460 Viering van 8 mei op 10.5.2015

Wanneer hebt u voor het laatst een regenboog gezien ? Om hem goed waar te nemen, moet je eigenlijk in de vrije natuur zijn. Als dan de zon doorbreekt tegen een donkere onweerslucht met regen, kan dat machtig natuurverschijnsel ontstaan van die grote boog met alle kleuren van het spectrum.
In de Bijbel is de regenboog een teken van verzoening en van een nieuw begin.
God zet na de zondvloed zijn boog aan de hemel, om door die boog telkens aan zijn belofte herinnerd te worden: de boog van de verzoening, van een nieuw begin, de boog van Gods barmhartigheid. In de immense ruimte van die boog mogen wij leven. Maar verstaan wij die boog nog wel als een teken van vrede en verzoening ?
Deze dag is een dag van herdenken en gedenken. Zeventig jaar geleden werd een wapenstilstand gesloten. Welke nationaliteit de duizenden en duizenden soldaten hadden, maakt vandaag nog weinig uit. Vriend of vijand ? Het was altijd iemands vader, altijd iemands kind. Het aantal namen gegrift op de gedenkplaten van de vele oorlogsmonumenten is niet te tellen. Ook in onze gemeente staan er vele namen op de monumenten van de gesneuvelden en op de graven van het kerkhof.
Voor een christen gaat het om gestorvenen die in vrede rusten en wachten op de opstanding der doden op de Laatste Dag. Dan kan er geen sprake meer zijn van Britten, Fransen, Duitsers, Amerikanen of Belgen, maar wel van kinderen van één mensenfamilie, die er blijft van dromen dat er  ‘nooit meer oorlog’ zal zijn.
Al die mensen die hun leven gaven in beide wereldoorlogen, willen wij vandaag gedenken in ons gebed, in onze gedachten, beseffend dat oorlog toch zó zinloos is,
en dat enkel vrede mensen kan gelukkig maken.
Het is vandaag ook moederdag! Hoeveel verdriet hebben die oorlogen niet meegebracht. Hoeveel gemis bij zovele moeders: jongens die gesneuveld zijn, die nooit meer thuisgekomen zijn, over wie niemand nog spreekt. Maar in het hart van zovele moeders zijn zij blijven leven. Men mag dat de moeders nooit meer aandoen.
Wij mogen erop vertrouwen - en nu spreek ik vanuit mijn geloof - dat al die mensen levend blijven bij God. Als wij dat allemaal ter harte nemen, dan heeft het gedenken van onze gesneuvelden wel degelijk een diepgaande betekenis. Want dan zal de dood van zovele, vooral jonge, mensen, niet zinloos geweest zijn voor ons land én voor de wereld.
Waarschijnlijk zal het nog lang duren eer Gods droom van vrede werkelijkheid wordt: één grote tafel, zo schrijft de profeet Jesaja, waaraan alle mensen zonder onderscheid een plaats hebben, in vrede met mekaar.
Vandaag zijn wij hier samen om te gedenken, om ons te herinneren en ook om te bidden voor vrede. Want het heeft geen zin dat wij onze doden gedenken, als wij tegelijk ook niet bidden om vrede en de intentie hebben om zelf - ieder op zijn plaats - aan vrede te werken.
Wij willen bidden om vredestichters, mensen die de moed blijven hebben om hun stem te verheffen tegen onrecht.
Wij willen bidden dat onze jongeren, mensen met een open en vriendelijk gelaat zouden zijn, mensen die blijven oproepen om af te zien van alle zinloos geweld.
Wij gedenken en bidden vandaag in een eucharistieviering. Wij stellen hier een klein gebaar van een grote Vredestichter. Wij breken en delen zijn eucharistisch brood, omdat wij geloven dat Jezus´ geest meer kracht heeft dan ons spreken.
Wij wensen elkaar straks vrede toe. Moge dit gebaar een welgemeende stap zijn in de goede richting. ‘Zalig die vrede brengen’, zegt Jezus, ‘zij zullen kinderen van God genoemd worden’.
Ieder van ons, elk gezin, elke politieke partij, elk gemeentebestuur en elke regering is op een eigen manier verantwoordelijk voor de vrede. En ook elke kerk, elke gelovige gemeenschap, draagt hier haar verantwoordelijkheid. Laten we de handen in elkaar slaan en samen bouwen aan vrede.
Tot slot lees ik een kort fragmentje dat Anne Frank schreef in haar dagboek op 15 juli 1944: ‘Ik zie hoe de wereld steeds meer in een woestijn herschapen wordt; ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik, dat alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze hardheid zal ophouden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen’. Moge die droom van Anne Frank eens werkelijkheid worden. We willen ervoor bidden in deze viering.
We vieren vandaag op heel wat plekjes in Vlaanderen moederdag. Als we eens bedenken wat we allemaal aan onze moeder te danken hebben, is dat enorm veel. Wie we vandaag zijn, heeft zij in grote mate meebepaald omdat zij, zo hoop ik toch, steeds aanwezig is of was in ons leven. Zij is het duidelijkste voorbeeld van wat verbondenheid kan bewerkstelligen in een mensenleven. Niet voor niets zegt men dat God niet overal tegelijk kan zijn en dat Hij daarom de moeders geschapen heeft.

Lieve moeders ik wens jullie een heerlijke moederdag. Amen.

Frans Stoffelen

27-05-2015 om 08:51 geschreven door Jef De Cuyper