336 d’Hoogvorst VIII
Te Nieuwenrode en te Wolvertem bracht hij grotelijks bij tot het herbouwen van de kerken, zoals de gedenkstenen herinneren.
Gedenksteen in de gevel van Nieuwenrode :

In amplificatione – hujus ecclesiae – primum lapidem posuit proenobilis Dominus – Emmanuel Vander Linden, Baro d’Hoogvorst – hujus communitatis – proetor, pastore R.D.I.I. Janssens 2 Julii 1838. Bij de vergroting van deze kerk plaatste de eerste steen de weledele Heer Emmanuel Vander Linden d’Hoogvorst, burgemeester van de gemeente; - de E.H.I.I. Janssens, pastoor zijnde. (Wauters, Environs de Bruxelles, p. 308)
Te Wolvertem :
Door de zorg en weldadigheijd van den zeer Edelen Heer – Baron Vander Linden d’ Hoogvorst. Oppergenerael der Borgerwagt, Borgemeester dezer gemeente. J.B. Van Humbeeck, - F. Mertens, schepenen. – 1834.
opgebouwd en vergroot – in het jaer 1834, door de zorg van den Zeer Eerw. Heer C.F. Mangelschots, pastoor dezer parochie – landdeken geworden den 6 Mey 1836.”

Milddadig zonder rekenen liet hij op eigen kosten, tot groot gemak en welvaren van de gemeente, de steenweg van Wolvertem tot Laken afwerken, die vele jaren zijn eigendom bleef, maar later, naar recht en rede, door de Provincie aangenomen werd. Zo was de weledele heer “burgemeester” in de volle zin van het woord.
Vander Linden was nog lid van de Senaat waarvan hij deel uitmaakte tot op het tijdstip van zijn dood. Geen wonder dat hij de achting genoot van Leopold I en van vreemde mogendheden.
d’ Hoogvorst ontving het Ijzeren Kruis van ’t jaar 1830, het Herinneringskruis, het Burgerskruis van eerste klas en het Groot Lint van de Leopoldsorde, de hoogste onderscheiding onder de Belgische eretitels. Ook werd hij ridder benoemd in de orde van de Nederlandse Leeuw, Officier van het keizerlijk Erelegioen, lid van de Orde van Malta en Commandeur van de orde van Gregorius de Groote. Te Brussel in ’t Museum van schilderijen, in de zaal van de geschiedenis prijkt hij op het prachtig kunstdoek dat al de leden van het Voorlopig Bewind aan de aandacht van de toeschouwers voorstelt.
Laat ons hieraan nog bijvoegen wat d’Hoogvorst voornamelijk voor zijn gemeente en de inwoners gedaan heeft.
Wij bezitten bewijzen van milddadigheid en christelijke naastenliefde; twee hoedanigheden die het leven van de mens veredelen en doen bewonderen.

In het jaar 1816, het ongeluksjaar voor de landbouwer : de tijden waren toen slecht; genoeg mensen met klein gewin zijn ten onder gegaan, want de vruchten waren verwoest dooe regen en hagel; gans de oogst lag vernield.
In dat tijdperk brachten vruchten en dieren weinig geld op. Wat tegenslag in de oogst, wat sterfte in de stal en de boerderij ging het niet. Ten gevolge van de rampvolle tijd trad de armoede vele huishoudens binnen.
Om die ongelukkige toestand in de mate van de mogelijkheid te verhelpen gaf d’ Hoogvorst kwijtschelding van landpacht voor gans het jaar aan al zijn huurlingen.
Daarbij liet hij nog geld winnen : iedereen die wilde, kon werk krijgen. Daarom zou hij zijn oud kasteel afbreken en een nieuw opbouwen. De vijvers van Meysse werden met hetzelfde doel uitgegraven. De dreef van Meysse naar de steenweg van Grimbergen werd aangelegd. De grote werken vereisten veel handbezigheid en stelden, door ’t aanwinnen van geld, veel mensen in staat om over armoede en hongersnood te zegepralen.
Pas 10 jaar later, in 1826, op de tweede Paasdag, werd het dorp van Meysse ellendig geteisterd door een verschrikkelijke brand. Onmogelijk die geweldige brand tegen te houden of te beperken. De vlammen joegen in dolle woede van dak tot dak, altijd nieuwe, ongeschonden prooien aanvallend om gedurig aan te verslinden en meer en meer bewonershaveloos in ellende te storten.
Wanneer dit akelig vernielingswerk ten einde was, telde men 32 huizen, rond de kerk gelegen, waarvan alleen een vonkende puinhoop overbleef. Tweeëndertig families zonder woning! De vader aanzag moedeloos zijn wenende vrouwen bedrukte kindertjes, niet wetende hoe nog aan een nieuw huis te geraken. Maar d’Hoogvorst had pas over de verschrikkelijke brand gehoord en daar kwam hij te paard aangereden. Nauwelijks had hij de ellende aanschouwd of hij kreeg medelijden met die brave mensen en gelijk een vader die zijn kinderen troosten wil, gaat hij tot de bedrukte mensen en spreekt : “Brave mensen, een verschrikkelijk ongeluk komt u te treffen; gelukkig is er niemand verongelukt of verbrand : dit ware onherstelbaar. Weent niet voor die huizen. Ik zal voor u zorgen en voor eenieder zal ik een nieuw stenen huis doen bouwen. Daarvoor moet gij mij nooit iets betalen!”

Mannen en vrouwen droogden hun vochtige ogen uit en drongen tot bij d’Hoogvorst, hun handen uitstekend naar de hand van hun verlosser om hem hun innige dank te betuigen. “O, mijnheer de baron, wat zijt gij goed voor ons : wij zullen ons leven lang voor U doen wat wij kunnen. Gij komt ons redden, want wij wisten niet hoe aan een ander huis te geraken!” Zo spraken die dankbare mannen terwijl een zoete glimlach hun droefheid brak!

Hoe diep moet dat voorbeeld van milddadigheid inspreken tot het hart van elke rijke. Maar jammer! Zien wij soms niet dat in vele huizen waar rijkdom heerst en grote feesttafels opgedist staan, zelfs geen beetje brood voor de arme te verkrijgen is ? Tussen de lange uitgaven vindt gij zelfs niet een kleine som van liefdadige werken. Hadden zij, die met duizenden spelen, les genomen aan het schone voorbeeld van menslievendheid van d’Hoogvorst, zeker nooit had de klassenhaat met zijn afschuwelijke gevolgen kunnen uitbarsten. Nooit hadden de partijen, door die haat gevoed, kunnen opspringen en nu met dreigende vuist verwensen wat hun gedachte is. Gelukkig mogen wij tussen de edelen en de fortuinbezitters nog families kunnen bewonderen die met dezelfde menslievende gevoelens als d’Hoogvorst bezield zijn en daarom geen misdaad plegen tegenover hun stam en volk.

Deze laatsten, ten minste, kunnen door toenadering met het algemeen gedachtenverkeer, de stem van de oproerstokers verdoven en de wilde orkaan van een staatsomwenteling bedaren. De kloof tussen hoog en laag kan enkel gedempt worden door wederzijdse liefde en niet door misprijzen en verfoeiing. Generaal Vander Linden rijst op voor de ogen van het Belgische volk, hoog opstekend de nationale driekleur, ons toeroepend : “Bemin uw land! Liefde voor uw volk!”

Edeler waart gij nog, o Vaderland, hadden al uw kinderen d’ Hoogvorst’s kreet gehoord. Uw gloriekroon van 1914 moest nog schitteren met heldere glans, uw lauweren blinken van frisser groen, had het verraad hier geen grond gevonden. Gelukkig zijn verraad en valsheid versmacht! En België, nu gezuiverd van alle eerloze elementen, verrijst met nieuwe krachten en stapt met fierheid de toekomst tegemoet.

Eergevoel en mannendeugd versterkten d’Hoogvorst. Zijn geest leeft nog en zegepraalt!

Geen wonder dus dat zijn volk hem heeft vereeuwigd! Op 24 september 1893 werd het standbeeld ingehuldigd. De generaal draagt de kledij van Bevelhebber van de Burgerwacht, zijn linker hand rust op zijn lange sabel, de rechter draagt de hoge hoed van de toenmalige wachten. Het standbeeld is 3 m hoog; op het voetstuk praalt het familiewapen met de leus : “Espoir et courage” in volle eenvoud

Baron Emmanuel Van der Linden d’ Hoogvorst 1781 – 1866

09-01-2013 om 09:01 geschreven door Jef De Cuyper