448 Meiselaan 3

3 en 4 Hoeve Jacobs

Onder de fervente voorstanders van de steenweg op Meise telt men Z. M. Leopold II de Bouwer, de doorluchtige beschermer van de Touring Club, in hoogsteigen persoon. Zijne Majesteit maakt er dagelijks wandelingen, als hij verblijft op zijn kasteel van Laken, en niet God weet waar rondzwerft… Men begrijpt dat de Koning er soms genoeg van heeft rond te lopen in de majestueuze maar sombere en wat trieste lanen van zijn privé domein, en dat hij af en toe de voorkeur geeft aan het licht en de riante vergezichten van de steenweg op Meise, de brede horizonten, de verre uitkijken. Het komt mij voor dat in het mooiste park ter wereld men niet de opperste vreugde kan genieten die de vrijheid verschaft. En die indruk van opperste vrijheid, waar vindt men die beter dan te midden van de rustige en vruchtbare Brabantse velden?
Onze vorst, onder de indruk voorzeker van de opgang die de nieuwe vervoermiddelen maken, droomt er al lang van de steenweg op Meise te veranderen en nog te verfraaien. Hij is gewoon van groot te zien. En het is geen banaal project dat men hem toeschrijft. Hij zou van de steenweg een grandioze laan willen maken, enig in België. De breedte van de weg – momenteel 20 m – zou op 156 m gebracht worden. Sinds enige tijd al werkt de Koning aan de realisatie van zijn plan. Hij heeft in gans de streek een groot aantal terreinen verworven – niet alleen deze die moeten dienen voor het verbreden van de weg, maar ook de aanpalende percelen. Hij zal die maar verkopen op voorwaarde dat men er villa’s zal bouwen van een type dat beantwoordt aan het uitzicht van de laan zelf. Die villa’s moeten tuintjes ervoor hebben. Met andere woorden, nu reeds worden maatregelen getroffen opdat de esthetica van de nieuwe laan niet zou geschaad worden.
Ongetwijfeld is een van de drijfveren van onze vorst de Brusselse bevolking een kwartier dat gemakkelijk te bereiken is ter beschikking te stellen, waar ze, zoals dat in de omgeving van Londen bijvoorbeeld het geval is, kan gaan uitrusten, na gedane arbeid, van de vermoeienissen van de stad.
De aldus her aangelegde laan zal voorzien worden van aparte rijbanen voor koetsen, auto’s, fietsen, voetgangers, en waarschijnlijk ook van een elektrische tramlijn die de bevolking van Meise en omstreken al lang vraagt.

Dat grandioos project roept enkele bedenkingen op. Het is waar, men had ongelijk te beknibbelen toen men, een 15 jaar geleden, de oude steenweg op Meise, van hobbelige herinnering, volledig opnieuw aanlegde. Het is een nationale gewoonte in België van de zaken in het klein aan te pakken, zonder de toekomst te voorzien. Maar waarom erover klagen? Ik zou er mijn tijd mee verliezen.
In de nabijheid van een agglomeratie als Brussel en zijn voorsteden zou men natuurlijk enkel zeer brede verkeerswegen mogen aanleggen, die volstaan voor een druk en tegelijk divers verkeer, dat steeds maar toeneemt. Maar is dat een reden om ons een laan te geven die drie keer breder is dan de Tervurenlaan die, daarover is iedereen het eens, volstaat voor de behoeften van het moderne verkeer? Overdrijft men hier niet?
Aan de andere kant vraagt het publiek zich af waarom men voorrang geeft aan de weg van Laken naar Meise. Het zou zeker dringender zijn de staatsbaan van Meise naar Wolvertem die in zeer slechte staat is en absoluut niet breed genoeg, grondig te verbeteren.

Maar afgezien van deze detailkwesties, wat moet men denken van het koninklijk project? Moet men er zich over verheugen? Het is een kwestie van appreciatie. Persoonlijk vind ik dat onze vorst meer opportune, meer aantrekkelijke, gelukkiger ondernemingen heeft gekend. Ik verafschuw de villa’s zoals die in de mode zijn in België en niets lijkt me lelijker dan een laan die er over haar ganse lengte mee volgebouwd is. Al te vaak is het niet de goede smaak die overheerst bij de bouw van luxewoningen. Men ziet in onze streken niet de buitenplaatsen, omgeven door grasperken en groepjes bomen, die overal langs de wegen in de omgeving van Amsterdam en Utrecht de indruk wekken dat men door paradijselijke gebieden trekt. Bij ons daarentegen roepen de bont en schril gekleurde villa’s meestal slechts de zelfgenoegzaamheid van de parvenu op…
En zo, wanneer in mei laatstleden de weg mij verscheen in sierlijke lentetooi, terwijl ik fietste onder de kastanjelaars in bloei, bedacht ik met spijt dat ik dat vertrouwd landschap met de echte natuur en het volle veld zou zien verdwijnen en dat men weer eens de streek overhoop zou halen en voor lange jaren tot iets alledaags zou maken, per slot van rekening een succursale van Bosvoorde, Ukkel of de Leopoldswijk.