Vrijdag 20 februari

Het is een stralende dag!

Na het ontbijt –we sliepen al tot halfzes, daarna nog tot 9 uur- wandelen we over Jalan Legian om postkaarten en zegels te kopen. Het meisje van de post heeft duidelijk moeite met het geven van het juiste aantal zegels. Je moet er zelf goed op letten.
Misschien heeft PJ gelijk  als hij beweert dat de mensen erg vriendelijk zijn, maar niet al te schrander.
In elk geval gaan ze niet efficiënt te werk. Voor een bestelling in een restaurant, mag je het bv niet ingewikkeld maken, of iets extra vragen… er wordt ijverig geknikt en herhaald en gelachen, maar altijd is er wel iets fout.

Nuja, ik was zelf ook fout : kocht slechts 20 kaartjes met bijhorende zegels, terwijl ik 23 adresetiketten had voorbereid.
Het was nog heel wat schrijfwerk ook…

Rond de middag komen de kinderen en we rijden naar het sjieke Nusa Dua, waar het één groot resort is : een zeer uitgestrekt afgesloten gebied, met wachters en poorten. De auto wordt gecontroleerd op wapens enz… Maar eens binnen, is het een reusachtig park, buitengewoon goed onderhouden, wat toch een verademing is.

        God van de zee

Wij gaan op het strand zitten en huren tegen 1 uur een glasbodemboot met kapitein, om te gaan snorkelen en nadien naar het schildpaddeneiland te varen.
We snorkelen een uur. Voor mij is het de eerste keer en ik ontdek een betoverende onderwaterwereld met vissen in alle kleuren, maten en motieven. Ook de koraalbegroeiing is zeer kleurrijk en gevarieerd. De kapitein geeft ons brood mee en de vissen komen het uit onze hand eten.

Na een uurtje is het voor mij wel goed geweest, want ben wat misselijk door een fikse slok zeewater die ik binnenkreeg. Blij dat ik terug in de boot zit!

Dan zet de kapitein koers naar het schildpaddeneiland, waar schildpadden worden gekweekt en voor 80% terug in de oceaan worden gestuurd.
Er zijn schildpadden van alle leeftijden, beginnend met baby’s van een week, tot één van 65 jaar: een joekel van 95 kilo!


                               
 leeftijdsgenoten!
 
                           

Er is bovendien een kleine zoo met arenden, vliegende hond, pythons…

We drinken er verse kokosnoot, recht uit de vrucht met een rietje.
                     

Dan terug naar ons strandje gevaren, waar we wat gaan liggen en bijna inslapen.

De terugweg is drukker, maar dat zijn we nu al gewoon.

Brommers sluiten ons helemaal in. Soms zitten er wel 5 personen op : vader, moeder met baby in een draagdoek, één kind vóór papa en nog een tussen beide ouders in.

Bijna op ieder kruispunt zie je een zanger of kinderen die bedelen of kraalsnoeren verkopen. Vandaag was er zelfs een meisje van een jaar of vijf, met een baby van enkele maanden in een draagdoek. Dat loopt dan tussen dat razende verkeer over zo’n groot kruispunt van vluchtheuvel tot vluchtheuvel en klampt zich aan de auto’s vast…
Als we wat kleingeld hebben, geven we, ook al is het een druppel op een hete plaat, maar nu kon ik niets vinden en de anderen ook niet, hoewel Lief en PJ vaak nog sneller in hun portemonnee schieten : ze houden al hun kleingeld voor de bedelaars.

Eten doen we in een warung, waar PJ en Lief regelmatig gaan.
Murah is de grappige, vriendelijke uitbater, het is er proper en het eten lekker.

Warungs zijn eetstalletjes, maar dit is een echt restaurantje.

We halen de chocolade die we hadden meegebracht uit onze koelkast en gaan op de Jl.Legian een lekker Illy-koffie drinken.

Als de kids weg zijn, gaan we nog even zwemmen in ons sprookjes-zwembad. De pannendaken van het omringende hotel, de rondgang met bougainville die als draperieën over de daken hangt, het houtsnijwerk rondom en de feeërieke verlichting, maken het een zalig zwempartijtje, enfin : meer een rustig heen-en-weer varen, terwijl we een babbeltje doen. We zijn de enigen die op dit uur (halftien) nog een duikje wagen, hoewel het water zeer aangenaam is en uiteraard de buitentemperatuur eveneens. De 2 waterspuitende vissen doen nog even hun best om ons met hun geklater te ontspannen en dat lukt best.

Na twintig minuten houden we het voor bekeken en gaan nog verderschrijven aan die 20 kaarten en aan dit verslag.

Dan nog even lezen en het zal weer bedtijd zijn.

Gelukkig droegen we allemaal een t-shirt bij het snorkelen, want anders kan je hier erg verbranden. Ook sunscreen factor 50 wordt dagelijks ingesmeerd, we zagen hier al teveel roodverbrande toeristen.

Iets over de sanitaire voorzieningen : onze badkamer is 2x2m, daarin staat een WC, een lavabo met spiegel en een handdoekrekje. De douche is een sproeier boven een afvoerrooster. Telkens als er water gebruikt wordt, stinkt de afvoer vreselijk. We poetsen onze tanden uitsluitend met flessenwater.

Aan het toilet hangt een slang met een straffe sproeikop om je poep schoon te spuiten. Op veel plaatsen is het toilet een gat in de grond, met daarnaast een gemetselde bak, gevuld met fris water. Daar hoort een steelpannetje bij. Papier is meestal niet aanwezig en als het er is, wordt verondersteld dat je het gebruikte in de vuilbak werpt, want de leidingen zijn te nauw om door te spoelen.


                               

De bedoeling is dus, dat je het water met dat steelpannetje langs je achterste giet en met je linkerhand afwast. Dat vraagt enige oefening en het resultaat is wel dat je helemaal proper bent, maar meestal ook wel kletsnat van je billen tot aan je tenen, net zoals het toilet en de vloer eromheen. Gelukkig deert dat niet met de warmte.  

Donderdag 19 februari

Weer werden we allebei om 3 uur ’s nachts wakker en bleven dat ook enkele uren. Het tijdsverschil speelt ons nog parten.

PJ en Lief waren al om half tien present.

De hotelreceptie wordt verwittigd dat we nog tot de 25^ste blijven, die dag vertrekt Lief terug naar België en vliegen wij hopelijk met drie naar Java.

Vandaag trekken we samen de bergen in en komen na een autorit van anderhalf uur in Bedubugul, Pura Ulun Danu Braton, de tempel bij het meer, in een magnifiek park.

De kids waren hier al eerder. Terwijl wij de tempel en omgeving gaan bezichtigen, gaan zij iets drinken.

Later rijden we verder door de bergen en houden een paar keer ons hart vast bij enkele gewaagde inhaalmanoeuvers van onze PJ, maar hij is een uitstekend chauffeur, kent hier bovendien al zeer goed de weg en hijzelf zowel als Lief voelen zich perfect op hun gemak in deze heksenketel van Balinees verkeer.

In Desa Git-Git stort de Tweelingwaterval zich met donderend geraas naar beneden. Op het paadje dat naar de watervallen loopt, staan kleine kindjes parelsnoeren en armbanden te verkopen. Ze zijn vasthoudend en onweerstaanbaar schattig.

De watervallen zijn evenals de natuur eromheen indrukwekkend : gigantische palmbomen, bamboebomen van wel 25 m hoog, bananenstruiken (ook al buitenmaats) en prachtige bloemen overal.



 eco-regenscherm

Onderweg hiernaartoe zien we overal rijstvelden in alle stadia van rijpheid.

We worden inmiddels wat gewoon aan dit helse verkeer. PJ en Lief beweren dat je hier zonder auto of brommer niets bent en dat vind ik een akelig idee.

Gisteren nog voelde ik me echt geïsoleerd, zou alleen bijna niet uit hotel gedurfd hebben, maar nu betert het al wat.

We hebben natuurlijk ook wel heel goede gidsen, die het ons veel gemakkelijker maken omdat ze het hier zo goed kennen. Met de taal trekken zij zich ook vlotjes uit de slag.

Zonder hen zouden we de twee eerste dagen ongetwijfeld nog niet zoveel ondernomen hebben.

In de late namiddag gaan we in een restaurantje bij de kust gebakken garnalen eten. Die waren heel lekker en goedkoop, maar we moeten in ’t vervolg toch maar wat meer groente en fruit gaan eten.

Vervolgens gaat de tocht naar de heetwaterbronnen van Lovina.

Bij de parking vinden we alweer stalletjes met hemden, sarongs, badhanddoeken… Van de laatste kopen we alvast één.

Baden in de heetwaterbronnen is heerlijk! En het kader is onwaarschijnlijk mooi : 3 grote bassins op de steile bergflank, stenen drakenkoppen, waaruit het vulkanisch verwarmd water spuit en daaromheen een overvloed aan planten, bloemen, palmbomen en allerlei andere reuzen die tot hoog in de lucht reiken… We genieten!



 

Ergens onderweg stopt PJ bij een stalletje waar hij kleine banaantjes koopt “voor de papa”…die zijn hartje ophaalt aan het voeren van de apen.
3 mama's met zuigelingen

Iets over 6 vatten we de terugtocht naar Kuta aan. Het verkeer in de bergen is gelukkig wat rustiger nu en om 7 uur is het stikdonker. Onderweg drinken we nog een thee in een moslimcafé en kopen we koekjes, zodat we om 10 uur terug in Kuta aankomen.

PJ vindt dat hij een cocktail verdiend heeft. En dat vinden wij ook.

                                  

Natuurlijk kennen ze ook hier de weg naar de leukste cocktailbar, waar ze zelfs een bekende treffen (of was dat nu de uitbaatster?)

Onder ons beiden wandelen we nog het stukje naar ons hotel, terwijl Lief en PJ wat blijven hangen in de bar.

Woensdag 18 februari

Om 10 uur op, douchen en naar de ontbijt”zaal” : een ruimte onder pannendak met zicht op het zwembad. 
 

We hebben de keuze uit toast met ei en jam, noedelsoep, gebakken noedels of gebakken rijst.

Als drank is er koffie, thee of appelsiensap.

Ik ga even mijn mails checken in de internetruimte en het thuisfront wordt verwittigd van onze aankomst in Bali.

PJ en Lief komen vertellen dat ze een auto hebben gehuurd om naar Bali Zoo te rijden.

We vertrekken rond één uur met een dolle rit door Kuta, waar ons hotel is, naar de bergen. Het is overal razend druk met al die brommertjes

                                               

 
en door het gebrek aan verkeersregels, of liever nog : door het feit dat iedereen de bestaande regels aan zijn laars lapt.
Doorlopende witte strepen, rode lichten, voorrangsregels : ze lijken alle onbestaande. Bovendien wordt hier links gereden, wat ook al een heel ander beeld geeft.

PJ is gelukkig een uitstekend chauffeur. Zelf zou ik hier nooit willen rijden en van Herman zou ik het ook niet willen, ’t is hier echt gekkenwerk.
met 5 op de brommer!

Hoe druk ook, tussen het samenraapsel van gebouwtjes(veelal in ruines of halfweg), kraampjes, het vuil en de verkeerschaos, is hier zo’n overdadige plantengroei, dat het toch nog iets moois heeft.

Bali Zoo is duur naar Indonesische normen : ik betaal 65 euro voor ons vieren. Het is wel een mooi park en je komt zeer dicht bij de dieren.
We zien een witte tijger die  gisteren 2 welpjes kreeg, spijtig dat de foto’s ervan niet zo duidelijk zijn. De tijgervader loopt in een aanpalend perk en heeft maar één voorpoot. We zagen ook een grote komodovaraan.

Bij het restaurant is het “meet-and-greet” met verschillende dieren : een beerkat (of was’t een katbeer?), een tijgerwelp van 3 maanden, een vliegende hond (grote vleermuis)… Lief is dol op dieren en wil ze allemaal wel eens vasthouden.

                                               

Later rijden we naar het Apenwoud in Ubud.

Dit oerwoud is prachtig, met gigantische bomen, rotskloven met riviertjes, lianen, en apen – apen – apen…

Wij hebben gelukkig geen voederbanaantjes gekocht, want wie dat wel deed, was niet meer gerust. We zagen hoe de bananen bij een man uit de broekzakken werden gescheurd.
                               

Het mooiste aan dit bezoek vond ik de natuur : zo overweldigend is dit tropisch oerwoud…iets als Bobbejaanland : even betoverend, maar nu oneindig veel groter en écht!

In Ubud wil PJ een pateeke gaan eten.
Dat doen we in Café Mokka, waar ze echt lekkere patisserie hebben.

Dan volgt een lange, lange rit terug om de vakantiewoonst van PJ en Lief eens te bekijken. Die ligt in een domein met zwembad. Een heel mooie ruime bungalow, zeer spaarzaam ingericht. Lief haalt bij een warung (eetstalletje) banaan-en groentebeignets, die willen we bij het zwembad eten met een drankje, maar nauwelijks gezeten is er plots weer zo’n stortbui.

We rennen naar de gemeenschappelijke zitruimte, waar allerlei tafels en zetels staan op weer zo’n glanzende tegelvloer.

Hier blijven we zo’n uurtje. Ondertussen is het 10 uur geworden en tijd dat we terug ons bed inkunnen.
De kinderen brengen ons met de huurauto naar het hotel. Wandelen zit er hier niet in, ze zeggen dat het te gevaarlijk is : nauwelijks trottoirs en crazy verkeer…

Op Java schijnt het zelfs nog erger te zijn.

Niemand gaat hier tevoet, beweren ze. Hoe oudere mensen dat moeten doen, snap ik niet. Op die duizenden brommertjes zitten niet zelden man, vrouw en één of meerdere kindjes.

Bali is hoofdzakelijk Hindoe. Overal , bij elke ingang of deur, of bv op een wastafel, staat een mandje, schaaltje of bananenblad, waarop een klein arrangement van voedsel en bloemen, soms ook een wierookstokje, als offer om de goden gunstig te stemmen.

Je moet oppassen dat je er niet gewoonweg op trapt.

PJ moet op Bali blijven tot zijn paspoort in orde is. Nadien vliegen we samen nog een week naar Java. We mogen bij zijn baas blijven logeren. PJ zegt wel dat Java ons zal tegenvallen, maar we willen toch zien waar hij woont en werkt en de hoogtepunten van Java bezoeken. We zullen wel een auto (met chauffeur!) huren voor de uitstappen daar.

Maandag 16 februari 2009
Na een rusteloos nachtje zijn we om half vijf opgestaan, hebben onze checklist afgewerkt en iets na vijf uur het huis afgesloten.

Onderweg naar Oud-Turnhout was er ondanks het vroege uur toch al redelijk wat verkeer en het beterde er niet op, toen we-na de gereedstaande Leo te hebben opgepikt- weer richting Antwerpen moesten.
Tja : maandagochtend en regenachtig …dat maakt het altijd extra druk. Gelukkig is het 5° en dus geen ijzel.

Op de A12 was er heel wat minder verkeer, maar ik was toch heel blij dat ik was blijven aandringen op dit vroeg vertrek.

Herman dacht eerst dat we veel te vroeg zouden zijn voor de TGV, maar het was nog een eind lopen en zóveel tijdsoverschot was er niet : gewoon genoeg om gerust te zijn.

Stipt op tijd vertrekken we per TGV naar Parijs, terwijl Leo onze auto meeneemt en tijdens onze vakantie de diepe kras in de rechter- zijdeuren gaat herstellen.

Op de Charles De Gaulle-luchthaven is het niet gemakkelijk om de incheckbalie van EVA-airways te vinden, maar we hebben tijd zat, dus : geen erg.

We sms-en nog even met Wout die op skivakantie is in Tignes -’t is er fantastisch zegt hij-

Ook onze vlucht naar Taipei/Taiwan vertrekt stipt.

De stewardessen zijn vriendelijke, heel mooie Taiwanese meisjes en het vliegtuig is nieuw, met individuele TV-schermen,  waarop een uitgebreide keuze van films, spelletjes, vluchtrouteinformatie met satellietbeelden enz… We vullen er onze tijd goed mee op.

Er worden 2 warme maaltijden, snackjes en volop drank geserveerd, maar slapen is moeilijk.

Dat doe ik wanneer we na ruim 12 uur vliegen in Taipei aankomen.

In de lounge bij onze gate leg ik me languit op de banken en slaap toch heel even, met mijn hoofd op mijn rugzakje.

Het is hard liggen op de aaneensluitende stoelen met opstaande randen, maar toch : ik voel me een beetje verkwikt, terwijl Herman wat zat te lezen.

De controle is hier heel wat soepeler dan in Parijs : daar moesten schoenen, riem, bril allemaal uit en Herman werd nog gefouilleerd ook. Zijn bril waren we zelfs even kwijt, toen die bij het doorlichten door die plastic flappen uit het bakje met zijn andere spullen werd geveegd.

Nu zitten we op een kleiner toestel op weg naar Denpasar op Bali.

Naast mij is een chinese dame komen zitten met een vreselijk sterk en agressief parfum, zelfs Herman merkt het, twee stoelen verder…

Hij valt even later in slaap en als hij later wakker wordt, ziet hij zo wit als een doek en voelt zich mottig.

We zitten hier zeer krap, ik probeer me uit de voeten te maken, zodat hij mijn zitplaats kan gebruiken om neer te liggen, maar dat mens naast me verroert geen vin.

Ik kruip dan maar over haar heen. Nadien zucht ze nadrukkelijk als ik terug wil gaan zitten omdat de maaltijd wordt opgediend en weer moet ik over haar heenkruipen.

Nu ben ik niet al te voorzichtig meer en verontschuldig me zelfs niet. Dit was al te grof, ze had zeer goed gemerkt dat Herman niet in orde was… Gelukkig gaat het na de maaltijd beter met hem.

Dinsdag 17 februari 2009

Aankomst in Denpasar

We landen om 15u15 plaatselijke tijd en hebben nu dus 28 uur gereisd.

Het is hier opvallend groen, met veel bloeiende bomen en de thermometer geeft 31°.

Het zweet loopt alras van mijn kop, maar doodvermoeid ben ik niet. Hermans voeten zijn wel erg gezwollen.

Bij aankomst moesten we nog een hele tijd aanschuiven voor ons visum en nadien nog eens voor controle van ons paspoort en visa.

Bij de bagage staan een vijftal mannen in uniform.

Ik denk aanvankelijk nog dat onze valiezen moet gecontroleerd worden, maar het zijn dragers die ons een tip willen afsnoepen, maar voor één valies met wieltjes hebben wij dat echt niet nodig. Ik geef 1 euro om ervan af te zijn, maar ze willen papiergeld… we hebben ons al laten doen en zijn nog maar pas binnen!

PJ en Lief staan ons in zomertenue op te wachten, bruingebrand en wel. Ze zien er stralend uit en hebben al een taxi voor ons geregeld.

Dan volgt een beetje een dolle rit door de stad naar hotel Sorgawi in Kuta.

In een smal steegje, vlakbij de drukke hoofdstraat vinden we ons rustig, exotisch hotel, waar we de vogels en kikkers kunnen horen.

Alles is in openlucht : de receptie is onder een groot pannendak, evenals de ontbijt- en fitnessruimte.

Centraal ligt een leuk zwembad, omzoomd door frangipanibomen en bougainville.

Het is hier warm, maar op de eenvoudige kamer is airco en alles wat we nodig hebben, zelfs een terras met zicht op het zwembad.

We geven de kinderen de meegebrachte cadeautjes, waar ze erg blij mee zijn .
Na een verkwikkende douche rijden we allevier per taxi naar een hotel, waar de kinderen reserveerden voor een Balinees buffet en een voorstelling van traditioneel ballet.

Dit Jayakarta resort is een groot complex met mooie tuinen en verscheidene zwembaden, vlakbij de zee. De gereserveerde tafels staan gedekt bij een van de zwembaden.
Aan de overkant is een vast stenen podium, versierd met stenen draken, zijden parasols, lampions enz…

Wij krijgen een tafel toegewezen en zitten daar als eersten.

Er komen wel steeds meer en meer dikke grijze wolken opzetten. We hebben nog maar pas ons aperitief gekregen of Lap! ’t Begint te regenen…

We verhuizen naar een tafel “binnen”, t.t.z. onder een heel groot pannendak op poten.

De voorstelling wordt nu daar gegeven, maar het kader is wel heel anders en de gamelan (gongenorkest) bezorgt ons op de duur koppijn. De kostuums van de dansers zijn evenwel prachtig en de dansen zijn apart (die fijne handjes die precies van elastiek zijn!…)

Om half negen is ons pijp echt wel uit, we mankeren tenslotte ook een nacht slaap.

Het buffet was lekker : slaatjes, geitenvlees, kip, satee met pindasaus, gele feestrijst, vis in bananenbladeren…de desserts waren wat minder, tenzij het speciale bananengebakje in kokos…

Het is 21u30 als we ons brede bed induiken, na de airco 3° hoger te hebben gezet, want het was binnen veel te koud en maakte te groot verschil met de buitentemperatuur.

Ik val als bewusteloos in slaap tot 3 uur, lag dan een uurke wakker en toen Herman me om 10 uur opriep, was ik nog steeds vast in slaap.

Zelf heb ik er totaal geen verdienste aan, maar toch ben ik heel fier dat in de prachtige recente tv-reeksen op Eén, enkele acteurs zitten die hun eerste stappen op de planken van ons Diontheater hebben gezet.

En het zijn niet de minste !

Woorden schieten tekort om mijn bewondering voor Katelijne Damen te beschrijven, die de oude Helena vertolkt in “De smaak van De Keyser".
                  

Dat deze tv-reeks in Biarritz met 3 prijzen werd bekroond is volkomen terecht, maar dat de prijs voor beste actrice naar Marieke Dilles(jonge Helena) ging, ipv naar de meesterlijke Katelijne Damen is m.i. een grote vergissing. Ik denk dat de jury slechts stukjes uit de eerste afleveringen -waarin Katelijne nog niet zoveel voorkwam- heeft bekeken en niet de volledige reeks, want als je de hele reeks hebt gezien, is het onbegrijpelijk dat deze keuze werd gemaakt.

Nico Sturm, die de jonge Thieu speelt, de babbelzieke, alleswetende maar naïeve en wereldvreemde soldaat, vond ik hartveroverend. Ook hij heeft zijn wortels in Diontheater.

We zagen Nico Sturm eveneens in “Van vlees en bloed” als de jonge, ambitieuze politieagent.

Met spijt omdat het nu afgelopen is, kijk ik de laatste aflevering van vanavond tegemoet. Het zijn echt hoogtijdagen voor Vlaams TV-drama geweest, de laatste weken.

Bij de eerste aflevering moest ik onwillekeurig denken aan die bizarre Nederlandse film “De Noorderlingen”. Wie deze ooit gezien heeft, zal de associatie wel begrijpen, maar gaandeweg vond ik VVEB zó vlaams, veel herkenbaarder (hoewel het bizar blijft) èn schitterend.

Bij de fantastische acteerprestaties van de hele cast, denk ik zeker ook aan die van “Moemoe” Reinhilde Decleir.

Ik vond het heerlijk om haar op het scherm te zien, zij was dè enige echte Moemoe-van-vlees-en-bloed.

Reinhilde zette Niet haar eerste acteerpassen in ons theater, maar regisseert er wel af en toe. Ik heb het voorrecht gehad om enkele keren met haar te mogen spelen.

Een intens plezier was dat…Niet alleen is ze een vrolijke, speelse, creatieve en zotte madam, maar ook een attente en zeer lieve vrouw, met wie ik hopelijk nog eens de kans krijg om samen te werken.

Wegens gebrek aan inspiratie (of een teveel aan mogelijke onderwerpen) volgt hier een rommeltje allerhande :

-Vorige week, rijdend op de ring rond Antwerpen, een vrachtwagen waarop in grote letters : Messemietmobiliar…

Het duurde toch even vooraleer ik doorhad dat het om  huurmeubilair voor beurzen moest gaan.

-Na een volle dag en nacht onzekerheid kregen we vandaag tot onze grote opluchting bericht dat Lief goed op Bali is gearriveerd. J

-We proberen onze diepvriezer leeg te eten vóór we zelf vertrekken, wat soms tot verrassende menu’s leidt, maar toch ziet het ernaar uit dat ik die kast niet meer zal kunnen uitwassen. Ik wist niet dat er nog zoveel in stak.

-Gisteren zitten snotteren bij een ontroerende aflevering van “Kinderen van Dewindt”. Moeke gaat de volgende voor ons opnemen.

-Gelukkig zijn het schitterende “De Smaak van De Keyser” en “Van Vlees en Bloed” deze week allebei afgelopen, zodat we daar niets van moeten missen.

Ben ik een TV-verslaafde aan het worden ?

Welneen! er zijn toevallig een aantal bijzonder goede dramareeksen in dezelfde periode uitgezonden!

-Vorige week nog eens mogen babysitten bij onze kleinste grote schatten.

Eén beeld staat op mijn netvlies gebrand : Dario, die aan de glazen voordeur op de uitkijk staat en een zotte vreugdedans doet als wij binnenkomen : driemaal zingend en springend, met de armpjes in de lucht naar de living en terug naar de hall, tot hij ons eindelijk in de armen valt, terwijl Maura snel komt aangekropen, op haar pamperpoepke ploft en lachend de handjes naar ons uitstrekt, heel goed wetend dat geen grootouderhart daaraan kan weerstaan J.

-Elke dag wordt er een stukje reis voorbereid. Dat maakt me nu toch al wat rustiger, want hoe graag ik ook reis, deze dagen (en weken) ervoor ben ik niet in mijn normale doen. Ik zal pas gerust zijn, wanneer ik op dat vliegtuig zit.

PJ zet zijn moeder met rode kaken…

Op de glamoureuze fifties-foto van gisteren blijkt NIET zijn Lief te staan, maar een model dat door haar werd geschminkt op een cursus  die ze vorig jaar gevolgd heeft.

Nu gebeurt het wel meer dat PJ me voor de gek houdt.

Het aantal keren dat hij me telefoneerde met een andere stem en me zo minutenlang aan het lijntje hield, zijn niet te tellen. Hij imiteert (en creëert) moeiteloos stemmen en zijn eigen moeder trapt er elke keer toch weer in.

Dus weet ik nog altijd niet, of dit inderdaad een model is, zoals hij beweert, of Lief zelf.

Als PJ gelijk heeft, bied ik hierbij mijn nederig excuus aan Lief, maar geef toe, het had gekund :

het "schminkmodel"                                     de One-and-only

Elke winter steekt het de kop op : mijn mimosa-moment.

Het overvalt me altijd totaal onverwacht en veroorzaakt een onverklaarbaar groot verlangen om mimosa te zien en te ruiken.

’t Is echt een begeerte en ik heb geen idee waar ze vandaan komt.

Die kleine donzige gele bolletjes met de veervormige zachte groene blaadjes en hun boterachtig-zoete geur doen mijn hart opspringen, alleen al door eraan te denken.

Het wekt tegelijkertijd ook steeds het verlangen om naar het zuiden te reizen en ik denk onvermijdelijk aan mijn grootnonkel Nand en –tante Jeanne.

Hij was de jongste broer van grootvader, rijk en kinderloos.

Als nonkel Nand en tante Jeanne op bezoek kwamen, brachten ze de geur van chic mee en verhalen over Nice, waar ze ieder voorjaar naartoe reisden. Nonkel en tante schetsten een beeld van Nice en St-Tropez, dat in mijn hoofd waarschijnlijk veel mooier werd, dan het ooit in werkelijkheid is geweest.
Ik zag brede boulevards langs een turquoise zee, palmbomen, vrouwen met luchtige sjaaltjes om hun hoofd, in rode open sportwagens met witte wielvelgen (voor mij het toppunt van chic in de late jaren 50).
Op het strand liepen of lagen Brigitte(s) Bardot in roze of lichtblauw geruite bikinitjes met een gefronst rokje eraan.
Witte barokke hotels, schitterende champagnecoupes in het licht van kristallen luchters, speelkaarten op een groene tafel en muziek van Trenet, Aznavour of Piaf hoorden allemaal bij het betoverende plaatje in mijn fantasiebeeld. En natuurlijk ....mimosa!

Mimosa kende ik aanvankelijk alleen van hun reisbeschrijvingen, ik heb het zelfs nooit gezien voor ik volwassen was, maar toen herkende ik het bloempje direct en werd er dadelijk smoorverliefd op.

Omdat je ze zo zelden in een bloemenzaak vindt, heb ik ze in heel mijn leven nog maar enkele keren in huis gehad.

En toch overspoelt dat overweldigend verlangen naar mimosa mij elke winter wel eens.

Ik geloof dat wanneer iemand mij precies op dàt moment enkele takjes zou geven, ik dat zo onvoorstelbaar romantisch zou vinden dat ik ….eeeeuuu….wel….tot héél veel bereid zou zijn.

Vorige zomer zagen we in een grote plantenzaak een mimosaboompje te koop staan. Waarom we het niet gekocht hebben weet ik nog steeds niet… moest je het ’s winters binnenhalen misschien?(en daar hebben we geen plaats voor) Of was het te duur? Of vond ik uiteindelijk dat het verlangen ernaar, mooier is dan het bezit en wacht ik liever tot iemand me met een boeketje verrast?

Ik weet het niet meer, maar ik denk dat ik dit voorjaar toch nog eens terug naar dat tuincentrum ga kijken.

Met genoegen zie ik dat het ook voor jullie moeilijk was om te raden waarover het gaat ….Bojako en Huismusje zaten al min of meer in de goede (zoete) richting.

Close… but no cigar!

Dus volgt hier de juiste oplossing :

Ruim vijf jaar geleden heb ik er ook een hele poos mijn hoofd over gebroken, toen Jade tijdens een logeerpartij vroeg:

“Mamie mag ik nog eens van da’wit?”

“Welk wit wilde gij, mijne schat?”

“Ja, zo van da’ wit, ik weet niet meer hoe het heet…van da’wit! Alleeeee Mamie, weet ge da’ nu niet? Van da’ wit!!!”

“Yoghurt?...Platte kaas?...rijstpap?(zéér foute gok want daar walgt ze van)…witte chocolade?...camembert?(lust ze anders wel graag)

Dat het om iets eetbaars moest gaan, was het enige dat duidelijk was.

We stonden in de keuken en het werd een echt raadspelletje.

De kleuter raakte gefrustreerd omdat ze dat moeilijke woord niet meer kende.

Ik vroeg haar of ze nog wist uit welke kast ik het de vorige keer gehaald had…Neen, het kwam niet uit de koelkast…

“Ik denk…uit die kast daar (ze wijst naar de snoepkast)…alleee mamie, weet ge’t nu nóg niet, zo VAN DA WIT(bijna wanhopig) …en er zit een plastiekske rond!”

En dan, eindelijk, valt mijn nikkel : “Ooooh, marsepein?”

“Dat is het : MARSEPEIN!” juicht ze.

Het sinterklaasseizoen was toen al een tijd verstreken en er was geen marsepein meer in huis, maar vanaf dat moment zorgen we dat er toch altijd wel een staafje in huis is van da wit.

“Van da’ roos” hebben we naar analogie met voorgaande gebruikt om een drankje aan te duiden, dat we ook alleen maar in huis halen wanneer kleindochter komt. Het is gefermenteerde melk met aardbeien of frambozensmaak.

Hahaaa!…
Ik denk dat ik het nog niet direct ga prijsgeven, wie het wil proberen mag een gokje wagen, of liever nog: twee gokjes, want het gaat om twee verschillende dingen.

De oplossing en het verhaal van het waarom volgen.

De tijd ging veel te vlug vond ze zelf en dat dachten wij er ook van.

Babbelen, winkelen, bomen klimmen, musiceren, met nonkel Pieters elektrische step in de stille straat rijden, samen tafelspelletjes doen…

Ze verleidde me zelfs nog maar eens tot verstoppertje spelen in de tuin, waar we elkaar telkens hevig schrikkend en schreeuwend vonden.

’t Is nog altijd haar liefste spel, geloof ik.

Zelf liep ik de benen vanonder mijn *** om als eerste bij de aftelplaats te komen.  

We bezochten ook de 800-jarige gebeeldhouwde linde. Jade was verrukt over alle figuren die ze erin kon ontdekken en ze “koos” haar favoriete beeld uit de reeks beeldhouwwerken naar “De Loteling”.

’s Avonds had Herman een vergadering in Deurne, daar reden we samen naartoe, aten er pizza en toen was het voor Jade tijd om weer naar huis te gaan.

Ik bracht haar en profiteerde van de gelegenheid om bij Bojako te gaan bijpraten tot ik mijn ventje weer kon gaan oppikken.

De tijd die ik bij ons Bo doorbracht werd zij steeds wakkerder, zo leek het wel. Ik had haar tevoren wel gebeld of het goed was, maar toen ik daar aankwam was de arme schat eigenlijk doodmoe en half kreupel door de zoveelste Maori haka-kakadans van de voorbije dag. En toch was er nog (figuurlijk)de zoete inval voor mij!
Om kwart over tien belde Herman dat ik hem kon komen halen.

Toen ik aan het kruispunt Houtlaan/Bisschoppenhoflaan  stond te wachten om af te draaien, hoorde ik een geweldige klap en zag aan de overkant van het kruispunt een auto kantelen en in een razende vaart op zijn zijkant de rijbaan links van mij voortschuiven. De vonken sloegen eraf. Een bumper vloog weg, Alles kraakte, kreunde en krijste afschuwelijk, ik heb ook geroepen, van afschuw en schrik, tot de auto zo’n 150 meter achter mij rokend tot stilstand kwam in de middenberm. Bij groen licht draaide ik af en parkeerde. Een andere vrouw stapte ook uit, we belden 112 en vernamen dat de hulpdiensten onderweg waren. Er sloegen al vlammen uit de motor, maar ik zag dat er een man met brandblusser naar de brandende auto liep. De vrouw naast mij wou gaan kijken, maar ik zei dat ik eerst mijn man ging oppikken en over 5 minuten terug zou zijn om eventueel te getuigen.

Ervan overtuigd dat niemand dit overleefd kon hebben, kwam ik hevig bevend bij het secretariaat, waar Herman het stuur van me overnam. We keerden terug en zagen de brandweer voor ons uitrijden.
Toen we terug bij de plek van het ongeval kwamen, wilde ik me als getuige bij de politie melden. De eerste official die ik zag was een ambulancier, die rustig opzij stond. Hij zei dat er slechts één inzittende was en dat die ongedeerd uit het wrak was gekropen, met slechts een schram op zijn hand! Ik had de man wel kunnen kussen, was zo blij dat hij dat meteen vertelde…
Ben toch nog even aan een politieagent gaan zeggen dat ik het zag gebeuren, maar ze hadden reeds twee getuigen.

Terwijl ik daar stond, lopen een tenger manneke met baseballpetje en de man die ik herken als de kerel met de brandblusser me voorbij en ik hoor de kleine vragen “…en van waar ben ik dan beginnen schuiven?”

Die scheen zich van niks bewust te zijn…

Tot we terug thuis waren heb ik zitten bibberen en het beeld van de onderkant van de voorbijzoevende wagen flitste vannacht toch wel een paar keer aan me voorbij.

De auto is volledig uitgebrand, maar wat ben ik blij dat die jongen ongedeerd is en dat er op zijn levensgevaarlijke route geen andere auto’s waren!

Niks zo goed tegen een winterdipje dan een paar stevige wandelingen in de natuur!

Dat heb ik de afgelopen dagen dan ook meermaals gedaan.

Zo stapte ik gisteren nog tien kilometer, overwegend door het bos, naar de andere deelgemeente, vroeger een autonoom dorp, om een envelop bij ons ziekenkasfiliaal te bussen.

Behalve wat schapen, paarden, enkele vogels en een eenzame fietser, kwam ik geen levende ziel tegen. Ik stelde met plezier vast dat het, op slechts 25 kilometer van de grootstad, nog mogelijk is om bijna twee uur ongestoord te kunnen wandelen en je gedachten hun loop te laten gaan.

Alleen al de kadans van mijn passen maakte mij vrolijk, toen ik die begon op te merken en zo vervloog het laatste restje van de blues, waarmee ik sedert begin vorige week worstelde.

Vanmorgen, we zaten nog rustig te ontbijten, belde mijn lieve Mexicaans-Vlaamse wandelvriendin, of we onze dinsdagmorgenwandeling gingen doen. Dat was al van voor de jaarwisseling geleden en omdat ik door die tocht van gisteren goed gelanceerd was, moest ik er niet lang over nadenken. Warme kledij aan en de fiets op tot aan de Trappistenabdij (dat is halfweg haar en mijn huis), waar Nora ook net kwam aangefietst. We maakten onze klassieke 8 km wandeling en hadden weer heel wat af te babbelen. Nora is zo hartelijk en positief ingesteld, dat enkele uurtjes in haar gezelschap wonderen doen voor je humeur, dus staat mijn persoonlijke barometer inmiddels heel wat beter.

In de namiddag kwam ook Natoken daar nog een beetje aan opkrikken. De lieve reacties en bezorgdheid van lieve blogvrienden, kinderen en ventje, maken dat ik me echt gezegend voel en ook verlegen om de commotie die ik veroorzaakt heb.

Want och, wat is mijn verdrietje vergeleken bij het drama in Dendermonde? Bespottelijk onbetekenend toch?

Wat ik maar wou zeggen aan ieder die ik een beetje ongerust heb gemaakt : Sorry. Maar bovenal : bedankt!

Alweer veel te lang niet geblogd…

Daarom dit overzicht van de afgelopen weken als beeldverhaal.

De foto's worden vergroot bij aanklikken.
 

Kerstavond vierden we bij Moeke en Voke met 32 van hun nazaten.

Rikske en Mark, wiens woonst/yacht nu in Nieuwpoort ligt logeerden bij Moeke en Voke en hielpen bij het “opstellen en afbreken” van de feestelijkheden.

Jes en Pol zorgden voor een heerlijke hertenragoût met garnituur.

Ik bakte een grote kerstboom-biscuit.


Er werden kerstliedjes gezongen, die werden begeleid door Dries, Inge en Herman.

Kato leert sedert september harp en speelde prachtig….Stille Nacht!

’s Anderendaags vierden we Kerstmis en petit comité : met Moeke, Voke, Dries en wijzelf. Onze andere kinderen zaten óf in Indonesie, óf in de Ardennen bij de schoonouders. Maar het was rustig, gezellig en het eten –traditioneel kerstmenu- viel in ieders smaak.

Een verlaat kerstfeestje op de 28^ste , tevens verjaardagsfeest voor ons kerstekindje Maura, werd bij Wout en Frauke thuis gevierd, waarna wij naar zee vertrokken om de jaarwissel met vrienden door te brengen.

Meestal zitten wij in deze periode in de Ardennen, maar het ardens huis was aan anderen beloofd, dus werd het Oostduinkerke, wat zeker even plezant was.

Tot onze grote verrassing en plezier, ontmoetten we in het eerste uur van 2009 niet alleen zus Jes op de dijk : dat hadden we al gehoopt omdat zij daar een appartement heeft, maar ook mijn twee andere zussen! Greetje had er iets gehuurd voor de vakantiedagen en Rikske, die in Nieuwpoort op de boot “woont”, was ook naar Oostduinkerke afgezakt. Ze stonden er met champagne en glazen klaar en de sfeer zat er al goed in, getuige bijgaand plaatje!

Na opkuis van het appartement keerden we op 1 januari naar de prachtig besneeuwde kempen terug, waar we om de andere dag een boswandeling maken.
       

Voor het eerst sedert we hier wonen, zagen we zelfs een skier in het bos

Sporen van een ree

Tussen de bedrijven door breide ik 2 mutsen :één voor Herman en één voor Dries, een wikkeltruitje voor een kennis

en een vrolijk pulletje voor Maura

(nu nog afwachten of het past en of haar ouders het in plaats van vrolijk, eigenlijk maar een onooglijk ding vinden).

Een aanslepende zware verkoudheid bedierf een beetje de vredige vakantiesfeer van deze tijd en bovendien is er nu ook iets serieus mis met mijn kaakgewricht.

Morgenavond dan maar weer eens naar de specialist…

Een Shirley Valentijn-voorstelling bij wijze van housewarming voor een vriend zat er ook nog tussen. De ochtend van de voorstelling moest ik nog gauwgauw naar de dokter, wegens stemverlies.
Ik kreeg een hele waslijst medicijnen voorgeschreven en heb de voorstelling gelukkiglijk tot het laatste woord verstaanbaar kunnen spelen. ’s Anderendaags betaalde ik wel de tol.
Qua gezondheid werd het jaar niet al te best ingezet, maar ik vertrouw erop dat het slechts om kleinigheden gaat die kunnen opgelost worden.

De meeste kerstkaarten zijn nu geschreven en gepost.

Ik rijd met de fiets naar de brievenbus en op terugweg via een andere route : langsheen een uitgestrekt, afgemaaid maïsveld aan mijn linker- en dennenbossen aan mijn rechterzijde.

De zon is er even doorgekomen, ze trekt lichte strepen over het kale veld en doet het witte huisje in de verte blikkeren…

Aaaaah! Zalig is het, om hier te mogen wonen, te genieten van koude en zon, van de geur van net-niet-bevroren grond en dennen.

Gewoon blij zijn omdat ik die trappers terug moeiteloos rond krijg en om het simpel genot van buiten te kunnen op eigen kracht, dat is toch onbetaalbaar ?

Buiten kerstavond bij mijn ouders, waar we met een gehalveerde familie zullen gaan feesten, hebben wij hier thuis niet veel voorbereidingen te doen, maar ik heb voor alle zekerheid enkele grote kalkoenfilets met mijn speciale vulling volgestopt, naaide ze dicht en legde ze met een gewichtsvermelding in de diepvries.

Als er dan onverwachts toch nog gasten opduiken, is de rest van het traditionele kerstmenu snel bijgemaakt.

Herman is deze namiddag kerstliedjes gaan spelen voor een bejaardenbond in Wilrijk.

Daarna komt hij me oppikken en gaan we samen naar het volgende van de kerstconcerten die hij heeft ingericht. Daar speelt hij niet zelf, maar is wel verantwoordelijk voor het reilen en zeilen.

Vanavond horen en zien we het ensemble Kandoris en zondagnamiddag volgt ons laatste kerstconcert met ...oei! de naam van de muzikanten ontsnapt me nu even. 
Als het niet was om mijn ventje te steunen, zou ik nooit zoveel kerstconcerten bijwonen; en nu ga ik eventjes heiligschennis plegen : de Stille Nacht komt me ondertussen de keel uit.
Dat is trouwens het kerstlied waar ik het minst van houd, hoe goed het ook wordt uitgevoerd en ik begrijp niet waarom de rest van de wereld er zo voor zwijmelt, want zelf vind ik het maar een pover, zeurderig walsje. 
Dus hoop ik, tegen beter weten in, dat die Stille Nacht er vanavond en zondag niet zal bij zijn.
Het zou voor mijn vreedzame kerstgevoelens alleszins beter zijn

De nacht voor mijn opvoering van Shirley Valentijn sliep ik haast niet, wat nogal verontrustend was, omdat ik wat koorts, zere keel en zenuwpijnen in mijn aangezicht had.

Dafalgan bracht gelukkig verlichting en tegen de tijd dat ik naar Deurne moest vertrekken, voelde ik me plots heel wat fitter, evenwel met een miljoen fladderende vlinders in mijn buik.

De voorstelling verliep naar behoren en de reacties van de +- 50 vrouwen (en een paar mannen) waren uitbundig en zeer positief, waardoor ik me helemaal opgekrikt voelde.

Is het dan niet verbazend dat in de dooropvolgende nacht en dag, die verdomde verkoudheid met verdubbelde hevigheid terug opsteekt?

Vandaag, na nóg een nachtje van geblaf en lopende neus, is het gelukkig een pak beter.

Maar toch is het vreemd – en het is niet voor het eerst dat ik dit ondervind – dat wanneer er een optreden aankomt en je voelt je helemaal niet lekker, zelfs koorts hebt, je door de adrenaline blijkbaar een soort van ‘time-out’ krijgt, waardoor je op een of andere manier toch kan presteren.

Als korte tijd later die denkbeeldige pauzeknop terug wordt afgezet, blijkt meestal dat het leed nog niet helemaal is geleden.

Toch lijkt het dat je op die manier vlugger geneest, dan wanneer die verplichtingen er niet waren geweest.

Enfin, die kou heeft mijn spel nauwelijks gehinderd en dat is een hele geruststelling, want dit zou mijn laatste Shirley Valentijnvoorstelling geweest zijn en ik wou er in schoonheid mee stoppen.

Dit ZOU dus de laatste voorstelling geweest zijn…

Want die avond kwamen weer verzoeken om het nogmaals te spelen.

Dat is heel vleiend natuurlijk, maar Shirley Valentijn blìjft op die manier maar aan me plakken, zo lijkt het.

Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen.