489 C.K.B. II
ACHT kerkfabrieken en EEN CENTRAAL KERKBESTUUR? Zijn er al niet teveel vergaderingen ?
Iedereen weet maar al te goed dat elke kerkfabriek van elke parochie als ‘een goede huisvader’ dient te voorzien in alle noden voor de liturgie en de kerkgebouwen en daartoe alle kerkelijke eigendommen en bezittingen zo goed als mogelijk beheert. Daartoe bestaan er verplichte en jaarlijks weerkerende uitgaven, zoals verwarming en verlichting, verzekering en onderhoud van kerkgebouw en toren, het poetsen, de brandbeveiliging en inbraakbeveiliging en alles wat nodig is om de kerkelijke diensten zo goed mogelijk te laten verlopen. De kerkfabriek heeft natuurlijk ook inkomsten: een gedeelte van de omhalingen en giften, een gedeelte ook van het bedrag van de begrafenissen en huwelijken, pachten, jachtrechten, enz. Deze inkomsten verminderen echter thans zeer snel van jaar tot jaar en wanneer er onvoldoende financiële middelen zijn dan moet de gemeente op basis van een decreet van Napoleon uit 1804 bijspringen om de tekorten bij te passen. Waarom moet ze dat ? Als compensatie voor het aanslaan van de vele kerkelijke eigendommen ten tijde van de Franse revolutie werd door Napoleon uitgevaardigd dat de toen plots zo arm en behoeftig geworden kerkfabrieken door de gemeentes moesten worden geholpen en bijgestaan. Daarom moeten ook nu de gemeentebesturen de grote kosten en het onderhoud van de kerkgebouwen betalen Dat doet ons gemeentebestuur nu op zeer regelmatige tijdstippen en het is zeker een van de verdiensten van het huidige Centrale Kerkbestuur dat deze subsidies en werkingskosten nu telkens elke drie maand worden uitbetaald. Sedert 1804 gold ook de regel dat kerkfabrieken zich nooit mogen verarmen en altijd zeer voorzichtig met hun beperkte financiële middelen moeten omspringen. Daarom ook worden hun meerjarenplannen, hun rekeningen en hun budgetten jaarlijks gecontroleerd door de gemeente, door de provincie en door de diensten van het aartsbisdom.

16-12-2015 om 08:54 geschreven door Jef De Cuyper