Keizerlijk Meise Sib, de orde van de autochtone Meisenaars, verzamelt alles over het historische Meise
14-05-2014
406 Davidsfonds
406 Davidsfonds
Davidsfonds Meise is reeds enkele jaren niet meer actief. Het is dus tijd om de essentiële gegevens uit het archief samen te brengen. Maar waar is het ? Ik herinner mij dat het Davidsfonds met als voorzitter Karel De Vriendt (+) reeds actief was in de oude parochiezaal die vroeger op het terrein van de Sint-Maartenschool stond. In "Meise onder de toren van St.-Martinus" staat op pag.59 een foto van deze vereniging uit 1931. Op pag.13 staat een foto van de afbraak van de parochiezaal. Waren actief in het D.F. , achtereenvolgens als voorzitter : De Vriendt Karel Rosiers Willem Diepvens René Moreau Raymond Moerenhout roger Mullie ? Er waren ook wijkmeesters die jaarlijks de bestelde boeken voor het lidmaatschap rond brachten. In Wolvertem was ook een afdeling.
Het principe van grondafstand bij grote verkavelingen werd in Meise voor het eerst toegepast in 1966. Het was het resultaat van fijne samenwerking tussen de Jeugdraad en schepen Jos Chabert. Het eerste terrein dat gratis afgestaan werd voor openbaar nut ligt tussen appartementsgebouwen in de Kleine Wouwerlaan. Onmiddellijk daarna volgde dat van de Kraaienbroeklaan (met dezelfde verkavelaar). Het derde was het Openluchtsportcentrum de Nekker. Het eerste plein werd vastgelegd in het verkavelingsplan Kleine Wouwer. Daar stond een baketbalplein en een tennisplein op. Het zou een sportplein worden. Maar er is nooit iets aan gedaan! De Jeugdraad plantte er wel populieren aan. De laatste werd gehakt om wille van het feit dat hij te dicht stond bij de buur. Aan twee schepenen bij opeenvolgende legislaturen werd gevraagd het uit te rusten. De derde, waaraan het gevraagd werd, beloofde een raadpleging van de buurt. Die kwam er niet, maar wel twee bomen en een bank, zonder inspraak! Het zou nuttig zijn eens op te lijsten welke grondafstand in de verschillende verkavelingen in de nieuwe wijken er later gebeurde. Dan heeft men een basis om via lange termijnplanning, de inplanting van sport – en speelpleinen vast te stellen. Want ondertussen trachtten schepenen te scoren, maar ze hielden geen rekening met de algemene situatie.
Sib is een virtuele vereniging opgericht door Jef De Cuyper in juli 1990. Het moest de orde worden van de autochtone Meisenaars. Sommige migranten beweren dat ze zo moeilijk aanvaard worden door de “echte” Meisenaars. Daar moest iets aan gedaan worden. Het is inderdaad zo, dat inwijkelingen, die zich arrogant opstellen en alles beter menen te weten, nogal moeilijk aanvaard worden. Als zij een toontje lager zouden zingen – in Si mol (halve toon lager dan de Si), zullen zij snel ervaren dat ze erbij horen. Enkele autochtone Meisenaars, aangevuld met inwijkelingen die beantwoorden aan dat profiel, vormen de orde. Zij waken over de meerwaarden van onze gemeenschap en over het verspreiden van correcte en volledige informatie. Een lijst wordt bijgehouden van personen die zich manifesteren in die richting, negatief of positief. Tijdens de Beiaardfeesten in … werden enkele inwijkelingen publiek opgenomen in de orde van de Sib wegens verdienste, onder het toeziend oog van de reuzen Jan en Mie en de voorzitster van het Beiaardcomité. Het betrof Eddy Mariën (2de beiaardier van Meise) en Kamiel … (oprichter van de rommelmarkt). De ceremonie verliep als volgt : op de trappen van de kerk neemt de kandidaat plaats tussen Jan en Mie. Eerst leggen ze de eed af : “Ik, …, verklaar mij steeds uit te laten in Sib en engageer mij om te waken over de correctheid en de volledigheid van uitspraken en geschriften over onze geliefde parochie!” De ceremoniemeester giet een Mort Subite op de ontblote hals van de kandidaat. Het edele vocht wordt opgevangen in een schaal van Maes-pils (de dialectbenaming van Meise luidt Maas). Daarna drinkt de kandidaat de kriek uit de schaal. Wie is nu een autochtone Meisenaar en ontsnapt daaruit aan deze opnameceremonie. Hij of zij die via een kwartierstaat kan aantonen dat hij of zij vier generaties lang in Meise woont, hetzij langs vaders of moeders kant. Dat betekent automatische opname in de orde, maar moet bewezen worden met een kwartierstaat, die opgenomen wordt in de annalen van de orde. De publicaties over onze gemeente krijgen het Sib – kwaliteitslabel. Deze procedure is ook geldig voor de 8 parochies, maar elke parochie krijgt een andere noot toegewezen. De parochie Rode krijgt re-mol. Naar de toekomst toe zou de doelstelling, om alle erfgoedinitiatieven en verenigingen onder deze koepel onder te brengen, gerealiseerd worden, stap voor stap. Daaronder vallen reeds : KMGSBL 1903 Schuttersgilden (2 uit Rode, 2 uit Meise) Beiaardvrienden Jan en Mie en de fanfares
St.-Elooikapel is de grens tussen Oppem, Meise en Wolvertem
Hasselt bekleedde een afzonderlijke plaats in de rij van de afhankelijkheden van Meise. Twee oorkonden verklaren dit : een uit 1197 en een uit 1255. De eerste gaat over de mansus, Vacuus mansus, apud Hasselt. In de cijnsboeken van de 13de en begin 14de eeuw wordt deze mansus hoeve genoemd. Die bestond oorspronkelijk uit een of meerdere mansi, elk 12 bunder groot. Dat wijst erop dat rond de Hasseltkapel een deel van een ’s herendomein lag, dat reeds vroeger aan de mansionarii werd uitgegeven. De Asselenberg behoort tot de oudste koutercomplexen van Meise en het is deze Asselenberg, gelegen onder Meise (Hasselt) en Oppem, die de band is geweest tussen de moederparochie en de afhankelijkheid Oppem. Zij is de oude schakel tussen Meise en Oppem, maar ook tussen Meise en St.-Brixius – Rode. Volgens de legger van het kaartboek van 1776 bevestigt dit de eenheid Meise – Rode en dat de aanrakingspunten vooral situeerde rond de kapel van Hasselt.
Rode – Nieuwenrode , hertekening grens uit Meise Vanden Eynde
Nieuwenrode maakte deel uit van het territorium van de gemeente Meise dat zich toen uitstrekte tot de vaart Brussel – Willebroek, tot Oksdonk – 10 km van Meise – centrum. Het gemeentelijk grondgebied was een langwerpige, relatief smalle strook, waarvan Nieuwenrode een uiteinde was en het administratief centrum in de andere pool lag. De verbinding tussen dit gehucht en Meise dorp was zeer gebrekkig, zelfs was er geen verharde weg. In 1808 waren 112 inwoners van Nieuwenrode hun kerk als annexe van Meise te aanvaarden. Daar de beslissing steeds verdaagd werd stuurden zij in 1811 een petitie naar de aartsbisschop van Mechelen en zij bekwamen voldoening. Maar de inwoners durfden niet uitkomen voor de oprichting van Nieuwenrode tot zelfstandige gemeente, wat ze wensten, zolang baron d’Hoogvorst, burgemeester en groot grondbezitter , het beheer in handen had. Niemand nam het initiatief, men wist immers dat de vraag zou geweigerd worden door de burgemeester en dat voor talrijke gezinnen, die grond in pacht hadden, nadelige gevolgen kon meebrengen. Eerst op 5 juni 1873 – na het overlijden van Emmanuel – werd de gemeenteraad in buitengewone vergadering samen geroepen om te beraadslagen over de aanvraag van de inwoners van Nieuwenrode ertoe strekkend hun gehucht tot zelfstandige gemeente op te richten. In buitengewone vergadering van de raad van 10 juni werd het onderzoek geleid door een gedeputeerd lid van de provincie Brabant. Een inwoner van het grondgebied Nieuwenrode, die aan de scheidingsgrens woonde, namelijk Andries vroeg om bij Meise te blijven. Men schonk hem voldoening. De afstammelingen bewonen nog steeds deze hoeve. Bij K.B. van 11 februari 1875 verwierf Nieuwenrode de zelfstandigheid en het aandeel in het actief en het passief van de twee gemeenten – Meise en Nieuwenrode – werd vastgesteld, lange tijd nadien, in de zitting van 6 december 1877.
Parochiegrenzen
De grenzen van onze acht parochies zijn zeer onregelmatig en vrij grillig.
Deze jonge advocaat met een uitzonderlijk redenaarstalent werd door Jef Claes in de gemeenteraad gehaald. Jean Pierre De Cuyper stond zijn plaats als K.W.B.-afgevaardigde voor hem af. Toen waren er nog geen nationale partijen in de lokale politiek, maar een allegaartje van de zetelende meerderheid tegen de oppositie. Hij werd na verschillende café-meetings met Jules Van Campenhout, waarbij hij vanachter de toog op een bierbak de aanwezigen toesprak verkozen met 294 voorkeurstemmen en werd schepen van onderwijs en cultuur.
Hij liep al snel met een vrij vernieuwend idee rond, om mensen zich beter te laten verstaan door het leren van de andere talen. Hij opteerde voor een talenpracticum. Op de trappen van de St.-Martinuskerk in Meise, na de hoogmis, sprak hij mij, als jong onderwijzer en voorzitter van de Jeugdraad aan. Ik had met de het Oudercomité een studiedag bijgewoond over het talenpracticum als nieuw didactisch instrument en zo werd ik de medeoprichter van het audiovisueel Centrum voor volwassenenonderwijs in Meise. Zijn tweede grote realisatie was het Willy Van den Berghecentrum. Onder zijn beleid barstte de Gemeentelijke Jongensschool snel uit haar voegen. In de Jeugdraad stonden wij ons speelplein af, om de realisatie van de school (met talenpracticum), sporthal en zwembad mogelijk te maken. Toen de voorzitter van de C.V.P.-Meise overleed werd het complex op zijn voorstel naar hem genoemd : Willy Vanden Berghecentrum. Al snel werd hij verkozen als parlemenair in 1968 voor de CVP met Paul Van den Boeynants. Ik had de eer om zijn echtgenote Cecile Boon, die les volgde in het Audiovisueel Centrum, via het kommandopneel mee te delen dat haar man verkozen was en dat zij dringend naar huis moest. Daarna werd hij minister van Cultuur en later van Verkeerswezen. Hij stapte later over naar de Brusselse politiek. Hij werd 81 jaar.
Mathilde Verbelen werd op 30 oktober 1915 in de wijk Verbrande Brug te Grimbergen geboren. Ze groeide er op als de tweede oudste in een gezin van vijf kinderen, waarin ze gelukkig leefde in een warm familieverband. Haar grote dankbaarheid daarvoor heeft ze later gedurende lange tijd getoond in de lieve aandacht en zorg die ze had voor haar zieke moeder opbracht. Mathilde had het verlangen zich te wijden aan de vorming en opvoeding van kinderen en daarom ging ze aan het H.-Hartinstituut te Heverlee een opleiding volgen om onderwijzeres te worden. Dit beroep oefende ze uit in de parochieschool te Humbeek, die geleid werd door de zusters van Opwijk. Gans haar loopbaan heeft ze les gegeven in het eerste en tweede leerjaar, maar vooral in het eerste leerjaar. 'Onderwijzen is het wonder wijzen' schreef professor Jacques Claes. Is er iets mooier dan jonge kinderen die prachtige en wijdse wereld te helpen ontdekken, hen te leren lezen, leren rekenen, leren schrijven en vooral hen ook dicht bij Jezus te leren leven via het catecheseonderricht. Kinderen voorbereiden op hun Eerste Communie, wie het ooit gedaan heeft, die weet wat dit betekent en welke vreugde dit schenkt. In die tijd was Mathilde ook actief lid van de BJB en van een toneelkring. In het verenigingsleven ontdekte ze de grote waarde van wat sociale inzet kan betekenen. Tijdens de vakantieperiodes ging ze graag op reis, de lokroep der bergen trok haar wel aan. Wanneer ze dan toch wat alleen was, dan hield ze zich heel creatief bezig met het maken van mooie handwerkjes. Haar familieleden bewaren er nog mooie exemplaren van. Begin van de zeventiger jaren ging Mathilde op pensioen en toen brak een gans nieuwe wereld voor haar open. Ze heeft zich van dan af met veel energie en toewijding ingezet voor onze Sint-Martinusparochie. Ze animeerde meerdere activiteiten in de buurt waar ze leefde. Wat daarbij opviel was haar grote Mariaverering met o.a. haar aandacht voor het O.-L.-Vrouwkapelletje in de wijk waar ze woonde. Haar bijzondere inzet voor kinderen kon ze meermaals tonen wanneer ze kinderen van de Sinte-Maartenschool vergezelde op bos- of zeeklassen. Vele jaren was Mathilde lid van de parochieploeg. Ze hielp bij de versiering van onze kerk met bloemen, was lid van de liturgische werkgroep, en haar aandacht voor zieke parochianen heeft ze met erg gewaardeerde toewijding vele jaren op zich genomen. Mathilde was lange tijd lid en voorzitter van de Gulden Leeftijd, een groep gepensioneerde mensen die maandelijks bijeenkwamen in de Chirolokalen maar ook bij haar thuis, en die telkens samen spraken rond een thema dat met hun leven te maken heeft. Velen zullen de herinnering bewaren aan de wijze waarop ze als lector haar rustig en aangenaam klinkende stem ten dienste stelde voor de verzorgde vieringen in onze kerk. Mathilde leefde vele jaren met een warm hart voor haar familie en voor haar parochie. De laatste vijf jaren van haar zo mooie leven bracht Mathilde door in het H.-Hartrusthuis te Grimbergen. Ook daar werd ze alweer lid van een aantal gespreksgroepen zoals poëzie en filosofie, maar ook in het zangkoor was ze present. Naar klassieke muziek luisteren bracht haar tot weldoende rust. Laten we de schone herinneringen aan Mathilde dankbaar bewaren in ons geheugen en vooral in ons hart. De herinnering aan een bijzonder verdienstelijke vrouw die we vele jaren in ons midden mochten hebben en die altijd heel dankbaar geweest is voor al wie goed voor haar was.
De fanfare Concordia creëerde in 1927 Janneke en Mieke. Dichter Jef Lettens en beeldhouwer Ernest Salu van Laken waren de geestelijke vaders van deze reuzen. Janneke draagt een blauwe kiel en faas (De Brabantse folklore – september – december 1980 nrs 227 – 228. Zij werden later vervreemd. De hoofden van Janneke en Mieke werden eind mei 1980 volledig hermaakt in isomo door de heer Wally Laureys wonende in Sint-Niklaas (leerkracht plastische kunsten in St.-Theresiakollege Kapelle op den Bos en poppenspeler in Sint-Niklaas). Hij deed dit aan de hand van foto’s hem ter beschikking gesteld. De gelijkenis met de oude koppen is bijna volmaakt. Dit jaar worden ook, dank zij de heer Leon Van Malderen, voorzitter van de fanfare Concordia en bakker in Meise, de lijven van beide reuzen hermaakt, zodat de genoemde fanfare weer net zoals in het verleden fier mag zijn op haar reuzen. Het maken van de kledij van beide reuzen berustte in de bekwame handen van mevrouw Lucienne Lanin, die eveneens alles zo getrouw mogelijk nabootste. Elke foto bracht immers een andere weergave. Mie met sjaal. Mie met kap …enz. Volgens informatie verkregen van fanfare-leden werd dan beslist Mieke de kap en het bloemenkleed met blauwe schort aan te passen. Het aankopen van de stoffen was niet eenvoudig. De blauwe kielstof van vroeger was niet meer te vinden. Dan maar naar Schaarbeek waar op de markt nog dergelijke stoffen wel worden verkocht aan vreemdelingen die er talrijk wonen. De vrouwen gebruiken ze nog voor de lange tunieken die meestal van grijze of donkerblauwe kleur zijn. De kap van Mieke is eigenlijk een kleed van een koorknaap uit fijn baptist-lakenstof afgezoomd met gekloste kant. Het werd aangekocht op de grote markt in Brussel waar het uit een hoop lompen werd opgediept. Met vaardigheid werd het kleed omgevormd in een voor Mieke misschien zelfs te mooie kap. De kledij is in feite dezelfde als die van de leden van de fanfare Concordia, die achter de reuzen dansten op de gespeelde muziek. Ondertussen werden ook twee poppen van een poppentheater met dezelfde kledij uitgerust. En de dragers zijn in dezelfde outfit uitgedost.
Jan en Mie zijn ingeschreven bij Reuzen Vlaanderen. De provincie en Leca ondersteunen de Reuzengildes van vlaanderen. Er is een degelijke structuur opgezet per provincie. De hoofdzetel is in Halle. Er wordt voor leden een gratis reuzenkalender uitgegeven.
Baron Vanderlinden –d’Hoogvorst + stamboom Dialect van Meise Gedichten van Jef Lettens Het leven is te kort om klein te zijn Liber Amicorum Herman boon pr. K.M.G.S.B.L. 1903 Jeugdherinneringen van Madeleine De Cuyper over keizerin Charlotte Meise, onder de toren van St.-Martinus Meise, onder de toren van St.-Brixius Rode Update Beiaardboekje Wild places (haiku’s)
Aanvankelijk lezen. Analyse van de techniek. Interactieve verbale leerprocessen in het A.A.AC.ZC.-talenpracticum Interactive verbal learning processes in the A.A.AC.SC.-lanuage laboratory Kwaliteitsrevolutie in de zachte sector Logboek Audiovisueel Centrum 1967 – 2008 Verkeersdelicten van 16 – 18 jarigen Terreinstudie Buitenweide Meise
