Wegens gebrek aan inspiratie (of een teveel aan mogelijke onderwerpen) volgt hier een rommeltje allerhande :
-Vorige week, rijdend op de ring rond Antwerpen, een vrachtwagen waarop in grote letters : Messemietmobiliar
Het duurde toch even vooraleer ik doorhad dat het om huurmeubilair voor beurzen moest gaan.
-Na een volle dag en nacht onzekerheid kregen we vandaag tot onze grote opluchting bericht dat Lief goed op Bali is gearriveerd. J
-We proberen onze diepvriezer leeg te eten vóór we zelf vertrekken, wat soms tot verrassende menus leidt, maar toch ziet het ernaar uit dat ik die kast niet meer zal kunnen uitwassen. Ik wist niet dat er nog zoveel in stak.
-Gisteren zitten snotteren bij een ontroerende aflevering van Kinderen van Dewindt. Moeke gaat de volgende voor ons opnemen.
-Gelukkig zijn het schitterende De Smaak van De Keyser en Van Vlees en Bloed deze week allebei afgelopen, zodat we daar niets van moeten missen.
Ben ik een TV-verslaafde aan het worden ?
Welneen! er zijn toevallig een aantal bijzonder goede dramareeksen in dezelfde periode uitgezonden!
-Vorige week nog eens mogen babysitten bij onze kleinste grote schatten.
Eén beeld staat op mijn netvlies gebrand : Dario, die aan de glazen voordeur op de uitkijk staat en een zotte vreugdedans doet als wij binnenkomen : driemaal zingend en springend, met de armpjes in de lucht naar de living en terug naar de hall, tot hij ons eindelijk in de armen valt, terwijl Maura snel komt aangekropen, op haar pamperpoepke ploft en lachend de handjes naar ons uitstrekt, heel goed wetend dat geen grootouderhart daaraan kan weerstaan J.
-Elke dag wordt er een stukje reis voorbereid. Dat maakt me nu toch al wat rustiger, want hoe graag ik ook reis, deze dagen (en weken) ervoor ben ik niet in mijn normale doen. Ik zal pas gerust zijn, wanneer ik op dat vliegtuig zit.
Op de glamoureuze fifties-foto van gisteren blijkt NIET zijn Lief te staan, maar een model dat door haar werd geschminkt op een cursus die ze vorig jaar gevolgd heeft.
Nu gebeurt het wel meer dat PJ me voor de gek houdt.
Het aantal keren dat hij me telefoneerde met een andere stem en me zo minutenlang aan het lijntje hield, zijn niet te tellen. Hij imiteert (en creëert) moeiteloos stemmen en zijn eigen moeder trapt er elke keer toch weer in.
Dus weet ik nog altijd niet, of dit inderdaad een model is, zoals hij beweert, of Lief zelf.
Als PJ gelijk heeft, bied ik hierbij mijn nederig excuus aan Lief, maar geef toe, het had gekund : het "schminkmodel" de One-and-only
Deze foto vond ik perfect passen bij de mimosa-sfeer en de méditerranée tijdens de fifties - de dames in de open sportwagens, weetjewel - dat ik ze hier graag bij plaats. 't Is PJ's Lief met make-up en kledij van die tijd en dat staat haar wonderwel, ja toch?
Elke winter steekt het de kop op : mijn mimosa-moment.
Het overvalt me altijd totaal onverwacht en veroorzaakt een onverklaarbaar groot verlangen om mimosa te zien en te ruiken.
t Is echt een begeerte en ik heb geen idee waar ze vandaan komt.
Die kleine donzige gele bolletjes met de veervormige zachte groene blaadjes en hun boterachtig-zoete geur doen mijn hart opspringen, alleen al door eraan te denken.
Het wekt tegelijkertijd ook steeds het verlangen om naar het zuiden te reizen en ik denk onvermijdelijk aan mijn grootnonkel Nand en tante Jeanne.
Hij was de jongste broer van grootvader, rijk en kinderloos.
Als nonkel Nand en tante Jeanne op bezoek kwamen, brachten ze de geur van chic mee en verhalen over Nice, waar ze ieder voorjaar naartoe reisden. Nonkel en tante schetsten een beeld van Nice en St-Tropez, dat in mijn hoofd waarschijnlijk veel mooier werd, dan het ooit in werkelijkheid is geweest. Ik zag brede boulevards langs een turquoise zee, palmbomen, vrouwen met luchtige sjaaltjes om hun hoofd, in rode open sportwagens met witte wielvelgen (voor mij het toppunt van chic in de late jaren 50). Op het strand liepen of lagen Brigitte(s) Bardot in roze of lichtblauw geruite bikinitjes met een gefronst rokje eraan. Witte barokke hotels, schitterende champagnecoupes in het licht van kristallen luchters, speelkaarten op een groene tafel en muziek van Trenet, Aznavour of Piaf hoorden allemaal bij het betoverende plaatje in mijn fantasiebeeld. En natuurlijk ....mimosa!
Mimosa kende ik aanvankelijk alleen van hun reisbeschrijvingen, ik heb het zelfs nooit gezien voor ik volwassen was, maar toen herkende ik het bloempje direct en werd er dadelijk smoorverliefd op.
Omdat je ze zo zelden in een bloemenzaak vindt, heb ik ze in heel mijn leven nog maar enkele keren in huis gehad.
En toch overspoelt dat overweldigend verlangen naar mimosa mij elke winter wel eens.
Ik geloof dat wanneer iemand mij precies op dàt moment enkele takjes zou geven, ik dat zo onvoorstelbaar romantisch zou vinden dat ik .eeeeuuu .wel .tot héél veel bereid zou zijn.
Vorige zomer zagen we in een grote plantenzaak een mimosaboompje te koop staan. Waarom we het niet gekocht hebben weet ik nog steeds niet moest je het s winters binnenhalen misschien?(en daar hebben we geen plaats voor) Of was het te duur? Of vond ik uiteindelijk dat het verlangen ernaar, mooier is dan het bezit en wacht ik liever tot iemand me met een boeketje verrast?
Ik weet het niet meer, maar ik denk dat ik dit voorjaar toch nog eens terug naar dat tuincentrum ga kijken.
Met genoegen zie ik dat het ook voor jullie moeilijk was om te raden waarover het gaat .Bojako en Huismusje zaten al min of meer in de goede (zoete) richting.
Close but no cigar!
Dus volgt hier de juiste oplossing :
Ruim vijf jaar geleden heb ik er ook een hele poos mijn hoofd over gebroken, toen Jade tijdens een logeerpartij vroeg:
Mamie mag ik nog eens van dawit?
Welk wit wilde gij, mijne schat?
Ja, zo van da wit, ik weet niet meer hoe het heet van dawit! Alleeeee Mamie, weet ge da nu niet? Van da wit!!!
Yoghurt?...Platte kaas?...rijstpap?(zéér foute gok want daar walgt ze van) witte chocolade?...camembert?(lust ze anders wel graag)
Dat het om iets eetbaars moest gaan, was het enige dat duidelijk was.
We stonden in de keuken en het werd een echt raadspelletje.
De kleuter raakte gefrustreerd omdat ze dat moeilijke woord niet meer kende.
Ik vroeg haar of ze nog wist uit welke kast ik het de vorige keer gehaald had Neen, het kwam niet uit de koelkast
Ik denk uit die kast daar (ze wijst naar de snoepkast) alleee mamie, weet get nu nóg niet, zo VAN DA WIT(bijna wanhopig) en er zit een plastiekske rond!
En dan, eindelijk, valt mijn nikkel : Ooooh, marsepein?
Dat is het : MARSEPEIN! juicht ze.
Het sinterklaasseizoen was toen al een tijd verstreken en er was geen marsepein meer in huis, maar vanaf dat moment zorgen we dat er toch altijd wel een staafje in huis is van da wit.
Van da roos hebben we naar analogie met voorgaande gebruikt om een drankje aan te duiden, dat we ook alleen maar in huis halen wanneer kleindochter komt. Het is gefermenteerde melk met aardbeien of frambozensmaak.
Het was Herman die me aanspoorde om het verhaal over van da wit en van da roos eens op mijn blog te zetten. Enfin verhaal ? Het is meer de uitleg over de herkomst van een uitspraak die hier geregeld valt, vooral dan wanneer Jade komt logeren. Want als ze komt, dan vinden wij dat er van da wit en van da roos in huis moet zijn.
Het is begonnen als grappige herinnering aan een uitspraak van Jade, maar tegenwoordig noemen wij het altijd zo . Waarover gaat het dan wel ?
Hahaaa! Ik denk dat ik het nog niet direct ga prijsgeven, wie het wil proberen mag een gokje wagen, of liever nog: twee gokjes, want het gaat om twee verschillende dingen.
De oplossing en het verhaal van het waarom volgen.
Blije belevenissen met behoorlijk bibberig besluit
Omdat ze gisteren een vakantiedag had, bleef onze kleindochter een nacht en dag bij ons logeren.
De tijd ging veel te vlug vond ze zelf en dat dachten wij er ook van.
Babbelen, winkelen, bomen klimmen, musiceren, met nonkel Pieters elektrische step in de stille straat rijden, samen tafelspelletjes doen
Ze verleidde me zelfs nog maar eens tot verstoppertje spelen in de tuin, waar we elkaar telkens hevig schrikkend en schreeuwend vonden.
t Is nog altijd haar liefste spel, geloof ik.
Zelf liep ik de benen vanonder mijn *** om als eerste bij de aftelplaats te komen.
We bezochten ook de 800-jarige gebeeldhouwde linde. Jade was verrukt over alle figuren die ze erin kon ontdekken en ze koos haar favoriete beeld uit de reeks beeldhouwwerken naar De Loteling.
s Avonds had Herman een vergadering in Deurne, daar reden we samen naartoe, aten er pizza en toen was het voor Jade tijd om weer naar huis te gaan.
Ik bracht haar en profiteerde van de gelegenheid om bij Bojako te gaan bijpraten tot ik mijn ventje weer kon gaan oppikken.
De tijd die ik bij ons Bo doorbracht werd zij steeds wakkerder, zo leek het wel. Ik had haar tevoren wel gebeld of het goed was, maar toen ik daar aankwam was de arme schat eigenlijk doodmoe en half kreupel door de zoveelste Maori haka-kakadans van de voorbije dag. En toch was er nog (figuurlijk)de zoete inval voor mij! Om kwart over tien belde Herman dat ik hem kon komen halen.
Toen ik aan het kruispunt Houtlaan/Bisschoppenhoflaanstond te wachten om af te draaien, hoorde ik een geweldige klap en zag aan de overkant van het kruispunt een auto kantelen en in een razende vaart op zijn zijkant de rijbaan links van mij voortschuiven. De vonken sloegen eraf. Een bumper vloog weg, Alles kraakte, kreunde en krijste afschuwelijk, ik heb ook geroepen, van afschuw en schrik, tot de auto zon 150 meter achter mij rokend tot stilstand kwam in de middenberm. Bij groen licht draaide ik af en parkeerde. Een andere vrouw stapte ook uit, we belden 112 en vernamen dat de hulpdiensten onderweg waren. Er sloegen al vlammen uit de motor, maar ik zag dat er een man met brandblusser naar de brandende auto liep. De vrouw naast mij wou gaan kijken, maar ik zei dat ik eerst mijn man ging oppikken en over 5 minuten terug zou zijn om eventueel te getuigen.
Ervan overtuigd dat niemand dit overleefd kon hebben, kwam ik hevig bevend bij het secretariaat, waar Herman het stuur van me overnam. We keerden terug en zagen de brandweer voor ons uitrijden. Toen we terug bij de plek van het ongeval kwamen, wilde ik me als getuige bij de politie melden. De eerste official die ik zag was een ambulancier, die rustig opzij stond. Hij zei dat er slechts één inzittende was en dat die ongedeerd uit het wrak was gekropen, met slechts een schram op zijn hand! Ik had de man wel kunnen kussen, was zo blij dat hij dat meteen vertelde Ben toch nog even aan een politieagent gaan zeggen dat ik het zag gebeuren, maar ze hadden reeds twee getuigen.
Terwijl ik daar stond, lopen een tenger manneke met baseballpetje en de man die ik herken als de kerel met de brandblusser me voorbij en ik hoor de kleine vragen en van waar ben ik dan beginnen schuiven?
Die scheen zich van niks bewust te zijn
Tot we terug thuis waren heb ik zitten bibberen en het beeld van de onderkant van de voorbijzoevende wagen flitste vannacht toch wel een paar keer aan me voorbij.
De auto is volledig uitgebrand, maar wat ben ik blij dat die jongen ongedeerd is en dat er op zijn levensgevaarlijke route geen andere autos waren!
Niks zo goed tegen een winterdipje dan een paar stevige wandelingen in de natuur!
Dat heb ik de afgelopen dagen dan ook meermaals gedaan.
Zo stapte ik gisteren nog tien kilometer, overwegend door het bos, naar de andere deelgemeente, vroeger een autonoom dorp, om een envelop bij ons ziekenkasfiliaal te bussen.
Behalve wat schapen, paarden, enkele vogels en een eenzame fietser, kwam ik geen levende ziel tegen. Ik stelde met plezier vast dat het, op slechts 25 kilometer van de grootstad, nog mogelijk is om bijna twee uur ongestoord te kunnen wandelen en je gedachten hun loop te laten gaan.
Alleen al de kadans van mijn passen maakte mij vrolijk, toen ik die begon op te merken en zo vervloog het laatste restje van de blues, waarmee ik sedert begin vorige week worstelde.
Vanmorgen, we zaten nog rustig te ontbijten, belde mijn lieve Mexicaans-Vlaamse wandelvriendin, of we onze dinsdagmorgenwandeling gingen doen. Dat was al van voor de jaarwisseling geleden en omdat ik door die tocht van gisteren goed gelanceerd was, moest ik er niet lang over nadenken. Warme kledij aan en de fiets op tot aan de Trappistenabdij (dat is halfweg haar en mijn huis), waar Nora ook net kwam aangefietst. We maakten onze klassieke 8 km wandeling en hadden weer heel wat af te babbelen. Nora is zo hartelijk en positief ingesteld, dat enkele uurtjes in haar gezelschap wonderen doen voor je humeur, dus staat mijn persoonlijke barometer inmiddels heel wat beter.
In de namiddag kwam ook Natoken daar nog een beetje aan opkrikken. De lieve reacties en bezorgdheid van lieve blogvrienden, kinderen en ventje, maken dat ik me echt gezegend voel en ook verlegen om de commotie die ik veroorzaakt heb.
Want och, wat is mijn verdrietje vergeleken bij het drama in Dendermonde? Bespottelijk onbetekenend toch?
Wat ik maar wou zeggen aan ieder die ik een beetje ongerust heb gemaakt : Sorry. Maar bovenal : bedankt!
Voor alle vrouwen die de pletwals haten-en wie doet dat niet?- druk ik hieronder het heuglijke nieuws af, dat ik in mijn wekelijkse e-gezondheidsbrief las.
Hopelijk wordt deze onderzoekmethode gauw voor iedereen toepasbaar.
Nu nog de haren ongekleurd en ongebleekt laten, dames! Das voor mezelf alvast geen hinderpaal.
Borstkanker opsporen via het haar?
Een mammografie is een doeltreffende screeningmethode. Toch blijven wetenschappers onophoudelijk zoeken naar andere manieren om borstkanker op te sporen. Een veelbelovende techniek heeft met ons haar te maken.
Een ontdekking uit 1999
In 1999 werd de basis van deze veelbelovende techniek gelegd. Toen ontdekten wetenschappers dat x-stralen op een andere manier worden gediffracteerd door haren van vrouwen met borstkanker. Na een aantal jaren ontwikkeling, is de techniek ver genoeg gevorderd zodat het team een eerste studie bij patiënten kan uitvoeren. De eerste resultaten zijn alvast veelbelovend. De commercialisering zou over enkele maanden een feit moeten zijn.
Minder valse positieve resultaten
De test is blijkbaar zeer nuttig om valse positieve resultaten bij mammografieën op te sporen. Deze mammografieën zijn weliswaar doeltreffend, maar ze wijzen regelmatig een tumor aan die er in feite geen is. Hierdoor is bijkomend onderzoek vereist en er ontstaat veel ongerustheid bij de patiënten. De nieuwe techniek met x-stralen op haren heeft aangetoond dat 91% van de mammografieën, die wezen op de noodzaak om een biopsie uit te voeren, in feite valse positieve waren. Vermits de nieuwe techniek veel minder ingrijpend is dan een biopsie, is dit een enorme stap vooruit voor het borstkankeronderzoek (tenminste indien de resultaten bevestigd worden bij de commercialisatie van de test).
Hoe kan borstkanker opgespoord worden via het haar?
Om de aanwezigheid van borstkanker op te sporen, onderwerpt de nieuwe test een twintigtal haren van minstens drie centimeter aan x-stralen uit een synchroton. In geval van borstkanker worden deze stralen anders gediffracteerd dan bij 'gezonde' haren. De reden hiervan staat nog niet volledig vast, maar er moet een verband zijn met de gelijkenis tussen de borstklieren en de zweetklieren van de huid, die zich tijdens de groei van het embryo vanuit dezelfde cellen ontwikkelen. In elk geval is deze techniek zeer toegankelijk: het enige dat van de vrouwen verwacht wordt, is dat ze een aantal haren van minstens drie centimeter zouden afstaan. De test kan echter niet toegepast worden op gekleurde of gebleekte haren. Een ander nadeel is de kostprijs (het gebruik van een synchroton is nog altijd zeer duur), en uiteraard ook het feit dat de doeltreffendheid van de test nog niet volledig bewezen is. Wat borstkanker betreft, is elke vooruitgang niettemin meer dan welkom op voorwaarde dat regelmatige mammografieën, die de basis blijven van de screening naar borstkanker, niet verwaarloosd worden.
Daarom dit overzicht van de afgelopen weken als beeldverhaal.
De foto's worden vergroot bij aanklikken.
Kerstavond vierden we bij Moeke en Voke met 32 van hun nazaten.
Rikske en Mark, wiens woonst/yacht nu in Nieuwpoort ligt logeerden bij Moeke en Voke en hielpen bij het opstellen en afbreken van de feestelijkheden.
Jes en Pol zorgden voor een heerlijke hertenragoût met garnituur.
Ik bakte een grote kerstboom-biscuit. Er werden kerstliedjes gezongen, die werden begeleid door Dries, Inge en Herman.
Kato leert sedert september harp en speelde prachtig .Stille Nacht!
s Anderendaags vierden we Kerstmis en petit comité : met Moeke, Voke, Dries en wijzelf. Onze andere kinderen zaten óf in Indonesie, óf in de Ardennen bij de schoonouders. Maar het was rustig, gezellig en het eten traditioneel kerstmenu- viel in ieders smaak.
Een verlaat kerstfeestje op de 28ste , tevens verjaardagsfeest voor ons kerstekindje Maura, werd bij Wout en Frauke thuis gevierd, waarna wij naar zee vertrokken om de jaarwissel met vrienden door te brengen.
Meestal zitten wij in deze periode in de Ardennen, maar het ardens huis was aan anderen beloofd, dus werd het Oostduinkerke, wat zeker even plezant was.
Tot onze grote verrassing en plezier, ontmoetten we in het eerste uur van 2009 niet alleen zus Jes op de dijk : dat hadden we al gehoopt omdat zij daar een appartement heeft, maar ook mijn twee andere zussen! Greetje had er iets gehuurd voor de vakantiedagen en Rikske, die in Nieuwpoort op de boot woont, was ook naar Oostduinkerke afgezakt. Ze stonden er met champagne en glazen klaar en de sfeer zat er al goed in, getuige bijgaand plaatje!
Na opkuis van het appartement keerden we op 1 januari naar de prachtig besneeuwde kempen terug, waar we om de andere dag een boswandeling maken.
Voor het eerst sedert we hier wonen, zagen we zelfs een skier in het bos
Sporen van een ree
Tussen de bedrijven door breide ik 2 mutsen :één voor Herman en één voor Dries, een wikkeltruitje voor een kennis
en een vrolijk pulletje voor Maura
(nu nog afwachten of het past en of haar ouders het in plaats van vrolijk, eigenlijk maar een onooglijk ding vinden).
Een aanslepende zware verkoudheid bedierf een beetje de vredige vakantiesfeer van deze tijd en bovendien is er nu ook iets serieus mis met mijn kaakgewricht.
Morgenavond dan maar weer eens naar de specialist
Een Shirley Valentijn-voorstelling bij wijze van housewarming voor een vriend zat er ook nog tussen. De ochtend van de voorstelling moest ik nog gauwgauw naar de dokter, wegens stemverlies. Ik kreeg een hele waslijst medicijnen voorgeschreven en heb de voorstelling gelukkiglijk tot het laatste woord verstaanbaar kunnen spelen. s Anderendaags betaalde ik wel de tol. Qua gezondheid werd het jaar niet al te best ingezet, maar ik vertrouw erop dat het slechts om kleinigheden gaat die kunnen opgelost worden.
Sappig : De kleine Maura DW uit H werd zodanig appetijtelijk bevonden, dat zij vijf dagen voor haar eerste verjaardag in het mollige appelwangetje werd gebeten door een medebewoner van het kinderdagverblijf.
Het slachtoffertje zal de kerstversiering met steeds wisselende, aangepaste kleuren opvolgen.
Kerstwonder : Te Z. beleefde een 59-jarige vrouw de verrassing van haar leven, toen na een verblijf van 6 maanden in de garage, haar wc-pot plots miraculeus aan de wand van de badkamer hing.
De diepontroerde vrouw dacht terecht van een kerstwonder te mogen spreken.
Buurtonderzoek wees echter uit dat men haar echtgenoot kreunend onder het porseleinen vat had zien voortstrompelen. Aangenomen mag worden dat hier geen hemelse tussenkomst, maar pure
De meeste kerstkaarten zijn nu geschreven en gepost.
Ik rijd met de fiets naar de brievenbus en op terugweg via een andere route : langsheen een uitgestrekt, afgemaaid maïsveld aan mijn linker- en dennenbossen aan mijn rechterzijde.
De zon is er even doorgekomen, ze trekt lichte strepen over het kale veld en doet het witte huisje in de verte blikkeren
Aaaaah! Zalig is het, om hier te mogen wonen, te genieten van koude en zon, van de geur van net-niet-bevroren grond en dennen.
Gewoon blij zijn omdat ik die trappers terug moeiteloos rond krijg en om het simpel genot van buiten te kunnen op eigen kracht, dat is toch onbetaalbaar ?
Buiten kerstavond bij mijn ouders, waar we met een gehalveerde familie zullen gaan feesten, hebben wij hier thuis niet veel voorbereidingen te doen, maar ik heb voor alle zekerheid enkele grote kalkoenfilets met mijn speciale vulling volgestopt, naaide ze dicht en legde ze met een gewichtsvermelding in de diepvries.
Als er dan onverwachts toch nog gasten opduiken, is de rest van het traditionele kerstmenu snel bijgemaakt.
Herman is deze namiddag kerstliedjes gaan spelen voor een bejaardenbond in Wilrijk.
Daarna komt hij me oppikken en gaan we samen naar het volgende van de kerstconcerten die hij heeft ingericht. Daar speelt hij niet zelf, maar is wel verantwoordelijk voor het reilen en zeilen.
Vanavond horen en zien we het ensemble Kandoris en zondagnamiddag volgt ons laatste kerstconcert met ...oei! de naam van de muzikanten ontsnapt me nu even. Als het niet was om mijn ventje te steunen, zou ik nooit zoveel kerstconcerten bijwonen; en nu ga ik eventjes heiligschennis plegen : de Stille Nacht komt me ondertussen de keel uit. Dat is trouwens het kerstlied waar ik het minst van houd, hoe goed het ook wordt uitgevoerd en ik begrijp niet waarom de rest van de wereld er zo voor zwijmelt, want zelf vind ik het maar een pover, zeurderig walsje. Dus hoop ik, tegen beter weten in, dat die Stille Nacht er vanavond en zondag niet zal bij zijn. Het zou voor mijn vreedzame kerstgevoelens alleszins beter zijn
De nacht voor mijn opvoering van Shirley Valentijn sliep ik haast niet, wat nogal verontrustend was, omdat ik wat koorts, zere keel en zenuwpijnen in mijn aangezicht had.
Dafalgan bracht gelukkig verlichting en tegen de tijd dat ik naar Deurne moest vertrekken, voelde ik me plots heel wat fitter, evenwel met een miljoen fladderende vlinders in mijn buik.
De voorstelling verliep naar behoren en de reacties van de +- 50 vrouwen (en een paar mannen) waren uitbundig en zeer positief, waardoor ik me helemaal opgekrikt voelde.
Is het dan niet verbazend dat in de dooropvolgende nacht en dag, die verdomde verkoudheid met verdubbelde hevigheid terug opsteekt?
Vandaag, na nóg een nachtje van geblaf en lopende neus, is het gelukkig een pak beter.
Maar toch is het vreemd en het is niet voor het eerst dat ik dit ondervind dat wanneer er een optreden aankomt en je voelt je helemaal niet lekker, zelfs koorts hebt, je door de adrenaline blijkbaar een soort van time-out krijgt, waardoor je op een of andere manier toch kan presteren.
Als korte tijd later die denkbeeldige pauzeknop terug wordt afgezet, blijkt meestal dat het leed nog niet helemaal is geleden.
Toch lijkt het dat je op die manier vlugger geneest, dan wanneer die verplichtingen er niet waren geweest.
Enfin, die kou heeft mijn spel nauwelijks gehinderd en dat is een hele geruststelling, want dit zou mijn laatste Shirley Valentijnvoorstelling geweest zijn en ik wou er in schoonheid mee stoppen.
Dit ZOU dus de laatste voorstelling geweest zijn
Want die avond kwamen weer verzoeken om het nogmaals te spelen.
Dat is heel vleiend natuurlijk, maar Shirley Valentijn blìjft op die manier maar aan me plakken, zo lijkt het.
Mijn laatste tekst staat al zolang zonder opvolger, dat je bijna zou denken dat ik in een diepe depressie ben gezonken en niet meer aan schrijven toekom.
De blogstilte was veeleer te wijten aan zoveel andere dwingende en dringende bezigheden, zodat schrijven wel het laatste was waaraan ik kon denken.
Verheugend nieuws : onze badkamer is eindelijk lekvrij, opnieuw betegeld, gevoegd en alle hoeken en spleten werden netjes met silicone opgespoten. Het heeft me liters zweet, koppijn, veel gesakker en een aantal kapotte tegels gekost.
Herman heeft mijn rothumeur als een heilige martelaar verdragen. Het snijden van de tegels en mixen van de lijmen heb ik aan hem overgelaten, het voorbereiden van de muren en plaatsen van de tegels was mijn jobke
Pfffft .nooit of nooit meer! heb ik gezworen. Terwijl ik voorheen toch al meerdere keren zonder veel moeite gevloerd en getegeld had.
Deze keer vond ik het ontzettend moeilijk werken : van de 48 terug te plaatsen tegels waren er slechts 6 waaraan geen snijwerk te doen was en de ondergrond moest helemaal terug netjes gemaakt worden, maar het is gelukt en het ziet er goed uit. Enkel het toilet(dat al maanden in de garage ligt!) moet nog terug opgehangen worden.
Ondertussen was het ook terug studeren voor mijn hopelijk- allerlaatste Shirley Valentijnvoorstelling.
Die gaat morgenavond door, straks overloop ik het hele stuk nog eens helemaal ; morgen overdag eveneens en dan zou ik er helemaal klaar moeten voor zijn. Gelukkig is de zware verkoudheid waarmee ik afgelopen dagen te kampen had aan het wegtrekken, want een monoloog van anderhalf uur zou er anders niet hebben ingezeten.
De zenuwen beginnen zich alweer te roeren
Als hij niet met de administratieve voorbereidingen voor zijn concerten bezig is, zit Herman weer kerstliederen in te oefenen op accordeon. Hij kent er vele en ik vind het gezellig om hem te horen spelen.
Behalve dan, wanneer hij cds of platen opzet en tracht mee te spelen, want zijn instrument staat in een andere toonaard: het klinkt dus af-grij-se-lijk vals, wanneer hij op die manier oefent. Zelfs al zit hij in een andere kamer te spelen, dan nog is het onuitstaanbaar om het vanop afstand aan te horen!
Leuke activiteiten van afgelopen weken :een virtuoos klassiek concert met werken van Prokofiev, Rachmaninov en Borodin door het Spiegel strijkkwartet, een knappe toneelvoorstelling in Diontheater, we gingen naar de musical Daens (schitterend op alle gebied!)en naar een Indonesisch etentje bij de mama van Lief om het al wat gewoon te wordenJ. Die mama is zelf Nederlands-Indonesisch en we kregen een heerlijk maal voorgeschoteld, of beter gezegd : een buffet van een tiental schotels met rijst, groenten, vlees, vis, bami (veeeel lekkerder dan wat wij hier bij de chinees krijgen!).
Er werd heel wat afgebabbeld en naast de ingewikkelde familiegeschiedenis kwamen we toch ook nuttige informatie te weten over Indonesië en onze toekomstige reis.
Met ons emigrantje hebben we nu geregeld contact via messenger en het gaat hem blijkbaar supergoed.
De andere kinderen zijn gezond en gelukkig en buiten de occasionele snottebellen doen ook de kleinkinderen het goed.
De kerstkaarten beginnen binnen te stromen en als mijn opvoering achter de rug is, moet ik de onze dringend gaan versturen.
Aiaiai dit is een blogstukske van mijn voeten : een saaie opsomming, maar kom, ik heb me al herpakt.
Al bijna een jaar zagen we ze steeds meer vermageren.
Toen we haar deze zomer lieten onderzoeken, was er niets speciaals te vinden en was ze ondanks dat vermageren nog speels en nieuwsgierig.
Een andere voeding leek even een oplossing : ze scheen terug wat meer eetlust te krijgen, maar dat was maar tijdelijk.
De laatste dagen was het gewoon zielig om aan te kijken : nauwelijks eten, stram lopen, met haar kopje naar de grond.
Ze leek niet meer te weten wat ze wou : binnen, buiten, dadelijk terug naar binnen, in haar bakje, er weer uit, heel even op schoot en dan weer weg
Ze zag er zo minnetjes uit, dat je alles zou proberen om haar haar zinnetje te geven, alleen : ze wist het precies zelf niet.
Ik liep zelf rond als een kip zonder kop, wou niet dat ze uit mijn zicht was omdat ze, verzwakt als ze was, misschien niet terug binnen zou geraken en ergens liggen sterven zonder dat er iemand bij was.
Dries was er helemaal door overstuur. Toen we de toestand gisteren bespraken en er rekening mee moesten houden dat we poes zouden moeten laten inslapen, zaten we met drieën aan tafel te huilen.
Toen ik deze morgen het telefoonnummer van de dierenarts opzocht, kwam Dries even over huis met de taxi.
We konden dadelijk bij de dierenarts terecht.
Die kon net als wij vaststellen dat Witteke op was, dat ze gezwellen had en dat het meest genadige was om ze een spuitje te geven.
Vooraleer het zover was, wipte ze, stram als ze was, toch nog even van de tafel, verkende traagjes de ruimte, gaf Dries de kans en de tijd om ondanks zijn grote verdriet, te doen inzien dat dit werkelijk de beste oplossing was. We hebben ons Witteke in een zachte handdoek terug mee naar huis genomen en in haar slaapbakje gelegd, waarin we ze straks zullen begraven. Dries heeft een mooi plekje onder een rododendron dichtbij ons huis gekozen en daar zullen we haar straks begraven, als Herman thuiskomt.
Dries is nog even naar bed, hij moet pas om halfvier weer met de taxi weg. Ik hoop maar dat hij kan slapen en terug wat bij zijn positieven is als hij straks weer aan het werk moet. Witteke was zo'n lief, zachtaardig poesje, dat nooit krabde of beet . Ik denk aan haar eerste jaren, hoe sterk en levendig en grappig ze was...hoe ze zot van plezier haar eerste zomernachten hier, 2 meter hoog naar motten sprong en buitelend terug neerkwam. Het was PJan zijn poes, als kitten gekregen van een klant, maar omdat hij ze niet mocht houden op zijn kamers, Witteke na een jaar bij ons bracht. Ik moet hem op de hoogte brengen. En hoe zeg ik het tegen Jade ?
Zomaar, halsoverkop, das eigenlijk niks voor ons.
Hier ten huize wordt vaak eindeloos gewikt en gewogen voor er iets belangrijks wordt beslist.
Maar toen we van Lief hoorden dat er unieke promoties waren, moest de knoop snel doorgehakt worden en dat is dus gebeurd.
Samen met haar reizen zat er al niet meer in, maar we zullen wel een poosje tegelijk in Indonesië zijn.
Dat is misschien maar goed ook, zo hebben de tortelduifjes tijd voor hun beiden.
Het kriebelt toch wat in ons buikske : t is zo ver en zo anders
Ik ben al eens gaan kijken op de website van het tropisch instituut of we speciale inentingen moeten krijgen.
Dat is niet het geval, maar ze verwittigen wel voor ziekten die je via steekmuggen kan krijgen. (geen malaria). Er bestaan geen vaccins, maar je moet mugafstotende lotions gebruiken, geen te kleurige kleding of geen zwart dragen. Parfums etc. zijn ook uit den boze.
Ai-ai-ai en sapperdeboere
Hoe ga ik eraan ontsnappen? Zolang als ik leef heeft elke mug in de wijde omgeving mijn lijf als bestemming in haar gps zitten.
Nu zit ik hier wel te grommelen, maar eigenlijk ben ik er heel erg op uit : onze pallieter terugzien in een paradijselijke omgeving mmmm
We hebben nog een dikke twee maanden om te wennen aan het avontuurlijk idee
Met popelend hart stond ik bij de schoolpoort op mijn lieve grote kleindochter te wachten. Haar handje klikte vanzelf in de mijne en als een radio die aangesloten werd op het stroomnet begon ze te tateren.
Zij geniet hier evenveel van als ik, durf ik dan denken.
In de auto moet ik haar wel even intomen, ik ben geen geroutineerd chauffeur en kan mijn aandacht niet verdelen over het verkeer en haar dikke Diddel-kaft. Jaja, ze begrijpt het en houdt haar nieuwe Diddel-plaatjes nog even stilletjes voor zichzelf, tot we in de broodjeszaak aan een tafeltje zitten.
Na het eten rijden we naar Bloemenveld, waar de voorstelling van Oelewapper zal doorgaan. We hebben nog tijd zat voor het begint en blijven in de auto Jades nieuwverworven schatten bewonderen.
De Diddels , Diddelinas en andere figuurtjes, warrelen in alle mogelijke kleuren en geuren voorbij, terwijl Jade blad per blad omslaat en verrukt uitleg geeft over details van dit sprookjeswereldje. Aardbei- rozen- , chocolade- ja zelfs brandlucht komt er vanaf de kleurige prentjes gewaaid en ik beeld me in dat ik tien jaar ben en vind het even verrukkelijk als zij.
Met spijt komen we bij de laatste bladzij, maar dan is het echt de hoogste tijd om binnen te gaan en onze tickets af te halen.
Tot onze verrassing ontmoeten we er neef Lukas met zijn familie, ik ben zo in de war door de plotse confrontatie met de jongste, dat ik twee, drie foute namen brabbel voor ik het goed heb. Siebe (Wietse, Jolle wat zei ik nog allemaal) houdt er de breedste en begrijpende glimlach bij: Ik ben niet voor niets zijn groottante en misschien denkt hij wel dat ze de codes op de buitendeuren in dit bejaardentehuis er niet voor niks opzetten : voor mensen als ik dus, die af en toe een ferme steek laten vallen
De zaal zit meer dan vol met een aantal rusthuisbewoners, maar ook enkele tientallen kinderen en hun ouders.
Eén acteur en twee muzikanten brengen een heel mooie, grappige, ondeugende en ontroerende voorstelling.
Het is het verhaal van een 10-jarig jongetje, van zijn ouders, oma en vooral opa waarmee hij een innig contact heeft. Het gaat over liefde krijgen en verliezen, over sterk en zwak, over begrip en verdraagzaamheid, vreugde, verdriet en weemoed.
Ondersteund door muziek en zang die soms komisch, soms ontroerend aanvulden, was dit prachtig gespeeld toneel dat iedereen, van zeer jong tot zeer oud, van de eerste tot de laatste seconde moeiteloos kon boeien.
Jammer dat het maar 50 minuten duurde, vond Jade, maar het was precies toch lànger, want er is zoveel in gebeurd
Een aanrader voor wie met zijn kleinkinderen wil gaan kijken! Dit was de première, maar Oelewapper wordt nog in verscheidene bejaardentehuizen in de provincie Antwerpen gespeeld.
Natoken schreef gisteren over de winnaars van het programma De Naaktkalender.
Ook wij hebben -soms met een half oog- het programma gevolgd.
Toen vorige week een ernstige lokale brandweerman in uniform kwam aanbellen om de eigen kalender voor 2009 aan te bieden, zat Herman boven aan de computer.
Ik riep : Zoet, hebt gij daar misschien vijf euro bij de hand?, waarop hij : Is het een naaktkalender?
De stijve brandweerman, vertrok geen spier, integendeel : hij keek zo mogelijk nog wat strenger
Ik betaalde, kreeg mijn kalender met geen énkele blote vent, maar wel bij elke maand een keurige foto van een brandweervoertuig, de man bedankte en ging verder.
Hoeveel keer heeft hij dat grapje dit jaar misschien al moeten horen, ocharme
Straks ga ik met mijn grote kleindochter een middagje naar theater : na school eerst samen een broodje eten en vervolgens naar de voorstelling in een bejaardentehuis. Een uitje voor ons tweetjes, t is lang geleden en ik sta te popelen !
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
