Ik heb er eens heel goed over nagedacht en een beetje gebrainstormd met een vriendin en ik heb een besluit genomen. Productiewerk doe ik alleen als er echt niets anders uit de bus komt. Uit ervaring weet ik dat ik me in zo'n industrieel gebouw opgesloten voel. Acht uur per dag afgesloten van de buitenwereld. Geen enkel straaltje zonlicht, alleen je colega's om mee te praten, als je dan al het geluk hebt dat je met die mensen kan opschieten of aanvaard wordt in hun team.
Meestal is ongeschoold werk ook saai en eentonig werk. Werk dat de geest doodt. Alleen het tempo telt. Ik ben, hoe gek het misschien ook klinkt voor diegene die mijn voorgeschiedenis een beetje kennen, een sociaal iemand. Ik geniet van het omgaan met allerhande mensen. Om zomaar eens een praatje te slaan. Om hen verder te kunnen helpen, het gevoel hebben dat je toch nog met die buitenwereld in contact staat. Een glimp van de vrijheid blijven vasthouden. Ook al zijn de lonen in de verkoop niet zo hoog als die in de productie, toch weegt het voor mij niet op. Ik zoek een job die ik bij wijze van spreken tot aan mijn pensioen zou kunnen volhouden. Dat betekent: nog 25 jaar! Dat is nog een hele tijd. En ik wil me nog niet vrijwillig levend laten begraven. Als ik binnen enkele maanden geen werk heb, verander ik misschien wel van gedachte. Dat zien we dan wel weer.
Voorlopig heb ik nog enkele vooruitzichten en sollicitaties lopen. Vandaag heb ik twee gesprekken achter de rug. Het eerste gesprek, dat zich er nog snel tussenwrong, is een mogelijkheid. Het openhouden van een fastfood ... hoe moet ik het noemen. Het is geen restaurant, niet eens een snackbar. Het is een winkelruimte die vol staat met automaten waar allerlei snacks in te verkrijgen zijn. Broodjes, hamburgers, kroketten, drank ... Ook frieten zouden er te krijgen zijn. Maar je ziet geen personeel. Het personeel werkt achter de schermen. Die staan in voor het onderhoud van de zaak en het klaarmaken van de snacks. Het is part - time werk wat full - time zou kunnen worden.
Van de Doe-het-zelf-zaak heb ik nog niets gehoord. En dat is het zenuwslopendste ... dat wachten.
Ik zal blij zijn als ik terug aan het werk ben. Dan krijg ik het een beetje rustiger. Pffff... Wreed vermoeiend, werk zoeken. Vanmorgen half tien begon de telefoon alweer te rammelen. Een interimbureau vroeg of ik voor een dag bij een industriële bakkerij hier in de buurt wilde gaan werken: taarten inpakken. onmiddellijk te beginnen. Had ik best willen doen, moest ik niet om twee uur verwacht worden op een sollicitatiegesprek. En voor één dag werk laat ik geen sollicitatiegesprek met kans op vast werk schieten. Niet dus.
Om twee uur werd ik verwacht. Ik was, naar goede gewoonte, een kwartiertje te vroeg. Geen probleem, ik keek wat rond in de winkel. Probeerde aan te voelen hoe de sfeer tussen de werknemers is. Vandaag kreeg ik er een goed gevoel bij. Gisteren in die speelgoedwinkel wist ik niet goed wat denken. Het waren stuk voor stuk vriendelijke mensen. Te vriendelijk misschien om een succesvolle zaak te runnen. Het meisje achter de kassa vertelde haar directe baas wat te doen. De vrouw waar ik bij op gesprek moest komen, wist ook al niet van aanpakken. Ze straalde onzekerheid uit. Terwijl ik stond te wachten, verliet een ontevreden klant scheldend de zaak. Het personeel reageerde er niet eens op. Alsof het iedere dag voorviel. De winkel was één chaos met lege rekken, onuitgepakte dozen, lege kapot gescheurde dozen ... Naar de toekomst toe vond ik niet dat er veel mogelijkheden zaten. Ik ben te dominant om tussen zulke mensen te werken. Ik zou al direkt het heft in eigen handen nemen en dat wordt meestal niet geaprecieerd. Ik heb liever met bekwame mensen te maken.
Vanmiddag, twee uur dus. Ik stond te wachten tot een verantwoordelijke met mee kon gaan naar de personeelsdienst. Op dat moment kwam er nog een vrouw de winkel binnen. Niet zo vreemd omdat die zaak nu eenmaal heel goed draait en er lopen constant klanten binnen en buiten. Maar deze vrouw kwam rechtstreeks naar de balie terwijl ze steels op een papiertje keek. Naar de naam van de man met wie ze een afspraak had. Jawel, nog een sollicitant. Ik hoorde haar zeggen dat ze voor de betrekking van administratief medewerkster kwam.
We volgden de verantwoordelijke. Zij leidde ons door een deel van het gebouw wat helemaal vernieuwd werd. Boven waren de burelen. De andere vrouw had ook een afspraak om twee uur. We moesten even op de gang blijven wachten. Ik glimlachte naar de vrouw (altijd de vriendelijkheid zelve) en vroeg haar of ze ook via de interim was gestuurd. Zij beaamde dat en vertelde me welk interimkantoor. Hetzelfde als het mijne. Ontzet keek ze mee aan. "Voor dezelfde betrekking?" riep ze uit. Ik verzekerde haar dat ik voor de verkoop kwam. Je zag haar opgelucht ademhalen.
Het gesprek ging goed. Morgen zou hij via de interim iets laten weten. Daarjuist kreeg ik van een ander interimbureau bericht. Normaal gezien kon ik gisteren ergens in ploegen beginnen werken. Op de laatste moment werd het afgeblazen. Wel, volgende week maandag zou ik er nu echt mogen beginnen. Veel beter betaald, afwisselend werk, dichter bij huis en met optie vast ... En nu?
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Ik heb er eens heel goed over nagedacht en een beetje gebrainstormd met een vriendin en ik heb een besluit genomen. Productiewerk doe ik alleen als er echt niets anders uit de bus komt. Uit ervaring weet ik dat ik me in zo'n industrieel gebouw opgesloten voel. Acht uur per dag afgesloten van de buitenwereld. Geen enkel straaltje zonlicht, alleen je colega's om mee te praten, als je dan al het geluk hebt dat je met die mensen kan opschieten of aanvaard wordt in hun team. 
Ik zal blij zijn als ik terug aan het werk ben. Dan krijg ik het een beetje rustiger. Pffff... Wreed vermoeiend, werk zoeken. Vanmorgen half tien begon de telefoon alweer te rammelen. Een interimbureau vroeg of ik voor een dag bij een industriële bakkerij hier in de buurt wilde gaan werken: taarten inpakken. onmiddellijk te beginnen. Had ik best willen doen, moest ik niet om twee uur verwacht worden op een sollicitatiegesprek. En voor één dag werk laat ik geen sollicitatiegesprek met kans op vast werk schieten. Niet dus.
