In de onderstaande diakenspiegel kan elke diaken zien tot welk diakenmodel hij zich het meest voelt aangetrokken of beter, in welke mate de drie modellen in zijn persoon vermengd zijn en welk model bij hem de klemtoon krijgt.
Daarbij kan tot onze geruststelling gezegd worden dat elke diaken op de eerste plaats een uitzondering is, een op zichzelf staand geval. Maar daarnaast is het ook goed om weten, dat bij alle persoonlijke originaliteit waarin een diaken zijn ambt verstaat en uitoefent, er bij bepaalde groepen van diakens zo veel overeenkomsten en verwantschappen zijn, dat zij met recht en reden tot modellen kunnen gebundeld en volgens hun overeenkomsten kunnen gegroepeerd worden.
Dat doet niets af aan de originaliteit van elke diaken, want uit het empirisch onderzoek blijkt dat binnenin de drie modellen belangrijke variaties te noteren vallen.
Bovendien is geen diaken een zuiver model en zal hij met grote waarschijnlijkheid kenmerken van de drie modellen in zichzelf kunnen herkennen.
Toch kan elke diaken in de diakenspiegel voor zichzelf vaststellen dat hij met één van de drie modellen meer verwantschap vertoond dan met de andere twee.
Uit zijn spiegelbeeld kan elke diaken met grote waarschijnlijkheid leren welke zijn sterke kanten zijn in de uitoefening van het diaconaat. Terzelfder tijd kan hij ook bij de andere modellen hun sterke kanten ontdekken en die bij hemzelf niet of in veel mindere mate aanwezig zijn.
Door de onderlinge band van de diakens die anders zijn wint de diakengemeenschap van een bisdom aan kracht en sterkte.
En er is nog meer mogelijk: elke diaken afzonderlijk kan in de school van de twee andere modellen ter lere gaan en zich door die anders geaarde diakens tot zelfontwikkeling laten aansporen.
Hoe de diakenspiegel gebruiken?
Deze diakenspiegel kan gemakkelijk gebruikt worden.
In elk van de vijf volgende vakken lees je stellingen waarover elk van de drie modellen van mening verschillen.
Je kiest bij elke stelling of zij voor jou hout snijdt (= 5) of helemaal niet (= 1), of je ermee eens bent of niet met eens bent.
Heb je je keuze gedaan, dan zoek je de hoofdletter (A,B, C) die het dichtst bij je keuzen (tussen 1 en 5 ) staat.
Deze hoofdletters noteer je dan in van de zes Testresultaten.
Daar krijg je, zodra je de vijf vakken met stellingen hebt overwogen, vijf keuzes en voor elke keuze een hoofdletter A, B, C.
Je ziet dan onmiddellijk de hoofdletter die het meest voorkomt in het resultaat!
Als de A het meest voorkomt, dan ben je vooral geneigd het model van de Samaritaan gestalte te geven.
Zijn de Bs in de meerderheid dan je ben je vooral aangetrokken door de profeten onder de diakens.
Overwegen de Cs dan ben je vermoedelijk een leviet.
Hoogst waarschijnlijk zal blijken dat niemand vijfmaal dezelfde hoofdletter heeft genoteerd.
Als dat wel zo zou zijn dan ben je een zuivere vertegenwoordiger van één van de drie modellen. Dat zou heel uitzonderlijk zijn.
Hoogst waarschijnlijk komen er in je testresultaten verschillende hoofdletters voor, een bewijs dat je zelf een gemengd model vertegenwoordigt.
HET DIAKENSCHAP
biedt mij de kans om structurele onrechtvaardigheden te veranderen.
!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!
A C
B
HET DIAKENSCHAP
geeft mij de mogelijkheid om wijdingsambt en huwelijk te verbinden.
!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!
A C
B
HET DIAKENSCHAP
is voor mij een goed alternatief voor het priesterschap
!..1..!..2..!..3..!...4..!..5..!
A C
B
HET DIAKENSCHAP
maakt dat de diaken zichzelf ziet als een geestelijke of clericus.
!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!
A C
B
HET DIAKENSCHAP
opent voor mij de mogelijkheid om tot de vernieuwing van de kerkstructuren bij te dragen.
!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!
A C
B
TESTRESULTATEN
standpunt 1:
standpunt 2:
standpunt 3:
standpunt 4:
standpunt 5:
Welke hoofdletters komen het meest voor?
A = Samaritaan
B = Profeet
C = Leviet.
In het referaat van Paul M. Zulehner worden de drie modellen van Samaritaan, Profeet of Leviet beschreven. Je kan ook zijn boek raadplegen: Paul M. Zulehner, Dienende Männer Anstifter zur Solidarität. Diakone in Westeuropa, Schwabenverlag, 2003, p. 78 82 voor de diakenspiegel en voor de duiding van de drie diakenmodellen p. 65 69.
De diakens in het Duitstalige West-Europa kennen wel degelijk één gemeenschappelijke trek in het verstaan en de uitoefening van hun diaconaat. Zij zien het diaconaat als een teken van de solidariteit van God met de mensen en vooral met mensen in nood. Dat is het grondthema. Anderzijds zijn in hun antwoorden op belangrijke vragen ook grote verschillen aan te wijzen. Zij kunnen worden herleid tot drie variaties op het ene grondthema.
Er zijn meerdere oorzaken daarvoor aan te wijzen.
Wij weerhouden hier slechts de eerste oorzaak. Hun antwoorden op die vragen verschillen door de aard van de diaconie waartoe zij zich aangetrokken voelen. In het pastoraaltheologische onderzoek is het gemeengoed geworden om twee vormen van kerkelijke diaconie te onderscheiden.
De ene vorm verzorgt de slachtoffers van het onrecht. In de pastoraaltheologie noemt men dat dan ook de verzorgende diaconie.
De tweede vorm stelt alles in het werk om te verhinderen dat er nog slachtoffers van het onrecht vallen. Zij werkt niet alleen verzorgend maar vooral preventief. Zij bestrijdt alle structuren die veroorzaken dat er slachtoffers van het onrecht vallen: armen, verdrukten, Deze vorm noemt men de politieke diaconie.
De Latijns-Amerikaanse kerk gebruikt de parabel van de barmhartige Samaritaan om dit onderscheid te verduidelijken. Zoals Jezus de parabel vertelt gaat het om de helpende of verzorgende diaconie. Door middel van vragen wordt de parabel verder ontwikkeld. Wat zou er moeten of kunnen gebeuren opdat er morgen niemand meer in de handen van rovers valt? En nog verder: Wat zouden wij moeten doen opdat niemand nog genoodzaakt wordt (of zou worden) om rover te worden?
Zulke vragen brengen ons onvermijdelijk van de verzorgende diaconie naar de politieke diaconie. Nu staat niet zo zeer het slachtoffer in het middelpunt, maar de vraag hoe voortaan slachtoffers kunnen vermeden worden door de verandering van slachtoffer-producerende-structuren. De verandering van zulke structuren bleek in de geschiedenis van het volk Israël één van de hoofdopdrachten van de profeten.
Op de achtergrond van het onderscheid tussen verzorgende diaconie en een politieke diaconie worden de eerste twee variaties op de grondmelodie van het diaconale ambt zichtbaar:
- Er zijn diakens die meer aan de zijde van slachtoffers van het onrecht staan;
- Daarnaast zijn er diakens die niet alleen het slachtoffer zien, maar ook de slachtoffer-producerende-structuren (= zondige structuren) in kerk en maatschappij en hoe zij die kunnen veranderen.
DRIE AMBTPROFIELEN
DE SAMARITAAN: de verzorgende diaconie in persoon
De diaken die bij voorkeur zijn plaats ziet aan de zijde van de slachtoffers, noemen wij in navolging van de parabel van de barmhartige Samaritaan, de Samaritaan onder de diakens. Het is de sterke kant van de diaken-Samaritaan om onmiddellijk hulp te bieden, meestal daar waar hij voltijds of als vrijwilliger werkzaam is. De diaken-Samaritaan ziet de mensen die onder het lijden gebukt gaan en snelt toe om ze te verzorgen, maar heeft geen of geen klare kijk op de schadelijke onrechtstructuren.
Deze diakens weten van aanpakken.
Zij hebben ook sterk de neiging om zich met de dagelijkse pastorale noden van een parochie te bekommeren. Dikwijls zijn zij diaken geworden omdat een pastoor hen heeft gevraagd zijn helper te worden. Zij ondersteunen de pastoor in alles wat bij zijn pastorale werk komt kijken. Daardoor krijgt het diaconaat sterk de nadruk als helpende functie.
DE PROFEET: de profetische diaconie in persoon
In tegenstelling tot het eerste model van diaken zien wij een tweede model of type naar voren komen. Het is de profeet-diaken.
Dit type diaken is niet alleen bereid de slachtoffers van het onrecht te helpen, maar heeft ook en vooral oog voor de rol van de structuren. Hij haalt de drenkelingen niet alleen uit het water, maar gaat ook stroomopwaarts kijken hoe het komt dat er drenkelingen in het water terecht komen en probeert te voorkomen dat het nog gebeurt. De profeet-diaken wil werken aan de verandering van onrechtproducerende structuren in de kerk en maatschappij[i].
Het geeft te denken dat de profeten onder de diakens de voorrang geven aan het werken aan de onrechtvaardige kerkelijke structuren. Het werken aan de maatschappelijke onrechtvaardige structuren komt slecht op de tweede plaats. De concentratie op de binnenkerkelijke structuren komt vooral voor bij de voltijdse diaken, bijvoorbeeld de diakens die werken in dienst van kerkelijke projecten. Dat is de profeten onder de diakens ook niet onbekend. Zij werken dan ook liever niet in de parochiepastoraal, maar geven er de voorkeur aan zich te engageren in het kader van grotere kerkelijke apostolaatswerken ofwel in niet-kerkelijke sociale netwerken.
Hier moet de vraag gesteld worden welke vorming en bijscholing er nodig is opdat diakens niet alleen zorgen voor de slachtoffers van het onrecht, maar ook verhinderen dat door hun politieke diaconie slachtoffers van het onrecht vallen. Want de meest efficiënte vorm van naastenliefde is de politiek, zegde Paulus VI.
Hoe leren diakens de maatschappelijke verbanden beter begrijpen? Welke middelen staan er hen (en met hen de kerk) ter beschikking om politie-maatschappelijke invloed uit te oefenen? En vormt het feit dat zij tot het gewijde ambt behoren geen handicap, want politiek-maatschappelijke bemoeiingen door ambtsdragers wordt meer in vraag gesteld als die van niet-gewijde kerkleden? Blijft er op de duur voor de diaken alleen het werken aan de hervorming van de kerkelijke structuren over?
De eerste twee modellen van het diaconaat vinden hun ontstaan in de polarisatie tussen de verzorgende en de politieke diaconie.
Het derde diaconaatsmodel ontstaat vanuit een heel andere motivering. Voor deze diakens is het heel belangrijk dat de uitoefening van hun wijdingsambt kan samengaan met hun huwelijk. Het diaconaat maakt het deze mannen mogelijk om nu reeds aldus de grote meerderheid het kerkelijk ambt te verbinden met het huwelijk.
In deze groep diakens zijn er veel (71%; onder de profeten zijn er 48 %, onder de Samaritanen 54 %) die er reeds aan gedacht hebben priester te worden en die nog altijd bereid zijn tenminste onder andere voorwaarden om priester te worden ( 49 %; profeten 28 % en Samaritanen 35 %)[iii]. Door de gerichtheid op het priesterschap (maar niét omdat hij een bocht maakt om het slachtoffer!), noemen wij deze derde variant van het éne diaconaat, levieten.
Levieten lijden in de uitoefening van hun diaconaat er het meest onder dat vele kerkleden van hen verwachten dat zij priesterlijke opdrachten zouden uitoefenen: zoals bijvoorbeeld in het ziekenapostolaat de biecht horen en het ziekensacrament vieren. Zij lijden er ook onder dat in hun diepste zelf deze wens leeft, maar niet vervulbaar is.
Levieten zijn kryptopriesters ofwel diakens in presbyterale standby[iv]. Het huidige priestertekort komt hen goed uit. De levieten herinnen de kerk eraan dat er veel diakens zijn met parochie-ervaring die tot priester zouden kunnen gewijd worden, op voorwaarde dat het celibaat en priesterambt worden losgekoppeld.
[i] De naastenliefde vraagt van ons dat onze liefde universeel en radicaal zou zijn. Zij sluit alle mensen in en alle mensen in al hun aspecten.
[ii] Volgens Verschuerens modern woordenboek (1961) betekent kryptopriester in het geheim zijnde wat het tweede lid zegt.
[iii] Ik hoorde ooit een van de eerste gewijde diakens van het aartsbisdom zeggen: Wil je diaken X er op wijzen dat hij, indien hij zijn manier van handelen niet wijzigt, de kans niet zal krijgen om priester gewijd te worden. Toen ik hem daaromtrent ondervroeg verwees hij naar een uitspraak van kardinaal Suenens.
[iv] Volgens Wolters Engels woordenboek: steun, trouw hulp (aanhanger), persoon of ding waarop men kan reken; houvast; reserve;
[v] Uit Paul Begheyn, Sta op en ga open. Een leefboek om je ervaringen te toetsen, Lannoo, 1980, p. 157
BRAAMBOS OVER ECONOMIE EN GELD EN KERK EN MANAGEMENT
BRUSSEL (KerkNet/Braambos) - Frans Crols studeerde economische wetenschappen aan de UFSIA. Na zijn vervangende legerdienst als ontwikkelingshelper in Congo werd hij medewerker aan de Gazet van Antwerpen, waar hij pionierswerk verrichtte op het gebied van de economische journalistiek. Nu is hij directeur van 'Trends Magazine'. In de uitzending van 1 oktober 2006, op Eén om 9 uur en op Canvas omstreeks 23 uur, spreekt hij over economie en geld, kerk en management maar ook over zijn geloof in God, het belang van de liturgie en de figuur van Jezus van Nazaret. In deze uitzending zit ook de eerste aflevering van de nieuwe reeks 'Sterke Verhalen', waarin 'De Goede Herder' centraal staat.Omdat evangelieverhalen best wat uitleg kunnen gebruiken, pakt Braambos uit met de derde televisiereeks 'Sterke Verhalen'. Daarin snellen Bijbeldeskundigen ter hulp om teksten te situeren, begrippen te verduidelijken en literaire genres te verkennen. Prangende vragen v an verscheidene lezers vormen het uitgangspunt voor verdere exploratie. Uit getuigenissen blijkt dat het een boeiende onderneming is om het evangelie te vertalen naar het concrete leven. Gastvrouw van dienst is Iny Driessen. 'Ik ben de goede herder.' is één van de meest beeldende uitspraken die Jezus over zichzelf doet. Hoewel de schaapherder uit het straatbeeld is verdwenen, kunnen we ons zonder veel moeite de liefdevolle zorg van een herder voor zijn schapen inbeelden. Blijven we stilstaan bij dit ietwat romantische beeld of wil Jezus ons meer vertellen? Zijn er vandaag nog 'goede herders'? Wie zijn de schapen? En er zijn ook huurlingen en wolven .
Indianen die in nauw contact staan met de Natuur en haar Meester, leven niet in het duister. Wist u dat bomen spreken? Ja, dat doen ze. Ze spreken tegen elkaar, en ze spreken ook tegen u als u maar luistert. Maar blanken luisteren jammer genoeg niet. Ze hebben nooit naar Indianen leren luisteren, wat zouden ze dan naar de stemmen van de Natuur luisteren? Zelf heb ik van de bomen veel geleerd: soms vertellen ze van het weer, dan van de dieren, dikwijls ook van de Grote Geest.
Mijn volk en de blanken weten dat ik er niet aan denk om ook maar het kleinste stuk van mijn grond te verkopen, en ik wil ook niet dat de blanken de bomen omhakken, vooral de eiken niet. Ik houd er veel van de eikenbosjes. Ik kijk er graag naar, omdat ze de stormen van de winter en de hitte van de zomer trotseren. Ze lijken op ons, want hoezeer ze ook bloot staan aan het geweld van weer en wind, ze krijgen daarvan ook kracht.
Alles wat beweegt, staat van tijd tot tijd hier en daar stil. Een vogel vliegt rond, maar hiér blijft hij een tijdje zitten om zijn nest te bouwen, en dáár om van het vliegen uit te rusten. Een man die op weg is, blijft staan als hij wil. Zo heeft ook de Schepper gepauzeerd. Een plaats waar hij zijn tocht heeft onderbroken, is de zon, de mooie, stralende zon. Ook bij de maan, bij de sterren en de winden heeft hij gestaan. Waar bomen groeien en dieren leven, heeft hij vertoefd, en een indiaan is die plaatsen indachtig, en stuurt zijn gebeden daarheen, om de plek te bereiken waar de Schepper gerust heeft, en om haar hulp en zegen te verkrijgen.
Getuigenissen van Noordamerikaanse Indianen, opgetekend door T.C. McLuhan, Canadese antropologe, in: Wie der Hauch einen Büffels im Winter
Zohar en Osama getuigen in het raam van de Vlaamse Vredesweek
ANTWERPEN (Kerknet) - Dit jaar stelt de Vlaamse Vredesweek jongeren in conflictgebieden centraal. Vanaf 22 september tot 1 oktober 2006 trekken vier jongeren uit Burundi, Tsjetsjenië en Israël door het land om te getuigen over hoe zij met geweld worden geconfronteerd, als slachtoffer of als dader. "Samen met hen, vragen wij van de politieke overheid meer aandacht én engagement voor jongeren in conflictsituaties", stelt Pax Christi Vlaanderen.
Vriendschap Zohar Elmakiess en Osama Tanous zijn twee jongeren uit Israël die zich allebei als jongere actief inzetten voor verdraagzaamheid en vrede in Israël en in Palestina. De joodse Zohar streeft naar meer respect en tolerantie tussen joden en Arabieren in Israël. Dit doet ze onder ander als leidster van een jongerengroep van Re'ut-Sadaka ('vriendschap' in het Hebreeuws en het Arabisch). Deze joods-Arabische jongerenorganisatie werd in 1982 opgericht door een groepje jonge Joden en Arabieren. Zij meenden dat de kloof tussen beide bevolkingsgroepen in Israël alleen gedicht kan worden als er banden worden gesmeed. Daarom zet Re'ut-Sadaka workshops, jongerengroepen en samenlevingsprojecten tussen joden en Arabieren op touw. Het doel is de strijd aan te gaan tegen racisme en geweld in Israël, maar ook te streven naar een oplossing voor het Israëlisch-Palestijns conflict.
Ons thuisland Ook Osama, een Arabische jongere uit Israël, is leider van een jeugdgroep aan de universiteit van Tel-Aviv, waar hij studeert. Osama is actief bij de jongerenorganisatie Baladna ('ons thuisland' in het Arabisch). Baladna is een organisatie voor en door Arabische jongeren uit Israël. Arabische of Palestijnse burgers van Israël, die 20% van de bevolking in Israël uitmaken, hebben immers sterk te lijden onder discriminatie. Bij de oprichting van de staat Israël in 1948 vluchtten zij niet naar de Palestijnse gebieden of Arabische landen, maar bleven ze in Israël en kregen ze het staatsburgerschap. Toch worden ze tot op heden als tweederangsburgers in Israël beschouwd. Baladna wil hun capaciteiten versterken en zowel ideeën als instrumenten aanreiken om een evenwichtig activisme bij de Arabische jeugd in Israël te bevorderen. In de jeugdgroepen over heel het land worden zij gestimuleerd om zelf educatieve en sociale actie te ondernemen en via dialoog en debat tot verandering komen.
Verschillende werelden Vast staat dat Zohar en Osma heel wat gemeen hebben en beiden streven naar een betere toekomst voor jongeren in het Midden-Oosten. Toch leven ze in twee verschillende werelden en hebben ze vaak erg uiteenlopende visies. Zo voelt Osama zich meer Palestijns dan Israëlisch, aangezien Israël zich als een joodse staat omschrijft en zijn identiteit Palestijns is. Bovendien woont een deel van zijn familie in de Palestijnse gebieden. Zohar is nu 18 en zal binnenkort worden opgeroepen om haar dienstplicht in het Israëlische leger te vervullen. Als vredesactiviste kan ze niet gaan, maar weigeren is ook problematisch. De oorlog tegen Libanon vergrootte de kloof tussen beide gemeenschappen: de joodse Israëli's waren veelal voor de oorlog terwijl de Arabische Israëli's zich hevig tegen de oorlog verzetten. Zohar en Osama trekken een week lang door België om te getuigen over de complexiteit van het leven van jongeren in Israël, en ook in de Palestijnse gebieden.
DE VREDESMUREN VAN BELFAST: WEG VAN OF NAAR VERZOENING?
BRUSSEL (Kerknet/R&V) - Van 22 tot 26 september 2007 vond de jaarlijkse Europese Conferentie van 'Justitia et Pax' plaats in Belfast. De conferentie, die 29 nationale commissies telt, werd voorgezeten door de Duitse Bisschop Leo Schwartz. Naar jaarlijkse gewoonte ging de Algemene Vergadering gepaard met een aantal studiedagen. Het thema 'Verzoening en Vredesopbouw' was een evidente keuze in een stad als Belfast, waar al meer dan 35 jaar een conflict heerst tussen protestanten (Unionisten) en katholieken (Nationalisten). Ook volgend jaar wordt dit thema verder behandeld in Auschwitz. Het geweld in Noord Ierland is de laatste jaren verminderd. Dit vertaalt zich vooral in een politiek kader, dat niet altijd de werkelijkheid weergeeft van het dagdagelijkse leven. 'Vredesmuren', gebouwd door de regering om het geweld te beperken, houden de twee groepen van elkaar gescheiden.
Religie en identiteit Hoewel het conflict in Noord Ierland een sektarisch probleem is dat vooral gaat over territorium, sociale onrechtvaardigheid en ongelijke politieke participatie, is religie zeker ook een deel van het probleem. Het behoren tot een protestante of katholieke groep, gerelateerd aan politieke aspiraties, blijkt namelijk de hoofdfactor te zijn in het opbouwen van een eigen identiteit. De identiteit van de groep wordt voornamelijk bepaald door verschillen: verschillende religies, kerken, symbolen, tradities, liederen, sport, kleuren, geschiedenis. Het straatbeeld alleen al maakt zeer vlug duidelijk of je in een Protestante of Katholieke wijk bent. De belangrijke rol van religie ligt erin ook deel uit te maken van de oplossing. Zo zijn er, over de jaren heen, tal van initiatieven in gelovige gemeenschappen waar men kansen geeft tot dialoog, trauma verwerking en verzoening. De delegatie van 'Justitia et Pax' voerde de daad bij het woord door te luisteren naar verschillende slachtoffers van beide zijden, verschillende projecten te bezoeken en een Protestantse viering bij te wonen.
De muren van Belfast zijn minder gekend dan die van Berlijn, Palestina en de 'muren' van segregatie die in ons eigen land bestaan, maar tonen eveneens de gruwelijkheid van de realiteit. Er heerst nog steeds haat in Noord Ierland, al dan niet verborgen. Eveneens is het hoopgevend te zien hoeveel mensen en organisaties zich inzetten voor vrede en verzoening. Meer info via Netwerk Rechtvaardigheid en Vrede, Tine Ternest, Huidevettersstraat 165 in 1000 Brussel, e-mail : nrv@rechtvaard
KAJ gaat tijdens nieuwe werkjaar aan de slag rond het thema 'Ik ben Uniek'
BRUSSEL (KerkNet) - "KAJ werkt tijdens het nieuwe werkjaar rond het thema: 'Ik ben Uniek'. Het is een slogan om aan te duiden dat iedereen de moeite waard is. Kardinaal Cardijn zei in zijn tijd : "Elke jonge arbeider is meer waard dan al het goud van de wereld." Dit jaarthema is daar de hedendaagse vertaling van. Ik ben uniek. Ik mag er zijn, met mijn kwaliteiten en gebreken. We hopen een jaar te werken rond zelfbeeld van jongeren, rond hun kwaliteiten en het respect voor elk lid van de groep. De boodschap: 'Ik ben uniek' wordt uitgedragen door IBU ( let op de afkorting)", zegt Stefan Robbrecht van KAJ. "Elke groep, wij noemen dat een werking, krijgt in het begin van het werkjaar materiaal om rond IBU te werken. Echt schitterend, flitsend materiaal waar jongeren graag mee aan de slag zullen gaan. Elke werking krijgt een mapje met daarin 48 fiches met vormingsmethodieken. Met deze vormingsmethodieken kunnen de plaatselijke kernleden activiteiten op maat maken voor hun 'u nieke' ledengroep. De fiches zijn opgedeeld naar leeftijd ( -16, +16, +20 en 'over alle leeftijden heen'), maar ook naar inhoudelijke benadering. Er zijn fiches met 'Hoe Ist'-methodieken. 'Hoe Ist?' is de vraag die centraal staat bij KAJ en waarop we ons heel vormingsaanbod op steunen. Deze 'Hoe Ist'-methodieken geven de mogelijkheid aan jongeren om zelf te vertellen en te getuigen hoe ze zichzelf zien en wat zij uniek of minder leuk vinden aan zichzelf. Een tweede soort zijn de bezinningsmethodieken. Die worden gebruikt voor stiltemomenten. De evangelische boodschap van respect is in elk tekst of elke verhaal aanwezig. Een derde reeks behandelt de methode van kardinaal Cardijn en van de hele KAJ: Zien - Oordelen - Handelen. Via deze fiches kun een plaatselijke werking een traject opzetten om naar een inhoudelijke of symbolische actie te werken. Het moment waarop we met een aantal acties naar buiten willen komen is Goede Vrijdag, de actiedag van KAJ. Naast dit mapje me t fiches, zijn er ook nog affiches en stickerblaadjes. Die dienen om de boodschap 'Ik Ben Uniek' verder uit te dragen dan de leden en kernleden van de plaatselijke werkingen. Zo wordt iedereen geprikkeld om eens na te denken rond zichzelf en zijn relatie met de ander."
Acties "Vorig jaar zijn we afgestapt van één centrale actie die op voorhand is vastgelegd door het nationale bestuur. Sinds vorig jaar werken we met 17 regio's die allemaal zelfstandig onderzoek uitvoeren en acties in elkaar steken. De actiedag waarop al die regio's naar buiten komen is Goede Vrijdag. Deze formule was vorig jaar een succes en daarmee hebben we meer dan duizend jongeren bereikt. Dit jaar bouwen we dus op die formule¬ voort. Het actiethema is 'Ik Ben Uniek' en elke regio zal in de loop van het werkjaar starten met een traject richting Goede Vrijdag." "Daarnaast doen we mee aan een Europese actie in Passau om aandacht te vragen voor een degelijke werkgelegenheid voor jongeren. Die actie vindt plaats eind november en we hopen met 50 gemotiveerde, jonge militanten ter plaatse te zijn. Om jongeren voor te bereiden op deze actie, zijn we vorig jaar al gestart met het bevragen van jonge werklozen."
Kardinaal Cardijn "De inspiratie van Cardijn is nog heel actief binnen de beweging. Zijn gedrevenheid en visie zijn nog toonaangevend in de keuze van de doelgroep de manier van werken. Katholieke actie is vervangen door christelijke waarden, die nu als universeler worden gezien. 'Zien - Oordelen - Handelen', de arbeidersmethode waarmee hij duizenden jonge arbeiders heeft gevormd, wordt consequent toegepast in elke publicatie en elk persoonlijk contact ( zoals we onze begeleidende gesprekken met kernleden noemen). Ook voordoen, meedoen, doendoen, het niet-schoolse leren, zit er nog goed in. De keuze voor de unieke capaciteiten van elke jonge mens is bewezen in de keuze van het jaarthema en de recente herdefiniëring van de doelgroep. Het blijft een zoektocht om de visie van Cardijn te vertalen naar de hedendaagse realiteit. Cardijn zou waarschijnlijk resoluut aanwezig zijn in de kerken waar momenteel nog altijd tientallen mensen zonder papieren actievoere n voor een rechtvaardig bestaan. Als beweging durven we misschien te weinig afwijken van de weg die we als jeugd- en jongerenbeweging hebben toegewezen gekregen. Iedere goede 'Kajotter' moet eens in den bak gezeten hebben, daar roepen we om begrijpelijke redenen al helemaal niet meer voor op. Eigenlijk zijn we te braaf geworden als beweging." Volgens sommigen zitten jeugdbewegingen opnieuw in de lift, maar bij KAJ merkt men weinig verschil. "Het is zo dat we met onze beweging al jaren op een status-quo zitten. Jeugdbewegingen die al op jonge leeftijd beginnen ( 6 jaar of jonger) fungeren dikwijls als kinderopvang en daar is tegenwoordig veel vraag naar. Als jongerenbeweging die begint vanaf 12 jaar, plukken wij daar de vruchten niet van en blijft het actief zoeken naar leden. De nood naar gemeenschap is groot, maar het blijft moeilijk om jongeren over de drempel van je lokaal te krijgen."
Nieuwe uitdagingen De Vlaamse jeugdbewegingen worden met een aantal nieuwe uitdagingen geconfronteerd, onder meer multiculturaliteit. "Over die nieuwe uitdagingen is veel te doen binnen de Vlaamse Jeugdraad. Het hele jeugdwerk ziet natuurlijk wel wat in het aanpakken van de uitdagingen van de samenleving, maar ze waarschuwen ook voor de hoge verwachtingen die soms aan het jeugdwerk worden gesteld", zegt Stefan Robbrecht. "Als KAJ, die toch altijd wel de ambitie heeft om maatschappelijk wel wat in beweging te zetten, doen we voort zoals we bezig zijn. We houden ons zo min mogelijk bezig met kantoorvergadering en woordenkramerij. We zetten al onze middelen in om op gemeentelijk vlak te werken aan deze uitdagingen. Jongeren met een laag zelfvertrouwen een hart onder de riem steken, jongeren die uit de boot dreigen te vallen aan huis bezoeken, ingaan tegen de racistische taal die soms wordt gehanteerd, kernleden leren hoe ze ervoor kunnen zorgen da t 'iedereen' zich kan thuis voelen in onze werking. Wij geloven heel sterk in persoonlijk contact tussen mensen en daar investeren we in. Misschien de reden waarom we niet zoveel meer te horen zijn in de plaatsen waar het grote woord wordt gevoerd. Een koepel als het ACW kan onze bekommernissen politiek vertalen. Eigenlijk bouwen wij heel plaatselijk aan menselijk contact en zenden we maar af en toe de grote oplossingen de wijde wereld in." Meer info via e-mail: stefan.robbrecht@kaj.be, tel: 0486 20 73 70.
BRUSSEL (KerkNet) - Welzijnszorg maakt zich zorgen, want armoede groeit op een onderhuidse manier. Het aantal mensen dat een beroep moet doen op voedselpakketten en noodopvang neemt elk jaar toe en ook de kloof tussen arm en rijk neemt steeds verder toe: "14,8 procent van de Belgen leeft met een armoederisico . Concreet wil dat bv. zeggen dat een alleenstaande 777 euro per maand heeft. Het leefloon voor een alleenstaande is zelfs lager: het bedraagt slechts 625 euro . Begin maar te rekenen! (.) Het aantal wachtenden op de wachtlijsten voor sociale woningen stijgt." Ook het aantal leerlingen dat zonder diploma het secundair onderwijs verlaat, is sinds 2001 weer gestegen naar 12,5 procent "Ooit was een job dé garantie om niet in armoede te geraken, maar dat is niet langer zo. 4,3 procent van de werkende mensen leeft onder de armoedegrens omdat hun werk slecht betaalt, omdat ze een deeltijdse en onregelmatige job hebben of omdat ze de enige kostwinner zijn in het gezin (.) Bo vendien staat het systeem van de sociale zekerheid onder druk. De sociale zekerheid beschermt en ondersteunt mensen die niet (meer) werken: bejaarden, werklozen, zieken . Steeds meer mensen verfoeien deze opgelegde solidariteit. Het beleid volgt deze tendens en snoeit in terugbetalingen en uitkeringen. Uiteraard zijn de zwaksten in de samenleving hiervan het eerste slachtoffer. Maar iedereen heeft baat bij een sterke sociale zekerheid. Want indien er geen sociale zekerheid zou bestaan, dan zouden 42 procent van de mensen in armoede leven!" Welzijnszorg is verontwaardigd over deze evolutie, maar legt zich niet erbij neer. "We eisen dat armoede ten gronde wordt aangepakt, want armoede is voor ons een onrecht."
Armoede sluit uit Armoede is meer dan een gebrek aan geld. Armoede veroorzaakt uitsluiting. Gezinnen in armoede ervaren dagelijks dat ze er niet bij horen. Hun kinderen worden niet uitgenodigd op verjaardagsfeestjes, reclame herhaalt steeds opnieuw wat ze niet kunnen krijgen, ze leven in slechte en ongezonde woningen, ze voelen zich nagestaard en onaangepast. Armoede en uitsluiting maken dat mensen zich soms letterlijk in hun woning opsluiten. Op eigen kracht uit de armoede raken, is volgens Welzijnszorg een moeilijke opdracht. "Daarom moeten we het samen doen. Mensen samenbrengen is een eerste stap. Ze ervaren soms voor het eerst wat het betekent erbij te horen. Maar daar blijft het niet bij. Met onze armoede-initiatieven - Welzijnsschakels en diverse andere projecten - zetten we ook verdere stappen: samen gepast werk zoeken, vorming op maat aanbieden, voor onderdak zorgen of begeleiding organiseren. Uiteraard zoeken we ook telkens naar de oo rzaken van armoede, want dat geeft de sleutel tot de oplossing."
Armoede eist politiek engagement Maar armoede uitsluiten mag volgens de welzijnsorganisatie niet alleen een zorg zijn van mensen die in armoede leven. "Met de slogan: 'Samen armoede uitsluiten' roepen we iedereen op niet afzijdig te blijven en het bestrijden van armoede en sociale uitsluiting ter harte te nemen." Welzijnszorg verwacht dat ook politici de kant van mensen in armoede kiezen. Zij zijn immers in staat met beleidsmaatregelen in te grijpen op de oorzaken van armoede. "Je mag mensen die leven in armoede niet sussen met kleine gunsten en financiële cadeautjes. Mensen in armoede hebben ook recht op een goede huisvesting, een gezinsleven, gezondheidszorg, arbeid, inkomen, onderwijs . Het kunnen uitoefenen van die rechten, moet het uitgangspunt zijn van een beleid dat armoede wil uitsluiten. Zo'n beleid houdt ook herverdelende maatregelen in: wat er is, moet rechtvaardiger verdeeld worden. Het versterken van de sociale zekerheid staat hier voorop. Het kan niet dat het inkomen van mensen in armoede onder de armoedegrens blijft." Welzijnszorg stelt vast dat in het beleid echte keuzes al te vaak achterwege blijven, middelen en maatregelen versnipperd zijn en dat er onvoldoende geld voorzien wordt voor een grondige aanpak. Daarom eist Welzijnszorg van politici dat ze van armoedebestrijding een topprioriteit maken; duidelijke sporen kiezen die efficiënt en resultaatgericht zijn. En inkomens en uitkeringen minstens optillen tot de armoedegrens. Welzijnszorg wil iedereen laten weten dat armoede in Vlaanderen en Brussel bestaat en eist dat politici echt werk van maken van de strijd daartegen. "Daarom voeren we jaarlijks een campagne. Een campagne die de Vlaming bewust maakt van armoede, die mensen engageert om er iets aan te doen en die ook rekent op jouw bijdrage. Samen kunnen we de strijd tegen armoede aangaan."
Steunen kan "Laat je verontwaardiging zien. Laat zien dat armoede een onrecht is. Dat kan door de campagneaffiche op te hangen of de sticker op een zichtbare plaats te plakken. Maar het kan ook door je handtekening te plaatsen op de sticker of affiche en ook andere handtekeningen te verzamelen. Zo spoor je onze politici aan om van armoedebestrijding een prioriteit te maken." Wie dat wenst kan ook een gift doen op rekening 000-0000003-03 en zo de initiatieven steunen die armoede bestrijden. Meer info via de website: www.welzijnszorg.be.
Op zekere dag werd een oude professor van de ENA (in Frankrijk: lEcole Nationale dAdministration) gevraagd om een vormingssessie geven over De efficiënte planning van zijn tijd. De doelgroep waren een vijftiental topmanagers van de grootste ondernemingen. Deze vormingssessie was een van de vijf ateliers die ze gedurende hun vormingsdag konden volgen. De oude professor had dan ook maar een uur om zijn stof over te dragen.
Rechtstaande voor deze elitegroep (die klaar zat om alles te noteren wat deze expert ging onderwijzen), bekeek de oude professor hen traag een voor een en zegde toen: Wij gaan een experiment uitproberen.
Van onder de tafel die hem scheidde van zijn leerlingen, haalde de oude professor en zeer grote vaas te voorschijn. Er konden zeker acht liter water in. Hij zette die vaas voorzichtig voor hem neer. Vervolgens haalde hij een twaalftal keien te voorschijn, elk ongeveer een tennisbal groot, en legde ze voorzichtig een voor een in de grote vaas. Toen de vaas tot aan de boord was gevuld en het onmogelijk was er nog een kei aan toe te voegen, keek hij langzaam ophoog naar zijn leerlingen en vroeg hun: Is deze vaas vol? Allen antwoordden: Ja.
Hij wachtte enkele ogenblikken en voegde er toen aan toe: Is dat werkelijk zo?
Toen bukte hij zich opnieuw en haalde van onder de tafel een bakje gevuld met klein grint. Met grote zorgvuldigheid goot hij het grint op de grote keien en schudde daarna lichtjes de vaas. De kleine grintstukje ritselden tussen de keien tot aan de rand van de vaas.
De oude professor keek opnieuw omhoog naar zijn publiek en vroeg opnieuw: Is de vaas vol?. Deze keer begonnen zijn briljante leerlingen zijn handelwijze te begrijpen. Een van hen antwoordde: Waarschijnlijk niet! Goed! antwoordde de oude professor.
Hij bukte zich opnieuw en deze keer haalde hij een emmer gevuld met droog fijn wit zand te voorschijn. Heel aandachtig goot hij het zand in de vaas. Het zand stroelde naar beneden en vulde de gaten tussen de keien en het grint. Nogmaals vroeg hij: Is deze vaas vol?
Deze keer antwoordde de briljante leerlingen zonder aarzelen in koor: Neen! Goed! antwoordde de oude professor.
En zoals zijn schitterende leerlingen zich er aan verwachtten nam hij de beker met water voor hem op tafel en vulde daarmee de vaas tot aan de rand. Dan keek de oude professor omhoog naar de groep voor hem en vroeg: Wat wordt door dit experiment bewezen?
Niet te onderschatten (niet stom, dwaas, zot?) antwoordde de stoutmoedigste onder de leerlingen, denkend aan het onderwerp van de cursus: Dat bewijst dat als men het echt wil, zelfs al is onze agenda helemaal vol, dat men er nog altijd agendapunten kan aan toevoegen en dingen die gedaan moeten worden.
Neen antwoordde de oude professor, dat is het niet. De grote waarheid dat door dit experiment wordt aangetoond is de volgende:
- Als men de grote keien niet eerst in de vaas legt, dan zal men ze er daarna niet allemaal meer inkrijgen. Daarop vroeg de oude professor hen: Welke zijn de grote keien in je leven?
- Uw gezondheid? Uw gezin? Uw vrienden (-innen)? Uw dromen werkelijkheid laten worden? Doen wat je graag doet? Leren? Uw zaak verdedigen? Zich ontspannen? Uw tijd nemen? Of iets anders?
- Wat wij moeten onthouden is hoe belangrijk het is in ons leven eerst DE GROTE KEIEN te leggen, anders lopen wij het risico van niet te slagen in ons leven.
- Indien wij voorrang geven de details (het grint, het zand), zal men zijn leven met details vullen en wij zullen nooit voldoende kostbare tijd overhebben om hem te wijden aan de belangrijke elementen van zijn leven.
- Dus vergeet niet je zelf de volgende vraag te stellen:
- Welke zijn de grote keien in mijn leven?
- En daarna, leg ze als eerste in je levensvaas.
Met een vriendelijk gebaar van zijn hand groette de oude professor zijn toehoorders en verliet traag de zaal.
(Jean Destrac in Diaconat Aujourdhui, n° 92, maart-april 2001, p. 45 46. Ondertussen las ik het verhaal reeds in Kerkplein en in )
Tijdens een uitzending op tv hoor ik een jong meisje zeggen: Mijn lichaam is een Tempel van de Heilige Geest. Dat was verschieten zeg!
Het evangelie leert ons dat God in ieder van ons verblijf wil nemen. In ons is er niet alleen iets, niet alleen een goddelijke energie, niet alleen de godheid, maar drie Personen: de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
Een kind gaat naar de parochiale catechese de woensdagnamiddag. De catechiste legt daar uit wat de heilige Paulus zegt, namelijk dat wij, ieder van ons, een tempel van de heilige Geest zijn (1 Kor. 3, 16), dat wil zeggen dat de heilige Geest, sedert onze doopsel, in elk van ons woont als in een heiligdom. s Namiddags krijgt hij van zijn vader een formidabele trap op zijn achterste, omdat hij een grote stommiteit beging op de vaderlijke boerderij. De rakker keert zich daarop doodbedaard om naar zijn vader en zegt tegen hem: Je begaat daar een grote zonde: je hebt daar een stamp gegeven op de Tempel van de heilige Geest. Maar zijn vader heeft het laatste woord met een even snedig antwoord: Misschien heb ik wel een voettrap gegeven op de sacristie van de tempel, maar niet op de tempel
Hoe moeten wij deze aanwezigheid van God de Vader, Zoon en heilige Geest in ons begrijpen? Jezus had een adres te Nazareth, te Kafarnaüm of te Jeruzalem. Wilde je hem zien, dan moest je op reis. Dat is nu nog op een of andere manier waar: zelfs verheerlijkt is Jezus altijd ergens. Waar is God? Men kan daarop antwoorden met: hij is overal waar hij wordt binnengelaten. Dat wordt zeer mooi uitgedrukt in het boek van de Openbaring: Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen, en we zullen samen eten, ik met hem en hij met mij. (Openbaring, 3, 20, De Nieuwe Bijbelvertaling). Wij hebben de deur opengezet bij ons doopsel. Maar deze deur heeft een zeer bijdehandse portier die de deur onophoudelijk sluit. Soms is die deur zelfs afgesloten met grendels. Als dan de deur afgesloten is met twaalf grendels en als jij er maar elf opent, zal er niet veel gebeuren.
In Nieuwenhove woonde een oude dame die niet veel onderwijs had genoten, maar zij had een knap en vlug verstand. Mijnheer pastoor bracht haar de communie aan huis. Ik heb goed over iets nagedacht, zegde zij. Men heeft ons verteld dat de apostelen het geluk hadden van Jezus te kunnen zien. Zij hadden hem aan hun zijde,
Hij stond voor hen. Maar ik heb nog meer geluk dan zij. Ik heb hem in mij, in het diepste van mezelf.
De boze geesten kunnen alleen maar in de omgeving komen om onrust te veroorzaken alleen de Heer kan in ons verblijven.
Ten tijde van het ijzeren gordijn werd in Hongarije een jonge christen aangesproken door een jonge communist: Waar ga je naar toe? Ik ga naar de mis. De jonge communist zegde daarop spottend: Het is een van de twee: ofwel bestaat God, of God bestaat niet. Als hij niet bestaat, verlies je je tijd. Maar als hij bestaat hoe kan je dan op het idee komen dat je in een kerk moet gaan om hem te ontmoeten? Hij is overal. De jonge christen, na een schietgebed tot de heilige Geest, hoorde zichzelf antwoorden: Ik weet een ding zeker: God is zo groot dat je hem met je verstand niet kunt omvatten. Maar ik weet ook dat hij zich zo klein kan maken dat hij in mijn hart verblijf kan nemen.
Armoede van de landbouwbevolking neemt toe BRUSSEL (Kerknet) - De katholieke bisschoppen van Senegal betreuren de groeiende armoede van de bevolking op het platteland, ondanks de inspanningen van de elkaar opvolgende regeringen. De kerkleiders hebben een pastorale brief gepubliceerd waarin ze pleiten voor een efficiënte hulp aan de getroffen gebieden. "Het Senegalese platteland, waar naar schatting 61 procent van de totale bevolking leeft, is ziek. De mensen worden er geconfronteerd met een almaar toenemende armoede, die de plattelandsvlucht in de hand werkt. " Duizenden jongeren verlaten hun dorpen om in de steden werk te gaan zoeken in een poging om op die manier de levensomstandigheden van hun familie te kunnen verbeteren. Dat heeft op zijn beurt geleid tot een grotere bestaansonzekerheid in de steden. De Senegalese bisschoppen roepen de katholieken, de gelovigen van de andere godsdiensten en alle partners die meewerken aan de ontwikkelin g van het land op om de handschoen op te nemen en de boeren, herders en vissers een betere toekomst te helpen bezorgen. "Er is hoop, maar dan op voorwaarde dat alle betrokkenen hun visies, krachten en middelen bundelen", aldus de bisschoppen. Prioritair is volgens de plattelandsbevolking toegang te geven tot drinkbaar water om een "harmonieuze, integrale en duurzame" lokale ontwikkeling mogelijk te maken.
Bootvluchtelingen Vandaag is in een aantal Vlaamse kranten een advertentie van Broederlijk Delen verschenen onder de titel: 'Bootvluchtelingen uit Senegal. Peanuts?'. Volgens Broederlijk zouden dit jaar alleen al 24.000 voornamelijk jonge Senegalezen de gevaarlijke oversteek naar de Canarische Eilanden hebben gemaakt, op de vlucht als ze zijn voor een uitzichtloos bestaan. "Hoofdoorzaak van de armoede in Senegal is het slechte plaatelands- en landbouwbeleid. De decennialange promotie van de teelt van pindanoten (peanuts) bv. maakte de Senegalezen afhankelijk van dit gewas. Deze monocultuur leidt tot uitputting van de gronden met een daling van de opbrengst tot gevolg. Als bovendien de prijs van de pindanoten terugvalt, dan wordt de broodwinning van miljoenen mensen onmogelijk." Broederlijk Delen investeert zo'n 290.000 euro in Senegal in 2006. Het gaat om projecten die een veelzijdige landbouw mogelijk moeten maken. Meer info via de website: www.broederlijkdelen.be.
Toon Hermans in zijn Levensboek (tweede druk, 2001, Fontein, Baarn, p. 69) geeft antwoord op bovengestelde vraag. Hij zegt: Dat is wel wat al te simplistisch gezegd, vind ik. Schuif het de tijd maar in zijn schoenen, dan zijn wij ervan af.
Waarom erkennen wij niet dat er geen tijd bestaat, maar dat wij de tijd zelf zijn?
Het gezicht van iedere tijdsfase wordt niet door de tijd zelf bepaald, maar door de mensen en wat zij er van maken.
Het menselijk denken kleurt de tijd, en soms is die tijd zelf krachtig en sterk.
Dan zijn er in die tijd ook krachtige mensen.
Als de algemene opinie is dat dit een tijd is van twijfel en zwakte, dan mag je de mens die leeft in deze tijd daar ook van verdenken.
Toegepast op onze kerk-zijn: het gezicht van onze kerk, onze parochie, onze geloofsgemeenschap, ons christelijk huwelijk, ons christelijk gezin, onze gelovige man of vrouw zijn, wordt niet door de tijd zelf bepaald, maar door onzelf christenen en wat zij ervan maken.
Met een parafrase op de woorden van Toon Hermans: Het menselijk denken en geloven kleurt de tijd en soms is die tijd krachtig en sterk gelovig.
Dan zijn er in die tijd ook krachtig gelovige mensen en gelovige gemeenschappen.
Als de algemene opinie is dat dit een tijd is ven twijfelende en zwakke gelovigen, dan mag je de gelovigen (!?) mensen in deze tijd daar ook van verdenken.
Mgr. Foley vraagt reclamemakers respect voor de menselijke waardigheid BRUSSEL (Kerknet/Apic/Ctb) - Mgr. John Patrick Foley, de voorzitter van de Pauselijke Raad voor de Sociale Communicatiemiddelen, heeft de publicitaire wereld opgeroepen tot meer respect voor de menselijke waardigheid. Hij vraagt van de adverteerders dat hun publicitaire boodschappen "waar, op het niveau van de waardigheid van de menselijke persoon en dienstbaar voor het algemeen welzijn" zijn. "Elke persoon moet met respect worden behandeld", stelde Mgr. Foley op de internationale conventie van de wereldfederatie van reclamemakers afgelopen woensdag in Helsinki. Hij zei verrast te zijn dat "uitgerekend vrouwen, die vechten voor een gelijkwaardige behandeling in de politiek en op het werk, vandaag nog zo vaak worden uitgebuit in de media in het algemeen en in het bijzonder in de publiciteit als objecten en sekssymbolen." Een dergelijke uitbuiting doet zich volgens hem trouwens vandaag ogenschijnlijk ook bij mannen voor. Mgr. Foley waarschuwde de reclamemakers ervoor "arme mensen niet aan de kant te plaatsen, ook niet onbewust". Hij vroeg hen op te houden met te suggereren dat "bezit een mens beter maakt dan een ander en dat hebben belangrijker is dan zijn"."Bepaalde reclameboodschappen kunnen bedrieglijk zijn", aldus nog de prelaat, die eraan toevoegde dat hij de laatste twee decennia een duidelijke achteruitgang in de kwaliteit van veel reclame heeft vastgesteld.
H. STOEL PLEIT VOOR DAADWERKELIJKE SOLIDARITEIT MET ARMSTE LANDEN
NEW YORK (Kerknet/Apic) - Mgr. Celestino Migliore, de permanente waarnemer van de Heilige Stoel bij de Verenigde Naties, heeft de internationale gemeenschap opgeroepen tot een 'opstoot van solidariteit' ten bate van de armste landen in de wereld. De Vaticaanse diplomaat nam afgelopen maandag het woord tijdens een vergadering op het hoogste niveau over de implementatie van het actieprogramma voor het decennium 2001-2010 ten voordele van de minst ontwikkelde landen.
Schuldkwijtschelding Mgr. Migliore riep in New York de internationale gemeenschap, in het bijzonder de meest ontwikkelde landen, op tot een 'opstoot van solidariteit' ten voordele van de armste landen. Hij kwam op voor "een snelle, totale en onvoorwaardelijke kwijtschelding van de buitenlandse schulden" van de ontwikkelingslanden en herhaalde dat zij daadwerkelijk moeten worden geholpen om niet opnieuw terug te vallen in een onhoudbare schuldenlast. Hij pleitte voor een consequente investering van middelen in wetenschappelijk onderzoek en ontwikkeling van geneesmiddelen tegen aids, tbc, malaria en andere tropische ziekten. De armoede wereldwijd uitroeien is onmogelijk zonder de actieve medewerking van internationale partners, onderstreepte Mgr. Migliore. Die participatie omschreef hij als "een zware morele verantwoordelijkheid, gebaseerd op de eenheid van het menselijke ras, de gemeenschappelijke waardigheid en een lotsbestemming die gelijk wordt ver deeld tussen arm en rijk".
Eigen verantwoordelijkheid Anderzijds plaatste Mgr. Migliore de derdewereldlanden voor hun eigen verantwoordelijkheid. Hij nodigde hen uit om eindelijk werk te maken van maatregelen om de corruptie te bestrijden, transparantie en recht te garanderen en het in de praktijk brengen van een beleid dat de productiviteit van hun land opnieuw op gang kan brengen. De werkvergadering in New York werd voorgezeten door Haya Rashed Al Khalifa. Het is de bedoeling dat de VN-leden opnieuw hun politieke engagement bevestigen voor de concrete uitwerking van het actieplan ten voordele van de armste landen, dat op de 3de VN-conferentie in Brussel in 2001 werd aangenomen. Vandaag leven minstens 600 miljoenen in de meest kwetsbare landen. Minstens 370 miljoen mensen leven onder de absolute armoedegrens.
Boodschap van Pax Christi Vlaanderen ANTWERPEN (Kerknet/PCV) - Morgen donderdag 21 september vinden in 179 landen meer dan 2.500 evenementen voor de vrede plaats. Pax Christi ondersteunt de wereldwijde beweging om overal wapens te doen zwijgen en conflicten geweldloos aan te pakken. "Als christelijke vredesbeweging reiken wij de hand aan alle mensen, ongeacht hun taal, cultuur, geloofs- of levensovertuiging. Onze verschillen maken de rijkdom uit van de mensenfamilie", zegt Jo Hanssens, voorzitter van Pax Christi Vlaanderen. Hierna volgt de boodschap van Pax Christi Vlaanderen naar aanleiding van de VN-Vredesdag. "Vandaag gaan onze gedachten speciaal naar de plaatsen waar nu oorlog woedt en haat en wrok de bovenhand hebben. Onrecht, machtsmisbruik en manipulatie liggen aan de basis van veel geweld en onrust in de wereld, maar ook onbegrip en vooroordelen. Dialoog en begrip, respect voor het internationaal recht en voor de mens enrechten brengen vrede dichterbij. Pax Christi gelooft dat ook religies hierin een rol moeten spelen, en een fundament bieden voor vrede en dialoog tussen beschavingen." "De naam van God mag volgens ons nooit gebruikt worden om wrok en haat, moord en terreur goed te keuren. Pax Christi hoopt daarom dat het ongelukkige citaat dat paus Benedictus XVI vorige week in Duitsland uitsprak de dialoog tussen christenen en moslims niet in de weg zal staan. Meer dan ooit willen we zoeken om sàmen dodelijke aanslagen, terreur, militarisme en imperialisme te veroordelen en zo te bouwen aan echte vrede, in waarheid en wederzijds respect." "Pax Christi roept iedereen op om vanuit zijn of haar eigen gezindheid van deze dag een echte vredesdag te maken. Wij moedigen de beleidsmensen aan meer dan ooit gedurfde stappen te zetten op de weg van vrede en verstandhouding onder de volkeren."
Deze uitspraak van pater Joris Vertongen heb ik onthouden.
Ik had hem uitgenodigd om de bezinningsdagen van de zesdejaars te begeleiden.
Hij vertelde hoe hij een uitnodiging had gekregen om in de BRT (toen) een uitvoering van een muziekprogramma van Van Beethoven bij te wonen.
Door allerlei omstandigheden kwam hij een paar minuten te laat.
De zaalwachter liet hem toch binnen in de concertzaal.
Het viel hem op hoe geconcentreerd stil de mensen zaten te luisteren naar de uitvoering van de vijfde symfonie van Van Beethoven. Stil waren zij inderdaad en heel intens, maar heel de zaal werd gevuld met de heerlijke muziek van Van Beethoven.
Stilte, zegde hij toen, is luisteren naar het geluid van je keuze.
Valt je euro? Lees dan verder!
Bij ons thuis werd er tijdens de wintermaanden veel met de kaarten gespeeld. De leuvense stoof stond rood te gloeien. Mijn moeder zat aan de ene kant van de stoof te breien. Ik zat aan de andere van de stoof een boek van Karl May te lezen. Aan tafel zaten mijn vader, mijn oudste broer en twee geburen te kaarten. Het ging er erg lawaaierig aan toe. Ik heb lang gedacht dat kaarten iets voor ruziemakers was. Onze jongste zus, onze Godelieve, had moeder naar boven gedragen en zij had daarbij gevoeld dat zij het nogal warm had, té warm. Zou zij geen koorts hebben? Zo was zij met haar gedachten bij haar jongste dochter boven. Opeens vroeg zij de luidruchtige kaarters het even stil te maken: Ik denk dat onze jongste hoor wenen! De vier mannen uit één mond: Wij horen niets! Moeder opnieuw: Wees eens stil! Toen zij de kaarten neerlegden en hun hoofden omhoog hieven, de horen gespietst om beter te kunnen luisteren, zegden ze: Inderdaad, zij weent, je zal eens moeten gaan kijken wat er scheelt!
Waarom had moeder midden al dat lawaai van de kaarters onze Lieve horen wenen?
Omdat zij met haar gedachten boven was, bij haar dochter, van wie zij vermoedde dat zij koorts had.
Waarom hoorden de mannen eerst niets?
Omdat zij met hun gedachten bij het kaartspel waren en midden al het lawaai dat zij maakten, hoorden zij niet het schreien dat van boven kwam.
Is het niet zo, dat als wij onze kaarten, onze bezigheden, even laten rusten en onze gedachten richten, dat wij dan ook gaan zeggen: Ik geloof dat ik Hem hoor!!!?
Bij het emeritaat ofte pensioen van diaken Maurice
Vorige week werd in dit blad meegedeeld dat diaken Maurice Temmerman het emeritaat (pensioen) als diaken heeft aangevraagd. Vandaag willen wij daarop even terugkomen en vooral door de het cv van het diaconaat van diaken Maurice in telegramstijl te schetsen.
Wat een pastoor doet is meestal duidelijk zichtbaar, zeker wat de liturgische opdracht van een priester betreft. Voor een diaken is dat niet altijd zo duidelijk, want een diaken blijft sterk verbonden met zijn gezin en zijn beroepsleven en is meestal niet zo sterk verbonden met één bepaalde parochie. Wij vertellen hier iets over het beroepsleven van onze diaken op emiritaat en over enkele van zijn andere diaconale opdrachten.
Beroepsleven en vormingswerk
Diaken Maurice gaf drie jaar les, algemene vakken, aan het Technisch Instituut Glorieux te Oostakker en wel van het schooljaar 1958-59 tot 61-62 (één jaar militaire dienst inbegrepen). Vanaf het schooljaar 1962-63 tot het schooljaar 1992 93 was hij godsdienstleraar aan het Technisch Instituut St.-Jozef te Geraardsbergen. Tweederden van zijn loopbaan gaf hij godsdienstles van het eerste tot het vijfde jaar technisch en beroep en één derde hoger technisch en beroep en zevende specialisatie jaar. Vanaf het academiejaar 1985 86 gaf hij godsdienstdidactiek aan het Hoger Diocesaan Godsdienstinstituut te Gent (tot 1995). Verbonden met zijn beroep als godsdienstleraar werkte hij mee aan het schrijven van godsdiensthandboeken in de werkgroep AGGI en in de werkgroep didactische werkvormen voor het beroepsonderwijs. Dat wat zijn beroepsleven betreft.
Hoe beleefde hij daarin zijn diaken-zijn (gewijd op 30 november 1975)?
Reeds in Oostakker leidde hij de Kruistochters en gaf hij bezinningsdagen voor de studenten. Ook ijverde hij onder de studenten voor het ABN ( algemeen Nederlands taalgebruik). Dat werk zette hij voort te Geraardsbergen. Eerst opnieuw met kruistochters, daarna met kajotterswerking en over de middag, elke week, een bijbelstudiekring en vorming van de lectoren. Later werd dat de kajottersbeweging.
Voor de zesde en zevende jaren werden jarenlang driedaagse bezinningsdagen georganiseerd. Samen met collegas godsdienstleraars en andere werkt hij mee aan de schoolpastoraal. Daarnaast en vooral was er zijn ingebouwde pastoraal. Dat wil zeggen: in het dagelijkse reilen en zeilen van de school, al was het op kromme lijnen, kansen scheppen opdat God zijn verhaal met mensen recht zou kunnen schrijven.
In het vormingswerk bij KVLV, KAV, CMBV en Landelijke Gilden was hij medewerker in het vormingswerk van die volwassenbewegingen, de laatste jaren vooral in het godsdienstig vormingswerk
.
Hij mocht ook meewerken aan de werking van de gezinsbond en dan vooral de animatie van het Jeugdatielier, het Davidfonds en de Christenen voor het socialisme , de decanale werkgroep Welzijnszorg en Broederlijk Delen.
Jarenlang was hij lid van de werkgroep huwelijksvoorbereiding.
Ander diaconaal werk.
In het wijdingsjaar 1975 werd diaken Maurice Temmerman aangesproken om mederedacteur te worden van het interdiocesaan tijdschrift Diakens voor de Wereld. Als mederedacteur werd hij tevens lid van de interdiocesane commissie voor het permanent diaconaat voor de Vlaamse bisdommen. De vergaderingen van die commissie gingen achtereenvolgens door te Mechelen, Antwerpen en Brugge. Dat gaf hem ook de kans op deelnemen aan internationale congressen te (o.a.)Pianezza/Italië en in Madrid/Spanje.
Eén congres heeft enorm veel tijd en energie van hem gevraagd en dat was het Internationaal Congres te Kortrijk in 1979. Op vraag van het IDZ ( Internationaal Centrum voor het diaconaat te Freiburg/Duitsland, waar hij bestuurslid van was), werd dat congres te Kortrijk georganiseerd van 31 augustus tot 2 september. Twee honderd deelnemers uit 14 landen werkten gedurende drie dagen rond het thema: Het permanent diaconaat ná tien jaar. In de voorbereiding, het verloop en de nawerking heeft hij toen zo wat de draaischijf geweest. Ik heb mij toen uit de naad gewerkt, zegde hii!
Jarenlang verzorgde hij maandelijks de homilie te Nederboelare (eerst, dank zij de vraag en de stimulans van pastoor Jef Limpens), later te Goeferdinge en nog later Zarlandinge (bij pastoor Hubert Stautemas), te Aspelare en en Nederhasselt (bij pastoor Wim Houtman en René Baetens) en later in het GOS, de parochies Grimminge, Onkerzele, Schendelbeke en later Idegem (achtereenvolgens bij de pastoors Geysels Jules, Beeckaert Michel en last but not least pastoor Alain Babylon).
Om niet te vergeten jaarlijkse begeleidde hij de Lourdesbedevaart met cars De Turck, maar ook met KAV en KWB.
Na zijn aanvraag, op vijfenvijftig jarige leeftijd, van TBS (ter beschikkingstelling als voorbereiding op pensioen) werd diaken Maurice in 1993 verantwoordelijk voor gezinspastoraal van het bisdom Gent. De belangrijkste werkterreinen waren huwelijksvoorbereiding, rouwbegeleiding en werking voor echtgescheiden mannen en vrouwen. Na een termijn van vijf jaar plooide hij zijn inzet terug tot het decanaat Geraardsbergen en het GOS en zette zich in als secretaris en later als moderator van de decanale conferentie.
De laatste twee jaar werkte hij mee in wat wij het samenwerkingsverband van het oosten noemen: de parochies Grimmingen, Nieuwenhove, Waarbeke en Zandbergen. Hij was gedurende die tijd ook lid van het decanaal team.
In februari e.k. wordt diaken Maurice zeventig jaar. Het werk tijd om te zeggen: Het is goed dat ik heen ga!
Maar niet om zijn lauweren te rusten: diaken Maurice blijft ter beschikking van de vier parochies van het oosten.
ZES NIEUWE DIAKENS GEWIJD EN BENOEMD VOOR HET BISDOM GENT
GENT (Kerknet) - Afgelopen zondag 17 september heeft de Gentse bisschop Luc Van Looy in de Sint-Baafskathedraal van Gent zes nieuwe diakens voor zijn bisdom gewijd. Het zijn André De Sloover uit Kruibeke, Henri Hemelsoet uit Sint-Amandsberg, Jan Nuytinck uit Eeklo, Erik Peeters uit Gent, Geert Schelfhout uit Sint-Gillis-Waas en Johan Van Heirzeele uit Landegem. Echtgenotes, kinderen, kleinkinderen, ouders, andere familieleden, vrienden, collega's van het werk, de vele gelovigen van de parochies waarvan de nieuwe diakens afkomstig zijn en talloze andere gelovigen uit het bisdom, maakten in de overvolle Sint-Baafskathedraal een indrukwekkende wijdingplechtigheid mee. Het een voor een door de bisschop naar voren roepen van de kandidaat-diakens, de toestemming die de bisschop vroeg aan de echtgenotes van de diakens om hun mannen te mogen wijden, de eigenlijke wijdingsplechtigheid, de opname in de grote groep van diakens en het samen met de bisschop vieren van de eucharis tie aan het altaar van de kathedraal . het waren even zovele aangrijpende momenten in de viering. André De Sloover (56), gehuwd met Marita Mees en vader van 2 dochters, is laborant van opleiding en werkt als lesgever productie bij het Gentse staalbedrijf Sidmar. Hij zal als diaken pastoraal werkzaam zijn in het dekenaat Temse. Henri Hemelsoet (51), gehuwd met Greet Ergo en vader van 2 zonen volgde een opleiding aan de academie en is zelfstandig kunstdrukker. Hij zal als diaken pastoraal werkzaam zijn in het dekenaat Sint-Amandsberg en daarnaast krijgt hij een opdracht in de werking voor vluchtelingen "De Tinten" te Gent. Jan Nuytinck (53), gehuwd met Marie-Jeanne Dauwe, vader van 3 zonen, is van opleiding sociaal assistent en werk als coördinator thuiszorg bij de CM. Hij zal als diaken pastoraal werkzaam zijn in het dekenaat Eeklo. Erik Peeters (56), gehuwd met Rita Schouppe, vader van 3 dochters en 2 zonen, is als onderwijzer verbonden aan de school Klim te Gent (Sint-Pieters-Buiten). Hij zal als diaken pastoraal werkzaam zijn in het dekenaat Gent-Stad en in het bijzonder op de Sint-Martinusparochie (Ekkergem). Geert Schelfhout (45), gehuwd met Tine Joosten, vader van 3 dochters en 3 zonen, gegradueerde elektromechanica, werkt als scheepsinspecteur. Hij zal als diaken pastoraal werkzaam zijn in het dekenaat Sint-Gillis-Waas met bijzondere zorg voor de welzijnssector. Johan Van Heirzeele (43), gehuwd met Hilde Rogge, werkt als arbeider (A2 elektriciteit) bij Volkswagen te Vorst. Hij zal als diaken pastoraal werkzaam zijn in het dekenaat Zomergem.
De wijdelingen liggen plat ter aarde voor het altaar terwijl de litanie van alle heiligen wordt gezongen. Voor hen geknield de Gentse bisschop (centraal) met links en rechts van hem de verantwoordelijken voor de diakenopleiding in het bisdom Gent (foto P. Van Wolvelaer).
Enkele cijfers Momenteel volgen in het bisdom Gent 14 kandidaten de opleiding tot permanent diaken: 4 nieuwelingen in het eerste jaar, 5 in het tweede jaar en 5 in het derde jaar. De eerste permanente diakens voor het bisdom Gent werden gewijd in 1973. De zes nieuwe wijdelingen meegerekend telt het bisdom Gent nu een tachtigtal diakens. Ze zijn actief in alle vormen van pastoraal, hetzij als vrijgestelde, hetzij naast hun gewone dagtaak. De overgrote meerderheid is gehuwd en heeft een gezin.
Infoavond Op vrijdag 29 september kunnen alle geïnteresseerden een infoavond bijwonen over het permanente diaconaat in het bisdom Gent. Die avond vindt plaats in het Sint-Paulusseminarie van Mariakerke (Beekstraat 1) en begint om 19.30 uur. Meer info bij Dirk Smet, tel: 09 216 83 83 en e-mail: smet-dirk@skynet.be.
Je bent in mijn ogen meer dan goud waard en ik bemin je, zegt God
God kan maar tot één tellen!
Wat ons getroffen heeft in de tragedie van de tsunami in Azië is de aankondiging van het aantal doden. Eerst werd er gesproken over acht duizend doden, daarna over vijfentwintig duizend, daarna sprak men van veertig duizend, tachtig duizend, twee honderd duizend. Maar heeft men voldoende gesproken over de strijd van elk van die slachtoffers om te leven en te overleven, over het belang van het leven, met zijn licht- en schaduwzijden, voor elk van hen, over hun verlangen om te leven en het toch te moeten prijsgeven, over de uniekheid van elk van hen?
De Franse humorist, Henri Tisot, die zijn grootste triomfen heeft gevierd door zijn imitaties van generaal De Gaule, heeft zicht bekeerd bij het overlijden van zijn vader. Sedertdien stelt hij zijn talenten van toneelspeler-komediant in dienst van het weergevonden geloof.
Hij zegt: God kan maar tot één tellen.
Het is niet helemaal waar omdat hij ons redt door ons op te nemen in een familie, in een volk; maar afgezien van dit alles, is het een puntige verwoording van het scherpe bewustzijn dat God mij persoonlijk bemint, dat ik de ongelooflijke waardigheid bezit door God bemind te worden.
Een meisje vertelde mij dat zij zoveel zware vergrijpen had begaan dat wanneer zij de Heer zou ontmoeten, zij er zeker van was dat God zijn ogen zou bedekken bij het zien van de gruwelijkheden in haar leven. Het was met haar gedaan! God kon niet meer in haar leven binnen komen, want hij had zijn ogen bedekt. Op zekere dag las iemand haar een passage voor uit het boek Jesaja: Ik heb je naam in de palm van mijn hand gegrift. Toen heeft zij bij zichzelf gezegd: Zelfs als God zijn ogen heeft willen bedekken voor de gruwel in mijn leven, toch ziet hij voortdurend mijn naam. En puttend uit de hoop haar naam gegrift te weten in de palm van Gods handen, kon zij herboren worden tot het ware leven in Jezus.
Op zekere dag heeft een jonge leraar een reusachtige herrie in zijn klas veroorzaakt door aan zijn leerlingen een piksplinter nieuw biljet van honderd euro te tonen. Wie wil dit biljet? Natuurlijk was iedereen geïnteresseerd Hij plooide het in twee. En wie wil nu nog het biljet hebben? Allemaal, natuurlijk. Hij plooide het in acht. Wie wil nu nog het biljet? Allen. Hij ontplooit het en verfrommelt het. En wie is nu nog geïnteresseerd in het biljet? Alle vingers worden opgestoken Dan werpt hij het op de grond, vertrappelt het biljet en wentelt het in het stof. Wie wil het nu nog hebben? Alle leerlingen zegden dat zij nog geïnteresseerd waren. Waarom willen jullie dit biljet nog hebben niettegenstaande het verfrommeld en geplooid is, ? Omdat het zijn waarde behouden heeft! En de leraar besloot: Blijf dit altijd onthouden: zelfs als je jezelf verfrommeld voelt, beschadigd, gekneusd, toch blijf je altijd je waarde behouden.
Ieder van ons heeft een persoonlijke, onvervangbare relatie met God, een absoluut unieke en geprivilegieerde band met de Heer.
