Daarom dit overzicht van de afgelopen weken als beeldverhaal.
De foto's worden vergroot bij aanklikken.
Kerstavond vierden we bij Moeke en Voke met 32 van hun nazaten.
Rikske en Mark, wiens woonst/yacht nu in Nieuwpoort ligt logeerden bij Moeke en Voke en hielpen bij het opstellen en afbreken van de feestelijkheden.
Jes en Pol zorgden voor een heerlijke hertenragoût met garnituur.
Ik bakte een grote kerstboom-biscuit. Er werden kerstliedjes gezongen, die werden begeleid door Dries, Inge en Herman.
Kato leert sedert september harp en speelde prachtig .Stille Nacht!
s Anderendaags vierden we Kerstmis en petit comité : met Moeke, Voke, Dries en wijzelf. Onze andere kinderen zaten óf in Indonesie, óf in de Ardennen bij de schoonouders. Maar het was rustig, gezellig en het eten traditioneel kerstmenu- viel in ieders smaak.
Een verlaat kerstfeestje op de 28ste , tevens verjaardagsfeest voor ons kerstekindje Maura, werd bij Wout en Frauke thuis gevierd, waarna wij naar zee vertrokken om de jaarwissel met vrienden door te brengen.
Meestal zitten wij in deze periode in de Ardennen, maar het ardens huis was aan anderen beloofd, dus werd het Oostduinkerke, wat zeker even plezant was.
Tot onze grote verrassing en plezier, ontmoetten we in het eerste uur van 2009 niet alleen zus Jes op de dijk : dat hadden we al gehoopt omdat zij daar een appartement heeft, maar ook mijn twee andere zussen! Greetje had er iets gehuurd voor de vakantiedagen en Rikske, die in Nieuwpoort op de boot woont, was ook naar Oostduinkerke afgezakt. Ze stonden er met champagne en glazen klaar en de sfeer zat er al goed in, getuige bijgaand plaatje!
Na opkuis van het appartement keerden we op 1 januari naar de prachtig besneeuwde kempen terug, waar we om de andere dag een boswandeling maken.
Voor het eerst sedert we hier wonen, zagen we zelfs een skier in het bos
Sporen van een ree
Tussen de bedrijven door breide ik 2 mutsen :één voor Herman en één voor Dries, een wikkeltruitje voor een kennis
en een vrolijk pulletje voor Maura
(nu nog afwachten of het past en of haar ouders het in plaats van vrolijk, eigenlijk maar een onooglijk ding vinden).
Een aanslepende zware verkoudheid bedierf een beetje de vredige vakantiesfeer van deze tijd en bovendien is er nu ook iets serieus mis met mijn kaakgewricht.
Morgenavond dan maar weer eens naar de specialist
Een Shirley Valentijn-voorstelling bij wijze van housewarming voor een vriend zat er ook nog tussen. De ochtend van de voorstelling moest ik nog gauwgauw naar de dokter, wegens stemverlies. Ik kreeg een hele waslijst medicijnen voorgeschreven en heb de voorstelling gelukkiglijk tot het laatste woord verstaanbaar kunnen spelen. s Anderendaags betaalde ik wel de tol. Qua gezondheid werd het jaar niet al te best ingezet, maar ik vertrouw erop dat het slechts om kleinigheden gaat die kunnen opgelost worden.
Sappig : De kleine Maura DW uit H werd zodanig appetijtelijk bevonden, dat zij vijf dagen voor haar eerste verjaardag in het mollige appelwangetje werd gebeten door een medebewoner van het kinderdagverblijf.
Het slachtoffertje zal de kerstversiering met steeds wisselende, aangepaste kleuren opvolgen.
Kerstwonder : Te Z. beleefde een 59-jarige vrouw de verrassing van haar leven, toen na een verblijf van 6 maanden in de garage, haar wc-pot plots miraculeus aan de wand van de badkamer hing.
De diepontroerde vrouw dacht terecht van een kerstwonder te mogen spreken.
Buurtonderzoek wees echter uit dat men haar echtgenoot kreunend onder het porseleinen vat had zien voortstrompelen. Aangenomen mag worden dat hier geen hemelse tussenkomst, maar pure
De meeste kerstkaarten zijn nu geschreven en gepost.
Ik rijd met de fiets naar de brievenbus en op terugweg via een andere route : langsheen een uitgestrekt, afgemaaid maïsveld aan mijn linker- en dennenbossen aan mijn rechterzijde.
De zon is er even doorgekomen, ze trekt lichte strepen over het kale veld en doet het witte huisje in de verte blikkeren
Aaaaah! Zalig is het, om hier te mogen wonen, te genieten van koude en zon, van de geur van net-niet-bevroren grond en dennen.
Gewoon blij zijn omdat ik die trappers terug moeiteloos rond krijg en om het simpel genot van buiten te kunnen op eigen kracht, dat is toch onbetaalbaar ?
Buiten kerstavond bij mijn ouders, waar we met een gehalveerde familie zullen gaan feesten, hebben wij hier thuis niet veel voorbereidingen te doen, maar ik heb voor alle zekerheid enkele grote kalkoenfilets met mijn speciale vulling volgestopt, naaide ze dicht en legde ze met een gewichtsvermelding in de diepvries.
Als er dan onverwachts toch nog gasten opduiken, is de rest van het traditionele kerstmenu snel bijgemaakt.
Herman is deze namiddag kerstliedjes gaan spelen voor een bejaardenbond in Wilrijk.
Daarna komt hij me oppikken en gaan we samen naar het volgende van de kerstconcerten die hij heeft ingericht. Daar speelt hij niet zelf, maar is wel verantwoordelijk voor het reilen en zeilen.
Vanavond horen en zien we het ensemble Kandoris en zondagnamiddag volgt ons laatste kerstconcert met ...oei! de naam van de muzikanten ontsnapt me nu even. Als het niet was om mijn ventje te steunen, zou ik nooit zoveel kerstconcerten bijwonen; en nu ga ik eventjes heiligschennis plegen : de Stille Nacht komt me ondertussen de keel uit. Dat is trouwens het kerstlied waar ik het minst van houd, hoe goed het ook wordt uitgevoerd en ik begrijp niet waarom de rest van de wereld er zo voor zwijmelt, want zelf vind ik het maar een pover, zeurderig walsje. Dus hoop ik, tegen beter weten in, dat die Stille Nacht er vanavond en zondag niet zal bij zijn. Het zou voor mijn vreedzame kerstgevoelens alleszins beter zijn
De nacht voor mijn opvoering van Shirley Valentijn sliep ik haast niet, wat nogal verontrustend was, omdat ik wat koorts, zere keel en zenuwpijnen in mijn aangezicht had.
Dafalgan bracht gelukkig verlichting en tegen de tijd dat ik naar Deurne moest vertrekken, voelde ik me plots heel wat fitter, evenwel met een miljoen fladderende vlinders in mijn buik.
De voorstelling verliep naar behoren en de reacties van de +- 50 vrouwen (en een paar mannen) waren uitbundig en zeer positief, waardoor ik me helemaal opgekrikt voelde.
Is het dan niet verbazend dat in de dooropvolgende nacht en dag, die verdomde verkoudheid met verdubbelde hevigheid terug opsteekt?
Vandaag, na nóg een nachtje van geblaf en lopende neus, is het gelukkig een pak beter.
Maar toch is het vreemd en het is niet voor het eerst dat ik dit ondervind dat wanneer er een optreden aankomt en je voelt je helemaal niet lekker, zelfs koorts hebt, je door de adrenaline blijkbaar een soort van time-out krijgt, waardoor je op een of andere manier toch kan presteren.
Als korte tijd later die denkbeeldige pauzeknop terug wordt afgezet, blijkt meestal dat het leed nog niet helemaal is geleden.
Toch lijkt het dat je op die manier vlugger geneest, dan wanneer die verplichtingen er niet waren geweest.
Enfin, die kou heeft mijn spel nauwelijks gehinderd en dat is een hele geruststelling, want dit zou mijn laatste Shirley Valentijnvoorstelling geweest zijn en ik wou er in schoonheid mee stoppen.
Dit ZOU dus de laatste voorstelling geweest zijn
Want die avond kwamen weer verzoeken om het nogmaals te spelen.
Dat is heel vleiend natuurlijk, maar Shirley Valentijn blìjft op die manier maar aan me plakken, zo lijkt het.
Mijn laatste tekst staat al zolang zonder opvolger, dat je bijna zou denken dat ik in een diepe depressie ben gezonken en niet meer aan schrijven toekom.
De blogstilte was veeleer te wijten aan zoveel andere dwingende en dringende bezigheden, zodat schrijven wel het laatste was waaraan ik kon denken.
Verheugend nieuws : onze badkamer is eindelijk lekvrij, opnieuw betegeld, gevoegd en alle hoeken en spleten werden netjes met silicone opgespoten. Het heeft me liters zweet, koppijn, veel gesakker en een aantal kapotte tegels gekost.
Herman heeft mijn rothumeur als een heilige martelaar verdragen. Het snijden van de tegels en mixen van de lijmen heb ik aan hem overgelaten, het voorbereiden van de muren en plaatsen van de tegels was mijn jobke
Pfffft .nooit of nooit meer! heb ik gezworen. Terwijl ik voorheen toch al meerdere keren zonder veel moeite gevloerd en getegeld had.
Deze keer vond ik het ontzettend moeilijk werken : van de 48 terug te plaatsen tegels waren er slechts 6 waaraan geen snijwerk te doen was en de ondergrond moest helemaal terug netjes gemaakt worden, maar het is gelukt en het ziet er goed uit. Enkel het toilet(dat al maanden in de garage ligt!) moet nog terug opgehangen worden.
Ondertussen was het ook terug studeren voor mijn hopelijk- allerlaatste Shirley Valentijnvoorstelling.
Die gaat morgenavond door, straks overloop ik het hele stuk nog eens helemaal ; morgen overdag eveneens en dan zou ik er helemaal klaar moeten voor zijn. Gelukkig is de zware verkoudheid waarmee ik afgelopen dagen te kampen had aan het wegtrekken, want een monoloog van anderhalf uur zou er anders niet hebben ingezeten.
De zenuwen beginnen zich alweer te roeren
Als hij niet met de administratieve voorbereidingen voor zijn concerten bezig is, zit Herman weer kerstliederen in te oefenen op accordeon. Hij kent er vele en ik vind het gezellig om hem te horen spelen.
Behalve dan, wanneer hij cds of platen opzet en tracht mee te spelen, want zijn instrument staat in een andere toonaard: het klinkt dus af-grij-se-lijk vals, wanneer hij op die manier oefent. Zelfs al zit hij in een andere kamer te spelen, dan nog is het onuitstaanbaar om het vanop afstand aan te horen!
Leuke activiteiten van afgelopen weken :een virtuoos klassiek concert met werken van Prokofiev, Rachmaninov en Borodin door het Spiegel strijkkwartet, een knappe toneelvoorstelling in Diontheater, we gingen naar de musical Daens (schitterend op alle gebied!)en naar een Indonesisch etentje bij de mama van Lief om het al wat gewoon te wordenJ. Die mama is zelf Nederlands-Indonesisch en we kregen een heerlijk maal voorgeschoteld, of beter gezegd : een buffet van een tiental schotels met rijst, groenten, vlees, vis, bami (veeeel lekkerder dan wat wij hier bij de chinees krijgen!).
Er werd heel wat afgebabbeld en naast de ingewikkelde familiegeschiedenis kwamen we toch ook nuttige informatie te weten over Indonesië en onze toekomstige reis.
Met ons emigrantje hebben we nu geregeld contact via messenger en het gaat hem blijkbaar supergoed.
De andere kinderen zijn gezond en gelukkig en buiten de occasionele snottebellen doen ook de kleinkinderen het goed.
De kerstkaarten beginnen binnen te stromen en als mijn opvoering achter de rug is, moet ik de onze dringend gaan versturen.
Aiaiai dit is een blogstukske van mijn voeten : een saaie opsomming, maar kom, ik heb me al herpakt.
Al bijna een jaar zagen we ze steeds meer vermageren.
Toen we haar deze zomer lieten onderzoeken, was er niets speciaals te vinden en was ze ondanks dat vermageren nog speels en nieuwsgierig.
Een andere voeding leek even een oplossing : ze scheen terug wat meer eetlust te krijgen, maar dat was maar tijdelijk.
De laatste dagen was het gewoon zielig om aan te kijken : nauwelijks eten, stram lopen, met haar kopje naar de grond.
Ze leek niet meer te weten wat ze wou : binnen, buiten, dadelijk terug naar binnen, in haar bakje, er weer uit, heel even op schoot en dan weer weg
Ze zag er zo minnetjes uit, dat je alles zou proberen om haar haar zinnetje te geven, alleen : ze wist het precies zelf niet.
Ik liep zelf rond als een kip zonder kop, wou niet dat ze uit mijn zicht was omdat ze, verzwakt als ze was, misschien niet terug binnen zou geraken en ergens liggen sterven zonder dat er iemand bij was.
Dries was er helemaal door overstuur. Toen we de toestand gisteren bespraken en er rekening mee moesten houden dat we poes zouden moeten laten inslapen, zaten we met drieën aan tafel te huilen.
Toen ik deze morgen het telefoonnummer van de dierenarts opzocht, kwam Dries even over huis met de taxi.
We konden dadelijk bij de dierenarts terecht.
Die kon net als wij vaststellen dat Witteke op was, dat ze gezwellen had en dat het meest genadige was om ze een spuitje te geven.
Vooraleer het zover was, wipte ze, stram als ze was, toch nog even van de tafel, verkende traagjes de ruimte, gaf Dries de kans en de tijd om ondanks zijn grote verdriet, te doen inzien dat dit werkelijk de beste oplossing was. We hebben ons Witteke in een zachte handdoek terug mee naar huis genomen en in haar slaapbakje gelegd, waarin we ze straks zullen begraven. Dries heeft een mooi plekje onder een rododendron dichtbij ons huis gekozen en daar zullen we haar straks begraven, als Herman thuiskomt.
Dries is nog even naar bed, hij moet pas om halfvier weer met de taxi weg. Ik hoop maar dat hij kan slapen en terug wat bij zijn positieven is als hij straks weer aan het werk moet. Witteke was zo'n lief, zachtaardig poesje, dat nooit krabde of beet . Ik denk aan haar eerste jaren, hoe sterk en levendig en grappig ze was...hoe ze zot van plezier haar eerste zomernachten hier, 2 meter hoog naar motten sprong en buitelend terug neerkwam. Het was PJan zijn poes, als kitten gekregen van een klant, maar omdat hij ze niet mocht houden op zijn kamers, Witteke na een jaar bij ons bracht. Ik moet hem op de hoogte brengen. En hoe zeg ik het tegen Jade ?
Zomaar, halsoverkop, das eigenlijk niks voor ons.
Hier ten huize wordt vaak eindeloos gewikt en gewogen voor er iets belangrijks wordt beslist.
Maar toen we van Lief hoorden dat er unieke promoties waren, moest de knoop snel doorgehakt worden en dat is dus gebeurd.
Samen met haar reizen zat er al niet meer in, maar we zullen wel een poosje tegelijk in Indonesië zijn.
Dat is misschien maar goed ook, zo hebben de tortelduifjes tijd voor hun beiden.
Het kriebelt toch wat in ons buikske : t is zo ver en zo anders
Ik ben al eens gaan kijken op de website van het tropisch instituut of we speciale inentingen moeten krijgen.
Dat is niet het geval, maar ze verwittigen wel voor ziekten die je via steekmuggen kan krijgen. (geen malaria). Er bestaan geen vaccins, maar je moet mugafstotende lotions gebruiken, geen te kleurige kleding of geen zwart dragen. Parfums etc. zijn ook uit den boze.
Ai-ai-ai en sapperdeboere
Hoe ga ik eraan ontsnappen? Zolang als ik leef heeft elke mug in de wijde omgeving mijn lijf als bestemming in haar gps zitten.
Nu zit ik hier wel te grommelen, maar eigenlijk ben ik er heel erg op uit : onze pallieter terugzien in een paradijselijke omgeving mmmm
We hebben nog een dikke twee maanden om te wennen aan het avontuurlijk idee
Met popelend hart stond ik bij de schoolpoort op mijn lieve grote kleindochter te wachten. Haar handje klikte vanzelf in de mijne en als een radio die aangesloten werd op het stroomnet begon ze te tateren.
Zij geniet hier evenveel van als ik, durf ik dan denken.
In de auto moet ik haar wel even intomen, ik ben geen geroutineerd chauffeur en kan mijn aandacht niet verdelen over het verkeer en haar dikke Diddel-kaft. Jaja, ze begrijpt het en houdt haar nieuwe Diddel-plaatjes nog even stilletjes voor zichzelf, tot we in de broodjeszaak aan een tafeltje zitten.
Na het eten rijden we naar Bloemenveld, waar de voorstelling van Oelewapper zal doorgaan. We hebben nog tijd zat voor het begint en blijven in de auto Jades nieuwverworven schatten bewonderen.
De Diddels , Diddelinas en andere figuurtjes, warrelen in alle mogelijke kleuren en geuren voorbij, terwijl Jade blad per blad omslaat en verrukt uitleg geeft over details van dit sprookjeswereldje. Aardbei- rozen- , chocolade- ja zelfs brandlucht komt er vanaf de kleurige prentjes gewaaid en ik beeld me in dat ik tien jaar ben en vind het even verrukkelijk als zij.
Met spijt komen we bij de laatste bladzij, maar dan is het echt de hoogste tijd om binnen te gaan en onze tickets af te halen.
Tot onze verrassing ontmoeten we er neef Lukas met zijn familie, ik ben zo in de war door de plotse confrontatie met de jongste, dat ik twee, drie foute namen brabbel voor ik het goed heb. Siebe (Wietse, Jolle wat zei ik nog allemaal) houdt er de breedste en begrijpende glimlach bij: Ik ben niet voor niets zijn groottante en misschien denkt hij wel dat ze de codes op de buitendeuren in dit bejaardentehuis er niet voor niks opzetten : voor mensen als ik dus, die af en toe een ferme steek laten vallen
De zaal zit meer dan vol met een aantal rusthuisbewoners, maar ook enkele tientallen kinderen en hun ouders.
Eén acteur en twee muzikanten brengen een heel mooie, grappige, ondeugende en ontroerende voorstelling.
Het is het verhaal van een 10-jarig jongetje, van zijn ouders, oma en vooral opa waarmee hij een innig contact heeft. Het gaat over liefde krijgen en verliezen, over sterk en zwak, over begrip en verdraagzaamheid, vreugde, verdriet en weemoed.
Ondersteund door muziek en zang die soms komisch, soms ontroerend aanvulden, was dit prachtig gespeeld toneel dat iedereen, van zeer jong tot zeer oud, van de eerste tot de laatste seconde moeiteloos kon boeien.
Jammer dat het maar 50 minuten duurde, vond Jade, maar het was precies toch lànger, want er is zoveel in gebeurd
Een aanrader voor wie met zijn kleinkinderen wil gaan kijken! Dit was de première, maar Oelewapper wordt nog in verscheidene bejaardentehuizen in de provincie Antwerpen gespeeld.
Natoken schreef gisteren over de winnaars van het programma De Naaktkalender.
Ook wij hebben -soms met een half oog- het programma gevolgd.
Toen vorige week een ernstige lokale brandweerman in uniform kwam aanbellen om de eigen kalender voor 2009 aan te bieden, zat Herman boven aan de computer.
Ik riep : Zoet, hebt gij daar misschien vijf euro bij de hand?, waarop hij : Is het een naaktkalender?
De stijve brandweerman, vertrok geen spier, integendeel : hij keek zo mogelijk nog wat strenger
Ik betaalde, kreeg mijn kalender met geen énkele blote vent, maar wel bij elke maand een keurige foto van een brandweervoertuig, de man bedankte en ging verder.
Hoeveel keer heeft hij dat grapje dit jaar misschien al moeten horen, ocharme
Straks ga ik met mijn grote kleindochter een middagje naar theater : na school eerst samen een broodje eten en vervolgens naar de voorstelling in een bejaardentehuis. Een uitje voor ons tweetjes, t is lang geleden en ik sta te popelen !
Gisteren, drie weken na de infiltratie, moest ik terug op controle bij die zwijgzame heupspecialist.
Het was alsof daar een ander mens in die spreekkamer zat !
Je zou denken dat ik het over mezelf heb, want jawel : ik voel me zo goed als nieuw na die behandeling, maar met die andere mens bedoelde ik wel degelijk de dokter
Hij begon onmiddellijk te praten, informatie te geven, toonde belangstelling, was vriendelijk zelfs hartelijk te noemen.
Na onderzoek stelde hij vast dat alles vlot draaide en kon ik met het nodige advies gerustgesteld naar huis. Ik was zo in mijn nopjes door het gunstig resultaat en door die ommekeer in de houding van de dokter tegenover mij, dat ik de sneeuw trotseerde en ipv Herman op te bellen om me met de auto te komen halen, opgewekt tevoet naar huis ben gestapt.
Deze morgen nog maar eens naar de tandarts afwerken waar er vorige vrijdag geen tijd meer voor was. Maar oef! Nu hoef ik pas eind januari terug en komt er hopelijk een soort van medische luwte in mijn leven.
Terwijl ik in de behandelstoel lag, hoorde ik tweemaal mijn gsm afgaan : Lief meldde dat ze voor februari een ticket voor Bali had geboekt tegen een zeer interessante prijs. Ze zegt dat we maar gauw moeten reserveren, als we er ook naartoe willen.
Om 10 uur vanmorgen werden we al in Edegem verwacht.
Omstreeks de verjaardag van mijn overleden broer, laten Moeke en Voke altijd een herdenkingsmis(ook wel eens een jaargetijde genoemd) opdragen, nadien is er een natje en droogje voorzien bij hen thuis.
De rit ernaartoe was prachtig : alles lag onder een laagje sneeuw en op onze vijver lag zelfs een ijslaagje. Gelukkig waren de wegen goed berijdbaar en schenen wij de enige auto op de snelweg te zijn. We genoten van onze vroege, rustige rit en van het mooie landschap.
Hoe komt het, dat we dit als schoonheid ervaren? Omdat het vertrouwde landschap er plots anders uitziet? Omdat de weinige kleuren die er nog te zien zijn, ineens uitgesprokener, mooier, lijken door het contrast met al dat wit?
Dichterbij de stad was er nog nauwelijks iets van sneeuw te merken.
We waren met zn veertienen en het fijnste aan heel die herdenking is absoluut de borrel achteraf. Ik weet wel zeker dat onze Jan dat ook zou gevonden hebben. Het was daar in de veranda een gekwetter en gelach om gek van te worden. Jes en Pol hadden nog een koelkast vol heerlijkheden bij: overschot van een feestje gisteren bij hen thuis.
Rond half twee bolde iedereen het af. Herman was al eerder weg naar een vergadering in het Brusselse, maar ik kon gelukkig een stuk meerijden met Rikske en Mark tot in het stadscentrum, waar mijn bus naar de kempen vertrok.
Om drie uur al thuis, want Dries pikte me op in het dorp, zoniet was ik nog 40 minuten langer onderweg. Het sneeuwt weer gestaag en seffens zet ik de zetel voor het raam om bij een mooi stukje muziek naar die witte wereld te kijken tot het binnen helemaal donker is.
Heel even lag alles buiten onder een wit dekentje.
Als het zonneke er in de voormiddag doorkomt, spring ik op de fiets om ons lottoformulier binnen te brengen en nog wat boodschappen te doen. Nog maar pas onderweg, wordt het weer donker en enkele ogenblikken later jagen de sneeuwvlokken ijzig-prikkend tegen mijn warme gezicht. Gelukkig heb ik een warme, waterdichte anorak aan, maar mijn jeans is binnen de kortste keren doornat.
Toch heeft het wel iets, dat winterweer
Ik krijg goesting in pannenkoeken en haardvuur en sinterklaasdingen en heb een zeer vredig, voldaan gevoel.
Na de mooie voorstelling Van de brug af gezien in Diontheater gisterenavond, het plezier van er veel vrienden terug te zien, onze slaapkamermuur die deze week netjes bezet werd door een vakman en waar ik maar geen genoeg krijg van het kijken naar dat langzaam opdrogend witte vlak
De administratieve berg die stilaan slinkt, het bericht op woensdagochtend dat PJ eindelijk na een zeer langdurige reis goed is aangekomen in Semarang, enkele kleine simpele dingen die ik toch tot groot genoegen voor vrienden en familie heb kunnen doen, mijn lijf dat heel wat beter voelt dan pas een week geleden, maken alles bijeen dat ik me heel gelukkig voel.
Herman heeft de haard aangestoken en legt een nieuwe CD op : motetten van Bach, maar die zijn niet echt geschikt om bij te werken en hij wil wat luchtigers opzetten. Ik voel anders wel voor een privé-concert bij de haard en vraag hem mijn favoriet op te leggen : het 5de pianoconcerto van Beethoven. Ik installeer me in de zetel en na enkele minuten komt mijn lief er ook bijzitten. We dromen weg in het vlammenspel van de haard en genieten .Bij het adagio biggelen de tranen over mijn wangen; dit werk is mij zo lief en al tientallen jaren bekend, maar het kan me elke keer opnieuw ontroeren.
We doen dit veel te weinig : gewoon gaan zitten en alleen maar intens luisteren naar de muziek. Ik neem me voor om wat regelmatiger zon intiem huisconcertje te organiseren.
Herman is volop met de te organiseren concerten bezig en bezet bijna voortdurend de pc.
Vanavond gaat het eerste concert door met het Vlaams Radiokoor.
Nadien is er hopelijk wat tijd om samen de klussen in huis eindelijk eens grondig aan te pakken!
Zondagavond vertrok PJan naar Java, via Zaventem, Frankfurt, Singapore, Jakarta en vervolgens nog een autorit van een zestal uren tot in Semarang waar hij gaat wonen en werken.
Normaal zou hij vanmorgen moeten aangekomen zijn, maar we kregen nog geen bericht. Spannend
Zaterdag hadden we nog een gezellige brunch samen met PJan, Lief en Dries, waarna we afscheid hebben genomen.
t Is toch wel een heel raar gevoel, dat we hem nu een half jaar niet meer int echt zullen kunnen zien. Het heeft Herman en mij een slapeloze nacht bezorgd, hoewel we van harte hopen dat onze Pallieter het daar kan maken en er gelukkig zal zijn.
Lief staat trouwens ook helemaal achter zijn beslissing en heeft hem zelfs aangezet om het te doen. Als hij zich na die 6 maanden definitief in Indonesië wil vestigen, gaat zij mee.
Op mijn vraag of ze er ook zou kunnen wonen, kwam een kordaat Ja! Dat zit dus wel snor, alleen : die maanden tot het zo ver is, zullen hen wel zwaar vallen.
Na de brunch woonden we de huwelijksinzegening bij van een koppel zestigers.
De bruidegom is de man die jaren geleden -onbewust- Herman en mij bijeen heeft gebracht.
Veertig jaar geleden had hij een stevige boon voor mij; hij was daar zo vol van, en had mij tegenover Herman zó opgehemeld, dat die mij kwam opzoeken in de jeugdclub waar ik op zaterdagen naartoe ging.
Het moet gezegd, dat ik al de derde was, van de meisjes die hij ten dans vroeg, die aan de bloemrijke beschrijving beantwoordde
Die bruidegom van vorige zaterdag was voor mij een tijdlang een soort van hartsvriendin en hij werd dan ook mijn getuige bij ons huwelijk.
Later zijn we elkaar uit het oog verloren, maar toevallig hoorden we enkele weken geleden van zijn huwelijk en daar wilden we op onze beurt getuige van zijn.
Seffens komt zus Jeske, misschien maken we nog een wandelingetje door de motregen. Zij is daar niet bang van, houdt zelfs van de regen!
En vanavond gaat ze mee naar het concert hier in ons nieuw, mooi gemeentehuis.
Hoezeer ik er telkens tegenop zie dat hij weg moet, toch vliegt de tijd en krijg ik nauwelijks mijn agenda, met alle plannen voor die periode afgewerkt.
Zijn reis naar Litouwen werd voorafgegaan door een vergader-weekend in Antwerpen, dat besloten werd met een diner waarop ik mee uitgenodigd was.
Dieet of niet : tegen een etentje in Sir Anthony Van Dijck zeg ik geen neen!
Mijn verwachtingen werden ingelost: het was zeer lekker en ook erg gezellig, hoewel het me achteraf duizelde; niet van de wijn, maar door het voortdurend van taal wisselen : ik zat naast en tegenover een Fransman, een Engelse en een Spanjaard.
Geen wonder dat ik er af en toe een hutsekluts van maakte.
Maar we kennen elkaar al langer dan vandaag en vooral de Engelse Gillian is een echt talenwonder, ze spreekt zo goed als accentloos acht talen en in tegenstelling tot mij, vergist ze zich nooit van taal bij het wisselen van gesprekspartner, straffe kost!
Zondag stond de Night of the Proms op het program. Ik vond het één van de betere en amuseerde me vooral kostelijk met de optredens van het piano- en vioolduo, de virtuoze muzikanten Joo en Igudesman, die een schitterende komische act hadden.
Verrassingsact was Tom Helsen en hét hoogtepunt van de Proms : Sinead OConnor, die me tot tranen toe ontroerde.
Ik heb voortdurend zo enthousiast gezwierd met mijn groen lichtje, dat ik er zelfs een stijve duim aan overhield J.
Dinsdagochtend vertrok Herman. Omdat ik hem tot Antwerpen moest brengen, reed ik verder naar mijn ouders.
Die zaten gezellig aan het ontbijt en er stond een extra couvert niet voor mij, want ze wisten niet van mijn komst, maar voor Paulien, hun jongste kleinkind, die bij hen logeerde.
En die kleinkinderen worden nog steeds in de watten gelegd: fruitsap, lichtgekookt eitje Toch fantastisch dat zij dit op 85-jarige leeftijd nog allemaal doen ! Pauliens ouders waren op verlengd weekend, maar zijzelf moest maandag naar school. Voke heeft haar zelfs met de wagen gebracht en gehaald.
Als ik naar Antwerpen rijd, tracht ik steeds een aantal zaken te combineren. Jammer genoeg was dit een feestdag en waren alle winkels gesloten. Een bezoekje aan Frauke en ons snottebellen-kleintjes kon er gelukkig nog wel af en daar kikkert een grootmoeder toch altijd van op.
Heel het mannelijk gedeelte van onze familie zit nu in het buitenland (of gaat er gauw naartoe): Litouwen, Frankrijk (Wout- voor cursus), zondag vertrekt Pjan naar Java en Dries volgende maand naar Oostenrijk.
Gelukkig is dat éne overblijvende mannetje nog te klein om er al op uit te trekken.
Woensdagnamiddag was het tijd voor een bezoekje aan Magda, met wie de banden terug zijn aangehaald, sedert ons gezamenlijk repeteren en spelen in het multicultureel project. Ze was pas naar Brasschaat verhuisd en had me gezegd dat ze nu in een klein huisje woonde
Hun vorige huis heb ik nooit gezien, maar dat moet dan wel reusachtig geweest zijn, want voor mij was dit een zeer grote, moderne villa. Daarbij vergeleken is het onze gewoonweg een kabouterhuisje.
Het werd een heel genoeglijke namiddag en we spraken af dat we dit nog gaan doen, misschien zelfs samen nog eens op de planken staan
Donderdag was kuis- en administratiedag.
Mijn ventje staat in voor de reserveringen van een concert in onze gemeente, en dus moest ik deze week zijn taak overnemen.
Gelukkig hebben we nu dat antwoordapparaat! Maar buiten de boekingen kwam er nóg een en ander bij kijken en ik speelde weer even secretaresse, denk dat ik alles goed heb kunnen oplossen, evenwel niet zonder enkele berichtjes over-en-weer naar Litouwen.
En vanavond komt Herman terug.
Ik pik hem op in Antwerpen, dus combineer ik weer het nuttige met het aangename : vooraf nog naar de stoffenwinkel en een bezoekje aan Bojako! We zien elkaar tegenwoordig nog enkel op blogmeetings. Dat komt omdat het zo druk is, maar vooral k weet al dat ze dat zelf ook zou zeggen- omdat ik zo ver weg woon.
Maar vandaag is het zover : we maken er nog eens een ouderwets gezellige kletsnamiddag voor ons tweetjes van. Ik zit te popelen!
Leo, onze garagist/cineast ( zie blog van 21-11-2006"garagist" en van 7-1-2007"t Is een hobby") telefoneerde onlangs met de vraag of ik nog eens teksten wou schrijven en inlezen bij zijn volgende film.
Deze keer wordt het een prent over de Ninglinspo, de enige Belgische bergrivier, slechts 3,5 km lang, maar het pronkjuweel van de Ardennen.
Deze sprookjesachtige vallei is sedert 1949 werelderfgoed. De moeite waard dus, om er een film aan te wijden.
Ik ben nu druk op zoek naar de nodige informatie.
Die is ruimschoots voorhanden, maar de kwestie is vooral : hoe maak ik er een vloeiend en mooi commentaar van, dat niet te droog of te saai, maar toch informatief is.
Omdat de film slechts een 5 à 6 minuten zal duren, moet ik zeer selectief te werk gaan, want er moet ook nog muziek tussen; het hele filmpje volpraten zou ook niet interessant zijn.
Leo heeft ter plaatse reeds veel gedraaid gedurende het hele voorbije jaar, maar ik heb nog geen materiaal gezien. Hij wil zijn montage maken aan de hand van mijn tekst. Een hele opgave dus !
Ik ben fier dat hij me opnieuw gevraagd heeft en ben er zeker van dat dit, net zoals zijn vorige Op reis in Bommas tuin, een schitterende natuurfilm wordt.
Op reis duurt 17 minuten en werd laureaat van de provincie Antwerpen. Ik heb een copie van de dvd en had graag een stukje op mijn blog gezet, maar ik heb geen idee hoe dat moet. Iemand een tip?
Het verhaal van gisteren moest eerst van mijn lever, maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, want er werd ook gefeest voorbije week.
Hermans verlate verjaardagsfeest werd in schuifkes gevierd : vrijdagnamiddag kwamen mijn ouders vanaf s middags en op zaterdag mochten we met kinderen en kleinkinderen feesten.
Papanje!zegt Dario, als hij de fles bubbels in de koeler ziet staan. Niet dat het ventje er ook maar een druppel van krijgt, maar sedert de geboorte van zijn kleine zus toen er bij ieder kraambezoek champagnekurken knalden- weet hij maar al te goed hoe zon fles eruit ziet.
Elke keer staan we weer te kijken hoeveel de kleintjes op korte tijd bijleren, hoe snel ze veranderen en hoe grappig ze kunnen zijn.
Ben bezig, is één van zijn nieuwste uitspraken en die horen we ook vandaag wel een paar keer.
Het orgel, onze poes en kip Dora, zijn hier de grootste troeven.
We gieren het uit wanneer hij met zonnebril en al-als een kleine Stevie Wonder op het orgel zit te tokkelen en met zijn hoofd begint te zwaaien. Hij beseft duidelijk dat hij voor een welwillend publiek speelt!
Maura laat zich ook niet onbetuigd, maar houdt het voorlopig nog bij percussie met houten lepel op plastieken deegkom.
Lief kon er wegens ziekte helaas niet bij zijn, maar voorts werd het de gebruikelijke gezellig-drukke chaos, met veel geklets, lekker eten en fijne cadeaus voor papa.
Zoals altijd heb ik weer veel te veel gekookt, dus krijgen ze allemaal nog wat mee en kunnen we morgen nog eens feesten met de overschotjes.
En dat is maar goed ook, want ik ben uitgeteld en in mijn knie lijkt een razende wesp te zitten, zelfs Herman kan aan te buitenkant voelen dat er iets in rond lijkt te brommen.
Vorige week donderdag was de vermeende beterschap van mijn knie alweer foetsie.
De fotos die van mijn heupen gemaakt waren lieten niets spectaculairs verkeerd zien en de huisdokter verwijst me naar een heupspecialist.
Als ik een afspraak in het ziekenhuis wil maken, vertelt de receptioniste dat ik voor een afspraak 20 extra zal moeten betalen, waar het ziekenfonds niets van terugbetaalt.
Omdat het maandag a.s. vrije raadpleging is, besluit ik daarheen te gaan. Op afspraak zou ik trouwens toch niet eerder terecht kunnen.
Als ik de hoorn neerleg, dringt het bericht pas goed tot me door.
Ik word er een beetje boos van.
Waarom moet een onderzoek op afspraak 20 méér kosten?
Word je minder goed behandeld, als je naar de vrije raadpleging komt?
Dat noem ik klasse-geneeskunde en dat màg niet, vind ik!
Rijk of niet : je hebt recht op een zelfde goede medische verzorging voor dezelfde prijs. De bakker vraagt voor een brood toch geen 50 % méér omdat je met een Mercedes rijdt in plaats van met een oud klein karretje?
Het maakt me ook achterdochtig : als ik naar vrije raadpleging ga, zal mijn geval dan met evenveel aandacht en zorg worden behandeld, als op afspraak? Is mijn kwaal dan minder belangrijk?
Maandag bracht antwoorden op de vragen hierboven.
Ik kan niet zeggen dat mijn geval lichtzinnig werd behandeld, maar kan me anderzijds niet van de indruk ontdoen dat ik als individu niet meetelde.
De heup, die knie, werden au sérieux genomen, maar als mens bleef ik in de kou staan. Ik heb geen enkel rechtstreeks antwoord gekregen op mijn vele concrete vragen, die werden ontweken of gewoon genegeerd. Ik voelde mij als een lastige vlieg die rond de belangrijke geleerde zijn hoofd vloog.
Vreemd genoeg heb ik toch het gevoel dat hij me niet slecht heeft behandeld. Van half tien s ochtends tot 7 uur s avonds heb ik in het ziekenhuis gezeten met slechts een onderbreking van 2 uur die ik thuis doorbracht .
2 uur wachten vooraleer het mijn beurt was op de vrije raadpleging.
10 minuten bij de specialist, die me even onderzocht, verwijsbrief las en een volledige botscan voorschreef.
Half uur naar cafetaria voor een broodje en koffie
Half uur wachten op de dienst nucleaire geneeskunde
Enkele minuten binnen voor inspuiting van een radioactief product
Dan naar huis voor een paar uur om tegen 4 uur weer in de kliniek te zijn.
Botscan van heel het lichaam en nog eens apart voor heupen en knieën
Ik lig er behaaglijk en val bijna in slaap.
De radioloog is iets mededeelzamer dan de heupspecialist, maar ik zie hem maar even.
Zijn assistente zegt dat ik misschien dezelfde avond nog terug naar de raadpleging kan Oef! Dan hoef ik niet weer een andere dag terug te komen.
Nog maar een potje thee gaan drinken in de cafetaria en om kwart voor zes terug naar de consultatie. Deze keer zit er nauwelijks volk.
5 minuten binnen bij de specialist. Het enige wat me duidelijk werd gemaakt is dat er volgens hem geen verband is tussen de pijn in mijn knie en heup. Er zit een ontsteking in de heup, hij stelt voor om cortisone in te spuiten. Of het daarmee opgelost is? vraag ik
Dat is een eerste fase, antwoordt hij kortaf, zonder iets over eventuele verdere fases te zeggen. Die inspuiting wil hij wel, nà zijn consultaties komen geven, op de afdeling radiologie.
Half uur wachten bij radiologie
Dan mag ik op de röntgentafel en terwijl mijn heup wordt doorgelicht wordt ook de inspuiting gegeven. Het wordt even tanden bijten! Weer krijg ik geen of nauwelijks antwoord op mijn vragen.
Misschien babbel ik gewoon teveel en is dit wel een bekwaam arts, maar niet communicatief vaardig
Als ik van de tafel mag, is hij al verdwenen.
Over drie weken moet ik eens op controle komen, maar ik voel direct het effect van de nare inspuiting : mijn heup doet minder pijn.
Die 20 die je méér moet betalen voor raadpleging op afspraak, zijn waarschijnlijk alleen maar om de dokter aan het praten te krijgen.
Vanmorgen bij het opstaan was ons gazon één wit tapijt.
-We zijn er wel erg vroeg bij met de vorst, dit jaar, vindt Herman, hetis nog niet eens Allerheiligen!
-Vroeg, maar toch niet ongewoon : zowat 75 jaar geleden vroor het dat het kraakte in die laatste dagen van oktober, weet ik opeens.
Ik herinner me een verhaal van Moeke, over iets wat ze zeer vernederend vond en daardoor nooit meer vergat
Tijdens haar kindertijd hadden haar vader en oom samen een grote bloemisterij tegenover het kerkhof van Wijnegem. In de periode voor Allerheiligen stonden de vele serres natuurlijk vol met chrysanten.
Moeke moet toen een jaar of acht, negen geweest zijn en haar onderwijzeres was een non die zéér gesteld was op een verzorgde taal. Klein Margrietje was bijzonder geïmponeerd door de Zuster en probeerde indruk te maken en een interessant feit te vertellen in perfect ABN, toen ze die ochtend in de klas haar vingertje opstak en zei : Zuster, het was deze nacht zó koud ! Alle chrysanten zijn bevrozen in de SAAR !
Natuurlijk bedoelde ze serre, (fonetisch : seir), wat in haar Antwerpse kinderoren een te platte klank was.
Het effect van haar SAARwas, dat de zuster en mét haar de hele klas in lachen uitbarstte en Margrietje in plaats van trots, diep beschaamd was.
Ze vertelde het mij vele jaren later en ik kan me nu nog steeds heel goed voorstellen hoe rot ze zich daarbij moet gevoeld hebben.
Doet het pijn? Vraagt de dokter, terwijl hij de injectienaald verder mijn knie indrijft.
Het gaat wel, antwoord ik dapper.
Ha nee hé! Dat is niet goed, het moèt juist pijn doen, anders zit ik niet op de goeie plek!
Oh! Okee dan ja! Ja! Ja! Auw! Ja! Nog Ai! Geef ik dan maar grif toe, terwijl ik de naald nu naar verschillende richtingen binnenin voel steken.
Even later prijkt er een pleisterke op mijn linkerknie en zit er vanbinnen een dosis cortisone mèt pijnstiller.
Hopelijk komt er nu een einde aan de maandenlange pijn in die knie. De pillen die ik al eerder kreeg, schenen wel even te helpen, maar bezorgden me maagpijn en misselijkheid.
Maar van die kniepijn geraak ik beslist af, verzekerden beide dokters me (ik ga naar een groepspraktijk en de behandelende arts haalde er nu ook zijn confrater bij, wat ik toch wel een geruststelling vind : je krijgt vaak overleg en een tweede opinie).
De oorzaak zou evenwel artrose van mijn linkerheup kunnen zijn, die heup mag donderdag, samen met haar tweelingzuster op de foto, om beiden te vergelijken.
We zien wel wat er dan verder moet gebeuren.
Ik ben al blij dat de eeuwige borende pijn in mijn knie nù al vervangen is door een licht kneuzinggevoel, dat het noemen niet meer waard is.
Als ik maar mag blijven stappen door mijn bossen !
Het was echt een leuke dag hé zucht Herman tevreden, als we die verjaardag-zondag in bed liggen.
En dat terwijl er niet echt gefeest werd in de gebruikelijke zin van het woord.
Maar Pjan en Lief zijn op tijd en in de opperbeste stemming teruggekomen van Indonesië. Hun vlucht was zelfs één minuut eerder geland dan aangekondigd.
Met onze tweede zoon staan we altijd voor verrassingen en ik was dan ook op alles voorbereid, terwijl we in de aankomsthal stonden te wachten.
k Had pas tegen Herman gezegd : Ge moet niet verschieten, als hij hier in tradionele Indonesische kledij aankomt of daar kwam het stel, zo goed als lichtgevend de hal ingelopen.
Niet in een traditioneel kostuum, maar in het groenste groen-groen-groen maatpak dat je je maar kan voorstellen : hij had dat nog op de valreep door een kleermaker laten maken!
Ze hebben een schitterende vakantie gehad en over 3 weken wordt P terug in Java verwacht om alvast zes maanden op proef te werken bij een fabrikant-exporteur van teak meubelen.
We brachten de kids naar Doel, waar het toch even slikken was, toen ze vaststelden dat naast de laptop, ook een dvd-speler en Liefs startkassa van het restaurant verdwenen waren bij de inbraak tijdens hun afwezigheid. Als wij hadden geweten dat ze dat alles in huis achterlieten, hadden wij die spullen zeker naar een veiliger plek meegenomen, maar gedane zaken nemen geen keer
Zoals verwacht waren de twee stikkapot van de lange vluchten en niet gebrand op een etentje in de stad, dus lieten we hen na korte tijd alleen om te gaan rusten, echter niet vooraleer we de meegebrachte cadeautjes hadden gekregen : een gebatikt hemd voor Herman en een snoer van grijze parels en oorringetjes voor mij !
Hulst ligt niet ver van Doel en daar gingen we dan maar wat ronddwalen. Alle winkels waren er trouwens open, maar het begon zo erg te regenen, dat we het na een uurtje opgaven en kozen voor een film in de Metropolis, op weg naar huis
t Was minstens twee jaar geleden dat we nog in de cinema waren, maar terwijl we in de rij voor de kassa stonden aan te schuiven, kregen we telefoon van Wout, die was net thuisgekomen van Arizona (en niet van Washington, zoals ik gisteren dacht) en zou niet gaan slapen, dus konden we gerust langskomen als we dat wilden
We moesten daar niet over nadenken, lieten De Loft voor wat het was : een film die we ooit wel eens op TV zullen zien en trokken veel liever naar onze oudste zoon en zijn gezin.
Kort na onze aankomst daar, kwam Frauke met de twee kleintjes terug van een bezoekje aan haar grootmoeder en konden wij weer met volle teugen genieten van onze twee kleine hartenbrekertjes.
Wout bracht voor ons allebei Crocs mee(jaja, Bojako! We zijn gezwicht voor t comfort) De mijne zijn lichtblauw en het is alsof ik op lucht loop!
s Avonds thuis gegeten, samen met Dries en we spraken al met de andere broers af dat er hier thuis a.s. zaterdag eindelijk nog eens met zijn allen gefeest kan worden.
Herman kreeg de hele dag op alle mogelijke manieren verjaardagswensen, en we besloten zijn verjaardag met een gewoon rustig tv-avondje.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
