Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
Ik ben een man en woon in Beveren-Waas () en mijn beroep is onderhoudstechnieker (invaliditeit).
Ik ben geboren op 19/12/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, light room,politiek, wandelen en fietsen, vooral om in beweging te blijven.
Sinds juni 2011 heb ik vernomen dat ik een hersentumor heb. Na verschillende behandelingen zonder resultaat krijg ik nu Avastin. Ik hoop dat dit aanslaat.
over-leven met een glioblastoom (hersentumor) en CVS zolang ik blog, ben ik er nog.
30-05-2012
dagje onderzoeken
Voor de sttudie ivm de nieuwe medicatie zijn er vandaag een reeks nderzoeken gepland. bloed, urine, hart, longen ct-scan en MRI. En een consultatie bij de oncoloog. zwaar dus. Van 11.00 tot 17.00u dus rond 18.00u thuis als alles goed verloopt.
Vorige week het ik geregeld genoten van het mooie wer. Soms was het wel wat te warm voor mij maar ik heb toch net wat km kunnen fietsen in de 'koelere' momenten.
Hieronder enkele foto's die ik vorige week hier en daar nam tijdens deze tochtjes.
Gisteren de HRSH webruimte opgezegd. Had meer dan een week geleden het bestuur ervan op e hoogte gebracht via mail waarop naar goede gewoonte geen enkele reactie kwam. Heb het nu ook op de site zelf geplaatst.
Dit weekend is er een en ander te doen in Beveren dat de media haalt.
Gisteren kwam de 3de rit van de ronde van België hier aan. De renners en hun gevolg reden driemaal voorbij ons deur. 'k heb dan ook een paar fotokes genomen.
Op de plaats waar ze linksweg langs de spoorwegtunnel moesten was het soms een beetje drummen. Maar gelukkig liep het allemaal goed af. Drie dagen op rij dezelfde winnaar, greipel.
Een ander zelfverklaard evenement is de trouw van de oudste van de pfaffs. dit las ik erover in de krant.
Debby Pfaff en Nicolas Liébaert trouwen vandaag. Wat bij elk normaal koppel de mooiste dag van hun leven moet zijn, staat bij Vlaanderens bekendste familie alweer bol van controverse. Zo eist het stel dat niemand een foto neemt. Wie het toch waagt, mag zich verwachten aan een proces, zo dreigt de entourage van de Pfaffs. Daarom wordt er een legertje security ingehuurd die het nemen van foto's moet verhinderen.
Dit is absolute onzin', zegt burgemeester Marc Van de Vijver (CD&V). ‘Het is niet aan de Pfaffs om te bepalen wat mag en niet mag op het openbaar domein. Onze eigen politie is trouwens niet ingezet voor deze trouw, en ik zou ook niet weten waarom we dat zouden doen. Voor mij zijn dit gewone trouwers zoals alle andere koppels die in onze gemeente hun jawoord geven. En men mag security meebrengen zoveel men wil, die heeft geen enkele bevoegdheid, laat ons daar zeer duidelijk over zijn.'
Deze omhooggevallen paljassen denken echt dat ze alles kunnen maken. De trouw gaat door op een openbaar domein waar iedereen vrij is om te komen. Wanneer je nu foto's wil nemen van het kasteel en het park kan niemand dit beletten. Ook deze blaaskaken niet. en wat die securitie betreft deze hebben geen enkele bevoegdheid, zoals ook onze burgemeester liet weten in hetzelfde artikel. Zo zie je maar dat deze familie echt zwaar naast hun schoenen loopt en als je het goed bekijkt is er ene in gans die kliek die echt iets heeft gepresteerd en da' Jean-Marie. Al de rest parasiteren op zijn succes en zeker de twee die vandaag trouwen. Maar ze kunnen gerust zijn, ik ging er niet vroeger voor opstaan.
Hoe hypocriet kan je zijn, ze willen geen pers maar langs de andere kant leven ze er wel van. bah...
Gisteren op gesprek geweest bij de oncoloog. Hij stelde me voor om in een onderoek naar een nieuwe medicatie te stappen. Er zijn nog wel andere opties, maar voor mij is dit de optie met de meeste kans. Volgende woensdag moet ik dan een paar vooronderzoeken ondergaan ( scans, bloed enz. om na te gaan of mijn algehele toestand goed genoeg is en om referentiebeelden te hebben. Woensdag dus een namiddagje uit in de kliniek. We zullen maar hopen op een goede werking van dezze medicatie die er zou moeten voor zorgen dat de tumotgroei stopt. Na ongeveer 8 weken zou ik daar resultaat van moeten hebben.
Straks naar het ziekenhuis (oncoloog) om de nieuwe behandeling te bespreken/ op te starten. Ik vraag me af wat het zl worden, hoe ik er op zal reageren enz. Al gans de week loop ik met pieker gedachten rond. Kwam daar dan nog een tandvleesontsteking bij waardoor ik nog slechter sliep. Vannacht is de eerste keer dat ik goed heb kunnen doorslapen, maar de vermoeidhei speelt wel parten na zoveel slechte nachten.
Als ik vandaag weet wat er hoe dan zal het wel beteren en als de tandpijn dan ook nog verder afneemt komt het wel goed.
Je moet er in blijven geloven, is de zin die ik deze week het meest gehoord heb. Goed bedoeld en ik probeer dat ook steeds te doen maar zeggen is gemakkelijker dan het echt doen. maar we proberen het en af en toe is er een dipje.
Gisteren tijdens mijn dagelijks fietstochtje hier in de buurt hoorde ik aan de spoorwegovergang een immens lawaai. Het leek alsof tientallen vogels ruzie aan het maken waren. Mijn fiets aan de kant gezet en, nieuwzgierig stillekes gaan kijken. Geen vogels te zien en het lawaai voerde me naar een sloot langsheen de spoorweg.
Wat ik daar zag was ronduit wonderbaarlijk. In het water zaten tientallen kikkers die elkaar het hof aan het maken waren. Een gekwaak van jewelste, gespartel, op elkaar gaan zitten, hun kaken opblazen. En plots was het muisstil en verdwenen ze onder water.
Enkele minuten later was het weer van hetzelfde, terug gekwaak, gepaar en gewriemel voor een paar minuten en dan weer stil.
Zo ging het maar door gedurende het half uurtje dat ik er foto's van nam. qspijtig genoeg had ik mijn 300mm telelens niet bij de hand, maar toch kon ik een paar beeldjes schieten.
Vanmorgen weer opgestaan met zo'n vage tandpijn rechtsachter. Heb net de tandarts gebeld en mag er morgen naartoe. 't zal wel een 'trekkertje' worden denk ik want op die plaats het ik al een hele tijd steeds wederkerend last. Weg ermee.
De twee voorbije nachten slecht geslapen. Steeds maar piekerend wakker worden, steeds dezelfde vragen en scenario's herkauwen. Kortom ik heb het wat moeilijk. Ook de vraag wat de komende behandeling precies inhoud, hoe ik er op zal reageren, wat mag ik ervan vrwachten, zal ze aanslaan of komt het onvermijdelijke met rasse schreden aan?
Ik weet dat ik me van dit doemdenken moet distantiëren maar mag het even? Ik ben ook maar een mens met gevoelens, gedachten en ondanks alle goede zorgen, ondanks alle goede bedoelingen van anderen, ik moet het eerst bij mezelf een plaatsje geven voor ik me terug volledig kan inzetten.
Het klinkt misschien alsof ik de moed zou opgeven, maar geen nood, ik blijf zolang het enigzins kan en verantwoord is ervoor gaan. Ik zal de nieuwe therapie ook wel doorspartelen. Het is niet de eerste keer dat het er niet goed uitziet en steeds vind ik wel ergens de moed om door te gaan. Vooral degenen die dicht bij me staan zijn een onbetaalbare steun, zij maken het de moeite om door te gaan en te blijven vechten zolang ik kan. En als de moment is aangebroken dat het niet verder kan zullen zij degenen zijn die het als eerste vernemen, hoe moeilijk het ook zal zijn.
Om mijn ronddraaiende gedachten wat te laten rusten ben ik gisteren nog eens gaan fietsenlangs de spoorlijn Gent Antwerpen. Vanaf nieuwkerken kan je tot in beveren rijden op een mooi betonnen fietspad, met links en rechts de gele kleurenpracht van in bloei staande brem.
Een minpuntje si wel dat in de buurt van motel Beveren het fietspad ineens in het niets verdwijnt en je met ware doodsverachting verplicht wordt om de drukke N70 over te steken. Zo zie je maar dta er pogingen gedaan worden voor de fietsers maar dat er nog heel veer werk aan de winkel is. Misschien maak ik het ooit nog mee dat je zonder problemen de ganse spoorlijn kan affietsen, maar met het tempo waarop zulke werken vorderen betwijfel ik dit toch.
Nu ga ik iedereen wekken, we moeten vandaag op 'schoenenjacht' vor onze M. Bij zijn eindexamen en proclamatie volgende maand moet hij er toch goed voorkomen. Een kostuum is hij deze week al gaan ophalen. De kinderen worden groot in alle opzichten.
Faceboek is naar de beurs gegaan met aandelen. 38 dollar per stuk om op die manier 16 miljard dollar op te halen. Blijkbaar heeft onze kapitalistische maatschappij nog niets geleerd van het verleden. Eind vorige eeuw hadden we de dot.com luchtbel. honderden IT bedrijfjes creerden een fictieve waarde op de beurs en de sky was de liniet....tot het pijnlijk duidelijk werd dat vele van deze bedrijven lege dozen waren en geen enkele reële waarde hadden.
Enkele jaren geleden kregen we dan de bankencrisdies. Dezen hadden eveneens een luchtbel geschapen door leningen uit te geven aan deovergewaardeerde huizenmarkt met als gevolg dat het geheel volledig instortte en de ganse wereldeconomie meesleurde.
Nu dan weer facebook. De enige waarde die dit heeft zijn de persoonlijke gegevens die de mensen in al hun domheid op dit platform zetten. Dit is het enige wat je kan gebruiken om via reclame een 'waarde' t creëren. Je kan je dan afvragen of deze reclame op zich niet ook een zoveelste luchtbel is.
Maar blijkbaar is het maken van luchtbellen de enige manier om het liberaal kapitalismein stand te houden. Wanneer gaat de realiteitszin en het sociale denken terug de overhand nemen? Of gaan we krampachtig vasthouden aan een model dat reeds jaren terminaal is en enkel door het uitzuigen en misbruiken van mensen kan verderleven?
Na de scan van vorige week en de bespreking die erop volgde heb ik geen positief nieuws gekregen. Sinds de vorige scan (januari) is de tumor een beetje gegroeid. De temodal heeft bij mij dus niet het verhoopte resultaat. De verschillende dokters die hiermee bezig zijn (oncoloog, radioloog, neuroloog, neurochirurg... hebben dan alle opties besproken en me voorgesteld om met een nog niet geregistreerd geneesmiddel de tumorgroei af te remmen. In ieder geval proberen. Een ander alternatief is eventueel Avastin maar hierbij zijn debijwerkingen zo pertinent aanwezig dat de levenskwaliteit daardoor sterk vermindert. Een her-operatie zou ook nog een optie geweest zijn, maar deze is zo belastend en risicovol dat uiteindelijk de test met het geneesmiddel de beste optie lijkt.
Volgende week donderdag wordt ik daarvoor in het UZA verwacht om alles uit te leggen en op te starten. En dan maar hopen dat we hiermee nog een tijdje meedraaien.
De behandeling houd ook in dat ik sommige van mijn activiteiten op een laag pitje zal moeten zetten, daarom heb ik in overleg hier thuis dan ook besloten om de website van HRSH.BE niet meer verder te zetten.
De moeite die ik daarin steek staat in geen enkele verhouding tot hetgeen ik eraan heb. Er zijn bij de club enkele mensen die meer tegenwerkten en elke mogelijkheid aangrepen om me slecht te maken aan den toog. Spijtig voor hen dat er vele mensen zijn die me wel apprecieerden en dit dan ook kwamen vertellen.
Ik ben wel van plan om contact te blijven houden met bepaalde mensen die het wel goed menen met de club en er niet bijzitten voor hun eigen ego en profijt.
Een van deze dagen zal ik het bestuur een mailtje sturen met mijn beslissing. Indien ze geïnteresseerd zijn in verdere uitleg kunnen ze deze gerust krijgen.
Hoe het allemaal vzerder loopt hoop ik hier nog lang te kunnen neerpennen.
Straks afspraak met de oncoloog. Ben erg nieuwsgierig wat er uit de bus zal komen, en eerlijk gezegd, echt gerust ben ik er niet in. Dat het maar snel middag is dan weet ik misschien waar ik sta.
Nietemin voel ik me ondanks alles wel vrij goed. Een beetje hooffdpijn als ik me te veel vermoei of een explosieve inspanning doe. Als ik er over denk voel ik me echt wel beter dan vorig jaar.
Alleen de onzekerheid is soms zwaar om te dragen. Dat het ooit slecht afloopt is zeker, alleen wanneer en hoe zijn de grote onbekenden. maar zolang het op een deftige manier kan zal ik blijven doorgaan.
Zo ben ik gisteren nog gaan fietsen, van Beveren naar Haasdonk en zo naar Bazel. Dan via de dijk naarKruibeke, Melsele en terug naar huis. al bij al zo'n 1,5u fietsen op een rustig tempo en daar knap je van op. Alles eens goed uitgewaaid.
Wat ik volgend seizoen ga doen met de website van HRSH.BE is nog een vraag. Langs de ene kant zie ik het niet meer zitten om met bepaalde mensen van het jeugdbestuur samen te werken. Er zijn iets teveel beschuldigingen gevallen en van appreciatie of medewerking kan je ook moeilijk spreken. Voor sommige van onze trainers zou ik dan weer wel geneigd zijn om verder te doen omdat dezen wel goed samenwerken en de geboden mogelijkheden gebruikten.
Kortom ik zal er nog eens goed over moeten denken en veel zal ook afhangen van wat ik straks te horen zal krijgen.
Heb nog geen uitslag van de scan. Er is nog wel van alles op te zien maar de dokters gaan vandaag in multidisiplinair overleg bespreken wat er nu verder gedaan gaat worden. Ik moet me echter niet te veel zorgen maken zij de neurochirurg op het eind. We zullen maandag wel horen hoe het zit en wat de volgende stappen zijn.
Vandaag de lang verwachte MRI Scan om te zien hoe het gesteld is mt mijn tumor. Hopelijk krijg ik goed nieuws en is hij niet verder gegroeid. Ik heb er wel vertrouwen in omdat ik me redelijk goed voel, op vermoeidheid en af en toe (spanning-) hoofdpijn.
'tIs wel een spannende dag omdat je nooit weet...en ook al krijg ik nu goed nieuws betekend dat nog niet dat alles ok is. Het is dan gewoon x- tijd uitstel.
We zullen wel zien wat de neurochirurg vandaag zegt en de oncoloog volgende week. ondertussen duimen maar.
Gisteren waren we op D aan het wachten om te eten. Op TV was er op dat moment 'voor de show' bezig. Op een bepaald moment was er een item over de Pfaffs. Blijkbaar hadden deze figuren nood aan wat aandacht. Ze hadden een persconferentie samengeroepen om hun toekomstplannen uit de doeken te doen...wie kan dat nu eigenlijk iets schelen. Het kwam er op neer dat ze kwamen zeggen dat ze wel veel ideekes hadden maar dat er niets was. Vooral Debby spande de kroon met te komen zeggen dat ze veel projectjes had maar er niets over kon zeggen. Zwijg dan en bevuil het TV landschap niet met deze onnozele prietpraat.
Binnen enkele weken trouwt ze dan ook nog hier in Beveren en der zal weer ne freakshow opgevoerd worden. Heb die dag al aangestreept in mijn agende om dan te gaan fietsen ver weg van Beveren en dat opgefokte gedoe.
Vandaag zijn er sociale verkiezingen bij Qualiphar. Mijn stembrief heb ik vorige week op de bus gedaan. Ik vind het nodig om mijn oud-vakbondscolega's te steunen en doorom kunnen ze ook op mijn stem rekenen.
De laatste tijd kwam de vakbond negatief over in de media. Een van de reden hiervoor is de rechts getinte berichtgeving van vooral de Vlaamse kranten en de voortdurende aanvallen van het NVA kamp, die nog rechtser zijn.
Ja ik weet dat er soms gestaakt wordt, ja ik wet dat dit overlast bezorgt, maar ik weet ook dat we zonder sterke vakbonden als gewoon werkende mensen de dupe van het rechts kapitalistische systeem zullen worden.
Gisteren schreef ik reeds dat er in Europa hier en daar een versterking van het sociale gedachtengoed, met meer aandacht voor de mens, aan de gang is. Voor de meerderheid van de bevolking is dat een positief signaal. Enkel degenen die het individualisme en de graaicultuur hoog in het vaandel dragen gruwen van al wat sociaal is.
De ene steekt het wel wat beter weg dan de ander .
In ieder geval, een sterke vakbond is een noodzaak om onze welvaart en sociale verworvenheden te bewaken en beschermen. Dus wanneer er ergens een staking is en je vind dat je er ongemak door ondervind, denk dan eens iets verder dan je eigen ik-persoontje en vraag je eens af hoe het komt dat er verlofgeld, ziekteverzekering,13de maand, afdankvzergoedingen en nog honderden dingen zijn die je als werkmens ten goede komen.
Wanneer je denkt dat je het als individue zal redden zonder steun van de vakkbond, dan mag je er zeker van zijn dat je binnen de korste keren platgewalst wordt.
Daarom het iets meer sympathie voor de vele vakbondsmensen die uren van hun vrije tijd opofferen en die niet uit zijn op een staking hier en daar. Een staking is meestal een noodkreet nadat er al heel veel is misgegaan en er geen deftig gesprek meer mogelijk is.
ABVV Qualiphar; ik hoop dat jullie vandaag veel rode bolletjes mogen tellen.
Gisteren verkiezingen, zowel in Frankrijk als in Griekenland. In Frankrijk haalt de linkse kandidaat Hollande de overwinning en in griekenland zien we een enorme ruk naar links.
Kunnen we hieruit besluiten dat de kiezer terug meer sympathie heeft voor het linkse gedachtengoed? Ik durf het te betwijfelen. Ik vermoed dat het eerder gaat om een vorm van protest tegen de rechtse Europese overheersing die de gewone mens de das omdoet. De kiezer pikt het niet meer dat zij het geknoei van banken, en dus de crisis moeten betalen en dat degene die zich verrijkten aan deze crisis vrij spel blijven krijgen en er ongestraft mee weg komen.
De kiezer pikt ook de overheersing van Merkel, met haar duitse dumpingspolitiek, niet meer.
Het is tijd voor verandering. We kunnen niet blijven foefelen en boekhoudtrukjes uithalen. We kunnen de koopkracht van de mensen niet blijven uithollen, we kunnen niet verdergaan met luchtbellen te creëren.
Het kapitalisme met zijn ongekende graaicultuur, zijn associale waarden is een langzame dood aan het sterven. Het is hoognodig om met een reanimatie te starten waarbij de mens centraal staat en niet het nietsontziende geldgewin.
Hoe deze doodstijd zal lopen, hoe lang hij zal duren en welke wonden deze nog zal slagen is de vraag.
Vandaag eens een droge dag zonder gure wind. Ben dan ook even gaan fietsen hier in 'tdorp. Ik had het nodig om mijn spieren een beetje los te maken want de laatste dagen is er niet veel van gekomen.
'khoop dat er deze week eens wat droge momenten komen en het iets warmer wordt want ik ben het meer dan beu dat rotweer. Je zou er op den duur de muren van oplopen.
net terug van het afscheid van Rony. In de overvolle kerk van Haasdonk kwamen familie, vrienden en kenissen een laatste eerbetoon brengen aan Rony. In een emotionele dienst waren vooral de getuigenissen van zijn kinderen een hoogtepunt. De afscheidsrede van Jo, die samen met Rony een lang voetbalverleden heeft was een schets van Rony als fijn mens. Steeds bereid om te luisteren en te helpen, gedreven door het voetbal.
Zeker is dat we Rony zullen missen als vriend maar ook de gedrevenheid binnen het voetbalgebeuren zal een grote leegte nalaten die moeilijk te vullen zal zijn. kortom, Rony you're simply the best.
Voor mij zal HRSHaasdonk nooit meer hetzelfde zijn, steeds zal ik onbewust uitkijken naar Rony, steeds zal ik elke gebeurtenis, elk plekje linken aan Hem. Het is pas een week geleden en ik mis hem nu reeds, het zal zoeken zijn om alles een plaatsje te geven, maar vergeten zal ik hem nooit.
Begin deze week was het nog prachtig zonnig weer. Op 1mei ben ik nog bloemen en kleurenpracht gaan vastleggen in Hof ter saksen.
Gisteren was het dan een ijskoude, uitgeregende dag en nu is het zo wat kwakkelweer.
Na mijn kort wandelingske gisteren (in de regen) ben ik thuisgekomen met een hoofdpijn die bleef zeuren. Vannacht slecht geslapen en daardoor deze morgen doodmoe opgestaan.
De hoofdpijn is nu wel weg, heb een half uurke onder de infrarood warmtelamp gelegen en door de mindere spierspanning is het nu blijkbaar beter. Wel is het steeds een moment van ongerustheid, en steeds denk je 'is de tumor trrug aan het groeien?. Volgende week zal ik hierover meer weten na de hersenscan. Ik duim ervoor dat een en ander gunstig is geevolueerd en het onder controle is. 't zal een stressie week worden want je wil de uitslag zo snel mogelijk weten en toch weer niet. Er is echter geen ontkomen aan.
Hopelijk is het weer iets beter zodat ik dan toch eens kan fietsen om te ontspannen en 't kopke leeg te maken.
Gisteren, 30 april was sinds lange tijd een mooie dag. Weinig wind, zo goed als droog en geregeld een verwarmend zonnetje. Kortom ik moest er op uit na de vele slechtweerdagen.
Fiets gepakt en via Haasdonk, Melsele, en Kruibeke naar de potpolder gereden. Het was een hele tjd geleden. Veel was er nog niet verandert en de toegankelijkheid liet ook te wensen over. Het werd een modderritje via de oude dijk. De nieuwe stukken waren zo goed als onbereidbaar. Ik ben benieuwd wanneer dit geheel afgewerkt gaat zijn. Enkele jaren geleden kon je nog genieten van de stille polderstraatjes en wegels en rustig fietsen. Nu is het al jaren een modderig maanlandschap waar je diep in de modder wegzakt en 's zomers stikt van het stof. Herinrichten van de natuur noemen ze dat. In mijn ogen is dit gewoon de vernieling van alle polderwaarden en dit weeral voor Antwerpen. Laat een hele polder maar onderlopen, verniel de natuur maar verden zolang de Antwerpse heren hun zin krijgen is alles ok in dit Vlaanderen.
Positief is dan weer dat je vanuit fotografisch standpunt steeds nieuwe beelden kan schieten die nog uniek zijn ook. Dus dat hebben we dan maar gedaan.
Na de dijktocht kwam ik dan in Bazel aan. Via kallebeek, wissekerke zo dan terug naar huis.
Na de middag dan nog es naar Hof Ter Saksen geweest om wat te wandelen. Kortom een goeie dag om de conditie op peil te brengen. Heb deze nacht dan ook goe geslapen met een frisse kop en een vermoeid lijf.
Vandaag ziet het er iets minder uit en de rest van de week is ook geen vetpot wat het weer betreft. 't Zal tussen de druppels door fietsen worden.
Gisteren morgen ging ik een ritje maken met de fiets. Aangekomen aan het voetbalveld van HRSHaasdonk ontmoete ik de clubvoorzitter. Hij wist me te melden dat Rony overleden was. Een harde en zeker onverwachte schok voor mij. Hij was binnen de club een van mijn beste vrienden geworden. Dikwijls wanneer ik ging fietsen en zijn auto er stond ging ik langs om een praatje te doen. Dikwijls met de bedoeling even goede dag te zeggen liep dat meestal uit op en paar uurkes.
Rony was ook het aanspreekpunt van de club. Steeds was hij bereid te helpen en een luisterend oor te bieden. Hij was ook degene die de voetbalregelgeving kende. Had je een vraagje? twijfelde je? Geen nood, even aan Rony vragen en je had een correct antwoord.
Je kan gerust stellen dat Ronny de 'vader' van de club was.
Rony is ook als vriend onvervangbaar. Vele uren hebben we samen gepraat over het leven, ziekte en had ik veel steun aan hem wanneer het soms moeilijk ging. Ik zal hem verdomd missen. Nooit zal ik nog met eenzelfde gevoel voorbij de Poerdam rijden, steeds zal ik zijn aanwezigheid voelen en uitkijken of ik hem toch niet zie. Rony, misschien zie ik je ooit weer in een ander leven. Mensen als jij doen weer geloven in de mensheid.
Je was een prachtig mens.
Ik wil ook Rony's vrouw, kinderen en familie sterkte toe wensen, want de leegte die Rony nalaat zal zwaar om dragen.
Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
