Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
21-09-2011
401. goed dat ik naar buiten ging vandaag...
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...) Zoals wel vaker kies ik niet de drukke bib in mijn stad maar die in een nabij gelegen dorpje. Het is er kleiner, rustiger en ik word er niet door de veelheid overrompeld. Vandaag echter was ik zo suf, verward en ver weg dat ik in plaats van de uitgang een verkeerde richting nam. Zo grappig dat de mensen aan de balie me gelijk hielpen... Ik zei dat ik mijn richting kwijt was. Ik ben zo goed in het camoufleren van mijn verwardheid en als camoufleren niet meer kan dan maak ik me er met een grapje vanaf. Ook toen ik met mijn sufkop de verkeerde richting nam. Daarna begaf ik me naar het warenhuis dat ook kleiner is dan het warenhuis in mijn stad. Daar kom ik nooit, precies om de veelheid... , de té grote vloed mensen die bovendien meestal nog ongeduldig zijn ook. Rustig ging ik mijn lijstje af... op dagen als deze kan ik niet zonder mijn lijstje. Dat hou ik in mijn hand zodat ik iedere seconde kan kijken. Het lijstje was bijna afgewerkt toen ik een kennis tegenkwam. Ik dacht vandaag net aan haar, het was lang geleden dat ik haar zag. Grappig dat ik haar meestal in dat warenhuis ontmoet en dat we daar ook telkens een babbel doen. Ook vandaag en het was fijn. Natuurlijk zag ik mijn autobus voor mijn ogen wegrijden. Het was niet mogelijk er op een holletje naartoe te rennen daar de tassen die ik bij me had loodzwaar waren. Ik mag normaal geen zware zaken heffen... Om die redenen stuurde ik een berichtje naar mijn dochter... of zij al thuis was. Ik wou vragen of ze me aan de halte thuis wou opwachten maar bleek ze net op dezelfde autobus te zitten die wanneer ze verder reed langs zou komen aan de halte waar ik met mijn loodzware tassen was neergekwakt. Net toen zij aankwam, stopte er een auto voor me.. Een kennisje van me die me daar al eerder oppikte, stopte... En zo reed niet alleen ik maar ook mijn dochter met haar mee. Tijdens de rit alweer een deugddoende en begripvoll babbel. Nu ben ik doodop... maar ik kan even uitblazen en mijn wedervaren neerkwakken met een heerlijk biertje naast me (Maredsous 10°) dat ik net in het warenhuis kocht en in de diepvriezer op temperatuur bracht. Dan ga ik zalmkroketten bakken bij de pasta die ik bereidde. Dat wordt smullen. Geen dessert... tenzij één van de koekjes die ik kocht. Deze dag bracht ik toch tot een goed einde... al voel ik me noch gelukkig noch ongelukkig maar nog steeds mat... ik weet dat het goed was deze dag... met al de mensen die er op mijn weg kwamen. De rest kan me weinig schelen momenteel. Ik kom er wel al weet ik niet langer hoé.
Ergens onderweg heb ik me toegelegd in wegduwen ondertussen voel ik me vaak niet meer in staat over het weggeduwde te spreken.
Het is vast goed dat ik net als zij ben beginnen schrijven en niet alleen hier en al sinds jaren al voelen mijn woorden nu vaak te verbleken terwijl ik ze voel verschijnen.
Mijn manier van niet opgeven bestaat er deze jaren misschien in niet meer of niet al te veel meer te denken... alleen aan wat ik schrijf als ik schrijf en aan wat ik lees als ik lees aan wat ik doe als ik nog doe...
Het gevoel van vervreemding vergroot mijn hele wezen voelt dat er therapeutische sessies zouden zijn terwijl ze er niet meer zijn. deze week niet vorige week niet en de psychiater is een fata morgana, een hersenschim misschien doordat het deel van zijn werk schimmig werd.
Het schrijven in fragmenten om de fragmenten te beschrijven.
Gisteren nam ik rust en het kostte me dit keer geen moeite er gevolg aan te geven want ik was doodop, wellicht van het vroege opstaan én van het over grenzen gaan de vorige dagen tijdens het opruimen. Ik voelde ook angst dat er iemand zou aanbellen. Als ik vandaag niet om voeding moest, bleef ik binnen. Ik bereid me voor dat ik vandaag wel buiten moét.
Ik las gisteren verder in het boek dat ik de avond ervoor begon.
Het is een boek waaraan ik met dubbele gevoelens begon, angst ook om het onderwerp dat zo vreselijk is, 'verkrachting'. Ik ben ondertussen over de helft van het boek en ik heb enorm veel bewondering voor de vrouw. Zij heeft dit gruwelijke ervaren. Ik bewonder haar moed om te blijven vechten voor zichzelf want het is iets dat je leven voor goed verandert of zoals ze het schrijft dat de vrouw voor de verkrachting gestorven lijkt. Wat me tijdens het lezen ook trof, is wat ze schrijft, dat je als slachtoffer van een verkrachting erna een stilte beleeft omdat heel wat mensen het niet willen horen terwijl je er zelf al zo moeilijk of helemaal niet over praten kan. Als ze dan toch eindelijk in staat voelde er iets over te zeggen ze reacties kreeg, soms vreselijke reacties alsof zij de dader was en niet het slachtoffer...! Het doet je nadenken wat ze schrijft, ook over de pijn als er zulke reacties komen... Ik dacht na over de ironie dat er inderdaad wel meer aandacht aan geschonken wordt aan onderzoek over wat er in de dader's hoofd omgaat maar dat er gevoelig minder onderzoek is gedaan en minder aandacht wordt besteed aan hoe slachtoffers daar heel veel jaren (zelfs hun hele leven) onder lijden, wat het met hen doet, hoe het hun leven ontnomen heeft of drastisch veranderde.
Er werden in dat boek cijfers gegeven over het aantal verkrachtingen per dag... om achterover te vallen... en verder ook over monumenten voor oorlogsslachtoffers... naast het nog steeds doodzwijgen van slachtoffers van verkrachting... Daar waar zij over sprak zou een monument voor slachtoffers van verkrachting minstens zes keer zo groot zijn dan dat voor oorlogsslachtoffers... en dit aantal was dan per jaar berekend....!
Ze sprak ook over de schaamte die ze voelde en hoe die schaamte vaak nog versterkt wordt door reacties van de buitenwereld. De schaamte belet je vaak ook om erover te praten.
Als je dit boek leest, dan voel je je kwaad worden omdat er inderdaad zo weinig of minder aandacht besteed wordt aan de slachtoffers van verkrachting en het eeuwige gevecht waar zij voor staan door de zware gevolgen op zovele vlakken én daarbovenop ook nog af moeten rekenen met onbegrip vanuit hun omgeving. Sommige gaan zelfs over tot veroordelen van het slachtoffer...!
Wanneer je in je leven erge dingen hebt meegemaakt, herken je ook zaken die in dit boek beschreven zijn door haar.
Vandaag probeer ik verder te lezen en dan wil ik er ook verder over schrijven hier... want ook op dit onderwerp rust blijkbaar nog steeds een zwaar taboe al is het zulke ontzettende en afschuwelijke daad.... Een crimineel feit, een zware misdaad met zware gevolgen voor het slachtoffer ervan.
Ik zou kunnen huilen en schreeuwen. Een zin die altijd wijst op een te laat realiseren over grenzen heen gegaan te zijn. Heel erg moe. Dat werkt vernietigend op mijn geestelijk gestel sinds..., ja wanneer? Sinds de ellende zulke omvang aannam door de verwerpingen door mijn eigen vlees en bloed? De gedachten die ik dan krijg, laat ik hier buiten. Mijn hele bed ligt nog vol spullen, overvol. Ik zwijg dan wijselijk over de vloer.... Ik kon echter niet meer en ben dus moeten stoppen. Het moet straks na het avondmaal, voor ik ga slapen alleszins, tenzij ik op de grond wil slapen. maar dààr is ook geen plaats meer... Waarom volgde ik hetzelfde stramien niet van de vorige dagen? Stukje bij stukje iets leegmaken, sorteren op mijn bed en dan terug ordenen in dat ene kamertje? Omdat ik net met wol en katoen bezig was en lege bakken nodig had, omdat ik wol en katoen tegelijk wilde sorteren. Daarbij komt natuurlijk nog ander spul dat ik op weg naar de wol en katoen tegenkwam... en dat OOK moest gesorteerd worden en weggeborgen. Daarom zit ik in de penarie, heb een deel spullen twee etages later versjouwd en wààrom zag ik dan dat er een wasmand vol zat en ik dat best ook meteen in de wasmachine kon stoppen en erger nog ze ook nog in gang zetten? Dat wil zeggen straks ook nog wasgoed ophangen en een deel in de droogkast. Ik lijk wel gek, wààrom nam ik die klus er ook nog bij? Omdat ik tijd en energie over had of zo... tjonge wat ben ik weer goed bezig vandaag. Blij dat ik straks de slaap der vergetelheid kan slapen... Verder voel ik me nog steeds leeg, nog leger dan vanmorgen. Het geeft niet... ik doe rustig verder. Morgen las ik meer rust in... Misschien wel een hele dag... als ik voel hoe ik er nu aan toe ben. Fraai is dat. Wat ben ik op het gebied van mijn eigen grenzen nog steeds hardleers.
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... Dat we voor het eerst sinds lange tijd vroeg maar dan ook heel vroeg uit de veren moesten (een dik uur geleden) zorgde voor een ochtendlijke schok. Temeer daar we niet werkelijk voorbereid waren. Ik heb de nonchalance van mijn dochter die er ook dit keer aan vooraf is gegaan maar over mij laten gaan al heb ik het tijdstip dat ze meende de zaken nog even te checken wel even mijn frustratie geuit. Vooral toen ik zelf de documenten las en de vergissing opmerkte. Ik heb er nog begrip voor dat ze twijfelde maar niet dat ze daar pas laat op de avond die de dag vooraf gaat mee aankomt. En nog minder omdat ik al van vorige week bepaalde zaken bevroeg. Ze had dus tijd genoeg om het zowel door mij te laten dubbelchecken als ze toch twijfelde of een telefoontje te plegen aan de dienst zelf. (wat niet nodig is als je aan-dachtig leest wat er staat). Ze zal toch stilaan moeten leren dat bepaalde zaken een tik meer ernst vragen dan ze er nu aan geeft. En dat ze haar vergissingen niet net zo lief weer weg kan toveren. Een goed begin van het nieuwe pad dat ze inslaat, was het alvast niet. Ik hoop dat ze voor de rest van de dag haar hoofd koel houdt. Het legt allemaal zoveel extra druk op me.
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. Verder voel ik me nog steeds vrij leeg en onverschillig. Het is zoals het is. Ik nam ook voor het rommelen rust en las het boek uit.
Verder denk ik terug aan het berichtje dat ik enkele dagen geleden ontving dat ik steeds persoon X mocht telefoneren als er iets was. Nu... ik merk dat ik niet zal kunnen telefoneren omdat er ofwel altijd 'iets' is ofwel omdat ik niet weet bij welke 'iets' volgens hun normen ik màg telefoneren, het geoorloofd is te telefoneren... Snap je? Dat zijn allemaal zaken waar ik me geen raad mee weet maar waar ik niets van zeg omdat ik het in mijn leven inpaste en zo goed als op niemand beroep doe, omdat ik nooit in staat was dat waar ik aan lijd voldoende ernstig te nemen... en dat nog niet in die mate kan dat ik ooit beroep zal doen op iemand buiten die ik gewend wàs. Want waar blijf ik als ik ook dààr niet langer het gevoel heb 'terecht' te kunnen?
Ik voel me vrij rustig. Het ontwaken was niet nachtmerrie-achtig. s'Nachts waren er dromen maar geen akelige. Wel bizarre, in feite zelfs lachwekkende. Ik droomde van een boom in onze tuin vol peren (we hebben geen perenboom) en hoe mijn kinderen die plukten omdat we de pestbuil die achter de tuin woont nog in staat zagen ervan te pikken. Niet om de peren maar om ons alweer een peer te stoven. We zouden die peren met alle plezier delen maar ze komen stelen is wat anders, wel?. Nog een andere droom... in mijn droom had die pestkop plots overal in diens tuin wasdraden laten plaatsen, zelfs één vlak op de grens naast mijn wasdraad zodat het in feite te dicht bij elkaar hing om goed te drogen. In mijn droom zei ik er niets van maar haalde mijn wasgoed eenmaal droog weg en toen die net kwam voorbij wandelen achter onze tuin zei ik 'het droogt goed hé '. Ik kreeg een venijnige blik. Wellicht omdat het motief die draden daar te hangen het doel misten? Hopen dat de pesterijen mij zouden treffen. Niet dus. Ik maakte mezelf onbereikbaar, niet meer toegankelijk voor vijandigheid, afgunst, leugens van onhebbelijke delen van de mensheid.
Voor ik gisteren ging slapen, was er plots veel licht, het was plots hard gaan regenen. En toen ook nog donder. Sinds Pukkelpop werd ik bijzonder angstig voor onweer, nog erger dan ervoor. Omdat ze zo abnormaal lijken. En zo onverwacht komen. Ik dierf gek genoeg pas te gaan slapen nadat het onweer voorbij was.
Bezig te sorteren. Zoveel herinneringen... een brief van mijn oudste aan mij... je zou kunnen huilen en schreeuwen en je daarbij afvragen wààrom alles zo moest vergiftigd worden, veranderd... bekoeld. En dan de nieuwjaarsbrieven en de verjaardagswensen van ze allemaal.. zo lief... zo gemeend. Alles is stuk. Gebroken. En ik nog het ergst. Waarom ik nog leef, weet ik niet. Wellicht omdat het niet hoort die nog je zorg nodig heeft aan haar lot over te laten? Ik zou willen huilen en schreeuwen... maar ik blijf stil. Al zette ik een oortelefoon op mijn brein om 'het' de mond te snoeren. Ik las en keek... naar al die lieve herinneringen en begrijp er uiteraard nog minder van dan ik al deed. Wààrom hebben mijn zoons me verworpen? Om hun wederhelften? Daar heb ik vragen bij, bij dàt soort liefde. Ik was steeds een moeder en een mens die geloofde in liefde van véél mensen voor mekaar. Liefde in overvloed. Waarom ze dan persé die simpele moederliefde àls bedreigend moesten zien? Omdat zij meer problemen hebben met zichzelf? Zouden ze begrijpen wat ik bedoel als ze dit ooit zouden lezen? Diepe zucht. Van pijn én verdriet en van een leven dat zo verloren voelt net door de onbegrijpelijke gebeurtenissen. Ik moet het achter me laten. Maar ik moet al zoveel achter me laten. Er rest niet zoveel meer. Zelfs de enige steun en toeverlaat liet een dikke, vette steek vallen. Aan emotionele intelligentie is er in deze samenleving heel veel gebrek.
Je schrijft hier en daar om te analyseren? dat bleek niet waar je schrijft hier en daar ik weet steeds wanneer maar het doet er niet toe althans niet méér want je beweerde dat je slechs schreef om 'erbij' te blijven niet af te drijven dus ik ben niet meer dan een saaie les waarbij je het schrijven hanteert waar men anders een kop sterke koffie voor neemt?
het schrijven en luisteren heeft niet langer een functie, is 't waar? waarom zit ik dan nog daar? louter praten kan ik dan net zo goed tegen één van mijn muren die tenminste geen geveinsde of werkelijke onverschilligheid op mij af zullen vuren ik verwachtte van u meer dan van mijn muur ik verwachtte toch enige begeleiding, alertheid en wat hulp in dat tijdstip van drie kwart uur.
was het een tactiek me dat gevoel te geven dat er ook daar geen sikkepit om mij en mijn wereld wordt gegeven? me maar laten praten niet eens beducht voor brokken, hindernissen of hiaten voor betekenissen tussen de regels, wat een comfort slechts te luisteren, woorden over je heen te laten zweven niets blijft er achter, geen enkel vraagstuk op je bord
is het dan verwonderlijk wat er is gebeurd? een therapie die met leugens werd ingekleurd en met onverschilligheid, gebrek aan bedachtzaamheid en dan netjes gehalveerd ik heb het zoveelste lesje alweer geleerd.
tuurlijk hoop ik dat ik me vergis, mijn vertrouwen was nu net zo gegroeid loyaliteit is soms iets gevaarlijks wat kortwiekt en mijn helder waarnemen verknoeit zeker wou ik dat het allemaal berustte op een misverstand dan schommelde ik nu niet zo op een scherpe rand was ik niet zo bang voor het ijle en de mist die zich langzaam rond me dicht
Je zit in het drijfzand en spartelt niet meer niet dat het zou helpen je denkt niet meer
je zit in het drijfzand en het kan je niet meer schelen je weet niet meer wat en of er wel iets is dat moet helen
je zit in het drijfzand en zoekt niet meer naar hoe kom ik hieruit je schreeuwt niet zacht en ook niet luid.
misschien is het goed je niet te bewegen om het tot wanneer vol te houden je lege brein te vullen met gedachtenloosheid om angst en paniek op afstand te houden
wanneer de tijd er is, schrijf dan de woorden en vraag om hulp, probeer er te zijn, kruip uit de ontreddering en de nachtmerrie-achtige psychische pijn
Mijn kamer is opgeruimd. Ook wat in de kasten nogal rommelig lag heb ik gesorteerd. Dit alles weliswaar met een leeg, automatische piloot-gevoel maar eender hé, missie volbracht. Wanneer ik een volgende dag me nog eens zo bij elkaar kan rapen, komt dat ene kamertje aan de beurt. Het gaat, als ik eerlijk moet zijn niet bijster goed met me. Niet alle dagen blijk ik zoveel moed op te kunnen brengen als een dag of wat geleden. Goed, het is zo. Alles tesamen, net iets teveel. Ik kan momenteel niet meer beginnen dan het proberen van me af te zetten zo goed en zo kwaad mogelijk. Als ik straks aan het rusten ga, zal het wellicht beter gaan. Als het zo blijft de volgende dagen dan moet ik volgende week toch met iemand praten. Wat opnieuw een hoop energie zal vergen... de stap te zetten... en zelfs meerdere. Moe... ik ga koken en erna rusten. Op alle vlakken genoeg voor vandaag. Downer dan down... hoop met rusten dat het beter gaat... en ik wou dat ik ergens een uitweg vind uit wat op een impasse lijkt van formaat.
Ik ben er nog steeds niet uit. Niet mentaal en niet emotioneel. Ik voel dat ik er niet meer naartoe kan, naar de therapie, naar de psychiater, niet zo. De pijn van de halvering zal voelbaar blijven, ook al kan ik me indenken dat het na verloop van tijd minder zal zijn. Toch zal het absurde erin blijven steken, blijven priemen, blijven snijden. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt... ik bedoel het gevoel dat ze een beslissing nemen boven je hoofd, je die probeert aan te kunnen, probeert te verdragen en door te slikken maar net om het absurde erin, ook het onverschillige erin naar jou toe, lukt het niet. Integendeel ik werd steeds zieker. Ik wil geen herhaling en het lijkt zo erg op een herhaling dat ik er niet mee weg kan. Het is geen verbeelding... het komt immers op hetzelfde neer. Geen aandacht voor de gevolgen voor je. Dat je een dubbele sessie halveert als het beter gaat, lijkt me logisch, aannemelijk... en zeker wanneer je het in samenspraak met de cliënt doet... maar dit? Het gaat niet beter, moet het nu hierdoor nog sléchter gaan? Het voelt soms of ik door die beslissing haast gedwongen wordt me te laten opnemen. Ik zal het niet doen. Ik ga nog liever dood. Ik weet immers dat een opname mij meer kwaad dan goed zou doen. Ik wéét het... doordat ik me op dat punt toch beter ken dan degene die menen dat het misschien doeltreffend zou zijn... Niet als ze me voortdurend op mijn huid zitten, niet als ik gedwongen zal voelen allerlei te doen of te lang in gezelschap te verkeren... niet met al dat wantrouwen en de angst... die niet eens onterecht is. Ik weet echter nog geen oplossing voor de situatie zoals ze nu werd. Ik zie absoluut niet hoe dit op te lossen. Tenzij van nul beginnen... wat betekent dat het enige wat vertrouwd was en dat niet langer is ook niet meer kan voortgezet wordt. De beslissing zal er steeds tussen blijven zitten. De beslissing boven mijn hoofd zonder zorg en aandacht voor de gevolgen voor mij. Erover praten, lijkt niet te kunnen, wat vreemd is. Het is niet alleen een herbeleven van iets wat vroeger gebeurde... dit is ongeveer hetzelfde... niet wàt er verandert maar hoe. Neen... ik weet niet hoe hieruit te komen... Het ergste is dat ik ook niet meteen weet wie ik kan vragen om raad. De vertrouwenspersoon die ik had ben ik kwijt.. precies door dit alles... zo voelt het, mijn psychiater zelf dus.... Ik weet niet of iemand hier wijs uit geraakt... ik schreef mijn twijfel die soms net geen radeloosheid is, hier van me af... zodat het niet nog troebeler wordt... zodat de angst niet de boventoon krijgt... zodat de weg openblijft voor mij om te blijven zoeken naar een oplossing uit dit alles... Misschien raadpleeg ik wel een buitenstaander die ook in deze materie thuis is... Het is beangstigend nog maar te overwegen dat ik dààr niet meer naartoe zal kunnen... daar waar het vertrouwd was... simpelweg omdat het dat nu niet meer is.
Vol goede moed en met muziek begon ik de sofa's herschikken. Het doek erover netjes draperen, de kussens herschikken... verder ben ik niet geraakt. Het ging plots niet meer. Het zwarte gordijn trok opnieuw voor mijn ogen en al die plannen en voornemens. Het lood zonk niet alleen in mijn benen maar in heel mijn wezen. Ik weet dat ik het dan niet moet proberen forceren, het zou slechts ontaarden in oeverloos van hier naar daar drentelen als een kip zonder kop maar dan een uiterst trage. Telkens niet meer weten wat ik moest. Het hoofd niet meer helder , het organiseren één dikke flop. Dus ben ik op de sofa gaan liggen en nam mijn haakwerk... heb dàt tenminste afgemaakt. Het ligt nu klaar op tafel om het te strijken. Benieuwd wanneer dat gaat gebeuren... strijken is iets wdat ik al zo lang niet meer deed dat ik me niet eens meer kan herinneren wanneer voor het laatst. Ik zal er op een keer aanmoeten als ik iets wil dragen dat rimpelloos is. Misschien kan ik straks de vaat afwerken, de hal schoonmaken en het gevouwen wasgoed in mijn kamer opbergen... Dat moet toch lukken voor de avond. Ik heb geen zin om naar buiten te gaan dus kan ik die tijd gebruiken om die dingen op orde te krijgen.
Ben het afspraakje nagekomen met een vriendin. Heb geluisterd en ook nietszeggende zaken verteld. Nu ze waren niet echt nietszeggend maar zo voelden ze wel. Daar heb ik me ook weer zo anders gedragen dan ik van mezelf gewend ben. Het is meestal zo dat anderen beslissen wanneer zo'n babbel stopt want ik durf dat bijna nooit... uit angst om iemand te kwetsen. Ook nu was die afspraak vlugger afgelopen dan ik zou gedacht hebben. Waar ik voordien nog met haar mee zou gelopen hebben tot waar haar vervoermiddel gestald staat, zag ik nu in een flits een autobus die in mijn buurt stopt en op dat eigenste moment nam ik de beslissing die autobus ook te nemen. Hoefde ik me erna tenminste niet meer ellendig te voelen om allerlei. Tegelijk was het goed dat op deze manier mensen voelen dat ik ze niet langer als een hondje achterna loop. Het ging vlug, in een flits zie je allerlei passeren, de gedachte dat ik me door de mensenmassa zou moeten begeven na dit uur waarop de drukte in de stad toch nog hoog ligt, dat gevoel ook dat mensen maar beslissen en niets overleggen met je. In de autobus voelde ik me veilig en hoefde ik alleen dié mensen te zien die erop zitten. Thuisgekomen werd ik onverwacht met iets geconfronteerd dat me opnieuw uit elkaar leek te scheuren en verdriet en pijn maar ik ben ook dit te boven gekomen.
Vanavond is mijn dochter niet in de buurt. Daar ben ik op voorzien nu het allemaal zo vreemd voelt en beangstigend. Ik maakte me een broodje klaar met een glaasje wijn om even te rusten na de uitstap. Daarna wil ik de woonkamer mooi maken, afstoffen (lang geleden) de sofa's ordenen en een kast herschikken. Dan ga ik de vaat afwerken en daarna de hal poetsen. Als ik daarna nog energie over heb dan maak ik ook mijn slaapkamer aan kant want stapels wasgoed moeten worden opgeborgen in de kast, ze beginnen me danig te irriteren. Het enige dat ik dan nog moét doen is het hondje uitlaten. Ik wacht tot het donker is, dan hoef ik geen mensen te zien en nog minder mensen mij... Een wasmachine haalde ik uit, het kletsnatte wasgoed (wellicht met mijn suffe kop de programmatie niet goed ingesteld) hangt aan de draad te drogen maar dan wel binnen, buiten droogt het toch niet meer.
Vannacht droomde ik. Ik herinner me niet veel meer behalve dat er minstens zes personen aanwezig waren en één ervan was boos op me om een reden die ik ook niet in mijn droom kende. Ik weet niet wie deze persoon is. Het was een hij, dat is alles wat ik weet. En dat hij mij bleef bestoken met zijn boosheid of frustraties. Ik herinner me dat ik in die droom er fel onder leed, dat ik niet wist hoe het te laten ophouden. Ik vroeg wat er dwars zat maar kreeg geen antwoord, slechts nog meer gesar en gekwel. Op het einde van de droom, voor ik eruit wakker werd, sloeg die persoon me zelfs met iets wat wel leek op een ijzeren pot maar met vrij scherpe randen. Alsof die rand half weggeroest was en daardoor scherp werd. Hij sloeg in de buurt van mijn hoofd en mijn keel. Ik werd wakker... en toen gek genoeg voelde ik de tranen uit mijn ogen stromen, zo verdrietig ik in de droom was dat ik eenmaal wakker spontaan tranen over mijn wangen voelde lopen, dat is me nooit eerder overkomen. Vreemd dat je overdag niet in staat bent te huilen maar dit meteen na zo'n droom spontaan gaat.... Ik denk na over de mogelijke betekenis van die droom. Nu denk ik vooral aan mijn jongste zoon... zijn frustratie, minachting en kwaadheid naar me toe die ik evenmin kon plaatsen misschien? Ook hij gaf de werkelijke reden niet van zijn houding naar mij toe.... de verklaring die hij eraan gaf, klopte niet en dekte een andere in... die ongezegd is gebleven... Eender wat de betekenis is van die droom... ik vond het een erg nare droom waarin je gekweld wordt door iemand zonder dat je weet waarom.
Het verschil tussen de ochtend en enkele uren verder is vandaag groot. Ik voel me iets lichter. Vanochtend was het net andersom. Maar ik geef me niet gewonnen. Al moet ik bekennen dat ik soms bang word van het nachtmerrie-achtige dat ik voel, van het leven dat gewikkeld lijkt in een modderbad, troebel, onwerkelijk. Zoals ik al zei, ik geef me niet gewonnen. Terwijl ik dat schrijf, voel ik pijn en verdriet. Van beiden weet ik niet vanwaar ze komen. Ik ben het gewend. Al weet ik niet werkelijk of je het ooit helemaal gewend kan geraken. Goed... alles op een rijtje en neem mijn tijd. Ik laat me nog steeds niet leiden door mijn angst of paniekvlagen. Rustig blijven is de boodschap. Zal dan wel stilaan geraen waar ik wil geraken... verder helder denken, nadenken over de therapie en de zin of onzin ervan. En zo het onzin werd hoe ik dat dan kan veranderen, uiteraard niet zonder ook enige inbreng van de psychiater, wat doe ik er anders nog? Ventileren?... maar zelf het ventileren was geen ventileren meer. Hoe kan je ventileren als het ventiel geblokkeerd is of je allergisch werd voor het slechts verwaaien van problemen die er niet door verdwijnen? Hmmm... zeer tevreden over deze beeldspraak. Soms heb ik ook hulp nodig bij het oppompen van mijn fietsbanden, andere keren gaat het vanzelf in mijn eentje.
Ik kan het niet uitleggen, ben er te moe voor en wil hét op afstand houden. Maar ik heb wel iets voor mezelf bewezen en ben voor mijn gevoel ook geslaagd. Ik heb uren niet meer aan allerlei gedacht en rust gevonden. Tijdens een busrit kon ik nadenken en dat kwam vanzelf. Tijdens zo'n busrit is het als onder de douche, mijn gedachten zijn meestal rustig, vruchtbaar, helder en ze leiden me vaak naar een oplossing.De hele zaak nog laten sudderen, zal vast geen kwaad kunnen. Ik heb nu wel veel zin om te huilen maar er zullen, dat ben ik al gewend, toch geen waterlanders komen. Het komt door wat mijn dochter me vertelde.. Het bracht me nog meer overstuur. Ik heb er een bareel voor gezet. Hij het zijne, ik het mijne, zij het hare. Vermeng die zaken aub niet zeg. Blijkbaar liggen er meer dan zij en ik overhoop met zichzelf. Het uitstapje heeft me goed gedaan. Verder is alles mistig en vaag, ver van me af en dat is best wel OK, denk ik. Ik dacht er voor ik vertrok nog aan voor een andere psychiater te kiezen maar daarmee zit ik in de val. Net door de vreselijke ervaringen uit het verleden is dat niet zo evident voor me om opnieuw een 'andere' te vertrouwen. Goed niet meer aan denken. Alleen blijven bij de gedachte aan deze vrij fijne namiddag in plaats van me overgeleverd te voelen aan een halve zombie. Me dunkt dat er met één zombie al werk genoeg is. Ik neem hem op dit ogenblik niet veel kwalijk. Wat zou ik ook, het leven en mensen hun psyche is zeer complex, ben er me van bewust en ik hoop hij ook. Ik gun mezelf tijd en ruimte om alles op een rijtje te zetten. Het zou verstandig zijn als ook de andere zijde dat deed. Niemand is onfeilbaar, en je daarvan bewust te zijn, doet meer goed dan kwaad.
Wat doe ik? Waar ben ik mee bezig? Maak ik het voor mezelf niet nog erger? De ontreddering wordt groter, de chaos eveneens. Nog meer veranderingen terwijl de huidige me al niet weinig van mijn stuk brengen. Angst. En dat gevoel te moeten huilen terwijl ik dat niet kan omdat de boel vastzit. Ik heb een keuze, praat ik mezelf moed in, ik kan nog steeds vragen om toch te komen. De troep in mijn hoofd wordt nog troebeler. Uiteindelijk neem ik mijn mobieltje en tik letter per letter een boodschap in... Net toen ik de vraag wilde intikken of ik toch vandaag kon komen, helde de hele handel weer naar de andere kant en ik heb het berichtje opgeslagen maar niet verzonden. Ondertussen zit ik duidelijk opnieuw aan de zijde van er niet meer naartoe willen. Als ik zou gaan, is het alleen uit angst omdat ik voel hoe moeilijk alles is, heel erg moeilijk en dat ik soms bang word van mezelf. Toch wil ik niet gaan 'uit angst'. Als ik terugga dan moet ik tenminste terug geloven dat het goed voor me is, dat het helend is, heilzaam, of tenminste het leven leefbaar houdt en niet overgeleverd aan de goodwill van de hulpverlener zoals ik het nu ervaar, al kan het een gebrek zijn aan oplettendheid, empathie en bedachtzaamheid... zo het dat niet is, dan is het een gebrek aan respect voor de patiënte, voor mij dus.
Door wat ik me bij het ontwaken bewust werd, voelde ik me opnieuw heel erg verscheurd en wanhopig. Een schreeuwen van wanhoop dat ik nooit zal genezen. Hoe kan het dat deze veranderingen me zo van streek maken dat ik er gelijk terug de diepste nachtmerrie door induik? Waarom kan ik het kleintje niet 'gewoon' missen? Waarom treft haar afwezigheid me zodanig dat ik er ziek van word? En dan de halvering van de sessies... Het zette me aan het denken... en ik kom tot de conclusie dat ik blijkbaar nog steeds denk of hoop dàt ik ervan genees, van de chronische depressies, de klachten van bps, van dat hele rottige verleden. Ik heb me vergist. In tegenstelling tot wat ik dacht, lijkt het erop dat het door allerlei nog erger werd. Voel me nog ellendiger omdat de psychiater me maar laat praten. Ventileren zoals hij dat noemt, want het is veel, zegt hij, héél veel....
Zijn zijn woorden gemeend als je zijn handelingen onder de loep neemt?
Ik moet niet ontkennen dat ik wat ik voel ook ernstig mag genomen woden, namelijk dat hij al een lange tijd niet meer oplet, hij is niet meer alert... hij lààt me letterlijk en figuurlijk mààr praten.
Ik mag meer verwachten, meen ik, dan een hulpverlener die zijn tijd zoek maakt met daar te zitten en woorden over zich te laten stromen zonder op te letten wat achter die woorden of erin zit... Als hij had opgelet, en tenminste werkelijk geluisterd naar al die boodschappen die ik er op mijn manier uitschreeuwde (schreeuwde ik maar werkelijk... dan zou hij het tenminste begrepen hebben) Ik gaf die boodschappen herhaaldelijk. Een goede psychiater zou ze eruit gehaald hebben en er iets mee hebben gedaan, denk ik. Ik sprak herhaaldelijk van het gevoel dat hij mij maar liet praten, leuteren, loze woorden spreken, ik kreeg de ellende binnen me niet meer geuit hierdoor. Hij weet dat ik het beter kan door het schrijven. En toch heeft hij die herhaalde boodschappen laten liggen en mij inderdaad maar laten 'leuteren'. Waarom kon het geschrevene niet besproken worden? Zoals het liep, gaat het niet omdat praten niet meer ventileren is. Het is niet mijn schuld dat dit oude vehikel niet meer print en dat ik geen geld heb om een nieuwe te kopen en dure inktpatronen. Ik weet al zo lang dat ik me al pratende er niet zo goed kan uiten. Ik geef het aan... maar misschien niet sterk genoeg? Het komt in ieder geval in dovemansoren terecht, heb ik het gevoel. Wordt er in dat opzicht meer van mij verwacht dan ik kan geven? Ik kan niet tegen alles tegelijk vechten. En niet alert zijn voor mijn 'hulpverlener' erbij... Als ik het dan toch allemaal alleen moet beredderen, wat doe ik daar dan nog? Zelfs ventileren is geen ventileren meer door én de onoplettendheid van mijn psychiater die ik invul als komplete onverschilligheid én omdat ik met het gesproken woord niet in staat ben hét, wat van binnen bijt en knaagt eruit te krijgen... Moesten die voorwaarden vervuld zijn het zou misschien beter gaan...
Dat was toch schrikken... na mijn schrijfsessie rustte ik... maar het leven, datgene wat voor mij leven nu is tenminste, donderde als een enorm rotsblok op mij. Geen zin om naar buiten te gaan. Douchen kostte me véél meer dan gewone moeite... alsof er lood in mij zit. Maar ik moést naar buiten... wilde ik niet nog méér problemen, het bestelde afhalen... Het was zo erg als lang niet meer. Op dat ogenblik wist ik even niet meer wat te doen of wat te laten. Tot overmaat van ramp kreeg ik eenmaal buiten nog meer schokken. Er was iets gebeurd op een vreemde plaats; ziekenwagens, zelfs de mug en politie. Ik dacht meteen aan het ergste... en wat voor mij het ergste is, laat ik hier in het midden. Het begon te schreeuwen in mezelf... en ik stond op het punt mijn psychiater een bericht te sturen met zo'n noodkreet. Ik heb het niet gedaan maar stapte voort onder de grond, zo leek het wel. Donkerder dan donker. Ik zag één van mijn nachtmerries in een kroeg zitten. Ik moest geld van de bank afhalen... ook niet bepaald moedgevend als je vanaf nu onder nul moet... Ik haalde het bestelde af en voor enkele eurootjes kaarsen... voor degene die zo vlug stierf... Was ik lichter toen ik thuiskwam? Geen idee. Ik ben van de wereld al schrijf ik hier. De man in de winkel van het bestelde was aardig maar ik was alleen maar in de war. Het kan me niet eens meer schelen. Heb de rest van een avondmaal opgewarmd. Een vegetarisch flapje erbij met fetakaas. Het smaakte. Verder ben ik nog leger dan een leeg blik. Ik klink hol en ben dat ook.
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...)
Ergens onderweg heb ik me toegelegd
maar dààr is ook geen plaats meer...
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... 
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. 
Ik voel me vrij rustig. Het ontwaken was niet nachtmerrie-achtig. s'Nachts waren er dromen maar geen akelige. Wel bizarre, in feite zelfs lachwekkende. Ik droomde van een boom in onze tuin vol peren (we hebben geen perenboom) en hoe mijn kinderen die plukten omdat we de pestbuil die achter de tuin woont nog in staat zagen ervan te pikken. Niet om de peren maar om ons alweer een peer te stoven. We zouden die peren met alle plezier delen maar ze komen stelen is wat anders, wel?. 
Mijn kamer is opgeruimd. Ook wat in de kasten nogal rommelig lag heb ik gesorteerd. Dit alles weliswaar met een leeg, automatische piloot-gevoel maar eender hé, missie volbracht.
Goed, het is zo. Alles tesamen, net iets teveel. Ik kan momenteel niet meer beginnen dan het proberen van me af te zetten zo goed en zo kwaad mogelijk. Als ik straks aan het rusten ga, zal het wellicht beter gaan. Als het zo blijft de volgende dagen dan moet ik volgende week toch met iemand praten. Wat opnieuw een hoop energie zal vergen... de stap te zetten... en zelfs meerdere.
Vannacht droomde ik. Ik herinner me niet veel meer behalve dat er minstens zes personen aanwezig waren en één ervan was boos op me om een reden die ik ook niet in mijn droom kende. Ik weet niet wie deze persoon is. Het was een hij, dat is alles wat ik weet. En dat hij mij bleef bestoken met zijn boosheid of frustraties. Ik herinner me dat ik in die droom er fel onder leed, dat ik niet wist hoe het te laten ophouden. Ik vroeg wat er dwars zat maar kreeg geen antwoord, slechts nog meer gesar en gekwel. Op het einde van de droom, voor ik eruit wakker werd, sloeg die persoon me zelfs met iets wat wel leek op een ijzeren pot maar met vrij scherpe randen. Alsof die rand half weggeroest was en daardoor scherp werd. Hij sloeg in de buurt van mijn hoofd en mijn keel. Ik werd wakker... en toen gek genoeg voelde ik de tranen uit mijn ogen stromen, zo verdrietig ik in de droom was dat ik eenmaal wakker spontaan tranen over mijn wangen voelde lopen, dat is me nooit eerder overkomen.
Het verschil tussen de ochtend en enkele uren verder is vandaag groot. Ik voel me iets lichter. Vanochtend was het net andersom. Maar ik geef me niet gewonnen. Al moet ik bekennen dat ik soms bang word van het nachtmerrie-achtige dat ik voel, van het leven dat gewikkeld lijkt in een modderbad, troebel, onwerkelijk. Zoals ik al zei, ik geef me niet gewonnen. Terwijl ik dat schrijf, voel ik pijn en verdriet. Van beiden weet ik niet vanwaar ze komen. Ik ben het gewend. Al weet ik niet werkelijk of je het ooit helemaal gewend kan geraken. 
Ik kan het niet uitleggen, ben er te moe voor en wil hét op afstand houden. Maar ik heb wel iets voor mezelf bewezen en ben voor mijn gevoel ook geslaagd. Ik heb uren niet meer aan allerlei gedacht en rust gevonden. Tijdens een busrit kon ik nadenken en dat kwam vanzelf. Tijdens zo'n busrit is het als onder de douche, mijn gedachten zijn meestal rustig, vruchtbaar, helder en ze leiden me vaak naar een oplossing.De hele zaak nog laten sudderen, zal vast geen kwaad kunnen.
