op handen gedragen, vandaar dat we ook niks mogen tekort komen.
Dit is echt het gevolg van de juiste man op de juiste plaats tegenkomen.
We logeren een 10 minuten van de fabriek en een 20 minuten van Zhuhai-City. Het compound bestaat uit allemaal hoogbouwen en bewakers rijden per fiets meerdere malen door de straten die bij de ingang zijn afgesloten met slagbomen. Iedere bewoner heeft een pasje met foto en voor ons onleesbare tekst. Maar geen probleem, die bleekneuzen kennen ze al, we hebben ons pasje maar éénmaal moeten tonen.
Ons adres is:
106 room, G2 block, the 1ste stage of METRO AGILE
Sanxiang Town, Zhongshan City,
Guangdong Province. P.R. China
Zij zeggen dus 1ste etage tegen gelijkvloers, goed om weten als je ergens op zoek bent naar een toilet!
Wat het eten betreft zijn wij hier helemaal geen uitzonderingen. Chinezen die buitenshuis werken gaan allemaal uit eten, zelfs ontbijten, of anders is het de afhaalchinees zoals wij dat ook kennen. De dagelijkse restaurants doen me vaak denken aan de eetzaal in de kleuterschool, ze roepen er maar door mekaar en dus, wil je iets verstaanbaar maken roep je ook maar. Voor elke restaurant zie je dagelijks een briefing voor de werknemers; ze staan in hun uniformen buiten mooi in rijen te luisteren naar iemand vooraan, ze buigen, ze klappen in de handen en roepen bepaalde kreten, dat alles vooraleer ze beginnen te werken. Zie je dat al gebeuren bv. bij Den Haas? Maar als ik dat vergelijk met hier zouden daar wel 15 personeelsleden zijn, zowat 2 per tafel. Is het nu omdat er toch zoveel Chinezen zijn of is het omdat het wel gemakkelijk is om al die potjes op de tafel te krijgen?
