Eindelijk ... een beetje rust in huis. Sinds het vrouwtje met haar neus in de boeken zat, was er met haar niet veel meer aan te vangen. Kweetnie hoe zenuwachtig, sneller boos, altijd moe ... Het baasje liet haar maar doen. Maar wij waren ook de duupjes! De woorden examen, slecht, buis, gezakt ... hoorde ik bijna dagelijks vallen. Het baasje probeerde haar te sussen, maar niets hielp. Ik zag wanhoop in haar ogen en ik rook angst. Ik begreep niet waarom, maar ik verwachtte wel het één of ander groot onheil.
Zaterdag kwam het vrouwtje opgewonden thuis. Ze had niet eens tijd om ons gepast te groeten en te knuffelen. Als een razende wind stoof ze de trap op en zette dit computerding op. Ik rook doodsangst ... Ik dacht: "Nu gaat het gebeuren, de wereld vergaat." Maar plots sloeg haar stemming om in verbazing. Ik hoorde haar steeds hetzelfde zinnetje herhalen: "Dit kan nie... onmogelijk... das een abuus ... De ramp was afgewend. Het naderend onheil dat volgens mij de naam "Carine" of "docent" droeg, is verdwenen. Sindsdien galmt het woord "geslaagd" regelmatig door huis. Ik weet niet wat het allemaal betekent. Maar ik ben er zeker van dat ik voortaan bij het woord "examen" dekking zoek.
Mijn kleinste broertje, Enrique, is een raar geval. "Een beetje simpel" noemt het vrouwtje dat. Maar ja, dat beweert ze ook van Vinnie. De twee mannen in huis! Wij, de vrouwen, zijn geslepen, verstandig, mooi, elegant en we laten ons niet doen! Maar Enrique ... die is niet zo dom als hij eruit ziet. Hij is niet heel elegant, dat is waar. Hij houdt het liever simpel. Waarom de moeilijke weg nemen door over kasten te klimmen, als je er op de gewone manier ook geraakt. Hij is geen held. Hij klimt niet gemakkelijk op hoge hindernissen, want wie weet ... kan hij er nog wel af? Hij is niet geslepen, maar recht door zee. Dat is zijn charme, maar soms is het ook een beetje opdringerig. Daar is Lotje meestal niet van gedient. Zij blaast en puft tegenwoordig haar weg door het leven. Soms wil hij nog even pup zijn. Vooral als hij moe is. Bij mij moet hij er niet mee af komen! Ik speel met hem, hij mag tegen me aan komen liggen en mijn oren aflikken, daar kan ik ook nog wel van genieten. Maar van mijn tepels moet hij afblijven! De baasjes vinden het ook niet meer fijn dat hij begint te lurken aan hun handen of in hun hals. Maar Vinnie ... die geniet ervan als er een spinnende kat aan zijn tepel ligt te zabberen.
Sinds enkele weken mag Enrique op stap met zijn zussen. In het begin vond hij er maar niets aan. Langer dan vijf minuten waagde hij zich niet buiten. Daarna kwam hij binnengeparadeerd alsof hij een grote heldendaad had verricht. Maar tegenwoordig durft hij zich al wat verder van het huis te wagen en blijft hij ook al enkele uurtjes weg. Meestal 's avonds, als het donker is. Liesl heeft zich over hem ontfermt om hem de "geheimen van het jagen" te leren. Zelfs tegen mij wil hij die "geheimen" niet verklappen omdat ze geheim zijn... Pffff.
Maar één geheim zou Liesl hem toch eens moeten leren. Het geheim van de grote en de kleine boodschap. Wij doen allemaal ons plasje en ons hoopje buiten, in de tuin. Behalve Enrique, die doet het in een bak zand die in de keuken staat. Zelfs nu hij buiten speelt, komt hij speciaal naar binnen om zijn hoopje in die bak te doen. Tot grote wanhoop van het baasje, want hij wil van die stinkende bak af. Eerelijk gezegd, ik vind niet dat hij stinkt. Als ik de kans krijg, pik ik zo'n smakelijk drolletje uit de bak en smikkel hem lekker op. Waarna het vrouwtje luid begint te roepen dat ik een vieze meid ben ... Ik ruim ze op en ik ben de viezerik. Kunt daar maar aan uit.
Mijn vrouwtje heeft het tegenwoordig zóóó druk, dus ik besloot om mijn schrijverstalent opnieuw te benutten. Het is een tijdje geleden dat ik nog de kans kreeg om mijn spannende avonturen te vertellen. Ik was nog maar een pup de vorige keer! Maar wat had ik een succes! Het vrouwtje had toen haar blog op een ander adres. Plots was ze verhuisd en ik vond het niet meer terug! Mijn schrijversdagen waren geteld ... dacht ik.
Tot vandaag. Het vrouwtje zit bijna dag en nacht met haar neus in de boeken, als ze thuis is tenminste. Ze heeft zelfs geen tijd meer om met me te gaan wandelen. En die lichaamsbeweging heb ik dus echt wel broodnodig! Ik heb mezelf ondertussen al aangeleerd om heel hard te lopen op één vloertegel! Mijn baasjes vinden dat heel komisch en lachen dan heel luid. Vinnie is al oud, die slaapt en eet. Da's al. Hij mag ook niet meer lopen en springen van onze baasjes omdat hij een pijnlijk rug heeft. Gelukkig is Enrique er nog waar ik mee kan spelen. Alhoewel ... De laatste tijd gaat hij regelmatig op stap met zijn zussen.
Vandaag had het vrouwtje vrij. Vanmiddag kwam ze opgewonden thuis met een grote doos. Ik herkende die doos. Op zolder staat er nog zo één. Er zit een vreemde boom in die helemaal niet naar boom ruikt. Maar naar muffe dozen. Deze boom was nog vreemder dan diegene die we al hebben. Die andere zag nog groen en deze boom ... zwart. Wie heeft en nu ooit zwarte bomen gezien?
Ons vrouwtje was heel enthousiast. Maar eerst moest ze nog even weg. 's Avonds kwam ze heel moe terug thuis maar toch is ze beginnen rommelen op zolder en ze heeft die vreemde zwarte boom met blauwe lampjes en met zwarte en blauwe glanzende bollen versiert. Zij noemt het "uniek". Dat is wel het minste denk ik. Het baasje laat haar maar doen. Hij is er trouwens zeker van dat die boom de nacht niet zal overleven, want Enrique houdt ervan om er heel hard onderdoor te crossen zodat de bolletjes heel hard rammelen.
Examens, examens en nog eens examens. De leerstof is heel interressant, maar één van de leraressen blijkt een echte bullie te zijn. We werden op voorhand gewaarschuwd door leerlingen van de hogere jaren, maar och ... je geeft iedereen een kans, niet? Zij dus niet. Zij geeft op voorhand niemand een kans! Het enige voordeel is dat de klas op zich wel dichter naar elkaar groeit door zo'n gezamenlijke vijand. Och, ik concentreer me nu op het andere examen en ik reken erop dat ik bij het "Bullie - examen" een herexamen krijg. We moeten er nog in komen, in het ritme van leren, opdrachten en verslagen maken, vrijwilligerswerk, lessen samenvatten , blokken ... Iedere dag opnieuw en ... ik vind het geweldig!!! Ook al vrees ik een eerste herexamen.
Phoebe daarentegen voelt zich een beetje verwaarloosd. Nu heb ik geen tijd meer om met haar verre herfstwandelingen te maken. Na het examen, volgende week zaterdag, maak ik het zeker goed. Alleen wij tweetjes de natuur in, lekker uitwaaien.
Vinnie is oud, zoooo oud. Hij voelt zich goed, zo goed dat we hem moeten intomen, maar hij is oud en dat vind hij niet leuk. Hij kan alleen maar rijst met mager vlees en goed doorkookte groentjes verdragen. Met een Yoghurt sausje of hij houdt het niet binnen. Je ziet hem voor je ogen smelten maar zijn buikje blijft gespannen rond staan. Dat is niet goed, ik weet het. Maar zolang hij geen pijn heeft, laten we het zo. De dierenarts kan hem niet helpen. Alleen maar folteren door nodeloze onderzoeken te doen. Dat doe ik onze bompa niet aan.
En dan Enrique, onze prins. Hij is zijn kroonjuwelen kwijt. Jawel! Een maand geleden al en verontwaardigd heeft hij ginder de hele wachtzaal bij elkaar geschreeuwt toen ik hem zo maar bij een stelletje vreemden achterliet. Die avond was hij zo triest. Hij wilde alleen maar bij zijn mammie zijn. Maar na enkele dagen was het allemaal weer vergeten. Ik dacht dat hij wel snel met zijn zussen op strooptocht zou trekken. Maar nee. Hoop en al vijf minnuten vertoeft hij buiten, onder het plantentafeltje. Zogauw die deur terug opengaat komt hij met zijn staart in een hoge krul terug binnen gestapt en wil hij getroost en geprezen worden om zijn nooit eerder vertoonde moed.
Ach, zoals ik al eerder vertelde. Hij is een beetje traag en simpel, maar dat maakt hem ook zo uniek en lief en schattig en ...dik. Enorm dik. Hij eet alles wat maar los hangt. Alles!!! De verstandhouding tussen zijn zussen zijn goed, dankjewel. Vooral met Lotje. Ze eten samen, ze slapen samen ze spelen samen. Okee, Lotje maakt zich dan wel boos en woest blaast en spuwt ze naar hem, maar ze heeft er plezier in. Ze geeft het gewoonweg niet toe. Liesl is meer een keuvelvriendin. Zo eentje waar je lekker op je gemak bij gaat liggen als je je buikje net vol hebt gegeten.
... bij onze thuiskomst. Ik was amper binnen of ik hoorde het. Een hoog en scherp gepiep. "Muizen!" Dacht ik onmiddellijk. Manlief hoorde niets. Ik deed het licht aan en ging op zoek. Lotje was met ons mee naar binnen geglipt en trok zich niets van het schrille geluid aan. Liesl glipte naar buiten en haar kon het blijkbaar ook niets schelen dat er een indringer in huis ronddwaalde. Manlief hoorde nog altijd niets. Ik ging op onderzoek. Phoebe sprong vrolijk op en neer, Vinnie lag in de zetel te slapen. Na acht uur zit zijn werkdag erop. En heeft hij geen gelijk. Hij is zijn pensioenleeftijd immers al lang gepasseerd. Enrique stak met zijn snoetje onder de zetel en gespannen tuurde hij richting gepiep. Ik knielde naast hem neer en ik zag nog net een piepklein rozig lijfje verdwijnen. "Een jonkske!" Riep ik uit.
Opgewonden schoof ik de zetel opzij, maar het muisje was in een vloerspleet verdwenen. Ons huisje is nog niet afgewerkt. Bij gebrek aan plinten hebben spinnen en muizen dus, plaats genoeg om in te verdwijnen. We bleven even wachten en ja hoor, Jerry junior kwam terug uit zijn holletje gekropen. Enrique zat er met zijn neus bovenop, maar hij reageerde amper. Manlief begreep er niets van. "Drie katten en twee pitbulls in huis en nog hebben we muizen!" Vloekte hij al lachend. Ik nam het babymuisje zachtjes op en bekeek het. Een spitsmuisje met een miniskuul neusje dat heen en weer ging, een tandenloos mondje dat open en dicht ging en nog gesloten oogjes. Manlief zag het met lede ogen aan. "Nee Fiep! We brengen het niet groot!" Riep hij uit. Ik heb het kleine ding buiten gezet, op dezelfde hoogte als ik het in huis gevonden had, in de hoop dat mamamuis haar verloren zoon / dochter terug zou vinden. En Enrique? Die stond luid aan de deur te klagen, want hij was zijn nieuwe vriendje kwijt. Tot hiertoe geeen spoor van mamamuis of broertjes of zusjes te vinden.
Donderdagavond, ik kwam terug van de les en manlief van de Tai Chi. Vinnie, onze oude pitbull lag in de zetel te slapen. Wij trokken ook naar boven en deden het licht uit. Manlief kroop achter de computer en Phoebe huppelde nog even mee de trap op. Enkele tellen later hoor ik Vinie ook de trap op klauteren maar al even snel lag hij terug beneden. Hij staat niet zo zeker meer op zijn oude poten en zeker in het donker voelt hij zich een beetje gedesoriënteerd. Daar zat hij, onderaan de trap, ongelukkig naar boven te kijken. Ik hielp hem voorzichtig recht maar lopen wilde hij niet. Zijn rug stond krom van de pijn en op zijn rechter achterpoot weigerde hij te steunen. Manlief droeg hem in de zetel. We keken hem voorzichtig na, maar we vonden zo direkt geen verwondingen. Het was niet de eerste keer dat hij van de trap schoof. De volgende ochtend om half negen werd ik pas wakker. Heel laat voor mijn doen. Normaal wordt ik zo'n twee à driemaal per nacht wakker gejankt door Vinnie en om zeven uur "loopt hij af". Vinnie is mijn wekker. Ik warm mijn dagelijkse kop Choco op en zet me naast onze zoon. Hij ligt doodstil in de zetel, althans, zo lijkt het. Dichterbij gekomen zie ik dat hij ligt te rillen van de pijn. Zijn ogen staan gebroken in zijn afgetobde gezcht. Dit is niet goed!
We kleden ons aan en snellen naar de dierendokter. Gelukkig hebben we schoonma's auto hier. Vinnie heeft een Hernia. Eerst dachten we door het vallen, maar nu we er over nadenken zou onze jongen al wel eens langer last kunnen hebben van een slechte rug. Enkele weken geleden viel hij zomaar neer bij het springen. Sinds hij enkele jaren oud is, is hij stil en terugetrokken. Hij kon wel hevig en speels zijn, maar dat duurde maar even. Plots stopte hij met spelen en legde zich neer. En niets, maar dan ook niets, kreeg hem dan nog in de gang. Nu denken wij dat hij van die trap gevallen omdat "er iets in zijn rug schoot" zoals dat zo mooi wordt vemeld in de volksmond..
De dierenarts gaf hem een spuit cortizone en binnen vierentwintig uur moest er een opzienbare verbetering zijn. Anders moesten we de volgende dag dé beslissing nemen. Nodeloos om iemand zo te laten afzien. Na een half uur, hield het bibberen op. Een half uurtje later begon hij al te zagen en permiteren: een heel goed teken. We droegen hem naar buiten en hij deed zijn plasje. Een klein uurtje later vond hij dat het tijd was voor zijn ontbijt. En sindsdien heeft hij de oren van mijn kop gezaagd om te gaan wandelen. Ha ja, want de zon scheen! Dat is zo zijn logica. We hebben het noodlot opnieuw overwonnen. Nog even uitstel. Het enige waar ik spijt van had, toen we eventjes dachten dat we hem zouden verliezen: "We hebben geen opvolger. Geen zoon van Vinnie. Na hem is er niets meer van hem over." Misschien .... binnen enkel maandjes staat Phoebe opnieuw loops ... Als zijn rug het houdt.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
