De rol van een diakenvrouw[i]

In een poging om in woorden uit te drukken wat het betekent de vrouw van een diaken te zijn, kwam ik tot het besluit dat wij vrouwen die gehuwd zijn met een diaken eigenlijk dezelfde vrouwen zijn die wij altijd al waren geweest. Alhoewel, door te zeggen “Ja, dat wil ik” op de wijding van onze echtgenoot zijn wij hun diaconale ploegmaat geworden en hadden wij zonder het te beseffen onszelf geëngageerd tot een reeks van nieuwe uitdagingen, bezorgdheden en verantwoordelijkheden.

Voor mij betekent het de vrouw van een diaken te zijn dat ik naar de noden van mijn echtgenoot en mijn gezin meestal op dezelfde wijze aankijk als ik altijd al gedaan heb. Koken, poetsen, wassen, strijken, naaien, taxi spelen voor de kinderen en helpen bij het onderhoud van ons huis en tuin waren allemaal een deel van mijn normale dagdagelijkse routine. Alhoewel, hoe meer het apostolisch engagement van mijn man na de wijding groeide, hoe meer ik werd achtergelaten om er thuis mee te concurreren.. Elke taak die ik vroeger als huisvrouw op mij nam had een andere betekenis gekregen.

Koken betekende nu dat ik het uur van onze gezinsmaaltijd moest plannen rekening houden met Phil’s avondprogramma. Poetsen hield in dat ik de stapel boeken en papieren voor zijn lopende projecten moest afstoffen en de gesorteerde dingen - waarmee ik niet wist wat te doen - verplaatsen op zijn reeds overvolle bureau. Bij de was hoorde bij gelegenheid een zwart hemd en een lange witte albe[ii], terwijl ontwerpen en stikken van stolen in verschillende liturgische kleuren tot mijn naaihobby begon te behoren. Zelfs de taxidienst die wij voor onze kinderen moesten verzekeren was veranderd daar ik heel vlug ontdekte dat het een volledige opdracht voor mezelf werd. Mijn rol in het onderhoudsdepartement was ook veranderd. Als de zekering van mijn wasdroger doorbrandde had ik die reeds vervangen voor Phil van zijn werk naar huis kwam. Nooit te voren had ik als vrouw van een elektricien overwogen iets dergelijks op mij te moeten nemen. Als de wasmachine het begaf belde ik naar een hersteldienst, heel goed beseffend dat Phil niet de tijd zou hebben om het vlug te herstellen. Als de auto in het verkeer blokkeerde dan repareerde ik hem.

Blijkbaar maakten andere diaconale koppels dezelfde ervaringen mee:

“Mijn man is nooit thuis als ik hem nodig heb om rond het huis karweitjes op te knappen,” beklaagt zich een echtgenote. “Mijn lijst voor karweitjes voor hem wordt altijd maar langer. En mijn werk is nooit gedaan.”

“Ik neem het hem kwalijk als mijn echtgenoot tijd vrij maakt om te relaxen terwijl ik nog altijd rond het huis moet werken,” laat een ander vrouw horen. “Toch is het een van mijn grootste bezorgdheden dat mijn echtgenoot niet genoeg uitrust. Daardoor voel ik mij nog schuldiger als ik het hem kwalijk neem dat hij tijd vrij maakt voor zichzelf.”

De kritische commentaren van mijn vriendinnen werden veroorzaakt door twee andere belangrijke punten – het gebrek aan tijd om karweien rond het huis die alleen door onze echtgenoten zouden gedaan worden en het gebrek aan tijd voor hem om uit te rusten en zichzelf op te frissen.

Vroeger had ik nooit de nood gevoeld om overbezorgd te zijn over Phil’s gezondheid – zowel fysisch, sociaal, emotioneel, als geestelijk (spiritueel). Phil had altijd al redelijk zorg gedragen voor zichzelf. Evenwel, met de plotselinge toename van de diaconale taken en opdrachten werd de tijd van mijn echtgenoot om zorg te dragen voor zijn persoonlijk welzijn zeldzaam.

“Ik heb echt geen tijd nu,” antwoordde Phil mij toen ik er hem op wees dat het woord “tennis” feitelijk van de kalender was verdwenen. “Maak je geen zorgen. Ik heb meer dan genoeg lichamelijke oefeningen door elektrische kabels te trekken op het werk, door tijdens de zomer met de bal te spel met de kinderen in de achtertuin, en door sneeuw te ruimen tijdens de winter.”

Dat was echter niet het soort oefeningen waar ik aan dacht. Door Phil aan te moedigen om tijd te nemen om zich te ontspannen met zijn vrienden, had ik niet alleen zijn lichamelijke gezondheid op het oog maar evenzeer zijn sociaal en emotioneel welzijn. Tijd doorbrengen, met of zonder mij, was noodzakelijk voor het sociaal welzijn van mijn echtgenoot, even afstand nemen van de stress en de spanningen van thuis, het werk en het diaconaat kon niet anders dan goed zijn voor zijn emotioneel welzijn.

Met de bedoeling te helpen zorg dragen voor de spirituele gezondheid van Phil, moedigde ik hem aan om elke dag wat tijd te nemen voor rustig, persoonlijk gebed en om te profiteren van de gelegenheid om te bidden in gemeenschap, bezinningsdagen en retraites inbegrepen.

Ik hoopte dat de maatregelen die ik als Phil gezondheidsraadgever nam, hem zouden helpen tot rust te komen en van hem de stress zouden wegnemen dat het diaconaat in zijn leven had meegebracht.

Behalve mijn toegenomen bezorgdheden voor alle aspecten van Phil’s gezondheid, plaatste zijn geestelijk ambt mezelf, als zijn diaconale ploegmaat, voor enkele nieuwe en onverwachte verantwoordelijkheden. Telefoneren, brieven en dienstmededelingen typen, en waakzaam zijn voor al de noden van mijn echtgenoot en voor zijn over bezette agenda, maakten van mij de privésecretaresse van de diaken.

Maar verrassend genoeg was er nog een andere rol welke ik zonder het te weten op mij had genomen: ik werd de beschermer van mijn echtgenoot. Phil was gedurende jaren mijn ridder in schitterende wapenuitrusting geweest, maar nu bleek dat ik als diakenvrouw, de schone maagd was geworden die voor hem stond met uitgestrekte armen en getrokken wapens om hem zodoende proberen te beschermen tegen iemand of iets die hem op een of andere wijze zou kunnen kwetsen. Ik probeerde Phil te beschermen tegen heel de wereld, zichzelf inbegrepen.

Het is dom van mij geweest om te denken dat iedereen van mijn echtgenoot zou houden, zoals ik van hem hield, of, wat betreft zijn geestelijk ambt, dat zij hem naar waarde zouden schatten en waarderen. Maar ik deed het om zeker te zijn dat zoveel mogelijk mensen Phil zouden aanvaarden en zijn inspanningen waarderen. Mijn belangrijkste bezorgdheid als verdediger van mijn echtgenoot bestond er in mijn echtgenoot en zijn geestelijk ambt te beschermen tegen de afwijzende kritiek van degenen tot wie hij gezonden was. Om dat te verwezenlijken keerde ik terug tot mijn vroeger beroep als leerkracht om door woorden en daden te tonen wat het diaconale ambt eigenlijk betekende.

Daar mee samenhangend wist Phil dat hij sedert zijn wijding een hele litanie van vragen kon verwachten alvorens het huis te verlaten voor de uitoefening van zijn diaconaal ambt. “Heb je je albe mee? Heeft je stool de juiste liturgische kleuren? Heb je je lectionarium mee? Heb je de aantekeningen van je homilie mee? Alles wat je nodig hebt?” Als ik naar Phil’s plannen voor een gebedsdienst luisterde of naar een programma dat hij aan het opstellen was, dan was ik zijn klankbord, en ik werd voortdurend op de hoogte gebracht over alles wat aan het gebeuren was in de uitoefening van zijn ambt.

Meestal werden de vrouwen van diakens de strengste critici van hun echtgenoot, vooral als het erop aankwam te luisteren naar ideeën voor homilies. “Als de gelegenheid zich voor doet geef ik waardevolle suggesties over de inhoud van de homilie, en ik moet toegeven dat het horen van mijn gedachten, uitgesproken vanaf de preekstoel, van tijd tot tijd opwindend is,” deelt een vrouw mee.

Voor ons, had mijn dienst als raadgever bij de uitoefening van zijn ambt twee bijkomende voordelen. Dat mijn echtgenoot naar mijn mening vroeg en die waardeerde was voor mij heel deugddoend, maar het diende ook om ons altijd maar dichter bij elkaar te brengen in onze relatie als gehuwd koppel.

Mettertijd, als ik zag dat Phil het goed deed, begon ik mij meer ontspannen te voelen en minder zorgen te maken over zijn aanvaarding. “Ben je zeker dat je alles mee hebt?” werd mijn enige vraag als Phil wegging voor de uitoefening van zijn ambt. Wat een verandering ten opzichte van de litanie van vragen waarmee mijn echtgenoot werd geconfronteerd toen hij pas was gewijd. Luisterend naar zijn homilie van op de kerkbank, vertrouwde ik er eenvoudig op dat zij goed zou zijn – misschien wel zenuwachtig en vertrouwvol terzelfdertijd, maar niettemin vertrouwvol. Ondanks het feit dat Phil zijn homilies kort hield en ‘to the point’, het maakte niet uit hoe lang hij reeds gewijd was, telkens mijn diaken voor een groep sprak, was ik altijd zenuwachtig voor hem.

Alhoewel het in de gaten houden van de uitoefening van zijn ambt mij ongetwijfeld tot zijn strengste criticus had gemaakt, wist ik dat ik ook zijn grootste fan was. Hoe fier was ik als hij assisteerde aan het altaar, iets nieuw opstartte in onze parochie, of constructieve veranderingen aanbracht in bestaande programma’s.

Phil laten voelen hoe fier ik op hem was en over zijn engagement dat hij genomen had, was een van de belangrijke opdrachten van mijn rol als fan (supporter); hem altijd loyaal zijn was de andere opdracht. Natuurlijk waren er ook andere omstandigheden die mij er toe noopten occasioneel mijn ontevredenheid over onze diaconale levensstijl uit te drukken. Phil had er trouwens recht op, had er zelfs nood aan, te weten wat ik voelde, omdat communicatie de basis van onze relatie was. Anderen in de diaconale gemeenschap deelgenoot maken van wat wij diep in ons voelden was nuttig voor degenen onder ons die diaken waren, maar eveneens voor de diakenvrouwen, want het liet ons ervaren dat wij niet alleen waren met de hetgeen wij meemaakten. Bij gelegenheid een dichte vriend of vriendin kritische kanttekeningen toevertrouwen, bijvoorbeeld als ik depressief was of overwerkt, hoefde niemand te kwetsen. Maar mij beklagen bij een lid van onze parohiegemeenschap betekende dat ik het risico nam om Phil’s goede naam en reputatie en zijn ambtelijk werk te beschadigen. Het maakte niet uit hoe ik mij op dat ogenblik voelde, ik wist dat het nodig was om een loyale fan te blijven van mijn echtgenoot en van zijn dienst in de kerk.

Als beschermer van Phil voelde ik het nodig mijn echtgenoot niet alleen te beschermen tegen degenen voor wie hij het ambt uitoefende. Met onze druk bezette levensstijl kwam mijn rol van pas als degene die ons gezin in het midden hield. Daar wij niet graag iemand kwetsten die ons heel nabij waren of niet wilden dat zij het diaconaat de schaarste van onze aanwezigheid, vooral die van Phil, zouden verwijten, deed ik een heldhaftige pogingen om heel bewust te letten op hetgeen in het leven van de anderen gebeurde. Aandacht hebben voor de noden van onze familie of vrienden – hetzij door betrokken of aanwezig te zijn bij feesten of door te helpen bij het uitvoeren van plannen, of door gewoonweg begripvolle luisteraars te zijn- dat was allemaal een deel van mijn job. “Vergeet niet dat er vrijdag een ontmoeting is van de welpen van de padvinders.” “Het is de verjaardag van je moeder. Hoe gaan wij het regelen om haar vanavond te bezoeken?” Mijn echtgenoot hoorde regelmatig deze en andere geheugensteuntjes.

Doordat ik de aandacht richtte op het middelpunt, konden Phil en ik samen wat voor ons belangrijk was op elk gegeven moment tot stand brengen. Door onze aandacht te richten op het belangrijkste werden wij geholpen om de rangorde in onze prioriteiten te behouden en ons leven in balans te houden, beiden even onmisbaar om in ons gezin stormachtig weer te vermijden.

Een andere rol die de diakenvrouw op zich neemt bestaat er in de barometer van het gezin te zijn. In verloop van de tijd verwierf ik een groeiende gevoeligheid voor de stemmingen, gevoelens en noden van alle gezinsleden – een gevoeligheid die mij in contact hield met het emotioneel klimaat van ons huishouden. Phil kon altijd van mijn gezicht aflezen, gekoppeld aan de toon van mijn stem, wat de gezinsatmosferische druk van de dag was. Als op mijn gezicht ‘storm’ stond te lezen dan wist mijn echtgenoot dat het tijd werd om uit te vinden waarom dat zo was. Op die manier konden wij de gepaste maatregelen nemen om het goede weer te herstellen en waren wij beschermd tegen het gevaar uit elkaar geblazen te worden door de extra drukte en onrust, dat het diaconaat in leven van ons allemaal had meegebracht.

Als ik voelde dat Phil zelf zijn eigen ergste vijand aan het worden was door overwerk, dan werd het tijd voor mij om hem in bescherming tegen zichzelf te nemen door de huishoudelijke beenschopper te worden.”Nee, deze week wordt er niet meer bijgepakt!” of “Hoe kunnen wij het wat kalmer aan gaan doen en wat meer tijd nemen voor jezelf?” Deze en gelijkaardige opmerkingen hielpen mij mijn diaken tegen zichzelf te beschermen als hij in zijn enthousiasme en zijn verlangen om aan pastoraal te doen, de neiging had om van tijd tot tijd te overdrijven.

Van de andere kant, als ik voelde dat Phil zou kunnen gekwetst worden omdat hij zichzelf aan het uit putten was of zich ontmoedigd voelde, dan werd ik zijn cheerleader aan de zijlijn. Hem een brede glimlach toeflitsen van op mijn plaats in de vergadering kon zijn zelfvertrouwen opkrikken als hij zenuwachting werd bij uitspreken van een homilie of als hij een groep toesprak. “Hoe trots ben ik op jou” wilde ik hem daardoor meedelen. En het was niet gelogen. Phil deed het goed in zijn ondernemingen, en zijn optreden maakte een verschil in onze gemeenschap – een feit waarvoor ik de vrijheid nam er hem aan te herinneren als het noodzakelijk was.

Als Phil gefrustreerd scheen door zijn onvermogen om meer voor de anderen te doen, dan wilde ik hem er aan herinneren, dat op het huidige ogenblik, onze kinderen opvoeden het grootste deel van onze tijd zou blijven in beslag nemen. Later, als de kinderen volwassen zouden zijn, dan zullen wij allebei vrijer zijn om werken van liefde te volbrengen buiten ons gezin.

Een bijkomende, echt vruchtbare manier om mijn steun en mijn vertrouwen in mijn echtgenoot te tonen, bestond er in zijn gebedspartner te worden. Eens dat wij tot het besef kwamen hoe belangrijk het gezamenlijk gebed was, werd het samen bidden, al was het maar enkele minuten, een belangrijk deel van elke dag. Als het enigszins mogelijk was woonde ik samen met mijn echtgenoot de jaarlijkse retraite voor diaconale koppels bij. Op die manier waren wij in staat om spiritueel te groeien, samen en persoonlijk, in een gedeelde ervaring. Bovendien, terwijl Phil buitenshuis bezig was met het uitoefenen van zijn pastoraat, probeerde ik elke dag tenminste enkele minuten te bidden om God te vragen Phil te zegenen in zijn werk. Zodoend werd ik zijn gebedssteun. Uiteindelijk kwam ik tot het besef dat thuis blijven om voor de kinderen te zorgen, terwijl ik dikwijls liever bij hem was geweest om hem te helpen in zijn pastoraal werk, op zichzelf reeds een gebed was.

Hoe dan ook, daar ik meende een belangrijk aandeel te hebben gehad in de vorming van Phil, verlangde ik er naar, en misschien had ik er zelfs nood aan, ook een groter aandeel in zijn apostolaat te hebben. Ik mocht dan wel niet gewijd zijn, ik had er geen enkele twijfel over om te onderkennen dat er wegen waren om actief te delen in zijn gewijd ambtelijk werk. Niettegenstaande het feit dat ik genoot van mijn gezin en wist dat de dingen die ik thuis deed heel belangrijk voor ons allen waren, was ik soms toch gefrustreerd door mijn beperkt aandeel als diaconaal ploegmanager. Ik kon het niet helpen dat ik de diakenvrouwen benijdde waarvan de kinderen reeds volwassen waren. Ongetwijfeld waren zij vrijer om hun echtgenoot te helpen indien zij daar voor kozen.

Hier waren de aanmoedigingen van Phil heel belangrijk om mij gaande te houden. “Bedankt dat mijn gerief voor het predoopselprogramma klaar lag toen ik van mijn werk thuis kwam.” “Er waren van morgen vriendelijke opmerkingen over mijn homilie. Ik waardeer echt de gedachten die je met mij deelde en je aanmoedigingen.” “Bedankt dat je het gazon hebt gesproeid. Ik keek er tegen op om het vanavond nog te moeten doen.” Deze en andere uitspraken van mijn echtgenoot hielpen mij er zeker van te zijn dat mijn rol in ons diaconaal werk belangrijk waren en ook werd gewaardeerd. Ondertussen keek ik uit néaar het ogenblik dat ik in staat zou zijn om meer ten volle deel te nemen aan het diaconaal apostolaat.

Beseffende dat de realiteit van het leven in een druk gezin met een huis vol opgroeiende kinderen en zeker zijnde van Phil’s waardering voor de kleine dingen die ik voor hem regelde, hielpen mij mijn stille, ondersteunende rol te aanvaarden als een bijzonder ‘ministry’ en op zich een geschenk aan mijn echtgenoot, mijn gezin, mijn kerk, en mijn God. Hoe fier was ik op Phil. Hoe fier was dat ik zijn stille steun was. Hoe fier was ik, als na verloop van tijd, de blijvende stille bewondering van anderen bemerkte, zowel voor Phil als voor zijn werk.

“Ben je ooit jaloers geweest van je echtgenoot?” vroeg een van de vrouwen mij. “Ik wil zeggen niet alleen van zijn uithuizigheid, maar ook van de bewondering die andere vrouwen voor hem hebben?” Wat de uithuizigheid betreft, dat verstond ik, maar wat de ‘andere vrouwen’ betreft daar had ik nooit iets ondervonden.

“Ik kon mijn man niet vinden tijdens een bijeenkomst na een speciale liturgische viering”, vervolgde zij.

“Dat is niet ongewoon,” lachte ik, veel relativerend. “Phil en ik hebben hetzelfde probleem om elkaar tussen al het volk terug te vinden.”

Maar mijn vriendin lachte niet toen zij haar ervaring verder vertelde. “Als ik rondom naar hem vroeg, had iemand gezien dat mijn man aan het babbelen was met een vrouw in een kamer achterin de hall. Dat op zich zou niet verkeerd zijn, maar iemand anders had mij juist verteld dat die bepaalde vrouw verliefd was op mijn man. Terwijl ik zelf mijn taartje met koffie was gaan halen, was mijn diaken echtgenoot een drankje gaan halen voor die ‘andere vrouw’.

“Het slechtste van al voelde ik mij toen ik mijn man vertelde wat ik wist en hoe jaloers ik was toen ik zag dat hij aan het babbelen was, alleen, met die bepaalde vrouw, dat hij mij niet kon begrijpen. “Je bent een domoor aan het worden. Jij legt die dingen verkeerd uit,” antwoordde hij mij. Maar ik wist dat ik niet dom aan het worden was. Die vrouw kon haar ogen niet van mijn man houden. Dat was voor mij een heel nieuwe ervaring, want ik was vroeger nog nooit jaloers van hem geweest, en ik had het echt moeilijk om met die situatie om te gaan. Gelukkig is die vrouw naar een andere parochie verhuist. Wat er ook van is, er schijnen tegenwoordig vrouwen te zijn die achter mannen met een romeinse boord lopen, en ik heb mij voorgenomen dat geen enkele van hen mijn man zal inpikken!”

Ik was er rustig van overtuigd dat ik nooit jaloers zou zijn op andere vrouwen in het leven van Phil – of zij nu met hem samenwerkten bij het uitvoeren van projecten of die hun bewondering voor hem uitdrukten. Tenminste dat was wat ik dacht, tot op een avond na een gebedsdienst. Uit eigen beweging bracht in het materiaal van Phil naar de auto, laadde ze in en reed de auto dichter bij de zaal waar de receptie doorging. De avond was koel en de boekentas, de bandopnemer en geluidsbanden waren zwaar en moeilijk te verplaatsen. “De dienares van de dienaar” dacht ik bij mezelf met een binnenpretje terwijl is sukkelde met de accessoires.

Toen ik de zaal binnenkwam waar de ontmoeting plaats vond, zochten mijn ogen onmiddellijk naar Phil, en het duurde niet lang voor ik hem vond – omringd door een half dozijn vrouwen die hem bewonderden. Wat mij echt overstuur maakte was dat hij leek te genieten van de aandacht. Voor het grootste deel waren het getrouwde vrouwen, en ik wist instinctief dat er weinig kans was, zelfs geen, dat er onder hen geïnteresseerd waren in een liefderelatie met mijn man. Alsof er toch iets geweest was, had Phil weldra zijn handen vol met mij, en hij was slim genoeg om er begrip voor te hebben. Waarom kon toen de lelijke kop van de jaloersheid komen opsteken?

Ik probeerde het incident uit mijn hoofd te bannen tot op de dag dat ik sommige van mijn ervaringen deelde met andere vrouwen van diakens. Als ik er hen over vertelde knikte een vrouw van in de zestig bevestigend. In feite was zij zo opgewonden dat zij zichzelf niet kon inhouden. “Ik begrijp helemaal wat je wil zeggen”, zegde ze. “Bijna juist hetzelfde is mij overkomen.”

Mijn persoonlijke ondervinding met afgunst maakt mij nog meer dan ooit vastbesloten om de romantiek in ons huwelijk te bewaren en de groei van onze huwelijksrelatie voortdurend te bevorderen. Op die wijze zou ik mij nooit bedreigd voelen door een of andere vrouw die geïnteresseerd zou geraken in Phil.

Het vertrouwen had nu zijn weg gevonden in ons leven als diakenvrouwen – vertrouwen niet alleen wat andere vrouwen betreft, maar ook in een ander belangrijk aspect van het apostolaat van onze man, namelijk dat zij dikwijls in vertrouwelijke mededelingen kregen. Phil werd soms geroepen om te luisteren naar sommige zeer persoonlijke aangelegenheden. Soms hoorde hij in feite de biecht van iemand alvorens die persoon zich tot een priester wendde om de genade van het sacrament van vergeving te ontvangen. Deze aangelegenheden, als zij aan hem persoonlijk werden meegedeeld, waren duidelijk alleen voor de oren van mijn man bestemd. Indien anderen zich goed voelden als zij Phil in vertrouwen konden nemen, dan was het nodig dat zij er zeker van konden zijn dat hij het niet verder zou vertellen, zelfs niet aan mij. Tot aan de wijding waren wij een koppel geweest dat de gewoonte had bijna alles met elkaar te delen en daarom was het niet gemakkelijk om voor lief te nemen uit dit klein deel van Phil’s leven uitgesloten te worden. Maar als ik goed naar mijn eigen leven keek, kwam ik tot het besef dat ook ik vrienden had die mij in vertrouwen namen, en het gebeurde dat ik mij niet vrij voelde daarover een woord verder te vertellen, zelfs niet aan Phil.

Door de houding aan te nemen: “Als de Heer mij iets wil laten weten dan zal hij daarvoor ook wel de weg vinden. Al het andere is niet belangrijk”, maakte het mij veel gemakkelijker het feit te aanvaarden dat de rol van vertrouweling soms eiste om geen vragen te stellen en geen antwoorden te krijgen.

Blijkbaar was vertrouwen een belangrijk deel van de rol waartoe ik geroepen werd te vervullen als vrouw van diaken Phil. De reden daartoe? Hoe vollediger ik mijn diaken vertrouwde, hoe bekwamer ik werd om afstand te nemen van sommige eisen ten opzichte van hem. Ik veronderstel dat ik als Mevrouw Mraz eerder bezitterig was wat de aandacht van mijn man ten opzichte van mij betrof, evenals wat de tijd betreft om samen dingen te doen. Hoe je het ook bekijkt, als vrouw van diaken Phil Mraz, vond ik dat het nodig was om afstand te doen van sommige aanspraken op Phil’s tijd en aandacht, zowel als het feit te aanvaarden dat heel wat zijn energie die hij vroeger gebruikte om samen met mij en ons gezin dingen te doen, nu rechtmatig aan anderen werd besteed.
Bij zijn wijding had ik een vreemd gevoel van verlating ondervonden toen Phil onze gebedsbank verliet en om zijn plaats aan het altaar in te nemen. Op dat ogenblik heb ik intuïtief geweten dat ik dat ik een deel van Phil terug aan God gaf om in de kerk te dienen. In mijn hart was hij nog “mijn diaken”, en zelfs nadat ik had uitgesproken dat ik hem vrij aan de Heer gaf om in zijn dienst te staan, had ik toch van tijd tot tijd de neiging om alles van hem terug te vragen.

“Het komt dikwijls voor dat ik er ik liever mijn man thuis bij mij zou houden, eerder dan dat hij weg gaat om anderen te dienen (ministering),” vertelde een diakenvrouw. “Er zijn veel gelegenheden dat ik hem mis samen zittend in de bidbank, vooral bij kerkelijke plechtigheden waarbij ik zoveel andere koppels samen zie zitten. Hoe graag zou ik hem aan mijn zijde hebben voor onze traditionele parochiale hernieuwing van de huwelijksbeloften, zeker als ik rondom mij koppels hand in hand hun beloften zie hernieuwen, staande voor hun glimlachende kinderen. Maar als het gebeurt dat wij op die dag dezelfde mis bijwonen, dan ben ik gelukkig als onze ogen elkaar ontmoeten over de hoofden heen van degenen die in de bidbanken zitten en wij wederzijds onze engagement ten opzichte van elkaar hernieuwen.”

“Het heeft voor een vrouw veel te betekenen als zij een kind laat gaan, maar het is een totaal andere kwestie als je uw echtgenoot laat gaan. Het is een beetje schrikwekkend, bijwijlen lijkt het of je op je eentje wordt achtergelaten, bijwijlen is het irriterend, en meestal het ongelegen,” vertelde een andere vrouw.

Geleidelijk aan werd het makkelijker wat afstand nemen van mijn persoonlijke aanspraken, maar niet van alles. Het is verbazingwekkend, maar door het feit dat ik mijn man niet bleef aanklampen of probeerde hem voor mij alleen te houden, werd een kettingreactie veroorzaakt van vreugdevolle gebeurtenissen. Hoe meer vrijheid Phil van mij ontving, hoe meer ik van hem terugkreeg: zijn liefde, zijn bewondering en hoe meer hij zichzelf aan mij meedeelde. Hoe meer ik afstand nam van bezitsdrang en overbescherming, hoe meer hij in staat was om met grotere vrijheid en zelfvertrouwen te dienen. Het is in feite zo dat Phil mij nodig had als degenen die hem vrijheid schonk om te groeien en meer en meer de diaken te worden waartoe God hem geroepen had te zijn. Door vertrouwen te geven en hem los te laten had ik een andere en nieuwe rol verworven – diegene die bekwaam maakte, die het mogelijk maakte, degene die kansen schiep.

Het feit dat ik Phil bij de wijding hielp bij het aantrekken van de liturgische gewaden was een uitwendig teken geweest voor mijn bereidheid hem te ondersteunen bij zijn werk voor de kerk én mijn bereidheid om hem daarbij te helpen met alles wat in mijn macht lag. Maar ik ben er mij bij de wijding weinig van bewust geweest wat het leven als diakenvrouw allemaal met zich mee zou brengen.

De lijst van de rollen was veel langer dan ik mij ooit had kunnen inbeelden wat het zou worden: echtgenote, beminde, kameraad, beste vriendin, huishoudster, gezondheidsraadgever, diaconale ploegmaat, privésecretaresse, beschermer, onderwijzeres, strengste criticus, raadgever bij het ambtelijk werk, loyale fan (trouwe supporter), gezin-in-het-midden houder, gezinsbarometer, foot stomper, cheerleader, gebedspartner, gebedsondersteuner, ploegmanager, stille supporter, vertrouwengeefster, luisterend oor, vrijheid schenker, bekwaammaakster.

Ik neem aan dat ik als vrouw van Phil altijd al deze dingen voor hem ben geweest. Maar om een of andere reden waren samen met de wijding de noden van Phil’s zijde toegenomen en bij mij een verhoogd bewustzijn van die noden. Als je ze een voor een bekeek leken elk van de bijkomende noden klein en zonder grote betekenis vergeleken met mijn vroegere vrouwelijke rol. Het grootste deel van die bijkomende rollen hadden in mijn leven hun weg gevonden zonder dat ik het me zelf realiseerde. Echter, samen genomen namen de verschillende soorten een aanzienlijker deel van mijn tijd en energie in beslag dan ik ooit had verwacht of beseft, daar elke soort werk een bepaalde hoeveel van lichamelijke, mentale, of emotionele tijd in beslag nam. Elk van de bijkomende opdrachten hadden er toe gediend mijn reeds drukke leven nog ingewikkelder te maken, doordat zij bij mijn voortdurende veranderde lijst van persoonlijke verantwoordelijkheden toegevoegd werden.

“Het leven van een vrouw is een voortdurende ervaring van verandering, naar mijn mening veel meer dan in het leven van een man het geval is,” zegde een andere vrouw. “ De meeste levenservaringen die wij als getrouwd koppel meemaken hebben een grotere invloed op de vrouw dan op de man.” Uitspraken als deze en van andere diakenvrouwen hebben mij geholpen mijn theorie te ondersteunen dat als een man gewijd is, dat in vele, maar niet in alle gevallen zo is, dat zijn vrouw de enige is die geconfronteerd wordt met zoveel bijkomende verplichtingen en zorgen, die als gevolg hebben dat zij dikwijls een meer overstresst leven leidt dan haar man.

Een artikel in een nationale diaconale uitgave bevat bewijzen die mijn vermoeden verder ondersteunen. Diakens en hun vrouwen die tijdens een workshop over burnout (tijdens een jaarlijkse regionale diaconaatsconferentie in Denve) bijwoonden moeste zestien vragen beantwoordden van een Inventaris over burnout bij geestelijken (Clergy Burnout Inventory). Elk van hen moest daarbij een persoonlijk waardecijfer toekennen. Op de vijfenzestig diakens die gebruik maakten van deze vragenlijst, ontdekten 20 procent dat zij een bepaalde graad van burn-out hadden ondervonden. Maar evenwel, van de negenveertig vrouwen die de zelfde vragen beantwoordden, hadden bijna 35 procent scores die aanwezen dat zij verschillende graden van burnout hadden ondervonden. Vrijwel 15 meer vrouwen dan mannen leden onder symptomen van burnout. De voorstellingen van de hoogste scores wat betref burnout vormen eens te meer een overtuigend bewijst die mijn hypothese ondersteunen. Slechts één man, maar zeven vrouwen, scoorden in die rang. Eén en half procent van de mannen tegenover 14 3/16 procent voor de vrouwen waren uiterst burnout.[iii]

De gepubliceerde resultaten van workshoponderzoek ondersteunde mijn vermoeden dat veel van de vrouwen meer moeilijkheden hadden dan hun mannen om rustig om te gaan met de drukte en de stress die het diaconaat in hun leven had teweeg gebracht. Het bewees ook dat veel andere vrouwen, niet alleen die van ons bisdom, gelijkaardige spanningen (als ik - ?) hadden ondervonden. Terwijl men geneigd is om de aandacht te richten op de mannen in het diaconaat en alles wat zij er door meemaken, zou het misschien goed zijn dat men ook wat meer aandacht zou schenken aan wat er met de vrouwen gebeurt.

Ik weet niet of het onze bisschop besefte toen hij bij de wijding van onze mannen er voor waarschuwde dat hun wijdingsambt lijden met zich zou meebrengen, dat het diaconaat voor de vrouwen ook lijden zou mee brengen? Misschien leek het lijden in die tijd niet zo waardevol (?), alles wat ik meemaakte om mij aan te passen aan mijn rol van diakenvrouw was de moeite waard. Het bijkomend werk, de stress en de emotionele strijd als gevolg van mijn aanvaarding van alle aspecten van mijn dienstbaarheid (ministering) tegenover mijn echtgenoot hebben van mijn kant geleid tot een enorme grote persoonlijke groei.

Ofschoon ik oppervlakkig gezien nog altijd dezelfde vrouw lijk die slaafs haar man achterna liep toen hij tot de opleiding voor diaken werd aangenomen, het feit dat het diaconaat zoveel verandering in ons leven heeft teweeg gebracht, kan mij niet onberoerd achtergelaten hebben. Bij het onderzoek naar wat het betekent een diakenvrouw te zijn, is het misschien nodig na te denken over de vrouw die op haar eigen voeten staat.[iv]

Vertaling Maurice Temmerman

04-10-2006 om 12:19 geschreven door Tembug

HET DIAKENSCHAP…

• biedt mij de kans om structurele onrechtvaardigheden te veranderen.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• geeft mij de mogelijkheid om wijdingsambt en huwelijk te verbinden.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• is voor mij een goed alternatief voor het priesterschap

!..1..!..2..!..3..!...4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• maakt dat de diaken zichzelf ziet als een geestelijke of clericus.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• opent voor mij de mogelijkheid om tot de vernieuwing van de kerkstructuren bij te dragen.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

TESTRESULTATEN

• standpunt 1:
• standpunt 2:
• standpunt 3:
• standpunt 4:
• standpunt 5:

• Welke hoofdletters komen het meest voor?

A = Samaritaan

B = Profeet

C = Leviet.

01-10-2006 om 20:46 geschreven door Tembug

Parochie: “Samen het dak op!”
Soms lekt het dank van onze kerk. Wij vinden dat maar raar.We gaan al gauw denken dat het dak niet meer deugt.Maar in feite liggen er duizenden pannen op het dak, diegoed zijn. Ze liggen schouder aan schouder.De één steunt op de ander. Ieder zorgt dat op zijn plekjehet hemelwater wordt opgevangen en doorgeschoven naar beneden.En die duizenden pannen samen houden het dak dicht. Maar als er één pan is, die scheef ligt of dwars, dan is het al mis. Dan zeggen we niet: “die pan lekt,”maar we zeggen: “het dak lekt”. Dan krijgen die duizenden goede pannen de schuld, omdat één pan niet deugt.Zo gaat dat ook vaag in het leven.Als onze voetbalclub heeft verloren, dan deugen de scheidsrechters niet. Als we een bekeuring krijgen deugt de politie niet. Als we het niet eens zijn meteen priester, dan deugt heel de Kerk niet.We staan gauw klaar met oordelen en willen graagde fouten van anderen breed uitsmeren. Het is geen fijne gewoonte.Op die manier zijn wijzelf de-pan-die-scheefligt.En in plaats van dit te erkennen, zeggen we liever:“Het dak lekt.”Zijn wij niet samen de “samen-leving”?Zijn wij niet samen de Kerk?Pan-naast-pan, steunend op elkaar?

Daarom: samen het dak op, heel gezellig!

Auteur: onbekend

01-10-2006 om 14:02 geschreven door Tembug

De diakenspiegel

In de onderstaande ‘diakenspiegel’ kan elke diaken zien tot welk diakenmodel hij zich het meest voelt aangetrokken of beter, in welke mate de drie modellen in zijn persoon vermengd zijn en welk model bij hem de klemtoon krijgt.

Daarbij kan tot onze geruststelling gezegd worden dat elke diaken op de eerste plaats een uitzondering is, een op zichzelf staand geval. Maar daarnaast is het ook goed om weten, dat bij alle persoonlijke originaliteit waarin een diaken zijn ambt verstaat en uitoefent, er bij bepaalde groepen van diakens zo veel overeenkomsten en verwantschappen zijn, dat zij met recht en reden tot modellen kunnen gebundeld en volgens hun overeenkomsten kunnen gegroepeerd worden.

Dat doet niets af aan de originaliteit van elke diaken, want uit het empirisch onderzoek blijkt dat binnenin de drie modellen belangrijke variaties te noteren vallen.

Bovendien is geen diaken een zuiver model en zal hij met grote waarschijnlijkheid kenmerken van de drie modellen in zichzelf kunnen herkennen.

Toch kan elke diaken in de diakenspiegel voor zichzelf vaststellen dat hij met één van de drie modellen meer verwantschap vertoond dan met de andere twee.

Uit zijn spiegelbeeld kan elke diaken met grote waarschijnlijkheid leren welke zijn sterke kanten zijn in de uitoefening van het diaconaat. Terzelfder tijd kan hij ook bij de andere modellen hun sterke kanten ontdekken en die bij hemzelf niet of in veel mindere mate aanwezig zijn.

Door de onderlinge band van de diakens die anders zijn wint de diakengemeenschap van een bisdom aan kracht en sterkte.

En er is nog meer mogelijk: elke diaken afzonderlijk kan ‘in de school’ van de twee andere modellen ter lere gaan en zich door die ‘anders geaarde diakens’ tot zelfontwikkeling laten aansporen.

Hoe de diakenspiegel gebruiken?

Deze diakenspiegel kan gemakkelijk gebruikt worden.

In elk van de vijf volgende vakken lees je stellingen waarover elk van de drie modellen van mening verschillen.

Je kiest bij elke stelling of zij voor jou hout snijdt (= 5) of helemaal niet (= 1), of je ermee eens bent of niet met eens bent.

Heb je je keuze gedaan, dan zoek je de hoofdletter (A,B, C) die het dichtst bij je keuzen (tussen 1 en 5 ) staat.

Deze hoofdletters noteer je dan in van de zes ‘Testresultaten’.

Daar krijg je, zodra je de vijf vakken met stellingen hebt overwogen, vijf keuzes en voor elke keuze een hoofdletter A, B, C.

Je ziet dan onmiddellijk de hoofdletter die het meest voorkomt in het resultaat!

Als de A het meest voorkomt, dan ben je vooral geneigd het model van de Samaritaan gestalte te geven.

Zijn de B’s in de meerderheid dan je ben je vooral aangetrokken door de profeten onder de diakens.

Overwegen de C’s dan ben je vermoedelijk een leviet.

Hoogst waarschijnlijk zal blijken dat niemand vijfmaal dezelfde hoofdletter heeft genoteerd.

Als dat wel zo zou zijn dan ben je een ‘zuivere’ vertegenwoordiger van één van de drie modellen. Dat zou heel uitzonderlijk zijn.

Hoogst waarschijnlijk komen er in je ‘testresultaten’ verschillende hoofdletters voor, een bewijs dat je zelf een gemengd model vertegenwoordigt.

HET DIAKENSCHAP…

• biedt mij de kans om structurele onrechtvaardigheden te veranderen.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• geeft mij de mogelijkheid om wijdingsambt en huwelijk te verbinden.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• is voor mij een goed alternatief voor het priesterschap

!..1..!..2..!..3..!...4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• maakt dat de diaken zichzelf ziet als een geestelijke of clericus.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

HET DIAKENSCHAP…

• opent voor mij de mogelijkheid om tot de vernieuwing van de kerkstructuren bij te dragen.

!..1..!..2..!..3..!..4..!..5..!

A C

B

TESTRESULTATEN

• standpunt 1:
• standpunt 2:
• standpunt 3:
• standpunt 4:
• standpunt 5:

• Welke hoofdletters komen het meest voor?

A = Samaritaan

B = Profeet

C = Leviet.

In het referaat van Paul M. Zulehner worden de drie modellen van ‘Samaritaan’, ‘Profeet’ of ‘Leviet’ beschreven. Je kan ook zijn boek raadplegen: Paul M. Zulehner, Dienende Männer – Anstifter zur Solidarität. Diakone in Westeuropa, Schwabenverlag, 2003, p. 78 – 82 voor ‘ de diakenspiegel’ en voor de duiding van de drie diakenmodellen p. 65 – 69.

De diakens in het Duitstalige West-Europa kennen wel degelijk één gemeenschappelijke trek in het verstaan en de uitoefening van hun diaconaat. Zij zien het diaconaat als een teken van de solidariteit van God met de mensen en vooral met mensen in nood. Dat is het grondthema. Anderzijds zijn in hun antwoorden op belangrijke vragen ook grote verschillen aan te wijzen. Zij kunnen worden herleid tot drie variaties op het ene grondthema.

Er zijn meerdere oorzaken daarvoor aan te wijzen.

Wij weerhouden hier slechts de eerste oorzaak. Hun antwoorden op die vragen verschillen door de aard van de diaconie waartoe zij zich aangetrokken voelen. In het pastoraaltheologische onderzoek is het gemeengoed geworden om twee vormen van kerkelijke diaconie te onderscheiden.

De ene vorm verzorgt de slachtoffers van het onrecht. In de pastoraaltheologie noemt men dat dan ook de ‘verzorgende diaconie’.

De tweede vorm stelt alles in het werk om te verhinderen dat er nog slachtoffers van het onrecht vallen. Zij werkt niet alleen ‘verzorgend’ maar vooral ‘preventief’. Zij bestrijdt alle structuren die veroorzaken dat er slachtoffers van het onrecht vallen: armen, verdrukten,… Deze vorm noemt men de ‘politieke diaconie’.

De Latijns-Amerikaanse kerk gebruikt de parabel van de barmhartige Samaritaan om dit onderscheid te verduidelijken. Zoals Jezus de parabel vertelt gaat het om de helpende of verzorgende diaconie. Door middel van vragen wordt de parabel verder ontwikkeld. Wat zou er moeten of kunnen gebeuren opdat er morgen niemand meer in de handen van rovers valt? En nog verder: ‘Wat zouden wij moeten doen opdat niemand nog genoodzaakt wordt (of zou worden) om rover te worden?

Zulke vragen brengen ons onvermijdelijk van de ‘verzorgende diaconie’ naar de ‘politieke diaconie’. Nu staat niet zo zeer het slachtoffer in het middelpunt, maar de vraag hoe voortaan slachtoffers kunnen vermeden worden door de verandering van slachtoffer-producerende-structuren. De verandering van zulke structuren bleek in de geschiedenis van het volk Israël één van de hoofdopdrachten van de profeten.

Op de achtergrond van het onderscheid tussen ‘verzorgende diaconie’ en een ‘politieke diaconie’ worden de eerste twee variaties op de grondmelodie van het diaconale ambt zichtbaar:

- Er zijn diakens die meer aan de zijde van slachtoffers van het onrecht staan;

- Daarnaast zijn er diakens die niet alleen het slachtoffer zien, maar ook de slachtoffer-producerende-structuren (= “zondige’ structuren) in kerk en maatschappij en hoe zij die kunnen veranderen.

DRIE AMBTPROFIELEN

DE SAMARITAAN: de verzorgende diaconie in persoon

De diaken die bij voorkeur zijn plaats ziet aan de zijde van de slachtoffers, noemen wij in navolging van de parabel van de barmhartige Samaritaan, ‘de Samaritaan’ onder de diakens. Het is de sterke kant van de diaken-Samaritaan om onmiddellijk hulp te bieden, meestal daar waar hij voltijds of als vrijwilliger werkzaam is. De diaken-Samaritaan ziet de mensen die onder het lijden gebukt gaan en snelt toe om ze te verzorgen, maar heeft geen of geen klare kijk op de schadelijke onrechtstructuren.

Deze diakens weten van aanpakken.

Zij hebben ook sterk de neiging om zich met de dagelijkse pastorale noden van een parochie te bekommeren. Dikwijls zijn zij diaken geworden omdat een pastoor hen heeft gevraagd ‘zijn helper’ te worden. Zij ondersteunen de pastoor in alles wat bij zijn pastorale werk komt kijken. Daardoor krijgt het diaconaat sterk de nadruk als helpende functie.

DE PROFEET: de profetische diaconie in persoon

In tegenstelling tot het eerste model van diaken zien wij een tweede model of type naar voren komen. Het is de profeet-diaken.

Dit type diaken is niet alleen bereid de slachtoffers van het onrecht te helpen, maar heeft ook en vooral oog voor de rol van de structuren. Hij haalt de drenkelingen niet alleen uit het water, maar gaat ook stroomopwaarts kijken hoe het komt dat er drenkelingen in het water terecht komen en probeert te voorkomen dat het nog gebeurt. De profeet-diaken wil werken aan de verandering van onrechtproducerende structuren in de kerk en maatschappij[i].

Het geeft te denken dat de profeten onder de diakens de voorrang geven aan het werken aan de onrechtvaardige kerkelijke structuren. Het werken aan de maatschappelijke onrechtvaardige structuren komt slecht op de tweede plaats. De concentratie op de binnenkerkelijke structuren komt vooral voor bij de voltijdse diaken, bijvoorbeeld de diakens die werken in dienst van kerkelijke projecten. Dat is de profeten onder de diakens ook niet onbekend. Zij werken dan ook liever niet in de parochiepastoraal, maar geven er de voorkeur aan zich te engageren in het kader van grotere kerkelijke apostolaatswerken ofwel in niet-kerkelijke sociale netwerken.

Hier moet de vraag gesteld worden welke vorming en bijscholing er nodig is opdat diakens niet alleen zorgen voor de slachtoffers van het onrecht, maar ook verhinderen dat door hun politieke diaconie slachtoffers van het onrecht vallen. Want “de meest efficiënte vorm van naastenliefde is de politiek”, zegde Paulus VI.

Hoe leren diakens de maatschappelijke verbanden beter begrijpen? Welke middelen staan er hen (en met hen de kerk) ter beschikking om politie-maatschappelijke invloed uit te oefenen? En vormt het feit dat zij tot het gewijde ambt behoren geen handicap, want politiek-maatschappelijke bemoeiingen door ambtsdragers wordt meer in vraag gesteld als die van niet-gewijde kerkleden? Blijft er op de duur voor de diaken alleen het werken aan de hervorming van de kerkelijke structuren over?

DE LEVIET: de kryptopriester[ii]

De eerste twee modellen van het diaconaat vinden hun ontstaan in de polarisatie tussen de verzorgende en de politieke diaconie.

Het derde diaconaatsmodel ontstaat vanuit een heel andere motivering. Voor deze diakens is het heel belangrijk dat de uitoefening van hun wijdingsambt kan samengaan met hun huwelijk. Het diaconaat maakt het deze mannen mogelijk om nu reeds – aldus de grote meerderheid – het kerkelijk ambt te verbinden met het huwelijk.

In deze groep diakens zijn er veel (71%; onder de profeten zijn er 48 %, onder de Samaritanen 54 %) die er reeds aan gedacht hebben priester te worden en die nog altijd bereid zijn – tenminste onder andere voorwaarden – om priester te worden ( 49 %; profeten 28 % en Samaritanen 35 %)[iii]. Door de gerichtheid op het priesterschap (maar niét omdat hij een bocht maakt om het slachtoffer!), noemen wij deze derde variant van het éne diaconaat, levieten.

Levieten lijden in de uitoefening van hun diaconaat er het meest onder dat vele kerkleden van hen verwachten dat zij priesterlijke opdrachten zouden uitoefenen: zoals bijvoorbeeld in het ziekenapostolaat de biecht horen en het ziekensacrament vieren. Zij lijden er ook onder dat in hun diepste zelf deze wens leeft, maar niet vervulbaar is.

Levieten zijn kryptopriesters ofwel diakens in presbyterale standby[iv].
Het huidige priestertekort komt hen goed uit. De levieten herinnen de kerk eraan dat er veel diakens zijn met parochie-ervaring die tot priester zouden kunnen gewijd worden, op voorwaarde dat het celibaat en priesterambt worden losgekoppeld.

…Behalve het onze[v]

Lieve mensen,

Christus heeft nu geen handen meer

om uit te strekken naar degenen die lijden –

behalve de onze.

Hij heeft geen ogen

meer om zijn liefde te delen

met degenen

die aan eenzaamheid en wanhoop kapot

gaan –

behalve de onze.

Hij heeft geen voeten meer

die hem dragen naar degenen

die in het donker uitgeteld liggen –

behalve de onze.

Hij heeft geen hart meer

dat breken kan bij

het zien van een stervend kind –

behalve de onze.

Teresia van Avila

Bewerking door diaken Maurice Temmerman

30-09-2006 om 20:05 geschreven door Tembug

Wanneer de wereld een dorp was…(blog)

Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners

zouden er 564 Aziaten wonen,

210 Europeanen, 80 Zuid-Amerikanen

en 60 Noord-Amerikanen, 86 Afrikanen.

Wanneer de wereld een dorpwas met 1000 inwoners

zouden er 700 niet-blanken wonen en 300 blanken.

Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners

zouden er 300 christenen wonen,

159 met een gekleurde huid en 141 blanken.

Naast hen zouden er 700 niet-christenen leven.
Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners

zouden er 700 niet kunnen lezen of schrijven,

zouden er 600 in sloppenwijken of mensonwaardige hutten leven,

zouden er 500 hongerig of onvoldoende gevoed

naar bed gaan elke dag,

zou de helft van het inkomen bij 60 mensen terecht komen.

De andere helft zou door de 940 overigen mogen gedeeld worden.

Wanneer dit de situatie van ons dorp zou zijn,

zou zij ons te denken geven.

Wat een uitdaging om vanuit zo veel

verschillende radicale, culturele en religieuze

achtergronden elkaar te vinden.

Wat een mogelijkheid tot uitwisseling

en onderlinge verrijking.

Maar ook: wat een noodzaak om een aantal toestanden te veranderen.

Als dit ons dorp zou zijn, dan wisten we het wel.

Maar het is in feite ons dorp,

want het is onze wereld,

en zó groot is die ook niet meer.

Auteur: onbekend.

30-09-2006 om 18:13 geschreven door Tembug

BRAAMBOS OVER ECONOMIE EN GELD EN KERK EN MANAGEMENT
BRUSSEL (KerkNet/Braambos) - Frans Crols studeerde economische wetenschappen aan de UFSIA. Na zijn vervangende legerdienst als ontwikkelingshelper in Congo werd hij medewerker aan de Gazet van Antwerpen, waar hij pionierswerk verrichtte op het gebied van de economische journalistiek. Nu is hij directeur van 'Trends Magazine'. In de uitzending van 1 oktober 2006, op Eén om 9 uur en op Canvas omstreeks 23 uur, spreekt hij over economie en geld, kerk en management maar ook over zijn geloof in God, het belang van de liturgie en de figuur van Jezus van Nazaret. In deze uitzending zit ook de eerste aflevering van de nieuwe reeks 'Sterke Verhalen', waarin 'De Goede Herder' centraal staat.Omdat evangelieverhalen best wat uitleg kunnen gebruiken, pakt Braambos uit met de derde televisiereeks 'Sterke Verhalen'. Daarin snellen Bijbeldeskundigen ter hulp om teksten te situeren, begrippen te verduidelijken en literaire genres te verkennen. Prangende vragen v an verscheidene lezers vormen het uitgangspunt voor verdere exploratie. Uit getuigenissen blijkt dat het een boeiende onderneming is om het evangelie te vertalen naar het concrete leven. Gastvrouw van dienst is Iny Driessen. 'Ik ben de goede herder.' is één van de meest beeldende uitspraken die Jezus over zichzelf doet. Hoewel de schaapherder uit het straatbeeld is verdwenen, kunnen we ons zonder veel moeite de liefdevolle zorg van een herder voor zijn schapen inbeelden. Blijven we stilstaan bij dit ietwat romantische beeld of wil Jezus ons meer vertellen? Zijn er vandaag nog 'goede herders'? Wie zijn de schapen? En er zijn ook huurlingen en wolven .

29-09-2006 om 16:57 geschreven door Tembug

“Indianen die in nauw contact staan met de Natuur en haar Meester, leven niet in het duister. Wist u dat bomen spreken? Ja, dat doen ze. Ze spreken tegen elkaar, en ze spreken ook tegen u als u maar luistert. Maar blanken luisteren jammer genoeg niet. Ze hebben nooit naar Indianen leren luisteren, wat zouden ze dan naar de stemmen van de Natuur luisteren? Zelf heb ik van de bomen veel geleerd: soms vertellen ze van het weer, dan van de dieren, dikwijls ook van de Grote Geest.”

“Mijn volk en de blanken weten dat ik er niet aan denk om ook maar het kleinste stuk van mijn grond te verkopen, en ik wil ook niet dat de blanken de bomen omhakken, vooral de eiken niet. Ik houd er veel van de eikenbosjes. Ik kijk er graag naar, omdat ze de stormen van de winter en de hitte van de zomer trotseren. Ze lijken op ons, want hoezeer ze ook bloot staan aan het geweld van weer en wind, ze krijgen daarvan ook kracht.”

“Alles wat beweegt, staat van tijd tot tijd hier en daar stil. Een vogel vliegt rond, maar hiér blijft hij een tijdje zitten om zijn nest te bouwen, en dáár om van het vliegen uit te rusten. Een man die op weg is, blijft staan als hij wil. Zo heeft ook de Schepper gepauzeerd. Een plaats waar hij zijn tocht heeft onderbroken, is de zon, de mooie, stralende zon. Ook bij de maan, bij de sterren en de winden heeft hij gestaan. Waar bomen groeien en dieren leven, heeft hij vertoefd, en een indiaan is die plaatsen indachtig, en stuurt zijn gebeden daarheen, om de plek te bereiken waar de Schepper gerust heeft, en om haar hulp en zegen te verkrijgen.”

Getuigenissen van Noordamerikaanse Indianen, opgetekend door T.C. McLuhan, Canadese antropologe, in: Wie der Hauch einen Büffels im Winter

29-09-2006 om 08:23 geschreven door Tembug

28-09-2006 om 20:12 geschreven door Tembug

28-09-2006 om 17:41 geschreven door Tembug

'IEDEREEN IS DE MOEITE WAARD'
KAJ gaat tijdens nieuwe werkjaar aan de slag rond het thema 'Ik ben Uniek' BRUSSEL (KerkNet) - "KAJ werkt tijdens het nieuwe werkjaar rond het thema: 'Ik ben Uniek'. Het is een slogan om aan te duiden dat iedereen de moeite waard is. Kardinaal Cardijn zei in zijn tijd : "Elke jonge arbeider is meer waard dan al het goud van de wereld." Dit jaarthema is daar de hedendaagse vertaling van. Ik ben uniek. Ik mag er zijn, met mijn kwaliteiten en gebreken. We hopen een jaar te werken rond zelfbeeld van jongeren, rond hun kwaliteiten en het respect voor elk lid van de groep. De boodschap: 'Ik ben uniek' wordt uitgedragen door IBU ( let op de afkorting)", zegt Stefan Robbrecht van KAJ. "Elke groep, wij noemen dat een werking, krijgt in het begin van het werkjaar materiaal om rond IBU te werken. Echt schitterend, flitsend materiaal waar jongeren graag mee aan de slag zullen gaan. Elke werking krijgt een mapje met daarin 48 fiches met vormingsmethodieken. Met deze vormingsmethodieken kunnen de plaatselijke kernleden activiteiten op maat maken voor hun 'u nieke' ledengroep. De fiches zijn opgedeeld naar leeftijd ( -16, +16, +20 en 'over alle leeftijden heen'), maar ook naar inhoudelijke benadering. Er zijn fiches met 'Hoe Ist'-methodieken. 'Hoe Ist?' is de vraag die centraal staat bij KAJ en waarop we ons heel vormingsaanbod op steunen. Deze 'Hoe Ist'-methodieken geven de mogelijkheid aan jongeren om zelf te vertellen en te getuigen hoe ze zichzelf zien en wat zij uniek of minder leuk vinden aan zichzelf. Een tweede soort zijn de bezinningsmethodieken. Die worden gebruikt voor stiltemomenten. De evangelische boodschap van respect is in elk tekst of elke verhaal aanwezig. Een derde reeks behandelt de methode van kardinaal Cardijn en van de hele KAJ: Zien - Oordelen - Handelen. Via deze fiches kun een plaatselijke werking een traject opzetten om naar een inhoudelijke of symbolische actie te werken. Het moment waarop we met een aantal acties naar buiten willen komen is Goede Vrijdag, de actiedag van KAJ. Naast dit mapje me t fiches, zijn er ook nog affiches en stickerblaadjes. Die dienen om de boodschap 'Ik Ben Uniek' verder uit te dragen dan de leden en kernleden van de plaatselijke werkingen. Zo wordt iedereen geprikkeld om eens na te denken rond zichzelf en zijn relatie met de ander." Acties "Vorig jaar zijn we afgestapt van één centrale actie die op voorhand is vastgelegd door het nationale bestuur. Sinds vorig jaar werken we met 17 regio's die allemaal zelfstandig onderzoek uitvoeren en acties in elkaar steken. De actiedag waarop al die regio's naar buiten komen is Goede Vrijdag. Deze formule was vorig jaar een succes en daarmee hebben we meer dan duizend jongeren bereikt. Dit jaar bouwen we dus op die formule¬ voort. Het actiethema is 'Ik Ben Uniek' en elke regio zal in de loop van het werkjaar starten met een traject richting Goede Vrijdag." "Daarnaast doen we mee aan een Europese actie in Passau om aandacht te vragen voor een degelijke werkgelegenheid voor jongeren. Die actie vindt plaats eind november en we hopen met 50 gemotiveerde, jonge militanten ter plaatse te zijn. Om jongeren voor te bereiden op deze actie, zijn we vorig jaar al gestart met het bevragen van jonge werklozen." Kardinaal Cardijn "De inspiratie van Cardijn is nog heel actief binnen de beweging. Zijn gedrevenheid en visie zijn nog toonaangevend in de keuze van de doelgroep de manier van werken. Katholieke actie is vervangen door christelijke waarden, die nu als universeler worden gezien. 'Zien - Oordelen - Handelen', de arbeidersmethode waarmee hij duizenden jonge arbeiders heeft gevormd, wordt consequent toegepast in elke publicatie en elk persoonlijk contact ( zoals we onze begeleidende gesprekken met kernleden noemen). Ook voordoen, meedoen, doendoen, het niet-schoolse leren, zit er nog goed in. De keuze voor de unieke capaciteiten van elke jonge mens is bewezen in de keuze van het jaarthema en de recente herdefiniëring van de doelgroep. Het blijft een zoektocht om de visie van Cardijn te vertalen naar de hedendaagse realiteit. Cardijn zou waarschijnlijk resoluut aanwezig zijn in de kerken waar momenteel nog altijd tientallen mensen zonder papieren actievoere n voor een rechtvaardig bestaan. Als beweging durven we misschien te weinig afwijken van de weg die we als jeugd- en jongerenbeweging hebben toegewezen gekregen. Iedere goede 'Kajotter' moet eens in den bak gezeten hebben, daar roepen we om begrijpelijke redenen al helemaal niet meer voor op. Eigenlijk zijn we te braaf geworden als beweging." Volgens sommigen zitten jeugdbewegingen opnieuw in de lift, maar bij KAJ merkt men weinig verschil. "Het is zo dat we met onze beweging al jaren op een status-quo zitten. Jeugdbewegingen die al op jonge leeftijd beginnen ( 6 jaar of jonger) fungeren dikwijls als kinderopvang en daar is tegenwoordig veel vraag naar. Als jongerenbeweging die begint vanaf 12 jaar, plukken wij daar de vruchten niet van en blijft het actief zoeken naar leden. De nood naar gemeenschap is groot, maar het blijft moeilijk om jongeren over de drempel van je lokaal te krijgen." Nieuwe uitdagingen De Vlaamse jeugdbewegingen worden met een aantal nieuwe uitdagingen geconfronteerd, onder meer multiculturaliteit. "Over die nieuwe uitdagingen is veel te doen binnen de Vlaamse Jeugdraad. Het hele jeugdwerk ziet natuurlijk wel wat in het aanpakken van de uitdagingen van de samenleving, maar ze waarschuwen ook voor de hoge verwachtingen die soms aan het jeugdwerk worden gesteld", zegt Stefan Robbrecht. "Als KAJ, die toch altijd wel de ambitie heeft om maatschappelijk wel wat in beweging te zetten, doen we voort zoals we bezig zijn. We houden ons zo min mogelijk bezig met kantoorvergadering en woordenkramerij. We zetten al onze middelen in om op gemeentelijk vlak te werken aan deze uitdagingen. Jongeren met een laag zelfvertrouwen een hart onder de riem steken, jongeren die uit de boot dreigen te vallen aan huis bezoeken, ingaan tegen de racistische taal die soms wordt gehanteerd, kernleden leren hoe ze ervoor kunnen zorgen da t 'iedereen' zich kan thuis voelen in onze werking. Wij geloven heel sterk in persoonlijk contact tussen mensen en daar investeren we in. Misschien de reden waarom we niet zoveel meer te horen zijn in de plaatsen waar het grote woord wordt gevoerd. Een koepel als het ACW kan onze bekommernissen politiek vertalen. Eigenlijk bouwen wij heel plaatselijk aan menselijk contact en zenden we maar af en toe de grote oplossingen de wijde wereld in." Meer info via e-mail: stefan.robbrecht@kaj.be, tel: 0486 20 73 70.

27-09-2006 om 18:41 geschreven door Tembug

Campagne Welzijnszorg BRUSSEL (KerkNet) - Welzijnszorg maakt zich zorgen, want armoede groeit op een onderhuidse manier. Het aantal mensen dat een beroep moet doen op voedselpakketten en noodopvang neemt elk jaar toe en ook de kloof tussen arm en rijk neemt steeds verder toe: "14,8 procent van de Belgen leeft met een armoederisico . Concreet wil dat bv. zeggen dat een alleenstaande 777 euro per maand heeft. Het leefloon voor een alleenstaande is zelfs lager: het bedraagt slechts 625 euro . Begin maar te rekenen! (.) Het aantal wachtenden op de wachtlijsten voor sociale woningen stijgt." Ook het aantal leerlingen dat zonder diploma het secundair onderwijs verlaat, is sinds 2001 weer gestegen naar 12,5 procent "Ooit was een job dé garantie om niet in armoede te geraken, maar dat is niet langer zo. 4,3 procent van de werkende mensen leeft onder de armoedegrens omdat hun werk slecht betaalt, omdat ze een deeltijdse en onregelmatige job hebben of omdat ze de enige kostwinner zijn in het gezin (.) Bo vendien staat het systeem van de sociale zekerheid onder druk. De sociale zekerheid beschermt en ondersteunt mensen die niet (meer) werken: bejaarden, werklozen, zieken . Steeds meer mensen verfoeien deze opgelegde solidariteit. Het beleid volgt deze tendens en snoeit in terugbetalingen en uitkeringen. Uiteraard zijn de zwaksten in de samenleving hiervan het eerste slachtoffer. Maar iedereen heeft baat bij een sterke sociale zekerheid. Want indien er geen sociale zekerheid zou bestaan, dan zouden 42 procent van de mensen in armoede leven!" Welzijnszorg is verontwaardigd over deze evolutie, maar legt zich niet erbij neer. "We eisen dat armoede ten gronde wordt aangepakt, want armoede is voor ons een onrecht." Armoede sluit uit Armoede is meer dan een gebrek aan geld. Armoede veroorzaakt uitsluiting. Gezinnen in armoede ervaren dagelijks dat ze er niet bij horen. Hun kinderen worden niet uitgenodigd op verjaardagsfeestjes, reclame herhaalt steeds opnieuw wat ze niet kunnen krijgen, ze leven in slechte en ongezonde woningen, ze voelen zich nagestaard en onaangepast. Armoede en uitsluiting maken dat mensen zich soms letterlijk in hun woning opsluiten. Op eigen kracht uit de armoede raken, is volgens Welzijnszorg een moeilijke opdracht. "Daarom moeten we het samen doen. Mensen samenbrengen is een eerste stap. Ze ervaren soms voor het eerst wat het betekent erbij te horen. Maar daar blijft het niet bij. Met onze armoede-initiatieven - Welzijnsschakels en diverse andere projecten - zetten we ook verdere stappen: samen gepast werk zoeken, vorming op maat aanbieden, voor onderdak zorgen of begeleiding organiseren. Uiteraard zoeken we ook telkens naar de oo rzaken van armoede, want dat geeft de sleutel tot de oplossing." Armoede eist politiek engagement Maar armoede uitsluiten mag volgens de welzijnsorganisatie niet alleen een zorg zijn van mensen die in armoede leven. "Met de slogan: 'Samen armoede uitsluiten' roepen we iedereen op niet afzijdig te blijven en het bestrijden van armoede en sociale uitsluiting ter harte te nemen." Welzijnszorg verwacht dat ook politici de kant van mensen in armoede kiezen. Zij zijn immers in staat met beleidsmaatregelen in te grijpen op de oorzaken van armoede. "Je mag mensen die leven in armoede niet sussen met kleine gunsten en financiële cadeautjes. Mensen in armoede hebben ook recht op een goede huisvesting, een gezinsleven, gezondheidszorg, arbeid, inkomen, onderwijs . Het kunnen uitoefenen van die rechten, moet het uitgangspunt zijn van een beleid dat armoede wil uitsluiten. Zo'n beleid houdt ook herverdelende maatregelen in: wat er is, moet rechtvaardiger verdeeld worden. Het versterken van de sociale zekerheid staat hier voorop. Het kan niet dat het inkomen van mensen in armoede onder de armoedegrens blijft." Welzijnszorg stelt vast dat in het beleid echte keuzes al te vaak achterwege blijven, middelen en maatregelen versnipperd zijn en dat er onvoldoende geld voorzien wordt voor een grondige aanpak. Daarom eist Welzijnszorg van politici dat ze van armoedebestrijding een topprioriteit maken; duidelijke sporen kiezen die efficiënt en resultaatgericht zijn. En inkomens en uitkeringen minstens optillen tot de armoedegrens. Welzijnszorg wil iedereen laten weten dat armoede in Vlaanderen en Brussel bestaat en eist dat politici echt werk van maken van de strijd daartegen. "Daarom voeren we jaarlijks een campagne. Een campagne die de Vlaming bewust maakt van armoede, die mensen engageert om er iets aan te doen en die ook rekent op jouw bijdrage. Samen kunnen we de strijd tegen armoede aangaan." Steunen kan "Laat je verontwaardiging zien. Laat zien dat armoede een onrecht is. Dat kan door de campagneaffiche op te hangen of de sticker op een zichtbare plaats te plakken. Maar het kan ook door je handtekening te plaatsen op de sticker of affiche en ook andere handtekeningen te verzamelen. Zo spoor je onze politici aan om van armoedebestrijding een prioriteit te maken." Wie dat wenst kan ook een gift doen op rekening 000-0000003-03 en zo de initiatieven steunen die armoede bestrijden. Meer info via de website: www.welzijnszorg.be.

25-09-2006 om 19:49 geschreven door Tembug

Omgang met bomen

Bomen zijn niet alleen natuur.

Ze zijn evenzeer cultuur.

In het oerwoud is de boom naamloos onderdeel van blinde woekering.

De mens heeft de boom apart gezet.
Hij plant een boom bij het huis, bij het water,

Aan weerszijden van de weg.
Ik heb tuinen en parken aangelegd, zegt koning Salomo,

En ze met allerlei fruitbomen volgeplant.

Bomen hebben namen gekregen,

Zoals de dieren, de planten, de sterren.

De mens snoeit bomen, ent en veredelt ze.

Door de boom wordt hij mens:

Verzorger, behoeder.

Iedere boom is levensboom.

Sappen worden omhooggezogen door de schors.

Groei is onzichtbaar, onhoorbaar.

Jaarringen zijn de traagst denkbare zandlopers.

Wie een boom plant,

Gaat een verbond aan met de tijd.

En leer wat geduld is.

Plant een boom,

Als er een kind geboren wordt.

Dan zie je ze samen groeien.

Het kind snel, de boom langzamer.
Maar hij wordt groter dan het kind, de vrouw, de man.

En het duurt langer.

In verzamel de bloesem van linde en vlier;
Ik pluk de vruchten van kerselaar en pruimeboom.

Dan peren, de appelen.

De najaarswind slaat de okkernoten los:

Ik raap de laatste vrucht van het jaar

Uit het vochtige gras.

Nu komt de winter.

Alles heeft zijn tijd.

Zolang je er de kracht toe hebt,

Moet je één keer per jaar in een appelboom klimmen.

Om te voelen hoe de boom gewillig loslaat

Wat hij maanden lang heeft gedragen.

Om dankbaar te zijn en te zeggen dat het goed is.

Het bestaan is gezegend.

En als de oogst schraal is,

Méér genieten van minder.

In de krant van vandaag, Mother Lea Provo,

stichteres van Seevapoor, bij Madras,

een dorpsgemeenschap in de geest van Gandhi:

“De aanleg van een tuin was één van de eerste dingen.

We plantten er fruitbomen in.
Je doet er niets aan

en toch vallen de vruchten, elk seizoen.
Je moet alleen je hand uitsteken.

Fruit is geweldloos voedsel.”

Ik zou, denk ik, niet zoveel houden van boom

die “twaalf maal vrucht draagt, elke maand eens” (Apok. 22, 2).

Het is te veel.

Ik zou minder verwonderd zijn, minder dankbaar.

Eén keer per jaar is voldoende.

Dan ben ik weer diep met de tijd verbonden.

De gestalte van de boom.

Zijn wortels. De donkerte waar alles begint.

Ik heb donkerte nodig, en

grond, diepte, slaap, onbewogenheid.
Zijn kruin. Reiken naar het licht.

Speling van twijgen en bladeren.

Ik heb de hemel nodig.
Hoogte. Licht. Bewogenheid.

De stam is ernst. Is kracht.

De zijtakken: spanning naar alle zijden.

Evenwicht van spanningen.

Met de seizoenen

verandert zijn gestalte.

Voor mij is hij het zuiverst boom in de winter:

naakt skelet,

boom tot zijn pure vorm herleid.

Met de seizoenen

Verandert zijn relatie tot het licht.

Pril en speels het licht van het voorjaar

Door nieuw groen en bloesems.
Hoog en ernstig de zomerzon

Boven de volle kruinen.

Het wijkende, zinkende najaar

Kleurt boom en blad en grond.
Het lage, schaarse winterlicht

Rust op zijn lege takken.

Mensen vragen om je aandacht.

Zie je me? Hoor je me?

Wil je? Kun je?

Mensen wekken en prikkelen je,

dagen je uit.

Bomen dringen zich niet op. Ze zijn er

als alle zwijgende dingen,

water, aarde, steen en plant.

Ze vragen of willen niet s van je.

Ze zijn er, als je oog ze nodig heeft

of je hand.

Daarom zijn bomen herbergzaam.

Vogels wonen erin.

En kinderen soms.

Tussen bomen wandelen.

Opgenomen zijn.

Rust vinden.

Laat de bomen leven.

Maar laat ze ook sterven als hun tijd is gekomen.

Laat dendrologen zieke bomen genezen.

Maar houd stervend bomen niet in leven

Tegen hun wet enwil,

Met injecties en ijzeren hoepels om hun stam.

Oude mensen zeggen: Eens

Stond hier de linde op het plein.

Ook dat is goed.
Ik ben geen meester over leven en dood.

Ook bomen zijn eindig.

Frans Cromphout

25-09-2006 om 09:33 geschreven door Tembug

Welke zijn de grote keien in ons leven.

Een veel naverteld verhaal

Op zekere dag werd een oude professor van de ENA (in Frankrijk: l’Ecole Nationale d’Administration) gevraagd om een vormingssessie geven over “De efficiënte planning van zijn tijd”. De doelgroep waren een vijftiental topmanagers van de grootste ondernemingen. Deze vormingssessie was een van de vijf ateliers die ze gedurende hun vormingsdag konden volgen. De oude professor had dan ook maar een uur om zijn stof over te dragen.

Rechtstaande voor deze elitegroep (die klaar zat om alles te noteren wat deze expert ging onderwijzen), bekeek de oude professor hen traag een voor een en zegde toen: “Wij gaan een experiment uitproberen”.

Van onder de tafel die hem scheidde van zijn leerlingen, haalde de oude professor en zeer grote vaas te voorschijn. Er konden zeker acht liter water in. Hij zette die vaas voorzichtig voor hem neer. Vervolgens haalde hij een twaalftal keien te voorschijn, elk ongeveer een tennisbal groot, en legde ze voorzichtig een voor een in de grote vaas. Toen de vaas tot aan de boord was gevuld en het onmogelijk was er nog een kei aan toe te voegen, keek hij langzaam ophoog naar zijn leerlingen en vroeg hun: “Is deze vaas vol?” Allen antwoordden: “Ja”.

Hij wachtte enkele ogenblikken en voegde er toen aan toe: “Is dat werkelijk zo?”

Toen bukte hij zich opnieuw en haalde van onder de tafel een bakje gevuld met klein grint. Met grote zorgvuldigheid goot hij het grint op de grote keien en schudde daarna lichtjes de vaas. De kleine grintstukje ritselden tussen de keien… tot aan de rand van de vaas.

De oude professor keek opnieuw omhoog naar zijn publiek en vroeg opnieuw: “Is de vaas vol?”. Deze keer begonnen zijn briljante leerlingen zijn handelwijze te begrijpen. Een van hen antwoordde: “Waarschijnlijk niet!” “Goed!” antwoordde de oude professor.

Hij bukte zich opnieuw en deze keer haalde hij een emmer gevuld met droog fijn wit zand te voorschijn. Heel aandachtig goot hij het zand in de vaas. Het zand stroelde naar beneden en vulde de gaten tussen de keien en het grint. Nogmaals vroeg hij: “Is deze vaas vol?”

Deze keer antwoordde de briljante leerlingen zonder aarzelen in koor: “Neen!” “Goed!” antwoordde de oude professor.

En zoals zijn schitterende leerlingen zich er aan verwachtten nam hij de beker met water voor hem op tafel en vulde daarmee de vaas tot aan de rand. Dan keek de oude professor omhoog naar de groep voor hem en vroeg: “Wat wordt door dit experiment bewezen?”

Niet te onderschatten (niet stom, dwaas, zot?) antwoordde de stoutmoedigste onder de leerlingen, denkend aan het onderwerp van de cursus: “Dat bewijst dat als men het echt wil, zelfs al is onze agenda helemaal vol, dat men er nog altijd agendapunten kan aan toevoegen en dingen die gedaan moeten worden.”

“Neen” antwoordde de oude professor, “dat is het niet. De grote waarheid dat door dit experiment wordt aangetoond is de volgende:

- Als men de grote keien niet eerst in de vaas legt, dan zal men ze er daarna niet allemaal meer inkrijgen.” Daarop vroeg de oude professor hen: “Welke zijn de grote keien in je leven?”

- Uw gezondheid? Uw gezin? Uw vrienden (-innen)? Uw dromen werkelijkheid laten worden? Doen wat je graag doet? Leren? Uw zaak verdedigen? Zich ontspannen? Uw tijd nemen? Of…iets anders?

- Wat wij moeten onthouden is hoe belangrijk het is in ons leven eerst DE GROTE KEIEN te leggen, anders lopen wij het risico van niet te slagen in ons leven.

- Indien wij voorrang geven de details (het grint, het zand), zal men zijn leven met details vullen en wij zullen nooit voldoende kostbare tijd overhebben om hem te wijden aan de belangrijke elementen van zijn leven.

- Dus vergeet niet je zelf de volgende vraag te stellen:

- Welke zijn de grote keien in mijn leven?

- En daarna, leg ze als eerste in je levensvaas.”

Met een vriendelijk gebaar van zijn hand groette de oude professor zijn toehoorders en verliet traag de zaal.

(Jean Destrac in Diaconat Aujourd’hui, n° 92, maart-april 2001, p. 45 – 46. Ondertussen las ik het verhaal reeds in Kerkplein en in…)

Diamautem

24-09-2006 om 19:46 geschreven door Tembug

Tijdens een uitzending op tv hoor ik een jong meisje zeggen: “Mijn lichaam is een Tempel van de Heilige Geest.” Dat was verschieten zeg!

Het evangelie leert ons dat God in ieder van ons verblijf wil nemen. In ons is er niet alleen ‘iets’, niet alleen een goddelijke energie, niet alleen de godheid, maar drie Personen: de Vader, de Zoon en de heilige Geest.

Een kind gaat naar de parochiale catechese de woensdagnamiddag. De catechiste legt daar uit wat de heilige Paulus zegt, namelijk dat wij, ieder van ons, een tempel van de heilige Geest zijn (1 Kor. 3, 16), dat wil zeggen dat de heilige Geest, sedert onze doopsel, in elk van ons woont als in een heiligdom. ’s Namiddags krijgt hij van zijn vader een formidabele trap op zijn achterste, omdat hij een grote stommiteit beging op de vaderlijke boerderij. De rakker keert zich daarop doodbedaard om naar zijn vader en zegt tegen hem: “Je begaat daar een grote zonde: je hebt daar een stamp gegeven op de Tempel van de heilige Geest.” Maar zijn vader heeft het laatste woord met een even snedig antwoord: “Misschien heb ik wel een voettrap gegeven op de sacristie van de tempel, maar niet op de tempel…”

Hoe moeten wij deze aanwezigheid van God de Vader, Zoon en heilige Geest in ons begrijpen? Jezus had een adres te Nazareth, te Kafarnaüm of te Jeruzalem. Wilde je hem zien, dan moest je op reis. Dat is nu nog op een of andere manier waar: zelfs verheerlijkt is Jezus altijd ‘ergens’. Waar is God? Men kan daarop antwoorden met: hij is overal…waar hij wordt binnengelaten. Dat wordt zeer mooi uitgedrukt in het boek van de Openbaring: “Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen, en we zullen samen eten, ik met hem en hij met mij.” (Openbaring, 3, 20, De Nieuwe Bijbelvertaling). Wij hebben de deur opengezet bij ons doopsel. Maar deze deur heeft een zeer bijdehandse portier die de deur onophoudelijk sluit. Soms is die deur zelfs afgesloten met grendels. Als dan de deur afgesloten is met twaalf grendels en als jij er maar elf opent, zal er niet veel gebeuren.

In Nieuwenhove woonde een oude dame die niet veel onderwijs had genoten, maar zij had een knap en vlug verstand. Mijnheer pastoor bracht haar de communie aan huis. “Ik heb goed over iets nagedacht”, zegde zij. “Men heeft ons verteld dat de apostelen het geluk hadden van Jezus te kunnen zien. Zij hadden hem aan hun zijde,

Hij stond voor hen. Maar ik heb nog meer geluk dan zij. Ik heb hem in mij, in het diepste van mezelf.

De ‘boze geesten’ kunnen alleen maar in de omgeving komen om onrust te veroorzaken… alleen de Heer kan in ons verblijven.

Ten tijde van het ijzeren gordijn werd in Hongarije een jonge christen aangesproken door een jonge communist: “Waar ga je naar toe? – Ik ga naar de mis.” De jonge communist zegde daarop spottend: “Het is een van de twee: ofwel bestaat God, of God bestaat niet. Als hij niet bestaat, verlies je je tijd. Maar als hij bestaat hoe kan je dan op het idee komen dat je in een kerk moet gaan om hem te ontmoeten? Hij is overal.” De jonge christen, na een schietgebed tot de heilige Geest, hoorde zichzelf antwoorden: “Ik weet een ding zeker: God is zo groot dat je hem met je verstand niet kunt omvatten. Maar ik weet ook dat hij zich zo klein kan maken dat hij in mijn hart verblijf kan nemen.”

23-09-2006 om 20:35 geschreven door Tembug

22-09-2006 om 18:00 geschreven door Tembug

Passen God en de kerk niet in onze wereld?

Toon Hermans in zijn Levensboek (tweede druk, 2001, Fontein, Baarn, p. 69) geeft antwoord op bovengestelde vraag. Hij zegt: “Dat is wel wat al te simplistisch gezegd, vind ik. Schuif het de tijd maar in zijn schoenen, dan zijn wij ervan af.

Waarom erkennen wij niet dat er geen tijd bestaat, maar dat wij de tijd zelf zijn?

Het gezicht van iedere tijdsfase wordt niet door de tijd zelf bepaald, maar door de mensen en wat zij er van maken.

Het menselijk denken kleurt de tijd, en soms is die tijd zelf krachtig en sterk.

Dan zijn er in die tijd ook krachtige mensen.

Als de algemene opinie is dat dit een tijd is van twijfel en zwakte, dan mag je de mens die leeft in deze tijd daar ook van verdenken.”

Toegepast op onze kerk-zijn: het gezicht van onze kerk, onze parochie, onze geloofsgemeenschap, ons christelijk huwelijk, ons christelijk gezin, onze gelovige man of vrouw zijn,…wordt niet door de tijd zelf bepaald, maar door onzelf christenen en wat zij ervan maken.

Met een parafrase op de woorden van Toon Hermans: “ Het menselijk denken en geloven kleurt de tijd en soms is die tijd krachtig en sterk gelovig.

Dan zijn er in die tijd ook krachtig gelovige mensen en gelovige gemeenschappen.”

Als de algemene opinie is dat dit een tijd is ven twijfelende en zwakke gelovigen, dan mag je de ‘gelovigen’ (!?) mensen in deze tijd daar ook van verdenken.”

Diamautem

21-09-2006 om 21:43 geschreven door Tembug

21-09-2006 om 20:12 geschreven door Tembug

H. STOEL PLEIT VOOR DAADWERKELIJKE SOLIDARITEIT MET ARMSTE LANDEN
NEW YORK (Kerknet/Apic) - Mgr. Celestino Migliore, de permanente waarnemer van de Heilige Stoel bij de Verenigde Naties, heeft de internationale gemeenschap opgeroepen tot een 'opstoot van solidariteit' ten bate van de armste landen in de wereld. De Vaticaanse diplomaat nam afgelopen maandag het woord tijdens een vergadering op het hoogste niveau over de implementatie van het actieprogramma voor het decennium 2001-2010 ten voordele van de minst ontwikkelde landen. Schuldkwijtschelding Mgr. Migliore riep in New York de internationale gemeenschap, in het bijzonder de meest ontwikkelde landen, op tot een 'opstoot van solidariteit' ten voordele van de armste landen. Hij kwam op voor "een snelle, totale en onvoorwaardelijke kwijtschelding van de buitenlandse schulden" van de ontwikkelingslanden en herhaalde dat zij daadwerkelijk moeten worden geholpen om niet opnieuw terug te vallen in een onhoudbare schuldenlast. Hij pleitte voor een consequente investering van middelen in wetenschappelijk onderzoek en ontwikkeling van geneesmiddelen tegen aids, tbc, malaria en andere tropische ziekten. De armoede wereldwijd uitroeien is onmogelijk zonder de actieve medewerking van internationale partners, onderstreepte Mgr. Migliore. Die participatie omschreef hij als "een zware morele verantwoordelijkheid, gebaseerd op de eenheid van het menselijke ras, de gemeenschappelijke waardigheid en een lotsbestemming die gelijk wordt ver deeld tussen arm en rijk". Eigen verantwoordelijkheid Anderzijds plaatste Mgr. Migliore de derdewereldlanden voor hun eigen verantwoordelijkheid. Hij nodigde hen uit om eindelijk werk te maken van maatregelen om de corruptie te bestrijden, transparantie en recht te garanderen en het in de praktijk brengen van een beleid dat de productiviteit van hun land opnieuw op gang kan brengen. De werkvergadering in New York werd voorgezeten door Haya Rashed Al Khalifa. Het is de bedoeling dat de VN-leden opnieuw hun politieke engagement bevestigen voor de concrete uitwerking van het actieplan ten voordele van de armste landen, dat op de 3de VN-conferentie in Brussel in 2001 werd aangenomen. Vandaag leven minstens 600 miljoenen in de meest kwetsbare landen. Minstens 370 miljoen mensen leven onder de absolute armoedegrens.

20-09-2006 om 20:13 geschreven door Tembug

INTERNATIONALE VREDESDAG VAN DE VERENIGDE NATIES
Boodschap van Pax Christi Vlaanderen ANTWERPEN (Kerknet/PCV) - Morgen donderdag 21 september vinden in 179 landen meer dan 2.500 evenementen voor de vrede plaats. Pax Christi ondersteunt de wereldwijde beweging om overal wapens te doen zwijgen en conflicten geweldloos aan te pakken. "Als christelijke vredesbeweging reiken wij de hand aan alle mensen, ongeacht hun taal, cultuur, geloofs- of levensovertuiging. Onze verschillen maken de rijkdom uit van de mensenfamilie", zegt Jo Hanssens, voorzitter van Pax Christi Vlaanderen. Hierna volgt de boodschap van Pax Christi Vlaanderen naar aanleiding van de VN-Vredesdag. "Vandaag gaan onze gedachten speciaal naar de plaatsen waar nu oorlog woedt en haat en wrok de bovenhand hebben. Onrecht, machtsmisbruik en manipulatie liggen aan de basis van veel geweld en onrust in de wereld, maar ook onbegrip en vooroordelen. Dialoog en begrip, respect voor het internationaal recht en voor de mens enrechten brengen vrede dichterbij. Pax Christi gelooft dat ook religies hierin een rol moeten spelen, en een fundament bieden voor vrede en dialoog tussen beschavingen." "De naam van God mag volgens ons nooit gebruikt worden om wrok en haat, moord en terreur goed te keuren. Pax Christi hoopt daarom dat het ongelukkige citaat dat paus Benedictus XVI vorige week in Duitsland uitsprak de dialoog tussen christenen en moslims niet in de weg zal staan. Meer dan ooit willen we zoeken om sàmen dodelijke aanslagen, terreur, militarisme en imperialisme te veroordelen en zo te bouwen aan echte vrede, in waarheid en wederzijds respect." "Pax Christi roept iedereen op om vanuit zijn of haar eigen gezindheid van deze dag een echte vredesdag te maken. Wij moedigen de beleidsmensen aan meer dan ooit gedurfde stappen te zetten op de weg van vrede en verstandhouding onder de volkeren."

20-09-2006 om 18:31 geschreven door Tembug

Stilte is luisteren naar het geluid van je keuze

Deze uitspraak van pater Joris Vertongen heb ik onthouden.

Ik had hem uitgenodigd om de bezinningsdagen van de zesdejaars te begeleiden.

Hij vertelde hoe hij een uitnodiging had gekregen om in de BRT (toen) een uitvoering van een muziekprogramma van Van Beethoven bij te wonen.

Door allerlei omstandigheden kwam hij een paar minuten te laat.

De zaalwachter liet hem toch binnen in de concertzaal.

Het viel hem op hoe geconcentreerd stil de mensen zaten te luisteren naar de uitvoering van de vijfde symfonie van Van Beethoven. Stil waren zij inderdaad en heel intens, maar heel de zaal werd gevuld met de heerlijke muziek van Van Beethoven.

Stilte, zegde hij toen, is luisteren naar het geluid van je keuze.

Valt je euro? Lees dan verder!

Bij ons thuis werd er tijdens de wintermaanden veel met de kaarten gespeeld. De leuvense stoof stond rood te gloeien. Mijn moeder zat aan de ene kant van de stoof te breien. Ik zat aan de andere van de stoof een boek van Karl May te lezen. Aan tafel zaten mijn vader, mijn oudste broer en twee geburen te kaarten. Het ging er erg lawaaierig aan toe. Ik heb lang gedacht dat kaarten iets voor ruziemakers was. Onze jongste zus, onze Godelieve, had moeder naar boven gedragen en zij had daarbij gevoeld dat zij het nogal warm had, té warm. Zou zij geen koorts hebben? Zo was zij met haar gedachten bij haar jongste dochter boven. Opeens vroeg zij de luidruchtige kaarters het even stil te maken: “Ik denk dat onze jongste hoor wenen!” De vier mannen uit één mond: “Wij horen niets!” Moeder opnieuw: “Wees eens stil!” Toen zij de kaarten neerlegden en hun hoofden omhoog hieven, de horen gespietst om beter te kunnen luisteren, zegden ze: “Inderdaad, zij weent, je zal eens moeten gaan kijken wat er scheelt!”

Waarom had moeder midden al dat lawaai van de kaarters onze Lieve horen wenen?

Omdat zij met haar gedachten boven was, bij haar dochter, van wie zij vermoedde dat zij koorts had.

Waarom hoorden de mannen eerst niets?

Omdat zij met hun gedachten bij het kaartspel waren en midden al het lawaai dat zij maakten, hoorden zij niet het schreien dat van boven kwam.

Is het niet zo, dat als wij onze ‘kaarten’, onze bezigheden, even laten rusten en onze gedachten richten, dat wij dan ook gaan zeggen: “Ik geloof dat ik Hem hoor!!!?”

Diamautem

20-09-2006 om 09:28 geschreven door Tembug