Witteke ligt in haar kistje.

Al bijna een jaar zagen we ze steeds meer vermageren.

Toen we haar deze zomer lieten onderzoeken, was er niets speciaals te vinden en was ze ondanks dat vermageren nog speels en nieuwsgierig.

Een andere voeding leek even een oplossing : ze scheen terug wat meer eetlust te krijgen, maar dat was maar tijdelijk.

De laatste dagen was het gewoon zielig om aan te kijken : nauwelijks eten, stram lopen, met haar kopje naar de grond.

Ze leek niet meer te weten wat ze wou : binnen, buiten, dadelijk terug naar binnen, in haar bakje, er weer uit, heel even op schoot en dan weer weg…

Ze zag er zo minnetjes uit, dat je alles zou proberen om haar haar zinnetje te geven, alleen : ze wist het precies zelf niet.

Ik liep zelf rond als een kip zonder kop, wou niet dat ze uit mijn zicht was omdat ze, verzwakt als ze was, misschien niet terug binnen zou geraken en ergens liggen sterven zonder dat er iemand bij was.

Dries was er helemaal door overstuur. Toen we de toestand gisteren bespraken en er rekening mee moesten houden dat we poes zouden moeten laten inslapen, zaten we met drieën aan tafel te huilen.

Toen ik deze morgen het telefoonnummer van de dierenarts opzocht, kwam Dries even over huis met de taxi.

We konden dadelijk bij de dierenarts terecht.

Die kon net als wij vaststellen dat Witteke op was, dat ze gezwellen had en dat het meest genadige was om ze een spuitje te geven.

Vooraleer het zover was, wipte ze, stram als ze was, toch nog even van de tafel, verkende traagjes de ruimte, gaf Dries de kans en de tijd om ondanks zijn grote verdriet, te doen inzien dat dit werkelijk de beste oplossing was. We hebben ons Witteke in een zachte handdoek terug mee naar huis genomen en in haar slaapbakje gelegd, waarin we ze straks zullen begraven. Dries heeft een mooi plekje onder een rododendron dichtbij ons huis gekozen en daar zullen we haar straks begraven, als Herman thuiskomt.

Dries is nog even naar bed, hij moet pas om halfvier weer met de taxi weg. Ik hoop maar dat hij kan slapen en terug wat bij zijn positieven is als hij straks weer aan het werk moet.
Witteke was zo'n lief, zachtaardig poesje, dat nooit krabde of beet .
Ik denk aan haar eerste jaren, hoe sterk en levendig en grappig ze was...hoe ze zot van plezier haar eerste zomernachten hier, 2 meter hoog naar motten sprong en buitelend terug neerkwam. Het was PJan zijn poes, als kitten gekregen van een klant, maar omdat hij ze niet mocht houden op zijn kamers, Witteke na een jaar bij ons bracht.
Ik moet hem op de hoogte brengen.
En hoe zeg ik het tegen Jade ?

Hihi! We gaan naar Bali!

Zomaar, halsoverkop, da’s eigenlijk niks voor ons.

Hier ten huize wordt vaak eindeloos gewikt en gewogen voor er iets belangrijks wordt beslist.

Maar toen we van Lief hoorden dat er unieke promoties waren, moest de knoop snel doorgehakt worden en dat is dus gebeurd.

Samen met haar reizen zat er al niet meer in, maar we zullen wel een poosje tegelijk in Indonesië zijn.

Dat is misschien maar goed ook, zo hebben de tortelduifjes tijd voor hun beiden.

Het kriebelt toch wat in ons buikske : ’t is zo ver en zo anders…

Ik ben al eens gaan kijken op de website van het tropisch instituut of we speciale inentingen moeten krijgen.

Dat is niet het geval, maar ze verwittigen wel voor ziekten die je via steekmuggen kan krijgen. (geen malaria). Er bestaan geen vaccins, maar je moet mugafstotende lotions gebruiken, geen te kleurige kleding of geen zwart dragen. Parfums etc. zijn ook uit den boze.

Ai-ai-ai en sapperdeboere…

Hoe ga ik eraan ontsnappen?… Zolang als ik leef heeft elke mug in de wijde omgeving mijn lijf als bestemming in haar gps zitten.

Nu zit ik hier wel te grommelen, maar eigenlijk ben ik er heel erg op uit : onze pallieter terugzien in een paradijselijke omgeving…mmmm…

Natoken schreef gisteren over de winnaars van het programma De Naaktkalender.

Ook wij hebben -soms met een half oog- het programma gevolgd.

Toen vorige week een ernstige lokale brandweerman in uniform kwam aanbellen om de eigen kalender voor 2009 aan te bieden, zat Herman boven aan de computer.

Ik riep : “Zoet, hebt gij daar misschien vijf euro bij de hand?”, waarop hij : “Is het een naaktkalender?”

De stijve brandweerman, vertrok geen spier, integendeel : hij keek zo mogelijk nog wat strenger…

Ik betaalde, kreeg mijn kalender met geen énkele blote vent, maar wel bij elke maand een keurige foto van een brandweervoertuig, de man bedankte en ging verder.

Hoeveel keer heeft hij dat grapje dit jaar misschien al moeten horen, ocharme…

Straks ga ik met mijn grote kleindochter een middagje naar theater : na school eerst samen een broodje eten en vervolgens naar de voorstelling in een bejaardentehuis. Een uitje voor ons tweetjes, ’t is lang geleden en ik sta te popelen !

Gisteren, drie weken na de infiltratie, moest ik terug op controle bij die zwijgzame heupspecialist.

Het was alsof daar een ander mens in die spreekkamer zat !

Je zou denken dat ik het over mezelf heb, want jawel : ik voel me zo goed als nieuw na die behandeling, maar met die andere mens bedoelde ik wel degelijk de dokter…

Hij begon onmiddellijk te praten, informatie te geven, toonde belangstelling, was vriendelijk…zelfs hartelijk te noemen.

Na onderzoek stelde hij vast dat alles vlot draaide en kon ik met het nodige advies gerustgesteld naar huis. Ik was zo in mijn nopjes door het gunstig resultaat en door die ommekeer in de houding van de dokter tegenover mij, dat ik de sneeuw trotseerde en ipv Herman op te bellen om me met de auto te komen halen, opgewekt tevoet naar huis ben gestapt.

Deze morgen nog maar eens naar de tandarts…afwerken waar er vorige vrijdag geen tijd meer voor was. Maar oef! Nu hoef ik pas eind januari terug en komt er hopelijk een soort van medische luwte in mijn leven.

Terwijl ik in de behandelstoel lag, hoorde ik tweemaal mijn gsm afgaan : Lief meldde dat ze voor februari een ticket voor Bali had geboekt tegen een zeer interessante prijs. Ze zegt dat we maar gauw moeten reserveren, als we er ook naartoe willen.

Als ik twee uur later informeer bij ©onnections, is alles voor die periode- aan hetzelfde gunsttarief- spijtig genoeg al volgeboekt, … We zoeken verder!  

Om 10 uur vanmorgen werden we al in Edegem verwacht.

Omstreeks de verjaardag van mijn overleden broer, laten Moeke en Voke altijd een herdenkingsmis(ook wel eens een jaargetijde genoemd) opdragen, nadien is er een natje en droogje voorzien bij hen thuis.

De rit ernaartoe was prachtig : alles lag onder een laagje sneeuw en op onze vijver lag zelfs een ijslaagje. Gelukkig waren de wegen goed berijdbaar en schenen wij de enige auto op de snelweg te zijn. We genoten van onze vroege, rustige rit en van het mooie landschap.

Hoe komt het, dat we dit als schoonheid ervaren? Omdat het vertrouwde landschap er plots anders uitziet? Omdat de weinige kleuren die er nog te zien zijn, ineens uitgesprokener, mooier, lijken door het contrast met al dat wit?

Dichterbij de stad was er nog nauwelijks iets van sneeuw te merken.

We waren met z’n veertienen en het fijnste aan heel die herdenking is absoluut de borrel achteraf. Ik weet wel zeker dat onze Jan dat ook zou gevonden hebben. Het was daar in de veranda een gekwetter en gelach om gek van te worden. Jes en Pol hadden nog een koelkast vol heerlijkheden bij: overschot van een feestje gisteren bij hen thuis.

Rond half twee bolde iedereen het af. Herman was al eerder weg naar een vergadering in het Brusselse, maar ik kon gelukkig een stuk meerijden met Rikske en Mark tot in het stadscentrum, waar mijn bus naar de kempen vertrok.

Om drie uur al thuis, want Dries pikte me op in het dorp, zoniet was ik nog 40 minuten langer onderweg. Het sneeuwt weer gestaag en seffens zet ik de zetel voor het raam om bij een mooi stukje muziek naar die witte wereld te kijken tot het binnen helemaal donker is.

Rust, na al dat druk gedoe…

Heel even lag alles buiten onder een wit dekentje.

Als het zonneke er in de voormiddag doorkomt, spring ik op de fiets om ons lottoformulier binnen te brengen en nog wat boodschappen te doen.
Nog maar pas onderweg, wordt het weer donker en enkele ogenblikken later jagen de sneeuwvlokken ijzig-prikkend tegen mijn warme gezicht. Gelukkig heb ik een warme, waterdichte anorak aan, maar mijn jeans is binnen de kortste keren doornat.

Toch heeft het wel iets, dat winterweer…

Ik krijg goesting in pannenkoeken… en haardvuur… en sinterklaasdingen en heb een zeer vredig, voldaan gevoel.

Na de mooie voorstelling “Van de brug af gezien” in Diontheater gisterenavond, het plezier van er veel vrienden terug te zien, onze slaapkamermuur die deze week netjes bezet werd door een vakman en waar ik maar geen genoeg krijg van het kijken naar dat langzaam opdrogend witte vlak…

De administratieve berg die stilaan slinkt, het bericht op woensdagochtend dat PJ eindelijk na een zeer langdurige reis goed is aangekomen in Semarang, enkele kleine simpele dingen die ik toch tot groot genoegen voor vrienden en familie heb kunnen doen, mijn lijf dat heel wat beter voelt dan pas een week geleden, maken alles bijeen dat ik me heel gelukkig voel.

Herman heeft de haard aangestoken en legt een nieuwe CD op : motetten van Bach, maar die zijn niet echt geschikt om bij te werken en hij wil wat luchtigers opzetten. Ik voel anders wel voor een privé-concert bij de haard en vraag hem mijn favoriet op te leggen : het 5^de pianoconcerto van Beethoven. Ik installeer me in de zetel en na enkele minuten komt mijn lief er ook bijzitten. We dromen weg in het vlammenspel van de haard en genieten….Bij het adagio biggelen de tranen over mijn wangen; dit werk is mij zo lief en al tientallen jaren bekend, maar het kan me elke keer opnieuw ontroeren.

We doen dit veel te weinig : gewoon gaan zitten en alleen maar intens luisteren naar de muziek. Ik neem me voor om wat regelmatiger zo’n intiem huisconcertje te organiseren.

Ik geraak haast niet meer bij de computer.

Herman is volop met de te organiseren concerten bezig en bezet bijna voortdurend de pc.

Vanavond gaat het eerste concert door met het Vlaams Radiokoor.

Nadien is er hopelijk wat tijd om samen de klussen in huis eindelijk eens grondig aan te pakken!

Zondagavond vertrok PJan naar Java, via Zaventem, Frankfurt, Singapore, Jakarta en vervolgens nog een autorit van een zestal uren tot in Semarang waar hij gaat wonen en werken.

Normaal zou hij vanmorgen moeten aangekomen zijn, maar we kregen nog geen bericht. Spannend…

Zaterdag hadden we nog een gezellige brunch samen met PJan, Lief en Dries, waarna we afscheid hebben genomen.

’t Is toch wel een heel raar gevoel, dat we hem nu een half jaar niet meer ‘in’t echt’ zullen kunnen zien. Het heeft Herman en mij een slapeloze nacht bezorgd, hoewel we van harte hopen dat onze Pallieter het daar kan maken en er gelukkig zal zijn.

Lief staat trouwens ook helemaal achter zijn beslissing en heeft hem zelfs aangezet om het te doen. Als hij zich na die 6 maanden definitief in Indonesië wil vestigen, gaat zij mee.

Op mijn vraag of ze er ook zou kunnen wonen, kwam een kordaat Ja! Dat zit dus wel snor, alleen : die maanden tot het zo ver is, zullen hen wel zwaar vallen.

Na de brunch woonden we de huwelijksinzegening bij van een koppel zestigers.

De bruidegom is de man die jaren geleden -onbewust- Herman en mij bijeen heeft gebracht.

Veertig jaar geleden had hij een stevige boon voor mij; hij was daar zo vol van, en had mij tegenover Herman zó opgehemeld, dat die mij kwam opzoeken in de jeugdclub waar ik op zaterdagen naartoe ging.

Het moet gezegd, dat ik al de derde was, van de meisjes die hij ten dans vroeg, die aan de bloemrijke beschrijving beantwoordde …

Die bruidegom van vorige zaterdag was voor mij een tijdlang een soort van hartsvriendin en hij werd dan ook mijn getuige bij ons huwelijk.

Later zijn we elkaar uit het oog verloren, maar toevallig hoorden we enkele weken geleden van zijn huwelijk en daar wilden we op onze beurt getuige van zijn.

Seffens komt zus Jeske, misschien maken we nog een wandelingetje door de motregen. Zij is daar niet bang van, houdt zelfs van de regen!

En vanavond gaat ze mee naar het concert hier in ons nieuw, mooi gemeentehuis.

De Herman-loze  week is alweer bijna om.

Hoezeer ik er telkens tegenop zie dat hij weg moet, toch vliegt de tijd en krijg ik nauwelijks mijn agenda, met alle plannen voor die periode afgewerkt.

Zijn reis naar Litouwen werd voorafgegaan door een vergader-weekend in Antwerpen, dat besloten werd met een diner waarop ik mee uitgenodigd was.

Dieet of niet : tegen een etentje in “Sir Anthony Van Dijck” zeg ik geen neen!

Mijn verwachtingen werden ingelost: het was zeer lekker en ook erg gezellig, hoewel het me achteraf duizelde; niet van de wijn, maar door het voortdurend van taal wisselen : ik zat naast en tegenover een Fransman, een Engelse en een Spanjaard.

Geen wonder dat ik er af en toe een hutsekluts van maakte.

Maar we kennen elkaar al langer dan vandaag en vooral de Engelse Gillian is een echt talenwonder, ze spreekt zo goed als accentloos acht talen en in tegenstelling tot mij, vergist ze zich nooit van taal bij het wisselen van gesprekspartner, straffe kost!

Zondag stond de Night of the Proms op het program.
Ik vond het één van de betere en amuseerde me vooral kostelijk met de optredens van het piano- en vioolduo, de virtuoze muzikanten Joo en Igudesman, die een schitterende komische act hadden.

Verrassingsact was Tom Helsen en hét hoogtepunt van de Proms : Sinead O’Connor, die me tot tranen toe ontroerde.

Ik heb voortdurend zo enthousiast gezwierd met mijn groen lichtje, dat ik er zelfs een stijve duim aan overhield J.  

Dinsdagochtend vertrok Herman.
Omdat ik hem tot Antwerpen moest brengen, reed ik verder naar mijn ouders.

Die zaten gezellig aan het ontbijt en er stond een extra couvert…niet voor mij, want ze wisten niet van mijn komst, maar voor Paulien, hun jongste kleinkind, die bij hen logeerde.

En die kleinkinderen worden nog steeds in de watten gelegd: fruitsap, lichtgekookt eitje…Toch fantastisch dat zij dit op 85-jarige leeftijd nog allemaal doen ! Pauliens ouders waren op verlengd weekend, maar zijzelf moest maandag naar school. Voke heeft haar zelfs met de wagen gebracht en gehaald.

Als ik naar Antwerpen rijd, tracht ik steeds een aantal zaken te combineren. Jammer genoeg was dit een feestdag en waren alle winkels gesloten. Een bezoekje aan Frauke en ons snottebellen-kleintjes kon er gelukkig nog wel af en daar kikkert een grootmoeder toch altijd van op.

Heel het mannelijk gedeelte van onze familie zit nu in het buitenland (of gaat er gauw naartoe): Litouwen, Frankrijk (Wout- voor cursus), zondag vertrekt Pjan naar Java en Dries volgende maand naar Oostenrijk.

Gelukkig is dat éne overblijvende mannetje nog te klein om er al op uit te trekken.

Woensdagnamiddag was het tijd voor een bezoekje aan Magda, met wie de banden terug zijn aangehaald, sedert ons gezamenlijk repeteren en spelen in het multicultureel project. Ze was pas naar Brasschaat verhuisd en had me gezegd dat ze nu in een “klein huisje” woonde…

Hun vorige huis heb ik nooit gezien, maar dat moet dan wel reusachtig geweest zijn, want voor mij was dit een zeer grote, moderne villa. Daarbij vergeleken is het onze gewoonweg een kabouterhuisje.

Het werd een heel genoeglijke namiddag en we spraken af dat we dit nog gaan doen, misschien zelfs samen nog eens op de planken staan…

Donderdag was kuis- en administratiedag.

Mijn ventje staat in voor de reserveringen van een concert in onze gemeente, en dus moest ik deze week zijn taak overnemen.

Gelukkig hebben we nu dat antwoordapparaat! Maar buiten de boekingen kwam er nóg een en ander bij kijken en ik speelde weer even secretaresse, denk dat ik alles goed heb kunnen oplossen, evenwel niet zonder enkele berichtjes over-en-weer naar Litouwen.

En vanavond komt Herman terug.

Ik pik hem op in Antwerpen, dus combineer ik weer het nuttige met het aangename : vooraf nog naar de stoffenwinkel en…een bezoekje aan Bojako!
We zien elkaar tegenwoordig nog enkel op blogmeetings. Dat komt omdat het zo druk is, maar vooral– ‘k weet al dat ze dat zelf ook zou zeggen- omdat ik “zo ver weg” woon.

Maar vandaag is het zover : we maken er nog eens een ouderwets gezellige kletsnamiddag voor ons tweetjes van. Ik zit te popelen!

Werk aan de winkel!

Leo, onze garagist/cineast ( zie blog van 21-11-2006"garagist" en van 7-1-2007"t Is een hobby") telefoneerde onlangs met de vraag of ik nog eens teksten wou schrijven en inlezen bij zijn volgende film.

Deze keer wordt het een prent over de Ninglinspo, de enige Belgische bergrivier, slechts 3,5 km lang, maar het pronkjuweel van de Ardennen.

Deze sprookjesachtige vallei is sedert 1949 werelderfgoed. De moeite waard dus, om er een film aan te wijden.

Ik ben nu druk op zoek naar de nodige informatie.

Die is ruimschoots voorhanden, maar de kwestie is vooral : hoe maak ik er een vloeiend en mooi commentaar van, dat niet te droog of te saai, maar toch informatief is.

Omdat de film slechts een 5 à 6 minuten zal duren, moet ik zeer selectief te werk gaan, want er moet ook nog muziek tussen; het hele filmpje volpraten zou ook niet interessant zijn.

Leo heeft ter plaatse reeds veel gedraaid gedurende het hele voorbije jaar, maar ik heb nog geen materiaal gezien. Hij wil zijn montage maken aan de hand van mijn tekst. Een hele opgave dus !

Ik ben fier dat hij me opnieuw gevraagd heeft en ben er zeker van dat dit, net zoals zijn vorige “Op reis in Bomma’s tuin”, een schitterende natuurfilm wordt.

“Op reis…” duurt 17 minuten en werd laureaat van de provincie Antwerpen. Ik heb een copie van de dvd en had graag een stukje op mijn blog gezet, maar ik heb geen idee hoe dat moet. Iemand een tip?

Het verhaal van gisteren moest eerst van mijn lever, maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, want er werd ook gefeest voorbije week.

Hermans verlate verjaardagsfeest werd in schuifkes gevierd : vrijdagnamiddag kwamen mijn ouders vanaf ’s middags en op zaterdag mochten we met kinderen en kleinkinderen feesten.

Papanje!  zegt Dario, als hij de fles bubbels in de koeler ziet staan. Niet dat het ventje er ook maar een druppel van krijgt, maar sedert de geboorte van zijn kleine zus –toen er bij ieder kraambezoek champagnekurken knalden- weet hij maar al te goed hoe zo’n fles eruit ziet.

Elke keer staan we weer te kijken hoeveel de kleintjes op korte tijd bijleren, hoe snel ze veranderen en hoe grappig ze kunnen zijn.

Ben bezig, is één van zijn nieuwste uitspraken en die horen we ook vandaag wel een paar keer.

Het orgel, onze poes en kip Dora, zijn hier de grootste troeven.

                               

We gieren het uit wanneer hij –met zonnebril en al-als een kleine Stevie Wonder op het orgel zit te tokkelen en met zijn hoofd begint te zwaaien. Hij beseft duidelijk dat hij voor een welwillend publiek speelt!

Maura laat zich ook niet onbetuigd, maar houdt het voorlopig nog bij percussie met houten lepel op plastieken deegkom.

Lief kon er wegens ziekte helaas niet bij zijn, maar voorts werd het de gebruikelijke gezellig-drukke chaos, met veel geklets, lekker eten en fijne cadeaus voor papa.

Zoals altijd heb ik weer veel te veel gekookt, dus krijgen ze allemaal nog wat mee en kunnen we morgen nog eens feesten met de overschotjes.

En dat is maar goed ook, want ik ben uitgeteld en in mijn knie lijkt een razende wesp te zitten, zelfs Herman kan aan te buitenkant voelen dat er iets in rond lijkt te brommen.

Na twee rustige dagen gaat het heel wat beter en ik begin te geloven dat het nu de goede kant lijkt op te gaan…Hout vasthouden !

link naar meer foto's : http://fotoalbum.seniorennet.be/Paz/feestje1november

Vorige week donderdag was de vermeende beterschap van mijn knie alweer foetsie.

De foto’s die van mijn heupen gemaakt waren lieten niets spectaculairs verkeerd zien en de huisdokter verwijst me naar een heupspecialist.

Als ik een afspraak in het ziekenhuis wil maken, vertelt de receptioniste dat ik voor een afspraak 20 € extra zal moeten betalen, waar het ziekenfonds niets van terugbetaalt.

Omdat het maandag a.s. vrije raadpleging is, besluit ik daarheen te gaan. Op afspraak zou ik trouwens toch niet eerder terecht kunnen.

Als ik de hoorn neerleg, dringt het bericht pas goed tot me door.

Ik word er een beetje boos van.

Waarom moet een onderzoek op afspraak 20 € méér kosten?

Word je minder goed behandeld, als je naar de vrije raadpleging komt?

Dat noem ik klasse-geneeskunde en dat màg niet, vind ik!

Rijk of niet : je hebt recht op een zelfde goede medische verzorging voor dezelfde prijs. De bakker vraagt voor een brood toch geen 50 % méér omdat je met een Mercedes rijdt in plaats van met een oud klein karretje?

Het maakt me ook achterdochtig : als ik naar vrije raadpleging ga, zal mijn geval dan met evenveel aandacht en zorg worden behandeld, als op afspraak? Is mijn kwaal dan minder belangrijk?

Maandag bracht antwoorden op de vragen hierboven.

Ik kan niet zeggen dat “mijn geval” lichtzinnig werd behandeld, maar kan me anderzijds niet van de indruk ontdoen dat ik als individu niet meetelde.

De heup, die knie, werden au sérieux genomen, maar als mens bleef ik in de kou staan. Ik heb geen enkel rechtstreeks antwoord gekregen op mijn vele concrete vragen, die werden ontweken of gewoon genegeerd. Ik voelde mij als een lastige vlieg die rond de belangrijke geleerde zijn hoofd vloog.

Vreemd genoeg heb ik toch het gevoel dat hij me niet slecht heeft behandeld. Van half tien ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds heb ik in het ziekenhuis gezeten – met slechts een onderbreking van 2 uur die ik thuis doorbracht .

2 uur wachten vooraleer het mijn beurt was op de vrije raadpleging.

10 minuten bij de specialist, die me even onderzocht, verwijsbrief las en een volledige botscan voorschreef.

Half uur naar cafetaria voor een broodje en koffie

Half uur wachten op de dienst nucleaire geneeskunde

Enkele minuten binnen voor inspuiting van een radioactief product

Dan naar huis voor een paar uur om tegen 4 uur weer in de kliniek te zijn.

Botscan van heel het lichaam en nog eens apart voor heupen en knieën

Ik lig er behaaglijk en val bijna in slaap.

De radioloog is iets mededeelzamer dan de heupspecialist, maar ik zie hem maar even.

Zijn assistente zegt dat ik misschien dezelfde avond nog terug naar de raadpleging kan…Oef! Dan hoef ik niet weer een andere dag terug te komen.

Nog maar een potje thee gaan drinken in de cafetaria en om kwart voor zes terug naar de consultatie. Deze keer zit er nauwelijks volk.

5 minuten binnen bij de specialist. Het enige wat me duidelijk werd gemaakt is dat er volgens hem geen verband is tussen de pijn in mijn knie en heup. Er zit een ontsteking in de heup, hij stelt voor om cortisone in te spuiten. Of het daarmee opgelost is? vraag ik…

Dat is een eerste fase, antwoordt hij kortaf, zonder iets over eventuele verdere “fases” te zeggen. Die inspuiting wil hij wel, nà zijn consultaties komen geven, op de afdeling radiologie.

Half uur wachten bij radiologie

Dan mag ik op de röntgentafel en terwijl mijn heup wordt doorgelicht wordt ook de inspuiting gegeven. Het wordt even tanden bijten! Weer krijg ik geen of nauwelijks antwoord op mijn vragen.

Misschien babbel ik gewoon teveel en is dit wel een bekwaam arts, maar niet communicatief vaardig…

Als ik van de tafel mag, is hij al verdwenen.

Over drie weken moet ik eens op controle komen, maar ik voel direct het effect van de nare inspuiting : mijn heup doet minder pijn.

Die 20 € die je méér moet betalen voor raadpleging op afspraak, zijn waarschijnlijk alleen maar om de dokter aan het praten te krijgen.

Vanmorgen bij het opstaan was ons gazon één wit tapijt.

-We zijn er wel erg vroeg bij met de vorst, dit jaar, vindt Herman, het is nog niet eens Allerheiligen!

-Vroeg, maar toch niet ongewoon : zowat 75 jaar geleden vroor het dat het kraakte in die laatste dagen van oktober, weet ik opeens.

Ik herinner me een verhaal van Moeke, over iets wat ze zeer vernederend vond en daardoor nooit meer vergat…

Tijdens haar kindertijd hadden haar vader en oom samen een grote bloemisterij tegenover het kerkhof van Wijnegem. In de periode voor Allerheiligen stonden de vele serres natuurlijk vol met chrysanten.

Moeke moet toen een jaar of acht, negen geweest zijn en haar onderwijzeres was een non die zéér gesteld was op een verzorgde taal. Klein Margrietje was bijzonder geïmponeerd door de Zuster en probeerde indruk te maken en een interessant feit te vertellen in perfect ABN, toen ze die ochtend in de klas haar vingertje opstak en zei : “Zuster, het was deze nacht zó koud ! Alle chrysanten zijn bevrozen in de SAAR !”

Natuurlijk bedoelde ze “serre”, (fonetisch : “seir”), wat in haar Antwerpse kinderoren een te “platte” klank was.

Het effect van haar SAAR  was, dat de zuster en mét haar de hele klas in lachen uitbarstte en Margrietje in plaats van trots, diep beschaamd was.

Ze vertelde het mij vele jaren later en ik kan me nu nog steeds heel goed voorstellen hoe rot ze zich daarbij moet gevoeld hebben.

Doet het pijn?  Vraagt de dokter, terwijl hij de injectienaald verder mijn knie indrijft.

Het gaat wel, antwoord ik dapper.

Ha nee hé! Dat is niet goed, het moèt juist pijn doen, anders zit ik niet op de goeie plek!

Oh! Okee dan…ja! Ja! Ja! Auw! Ja! Nog Ai! Geef ik dan maar grif toe, terwijl ik de naald nu naar verschillende richtingen binnenin voel steken.

Even later prijkt er een pleisterke op mijn linkerknie en zit er vanbinnen een dosis cortisone mèt pijnstiller.

Hopelijk komt er nu een einde aan de maandenlange pijn in die knie. De pillen die ik al eerder kreeg, schenen wel even te helpen, maar bezorgden me maagpijn en misselijkheid.

Maar van die kniepijn geraak ik beslist af, verzekerden beide dokters me (ik ga naar een groepspraktijk en de behandelende arts haalde er nu ook zijn confrater bij, wat ik toch wel een geruststelling vind : je krijgt vaak overleg en een tweede opinie).

De oorzaak zou evenwel artrose van mijn linkerheup kunnen zijn, die heup mag donderdag, samen met haar tweelingzuster op de foto, om beiden te vergelijken.

We zien wel wat er dan verder moet gebeuren.

Ik ben al blij dat de eeuwige borende pijn in mijn knie nù al vervangen is door een licht kneuzinggevoel, dat het noemen niet meer waard is.  

Als ik maar mag blijven stappen door “mijn” bossen !

Het was echt een leuke dag hé… zucht Herman tevreden, als we die verjaardag-zondag in bed liggen.

En dat terwijl er niet echt gefeest werd in de gebruikelijke zin van het woord.

Maar Pjan en Lief zijn op tijd en in de opperbeste stemming teruggekomen van Indonesië. Hun vlucht was zelfs één minuut eerder geland dan aangekondigd.

Met onze tweede zoon staan we altijd voor verrassingen en ik was dan ook op alles voorbereid, terwijl we in de aankomsthal stonden te wachten.

‘k Had pas tegen Herman gezegd : Ge moet niet verschieten, als hij hier in tradionele Indonesische kledij aankomt… of daar kwam het stel, zo goed als lichtgevend de hal ingelopen.

Niet in een traditioneel kostuum, maar in het groenste groen-groen-groen maatpak dat je je maar kan voorstellen : hij had dat nog op de valreep door een kleermaker laten maken!

“Ge zult door uw blogclubke in de ban geslagen worden!” orakelt Herman wanneer ik zeg dat mijn laatste stukje al drie weken geleden is.

Hij vraagt of ik geen onderwerp heb om over te schrijven…

Integendeel! Er zijn er teveel en dat maakt het altijd moeilijker om te beginnen.

Door ernstige computerproblemen, die nu gelukkig van de baan zijn, kon ik een hele tijd niet meer bloggen.

Dankzij de hulp van buurman T en van onze Dries, die het hele zaakje hier heeft opgekuist en alles terug geïnstalleerd, kan ik nu opnieuw veilig én veel sneller werken.

Maar er blijft hoedanook een groot hiaat in mijn webdagboek.

In plaats van gezellig samen met ventje TV te gaan kijken, zet ik me dus maar aan de PC.

’t Was nog onverwacht droog vandaag, dus konden we voor de derde dag op rij eens grondig in de tuin rommelen.

Woensdag begonnen we al met een heel stuk grond af te graven naast de oprit en enkele oude rododendrons uit te graven en te verplanten in de hoop dat ze het overleven. Er zijn ettelijke kruiwagens aarde van dat voormalig heuveltje naar achterin de tuin verhuisd.

We hebben nu een strook van 7x1m gewonnen, zodat de motorhome uiterst links tegen de perceelsgrens kan staan in plaats van zo dominant schuin over de parkeerplaats. Dat verzoent me ook weer wat meer met het feit dat we de zwerfwagen zullen houden.

De voorbije maanden hebben we trouwens enkele heel aangename uitstappen van telkens een viertal dagen gemaakt en er zullen er nog volgen, zolang we het niet te koud krijgen in ons huisje op wielen.

Morgen wordt Herman 64 jaar, maar ’t zal een wat ongewone feestdag worden. Met al de kinderen samen vieren zal niet lukken : Wout komt pas laat op de dag terug van Washington, de kleintjes moeten al om kwart over zes naar bed en… Pjan en Lief verwachten dat wij hen om 11 uur in de voormiddag in de luchthaven komen afhalen. Hun 6 weken- vakantie in Indonesië is afgelopen. Ze vroegen wel om samen te gaan eten bij de Mexicaan, waar Lief tijdens weekends opdient.

Ik hoop dat ze na die lange vlucht nog zin hebben om uit eten te gaan.

We moeten hen alleszins eerst nog naar Doel brengen – en hopelijk is het thuiskomen in een huis waar ingebroken is tijdens hun afwezigheid niet te schokkend!

Natuurlijk zijn wij heel benieuwd naar hun vakantiebelevenissen en vooral ook naar de toekomstplannen.

Pjan zal slechts 3 weken in België blijven om allerlei te regelen en dan vertrekt hij voor 6 maanden terug naar Indonesië om er te werken.

Lief blijft voorlopig nog in België, want zij heeft nog enkele weken te draaien voor “De Kotmadam”, waarin zij nu voor het tweede jaar studente Jill speelt.

Hoe het daarna verder moet met haar acteerwerk, of zij samen in Indonesië (waar haar roots liggen) zullen gaan wonen en werken… Het zijn allemaal nog vragen, waarop morgen hopelijk al een aantal antwoorden komen.

Een familiaal verjaardagsfeestje zit er morgen dus niet in, maar vooraleer Pjan weer vertrekt halen we in één keer alle achterstallige, enkele toekomstige verjaardagen én Kerst en Nieuwjaar op een weekend in.

Goed om weten ???

De geheugenkaart van je fototoestel is wasbaar op 40°! (Met vloeibare Dreft voor gekleurde en fijne was)

Niet dat onze kaart zo hard aan een wasbeurt toe was, maar zoals de meeste uitvindingen per toeval gebeuren, is ook bovenstaande bewering door empirisch -en puur per ongeluk want kaart was in een broekzak blijven zitten- onderzoek bewezen.
 

‘k Ben wel blij dat ze er niet door bedorven werd, want de foto’s van onze laatste trip stonden erop.

Van maandag tot vrijdag reisden we via de monding van de Somme, over de streek van Cap Gris Nez en Cap Blanc Nez naar onze eigen Westkust, waar we nog een mooie zonnige dag beleefden.

God, wat hou ik van onze eigen kuststreek!

Als ik vrijdag niet om 5 uur bij de tandarts had moeten zijn, waren we er beslist nog 2 dagen langer gebleven.

In de loop van die week hebben we vele uren gewandeld, door het slik- en schorrengebied van de Somme geploeterd, één keer met grote schrik dat we uren midden de baai op zo’n schapeneilandje zouden moeten blijven tot het terug eb was (met slechts 1 appel, een halfrotte peer en een platgedrukte kellogsreep op zak).
Gelukkig raakten we op tijd weer op droog terrein, hoewel toch niet helemaal met een propere broek…: door ’t uitschuiven in het SLIJK mensen, en echt van slijk alléén!

Maar het was er bijzonder mooi en het weer viel ook nog redelijk mee.

Slechts één keer kwamen we met drijfnatte broeken thuis in de Marlin….: van de REGEN mensen, enkel en alleen van de regen!

Donderdag, we waren toen al terug in Adinkerke, zijn we “den boom” nog eens gaan opzoeken : de dikke, oude beuk waarin Moeke en Voke op hun 20^ste huwelijksverjaardag,  25 augustus 1968, een hart met hun initialen hebben gekerfd.

Ook wou ik in De Panne eens gaan kijken of het huis van Tante Mieke nog bestond, waar wij in 1959 een augustusmaand vakantie hadden. Het was er nog, weliswaar verlaten en in herstelling; ik kon er rustig een foto aan de achterkant gaan nemen.

Die avond ontmoetten we een Engels koppel uit Manchester dat op zoek was naar een rustige overnachtingsplaats. We gidsten ze mee naar de Witte Burg in Oostduinkerke, een plekje dat hun zéér beviel. Bleek dat zij die dag hun 36^ste huwelijksverjaardag vierden. Omdat wij ook nog moesten eten en naar “De Belle” dachten te gaan, hielden ze ons ook daar gezelschap en het werd een prettige avond. We werden achteraf nog voor a night cap uitgenodigd in hun supersjieke Hymer.

Toen wij ons eigen huisje op wielen terug binnenkwamen, schoten we allebei in de lach, dit leek wel een kloostercel, vergeleken bij de luxe en ruimte in de motorhome van Janet en Stuart.

Foto’s van de afgelopen dagen staan op

 http://fotoalbum.seniorennet.be/Paz/Somme

Gisteren werd mijn mond nog eens nagekeken en voorlopig goedgekeurd. Nu moet alles enkele maanden genezen en als het er in januari helemaal goed uitziet, krijg ik 2 nieuwe kiezen. ’t Zal een hele hap uit onze spaarpot zijn, maar er is me beloofd dat dit een levenslange oplossing is. Zelfs indien de implantaten niet aanslaan, worden ze gratis opnieuw geplaatst, maar eerst moet dus dat gat van die cyste dichtgroeien met bot.

PJan en zijn lief zijn nu al 2 weken in Indonesia, voor vakantie en familiebezoek. Ze waren van plan om 6 weken rond te reizen op Java en Bali. Sedert hun vertrek kregen we één mail vanuit Singapore dat alles naar wens verliep en gisteren hoorden we dat Wout zijn broer online had gesproken en dat hem daar werk is aangeboden…

Eerlijk gezegd verwondert het me niet : PJan is altijd al een avonturier geweest en het kan hem ook nooit warm genoeg zijn, dus kan het best zijn, dat hij daar ooit echt gaat wonen.

Ik ben zéér benieuwd naar meer details.

Altijd gedacht dat ik met een goed stel tanden gezegend was.

De laatste tijd lijkt het echter alsof mijn gebit meer en meer in duigen valt.

Er sprongen onlangs al stukjes glazuur van mijn onderste tanden en vlak voor ons vertrek naar Zwitserland moest ik nog een kies laten trekken, omdat daar een ontsteking onder zat. Die kies zelf was al te vaak gerepareerd om nog eens een keertje te laten uitboren. Dus moest hij eruit.

Op dat moment werd ook een foto genomen en  bleek dat onder zijn buurman eveneens een ontsteking zat.

Daarvoor zou ik vandaag een wortelkanaalbehandeling krijgen…had ik gedacht!

Bleek dat een van de 2 kanaaltjes te fijn is en bij uitboren het risico geeft dat de wortel verloren raakt. Dus moet er een afspraak gemaakt worden met een andere tandarts, die microscopisch kan werken.

Die afspraak heb ik zojuist gemaakt. Vrijdagmorgen mag ik er al naartoe, moet 305€ meebrengen, waarvan een derde door het ziekenfonds wordt terugbetaald.

Als dan de ontsteking geweken is, moet er een nieuwe kroon op, omdat de oude (slechts vijf jaar oud; kostte toen ruim 600€!)onbruikbaar is.

Ik ben een beetje boos. Boos op die vorige tandarts, die mij de duurste kroon aansmeerde en die niet eens passend heeft geplaatst, waardoor waarschijnlijk die ontsteking veroorzaakt is. Ik had gedacht dat zo’n ding gemakkelijk 20 jaar zou meegaan…Niet dus.

Dit wordt een duur maandje.