296 Louiza De Donder

Uffra Louisa, als ik u zo mag noemen…of hebt u liever mevrouw de erevoorzitster ?

Mij, uw nederige dienaar, werd gevraagd nu tot u het woord te richten naar aanleiding van uw thans zo stevig vaststaand besluit om deze door ieder zo zeer geëerde groep leden van de kerkraad van St.-Brixius-Rode te verlaten en zo helaas deze leden aan hun droevig lot over te laten. U durft nogal…en ik durf dus meteen een beroep te doen op uw eigen verantwoordelijkheidsgevoelen dat nu erg sterk moet spelen om voortaan als erevoorzitster geen enkele vergadering te willen missen.
Louisa, hoewel u deze datum misschien niet zo graag bekend maakt, uw grote be-scheidenheid kennende, u bent geboren op 16 december 1935; u behoort dus tot de kranige nooit aflatende dertigers zoals bv. kardinaal Danneels, net wat ouder dan u-zelf. Uw kleuterschool en lagere school deed u in het u zo door en door geliefde Rode bij de Wolvertemse mevr. Reyers, bij juf Struelens uit Meise en bij meester-schoolhoofd Ameryckx uit Rode. Als u 7 werd hebt u uw eerste communie gedaan, een mooie dag voor uzelf en voor uw ouders in de maand mei van1942, weliswaar in volle oorlogstijd. Jij mocht op die dag een mooi wit kleedje dragen. Wij hebben haast hopeloos gezocht naar een foto hiervan, maar helaas de oorlogsjaren en de nasleep ervan hebben er anders over beslist. Gelukkig werden er later van u nog heel wat mooiere schoolfoto’s gemaakt, waarvan gelukkig nog meerdere exemplaren in ons archief.
Twaalf jaar: tijd voor haar plechtige communie; de oorlog was gedaan en we schrijven 1947. Er moest weliswaar nog gekocht worden met rantsoeneringsbonnetjes, maar niets stond het feesten in de weg. De normaalschooltijd in de Molenbeekstraat in Laken liep fantastisch. Velen kunnen daarvan getuigen en deden ons allen hetzelfde verhaal:‘onze toekomstige erevoorzitster uffra Louisa was een buitengewoon goede leerlinge; het zou ons niet verwonderen dat zij vroeg of laat, - eerder vroeg - directrice zou worden en zo is dan ook geschied !
We schrijven nu 1 september 1954, uffra Louisa overschrijdt met enige schroom, maar toch met grote vastberadenheid de drempel van haar klas. Ze heeft alles tot in de puntjes voorbereid en laat de leerlingskes nu maar komen. Op diezelfde dag heeft de Italiaanse politicus Alcide de Gasperi, - u allen welbekend van de bewuste straat –zonet zijn pijp aan Maarten gegeven.
Nu gaat de geschiedenis met rasse schreden vooruit… Haar eigen schoolcarrière neemt meteen een even goede vlucht en tien jaar later wordt de degelijke inzet van uffra Louiza al opgemerkt door de toenmalige schepen van Onderwijs Marcel Belgrado, die niet weinig fier is dat de gemeenteschool van Rode, zo’n prima kracht in huis heeft. Toch staat ze op haar strepen en ze droomt van een splinternieuwe gemeenteschool in Rode. Voor degelijke leerkrachten moeten er toch degelijke schoollokalen zijn…Zij alleen en zij alleen wist aan welke lijdensweg zij dan begonnen was en ze bedenkt in stilte deze slogan: Rodenaren wees wijs, investeer mee in nieuwe klaslokalen voor uw basisonderwijs. Het was niet langer te doen, de zo slecht verwarmde klaslokalen met grote en hoge stoven die zoveel energie opslorpten van directie en leerkrachten.
Als ze veertig werd groeide haar carrière naar haar hoogtepunt. Om zich nog meer te kunnen inzetten voor kinderen en collega’s droomde ze stiekem van een directiefunc-tie, die haar niet meer kon ontsnappen, niet om de baas te spelen, dat heeft ze nooit gedaan, maar wel om nog meer ten dienste te staan van anderen, want zo was haar leven altijd al geweest: zichzelf weggeven voor anderen tot de laatste snik. Wie weet hoe dikwijls zij gekuist en gedweild heeft in die school, kindertranen gedroogd en radeloze ouders ontvangen, uitgekeken naar bekwame leerkrachten; teveel om op te noemen en dit niet enkel van 8 tot 17 u, maar heel vaak van 6 tot 23 u met vele schoolraden, oudercomités, verslagen maken enz. zonder ophouden.
31/12/90 kwam in aantocht: einde loopbaan in zicht, ze had de pensioengerechtigde leeftijd bereikt na 36 jaren onverdroten inzet om aan doodgewone kinderen steeds weer het wonder te wijzen. We kunnen niet tellen hoeveel dagen dit waren en ook niet hoeveel uren, maar het waren er ontelbaar veel en nog steeds zette ze zich in voor haar school, die haar levenswerk is geweest. Iedereen kan dit getuigen en zijzelf bleef daarbij de doodeenvoudige dienstbare directrice, de DDD.
Maar nieuwe levensopdrachten waren voor haar weggelegd…luister… .
Op 6 april 1994 werd ze verkozen als lid van de kerkraad in vervanging van André Robaeys, nu pas overleden. Op 27 juni 1996 na twee jaar werd ze al verkozen als voorzitter van het bureau der kerkmeesters Al één jaar later op 7 april 1997 werd ze verkozen tot voorzitter van de kerkraad en voorzitter van het bureau der kerkmeesters en na het verschijnen van het nieuwe decreet op de kerkfabrieken van 7 mei 2004 en op 12 april 2005 was zij al meteen de nieuwe voorzitter, een functie die ze met vaste hand zeven jaar lang heeft uitgeoefend tot ze na zeer rijp beraad haar ontslag heeft aangeboden op 01/01/2012..
Nog even een zicht op de verscheidene pastoors met wie ze steeds in dienende liefde heeft samengewerkt. Van 1993 tot 1997 met de pastoor Marcel De Pauw, die samen met haar vele vernieuwingen heeft gerealiseerd met een veilige kerktoekomst voor ogen. Van 1997 tot 2001 heeft ze vooral ook de humor moeten doorstaan van Jan Arnalsteen, de vrolijke duvel-doet-al van Wemmel tot St.-Brixius-Rode. Ze dacht eerst wel even bij zichzelf:’wa smijten ze hie na binnen’ maar het duurde niet lang of ze had diene deugniet in haar hart gesloten tot ze hem met pijn moest laten vertrekken in 2001. Dan kwam er verandering, met Jan Lagae, soms meer afwezig dan aanwezig, en er was ook nog heel even pastoor Cuong, een sympathiek baasje.. Intussen was zij de beschermengel van ons mooie kerkgebouw en ze is niet teruggedeinsd om naar aanleiding van Brixius 100 de onvergetelijk mooie glasramen te laten installeren, waardoor de schattige parochiekerk van Rode bekend raakte tot ver in het buitenland. Kort geleden heeft ze bereikt dat deze kleurige kerkramen voor eeuwig en altijd dit sympathieke dorpskerkje zullen blijven sieren nu ook de voorgevel en de andere gevels deskundig onder handen werd genomen.
Welnu, zo was het leven van onze erevoorzitster steeds opnieuw ‘nooit voor zichzelf’, altijd voor het onomwonden geluk van elk ander en zo willen wij ze blijven eren en danken, loven en prijzen een leven lang.

P.S. En de verwarming van de kerk zul je zeggen, welnu beste vrienden, ieder van ons heeft in het leven al iets gehad dat je niet altijd kan realiseren en waarvan je moet blijven dromen om dit te kunnen realiseren. De grote protestantse theologe Dorothee Sölle heeft ooit gezegd: ‘als je niets meer hebt om van te dromen of om naar te verlangen, dan gaat de wereld stuk bij gebrek aan een visioen of visie.

E.H.Jan Lagae

04-04-2012 om 08:52 geschreven door Jef De Cuyper